Orakel
02-12-06, 18:12
Voorgeborchte
‘VOOR SOCRATES RESERVEERDE DE KATHOLIEKE KERK EEN VLUCHTELINGENTENTJE’
Misschien zijn er lezers onder u, die geen katholieke opvoeding hebben genoten en die daarom niet weten wat het voorgeborchte eigenlijk is. Welnu, beminde gelovigen, het voorgeborchte dat in het Latijn ook wel met limbus of limbo wordt aangeduid, was een tijdelijk onderkomen van zielen die na het sterven van hun bezitter niet onmiddellijk tot de hemel konden worden toegelaten. Naar de hel zijn die zielen niet verwezen, maar de hemel mochten zij voorlopig ook niet binnen. Vandaar dat zij aan de rand of zoom (limbus) van de hemel werden ondergebracht. Je zou het voorgeborchte kunnen zien als een vluchtelingenkamp, waar verdoolden moeten wachten op betere tijden.
Maar hoe kwam je erin? Er waren twee categorieën zielen die in aanmerking kwamen voor een verblijf in het voorgeborchte. In de eerste plaats de zielen van hen die gestorven waren vóór de opstanding van Christus, of van hen die door omstandigheden nooit in aanraking waren gekomen met de leer van het christendom. Daar lag inderdaad een groot probleem. Wat moest er bijvoorbeeld gebeuren met de ziel van Socrates? Weliswaar kon Socrates geen weet hebben van de kruisgang en van hemelvaartsdag zal hij evenmin enig idee hebben gehad, maar niemand kon ontkennen dat Socrates een goed en waardig levend mens was geweest. Derhalve reserveerde de katholieke kerk voor Socrates een vluchtelingententje in het voorgeborchte, waar hij kon wachten op het definitieve oordeel Gods. En met hem werden al degenen ondergebracht die zedelijk hadden geleefd, maar aan wie Christus voorbij was gegaan. De indianen bijvoorbeeld, die leefden vóórdat zij door het Spaanse zwaard van Cortez waren bekeerd tot het ware christendom. Mits zij er natuurlijk een fatsoenlijke levenswandel op na hadden gehouden.
De tweede categorie die naar het voorgeborchte werd gestuurd, was die van de ongedoopte kinderen. Dat waren de kinderen die te klein waren om persoonlijke zonden gepleegd te hebben, tenzij je in bed plassen voor een baby als een zonde beschouwt. Maar zo ver wilden de kerkvaders niet gaan. De kerkvaders gingen echter ook niet zo ver dat zij de zielen van de kinderen ongehinderd toegang wilden verschaffen tot de hemel, aangezien deze kinderen niet echt bevrijd waren van de erfzonde. Daarom mochten deze kinderen ook niet in gewijde grond worden begraven, iets wat als een vreselijk lot werd beschouwd. Vele griezelfilms uit Hollywood gaan uit van dit dankbare thema. Maar ondertussen bleef de vraag: wat te doen met een kind dat gestorven is in het kraambed, voordat de waterkwast er aan te pas kon
‘HEBBEN AL DIE EEUWEN OUDERS VAN ONGEDOOPT GESTORVEN BABY’S ZICH NODELOOS ZORGEN GEMAAKT’
komen? Naar het voorgeborchte, – en daar zaten dus alle die gestorven baby’s in een tentje, samen met Aristoteles en de indianen van vóór Cortez. Op den duur was dat natuurlijk geen doen. Hoe zal Socrates het daar hebben uitgehouden met al dat babygehuil om hem heen? Die man moet, hoe waardig hij zijn lot op aarde ook heeft gedragen, daar toch werkelijk gek van zijn geworden.
Het is de huidige paus Benedictus XVI geweest, die voor een radicale oplossing heeft gezorgd. Hij schijnt nooit in het voorgeborchte te hebben geloofd en derhalve was het voor hem niet moeilijk de limbus af te schaffen. Veel aandacht voor de excommunicatie van het voorgeborchte is er niet geweest. De kerk was er nogal stil over en grote stukken heb ik er niet over gelezen. Toch is het vreemd dat een oord, waar de katholieken bijna 1500 jaar in geloofd moeten hebben, ineens niet meer bestaat. Weg.
