Seif
23-09-06, 16:05
Ahmed Marcouch, voorzitter stadsdeel Amsterdam Slotervaart, over Marokkaanse ouders
‘Kinderen hebben pennen nodig’
Sheila Kamerman
Frederiek Weeda
Marokkaanse ouders moeten hun kinderen leren opvoeden, vindt Ahmed Marcouch, de eerste Marokkaanse ‘burgemeester’ van Nederland. „Het is ook luiheid.”
Als Ahmed Marcouch zich als kind misdroeg op straat, dan was er altijd wel iemand die hem zag. Een verre oom of een dorpsimam. Die gaven hem een duw en zeiden ‘wegwezen hier’. Niet dat hij spijbelde, dat kon niet want hij zat niet op school. Maar hij deed weleens onfatsoenlijk. „Dan kreeg mijn vader het te horen en als ik thuiskwam, wachtte een pak slaag.” Op het platteland in Marokko, zegt Marcouch, word je opgevoed door de community.
Volgens de leer: wie niet horen wil, moet voelen. Knuffels kreeg hij ook, van zijn oma die in het dorp woonde. Zijn moeder was overleden toen hij drie jaar was, zijn vader had veertien kinderen.
Ahmed Marcouch (40) was zes jaar geleden bijna perswoordvoerder van de Amsterdamse politie geworden. Hij werkte al tien jaar als agent in de hoofdstad en wilde hogerop. Maar het korps was nog niet toe aan een Marokkaan als publiek gezicht, kreeg hij te horen.
Marcouch is sinds zes maanden voorzitter van het stadsdeel Amsterdam Slotervaart, in Amsterdam-West. Hij is de eerste Marokkaanse ‘burgemeester’ va n Nederland. Democratisch gekozen, als lijsttrekker van de lokale PvdA.
De levensstrategie van Ahmed Marcouch is aanpassing: hij spreekt goed Nederlands, terwijl hij hier pas sinds zijn tiende woont en toen voor het eerst naar school ging. Hij gebruikt Nederlands jargon zoals ‘gebrek aan arbeidsethos’ en ‘passende arbeid’ (wat hij onzin vindt). Hij gelooft in overleg en gaat moeilijke gesprekken aan met gefrustreerde Hollandse buurtbewoners, afgestompte politieagenten, Marokkaanse jongens en, vooral, hun ouders.
De ouders. Zij zijn misschien wel de belangrijkste missie van Marcouch. Hij wil dat Marokkaanse ouders in Nederland hun kinderen gaan opvoeden, aangepast aan de samenleving waarin ze terecht zijn gekomen. Binnenshuis, maar vooral ook buitenshuis. „Want de community die in Marokko je kind buitenshuis in de gaten houdt, bestaat hier niet. Ik zeg steeds tegen ouders: we wonen in een grote stad, niet in een dorp.”
Als stadsdeelvoorzitter laat Marcouch zijn gezicht overal zien. Op straat, bij scholen, bij de moskee. Hij bracht ouders van Marokkaanse jongens bijeen met boze buurtbewoners, die door die jongens werden getreiterd.
Hij zei: dit is wat uw kinderen aanrichten, doe er wat aan. Die ouders waren gechoqueerd. Maar, vertelt hij, ze zeiden ook: „Hij verveelt zich zo, hij heeft geen vertier”. „‘Geen vertier?, zei ik. ‘Uit de hele wereld komen mensen naar Amsterdam voor vertier. Hij heeft op loopafstand een park, een bibliotheek en een zwembad. Hij kan met de tram naar het Leidseplein om naar meisjes te kijken.
Hoezo geen vertier?’”
Hij stuit ook op desinteresse. Op een bijeenkomst die hij plande om met ouders structureel slechte resultaten van een basisschool te bespreken, verscheen maar een handvol ouders. Terwijl van ouders in Nederland wordt verwacht dat ze zich actief opstellen. Ze worden geacht te komen opdagen op oudergesprekken met de juf, bij schoolvoorstellingen of zelfs op het politiebureau als hun minderjarige zoon is opgepakt.
