Juliette
29-09-06, 10:07
door Ayfer Erkul
Minnares van Iraanse stervoetballer werd veroordeeld tot ophanging
http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/40287000/jpg/_40287315_iran2_afp203b.jpg
Ooit was ze 'de tijdelijke vrouw' van een bekende Iraanse voetbalspeler. Nu is Shahla Jahed veroordeeld tot de dood door ophanging voor de moord op de vrouw van haar minnaar. De notoire zaak houdt het conservatieve Iran al jaren in de ban.
IRAN l Alle beroepsmogelijkheden van Jahed zijn uitgeput. Mensenrechtenverenigingen hebben zich jaren tevergeefs ingezet om haar straf om te laten zetten in levenslang.
Afgelopen weekend werd een protestdemonstratie in de straten van Teheran brutaal onderdrukt door leden van de Revolutionaire Wacht. Het ging om een betoging van familieleden van vier vrouwen die ter dood waren veroordeeld. Verschillende betogers werden opgepakt. De mensenrechtenvereniging Amnesty International (AI) veroordeelde de arrestaties scherp. "Minstens tien personen werden opgepakt toen ze vreedzaam demonstreerden aan het VN-kantoor tegen de nakende executies van vier vrouwen", aldus AI in een mededeling.
Of demonstraties nog veel zullen uithalen voor een van de veroordeelde vrouwen, Khadijeh 'Shahla' Jahed, is nog zeer de vraag. Jaheds executie, een dood door ophanging, werd twee weken geleden nog eens bevestigd door het Iraanse Hooggerechtshof. Nooit eerder heeft een rechtszaak Iran zo in de ban gehouden als het proces tegen Jahed, schuldig bevonden aan de moord op de vrouw van haar minnaar.
Er was allereerst Shahla's houding tijdens haar proces in 2004. Wie dacht een 35-jarige vrouw te zien die zich, zoals vele vrouwelijke gevangenen, hulde in een lange zwarte chador, de ogen bedeesd richtte naar de grond en amper durfde te praten, kwam bedrogen uit. Shahla leek haar lot uit te dagen door de kleurige kleding die ze aantrok, de make-uplaag die ze iedere keer zorgvuldig aanbracht en de bescheiden hoofddoek die een keurig kapsel net voldoende bedekte om geaccepteerd te worden door de strenge islamitische kledingvoorschriften.
Dramatisch barstte ze af en toe in tranen uit. Viel flauw op het juiste moment. Wist wanneer ze berouw moest tonen en wanneer uit te dagen. Hier stond een vrouw die het af en toe zelfs waagde te flirten met de rechter. "Ga uw gang als u me wilt doden", zei ze tijdens een zitting onschuldig glimlachend. "Het lijkt wel alsof u hier met een zwaard zit voor een duel tussen ons. Verontschuldig mij voor mijn brutaliteit, maar ik vind u aardig. Ik beken dat ik dat echt vind." De rechter is even verbijsterd, kan dan een geamuseerde lach niet onderdrukken.
De zaak bevatte een hele rist taboes van de Iraanse samenleving. Seks, drugs, een duur liefdesnestje, jaloezie en moord: de Iraanse pers stortte zich op het verhaal. Grote foto's van Shahla sierden de tabloids. De Iraanse nationale televisie berichtte uitgebreid over alle openbare zittingen. Van de ene dag op de andere werd Shahla een sensatie, een notoire beroemdheid zoals er maar weinig zijn in Iran.
Dat Shahla de minnares was geweest van de Iraanse topvoetballer Nasser Mohammed Khani speelde natuurlijk een belangrijke rol. Khani, die midden jaren tachtig zijn gouden tijd beleefde in het Iraanse nationale team en ook bij Persepolis Teheran - de grootste ploeg van het land - had gespeeld, zat tijdens het proces droevig naast de moeder van zijn vermoorde vrouw. Een nieuw religieus baardje en een tragische blik, af en toe het gezicht in zijn handen verbergend.
Dat was helemaal niet meer de Nasser Mohammed Khani zoals Shahla hem gekend had tijdens hun relatie. In 1998, toen hun relatie begon, was hij geen stervoetballer meer, maar trainer van Persepolis Teheran. Maar voor Iraniërs bleef hij hun ster. Een Iraanse Jean-Marie Pfaff, met geld, dure kleren en een hoop charisma. Niet echt knap, maar dat was Shahla, die hem adoreerde, ook niet. Het was haar scherpe tong en haar lef die hem aantrokken. Ze klampte zich aan hem vast tot hij haar zijn telefoonnummer gaf.
Khani richtte een liefdesnestje in voor Shahla; een appartement in Teheran waar hij vaker was dan bij zijn gezin. Het koppel ging een sigheh aan. Dat is een vorm van tijdelijk huwelijk dat enkel bestaat in de sjiitische islam. De religieuze verbintenis, die wordt afgesloten door een imam, staat mannen en vrouwen toe tijdelijke relaties te hebben buiten het huwelijk. Een sigheh kan voor enkele minuten worden afgesloten, maar kan ook jaren duren.
