Juliette
06-10-06, 14:18
Brieven aan mijn postbode, Will Tura en Peter Vandermeersch - Piet de Moor
http://www.indymedia.be/files/2006_piet_de_moor-250.jpg
Het Vlaams Belang wint verkiezing na verkiezing. Over die enorme opmars van de extreemrechtse partij die bij verkiezingen van 1985 nog maar één verkozene telde, hebben intussen al tal van politici, professoren en opiniemakers analyses gemaakt en strategieën uitgewerkt. In 1989 onderschreven vertegenwoordigers van de democratische partijen het beruchte ‘cordon sanitaire’ als een middel om extreem rechts van de macht te houden. Nadien probeerde men de partij compleet te negeren, een tactiek die helemaal niet werkte. Via een veroordeling wegens racisme moest de partij haar naam veranderen, maar ook dat stuitte haar opgang niet. Sommige politici uit de democratische partijen nemen intussen steeds meer het woordgebruik en de programmapunten van het Vlaams Belang over, maar de peilingen voorspellen opnieuw winst voor de partij van het ‘Eigen volk eerst’. Toen enkele maanden geleden een extreemrechtse jongeman die slogan al te letterlijk nam en drie mensen neerschoot, leek een ommekeer in zicht. Maar de enkele politici en journalisten die een verband legden met extreemrechts, kregen weinig of geen steun van andere partijen en media. Het VB wordt steeds meer behandeld als een normale partij.
In een reactie op die trend schreef de Vlaamse schrijver en journalist Piet de Moor een opiniestuk ‘Blokfluiten en sirenen voor het Vlaams Belang’ en bood dit ter publicatie aan De Standaard aan. De redactie weigerde het stuk waarop de auteur een reeks ‘bitterbrieven’ schreef aan Peter Vandermeersch, de algemeen hoofdredacteur van De Standaard. Zijn brieven monden uit in een fundamentele kritiek op de manier waarop de media in Vlaanderen omgaan met de extreem rechtse partij. Hij toont feilloos aan hoe De Standaard en de andere media in Vlaanderen medeplichtig zijn aan een duizelingwekkend proces van kwaliteitsverlies dat de hele samenleving ondermijnt. De open brieven van Piet de Moor vormen dan ook een vlijmscherpe aanklacht tegen personen en tendensen uit de vermeende elite die bewust of onbewust het bed spreiden van het totalitarisme in Vlaanderen en in België. Hij verwijt hen een gebrek aan intellectuele, morele en artistieke kracht tegen de Gleichschaltung die nu al jaren de marketingstrategen in hun ban houden. Bang om in te gaan tegen één miljoen kiezers, die tegelijk consumenten, televisiekijkers en krantenlezers zijn.
Waarom keren de zogenaamde kwaliteitskranten en media zich niet langer tegen het bruine gevaar? Omdat ze door hun kritiek lezers en kijkers zouden verliezen? Het gevolg was bij de verkiezingen van 2004 een programma als ‘Doe de stemtest’ waarin vertegenwoordigers van elke politieke partij, ook de Vlaams Belangers, in pak en das, als eerbare burgers hun mening kwijt konden over de meest banale zaken. Geen kritische vragen, maar korte commentaren van de VB-coryfeeën op een aantal algemene stellingen. Net zoals de politici van de andere partijen kregen ze op die manier gedurende een kleine minuut de kans om oneliners plaatsen, hun gif te spuien en malcontenten over de streep te trekken, en dat zonder kritisch weerwoord. De VRT wou met die aanpak meer mensen bereiken en deed dat ook, maar hoe en met welke gevolgen? Door de politiek te infantiliseren en politieke spelletjesprogramma’s aan te bieden als ‘informatie’ kreeg het Vlaams Belang de kans om zich voor te doen als een gewone partij, met enkele goed uitziende dames en heren in maatpak als woordvoerders die zo verstandig waren om hun schofterige uitspraken in te slikken en te vertellen wat de mensen graag hoorden.
