IbnRushd
16-11-06, 16:02
Als Israël niet wil horen, moet het maar voelen
15 november 2006
Praten over de vorming van een onafhankelijke Palestijnse staat leidt tot niets. Israël moet zijn beleid veranderen. Het is daarom tijd voor actie. De Israëlische regering vergiet tranen over haar optreden in Beit Hanoen in de Gazastrook, waarbij 19 onschuldige Palestijnse burgers zijn omgekomen. Maar het zijn krokodillentranen: zij blijft weigeren mee te werken aan de vorming van een levensvatbare Palestijnse staat, zoals de Europese Unie en de internationale gemeenschap voorstaan. Nederland en zijn Europese partners moeten daarom actie ondernemen tegen de bezetting en annexatie van Palestijns grondgebied.
Lerend vermogen kan de Israëlische regering niet ontzegd worden. Deze zomer werden door haar toedoen nog ruim 1200 Libanezen merendeels levend begraven onder het puin van hun in elkaar gebombardeerde flats, maar een excuus kon er niet af. ’Allemaal zelfverdediging’ verkondigden Olmert en zijn ministers. ’Hezbollah hè, we moesten wel’. Maar nu 19 inwoners van Beit Hanoen in de Gazastrook verleden week vermoord zijn door het Israëlisch geschut, heeft Olmert waarachtig zijn spijt betuigd, medische hulp aangeboden, en een onderzoek aangekondigd.
Medische hulp. De ziekenhuizen in de Gazastrook hebben tekort aan alles, door de Israëlische verwurging van het gebied. 17 Palestijnse artsen en verpleegsters zijn alleen al omgekomen tussen 2000 en 2002. Er zijn mensen gestorven doordat zij niet doorgelaten werden bij checkpoints, er zijn vrouwen bevallen van hun kinderen langs de weg, om dezelfde reden. De berm als kraambed. Ambulances zijn beschoten en bij invallen door tanks platgereden. Niveau en bereikbaarheid van de Palestijnse gezondheidszorg zijn ver teruggezakt, vergeleken bij wat zij eens waren, door het bewuste verpauperingsbeleid dat Israël voert tegenover de Palestijnse bevolking. Nu biedt Olmert de slachtoffers van ’een vergissing’ medische hulp aan; de slachtoffers van het geenszins per vergissing gevoerde afknijpbeleid creperen door, met dank aan het regime in Jeruzalem.
Onderzoek. Als alle onderzoeken die ooit zijn aangekondigd nog lopen, dan is de ene helft van Israël doende de andere helft te onderzoeken. Nooit onderzocht evenwel is de vraag hoe het kan, dat Israël buitengerechtelijke executies van Palestijnen zo perfect uitvoert, dat het er steeds weer in slaagt om een veelvoud aan onschuldige burgers te treffen. Dat onderzoek zal er nooit komen ook. Maar misschien kan er wel nog één ander onderzoek bij: naar de vraag waarom al die vorige onderzoeken vrijwel nooit tot iets hebben geleid wat in de buurt komt van verantwoording, maatregelen, ontslag, straf, voor daders, en genoegdoening en schadevergoeding, voor slachtoffers.
In Palestina zijn twee bezettingen tegelijkertijd gaande. Een civiele, in de vorm van grootschalige illegale nederzettingen. En een militaire, om de honderdduizenden Joodse kolonisten te beschermen. Daarbij worden de Palestijnen met de knoet geregeerd, en het internationaal recht op alle fronten onafgebroken en herhaald massief geschonden. Dat is door alle toonaangevende, onafhankelijke Israëlische, Palestijnse en internationale mensenrechtenorganisaties en andere, uit en te na gedocumenteerd.
De ’tragedie’ in Gaza is de misdaad van een regering die slechts twee vormen van onrecht in de wereld erkent: het ene wordt Joden aangedaan, het andere bestaat niet. Daarom kent deze regering ook maar een soort slachtoffers: Joden. Andere, de Palestijnen in het bijzonder, hebben hun lot aan zichzelf te wijten, eigen schuld, dikke bult.
