Qaiys
08-03-07, 16:52
Joden en de ‘Global War’
Het credo van Wilders kennen we: ‘onze’ joods-christelijke cultuur moet beschermd worden tegen de islam, dat ‘verschrikkelijke geloof’. Wilders windt er ook geen doekjes om dat hij een groot aanhanger is van Israel, waar hij als jonge man nog een tijdje is geweest: ‘Mijn liefde voor Israel is toen geboren en later alleen nog maar verder ontwikkeld. Niet alleen omdat het een prachtig land is: het is natuurlijk de enige democratie in die regio’ (Opzij maart 07)
Sinds 9/11 was het voorspelbaar: Sharon sprong meteen achterop de fiets bij Bush in zijn strijd tegen de ‘As van het Kwaad’, en kon met terugwerkende kracht verklaren waarom die Palestijnen maar niet bereid waren ‘op te houden met geweld’. Want Arabieren, moslims, terroristen dus. Niks te maken met bezetting. En even voorspelbaar was dat de opkomst van een salonfahig anti-islamisme hand in hand zou gaan met een houding van vierkant achter Israel. Niets mis met Israel. Israel, als ‘enige democratie’ in het barbaarse (want moslim, Arabische, dus terroristische) Midden-Oosten is het bruggehoofd van onze westerse beschaving, en moet mede namens ons daar de barbarij te lijf gaan. Met ondersteuning van Bush.
http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/wp-content/uploads/2006/08/img055.jpg
Michael Warschawski, zoon van de opperrabbijn van Straatsburg, nu kritisch en post-zionistisch Israelisch staatsburger, ziet die verbinding van kritiekloos achter Israel staan en de opgekomen islamofobie niet als toevallig. In News from Within, van het Alternative Information Center schrijft hij daar een artikel over: The Jews and the Global War. Dat Washington Israel ziet als bondgenoot in de neo-conservatieve poging om de wereld te her-koloniseren is geen toeval: vanaf het moment dat de vijand van ‘het terrorisme’ werd veranderd in ‘de Islamitische terreur’ was het nieuwe vijandbeeld klaar. Niet meer het kapitalisme dat verdedigd moest worden tegen het dreigende communisme, maar de ‘joods-christelijke beschaving’ die verdedigd moest worden tegen de dreigende islamisering van de westerse wereld, de komst van ‘Eurabia’, compleet met de onderdrukking van vrouwen, de afbraak van de democratie, en het opheffen van de scheiding tussen kerk en staat. Al onze mooie waarden en normen bedreigd.
Die ‘joods-christelijke beschaving’ is uitgevonden als middel in de anti-islamitische strijd, en een leugen, zegt de zoon van de opperrabbijn. Er is historisch gezien niets dat het Judaisme en het Christendom meer met elkaar zou verbinden dan elk met de Islam. Theologisch gezien staan Islam en Judaisme dichter bij elkaar dan bij het Christendom, en historisch gezien is de geschiedenis van het Christendom er een van haat tegen de joden, vervolgingen en bloedvergieten. De afwijzing van het jodendom stond centraal in het christelijk denken, vanaf de Middeleeuwen, toen joden niet of nauwelijks werden geaccepteerd als burgers in het grootste deel van christelijk Europa. Van de bloedbaden tijdens de kruistochten, naar de massamoord van de holocaust, via de verdrijving van joden uit Spanje en Portugal, en de Russische pogroms is de Europese geschiedenis er, met tussenpozen en rustiger tijden, vooral een van een christelijk anti-judaisme.
In tegenstelling daarmee ging het de joden in de moslimwereld een stuk beter. Weliswaar was er in de pre-moderne tijd nog geen sprake van de principiele gelijkheid van burgers die we nu associeren met democratie, en kregen joden als minderheid niet overal volledige burgerrechten, maar vergeleken bij de Europese geschiedenis werden joden, je zou haast zeggen, door de moslims nogal christelijk behandeld. Die joods-christelijke traditie, is volgens Warschawski dus een recente uitvinding, en geen onschuldige. Het legt een nieuwe scheidslijn aan, tussen ons, de joods-christelijke geciviliseerde wereld, tegen hun, de islamitische wereld, onze geboren vijand.