In totaal schreef Piet de Moor zes ‘bitterbrieven’ waarin hij de medeplichtigheid van de media, niet alleen van De Standaard maar ook van andere Vlaamse media, aan die banalisering van de racistische ideologie van het VB, aan de schandpaal nagelt. Zijn kritiek is genadeloos, diepgravend en moeilijk weerlegbaar. Naast de schabouwelijke reactie van de andere partijen en politici, zijn het de media die mee verantwoordelijk zijn voor de opgang van het Vlaams Belang. Dat Peter Vandermeersch het opiniestuk van Piet de Moor naast zich neerlegde is op zich een blunder van formaat. Piet de Moor is een van de weinige Vlaamse journalisten die al decennialang de strijd van de Oost-Europeanen tegen het totalitarisme en voor meer vrijheid volgt. Hij interviewde hierover Imre Kertész, Ismail Kadare, György Konrad, Marcel Reich-Ranicki, Elfriede Jelinek, Sebastian Haffner en vele anderen die als iconen van de samizdat beter dan wie ook de karakteristieken van terreur en geweld hebben aangevoeld en beschreven. In zijn boek Schemerland beschrijft Piet de Moor hoe snel onverschilligheid en conformisme de massa’s in slaap wiegen. Peter Vandermeersch had het niet begrepen, of wou het niet begrijpen. Zijn probleem is die één miljoen kiezers van het Vlaams Belang, een niet onbelangrijke doelgroep, zeker voor een krant die in haar strijd voor de lezerscijfers bereid blijkt een Duivelspact aan te gaan.
De brievenstroom had kunnen ophouden. Ofwel omdat de auteur het moe was om te vechten tegen de bierkaai, ofwel omdat de algemeen hoofdredacteur een daad van verzoening had gesteld. Maar geen van de twee gebeurde. Peter Vandermeersch wil de kiezers van VB niet voor het hoofd stoten en zoekt ijverig mee naar lekken in het Belgische schip, als waterdrager van een partij die uit is op de splitsing van het land. En Piet de Moor wil niet ophouden omdat hij de zwakke plek in de media heeft ontdekt en beroerd, namelijk hun gebrek aan rechtlijnigheid en hun door commerciële belangen gevoede conformiteit met de ‘wil van de meerderheid’. Het boek van Piet de Moor eindigt met een essay over het totalitaire karakter van het Vlaams Belang. Er zijn veel zaken die dat aantonen zoals hun voortdurende stigmatisering van groepen mensen omwille van hun geloof of huidskleur, hun voorstellen tot het instellen van een avondklok voor jongeren, hun pleidooien voor systemen van verklikking van leraars met ‘volksvreemde’ ideeën en illegalen, hun weigering om afstand te nemen van schimmige figuren die nog steeds de collaboratie vereren, hun banden met buitenlandse partijen en politici die openlijk de holocaust ontkennen of bagatelliseren.
Piet de Moor richt zijn pijlen echter op een ander aspect dat volgens hem, nog meer dan de vorige, het intrinsiek totalitaire karakter van die partij blootlegt. Hij heeft het over de reactie van Gerolf Annemans die na de uitspraak over het racistisch karakter van het Vlaams Blok, de rechters bedreigde. Als ze aan de macht komen dan zouden ze die rechters wel vinden, zo verklaarde hij publiek. ‘Want de rechters hebben “het miljoen” beledigd’, zo schrijft Piet de Moor. Wat betekent dat het Belang de rechtsstaat zelf onder schot neemt in naam van haar getalsmatige belangrijkheid. Want door de rechters te bedreigen heeft Annemans hiermee elke Vlaming bedreigd die hun mening deelt. Dat is de essentiële aanval op de democratie, een systeem die de leiders van het VB in het diepste van hun ziel verachten. Die dreigende taal hoorden we onlangs opnieuw toen enkele zangers besloten om op 1 oktober te zingen voor verdraagzaamheid. De felle reactie van het Vlaams Belang tegen de zangers legde drie zaken bloot. In de eerste plaats voelen ze zich aangesproken omdat men tegen intolerantie zingt. Ten tweede beledigden en bedreigden ze impliciet de zangers die eraan deelnamen, want ‘ze zouden dat voelen in hun portemonnee’. Ten derde demonstreert het hun totalitaire attitude dat iedereen die het niet met hen eens zijn als vijanden van het volk worden gekapitteld.