In het appartement zorgde Shahla voor alles: het eten, de was en de schoonmaak. En voor de drugs: opium in hun geval. Vier jaar lang ging alles goed. Khani kwam als het hem beliefde en Shahla ging de rest van de tijd volledig op in de roes van de opium.
In 2002, wanneer Khani in Duitsland op oefenkamp is, vindt een van zijn kinderen op een dag zijn moeder, Laleh Saharkhizan, dood terug in de ouderlijke slaapkamer. De vrouw was met messteken om het leven gebracht.
Kort daarna wordt Shahla opgepakt. Ze bekent de moord. Er bestaat zelfs een politievideo waarop de moord gereconstrueerd werd. Daarin houdt Shahla een houten lepel vast die het mes moet voorstellen, en hakt ze in op een denkbeeldig lichaam op het bed. Later trekt ze haar bekentenis in en zegt ze dat ze door de politie gedwongen werd om te bekennen. Ze vertelt dat ze 's nachts naar het huis van haar minnaar was gelokt en dat ze naar de slaapkamer was gelopen. Daar lagen Lalehs kleren verspreid over de grond, zegt ze. Haar zwaar toegetakelde lichaam lag bebloed op het bed. "Ik heb haar bedekt met een deken. Ik voelde mij misselijk. Ik heb haar niet vermoord", riep ze tragisch in tranen uit op de laatste dag van haar proces, haar blik gericht op haar minnaar. "Ik zweer dat ik het niet gedaan heb. Was het een zonde om van je te houden?"
De rechter gelooft haar niet en veroordeelt haar in juni 2004 tot de dood door ophanging. Ook Khani werd opgepakt en beschuldigd van medeplichtigheid aan de moord. Maar daarvan werd hij vrijgesproken. Wel kreeg hij een 'lichte' straf: 74 zweepslagen voor onislamitisch gedrag, waaronder het gebruik van opium.
Een beroep tegen het executievonnis van Shahla werd verworpen. Dankzij een brief van haar advocaat naar ayatollah Mahmoud Hashemi Shahroudi, het hoofd van de Iraanse justitie, werd in november 2005 beslist dat er een nieuw onderzoek naar de zaak zou komen. Maar op 11 september van dit jaar oordeelde het Hooggerechtshof dat Shahla toch moest worden opgehangen.
Shahla bekende eerst de moord op de vrouw van haar minnaar, maar zei later dat ze door
de politie werd gedwongen tot een bekentenis
Bron: De Morgen
Publicatiedatum : 2006-09-29
Minnares van Iraanse stervoetballer werd veroordeeld tot ophanging
http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/40287000/jpg/_40287315_iran2_afp203b.jpg
Ooit was ze 'de tijdelijke vrouw' van een bekende Iraanse voetbalspeler. Nu is Shahla Jahed veroordeeld tot de dood door ophanging voor de moord op de vrouw van haar minnaar. De notoire zaak houdt het conservatieve Iran al jaren in de ban.
IRAN l Alle beroepsmogelijkheden van Jahed zijn uitgeput. Mensenrechtenverenigingen hebben zich jaren tevergeefs ingezet om haar straf om te laten zetten in levenslang.
Afgelopen weekend werd een protestdemonstratie in de straten van Teheran brutaal onderdrukt door leden van de Revolutionaire Wacht. Het ging om een betoging van familieleden van vier vrouwen die ter dood waren veroordeeld. Verschillende betogers werden opgepakt. De mensenrechtenvereniging Amnesty International (AI) veroordeelde de arrestaties scherp. "Minstens tien personen werden opgepakt toen ze vreedzaam demonstreerden aan het VN-kantoor tegen de nakende executies van vier vrouwen", aldus AI in een mededeling.
Of demonstraties nog veel zullen uithalen voor een van de veroordeelde vrouwen, Khadijeh 'Shahla' Jahed, is nog zeer de vraag. Jaheds executie, een dood door ophanging, werd twee weken geleden nog eens bevestigd door het Iraanse Hooggerechtshof. Nooit eerder heeft een rechtszaak Iran zo in de ban gehouden als het proces tegen Jahed, schuldig bevonden aan de moord op de vrouw van haar minnaar.
Er was allereerst Shahla's houding tijdens haar proces in 2004. Wie dacht een 35-jarige vrouw te zien die zich, zoals vele vrouwelijke gevangenen, hulde in een lange zwarte chador, de ogen bedeesd richtte naar de grond en amper durfde te praten, kwam bedrogen uit. Shahla leek haar lot uit te dagen door de kleurige kleding die ze aantrok, de make-uplaag die ze iedere keer zorgvuldig aanbracht en de bescheiden hoofddoek die een keurig kapsel net voldoende bedekte om geaccepteerd te worden door de strenge islamitische kledingvoorschriften.