Ouders moeten hun kind zelf naar zwemles of naar de dierentuin brengen.
Doen die niks, dan hangen de kinderen op straat of voor de televisie.
Voor leraren, welzijnswerkers en de politie is het in de loop der jaren een gegeven geworden dat veel Marokkaanse ouders niet meedoen. Ze komen zelden tot nooit opdagen. Briefjes die leraren meegeven aan kinderen, lezen ze niet. „Ze missen belangrijke dingen als even contact leggen met de leraar aan het begin van de dag. Daar kun je geen tolk voor meenemen. Dus loopt het meeste contact via de kinderen die vertalen.”
Daar staat tegenover dat leraren en de politie hen gemakshalve ook negeren, zegt Marcouch. „Er is tot op de dag van vandaag níémand bij de politie die rechtstreeks uitleg geeft aan ouders over het zoveelste delict dat hun zoon heeft gepleegd! En de leraar houdt informatie voor ouders achter, omdat de zoon anders thuis een pak slaag krijgt.
Zo schiet het niet op. Niemand op school betrekt ouders actief bij de school. Dat wordt gezien als hun eigen verantwoordelijkheid. Dat ís het ook.
Maar die nemen ze niet.”
De problemen met Marokkaanse jongens blijven groot. Vooral in Overtoomse Veld, het armere gedeelte van het stadsdeel Slotervaart, waar een derde van de 9.500 bewoners vanMarokkaanse afkomst is. In 1998 braken rellen uit tussen Marokkaanse jongens en de politie.
Veel jongeren zijn werkloos. Ze veroorzaken overlast bij zwembaden, in bioscopen waar ze in groepen naar films gaan, in de tram waar ze de conducteur het leven zuur maken en op straat waar ze buurtbewoners treiteren. In de hoofdstad zijn naar schatting 3.000 ‘harde kern’ draaideurcriminelen van Marokkaanse komaf.
En dan is er nog een kleine groep van nog geen 200 jongeren waar Marcouch zich zorgen over maakt omdat ze zich terugtrekken in de islam en zich afzetten tegen de Nederlandse samenleving.
Vaak vluchten ze in het geloof om af te rekenen met een onbevredigend crimineel verleden. „Je moet heel streng zijn in de leer omdat je veel goed te maken hebt. Dat kan doorslaan.” In zijn jeugd had hij een periode dat hij zich als moslim beter voelde dan christenen en joden. „Je bent jong en weet alles beter. Je leest een boekje en je denkt: ‘ik ben theoloog .’ Je moet jongeren begeleiden in hun religieuze speurtocht. Anders is er een gevaar dat ze afglijden naar extremisme en jihad.” Juist daarom heeft hij een deskundige aangetrokken die bekend is met verschillende stromingen binnen de Islam.
Waarom zijn de meeste Marokkaanse ouders zo passief? Ze willen toch ook het beste voor hun kinderen? „Als je een Marokkaanse moeder vraagt wat haar kind later moet worden, zegt ze: arts. Ze vergeten dat je er iets voor moet doen. Om succesvol te zijn op school, moeten er pennen in huis zijn, boeken en rust. Marokkaanse ouders onderschatten hoe belangrijk dat is. Ze denken: de kinderen zitten op school en die doet haar werk. Maar ouders moeten ook belangstelling tonen voor school. Het is plattelandscultuur; in mijn dorp gingen de kinderen niet naar school. Daar was niemand verontwaardigd over. „Het is ook luiheid. Lekker in je badjas op slippers je kind vanaf het balkon uitzwaaien. Het kost meer energie om ontbijt te maken, naar school te lopen en contact te maken met de juf. Vergeet niet dat veel Marokkaanse ouders niet bewust bezig zijn met kinderen krijgen en opvoeding, zoals veel Nederlanders.