Er is desondanks vooruitgang geboekt. De kolonisten zijn uit Gaza teruggetrokken, het Israëlische leger heeft er een gevangenis voor in de plaats gesteld, waarbinnen het een vrij schootsveld heeft gecreëerd. Van bezetting naar belegering. De annexatie van de Westelijke Jordaanoever, onder het mom van ’eenzijdige terugtrekking’, is even uitgesteld, omdat zij binnenlandspolitiek ongelegen kwam. Dat is bij elkaar, wat de Israëlische regering aan lerend vermogen in huis heeft.
Het is daarom de allerhoogste tijd dat wij onze oogkleppen afzetten. De Palestijnen ontvangen weliswaar van de EU-landen zekere hulp, maar nu een stap verder. De handen uit de mouwen. Laat ons, laat Nederland, laat de EU radicaal alles boycotten, wat bijdraagt, hoe gering ook, aan de bezetting van Palestina, aan het knechten – en vermoorden – van Palestijnen.
De totstandkoming van een onafhankelijke, aaneengesloten, en levensvatbare Palestijnse staat, past op geen enkele wijze in de Israëlische agenda. De Israëlische regering is niet uit op vrede, maar is integendeel doende grote delen van het grondgebied van de Palestijnse staat voorgoed te annexeren. Als de internationale gemeenschap zichzelf serieus wil nemen, dient zij dit te verhinderen. Praten sorteert geen aantoonbaar effect. Israël doet wat het goeddunkt, om de annexatie onomkeerbaar te maken.
Niettemin: geen boycot van Israël, want het bestaansrecht van natie en land staat wat ons betreft niet ter discussie, mits binnen de grenzen van 5 juni 1967. Wel afbreuk doen aan de bezetting, zo grondig, uitgebreid en consequent mogelijk. Geen voorrechten, geen samenwerking, geen steun, geen stem, geen contacten, geen contanten die op enigerlei wijze de bezetting bestendigen.
Gezien de dominante plaats van de annexatieagenda in het landsbeleid, zal zo’n blokkade overal in de Israëlische samenleving merkbaar zijn. Wie niet horen wil, moet voelen. Wie niet leren wil, moet geholpen worden.
Jaap Hamburger is vice-voorzitter van Stichting Een Ander Joods Geluid.
Bron: Trouw (via nieuwsfeit.nl)
15 november 2006
Praten over de vorming van een onafhankelijke Palestijnse staat leidt tot niets. Israël moet zijn beleid veranderen. Het is daarom tijd voor actie. De Israëlische regering vergiet tranen over haar optreden in Beit Hanoen in de Gazastrook, waarbij 19 onschuldige Palestijnse burgers zijn omgekomen. Maar het zijn krokodillentranen: zij blijft weigeren mee te werken aan de vorming van een levensvatbare Palestijnse staat, zoals de Europese Unie en de internationale gemeenschap voorstaan. Nederland en zijn Europese partners moeten daarom actie ondernemen tegen de bezetting en annexatie van Palestijns grondgebied.
Lerend vermogen kan de Israëlische regering niet ontzegd worden. Deze zomer werden door haar toedoen nog ruim 1200 Libanezen merendeels levend begraven onder het puin van hun in elkaar gebombardeerde flats, maar een excuus kon er niet af. ’Allemaal zelfverdediging’ verkondigden Olmert en zijn ministers. ’Hezbollah hè, we moesten wel’. Maar nu 19 inwoners van Beit Hanoen in de Gazastrook verleden week vermoord zijn door het Israëlisch geschut, heeft Olmert waarachtig zijn spijt betuigd, medische hulp aangeboden, en een onderzoek aangekondigd.
Medische hulp. De ziekenhuizen in de Gazastrook hebben tekort aan alles, door de Israëlische verwurging van het gebied. 17 Palestijnse artsen en verpleegsters zijn alleen al omgekomen tussen 2000 en 2002. Er zijn mensen gestorven doordat zij niet doorgelaten werden bij checkpoints, er zijn vrouwen bevallen van hun kinderen langs de weg, om dezelfde reden. De berm als kraambed. Ambulances zijn beschoten en bij invallen door tanks platgereden. Niveau en bereikbaarheid van de Palestijnse gezondheidszorg zijn ver teruggezakt, vergeleken bij wat zij eens waren, door het bewuste verpauperingsbeleid dat Israël voert tegenover de Palestijnse bevolking. Nu biedt Olmert de slachtoffers van ’een vergissing’ medische hulp aan; de slachtoffers van het geenszins per vergissing gevoerde afknijpbeleid creperen door, met dank aan het regime in Jeruzalem.