De Westerse wereld heeft het niet makkelijk, na het onmiskenbaar koloniale verleden, om deze nieuwe kruistocht tegen de islamitische wereld te rechtvaardigen, en daarbij komt de nieuwe retoriek van pas: de haat wordt geprojecteerd aan de andere kant. Ze haten onze beschaving, ze haten joden. Het anti-semitisme in de Arabische wereld wordt een excuus: zij vallen de joden aan, dus als wij hen aanvallen verdedigen wij de joden. Diezelfde joden die nog niet kort geleden door datzelfde Westen bijna vernietigd werden. Zo kan ook kritiek op bondgenoot Israel makkelijk afgedaan worden als antisemitisme.
Het valt niet te ontkennen dat er ook in de islamitische wereld sprake is van antisemitische vooroordelen, van dubieuze uitspraken en anti-joodse daden. Zie Ahmadinejad. Zie de uitspraken van sommige imams in moskeeen daar en in Europa, zegt Warschawski. Deels wordt dat antisemitisme versterkt door de Israelische misdaden tegenover de Palestijnen, en de dubbele moraal die er door het Westen op na wordt gehouden tegenover Israel. Maar het antisemitisme is in Europa een marginaal verschijnsel geworden, terwijl de islamofobie bezig is ‘politiek correct’ te worden, gerespecteerd in de media, maar ook toegenomen in progressieve kringen onder de noemer van voor secularisering, voor vrouwenrechten, voor democratie en moderniteit, en ook: tegen antisemitisme. Dit laatste, de misbruik van zogenaamde ‘judeofobie’ om ‘islamofobie’ te rechtvaardigen, zou heel wel een extra aanzet kunnen zijn tot de versterking van werkelijke jodenhaat. Het is dus aan de orde, ook voor Europese joden, om na te denken welke rol ze wensen te spelen in het bloedige spel dat ‘de botsing der beschavingen’ is gedoopt, zegt Warschawski. Kritiekloos meelopen in de kruistocht tegen moslims en de Arabische wereld kan werken als een boemerang.
Wat wensen de zelfbenoemde joodse leiders in Europa maar vooral in de VS te bereiken met dit nieuwe bondgenootschap, samen tegen de Islam? In de eerste plaats levert het kritiekloze steun op voor Israel, in zijn oorlogen en bezettingspolitiek. Door mee te doen aan de ‘global war’ tegen de islam wordt met terugwerkende kracht de vijftigjarige oorlog van Israel tegen de Arabische wereld een onderdeel van de verdediging van de westerse beschaving, en wordt de onteigening en de verdrijving van de Palestijnen geheel ondergesneeuwd. Een tweede voordeel is dat de joden in de christelijke wereld hun rol als de eeuwige Ander, die zo vaak gepaard ging met verdrijving, vervolging, discriminatie of op zijn best een ongemakkelijke tolerantie, nu door kunnen geven aan de moslims. Nu zijn zij eens die Ander die zich voortdurend moet verdedigen tegen negatieve beeldvorming en verdachtmaking. Eindelijk worden joden werkelijk geaccepteerd. Volgens Warschawski mogen we niet onderschatten hoe belangrijk die acceptatie voor joden is, en verklaart dat waarom een deel van de joodse leiders, woordvoerders en intellectuelen meteen klaar staat om hun rol te spelen in de anti-islamitische kruistocht.
Maar met deze strategie is voor de joden in het Westen niet alleen iets te winnen, zegt Warschawski. Zeker in de VS, bij de machtige messianistisch christelijke fundamentalisten is het wantrouwen tegen de joden, die Christus hebben vermoord tenslotte, niet verdwenen maar alleen ondergronds gegaan. De joden mogen in Israel proberen de westerse demokratie te beschermen tegen het islamitische gevaar, laten zij het vuile werk maar opknappen, tot dat blijkt te falen en ze beschuldigd worden dat ze daar niet in slagen. En dan hebben zij het gedaan. We moeten niet vergeten, zegt Warschawski, dat de protestante elite in de VS de gebeurtenissen van de holocaust nauwelijks heeft geinternaliseerd. Nu worden de joden in Israel ingezet als stormram, voor hetzelfde geld zijn ze straks weer de zondebok, zegt Warschawski.