Kinderen komen gewoon.”
De ouders stellen verkeerde prioriteiten, zegt Marcouch. „Gaan ze ’s avonds op visite met een kind dat de volgende ochtend weer naar school moet. Of ze laten hen buiten spelen tot het donker is, in de zomer is dat half elf! Ik zeg tegen hen: jullie moeten naar de klok kijken, zoals Nederlanders, niet naar de zon. „Marokkanen lachen om Nederlanders.
Haha, bij hen moet je zelfs een afspraak maken om koffie te drinken.
Maar ze zien niet dat het leven hier zo strak is ingedeeld omdat elk uur wordt benut. Ook de uren vrije tijd zijn belangrijk voor de ontwikkeling van een kind. Ik zeg tegen mijn zoon van zeventien: je moet je sportverplichtingen niet verwaarlozen. Sporten is geen luxe, dat is een onderdeel van je ontwikkeling. „Marokkaanse ouders”, zegt Marcouch, „maken zich druk als hun zoon een biertje drinkt met vrienden, omdat dat niet mag van de islam. Ik denk: als je zoon nou zijn opleiding in orde heeft en werkt, wat kan dat biertje dan kwaad?
Waarom winden ze zich niet op over de belangrijke dingen? Ze demonstreren wel tegen cartoons of de dood van een Marokkaanse tasjesdief – allemaal symboliek.
Maar nooit zie ik ze demonstreren voor wezenlijke onderwerpen als meer werk, betere behuizing of beter onderwijs.”
Eén van de grootste bedreigingen voor de Marokkaanse groep, zegt Marcouch, is het gebrek aan arbeidsethos. „We moeten toe naar een tijd dat het tof is om ’s morgens met je brood achterop op de fiets te stappen en naar je werk te gaan. Je wordt vast gediscrimineerd en je krijgt vast niet altijd passende arbeid.
Neem dan maar tijdelijk niet-passende arbeid en zoek door.”
Veel Marokkaanse ouders vinden dat hun kinderen met vijftien jaar voor zichzelf moeten zorgen. Waarom? „Ik hoor vaak: ‘ik heb talloze keren tegen Mustafa gezegd dat hij zijn huiswerk moet maken en dat hij op tijd thuis moet zijn. Maar hij luistert niet.
Wat kan ik dan doen? Hij is al vijftien’.
Het líjkt op modern ouderschap: geef je kinderen eigen verantwoordelijkheid.
Maar bij Marokkaanse ouders is het machteloosheid. Ze denken dat ze als ouder geen rol meer hebben als hun kind 15 jaar is. Het komt voort uit een simpele kijk op opvoeding. Zolang lijfstraffen uitdelen mogelijk is, heb je zeggenschap over je kinderen. Als ze te groot zijn geworden om een klap te geven, ben je je machtsmiddel kwijt. „Dat slaan is een reflex, ze hebben het geduld niet om te praten. Ze geloven ook niet dat praten effect heeft, met hen is ook nooit gepraat. Ík denk dat ouders nog goed hun zoon van 28 kunnen verleiden tot goed gedrag. Door hem voor te leven, door te praten, door te vragen wat ze doen, waar ze zijn geweest.”
Hoe houdt u uw zeventienjarige zoon in het gareel? „Ik praat met mijn kinderen. Het lukt mij ook niet altijd. Ik betrap mezelf op preekgedrag. Dan preek ik dat het belangrijk is om ook in je vrije tijd zinnige dingen te doen. Ik probeer hun discipline bij te brengen. Ze mogen wel tv kijken, maar ze moeten eerst hun huiswerk maken. Ik vind het ook belangrijk dat ze hun eigen taken hebben in de huishouding .”