Dramatisch barstte ze af en toe in tranen uit. Viel flauw op het juiste moment. Wist wanneer ze berouw moest tonen en wanneer uit te dagen. Hier stond een vrouw die het af en toe zelfs waagde te flirten met de rechter. "Ga uw gang als u me wilt doden", zei ze tijdens een zitting onschuldig glimlachend. "Het lijkt wel alsof u hier met een zwaard zit voor een duel tussen ons. Verontschuldig mij voor mijn brutaliteit, maar ik vind u aardig. Ik beken dat ik dat echt vind." De rechter is even verbijsterd, kan dan een geamuseerde lach niet onderdrukken.
De zaak bevatte een hele rist taboes van de Iraanse samenleving. Seks, drugs, een duur liefdesnestje, jaloezie en moord: de Iraanse pers stortte zich op het verhaal. Grote foto's van Shahla sierden de tabloids. De Iraanse nationale televisie berichtte uitgebreid over alle openbare zittingen. Van de ene dag op de andere werd Shahla een sensatie, een notoire beroemdheid zoals er maar weinig zijn in Iran.
Dat Shahla de minnares was geweest van de Iraanse topvoetballer Nasser Mohammed Khani speelde natuurlijk een belangrijke rol. Khani, die midden jaren tachtig zijn gouden tijd beleefde in het Iraanse nationale team en ook bij Persepolis Teheran - de grootste ploeg van het land - had gespeeld, zat tijdens het proces droevig naast de moeder van zijn vermoorde vrouw. Een nieuw religieus baardje en een tragische blik, af en toe het gezicht in zijn handen verbergend.
Dat was helemaal niet meer de Nasser Mohammed Khani zoals Shahla hem gekend had tijdens hun relatie. In 1998, toen hun relatie begon, was hij geen stervoetballer meer, maar trainer van Persepolis Teheran. Maar voor Iraniërs bleef hij hun ster. Een Iraanse Jean-Marie Pfaff, met geld, dure kleren en een hoop charisma. Niet echt knap, maar dat was Shahla, die hem adoreerde, ook niet. Het was haar scherpe tong en haar lef die hem aantrokken. Ze klampte zich aan hem vast tot hij haar zijn telefoonnummer gaf.
Khani richtte een liefdesnestje in voor Shahla; een appartement in Teheran waar hij vaker was dan bij zijn gezin. Het koppel ging een sigheh aan. Dat is een vorm van tijdelijk huwelijk dat enkel bestaat in de sjiitische islam. De religieuze verbintenis, die wordt afgesloten door een imam, staat mannen en vrouwen toe tijdelijke relaties te hebben buiten het huwelijk. Een sigheh kan voor enkele minuten worden afgesloten, maar kan ook jaren duren.
In het appartement zorgde Shahla voor alles: het eten, de was en de schoonmaak. En voor de drugs: opium in hun geval. Vier jaar lang ging alles goed. Khani kwam als het hem beliefde en Shahla ging de rest van de tijd volledig op in de roes van de opium.
In 2002, wanneer Khani in Duitsland op oefenkamp is, vindt een van zijn kinderen op een dag zijn moeder, Laleh Saharkhizan, dood terug in de ouderlijke slaapkamer. De vrouw was met messteken om het leven gebracht.
Kort daarna wordt Shahla opgepakt. Ze bekent de moord. Er bestaat zelfs een politievideo waarop de moord gereconstrueerd werd. Daarin houdt Shahla een houten lepel vast die het mes moet voorstellen, en hakt ze in op een denkbeeldig lichaam op het bed. Later trekt ze haar bekentenis in en zegt ze dat ze door de politie gedwongen werd om te bekennen. Ze vertelt dat ze 's nachts naar het huis van haar minnaar was gelokt en dat ze naar de slaapkamer was gelopen. Daar lagen Lalehs kleren verspreid over de grond, zegt ze. Haar zwaar toegetakelde lichaam lag bebloed op het bed. "Ik heb haar bedekt met een deken. Ik voelde mij misselijk. Ik heb haar niet vermoord", riep ze tragisch in tranen uit op de laatste dag van haar proces, haar blik gericht op haar minnaar. "Ik zweer dat ik het niet gedaan heb. Was het een zonde om van je te houden?"
De rechter gelooft haar niet en veroordeelt haar in juni 2004 tot de dood door ophanging. Ook Khani werd opgepakt en beschuldigd van medeplichtigheid aan de moord. Maar daarvan werd hij vrijgesproken. Wel kreeg hij een 'lichte' straf: 74 zweepslagen voor onislamitisch gedrag, waaronder het gebruik van opium.
Een beroep tegen het executievonnis van Shahla werd verworpen. Dankzij een brief van haar advocaat naar ayatollah Mahmoud Hashemi Shahroudi, het hoofd van de Iraanse justitie, werd in november 2005 beslist dat er een nieuw onderzoek naar de zaak zou komen. Maar op 11 september van dit jaar oordeelde het Hooggerechtshof dat Shahla toch moest worden opgehangen.
Shahla bekende eerst de moord op de vrouw van haar minnaar, maar zei later dat ze door
de politie werd gedwongen tot een bekentenis
Bron: De Morgen
Publicatiedatum : 2006-09-29