Qaiys
08-03-07, 04:15
Politiek maakt knieval voor dat deel van de bevolking dat moslims in dit land voor geen cent vertrouwt.
door Willem Breedveld
Toen het er in de oorlog echt op aankwam hield de meerderheid van de bevolking zich gedeisd, of keek de andere kant op.
Zo’n twintig procent ging de fout in, of pleegde verraad en nog eens zo’n twintig procent pleegde actief of passief verzet. Al die Nederlanders beschikten over één nationaliteit en één paspoort, zodat we het over de waarde van dit document snel eens kunnen zijn: dat zegt niets, nul komma nul over de loyaliteit van een persoon aan zijn of haar vaderland.
Deze wetenschap noopt tot enige bescheidenheid. Tot mijn verbazing bleek echter het tegendeel het geval. De afgelopen weken evolueerde dit document tot het exclusieve bewijs van goed vaderlanderschap waarmee circa een miljoen Nederlanders met een dubbel paspoort automatisch te boek kwamen te staan als twijfelachtige Nederlanders, als mensen van wier loyaliteit je niet op aan kunt omdat ze nog met één been in hun oude vaderland blijven staan.
Een royale meerderheid in de Kamer wil daarom af van de dubbele nationaliteit. Zelfs Wouter Bos kondigde dit weekeinde aan dat zijn partij nogmaals een poging wil ondernemen om Marokkanen in de gelegenheid ter stellen hun Marokkaanse nationaliteit prijs te geven. Voorwaar een niet gering succes voor Geert Wilders.
Laat ik voorop stellen: van mij mag het. Het dubbele paspoort is nooit vanzelfsprekend geweest. Dat werd het pas in 1992 toen de meerderheid van de Kamer dacht met de mogelijkheid van het kunnen aanhouden van een dubbele nationaliteit, Turken en Marokkanen over de streep te trekken om het Nederlanderschap aan te vragen. Dat was goed voor de integratie, dacht men.
Zich niet half realiserend dat je hiermee tal van ingewikkelde situaties in het leven roept op het gebied van onder meer het familierecht. Afgezien daarvan brengt de dubbele nationaliteit soms rechten en verplichtingen met zich mee die soms kunnen botsen. Denk aan het vervullen van de militaire dienstplicht in Turkije.
Welbeschouwd zijn het echter problemen die vooral op het bordje liggen van de houder van een dubbel paspoort. Voor ons, éénpaspoortige Nederlanders, zijn er vrijwel geen andere problemen dan dat wij twijfelen aan hun loyaliteit. Het is op dit punt dat Wilders prominent in beeld komt en wel met zijn motie van wantrouwen tegen de staatssecretarissen Aboutaleb en Albayrak.
Op zichzelf is dat ook een punt van discussie, namelijk in hoeverre een dubbel paspoort te combineren valt met zo’n bestuursfunctie. Maar het is een stap te ver om vanwege die reden op voorhand wantrouwen uit te spreken tegen A & A. Zij zijn op basis van de nu geldende spelregels benoemd. Dan zal Wilders eerst de spelregels moeten veranderen, zo niet dan betekent het platweg dat hij (ondanks hun eed op de Grondwet) hun loyaliteit in twijfel trekt en zal hij moeten uitleggen waarom hij de loyaliteit van een minister van landbouw die zelf een boerenbedrijf in bezit heeft niet in twijfel trekt.
Hoewel, eigenlijk hoeft Wilders dat niet uit te leggen: dat heeft hij al gedaan met de mededeling dat hij twee moslims in de regering onwenselijk vindt.
Zo bezien vind ik het onbegrijpelijk dat premier Balkenende tijdens het debat de mogelijkheid openhield dat de positie van A. & A. later toch nog ter discussie kan worden gesteld, als er opnieuw gesproken wordt over dubbele paspoorten in relatie tot bestuursfuncties. Maar evenzogoed vind ik het onbegrijpelijk dat Bos opnieuw met Marokko wil onderhandelen.
Op zichzelf is dat een zinnige zaak, maar de aankondiging ervan op dit moment, zo kort na de actie van Wilders, is een verkeerd signaal. Tot mijn spijt moet ik vaststellen dat zowel de premier als de vicepremier niet in staat bleken Wilders naar behoren van repliek te dienen. In plaats daarvan maakten zij een knieval voor zijn motie van wantrouwen en de gevoelens van dat deel van de bevolking dat de moslims in dit land voor geen cent vertrouwt.
door Willem Breedveld
Toen het er in de oorlog echt op aankwam hield de meerderheid van de bevolking zich gedeisd, of keek de andere kant op.
