Ali Eddaoudi
03-04-07, 23:29
Een blik op de bevindingen van Fleur Jurgens
Het inhouden van de kinderbijslag als straf voor Marokkaanse ouders met kinderen die crimineel gedrag vertonen, jongens die als prinsen worden opgevoed en vrouwen die nauwelijks buiten komen. Het zijn zomaar wat beweringen van de zoveelste Marokkanendeskundige die het boek “Marokkanendrama” schreef. Het boek dat op dit moment volop media-aandacht heeft en waar ik als insider meteen in wilde duiken. Niet omdat ik al deze beweringen van Fleur Jurgens mij zo schokken of omdat ik vanwege mijn achtergrond in de verdediging schiet. Nee, veel meer omdat het in sommige opzichten lijkt alsof ik Paul Scheffer (Het multiculturele drama) en ook wel mezelf hoor praten. Zo’n kleine tien jaar terug schreef ik namelijk het boek Marokkaanse jongeren, daders of slachtoffers? Een zeer openhartig boek met enorm harde kritiek op de Marokkaanse gemeenschap. Nu hoorde ik vanmorgen het einde van het interview met Fleur Jurgens op de radio. Ik vroeg mij af waarom dit verhaal nou zo boeiend was. Even later begreep ik dat zij een boek had geschreven en las ik de Volkskrant waarin zij haar ideeën had samengevat. Mijn eerste reactie, heel eerlijk en zonder denigrerend te doen, was dan ook meteen zoiets van: maar wisten we dit dan nog niet? Wat wil Jurgens eigenlijk zeggen, heeft ze dan al die boeken over en onderzoeken van afgelopen jaren naar de Marokkaanse gemeenschap dan werkelijk weten te overtreffen met haar provocerende titel en inmiddels zovaak herkauwde materie? Ik las de reacties op haar artikel in de Volkskrant en ook dat was te verwachten. Het is altijd weer zoiets als; “eindelijk de waarheid”, “een moedig artikel”, “eindelijk heldere taal van ‘hoger hand’”. Ik citeer zomaar wat reacties om aan te geven hoe makkelijk mensen redeneren en dergelijke verhalen voor waar aannemen. Waarschijnlijk omdat dit meer bij de eigen denkbeelden past en niet zo zeer vanwege het hoge gehalte aan onderzoekskwaliteit of nieuwe bevindingen. Dat mensen zo makkelijk te bespelen zijn, baart mij overigens zorgen en zegt iets over de sfeer waarin wij met elkaar leven. Alsof men in Nederland voor het eerst dergelijke kritiek leest. Ik ben als Marokkaanse Nederlander niets anders gewend en dan vallen de woorden van Jurgens mij nauwelijks meer op. Inderdaad ook voor mij een valkuil, want je sluit je gewoon steeds meer af voor dit soort geluiden. Ben ik dan ook zo onverschillig zoals al die Marokkanen die zij beschrijft? Zijn zij überhaupt wel onverschillig? Erger nog, Jurgens beweert dat ouders in sommige gevallen het criminele gedrag van hun kinderen goedkeuren. Is dat dan nieuws? In mijn boek schreef ik tien jaar terug al over ouders die gestolen goederen (ook wel eens van hun eigen kroost afgepakt) richting het land van herkomst vervoerden om daar weer verder te verkopen. Excessen? Ja, dat zijn het zeker, maar ze bestaan en ze zijn jaren terug al benoemd en geen haan die ernaar heeft gekraaid. Net zoals er vrijwel niemand naar de Hollandse “Tokkies” (tot nationaal vermaak verheven) durft te wijzen. De motorbendes, kampbewoners en oer-Hollandse blanke volksbuurten waar van alles niet deugt. Allemaal praktijken waar Den Haag, laat staan de politie, geen hoge prioriteit aan geeft. Ja, met geld alleen komen wij er niet, al denkt men dat helaas nog altijd wel in Den Haag. Ik pleitte toen al voor een harde aanpak. In dat kader pleit ik al jaren voor een subsidiestop