PDA

Bekijk Volledige Versie : Boekbespreking: Het Marokkanendrama



IbnRushd
24-05-07, 12:06
Het Marokkanendrama


Juist 159 pagina’s heeft de Nederlandse journaliste Fleur Jurgens nodig om alle maar dan ook alle leugens in de afgrond te kieperen die politici en media nog altijd dagelijks gebruiken om het schofterige, criminele en racistische gedrag van vele jonge (maar ook minder jonge) mannen van Marokkaanse origine goed te praten (Fleur Jurgens: Het Marokkanendrama: Meulenhoff 2007; 15 €).

Zij bewijst keer op keer dat de vele problemen met Marokkanen veroorzaakt worden door “de verstoorde gezagsverhoudingen in het gezin, een opvoeding met achterdocht ten opzichte van Nederland, de islamitische huwelijksmoraal die moeders onmachtig maakt, een sterk eergevoel, een genetische aanleg (geef toe, dat is durven), aanpassingsstress, onderwijs- en kennisachterstand van ouders” (p.151). Eén oorzaak voor de hele ellende aanvaardt zij in geen geval: racisme van de autochtone bevolking, want dat is onbestaande tenzij in een paar zeldzame individuele gevallen.

Hebben de West-Europese landen dan geen fouten begaan? Ja wel degelijk, omdat ze te verdraagzaam zijn geweest, omdat ze Marokkaanse boeven niet direct lik-op-stuk gegeven hebben. In één hilarische pagina somt ze de top-tien op van de drogredenen die de houding van vele Marokkanen vergoelijkt zoals ‘verveling’, ‘tussen twee culturen leven’, ‘negatieve praat over de islam’, ‘discriminatie wegens hun naam’, enz. Kortom, de top-tien van de leugenachtige clichés die nog altijd uit de mond rollen van de SP-a-Spirit collaborateurs (plus medialakeien) van de georganiseerde misdadigersbende PS.

Fleur Jurgens heeft langdurig gesproken met zeventig mensen die dagelijks met Marokkanen en hun zorgen, aspiraties, ontsporingen en criminele daden in aanraking komen. Daar zijn politiemensen, welzijnswerkers, gezinstherapeuten, logopedisten, opvoeders, enz. bij. Velen van de gesprekspartners van Jurgens zijn trouwens van Marokkaanse origine. Jurgens staaft haar betoog met maar een paar cijfers, maar die zijn dan ook beklijvend.

Nederland heeft zeggen en schrijven zo’n 22.000 Marokkanen in de jaren zestig gerekruteerd en het grootste deel van deze groep is weer naar huis gekeerd. Toch zijn er in Nederland zo’n 314.000 Marokkanen en die zijn bijna allemaal gearriveerd in de jaren 80 en 90 via migratie en familiebanden. Daar is dus niemand bij die zich “kapot gewerkt” heeft om onze welvaart op te bouwen, en er is dus geen enkele reden om hen dankbaar te zijn en hen tot in der eeuwigheid uitkeringen te geven. Maar van alle Marokkaanse mannen in Nederland tussen 40 en 64 jaar heeft 62% wel een uitkering.

Nauwelijks 37% van de Nederlandse Marokkanen werkt, en dat is niet onlogisch want 7 op de tien Marokkaanse jongens tussen 17 en 23 verlaat de school zonder een bruikbaar diploma. Dat is bij ons niet beter, en in feite zou men iedere politicus die het woord “discriminatie” durft gebruiken als oorzaak van de Marokkaanse werkloosheid, moeten aanklagen wegens oplichting en zwendel. Het zijn zo’n leugens die Marokkkanse nozems maar al te graag gebruiken om hun grof crimineel gedrag te verschonen. De schuld ligt altijd bij de anderen, bij een slechte en bovendien zondige samenleving.

De gesprekspartners van Jurgens komen bijna allemaal met dezelfde conclusie: veel Marokkanen hebben niet de minste zelfkritiek. Daarenboven hitsen ze nog elkaar op gezien ze bijna allemaal in dezelfde wijken wonen; dat is een normaal verschijnsel bij migranten, maar het kon ook niet anders omdat nep-linkse politici 30 jaar lang hardnekkig weigerden een rem te zetten op het aantal migranten in wijken, sociale woningen of scholen. Dat heeft er ook toe geleid dat de dorpsmentaliteit van het Rif blijvend zijn intrede heeft gedaan. Daar is het de taak van de gemeenschap om voor de opvoeding buitenhuis te zorgen.