Hoe kan het dat ú uw kinderen zo anders opvoedt dan u zelf werd opgevoed? „Ik moest thuis stofzuigen hoor. Ik werd uitgelachen door traditionele familieleden diemij zagen stofzuigen, als jongen. Maar hetmoest van mijn vader.
Ik vind het ook belangrijk. Niet alleen voor de discipline, ook om respect te ontwikkelen voor de klus. Mijn vader stuurde ons naar de markt om de beste tomaten te kopen voor een zo laag mogelijke prijs. Zo toetste mijn vader ons gevoel voor verantwoordelijkheid. Hij werkte in een fabriek en op Schiphol.
Hij zei: als je niet als je vader wilt eindigen, dan moet je studeren. Hier heb je de mogelijkheden.”
Hoe lang blijft de eerste generatie bestaan?
Veel jonge mannen halen een analfabete bruid uit Marokko. „De samenleving denkt dat we al met de derde generatie zitten, die hier op school heeft gezeten. Maar er zijn nog veel ongeschoolde, eerste generatie ouders.
De wat hoger opgeleide ouders zijn wel meer betrokken bij de schoolcarrière van hun kinderen. Dat ouders werkloos zijn, hoeft overigens niet erg te zijn, als ze hun tijd maar goed benutten.
Dus: de klok zetten, de kinderen schone kleren aantrekken en een ontbijtje voorzetten. Goed nadenken ook, over vrijetijdsbesteding.”
Het is geen kwestie van armoede, zegt Marcouch, maar van belangstelling. „Marokkanen zijn in dit land gehospitaliseerd.
Het is absurd dat jongens drie jaar lang gesubsidieerde activiteiten in een buurthuis volgen. Ze moeten dat tijdelijk doen, misschien, en dan zelf lid worden van een club. Als je 18 bent, moet je geleerd hebben hoe je je vrije tijd invult. Dat zeg ik tegen welzijnswerkers en tegen ouders.”
Begrijpen die ouders de westerse samenleving? „Nee. Enerzijds zien ze de gevaren niet: kinderen van vijf die de hele middag op straat spelen, zijn vogelvrij. Kunnen onder een auto komen of door een pedofiel worden benaderd. Anderzijds kunnen de ouders ‘g e va r e n ’ zoals biertjes en schaars geklede vrouwen niet relativeren.
Kleding, muziek, verliefdheid, seksualiteit, die dingen nemen veel tijd van de jeugd in beslag. Ouders hebben geen vocabulaire om die dingen te bespreken.
Ze hebben zelf ook niet geleerd om erover te praten.”
Verwarring alom? „Ja. Marokkaanse ouders hebben de neiging om de islamitisch Marokkaanse cultuur over te brengen op een onaantrekkelijke manier: door de Nederlandse cultuur af te kraken. Kinderen raken daardoor in verwarring. Die krijgen te horen dat de juf een rare boodschap heeft terwijl zij haar juist lief vinden.”
Als politieman bereikte u dat jonge Marokkaanse delinquenten bekenden, terwijl ze normaal altijd ontkennen. Hoe? „Ik sprak ze aan op hun verantwoordelijkheid: waar ben je mee bezig? Je bent maar één keer vijftien, als je dit verpest ben je straks 22 en heb je zelfs nog geen vmbo-diploma. Bedank jij je ouders zo?
Ze sussen hun geweten met smoesjes, die ik neutraliseerde. Je hoort gewoon niet te jatten, ook niet van een winkelketen.
Voordeel is dat ik, als moslim, mijn kennis kon gebruiken. ‘Hoe kan je beweren dat je moslim bent als je dat soort dingen doet?’ Ik zei ook: je maakt een fout maar dat is geen drama. Volharden in fouten, dát is pas een drama.
Daardoor gingen ze over tot een bekentenis.
Om een nieuwe start te maken. Ik ontbood ook de ouders. Ik zei: je zoon handelt op dat plein. En weet je welke woorden hij gebruikt tegen oude vrouwen?
