Appie Heijn
20-04-07, 09:14
http://www.rtl.nl/actueel/rtlnieuws/mus_spreekt_haniyeh.xml
http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/2007/04_april/19/binnenland/conny_mus_haniyeh_402_2.jpg
HAMAS-PREMIER HANIYEH ZEGT JA TEGEN RTL
Ruim zes weken iedere dag bellen wordt beloond, 'de aanhouder wint' bestaat ook hier gelukkig nog. De avond vooraf krijgen we een telefoontje, we zijn welkom.
Mijn eerste reactie is natuurlijk geweldig, dat we hem krijgen! Tot op vandaag had hij in zijn functie als premier nog geen uitgebreid interview aan een westerse journalist gegeven. Maar premier Haniyeh zit wel in Gaza, waar bijna zeven weken geleden mijn vriend en BBC-collega Alan Johnston is ontvoerd. Gaza is gevaarlijk voor buitenlanders.
Terugbellen
Ik laat onmiddellijk terugbellen. Ok, we komen, maar we willen wel graag door eigen mensen en beveiliging van de premier worden opgehaald en teruggebracht. Dat laatste is ook belangrijk in Gaza. Dat is geen enkel probleem. Om 11:00 uur 's morgens zullen zijn mensen mij opwachten aan de Palestijnse kant van de grens tussen Israël en Gaza.
Overleg
Na overleg met Hilversum overleg ik ook nog met mijn Palestijnse vrienden en collega’s in Gaza, die mij verzekerden dat in dit geval ik mij geen zorgen hoef te maken. Maar je weet maar nooit, dus licht ik ook nog even de Nederlandse diplomaten in die verantwoordelijk zijn voor de Palestijnse gebieden. Uiteindelijk moeten zij in actie komen, hoop ik althans, als mij iets overkomt.
Spanning
De nacht voor de ontmoeting slaap ik toch niet lekker. Met spanning en toch wat angstig kijk ik uit naar het interview, maar vooral ook naar de rit naar Gaza-stad en weer terug. Moe en gespannen ga ik 's morgens op weg. Aan Palestijnse kant van de grens staan onze Palestijnse cameraploeg en onze vaste Palestijnse producer Naal mij al op te wachten.
Ik word meteen weer met mijn neus op de harde realiteit van dit wetteloze deel van de Gazastrook gedrukt. Ik zie een poster over Alan Johnston. 'Free Alan' staat erop.
Pittige mannen
Na een uur zie ik twee Palestijnse politieauto’s aankomen samen met een nogal simpele auto, maar wel allemaal gevuld met pittige mannen in uniform en ook in burger. Ze zijn allemaal voorzien van Kalishnikov automatische geweren. Ok, denk ik bij mijzelf, dat is goed. Ik moet in de simpele burgerauto stappen. De chauffeur en zijn bijrijder zeggen geen woord; ik vind ze redelijk gespannen. We gaan rijden, voor ons een Palestijnse politieauto en achter ons hetzelfde. Even later gaan de sirenes aan en scheuren we werkelijk richting Gaza-stad. Er gaat van alles door mijn hoofd. Is al dat lawaai wel verstandig, we vallen zo wel op!
Tegelijkertijd denk ik, jammer dat niemand van mijn collega’s en mijn vrienden dit ziet. Maar ook, laten we alsjeblieft niet in een hinderlaag van Fatah rijden, die nog steeds regelmatig de confrontatie met de mensen van Hamas op zoekt.
Kantoor
Na drie kwartier rijden we het zwaar bewapende terrein van het kantoor van de Palestijnse premier op. Ik stap uit en wandel samen met mijn bewakers het kantoor binnen.
Opvallend is dat niemand mij controleert. Voordat ik het weet, zit ik op het kantoor van de premier die nergens welkom is. Hij wordt nog steeds gezien als de leider van een terreurorganisatie; een rare gewaarwording.
Cruijff
Ik zit tegenover een premier die bereid is overal over te praten. Ik voel mij tijdens het interview steeds meer op mijn gemak en voel aan dat ik verder kan gaan dan ik had gedacht.
Na afloop komt het gesprek op voetbal. Haniyeh is zelfs nog bereid iets speciaals te zeggen voor een verhaal wat wij brengen ter gelegenheid van de 60-jarige verjaardag van Johan Cruijff. Jammer dat de camera al ingepakt is als ik nog wat zit na te praten met Haniyeh. Hij heeft alle tijd. Ik vertel hem dat zijn aartsvijand de Israëlische premier Olmert ook een voetbalfan is. Zijn antwoord is geweldig, vind ik. Haniyeh antwoordt: "Ja dat weet ik, maar Olmert is niet sportief." Was het maar zo eenvoudig, denk ik.
Sirenes
Tevreden stap ik weer in de auto’s met al die gewapende mannen. Nog even denk ik aan de gevaren onderweg. Als de sirenes weer loeien door de straten van Gaza-stad ga ik maar bellen met mijn collega’s in Hilversum, vooral om te laten horen dat ik met gillende sirenes - alsof ik zelf een premier was - wordt teruggebracht. Alleen genieten van iets dat je toch niet iedere dag meemaakt, is toch minder leuk...
