tukkersterror
06-10-06, 09:24
Waarom Iny moslim werd
Geplaatst op 6/10 '06 om 8:50u
Door Stefan Kortrijk (Bron: Friesch Dagblad)
KAMPEN (RKnieuws.net) - Onlangs stond een artikel in De Waarheidsvriend , het officiële orgaan van de Gereformeerde Bond, waaruit bleek dat een groep jongeren uit reformatorische hoek zich tot de islam voelt aangetrokken. Het gaat eerder om tientallen dan honderden. Op een bevolking van 16 miljoen mensen dus om een verwaarloosbaar kleine groep. Toch is het een opvallend gegeven, meent godsdienstwetenschapper dr. Gé Speelman.
De meeste ex-christenen binnen de islam die ik ontmoet, hebben geen ‘refo’-achtergrond: ze komen uit katholieke of vaag-protestantse milieus. Maar af en toe tref ik wel iemand vanuit een meer orthodoxe familie die zich aangetrokken voelt tot de islam. Zoals Iny.
Iny is opgegroeid in een overtuigd christelijk milieu. Haar ouders waren en zijn
betrokken kerkgangers. Tegenwoordig in de Protestantse Kerk in Nederland, vroeger gereformeerd. Het zelfde geldt voor haar broers en zusters.
Zelf maakte ze een aantal jaren geleden de keuze om moslim te worden. Waarom? Uit haar verhaal blijkt dat twee factoren daarbij een rol speelden: de moeite die ze had met delen van de klassieke gereformeerde geloofsleer en de contacten met moslims in haar omgeving.
Iny was actief in het vluchtelingenwerk en genoot van de goede contacten en gesprekken met sommige vluchtelingen, ook over het geloof. Tegelijk voelde ze steeds meer twijfel aan wat er in de kerk gepreekt werd, met name over de verzoening. Hoe kon het dat God, die volgens het Oude Testament genadig is en steeds vergeeft, het opeens nodig vond dat zijn eigen zoon moest lijden om voor onze zonden te boeten? "De verzoeningsleer, daar kon ik niets mee. Het christendom, de naam geeft het al aan: Christus heeft de centrale plek in dat geloof. Voor mij is dat niet zo. Voor mij is God het waar het om draait. Voor mij is Jezus geen God, en ook geen zoon van God. Ja, zoon van God zoals wij allemaal kinderen van God zijn. ‘‘
Hierover sprak ze met haar moslimvrienden. Ook verdiepte ze zich in het jodendom, en ze las de koran. Na een periode van bezinning besloot ze moslim te worden.
Is Iny uniek of kunnen we in de toekomst meer van dergelijke verhalen verwachten? Ik denk het laatste. Ook jongeren die opgegroeid zijn in orthodoxe milieus leven in deze tijd en samenleving. Daarin is sprake van toegenomen communicatie tussen groepen mensen. We reizen meer en mensen van elders komen in ons midden wonen. Het toenemend pluralisme om ons heen leidt ook tot een intern pluralisme, in de gemeente en in iedere gelovige. De mensen naast wie ik in de kerkbanken zit, kunnen op andere dagen aan zen-meditatie doen, een beeldje van de Hindoe-god Ganesh in de vensterbank hebben staan of regelmatig een joods leerhuis bezoeken. Soms doen ze al die dingen tegelijk.
Want ook kerkmensen hoeven niet hun hele leven restloos te behoren tot de kerk of traditie waarbinnen ze worden geboren. Geloof is niet vanzelfsprekend meer, het is een kwestie van beredeneerde keuze.
Dat geldt voor christelijke, maar ook voor moslimjongeren. Onderzoek toont aan dat de islam in Europa steeds meer een zaak van individuele keuze wordt. Voor moslimjongeren is het vanzelfsprekende geloof van hun ouders niet meer haalbaar. Sommigen kiezen voor een liberale islam. Anderen, de meerderheid, dwalen van de moskee af. Er is ook een groep die juist fundamentalistischer wordt dan de oudere generatie. Binnen de islam vinden tegenwoordig ‘bekeringen’ plaats van een traditioneel naar een streng en radicaal geloof. Denk maar aan Samir A., die binnenkort weer voor de rechtbank staat.