Daar gruwen de ouders van.”
Bron: NRC Handelsblad
‘Kinderen hebben pennen nodig’
Sheila Kamerman
Frederiek Weeda
Marokkaanse ouders moeten hun kinderen leren opvoeden, vindt Ahmed Marcouch, de eerste Marokkaanse ‘burgemeester’ van Nederland. „Het is ook luiheid.”
Als Ahmed Marcouch zich als kind misdroeg op straat, dan was er altijd wel iemand die hem zag. Een verre oom of een dorpsimam. Die gaven hem een duw en zeiden ‘wegwezen hier’. Niet dat hij spijbelde, dat kon niet want hij zat niet op school. Maar hij deed weleens onfatsoenlijk. „Dan kreeg mijn vader het te horen en als ik thuiskwam, wachtte een pak slaag.” Op het platteland in Marokko, zegt Marcouch, word je opgevoed door de community.
Volgens de leer: wie niet horen wil, moet voelen. Knuffels kreeg hij ook, van zijn oma die in het dorp woonde. Zijn moeder was overleden toen hij drie jaar was, zijn vader had veertien kinderen.
Ahmed Marcouch (40) was zes jaar geleden bijna perswoordvoerder van de Amsterdamse politie geworden. Hij werkte al tien jaar als agent in de hoofdstad en wilde hogerop. Maar het korps was nog niet toe aan een Marokkaan als publiek gezicht, kreeg hij te horen.
Marcouch is sinds zes maanden voorzitter van het stadsdeel Amsterdam Slotervaart, in Amsterdam-West. Hij is de eerste Marokkaanse ‘burgemeester’ va n Nederland. Democratisch gekozen, als lijsttrekker van de lokale PvdA.
De levensstrategie van Ahmed Marcouch is aanpassing: hij spreekt goed Nederlands, terwijl hij hier pas sinds zijn tiende woont en toen voor het eerst naar school ging. Hij gebruikt Nederlands jargon zoals ‘gebrek aan arbeidsethos’ en ‘passende arbeid’ (wat hij onzin vindt). Hij gelooft in overleg en gaat moeilijke gesprekken aan met gefrustreerde Hollandse buurtbewoners, afgestompte politieagenten, Marokkaanse jongens en, vooral, hun ouders.
De ouders. Zij zijn misschien wel de belangrijkste missie van Marcouch. Hij wil dat Marokkaanse ouders in Nederland hun kinderen gaan opvoeden, aangepast aan de samenleving waarin ze terecht zijn gekomen. Binnenshuis, maar vooral ook buitenshuis. „Want de community die in Marokko je kind buitenshuis in de gaten houdt, bestaat hier niet. Ik zeg steeds tegen ouders: we wonen in een grote stad, niet in een dorp.”
Als stadsdeelvoorzitter laat Marcouch zijn gezicht overal zien. Op straat, bij scholen, bij de moskee. Hij bracht ouders van Marokkaanse jongens bijeen met boze buurtbewoners, die door die jongens werden getreiterd.
Hij zei: dit is wat uw kinderen aanrichten, doe er wat aan. Die ouders waren gechoqueerd. Maar, vertelt hij, ze zeiden ook: „Hij verveelt zich zo, hij heeft geen vertier”. „‘Geen vertier?, zei ik. ‘Uit de hele wereld komen mensen naar Amsterdam voor vertier. Hij heeft op loopafstand een park, een bibliotheek en een zwembad. Hij kan met de tram naar het Leidseplein om naar meisjes te kijken.
Hoezo geen vertier?’”
Hij stuit ook op desinteresse. Op een bijeenkomst die hij plande om met ouders structureel slechte resultaten van een basisschool te bespreken, verscheen maar een handvol ouders. Terwijl van ouders in Nederland wordt verwacht dat ze zich actief opstellen. Ze worden geacht te komen opdagen op oudergesprekken met de juf, bij schoolvoorstellingen of zelfs op het politiebureau als hun minderjarige zoon is opgepakt.