De meeste Marokkanen in Europa zien alleen andere Marokkanen en gaan naar Marokkaanse winkels. De heren bezoeken Marokkaanse theehuizen en kijken naar Marokkaanse zenders (“schotelcity” noemen de Nederlanders deze wijken) en denken dus dat ze nog altijd in Marokko wonen. Vele vaders moeien zich dus niet met wat de zoontjes buiten de deur uitspoken (de moeders moeten soms de toestemming aan hun zoon vragen om buiten te komen). En als het verkeerd afloopt (1 op 3 in de Nederlandse justitiële jeugdinrichtingen is Marokkaan) is het de schuld van de autochtonen die te soft zijn, die discrimineren, die het vaderlijk gezag ondermijnen en blablabla.

Deze leugenachtige prietpraat wordt volledig ontkracht door een andere realiteit: de situatie van vrouwen en meisjes. Die moeten niet proberen om ‘aanstootgevend gedrag’ te vertonen, zoals sigaretten roken of met andere jongens en mannen praten, want de keiharde sancties volgen onmiddellijk. Hier treden Marokkaanse mannen (en ook vrouwen) wel direct en onverbiddelijk op, want “de roddelcultuur en bedilzucht in de Marokkaanse gemeenschap is erg eensgezind (p.57).

Jurgens geeft daarenboven het ene na het andere voorbeeld van het racistisch (mijn woord) gedrag van veel Marokkanen. Sommige snotneuzen stelen als de raven op school. Nooit is er een Marokkaanse ouder, vertelt een schooldirecteur, die de school contacteert om te vertellen dat er iets niet pluis is. Veel Marokkanen spreken routinematig over ‘christenhonden’ als ze Nederlanders bedoelen. Anderen zeggen dat scholen per definitie niet deugen, want er staat een lerares voor de klas en een man moet niet naar een vrouw luisteren. Jurgens komt dan ook tot de conclusie dat de verheerlijking door links van de multikul verschrikkelijk veel kwaad heeft gedaan omdat het heeft bijgedragen aan de teloorgang van de universele moraal.

In deze zee van ellende komen uiteraard de mensen die geen problemen veroorzaken niet aan bod. Maar voor hen is het dubbel erg, want zij worden dikwijls gewantrouwd door hun landgenoten en door de autochtonen. De vroegere Marokkaanse buurvrouw van mijn moeder leert nu Nederlands met haar kinderen. Zij vestigde zich in Mechelen omdat ze als Brusselse verpleegster zag hoe de toestand daar verloederde. Ze miste haar familie en wou terugkeren, maar bleef tenslotte toch in Mechelen toen haar broer in Brussel ook het verkeerde pad opging tot hun beider moeder hem hardhandig en in het openbaar corrigeerde (iets wat volgens Jurgens haast nooit gebeurt omdat in veel Marokkaanse gezinnen de zonen wel hun moeder mogen slaan, maar omgekeerd kan niet). De buurvrouw vertelde me onlangs dat ze zo bang is dat haar kinderen Brusselse toestanden zullen meemaken in Mechelen.

We lopen weer tien jaar achter bij Nederland. Een boek als dat van Jurgens is onmogelijk in Vlaanderen. In Nederland geeft een respectabele uitgeverij het uit en is het geschreven in opdracht van Politie en Wetenschap, een onafhankelijk onderzoeksprogramma van de Politieacademie. In Vlaanderen moet Marij Uijt den Bogaard die hetzelfde vertelt haar toevlucht zoeken tot The Brussels Journal van Paul Belien, want alleen iemand met connecties bij het Vlaams Belang durft haar bevindingen publiceren. In Vlaanderen houdt een nitwit als Dewael zich bezig met een wetsontwerp om Blood and Honour te verbieden; niet om wat ze doen, want daar valt weinig kwaads over te vertellen. Wel, omdat ze weerzinwekkende gedachten hebben. In Nederland laat de staatsveiligheid die onnozelaars met rust maar stelt wel dat: “onderbelicht is de provocerende en intimiderende rol van extreem-linkse groepen. Activisten uit anti-fascistische kringen beperken zich lang niet altijd tot verbaal geweld. In sommige steden achtervolgen ze en gebruiken ze persoonlijk geweld tegen (vermeende) rechtse extremisten.” (De Volkskrant, 27 april)

In Vlaanderen worden deze schoften, die altijd gesignaleerd worden bij migrantenrellen waar ze iedereen tot geweld aanzetten, met rust gelaten en zijn er geen problemen om het PVDA-geboefte in een Antwerpse districtsraad op te vrijen. In Nederland kunnen velen het bloed drinken van Geert Wilders, maar toen de indruk ontstond dat een Terrorismebestrijdingsdienst de volksvertegenwoordiger aanmaande zijn toontje wat te milderen, stond de hele Kamer (links inbegrepen) op de achterste poten om zijn absoluut recht op vrije mening als kamerlid te verdedigen. Arm Vlaanderen.