Zo’n twintig procent ging de fout in, of pleegde verraad en nog eens zo’n twintig procent pleegde actief of passief verzet. Al die Nederlanders beschikten over één nationaliteit en één paspoort, zodat we het over de waarde van dit document snel eens kunnen zijn: dat zegt niets, nul komma nul over de loyaliteit van een persoon aan zijn of haar vaderland.
Deze wetenschap noopt tot enige bescheidenheid. Tot mijn verbazing bleek echter het tegendeel het geval. De afgelopen weken evolueerde dit document tot het exclusieve bewijs van goed vaderlanderschap waarmee circa een miljoen Nederlanders met een dubbel paspoort automatisch te boek kwamen te staan als twijfelachtige Nederlanders, als mensen van wier loyaliteit je niet op aan kunt omdat ze nog met één been in hun oude vaderland blijven staan.
Een royale meerderheid in de Kamer wil daarom af van de dubbele nationaliteit. Zelfs Wouter Bos kondigde dit weekeinde aan dat zijn partij nogmaals een poging wil ondernemen om Marokkanen in de gelegenheid ter stellen hun Marokkaanse nationaliteit prijs te geven. Voorwaar een niet gering succes voor Geert Wilders.
Laat ik voorop stellen: van mij mag het. Het dubbele paspoort is nooit vanzelfsprekend geweest. Dat werd het pas in 1992 toen de meerderheid van de Kamer dacht met de mogelijkheid van het kunnen aanhouden van een dubbele nationaliteit, Turken en Marokkanen over de streep te trekken om het Nederlanderschap aan te vragen. Dat was goed voor de integratie, dacht men.
Zich niet half realiserend dat je hiermee tal van ingewikkelde situaties in het leven roept op het gebied van onder meer het familierecht. Afgezien daarvan brengt de dubbele nationaliteit soms rechten en verplichtingen met zich mee die soms kunnen botsen. Denk aan het vervullen van de militaire dienstplicht in Turkije.
Welbeschouwd zijn het echter problemen die vooral op het bordje liggen van de houder van een dubbel paspoort. Voor ons, éénpaspoortige Nederlanders, zijn er vrijwel geen andere problemen dan dat wij twijfelen aan hun loyaliteit. Het is op dit punt dat Wilders prominent in beeld komt en wel met zijn motie van wantrouwen tegen de staatssecretarissen Aboutaleb en Albayrak.
Op zichzelf is dat ook een punt van discussie, namelijk in hoeverre een dubbel paspoort te combineren valt met zo’n bestuursfunctie. Maar het is een stap te ver om vanwege die reden op voorhand wantrouwen uit te spreken tegen A & A. Zij zijn op basis van de nu geldende spelregels benoemd. Dan zal Wilders eerst de spelregels moeten veranderen, zo niet dan betekent het platweg dat hij (ondanks hun eed op de Grondwet) hun loyaliteit in twijfel trekt en zal hij moeten uitleggen waarom hij de loyaliteit van een minister van landbouw die zelf een boerenbedrijf in bezit heeft niet in twijfel trekt.
Hoewel, eigenlijk hoeft Wilders dat niet uit te leggen: dat heeft hij al gedaan met de mededeling dat hij twee moslims in de regering onwenselijk vindt.
Zo bezien vind ik het onbegrijpelijk dat premier Balkenende tijdens het debat de mogelijkheid openhield dat de positie van A. & A. later toch nog ter discussie kan worden gesteld, als er opnieuw gesproken wordt over dubbele paspoorten in relatie tot bestuursfuncties. Maar evenzogoed vind ik het onbegrijpelijk dat Bos opnieuw met Marokko wil onderhandelen.
Op zichzelf is dat een zinnige zaak, maar de aankondiging ervan op dit moment, zo kort na de actie van Wilders, is een verkeerd signaal. Tot mijn spijt moet ik vaststellen dat zowel de premier als de vicepremier niet in staat bleken Wilders naar behoren van repliek te dienen. In plaats daarvan maakten zij een knieval voor zijn motie van wantrouwen en de gevoelens van dat deel van de bevolking dat de moslims in dit land voor geen cent vertrouwt.