Ouders moeten hun kind zelf naar zwemles of naar de dierentuin brengen.
Doen die niks, dan hangen de kinderen op straat of voor de televisie.
Voor leraren, welzijnswerkers en de politie is het in de loop der jaren een gegeven geworden dat veel Marokkaanse ouders niet meedoen. Ze komen zelden tot nooit opdagen. Briefjes die leraren meegeven aan kinderen, lezen ze niet. „Ze missen belangrijke dingen als even contact leggen met de leraar aan het begin van de dag. Daar kun je geen tolk voor meenemen. Dus loopt het meeste contact via de kinderen die vertalen.”
Daar staat tegenover dat leraren en de politie hen gemakshalve ook negeren, zegt Marcouch. „Er is tot op de dag van vandaag níémand bij de politie die rechtstreeks uitleg geeft aan ouders over het zoveelste delict dat hun zoon heeft gepleegd! En de leraar houdt informatie voor ouders achter, omdat de zoon anders thuis een pak slaag krijgt.
Zo schiet het niet op. Niemand op school betrekt ouders actief bij de school. Dat wordt gezien als hun eigen verantwoordelijkheid. Dat ís het ook.
Maar die nemen ze niet.”
De problemen met Marokkaanse jongens blijven groot. Vooral in Overtoomse Veld, het armere gedeelte van het stadsdeel Slotervaart, waar een derde van de 9.500 bewoners vanMarokkaanse afkomst is. In 1998 braken rellen uit tussen Marokkaanse jongens en de politie.
Veel jongeren zijn werkloos. Ze veroorzaken overlast bij zwembaden, in bioscopen waar ze in groepen naar films gaan, in de tram waar ze de conducteur het leven zuur maken en op straat waar ze buurtbewoners treiteren. In de hoofdstad zijn naar schatting 3.000 ‘harde kern’ draaideurcriminelen van Marokkaanse komaf.
En dan is er nog een kleine groep van nog geen 200 jongeren waar Marcouch zich zorgen over maakt omdat ze zich terugtrekken in de islam en zich afzetten tegen de Nederlandse samenleving.
Vaak vluchten ze in het geloof om af te rekenen met een onbevredigend crimineel verleden. „Je moet heel streng zijn in de leer omdat je veel goed te maken hebt. Dat kan doorslaan.” In zijn jeugd had hij een periode dat hij zich als moslim beter voelde dan christenen en joden. „Je bent jong en weet alles beter. Je leest een boekje en je denkt: ‘ik ben theoloog .’ Je moet jongeren begeleiden in hun religieuze speurtocht. Anders is er een gevaar dat ze afglijden naar extremisme en jihad.” Juist daarom heeft hij een deskundige aangetrokken die bekend is met verschillende stromingen binnen de Islam.
Waarom zijn de meeste Marokkaanse ouders zo passief? Ze willen toch ook het beste voor hun kinderen? „Als je een Marokkaanse moeder vraagt wat haar kind later moet worden, zegt ze: arts. Ze vergeten dat je er iets voor moet doen. Om succesvol te zijn op school, moeten er pennen in huis zijn, boeken en rust. Marokkaanse ouders onderschatten hoe belangrijk dat is. Ze denken: de kinderen zitten op school en die doet haar werk. Maar ouders moeten ook belangstelling tonen voor school. Het is plattelandscultuur; in mijn dorp gingen de kinderen niet naar school. Daar was niemand verontwaardigd over. „Het is ook luiheid. Lekker in je badjas op slippers je kind vanaf het balkon uitzwaaien. Het kost meer energie om ontbijt te maken, naar school te lopen en contact te maken met de juf. Vergeet niet dat veel Marokkaanse ouders niet bewust bezig zijn met kinderen krijgen en opvoeding, zoals veel Nederlanders.