voor allerlei minderhedenorganisaties die vaak enkel zichzelf in leven houden. Als ze nou ook nog resultaten boeken, dan zouden zij een medestander aan mij hebben. Ik voel nog steeds enige boosheid, dus nu maar even terug naar Jurgens. Wat mij ook opvalt, is de toon richting de ouders. In het televisieprogramma Netwerk, van vrijdag 29 maart, zegt Jurgens dat het inhouden van de kinderbijslag een optie zou zijn om ouders van criminele kinderen aan te pakken. Als de overheid met geld gaat straffen, dan leren wij onze kinderen materialistisch denken en juist dat doen zij wat mij betreft al genoeg. Korten op mensen die het hard nodig hebben, zou niet in ons moeten opkomen. Dan scheppen we alleen nog meer afstand, armoede en sociaal isolement. Het is ook een wantrouwen naar ouders toe. Ik ben ook niet altijd soft tegen hen geweest, maar nog nooit heb ik ergens durven beweren dat alle Marokkaanse ouders onverschillig tegenover het gedrag van hun kinderen staan. Daarvoor ken ik teveel ouders die met de handen in het haar zitten. Moeders die hele dagen om hun kinderen treuren omdat ze vaak geen macht over hen hebben. Ik ben daarvoor iets teveel in Marokkaanse gezinnen geweest. Geen enkele ouder, waar je ook geboren bent, staat onverschillig tegenover het slechte gedrag van zijn kinderen. Ze kijken inderdaad weg uit onmacht en weten vaak niet hoe te handelen. Klinkt simpel, maar zo waar als een koe! En ook de meiden krijgen steeds meer een gelijke positie omdat ze mondiger worden en omdat de broers vaak genoeg aan zichzelf hebben. Wat dat betreft valt niet alleen de gemeenschap uiteen, maar ook het gezin neemt steeds meer de wending aan van hetgeen wij in Nederlandse gezinnen zien. Iedereen doet zijn eigen ding wel! Met dat verschil dat de roddelcultuur in Nederland al lange tijd uit de mode is. Als dat wegvalt onder allochtone groepen, dan staat ons een grote verandering te wachten.
Jurgens vindt het ook vreemd dat men het over het wegvallen van de sociale controle heeft terwijl de ouders vaak binnen enkele uren al weten wat de eigen kinderen hebben uitgevreten. Dat meisjes in Amsterdam, en ook jongens hoor, soms een benauwd gevoel krijgen van de vele ogen die hen volgen en dat ze niets fouts kunnen doen zonder dat de ouders dat te horen krijgen, zegt niets over een (goedbedoelde) sociale controle. Jurgens vergeet de diepte in te gaan en is misschien iets te oppervlakkig in haar zienswijze. Ze zou veel beter moeten weten dat het hier om de roddelcultuur gaat die in vele kleine gemeenschappen heel vanzelfsprekend is. Dat is nog steeds heel wat anders dan de sociale controle. Dan het punt van arbeid en scholing. Jurgens heeft het naar mijn idee ook mis als ze ontkent dat allochtone studenten minder snel aan een stageplaats komen. Ze wijt het aan het feit dat deze jongere geen juiste papieren hebben. Hoe moet men dat dan doen als ze nog in opleiding zijn? De stage is vaak een wezenlijk onderdeel van je opleiding. Ik heb dat zelf ondervonden en ben nota bene door de christelijke naastenliefde zo vaak afgewezen dat ik er zowat een trauma aan heb overgehouden. Dat neemt niet weg dat ik vind dat menig Marokkaanse jongere gewoonweg niet goed zichzelf verkoopt. Dat het negatieve beeld bij werkgevers niet uit de lucht is komen vallen. Dat men voorzichtiger wil zijn, is geheel te begrijpen en zeker wanneer er commerciële belangen in het geding zijn. Maar dat dit de reden voor de grote criminaliteitscijfers