‘Het “ideaal” dat een totalitaire partij als het VB voor ogen staat, is een systeem waarin de burgers moeten geloven dat het abnormale normaal is’, zo schrijft Piet de Moor. Hun voortdurende aanvallen op vreemdelingen, Oost-Europeanen, Turken en andere culturele en religieuze groepen, die niet behoren tot het ‘eigen volk’, klinken in die zin steeds ‘normaler’, omdat ze door de media niet weerlegd of geduid worden binnen de complexiteit van onze samenleving. De auteur verwijst naar Sebastian Haffner die dergelijke verandering in taal en woordgebruik al voor 1933 waarnam en ervoor waarschuwde. Het is net die wijziging die door de media zou moeten aangeklaagd en gecounterd worden, maar dat gebeurt nu net niet. In plaats van ‘de hoofdredacteurs van De Standaard en zovele andere kopstukken van de nomenklatoera van de mediawereld’ die alleen wat piepen vanuit hun muizenhol, zijn het net zangers als Will Tura, Helmut Lotti en Laura Lynn die niet plooien voor de intimidatiepogingen van het VB. En het is in feite tot hen dat de auteur zich richt met zijn ondertitel Een lofrede op vrijheid, schoonheid en verbeeldingskracht, opdat ook anderen zouden opstaan en zich niet langer laten bedreigen door de schoften van het Vlaams Belang.
Piet de Moor eindigt met een pleidooi voor meer kwaliteit. Net het gebrek eraan vormt immers de voedingsbodem voor autoritarisme, mediocriteit en obscurantisme, vooral bij de jongeren. Dat is zijn oproep aan de media. Maar evenzeer richt hij zich tot de andere politieke partijen die niet langer de confrontatie uit de weg mogen gaan, of zich neerleggen bij het in hun ogen ‘onvermijdelijke’, maar een werkelijk tegenbeeld moeten presenteren. De democratische partijen moeten hun kiezers niet adviseren om hun mond te houden, maar meer dan ooit oproepen om in het verzet te gaan en op te komen voor waarden waarvoor vorige generaties zo hard gevochten hebben. Het wordt hoog tijd dat we, zoals Joseph Pearce aan Piet de Moor schreef, weerwerk gaan bieden aan de talloze malcontenten ‘die hun ongekende welvaart en welzijn en hun ongekende vrijheid minder belangrijk vinden dan hun ontevredenheid.’ Dit boek moet ruim gelezen en verspreid worden, nog vóór 8 oktober. Zodat niemand op 9 oktober kan zeggen: ’Wir haben es nicht gewußt’.
Piet de Moor, Brieven aan mijn postbode, Will Tura en Peter Vandermeersch. Een lofrede op vrijheid, schoonheid en verbeeldingskracht, Aspekt, 2006
Bron: Liberales (http://www.liberales.be/)
http://www.indymedia.be/files/2006_piet_de_moor-250.jpg
Het Vlaams Belang wint verkiezing na verkiezing. Over die enorme opmars van de extreemrechtse partij die bij verkiezingen van 1985 nog maar één verkozene telde, hebben intussen al tal van politici, professoren en opiniemakers analyses gemaakt en strategieën uitgewerkt. In 1989 onderschreven vertegenwoordigers van de democratische partijen het beruchte ‘cordon sanitaire’ als een middel om extreem rechts van de macht te houden. Nadien probeerde men de partij compleet te negeren, een tactiek die helemaal niet werkte. Via een veroordeling wegens racisme moest de partij haar naam veranderen, maar ook dat stuitte haar opgang niet. Sommige politici uit de democratische partijen nemen intussen steeds meer het woordgebruik en de programmapunten van het Vlaams Belang over, maar de peilingen voorspellen opnieuw winst voor de partij van het ‘Eigen volk eerst’. Toen enkele maanden geleden een extreemrechtse jongeman die slogan al te letterlijk nam en drie mensen neerschoot, leek een ommekeer in zicht. Maar de enkele politici en journalisten die een verband legden met extreemrechts, kregen weinig of geen steun van andere partijen en media. Het VB wordt steeds meer behandeld als een normale partij.
In een reactie op die trend schreef de Vlaamse schrijver en journalist Piet de Moor een opiniestuk ‘Blokfluiten en sirenen voor het Vlaams Belang’ en bood dit ter publicatie aan De Standaard aan. De redactie weigerde het stuk waarop de auteur een reeks ‘bitterbrieven’ schreef aan Peter Vandermeersch, de algemeen hoofdredacteur van De Standaard. Zijn brieven monden uit in een fundamentele kritiek op de manier waarop de media in Vlaanderen omgaan met de extreem rechtse partij. Hij toont feilloos aan hoe De Standaard en de andere media in Vlaanderen medeplichtig zijn aan een duizelingwekkend proces van kwaliteitsverlies dat de hele samenleving ondermijnt. De open brieven van Piet de Moor vormen dan ook een vlijmscherpe aanklacht tegen personen en tendensen uit de vermeende elite die bewust of onbewust het bed spreiden van het totalitarisme in Vlaanderen en in België. Hij verwijt hen een gebrek aan intellectuele, morele en artistieke kracht tegen de Gleichschaltung die nu al jaren de marketingstrategen in hun ban houden. Bang om in te gaan tegen één miljoen kiezers, die tegelijk consumenten, televisiekijkers en krantenlezers zijn.