Bron: brusselsjournal.com (via nieuwsfeit.nl)
Door: Jan Neckers

broodjeaap
24-05-07, 19:16
de échte waarde die aan de vrouw gegeven werd door onze Profeet - sallallahoe ‘alayhi wa sallam(10). Maar dan moeten wij vrouwen dit ook willen begrijpen, Dat de mannen zachter worden voor hun echtgenote, moeder, dochter, zusters, tantes en meer begrip voor hun aangeboren aard tonen, maar... dat de vrouwen op hun beurt ook het nodige respect hebben en wat zachter worden voor hun echtgenoot, vader, zoon, broers, ooms, enzovoorts.

Indien de mannen uit hun omgeving behoren tot degenen die de islam niet echt begrepen hebben, dan kunnen ze smeekbeden voor hen verrichten en aan Allah vragen om hen te leiden naar de juiste kennis over deze mooie levenswijze - de islam - en het in praktijk brengen van de voorschriften.

Anjaashah was een man die de kamelen(11) trok voor de vrouwen(12). Hij had een zeer mooie stem en terwijl hij de kameel voorttrok trok,

(15) Net zoals broos kristal.




Ironie , die (griech. = Verstellung), Rede- oder Verhaltensweise eines Menschen, der die Aussage eines andern nur scheinbar ernst nimmt und seine Zustimmung sogleich durch Mimik, Diktion, Lächeln und Gegenrede wieder zurücknimmt... -Als maskierter Schwebezustand von Zustimmung und Ablehnung, Ernst und Scherz, kann sie Ausdruck der Freiheit des Geistes und der Ueberlegenheit oder der Swäche und Unterlegenheit sein. Im Gegensatz zum Humor geht sie als Form des Paradoxen auf Vernichtung ihres Gegenstandes aus.



:moe:

illmatik
24-05-07, 19:41
Geplaatst door IbnRushd
Het Marokkanendrama
een genetische aanleg (geef toe, dat is durven),

Deze recensie gaat te makkelijk voorbij aan dit stukje fascisme van de bovenste plank.

broodjeaap
24-05-07, 19:57
Geplaatst door illmatik
Deze recensie gaat te makkelijk voorbij aan dit stukje fascisme van de bovenste plank.

-Echt iets wat Kwaais ook opgeschreven zou kunnen hebben. Wie denk je te intimideren met je F-woord, praatjesmaker?
Ibn rushd is tenminste niet zo bang uitgevallen.

illmatik
24-05-07, 20:01
Geplaatst door broodjeaap
-Echt iets wat Kwaais ook opgeschreven zou kunnen hebben. Wie denk je te intimideren met je F-woord, praatjesmaker?
Ibn rushd is tenminste niet zo bang uitgevallen.

Voel je je geïntimideerd dan?

broodjeaap
24-05-07, 20:14
Geplaatst door illmatik
Voel je je geïntimideerd dan?

Is dit je laatste quasi-vraagje vandaag? Zo niet: morgen weer een hele dag voor jou alleen, om gewone mensen te vervelen. :hihi:

illmatik
24-05-07, 20:25
Geplaatst door broodjeaap
Is dit je laatste quasi-vraagje vandaag? Zo niet: morgen weer een hele dag voor jou alleen, om gewone mensen te vervelen. :hihi:

Ik ga er maar van uit dat je dusdanig geïntimideerd bent, dat je niet normaal kunt antwoorden.

Sjowelo
24-05-07, 20:32
Geplaatst door illmatik
Ik ga er maar van uit dat je dusdanig geïntimideerd bent, dat je niet normaal kunt antwoorden.
Wat heet. Het enige dat eruitkomt is wat gekir waaruit zelfs de meest waanzinigge dichter geen enkele zinnige of poëtische betekenis kan destilleren.

IbnRushd
24-05-07, 20:56
Geplaatst door broodjeaap

Ibn rushd is tenminste niet zo bang uitgevallen.

Ehum.. deze recensie is geplaatst om andere redenen dan wat jij ws denkt. Het is de zoveelste crap van een nonvaleur dat 't me leuk leek om die eens te plaatsen. Jammer dat je/jullie de lef niet heb(ben)t om een kritieke blik op het artikel te werpen.

Een ander artikel uit de Groene Amsterdammer:


Het journalistendrama
→ De onserieuze taakopvatting van Fleur Jurgens

De reacties die Het Marokkanendrama van journaliste Fleur Jurgens uitlokte, gaan bijna nooit over het boek zelf. Hoewel er veel op het spel staat: de werkwijze van Jurgens schaadt namelijk de geloofwaardigheid van ‘onderzoeksjournalistiek’.

