PDA

Bekijk Volledige Versie : Achter de muur is haat



Qaiys
05-04-07, 04:06
Achter de muur is haat

Door Paul Hoebink

In bezet Palestijns gebied is - diplomatieke inspanningen of niet - het pessimisme groter dan ooit. Alleen de VS kunnen vrede afdwingen.

http://www.gelderlander.nl/multimedia/archive/00439/palestijnse_439981b.jpg
Een palestijnse vrouw passeert het hek aan de grens bij het dorpje Ras Atiyah. Foto: EPA

Vanaf de top van de heuvel waarop de universiteit van Bethlehem staat, is hij precies te volgen aan de onderkant van de heuvels op een paar honderd meter van splinternieuwe joodse settlements. De muur is hier grijs en grauw van lange betonnen platen, waar hij langs de Israëlische weg over deWestbank nog lichtbruine kleuren heeft.

Bij het vallen van de duisternis op vrijdagavond klinken wat schoten: in een wekelijks ritueel gooien baldadige Palestijnse jongeren stenen en schieten Israëlische soldaten in de lucht. „Het wordt pas gevaarlijk als de F16’s komen”, zegt een Palestijnse collega. Hij lacht.
De muur die Israël zou moeten beschermen is, zo is na een jaar wel duidelijk, en haatzaaier geworden.

Maar meer dan dat. De muur heeft de Palestijnse gebieden verder verdeeld, van twee – Westbank en Gaza – naar vier, omdat de Westbank feitelijk in drieën is gesplitst. De muur is ook een middel tot een nieuwe annexatie van Palestijnse grond geworden. Overal staat hij ten minste enkele honderden meters verder dan waar de vroegere grens was.

Schokkender nog zijn de menselijke drama’s die de muur heeft veroorzaakt. Dan gaat het niet eens zozeer om kinderen die ineens kilometers moeten omlopen om naar school te kunnen gaan. Eerder nog om mensen die hun huis ineens van drie kanten omringd zien door een metershoge muur, of hun olijfboomgaard en dus ook hun inkomsten, met driekwart verminderd zien. Het gaat vooral ook om gezinnen die plotseling gescheiden zijn.

Het huis van de chauffeur die me naar Bethlehem brengt, ligt door de verplaatsing van grens en doorgangspost ineens in Israëlisch gebied. Het restaurant van zijn vader heeft in één klap al zijn klanten verloren. Hij is net een jaar getrouwd en binnenkort komt de eerste baby. Maar hij woont nu aan de Israëlische kant van de muur bij zijn ouders, want hij heeft de Israëlische nationaliteit. Zijn vrouw aan de andere kant bij haar ouders, want zij heeft de Palestijnse.

„Ik haat die muur”, zegt hij. En voor diegenen die nog waarde hechten aan de theorie van de clash of civilizations: deze Arabisch- Israëlische chauffeur is een brave katholiek, die de rozenkrans om zijn achteruitkijkspiegel regelmatig even met zijn duim aanraakt, waarna hij zijn duim kust.

Als Israël zich al voor een klein stukje aan de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof zou willen houden en compensatie zou willen betalen aan ‘slachtoffers van de muur’, dan is dat feitelijk onmogelijk. Niet dat Israël het zal willen doen, maar Palestijnen kunnen die compensatie ook niet aannemen. Het zou immers betekenen dat je Palestijns grondgebied aan de Israëli’s hebt verkocht. Dat staat gelijk aan landverraad, en er zijn ook op de Westbank verschillende groepen die de straf die daarop staat, wel willen uitvoeren.

Een oplossing voor het Palestijns- Israëlisch conflict lijkt verder weg dan ooit. De pendeldiplomatie van Condoleezza Rice en Ban Ki-moon en hun pogingen om gematigde Arabische staten bij de onderhandelingen te betrekken, hebben nog niets opgeleverd en zullen zo ook niets opleveren. De Israëlische regering geldt als zwak, is lamgeslagen door allerlei schandalen en heeft de nieuwe Palestijnse regering al in het kamp van de ‘terroristen’ geplaatst.

Het besef dat wie voortdurend muren bouwt, mensen in de handen drijft van haatdragende organisaties, lijkt hier ver weg. De grote verkiezingsoverwinning van Hamas, vorig jaar, is onder andere het gevolg van jarenlang Amerikaans en Israëlisch beleid.

Aan de Palestijnse kant lijkt er voor het eerst zoiets als nationale eenheid. Hopelijk daarmee ook het besef dat haat en aanslagen je niet aan de onderhandelingstafel brengen en uiteindelijk niet tot een overeenkomst leiden. Maar enige macht heeft deze regering natuurlijk niet.

Onder mijn Palestijnse collega’s is de stemming dan ook pessimistischer dan ooit. Ik hoor de stelling verkondigen dat het onder de Israëlische bezetting nog het beste was. Niet dat de Israëli’s toen zo genadig waren, maar er waren wel allerlei economische activiteiten mogelijk, wat een beetje meer welvaart bracht. Nu overleeft men op humanitaire hulp en overmakingen van Palestijnen die in het buitenland werken. Noch van Israëlische, noch van Palestijnse kant wordt een uitkomst verwacht. De unanieme mening is dat een oplossing van buiten zal moeten komen.

Het wachten is dus op een Amerikaanse president die werkelijk beseft dat één van de sleutels tot het oplossen van de conflicten in het Midden- Oosten hier ligt. Die bovendien echt bereid is om Israël onder druk te zetten. Het oplossen van een al tientallen jaren voortdurend Palestijns drama zou ook de gemoederen in de rest van de Arabische wereld kunnen doen bedaren. Te vrezen valt dat daarop ten minste tot na de Amerikaanse presidentsverkiezingen moet worden gewacht.

Paul Hoebink werkt bij het Centrum voor Internationale Ontwikkelingsvraagstukken (CIDIN) van de Radboud Universiteit Nijmegen. Hij is tevens één van de World Connectors (zie http://www.worldconnectors.nl ).

http://www.gelderlander.nl/discussie/article1278860.ece