Kinderen komen gewoon.”
De ouders stellen verkeerde prioriteiten, zegt Marcouch. „Gaan ze ’s avonds op visite met een kind dat de volgende ochtend weer naar school moet. Of ze laten hen buiten spelen tot het donker is, in de zomer is dat half elf! Ik zeg tegen hen: jullie moeten naar de klok kijken, zoals Nederlanders, niet naar de zon. „Marokkanen lachen om Nederlanders.
Haha, bij hen moet je zelfs een afspraak maken om koffie te drinken.
Maar ze zien niet dat het leven hier zo strak is ingedeeld omdat elk uur wordt benut. Ook de uren vrije tijd zijn belangrijk voor de ontwikkeling van een kind. Ik zeg tegen mijn zoon van zeventien: je moet je sportverplichtingen niet verwaarlozen. Sporten is geen luxe, dat is een onderdeel van je ontwikkeling. „Marokkaanse ouders”, zegt Marcouch, „maken zich druk als hun zoon een biertje drinkt met vrienden, omdat dat niet mag van de islam. Ik denk: als je zoon nou zijn opleiding in orde heeft en werkt, wat kan dat biertje dan kwaad?
Waarom winden ze zich niet op over de belangrijke dingen? Ze demonstreren wel tegen cartoons of de dood van een Marokkaanse tasjesdief – allemaal symboliek.
Maar nooit zie ik ze demonstreren voor wezenlijke onderwerpen als meer werk, betere behuizing of beter onderwijs.”
Eén van de grootste bedreigingen voor de Marokkaanse groep, zegt Marcouch, is het gebrek aan arbeidsethos. „We moeten toe naar een tijd dat het tof is om ’s morgens met je brood achterop op de fiets te stappen en naar je werk te gaan. Je wordt vast gediscrimineerd en je krijgt vast niet altijd passende arbeid.
Neem dan maar tijdelijk niet-passende arbeid en zoek door.”
Veel Marokkaanse ouders vinden dat hun kinderen met vijftien jaar voor zichzelf moeten zorgen. Waarom? „Ik hoor vaak: ‘ik heb talloze keren tegen Mustafa gezegd dat hij zijn huiswerk moet maken en dat hij op tijd thuis moet zijn. Maar hij luistert niet.
Wat kan ik dan doen? Hij is al vijftien’.
Het líjkt op modern ouderschap: geef je kinderen eigen verantwoordelijkheid.
Maar bij Marokkaanse ouders is het machteloosheid. Ze denken dat ze als ouder geen rol meer hebben als hun kind 15 jaar is. Het komt voort uit een simpele kijk op opvoeding. Zolang lijfstraffen uitdelen mogelijk is, heb je zeggenschap over je kinderen. Als ze te groot zijn geworden om een klap te geven, ben je je machtsmiddel kwijt. „Dat slaan is een reflex, ze hebben het geduld niet om te praten. Ze geloven ook niet dat praten effect heeft, met hen is ook nooit gepraat. Ík denk dat ouders nog goed hun zoon van 28 kunnen verleiden tot goed gedrag. Door hem voor te leven, door te praten, door te vragen wat ze doen, waar ze zijn geweest.”
Hoe houdt u uw zeventienjarige zoon in het gareel? „Ik praat met mijn kinderen. Het lukt mij ook niet altijd. Ik betrap mezelf op preekgedrag. Dan preek ik dat het belangrijk is om ook in je vrije tijd zinnige dingen te doen. Ik probeer hun discipline bij te brengen. Ze mogen wel tv kijken, maar ze moeten eerst hun huiswerk maken. Ik vind het ook belangrijk dat ze hun eigen taken hebben in de huishouding .”
Hoe kan het dat ú uw kinderen zo anders opvoedt dan u zelf werd opgevoed? „Ik moest thuis stofzuigen hoor. Ik werd uitgelachen door traditionele familieleden diemij zagen stofzuigen, als jongen. Maar hetmoest van mijn vader.