zou zijn, dat is nonsens. Geen Marokkaan die mij hiervan overtuigt of dit fabeltje gelooft. Dan laat je je wel erg snel afschepen als onderzoeker. De onmacht, onkunde en sociale problematiek van deze gemeenschap heeft niet alleen met dergelijke problemen te maken. Maar alle factoren hangen wel met elkaar samen. Het is zeker frustrerend als je als ouder merkt dat je zoon of dochter niet aan een stageplaats komt omdat hij/zij Marokkaans c.q. moslim is. Het eerste wat je dan antwoordt in een vraaggesprek is dat het de schuld van de ander is, dat is een eerste oppervlakkige reactie. Maar ga maar eens wat dieper in gesprek met deze mensen. Feit is dat er natuurlijk wel degelijk een probleem is. Alleen weiger ik het een Marokkanendrama te noemen en vind ik dat wel degelijk stigmatiserend en zelfs beledigend overkomen. Het zijn Nederlandse jongeren en het wordt tijd dat wij ze als zodanig gaan zien en behandelen. Jurgens vind het vervolgens vreemd dat deze jongeren het meest tegen de Nederlandse samenleving ageren. Logisch als er elke dag zo tegen je wordt aangekeken en vooral het islamdebat versterkt dit gevoel bij de jongeren. Al doen zij verrekte weinig met de islam, het is en blijft toch de religie van hun ouders en daarmee vereenzelvigen ze zichzelf nu eenmaal. Dit probleem heb je niet bij bijvoorbeeld (christelijk) Antilliaanse jongeren. Ik hoor overigens van binnenuit ook andere verhalen, men is zeker vaker trots op Nederland dan in het openbaar wordt geuit. Kortom het zoveelste verhaal zonder concrete oplossingen voor het werkelijke probleem.
Ali Eddaoudi
Copyright: De Volkskrant 3 april 2007
Het inhouden van de kinderbijslag als straf voor Marokkaanse ouders met kinderen die crimineel gedrag vertonen, jongens die als prinsen worden opgevoed en vrouwen die nauwelijks buiten komen. Het zijn zomaar wat beweringen van de zoveelste Marokkanendeskundige die het boek “Marokkanendrama” schreef. Het boek dat op dit moment volop media-aandacht heeft en waar ik als insider meteen in wilde duiken. Niet omdat ik al deze beweringen van Fleur Jurgens mij zo schokken of omdat ik vanwege mijn achtergrond in de verdediging schiet. Nee, veel meer omdat het in sommige opzichten lijkt alsof ik Paul Scheffer (Het multiculturele drama) en ook wel mezelf hoor praten. Zo’n kleine tien jaar terug schreef ik namelijk het boek Marokkaanse jongeren, daders of slachtoffers? Een zeer openhartig boek met enorm harde kritiek op de Marokkaanse gemeenschap. Nu hoorde ik vanmorgen het einde van het interview met Fleur Jurgens op de radio. Ik vroeg mij af waarom dit verhaal nou zo boeiend was. Even later begreep ik dat zij een boek had geschreven en las ik de Volkskrant waarin zij haar ideeën had samengevat. Mijn eerste reactie, heel eerlijk en zonder denigrerend te doen, was dan ook meteen zoiets van: maar wisten we dit dan nog niet? Wat wil Jurgens eigenlijk zeggen, heeft ze dan al die boeken over en onderzoeken van afgelopen jaren naar de Marokkaanse gemeenschap dan werkelijk weten te overtreffen met haar provocerende titel en inmiddels zovaak herkauwde materie? Ik las de reacties op haar artikel in de Volkskrant en ook dat was te verwachten. Het is altijd weer zoiets als; “eindelijk de waarheid”, “een moedig artikel”, “eindelijk heldere taal van ‘hoger hand’”. Ik citeer zomaar wat reacties om aan te geven hoe makkelijk mensen redeneren en dergelijke verhalen voor waar aannemen. Waarschijnlijk omdat dit meer bij de eigen