zondag 4 maart 2007
Geplaatst onder: Algemeen, Palestina/Israël om 9.10 uur
http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2007/03/04/joden-en-de-global-war/#more-4998
Originele artikel van Warschawski (http://www.alternativenews.org/images/stories/downloads/NfW_February_2007/The_Jews_and_the_Global_War_Warcshawski.pdf)
Het credo van Wilders kennen we: ‘onze’ joods-christelijke cultuur moet beschermd worden tegen de islam, dat ‘verschrikkelijke geloof’. Wilders windt er ook geen doekjes om dat hij een groot aanhanger is van Israel, waar hij als jonge man nog een tijdje is geweest: ‘Mijn liefde voor Israel is toen geboren en later alleen nog maar verder ontwikkeld. Niet alleen omdat het een prachtig land is: het is natuurlijk de enige democratie in die regio’ (Opzij maart 07)
Sinds 9/11 was het voorspelbaar: Sharon sprong meteen achterop de fiets bij Bush in zijn strijd tegen de ‘As van het Kwaad’, en kon met terugwerkende kracht verklaren waarom die Palestijnen maar niet bereid waren ‘op te houden met geweld’. Want Arabieren, moslims, terroristen dus. Niks te maken met bezetting. En even voorspelbaar was dat de opkomst van een salonfahig anti-islamisme hand in hand zou gaan met een houding van vierkant achter Israel. Niets mis met Israel. Israel, als ‘enige democratie’ in het barbaarse (want moslim, Arabische, dus terroristische) Midden-Oosten is het bruggehoofd van onze westerse beschaving, en moet mede namens ons daar de barbarij te lijf gaan. Met ondersteuning van Bush.
http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/wp-content/uploads/2006/08/img055.jpg
Michael Warschawski, zoon van de opperrabbijn van Straatsburg, nu kritisch en post-zionistisch Israelisch staatsburger, ziet die verbinding van kritiekloos achter Israel staan en de opgekomen islamofobie niet als toevallig. In News from Within, van het Alternative Information Center schrijft hij daar een artikel over: The Jews and the Global War. Dat Washington Israel ziet als bondgenoot in de neo-conservatieve poging om de wereld te her-koloniseren is geen toeval: vanaf het moment dat de vijand van ‘het terrorisme’ werd veranderd in ‘de Islamitische terreur’ was het nieuwe vijandbeeld klaar. Niet meer het kapitalisme dat verdedigd moest worden tegen het dreigende communisme, maar de ‘joods-christelijke beschaving’ die verdedigd moest worden tegen de dreigende islamisering van de westerse wereld, de komst van ‘Eurabia’, compleet met de onderdrukking van vrouwen, de afbraak van de democratie, en het opheffen van de scheiding tussen kerk en staat. Al onze mooie waarden en normen bedreigd.
Die ‘joods-christelijke beschaving’ is uitgevonden als middel in de anti-islamitische strijd, en een leugen, zegt de zoon van de opperrabbijn. Er is historisch gezien niets dat het Judaisme en het Christendom meer met elkaar zou verbinden dan elk met de Islam. Theologisch gezien staan Islam en Judaisme dichter bij elkaar dan bij het Christendom, en historisch gezien is de geschiedenis van het Christendom er een van haat tegen de joden, vervolgingen en bloedvergieten. De afwijzing van het jodendom stond centraal in het christelijk denken, vanaf de Middeleeuwen, toen joden niet of nauwelijks werden geaccepteerd als burgers in het grootste deel van christelijk Europa. Van de bloedbaden tijdens de kruistochten, naar de massamoord van de holocaust, via de verdrijving van joden uit Spanje en Portugal, en de Russische pogroms is de Europese geschiedenis er, met tussenpozen en rustiger tijden, vooral een van een christelijk anti-judaisme.
In tegenstelling daarmee ging het de joden in de moslimwereld een stuk beter. Weliswaar was er in de pre-moderne tijd nog geen sprake van de principiele gelijkheid van burgers die we nu associeren met democratie, en kregen joden als minderheid niet overal volledige burgerrechten, maar vergeleken bij de Europese geschiedenis werden joden, je zou haast zeggen, door de moslims nogal christelijk behandeld. Die joods-christelijke traditie, is volgens Warschawski dus een recente uitvinding, en geen onschuldige. Het legt een nieuwe scheidslijn aan, tussen ons, de joods-christelijke geciviliseerde wereld, tegen hun, de islamitische wereld, onze geboren vijand.