Conny Mus
© RTLNieuws.nl
http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/2007/04_april/19/binnenland/conny_mus_haniyeh_402_2.jpg
HAMAS-PREMIER HANIYEH ZEGT JA TEGEN RTL
Ruim zes weken iedere dag bellen wordt beloond, 'de aanhouder wint' bestaat ook hier gelukkig nog. De avond vooraf krijgen we een telefoontje, we zijn welkom.
Mijn eerste reactie is natuurlijk geweldig, dat we hem krijgen! Tot op vandaag had hij in zijn functie als premier nog geen uitgebreid interview aan een westerse journalist gegeven. Maar premier Haniyeh zit wel in Gaza, waar bijna zeven weken geleden mijn vriend en BBC-collega Alan Johnston is ontvoerd. Gaza is gevaarlijk voor buitenlanders.
Terugbellen
Ik laat onmiddellijk terugbellen. Ok, we komen, maar we willen wel graag door eigen mensen en beveiliging van de premier worden opgehaald en teruggebracht. Dat laatste is ook belangrijk in Gaza. Dat is geen enkel probleem. Om 11:00 uur 's morgens zullen zijn mensen mij opwachten aan de Palestijnse kant van de grens tussen Israël en Gaza.
Overleg
Na overleg met Hilversum overleg ik ook nog met mijn Palestijnse vrienden en collega’s in Gaza, die mij verzekerden dat in dit geval ik mij geen zorgen hoef te maken. Maar je weet maar nooit, dus licht ik ook nog even de Nederlandse diplomaten in die verantwoordelijk zijn voor de Palestijnse gebieden. Uiteindelijk moeten zij in actie komen, hoop ik althans, als mij iets overkomt.
Spanning
De nacht voor de ontmoeting slaap ik toch niet lekker. Met spanning en toch wat angstig kijk ik uit naar het interview, maar vooral ook naar de rit naar Gaza-stad en weer terug. Moe en gespannen ga ik 's morgens op weg. Aan Palestijnse kant van de grens staan onze Palestijnse cameraploeg en onze vaste Palestijnse producer Naal mij al op te wachten.
Ik word meteen weer met mijn neus op de harde realiteit van dit wetteloze deel van de Gazastrook gedrukt. Ik zie een poster over Alan Johnston. 'Free Alan' staat erop.
Pittige mannen
Na een uur zie ik twee Palestijnse politieauto’s aankomen samen met een nogal simpele auto, maar wel allemaal gevuld met pittige mannen in uniform en ook in burger. Ze zijn allemaal voorzien van Kalishnikov automatische geweren. Ok, denk ik bij mijzelf, dat is goed. Ik moet in de simpele burgerauto stappen. De chauffeur en zijn bijrijder zeggen geen woord; ik vind ze redelijk gespannen. We gaan rijden, voor ons een Palestijnse politieauto en achter ons hetzelfde. Even later gaan de sirenes aan en scheuren we werkelijk richting Gaza-stad. Er gaat van alles door mijn hoofd. Is al dat lawaai wel verstandig, we vallen zo wel op!
Tegelijkertijd denk ik, jammer dat niemand van mijn collega’s en mijn vrienden dit ziet. Maar ook, laten we alsjeblieft niet in een hinderlaag van Fatah rijden, die nog steeds regelmatig de confrontatie met de mensen van Hamas op zoekt.
Kantoor
Na drie kwartier rijden we het zwaar bewapende terrein van het kantoor van de Palestijnse premier op. Ik stap uit en wandel samen met mijn bewakers het kantoor binnen.
Opvallend is dat niemand mij controleert. Voordat ik het weet, zit ik op het kantoor van de premier die nergens welkom is. Hij wordt nog steeds gezien als de leider van een terreurorganisatie; een rare gewaarwording.
Cruijff
Ik zit tegenover een premier die bereid is overal over te praten. Ik voel mij tijdens het interview steeds meer op mijn gemak en voel aan dat ik verder kan gaan dan ik had gedacht.
Na afloop komt het gesprek op voetbal. Haniyeh is zelfs nog bereid iets speciaals te zeggen voor een verhaal wat wij brengen ter gelegenheid van de 60-jarige verjaardag van Johan Cruijff. Jammer dat de camera al ingepakt is als ik nog wat zit na te praten met Haniyeh. Hij heeft alle tijd. Ik vertel hem dat zijn aartsvijand de Israëlische premier Olmert ook een voetbalfan is. Zijn antwoord is geweldig, vind ik. Haniyeh antwoordt: "Ja dat weet ik, maar Olmert is niet sportief." Was het maar zo eenvoudig, denk ik.
Sirenes
Tevreden stap ik weer in de auto’s met al die gewapende mannen. Nog even denk ik aan de gevaren onderweg. Als de sirenes weer loeien door de straten van Gaza-stad ga ik maar bellen met mijn collega’s in Hilversum, vooral om te laten horen dat ik met gillende sirenes - alsof ik zelf een premier was - wordt teruggebracht. Alleen genieten van iets dat je toch niet iedere dag meemaakt, is toch minder leuk...
Conny Mus
© RTLNieuws.nl