Qaiys
26-04-07, 10:27
Het Westen moet zijn plaats weten
http://www.refdag.nl/media/foto/2007/40238-a.jpg
„Waarom zet het Westen bewust projecten op touw die overduidelijk tot mislukking gedoemd zijn? Is het Westen werkelijk niet in staat zijn identiteit in positieve en niet in negatieve zin op te vatten?” Foto RD, Henk Visscher
Politici hebben vaak onvoldoende inzicht in problemen derde wereld
Het Westen moet zich niet overal mee bemoeien. Westerse politici doorzien vaak niet wat landen in de derde en de vierde wereld nodig hebben, stelt Vladislav Inozemtsev.
De sterken van deze wereld hebben zich altijd graag gemengd in dingen waarvan het wezen hun niet helemaal duidelijk was. Het gebeurt meestal in die periodes van de geschiedenis dat gevestigde politieke stelsels instabiel werden.
Een dergelijke periode begon in 1990-1991, toen de Koude Oorlog voorbij was en de Sovjet-Unie van de politieke kaart van de wereld was verdwenen. Het is vanzelfsprekend dat een nieuwe tegenstander broodnodig was. Deze zou in staat zijn de krachten van de voormalige bedreigers die inmiddels vrienden waren geworden, te bundelen.
In het begin leek het erop dat de wereld daarom voor de ”democratisering” van de wereld moest gaan vechten. Het aantal democratische staten, dat in 1975 niet groter was dan 30 (volgens Hantington), liep volgens sommige berekeningen op tot 122 in 1996. Deze schattingen roepen tegenwoordig wellicht een glimlach op. Volgens de meest optimistische gegevens van het tijdschrift The Economist kan men slechts 28 landen als ”volkomen democratisch” beschouwen en nog eens 54 landen als ”onvolmaakte democratieën”.
In het meest roerige continent, Latijns-Amerika, is niet meer dan 35 procent van de bevolking overtuigd van de voordelen van de democratische regeringsvorm. In Afghanistan en Irak, die op de meest actieve wijze ”gedemocratiseerd” worden, zijn maar enkelingen ervan overtuigd. Deze campagne raakte dus uitgeput en wordt langzamerhand vergeten.
Armoede
In het midden van de jaren ’90 heeft de wereld een nieuw gevaar gevonden. De welvarende landen van het noorden ontdekten de ondraaglijke armoede in de wereld. Dit onderwerp was bijna het belangrijkste op de agenda van zeven van de tien laatste ontmoetingen van de G-8-landen. De resultaten zijn bekend: net als in de jaren ’70 kwam de buitenlandse hulp aan de Afrikaanse landen niet hoger dan 6 tot 8 procent van het bruto nationaal product (bnp) van deze landen, terwijl het bnp per hoofd van bevolking daar met 2 procent per jaar groeide.
Verder maakte de buitenlandse hulp in de jaren ’90 16 tot 18 procent uit van het gemiddelde Afrikaanse bnp, terwijl het bnp per hoofd van bevolking afnam met gemiddeld 0,5 procent per jaar. Van 1990 tot en met 2003 groeide de hulp aan de ”vierde wereld” van 37 miljoen dollar tot 61 miljoen dollar per jaar. Maar het is nu algemeen bekend dat er jaarlijks niet minder dan 100 miljard dollar nodig is om alleen al de meest urgente problemen van de armste landen op te lossen.
Terrorisme
De grootste kans zagen de strijders echter op 11 september 2001. De tragedies in New York en Washington gebeurde zo precies op tijd dat men degenen kan begrijpen die sporen van samenzwering in de Amerikaanse geheime diensten zochten.
Nooit eerder ging er zo veel geld naar de strijd tegen de ”onzichtbare vijand”. Maar het effect van deze strijd is even onbeduidend als in de bovenvermelde gevallen. In 1998 waren er 274 terroristische aanslagen gepleegd in de wereld, in 2000 al 426, in 2002, toen de oorlog tegen het terrorisme enkele echte resultaten leek te hebben gebracht, was het aantal terroristische aanslagen tot 198 gedaald, om weer tot 650 te groeien in 2004 en de 1000 te overtreffen in 2006. Het jaarlijkse rapport over de strijd tegen het terrorisme wordt sinds 2004 helemaal niet openbaar gemaakt, want het uitblijven van successen in deze strijd is te evident.
Waarom zet het Westen bewust projecten op touw die overduidelijk tot mislukken gedoemd zijn? Is het Westen werkelijk niet in staat zijn identiteit in positieve en niet in negatieve zin op te vatten? Waarom wachten de politici op dankbaarheid van de kant van de Afrikanen? Geloven ze werkelijk dat ze de twisten van de soennieten en sjiieten in Irak kunnen oplossen? Waarom hoopt men op de loyaliteit van de nieuwe leider van Tsjetsjenië?
Propaganda
De projecten die tot nu toe gelanceerd zijn teneinde de indruk te wekken van een ”historische missie” van het Westen zijn een eigen leven gaan leiden, en juist dat wordt de gevaarlijkste dreiging. Daarom moet men de ”niet-ontwikkelende” landen de weg laten volgen die ze zelf hebben gekozen. Men moet de fanatici tot de goden laten bidden die zij vereren. En de burgers van de ”normale” landen moeten bevrijd worden van de buitensporige invloed van de propagandisten en politieke techneuten, opdat deze burgers zelf, zonder pressie, zich bewust worden van de voor hen liggende taken.