Waarom keren de zogenaamde kwaliteitskranten en media zich niet langer tegen het bruine gevaar? Omdat ze door hun kritiek lezers en kijkers zouden verliezen? Het gevolg was bij de verkiezingen van 2004 een programma als ‘Doe de stemtest’ waarin vertegenwoordigers van elke politieke partij, ook de Vlaams Belangers, in pak en das, als eerbare burgers hun mening kwijt konden over de meest banale zaken. Geen kritische vragen, maar korte commentaren van de VB-coryfeeën op een aantal algemene stellingen. Net zoals de politici van de andere partijen kregen ze op die manier gedurende een kleine minuut de kans om oneliners plaatsen, hun gif te spuien en malcontenten over de streep te trekken, en dat zonder kritisch weerwoord. De VRT wou met die aanpak meer mensen bereiken en deed dat ook, maar hoe en met welke gevolgen? Door de politiek te infantiliseren en politieke spelletjesprogramma’s aan te bieden als ‘informatie’ kreeg het Vlaams Belang de kans om zich voor te doen als een gewone partij, met enkele goed uitziende dames en heren in maatpak als woordvoerders die zo verstandig waren om hun schofterige uitspraken in te slikken en te vertellen wat de mensen graag hoorden.
In totaal schreef Piet de Moor zes ‘bitterbrieven’ waarin hij de medeplichtigheid van de media, niet alleen van De Standaard maar ook van andere Vlaamse media, aan die banalisering van de racistische ideologie van het VB, aan de schandpaal nagelt. Zijn kritiek is genadeloos, diepgravend en moeilijk weerlegbaar. Naast de schabouwelijke reactie van de andere partijen en politici, zijn het de media die mee verantwoordelijk zijn voor de opgang van het Vlaams Belang. Dat Peter Vandermeersch het opiniestuk van Piet de Moor naast zich neerlegde is op zich een blunder van formaat. Piet de Moor is een van de weinige Vlaamse journalisten die al decennialang de strijd van de Oost-Europeanen tegen het totalitarisme en voor meer vrijheid volgt. Hij interviewde hierover Imre Kertész, Ismail Kadare, György Konrad, Marcel Reich-Ranicki, Elfriede Jelinek, Sebastian Haffner en vele anderen die als iconen van de samizdat beter dan wie ook de karakteristieken van terreur en geweld hebben aangevoeld en beschreven. In zijn boek Schemerland beschrijft Piet de Moor hoe snel onverschilligheid en conformisme de massa’s in slaap wiegen. Peter Vandermeersch had het niet begrepen, of wou het niet begrijpen. Zijn probleem is die één miljoen kiezers van het Vlaams Belang, een niet onbelangrijke doelgroep, zeker voor een krant die in haar strijd voor de lezerscijfers bereid blijkt een Duivelspact aan te gaan.
De brievenstroom had kunnen ophouden. Ofwel omdat de auteur het moe was om te vechten tegen de bierkaai, ofwel omdat de algemeen hoofdredacteur een daad van verzoening had gesteld. Maar geen van de twee gebeurde. Peter Vandermeersch wil de kiezers van VB niet voor het hoofd stoten en zoekt ijverig mee naar lekken in het Belgische schip, als waterdrager van een partij die uit is op de splitsing van het land. En Piet de Moor wil niet ophouden omdat hij de zwakke plek in de media heeft ontdekt en beroerd, namelijk hun gebrek aan rechtlijnigheid en hun door commerciële belangen gevoede conformiteit met de ‘wil van de meerderheid’. Het boek van Piet de Moor eindigt met een essay over het totalitaire karakter van het Vlaams Belang. Er zijn veel zaken die dat aantonen zoals hun voortdurende stigmatisering van groepen mensen omwille van hun geloof of huidskleur, hun voorstellen tot het instellen van een avondklok voor jongeren, hun pleidooien voor systemen van verklikking van leraars met ‘volksvreemde’ ideeën en illegalen, hun weigering om afstand te nemen van schimmige figuren die nog steeds de collaboratie vereren, hun banden met buitenlandse partijen en politici die openlijk de holocaust ontkennen of bagatelliseren.