denkbeelden past en niet zo zeer vanwege het hoge gehalte aan onderzoekskwaliteit of nieuwe bevindingen. Dat mensen zo makkelijk te bespelen zijn, baart mij overigens zorgen en zegt iets over de sfeer waarin wij met elkaar leven. Alsof men in Nederland voor het eerst dergelijke kritiek leest. Ik ben als Marokkaanse Nederlander niets anders gewend en dan vallen de woorden van Jurgens mij nauwelijks meer op. Inderdaad ook voor mij een valkuil, want je sluit je gewoon steeds meer af voor dit soort geluiden. Ben ik dan ook zo onverschillig zoals al die Marokkanen die zij beschrijft? Zijn zij überhaupt wel onverschillig? Erger nog, Jurgens beweert dat ouders in sommige gevallen het criminele gedrag van hun kinderen goedkeuren. Is dat dan nieuws? In mijn boek schreef ik tien jaar terug al over ouders die gestolen goederen (ook wel eens van hun eigen kroost afgepakt) richting het land van herkomst vervoerden om daar weer verder te verkopen. Excessen? Ja, dat zijn het zeker, maar ze bestaan en ze zijn jaren terug al benoemd en geen haan die ernaar heeft gekraaid. Net zoals er vrijwel niemand naar de Hollandse “Tokkies” (tot nationaal vermaak verheven) durft te wijzen. De motorbendes, kampbewoners en oer-Hollandse blanke volksbuurten waar van alles niet deugt. Allemaal praktijken waar Den Haag, laat staan de politie, geen hoge prioriteit aan geeft. Ja, met geld alleen komen wij er niet, al denkt men dat helaas nog altijd wel in Den Haag. Ik pleitte toen al voor een harde aanpak. In dat kader pleit ik al jaren voor een subsidiestop voor allerlei minderhedenorganisaties die vaak enkel zichzelf in leven houden. Als ze nou ook nog resultaten boeken, dan zouden zij een medestander aan mij hebben. Ik voel nog steeds enige boosheid, dus nu maar even terug naar Jurgens. Wat mij ook opvalt, is de toon richting de ouders. In het televisieprogramma Netwerk, van vrijdag 29 maart, zegt Jurgens dat het inhouden van de kinderbijslag een optie zou zijn om ouders van criminele kinderen aan te pakken. Als de overheid met geld gaat straffen, dan leren wij onze kinderen materialistisch denken en juist dat doen zij wat mij betreft al genoeg. Korten op mensen die het hard nodig hebben, zou niet in ons moeten opkomen. Dan scheppen we alleen nog meer afstand, armoede en sociaal isolement. Het is ook een wantrouwen naar ouders toe. Ik ben ook niet altijd soft tegen hen geweest, maar nog nooit heb ik ergens durven beweren dat alle Marokkaanse ouders onverschillig tegenover het gedrag van hun kinderen staan. Daarvoor ken ik teveel ouders die met de handen in het haar zitten. Moeders die hele dagen om hun kinderen treuren omdat ze vaak geen macht over hen hebben. Ik ben daarvoor iets teveel in Marokkaanse gezinnen geweest. Geen enkele ouder, waar je ook geboren bent, staat onverschillig tegenover het slechte gedrag van zijn kinderen. Ze kijken inderdaad weg uit onmacht en weten vaak niet hoe te handelen. Klinkt simpel, maar zo waar als een koe! En ook de meiden krijgen steeds meer een gelijke positie omdat ze mondiger worden en omdat de broers vaak genoeg aan zichzelf hebben. Wat dat betreft valt niet alleen de gemeenschap uiteen, maar ook het gezin neemt steeds meer de wending aan van hetgeen wij in Nederlandse gezinnen zien. Iedereen doet zijn eigen ding wel! Met dat verschil dat de roddelcultuur in Nederland al lange tijd uit de mode is. Als dat wegvalt onder allochtone groepen, dan staat ons een grote verandering te wachten.