De auteur is een vooraanstaand Russisch politicoloog, econoom en directeur van het onafhankelijk Centrum voor Postindustrieel Onderzoek te Moskou. Tevens is hij hoofdredacteur van het tijdschrift Svobodnaja Mysl (De vrije gedachte) en van de Russische editie van Le Monde diplomatique.
http://www.refdag.nl/media/foto/2007/40238-a.jpg
„Waarom zet het Westen bewust projecten op touw die overduidelijk tot mislukking gedoemd zijn? Is het Westen werkelijk niet in staat zijn identiteit in positieve en niet in negatieve zin op te vatten?” Foto RD, Henk Visscher
Politici hebben vaak onvoldoende inzicht in problemen derde wereld
Het Westen moet zich niet overal mee bemoeien. Westerse politici doorzien vaak niet wat landen in de derde en de vierde wereld nodig hebben, stelt Vladislav Inozemtsev.
De sterken van deze wereld hebben zich altijd graag gemengd in dingen waarvan het wezen hun niet helemaal duidelijk was. Het gebeurt meestal in die periodes van de geschiedenis dat gevestigde politieke stelsels instabiel werden.
Een dergelijke periode begon in 1990-1991, toen de Koude Oorlog voorbij was en de Sovjet-Unie van de politieke kaart van de wereld was verdwenen. Het is vanzelfsprekend dat een nieuwe tegenstander broodnodig was. Deze zou in staat zijn de krachten van de voormalige bedreigers die inmiddels vrienden waren geworden, te bundelen.
In het begin leek het erop dat de wereld daarom voor de ”democratisering” van de wereld moest gaan vechten. Het aantal democratische staten, dat in 1975 niet groter was dan 30 (volgens Hantington), liep volgens sommige berekeningen op tot 122 in 1996. Deze schattingen roepen tegenwoordig wellicht een glimlach op. Volgens de meest optimistische gegevens van het tijdschrift The Economist kan men slechts 28 landen als ”volkomen democratisch” beschouwen en nog eens 54 landen als ”onvolmaakte democratieën”.
In het meest roerige continent, Latijns-Amerika, is niet meer dan 35 procent van de bevolking overtuigd van de voordelen van de democratische regeringsvorm. In Afghanistan en Irak, die op de meest actieve wijze ”gedemocratiseerd” worden, zijn maar enkelingen ervan overtuigd. Deze campagne raakte dus uitgeput en wordt langzamerhand vergeten.
Armoede
In het midden van de jaren ’90 heeft de wereld een nieuw gevaar gevonden. De welvarende landen van het noorden ontdekten de ondraaglijke armoede in de wereld. Dit onderwerp was bijna het belangrijkste op de agenda van zeven van de tien laatste ontmoetingen van de G-8-landen. De resultaten zijn bekend: net als in de jaren ’70 kwam de buitenlandse hulp aan de Afrikaanse landen niet hoger dan 6 tot 8 procent van het bruto nationaal product (bnp) van deze landen, terwijl het bnp per hoofd van bevolking daar met 2 procent per jaar groeide.
Verder maakte de buitenlandse hulp in de jaren ’90 16 tot 18 procent uit van het gemiddelde Afrikaanse bnp, terwijl het bnp per hoofd van bevolking afnam met gemiddeld 0,5 procent per jaar. Van 1990 tot en met 2003 groeide de hulp aan de ”vierde wereld” van 37 miljoen dollar tot 61 miljoen dollar per jaar. Maar het is nu algemeen bekend dat er jaarlijks niet minder dan 100 miljard dollar nodig is om alleen al de meest urgente problemen van de armste landen op te lossen.
Terrorisme
De grootste kans zagen de strijders echter op 11 september 2001. De tragedies in New York en Washington gebeurde zo precies op tijd dat men degenen kan begrijpen die sporen van samenzwering in de Amerikaanse geheime diensten zochten.
Nooit eerder ging er zo veel geld naar de strijd tegen de ”onzichtbare vijand”. Maar het effect van deze strijd is even onbeduidend als in de bovenvermelde gevallen. In 1998 waren er 274 terroristische aanslagen gepleegd in de wereld, in 2000 al 426, in 2002, toen de oorlog tegen het terrorisme enkele echte resultaten leek te hebben gebracht, was het aantal terroristische aanslagen tot 198 gedaald, om weer tot 650 te groeien in 2004 en de 1000 te overtreffen in 2006. Het jaarlijkse rapport over de strijd tegen het terrorisme wordt sinds 2004 helemaal niet openbaar gemaakt, want het uitblijven van successen in deze strijd is te evident.
Waarom zet het Westen bewust projecten op touw die overduidelijk tot mislukken gedoemd zijn? Is het Westen werkelijk niet in staat zijn identiteit in positieve en niet in negatieve zin op te vatten? Waarom wachten de politici op dankbaarheid van de kant van de Afrikanen? Geloven ze werkelijk dat ze de twisten van de soennieten en sjiieten in Irak kunnen oplossen? Waarom hoopt men op de loyaliteit van de nieuwe leider van Tsjetsjenië?
Propaganda
De projecten die tot nu toe gelanceerd zijn teneinde de indruk te wekken van een ”historische missie” van het Westen zijn een eigen leven gaan leiden, en juist dat wordt de gevaarlijkste dreiging. Daarom moet men de ”niet-ontwikkelende” landen de weg laten volgen die ze zelf hebben gekozen. Men moet de fanatici tot de goden laten bidden die zij vereren. En de burgers van de ”normale” landen moeten bevrijd worden van de buitensporige invloed van de propagandisten en politieke techneuten, opdat deze burgers zelf, zonder pressie, zich bewust worden van de voor hen liggende taken.
De auteur is een vooraanstaand Russisch politicoloog, econoom en directeur van het onafhankelijk Centrum voor Postindustrieel Onderzoek te Moskou. Tevens is hij hoofdredacteur van het tijdschrift Svobodnaja Mysl (De vrije gedachte) en van de Russische editie van Le Monde diplomatique.