Piet de Moor richt zijn pijlen echter op een ander aspect dat volgens hem, nog meer dan de vorige, het intrinsiek totalitaire karakter van die partij blootlegt. Hij heeft het over de reactie van Gerolf Annemans die na de uitspraak over het racistisch karakter van het Vlaams Blok, de rechters bedreigde. Als ze aan de macht komen dan zouden ze die rechters wel vinden, zo verklaarde hij publiek. ‘Want de rechters hebben “het miljoen” beledigd’, zo schrijft Piet de Moor. Wat betekent dat het Belang de rechtsstaat zelf onder schot neemt in naam van haar getalsmatige belangrijkheid. Want door de rechters te bedreigen heeft Annemans hiermee elke Vlaming bedreigd die hun mening deelt. Dat is de essentiële aanval op de democratie, een systeem die de leiders van het VB in het diepste van hun ziel verachten. Die dreigende taal hoorden we onlangs opnieuw toen enkele zangers besloten om op 1 oktober te zingen voor verdraagzaamheid. De felle reactie van het Vlaams Belang tegen de zangers legde drie zaken bloot. In de eerste plaats voelen ze zich aangesproken omdat men tegen intolerantie zingt. Ten tweede beledigden en bedreigden ze impliciet de zangers die eraan deelnamen, want ‘ze zouden dat voelen in hun portemonnee’. Ten derde demonstreert het hun totalitaire attitude dat iedereen die het niet met hen eens zijn als vijanden van het volk worden gekapitteld.
‘Het “ideaal” dat een totalitaire partij als het VB voor ogen staat, is een systeem waarin de burgers moeten geloven dat het abnormale normaal is’, zo schrijft Piet de Moor. Hun voortdurende aanvallen op vreemdelingen, Oost-Europeanen, Turken en andere culturele en religieuze groepen, die niet behoren tot het ‘eigen volk’, klinken in die zin steeds ‘normaler’, omdat ze door de media niet weerlegd of geduid worden binnen de complexiteit van onze samenleving. De auteur verwijst naar Sebastian Haffner die dergelijke verandering in taal en woordgebruik al voor 1933 waarnam en ervoor waarschuwde. Het is net die wijziging die door de media zou moeten aangeklaagd en gecounterd worden, maar dat gebeurt nu net niet. In plaats van ‘de hoofdredacteurs van De Standaard en zovele andere kopstukken van de nomenklatoera van de mediawereld’ die alleen wat piepen vanuit hun muizenhol, zijn het net zangers als Will Tura, Helmut Lotti en Laura Lynn die niet plooien voor de intimidatiepogingen van het VB. En het is in feite tot hen dat de auteur zich richt met zijn ondertitel Een lofrede op vrijheid, schoonheid en verbeeldingskracht, opdat ook anderen zouden opstaan en zich niet langer laten bedreigen door de schoften van het Vlaams Belang.
Piet de Moor eindigt met een pleidooi voor meer kwaliteit. Net het gebrek eraan vormt immers de voedingsbodem voor autoritarisme, mediocriteit en obscurantisme, vooral bij de jongeren. Dat is zijn oproep aan de media. Maar evenzeer richt hij zich tot de andere politieke partijen die niet langer de confrontatie uit de weg mogen gaan, of zich neerleggen bij het in hun ogen ‘onvermijdelijke’, maar een werkelijk tegenbeeld moeten presenteren. De democratische partijen moeten hun kiezers niet adviseren om hun mond te houden, maar meer dan ooit oproepen om in het verzet te gaan en op te komen voor waarden waarvoor vorige generaties zo hard gevochten hebben. Het wordt hoog tijd dat we, zoals Joseph Pearce aan Piet de Moor schreef, weerwerk gaan bieden aan de talloze malcontenten ‘die hun ongekende welvaart en welzijn en hun ongekende vrijheid minder belangrijk vinden dan hun ontevredenheid.’ Dit boek moet ruim gelezen en verspreid worden, nog vóór 8 oktober. Zodat niemand op 9 oktober kan zeggen: ’Wir haben es nicht gewußt’.
Piet de Moor, Brieven aan mijn postbode, Will Tura en Peter Vandermeersch. Een lofrede op vrijheid, schoonheid en verbeeldingskracht, Aspekt, 2006
Bron: Liberales (http://www.liberales.be/)