Beleving
Hoe zit het bij reformatorische jongeren? Ook bij hen is geloof een kwestie van keuze, niet van gewoonte. Dat is trouwens op zichzelf heel reformatorisch! Velen zoeken naar een vorm van geloof waar de eigen beleving en de emoties een belangrijke plaats hebben; ze bezoeken jongerenvieringen en zingen uit de Opwekkingsbundel. Naar mijn inschatting is dat een belangrijker trend dan die van bekering tot de islam
Net als bij moslimjongeren zullen er ook refo-jongeren zijn die de kerk al dan niet verbitterd de rug toekeren. Soms vinden ze na een lange zwerftocht over het kerkelijk erf weer een plek waar ze kunnen geloven samen met anderen. Iny had die weg ook kunnen gaan. Ze had met haar twijfels over de verzoeningsleer er voor kunnen kiezen zich aan te sluiten bij een meer vrijzinnige gemeente, waar velen haar bezwaren delen. Waarom ze dat niet deed? Mogelijk ‘voelde’ voor iemand met haar achtergrond dat minder vaste, regelloze geloof minder echt.
Waakzaamheid
Iets om je ongerust over te maken? Wel als een bekering tot de islam inhoudt dat je intreedt bij een sekte-achtige fundamentalistische groep. Daarom is waakzaamheid geboden.
Tegelijk past ook een zekere nuchterheid. Hoewel de islam zeker niet mijn geloof is, kom ik onder moslims veel tegen wat ik kan waarderen. Zouden we minder geschokt zijn als Iny besloten had dat het hele geloof flauwekul was en dat God gewoon niet bestaat?
Mw.dr. G.M. Speelman is docente Godsdienstwetenschappen/Islam aan de Theologische Universiteit in Kampen.
Geplaatst op 6/10 '06 om 8:50u
Door Stefan Kortrijk (Bron: Friesch Dagblad)
KAMPEN (RKnieuws.net) - Onlangs stond een artikel in De Waarheidsvriend , het officiële orgaan van de Gereformeerde Bond, waaruit bleek dat een groep jongeren uit reformatorische hoek zich tot de islam voelt aangetrokken. Het gaat eerder om tientallen dan honderden. Op een bevolking van 16 miljoen mensen dus om een verwaarloosbaar kleine groep. Toch is het een opvallend gegeven, meent godsdienstwetenschapper dr. Gé Speelman.
De meeste ex-christenen binnen de islam die ik ontmoet, hebben geen ‘refo’-achtergrond: ze komen uit katholieke of vaag-protestantse milieus. Maar af en toe tref ik wel iemand vanuit een meer orthodoxe familie die zich aangetrokken voelt tot de islam. Zoals Iny.
Iny is opgegroeid in een overtuigd christelijk milieu. Haar ouders waren en zijn
betrokken kerkgangers. Tegenwoordig in de Protestantse Kerk in Nederland, vroeger gereformeerd. Het zelfde geldt voor haar broers en zusters.
Zelf maakte ze een aantal jaren geleden de keuze om moslim te worden. Waarom? Uit haar verhaal blijkt dat twee factoren daarbij een rol speelden: de moeite die ze had met delen van de klassieke gereformeerde geloofsleer en de contacten met moslims in haar omgeving.