Jurgens vindt het ook vreemd dat men het over het wegvallen van de sociale controle heeft terwijl de ouders vaak binnen enkele uren al weten wat de eigen kinderen hebben uitgevreten. Dat meisjes in Amsterdam, en ook jongens hoor, soms een benauwd gevoel krijgen van de vele ogen die hen volgen en dat ze niets fouts kunnen doen zonder dat de ouders dat te horen krijgen, zegt niets over een (goedbedoelde) sociale controle. Jurgens vergeet de diepte in te gaan en is misschien iets te oppervlakkig in haar zienswijze. Ze zou veel beter moeten weten dat het hier om de roddelcultuur gaat die in vele kleine gemeenschappen heel vanzelfsprekend is. Dat is nog steeds heel wat anders dan de sociale controle. Dan het punt van arbeid en scholing. Jurgens heeft het naar mijn idee ook mis als ze ontkent dat allochtone studenten minder snel aan een stageplaats komen. Ze wijt het aan het feit dat deze jongere geen juiste papieren hebben. Hoe moet men dat dan doen als ze nog in opleiding zijn? De stage is vaak een wezenlijk onderdeel van je opleiding. Ik heb dat zelf ondervonden en ben nota bene door de christelijke naastenliefde zo vaak afgewezen dat ik er zowat een trauma aan heb overgehouden. Dat neemt niet weg dat ik vind dat menig Marokkaanse jongere gewoonweg niet goed zichzelf verkoopt. Dat het negatieve beeld bij werkgevers niet uit de lucht is komen vallen. Dat men voorzichtiger wil zijn, is geheel te begrijpen en zeker wanneer er commerciële belangen in het geding zijn. Maar dat dit de reden voor de grote criminaliteitscijfers zou zijn, dat is nonsens. Geen Marokkaan die mij hiervan overtuigt of dit fabeltje gelooft. Dan laat je je wel erg snel afschepen als onderzoeker. De onmacht, onkunde en sociale problematiek van deze gemeenschap heeft niet alleen met dergelijke problemen te maken. Maar alle factoren hangen wel met elkaar samen. Het is zeker frustrerend als je als ouder merkt dat je zoon of dochter niet aan een stageplaats komt omdat hij/zij Marokkaans c.q. moslim is. Het eerste wat je dan antwoordt in een vraaggesprek is dat het de schuld van de ander is, dat is een eerste oppervlakkige reactie. Maar ga maar eens wat dieper in gesprek met deze mensen. Feit is dat er natuurlijk wel degelijk een probleem is. Alleen weiger ik het een Marokkanendrama te noemen en vind ik dat wel degelijk stigmatiserend en zelfs beledigend overkomen. Het zijn Nederlandse jongeren en het wordt tijd dat wij ze als zodanig gaan zien en behandelen. Jurgens vind het vervolgens vreemd dat deze jongeren het meest tegen de Nederlandse samenleving ageren. Logisch als er elke dag zo tegen je wordt aangekeken en vooral het islamdebat versterkt dit gevoel bij de jongeren. Al doen zij verrekte weinig met de islam, het is en blijft toch de religie van hun ouders en daarmee vereenzelvigen ze zichzelf nu eenmaal. Dit probleem heb je niet bij bijvoorbeeld (christelijk) Antilliaanse jongeren. Ik hoor overigens van binnenuit ook andere verhalen, men is zeker vaker trots op Nederland dan in het openbaar wordt geuit. Kortom het zoveelste verhaal zonder concrete oplossingen voor het werkelijke probleem.
Ali Eddaoudi
Copyright: De Volkskrant 3 april 2007