De Westerse wereld heeft het niet makkelijk, na het onmiskenbaar koloniale verleden, om deze nieuwe kruistocht tegen de islamitische wereld te rechtvaardigen, en daarbij komt de nieuwe retoriek van pas: de haat wordt geprojecteerd aan de andere kant. Ze haten onze beschaving, ze haten joden. Het anti-semitisme in de Arabische wereld wordt een excuus: zij vallen de joden aan, dus als wij hen aanvallen verdedigen wij de joden. Diezelfde joden die nog niet kort geleden door datzelfde Westen bijna vernietigd werden. Zo kan ook kritiek op bondgenoot Israel makkelijk afgedaan worden als antisemitisme.
Het valt niet te ontkennen dat er ook in de islamitische wereld sprake is van antisemitische vooroordelen, van dubieuze uitspraken en anti-joodse daden. Zie Ahmadinejad. Zie de uitspraken van sommige imams in moskeeen daar en in Europa, zegt Warschawski. Deels wordt dat antisemitisme versterkt door de Israelische misdaden tegenover de Palestijnen, en de dubbele moraal die er door het Westen op na wordt gehouden tegenover Israel. Maar het antisemitisme is in Europa een marginaal verschijnsel geworden, terwijl de islamofobie bezig is ‘politiek correct’ te worden, gerespecteerd in de media, maar ook toegenomen in progressieve kringen onder de noemer van voor secularisering, voor vrouwenrechten, voor democratie en moderniteit, en ook: tegen antisemitisme. Dit laatste, de misbruik van zogenaamde ‘judeofobie’ om ‘islamofobie’ te rechtvaardigen, zou heel wel een extra aanzet kunnen zijn tot de versterking van werkelijke jodenhaat. Het is dus aan de orde, ook voor Europese joden, om na te denken welke rol ze wensen te spelen in het bloedige spel dat ‘de botsing der beschavingen’ is gedoopt, zegt Warschawski. Kritiekloos meelopen in de kruistocht tegen moslims en de Arabische wereld kan werken als een boemerang.
Wat wensen de zelfbenoemde joodse leiders in Europa maar vooral in de VS te bereiken met dit nieuwe bondgenootschap, samen tegen de Islam? In de eerste plaats levert het kritiekloze steun op voor Israel, in zijn oorlogen en bezettingspolitiek. Door mee te doen aan de ‘global war’ tegen de islam wordt met terugwerkende kracht de vijftigjarige oorlog van Israel tegen de Arabische wereld een onderdeel van de verdediging van de westerse beschaving, en wordt de onteigening en de verdrijving van de Palestijnen geheel ondergesneeuwd. Een tweede voordeel is dat de joden in de christelijke wereld hun rol als de eeuwige Ander, die zo vaak gepaard ging met verdrijving, vervolging, discriminatie of op zijn best een ongemakkelijke tolerantie, nu door kunnen geven aan de moslims. Nu zijn zij eens die Ander die zich voortdurend moet verdedigen tegen negatieve beeldvorming en verdachtmaking. Eindelijk worden joden werkelijk geaccepteerd. Volgens Warschawski mogen we niet onderschatten hoe belangrijk die acceptatie voor joden is, en verklaart dat waarom een deel van de joodse leiders, woordvoerders en intellectuelen meteen klaar staat om hun rol te spelen in de anti-islamitische kruistocht.
Maar met deze strategie is voor de joden in het Westen niet alleen iets te winnen, zegt Warschawski. Zeker in de VS, bij de machtige messianistisch christelijke fundamentalisten is het wantrouwen tegen de joden, die Christus hebben vermoord tenslotte, niet verdwenen maar alleen ondergronds gegaan. De joden mogen in Israel proberen de westerse demokratie te beschermen tegen het islamitische gevaar, laten zij het vuile werk maar opknappen, tot dat blijkt te falen en ze beschuldigd worden dat ze daar niet in slagen. En dan hebben zij het gedaan. We moeten niet vergeten, zegt Warschawski, dat de protestante elite in de VS de gebeurtenissen van de holocaust nauwelijks heeft geinternaliseerd. Nu worden de joden in Israel ingezet als stormram, voor hetzelfde geld zijn ze straks weer de zondebok, zegt Warschawski.
zondag 4 maart 2007
Geplaatst onder: Algemeen, Palestina/Israël om 9.10 uur
http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2007/03/04/joden-en-de-global-war/#more-4998
Originele artikel van Warschawski (http://www.alternativenews.org/images/stories/downloads/NfW_February_2007/The_Jews_and_the_Global_War_Warcshawski.pdf)