Iny was actief in het vluchtelingenwerk en genoot van de goede contacten en gesprekken met sommige vluchtelingen, ook over het geloof. Tegelijk voelde ze steeds meer twijfel aan wat er in de kerk gepreekt werd, met name over de verzoening. Hoe kon het dat God, die volgens het Oude Testament genadig is en steeds vergeeft, het opeens nodig vond dat zijn eigen zoon moest lijden om voor onze zonden te boeten? "De verzoeningsleer, daar kon ik niets mee. Het christendom, de naam geeft het al aan: Christus heeft de centrale plek in dat geloof. Voor mij is dat niet zo. Voor mij is God het waar het om draait. Voor mij is Jezus geen God, en ook geen zoon van God. Ja, zoon van God zoals wij allemaal kinderen van God zijn. ‘‘
Hierover sprak ze met haar moslimvrienden. Ook verdiepte ze zich in het jodendom, en ze las de koran. Na een periode van bezinning besloot ze moslim te worden.
Is Iny uniek of kunnen we in de toekomst meer van dergelijke verhalen verwachten? Ik denk het laatste. Ook jongeren die opgegroeid zijn in orthodoxe milieus leven in deze tijd en samenleving. Daarin is sprake van toegenomen communicatie tussen groepen mensen. We reizen meer en mensen van elders komen in ons midden wonen. Het toenemend pluralisme om ons heen leidt ook tot een intern pluralisme, in de gemeente en in iedere gelovige. De mensen naast wie ik in de kerkbanken zit, kunnen op andere dagen aan zen-meditatie doen, een beeldje van de Hindoe-god Ganesh in de vensterbank hebben staan of regelmatig een joods leerhuis bezoeken. Soms doen ze al die dingen tegelijk.
Want ook kerkmensen hoeven niet hun hele leven restloos te behoren tot de kerk of traditie waarbinnen ze worden geboren. Geloof is niet vanzelfsprekend meer, het is een kwestie van beredeneerde keuze.
Dat geldt voor christelijke, maar ook voor moslimjongeren. Onderzoek toont aan dat de islam in Europa steeds meer een zaak van individuele keuze wordt. Voor moslimjongeren is het vanzelfsprekende geloof van hun ouders niet meer haalbaar. Sommigen kiezen voor een liberale islam. Anderen, de meerderheid, dwalen van de moskee af. Er is ook een groep die juist fundamentalistischer wordt dan de oudere generatie. Binnen de islam vinden tegenwoordig ‘bekeringen’ plaats van een traditioneel naar een streng en radicaal geloof. Denk maar aan Samir A., die binnenkort weer voor de rechtbank staat.
Beleving
Hoe zit het bij reformatorische jongeren? Ook bij hen is geloof een kwestie van keuze, niet van gewoonte. Dat is trouwens op zichzelf heel reformatorisch! Velen zoeken naar een vorm van geloof waar de eigen beleving en de emoties een belangrijke plaats hebben; ze bezoeken jongerenvieringen en zingen uit de Opwekkingsbundel. Naar mijn inschatting is dat een belangrijker trend dan die van bekering tot de islam
Net als bij moslimjongeren zullen er ook refo-jongeren zijn die de kerk al dan niet verbitterd de rug toekeren. Soms vinden ze na een lange zwerftocht over het kerkelijk erf weer een plek waar ze kunnen geloven samen met anderen. Iny had die weg ook kunnen gaan. Ze had met haar twijfels over de verzoeningsleer er voor kunnen kiezen zich aan te sluiten bij een meer vrijzinnige gemeente, waar velen haar bezwaren delen. Waarom ze dat niet deed? Mogelijk ‘voelde’ voor iemand met haar achtergrond dat minder vaste, regelloze geloof minder echt.
Waakzaamheid
Iets om je ongerust over te maken? Wel als een bekering tot de islam inhoudt dat je intreedt bij een sekte-achtige fundamentalistische groep. Daarom is waakzaamheid geboden.
Tegelijk past ook een zekere nuchterheid. Hoewel de islam zeker niet mijn geloof is, kom ik onder moslims veel tegen wat ik kan waarderen. Zouden we minder geschokt zijn als Iny besloten had dat het hele geloof flauwekul was en dat God gewoon niet bestaat?
Mw.dr. G.M. Speelman is docente Godsdienstwetenschappen/Islam aan de Theologische Universiteit in Kampen.