Over de ziel van Socrates maak ik mij geen zorgen, maar honderden jaren lang hebben ouders in de piepzak gezeten omdat hun kind ongedoopt was gestorven. En nu schaft de paus, bijgestaan door dertig geleerde theologen, in het geniep het voorgeborchte af. Blijkt ineens dat die de kinderen wel degelijk naar het paradijs te zijn gegaan en hebben al die ouders zich helemaal voor niets zorgen gemaakt. Excuses van de katholieke kerk lijken mij daarom wel op zijn plaats.
http://www.humanist.nl/101065
‘VOOR SOCRATES RESERVEERDE DE KATHOLIEKE KERK EEN VLUCHTELINGENTENTJE’
Misschien zijn er lezers onder u, die geen katholieke opvoeding hebben genoten en die daarom niet weten wat het voorgeborchte eigenlijk is. Welnu, beminde gelovigen, het voorgeborchte dat in het Latijn ook wel met limbus of limbo wordt aangeduid, was een tijdelijk onderkomen van zielen die na het sterven van hun bezitter niet onmiddellijk tot de hemel konden worden toegelaten. Naar de hel zijn die zielen niet verwezen, maar de hemel mochten zij voorlopig ook niet binnen. Vandaar dat zij aan de rand of zoom (limbus) van de hemel werden ondergebracht. Je zou het voorgeborchte kunnen zien als een vluchtelingenkamp, waar verdoolden moeten wachten op betere tijden.
Maar hoe kwam je erin? Er waren twee categorieën zielen die in aanmerking kwamen voor een verblijf in het voorgeborchte. In de eerste plaats de zielen van hen die gestorven waren vóór de opstanding van Christus, of van hen die door omstandigheden nooit in aanraking waren gekomen met de leer van het christendom. Daar lag inderdaad een groot probleem. Wat moest er bijvoorbeeld gebeuren met de ziel van Socrates? Weliswaar kon Socrates geen weet hebben van de kruisgang en van hemelvaartsdag zal hij evenmin enig idee hebben gehad, maar niemand kon ontkennen dat Socrates een goed en waardig levend mens was geweest. Derhalve reserveerde de katholieke kerk voor Socrates een vluchtelingententje in het voorgeborchte, waar hij kon wachten op het definitieve oordeel Gods. En met hem werden al degenen ondergebracht die zedelijk hadden geleefd, maar aan wie Christus voorbij was gegaan. De indianen bijvoorbeeld, die leefden vóórdat zij door het Spaanse zwaard van Cortez waren bekeerd tot het ware christendom. Mits zij er natuurlijk een fatsoenlijke levenswandel op na hadden gehouden.
De tweede categorie die naar het voorgeborchte werd gestuurd, was die van de ongedoopte kinderen. Dat waren de kinderen die te klein waren om persoonlijke zonden gepleegd te hebben, tenzij je in bed plassen voor een baby als een zonde beschouwt. Maar zo ver wilden de kerkvaders niet gaan. De kerkvaders gingen echter ook niet zo ver dat zij de zielen van de kinderen ongehinderd toegang wilden verschaffen tot de hemel, aangezien deze kinderen niet echt bevrijd waren van de erfzonde. Daarom mochten deze kinderen ook niet in gewijde grond worden begraven, iets wat als een vreselijk lot werd beschouwd. Vele griezelfilms uit Hollywood gaan uit van dit dankbare thema. Maar ondertussen bleef de vraag: wat te doen met een kind dat gestorven is in het kraambed, voordat de waterkwast er aan te pas kon
‘HEBBEN AL DIE EEUWEN OUDERS VAN ONGEDOOPT GESTORVEN BABY’S ZICH NODELOOS ZORGEN GEMAAKT’
komen? Naar het voorgeborchte, – en daar zaten dus alle die gestorven baby’s in een tentje, samen met Aristoteles en de indianen van vóór Cortez. Op den duur was dat natuurlijk geen doen. Hoe zal Socrates het daar hebben uitgehouden met al dat babygehuil om hem heen? Die man moet, hoe waardig hij zijn lot op aarde ook heeft gedragen, daar toch werkelijk gek van zijn geworden.
Het is de huidige paus Benedictus XVI geweest, die voor een radicale oplossing heeft gezorgd. Hij schijnt nooit in het voorgeborchte te hebben geloofd en derhalve was het voor hem niet moeilijk de limbus af te schaffen. Veel aandacht voor de excommunicatie van het voorgeborchte is er niet geweest. De kerk was er nogal stil over en grote stukken heb ik er niet over gelezen. Toch is het vreemd dat een oord, waar de katholieken bijna 1500 jaar in geloofd moeten hebben, ineens niet meer bestaat. Weg.
Over de ziel van Socrates maak ik mij geen zorgen, maar honderden jaren lang hebben ouders in de piepzak gezeten omdat hun kind ongedoopt was gestorven. En nu schaft de paus, bijgestaan door dertig geleerde theologen, in het geniep het voorgeborchte af. Blijkt ineens dat die de kinderen wel degelijk naar het paradijs te zijn gegaan en hebben al die ouders zich helemaal voor niets zorgen gemaakt. Excuses van de katholieke kerk lijken mij daarom wel op zijn plaats.
http://www.humanist.nl/101065