Ik vind het ook belangrijk. Niet alleen voor de discipline, ook om respect te ontwikkelen voor de klus. Mijn vader stuurde ons naar de markt om de beste tomaten te kopen voor een zo laag mogelijke prijs. Zo toetste mijn vader ons gevoel voor verantwoordelijkheid. Hij werkte in een fabriek en op Schiphol.
Hij zei: als je niet als je vader wilt eindigen, dan moet je studeren. Hier heb je de mogelijkheden.”
Hoe lang blijft de eerste generatie bestaan?
Veel jonge mannen halen een analfabete bruid uit Marokko. „De samenleving denkt dat we al met de derde generatie zitten, die hier op school heeft gezeten. Maar er zijn nog veel ongeschoolde, eerste generatie ouders.
De wat hoger opgeleide ouders zijn wel meer betrokken bij de schoolcarrière van hun kinderen. Dat ouders werkloos zijn, hoeft overigens niet erg te zijn, als ze hun tijd maar goed benutten.
Dus: de klok zetten, de kinderen schone kleren aantrekken en een ontbijtje voorzetten. Goed nadenken ook, over vrijetijdsbesteding.”
Het is geen kwestie van armoede, zegt Marcouch, maar van belangstelling. „Marokkanen zijn in dit land gehospitaliseerd.
Het is absurd dat jongens drie jaar lang gesubsidieerde activiteiten in een buurthuis volgen. Ze moeten dat tijdelijk doen, misschien, en dan zelf lid worden van een club. Als je 18 bent, moet je geleerd hebben hoe je je vrije tijd invult. Dat zeg ik tegen welzijnswerkers en tegen ouders.”
Begrijpen die ouders de westerse samenleving? „Nee. Enerzijds zien ze de gevaren niet: kinderen van vijf die de hele middag op straat spelen, zijn vogelvrij. Kunnen onder een auto komen of door een pedofiel worden benaderd. Anderzijds kunnen de ouders ‘g e va r e n ’ zoals biertjes en schaars geklede vrouwen niet relativeren.
Kleding, muziek, verliefdheid, seksualiteit, die dingen nemen veel tijd van de jeugd in beslag. Ouders hebben geen vocabulaire om die dingen te bespreken.
Ze hebben zelf ook niet geleerd om erover te praten.”
Verwarring alom? „Ja. Marokkaanse ouders hebben de neiging om de islamitisch Marokkaanse cultuur over te brengen op een onaantrekkelijke manier: door de Nederlandse cultuur af te kraken. Kinderen raken daardoor in verwarring. Die krijgen te horen dat de juf een rare boodschap heeft terwijl zij haar juist lief vinden.”
Als politieman bereikte u dat jonge Marokkaanse delinquenten bekenden, terwijl ze normaal altijd ontkennen. Hoe? „Ik sprak ze aan op hun verantwoordelijkheid: waar ben je mee bezig? Je bent maar één keer vijftien, als je dit verpest ben je straks 22 en heb je zelfs nog geen vmbo-diploma. Bedank jij je ouders zo?
Ze sussen hun geweten met smoesjes, die ik neutraliseerde. Je hoort gewoon niet te jatten, ook niet van een winkelketen.
Voordeel is dat ik, als moslim, mijn kennis kon gebruiken. ‘Hoe kan je beweren dat je moslim bent als je dat soort dingen doet?’ Ik zei ook: je maakt een fout maar dat is geen drama. Volharden in fouten, dát is pas een drama.
Daardoor gingen ze over tot een bekentenis.
Om een nieuwe start te maken. Ik ontbood ook de ouders. Ik zei: je zoon handelt op dat plein. En weet je welke woorden hij gebruikt tegen oude vrouwen?
Daar gruwen de ouders van.”
Bron: NRC Handelsblad