Onderzoek. Als alle onderzoeken die ooit zijn aangekondigd nog lopen, dan is de ene helft van Israël doende de andere helft te onderzoeken. Nooit onderzocht evenwel is de vraag hoe het kan, dat Israël buitengerechtelijke executies van Palestijnen zo perfect uitvoert, dat het er steeds weer in slaagt om een veelvoud aan onschuldige burgers te treffen. Dat onderzoek zal er nooit komen ook. Maar misschien kan er wel nog één ander onderzoek bij: naar de vraag waarom al die vorige onderzoeken vrijwel nooit tot iets hebben geleid wat in de buurt komt van verantwoording, maatregelen, ontslag, straf, voor daders, en genoegdoening en schadevergoeding, voor slachtoffers.
In Palestina zijn twee bezettingen tegelijkertijd gaande. Een civiele, in de vorm van grootschalige illegale nederzettingen. En een militaire, om de honderdduizenden Joodse kolonisten te beschermen. Daarbij worden de Palestijnen met de knoet geregeerd, en het internationaal recht op alle fronten onafgebroken en herhaald massief geschonden. Dat is door alle toonaangevende, onafhankelijke Israëlische, Palestijnse en internationale mensenrechtenorganisaties en andere, uit en te na gedocumenteerd.
De ’tragedie’ in Gaza is de misdaad van een regering die slechts twee vormen van onrecht in de wereld erkent: het ene wordt Joden aangedaan, het andere bestaat niet. Daarom kent deze regering ook maar een soort slachtoffers: Joden. Andere, de Palestijnen in het bijzonder, hebben hun lot aan zichzelf te wijten, eigen schuld, dikke bult.
Er is desondanks vooruitgang geboekt. De kolonisten zijn uit Gaza teruggetrokken, het Israëlische leger heeft er een gevangenis voor in de plaats gesteld, waarbinnen het een vrij schootsveld heeft gecreëerd. Van bezetting naar belegering. De annexatie van de Westelijke Jordaanoever, onder het mom van ’eenzijdige terugtrekking’, is even uitgesteld, omdat zij binnenlandspolitiek ongelegen kwam. Dat is bij elkaar, wat de Israëlische regering aan lerend vermogen in huis heeft.
Het is daarom de allerhoogste tijd dat wij onze oogkleppen afzetten. De Palestijnen ontvangen weliswaar van de EU-landen zekere hulp, maar nu een stap verder. De handen uit de mouwen. Laat ons, laat Nederland, laat de EU radicaal alles boycotten, wat bijdraagt, hoe gering ook, aan de bezetting van Palestina, aan het knechten – en vermoorden – van Palestijnen.
De totstandkoming van een onafhankelijke, aaneengesloten, en levensvatbare Palestijnse staat, past op geen enkele wijze in de Israëlische agenda. De Israëlische regering is niet uit op vrede, maar is integendeel doende grote delen van het grondgebied van de Palestijnse staat voorgoed te annexeren. Als de internationale gemeenschap zichzelf serieus wil nemen, dient zij dit te verhinderen. Praten sorteert geen aantoonbaar effect. Israël doet wat het goeddunkt, om de annexatie onomkeerbaar te maken.
Niettemin: geen boycot van Israël, want het bestaansrecht van natie en land staat wat ons betreft niet ter discussie, mits binnen de grenzen van 5 juni 1967. Wel afbreuk doen aan de bezetting, zo grondig, uitgebreid en consequent mogelijk. Geen voorrechten, geen samenwerking, geen steun, geen stem, geen contacten, geen contanten die op enigerlei wijze de bezetting bestendigen.
Gezien de dominante plaats van de annexatieagenda in het landsbeleid, zal zo’n blokkade overal in de Israëlische samenleving merkbaar zijn. Wie niet horen wil, moet voelen. Wie niet leren wil, moet geholpen worden.
Jaap Hamburger is vice-voorzitter van Stichting Een Ander Joods Geluid.
Bron: Trouw (via nieuwsfeit.nl)