DOOR Pieter van Os

In opdracht van het onafhankelijk onderzoeksprogramma van de Politieacademie stelde Fleur Jurgens zich de onderzoeksvraag ‘in hoeverre de thuismilieus’ van Marokkaanse probleemjongeren ‘bijdragen aan hun neiging te mislukken in de Nederlandse samenleving’. Bij de beantwoording van deze relevante vraag blijkt Jurgens niet te zijn doorgedrongen tot ook maar één zo’n thuismilieu. De rotzakjes zelf kreeg ze zelfs ‘überhaupt niet te spreken’. Ze maakt het goed door maar liefst 66 deskundigen te spreken. Sterker, ‘meer dan 66’. Hoewel de lezer zich direct afvraagt hoeveel dat er zijn (honderddertig of 66,5?) maakt het niet veel uit, want Jurgens heeft uit die deskundigen enkele lievelingskenners gekozen. Een wijkagent, een kinder- en jeugdpsychiater – die hoopt op een diepgravend onderzoek naar de genetische aanleg van Marokkaanse jongens om in de criminaliteit te belanden – en schrijver Hans Werdmöller, die een paar jaar terug al het boek Marokkaanse lieverdjes schreef en zich in de Volkskrant teleurgesteld uitliet over Jurgens’ boek.

Die gesprekken met experts hebben geleid tot enkele belangwekkende observaties. Zo blijkt het justitieapparaat zo traag te werken dat het verband tussen delict en straf helemaal zoek is. Daardoor denken Marokkaanse ouders dat de Nederlandse politie hun zonen naar willekeur oppakt en vrijlaat. Ook geeft Jurgens concrete cijfers en is ze altijd duidelijk over de herkomst daarvan. Om een interessant cijfer te noemen: van de tweede-generatie-immigranten haalden vorig jaar meer vrouwen (74 procent) dan mannen (53 procent) een partner uit Marokko.

Voor het overige schotelt Jurgens alle bekende verhalen voor: van hoofddoekjes en maagdenvlieshersteloperaties tot spookvaders met kapotte ruggen en machteloze analfabete vrouwen. Als lezer valt het daarbij vooral op dat je in deze tijden geen ‘professional’ of ‘deskundige’ hoeft te zijn om de ins en outs van het probleem met een groep doelloos rondhangende en stelende Marokkanen te kennen. Iedereen die de filmkomedie Shouf shouf habibi! heeft gezien – geen grap – zal in Het Marokkanendrama niets nieuws lezen. Ik moet toegeven dat de achterflap al waarschuwde dat het hier om non-fictie voor lezers gaat die graag voortdurend dezelfde onrusttijdingen lezen. ‘In de grote steden spreken beleidsmakers al van het “Marokkanenprobleem”.’

Al? Je moet je hoofd de afgelopen jaren wel in het zand hebben gestoken om niet te weten dat beleidsmakers sinds jaren een dergelijk probleem waarnemen. Het is niet nieuw, en het probleem neemt ook niet toe, zoals Joost Zwagerman vorige week nog in NRC Handelsblad beweerde. Weliswaar heeft Zwagerman volgens de politie ongelijk, zijn perceptie van een hand over hand toenemend probleem maakt het onmogelijk te ontkennen dat Nederland kampt met een Marokkanenprobleem.

Maar erger dan het gebrek aan nieuwe inzichten zijn de tegenstrijdigheden in Het Marokkanendrama. Opvallend genoeg is daar vooralsnog niets over gezegd. Alsof niemand die zich in de dagen na verschijning over het boekje opwond de moeite had genomen het ook daadwerkelijk te lezen. Nog maar eens Zwagerman in NRC Handelsblad. Hij schrijft: ‘Toch stond de linksistische Keuringsdienst van waren onmiddellijk op de achterste benen vanwege haar boek.’ Ook hekelt Zwagerman – het begint bijna ouderwets te klinken – de ‘dat-mag-je-niet-zeggen-brigade’ vanwege de kritiek op de titel en op Jurgens’ vermeende zucht tot generaliseren: ‘Je hoeft maar een klein deel van het boek te zien om direct te zien dat Jurgens nergens generaliseert.’

Jurgens generaliseert inderdaad niet. En ook over zo’n titel moet je niet zeuren. Tegelijk is duidelijk dat Zwagerman zelf ook niet meer dan een ‘klein deel van het boek’ heeft gezien. Anders had de schrijver wel tot tien geteld alvorens hij een standaardriedel over ‘oud links’ en politieke correctheid had afgestoken.

Neem die tegenstrijdigheden in het boek. Zo beweert Jurgens dat het de schuld van de islam is dat vrouwen in Marokkaanse gezinnen klein worden gehouden, vooral in Nederland. Maar nog geen bladzijde later weten Marokkaanse mannen in Nederland, zo schrijft Jurgens, helemaal niet wat de islam inhoudt en leven ze er geenszins naar. Nog een? Jurgens laat met cijfers zien dat de oorspronkelijke gastarbeiders (zij die voor 1973 naar Nederland kwamen) wel degelijk zijn teruggekeerd naar Marokko. Tegelijk beweert ze met enig aplomb dat het een illusie is te denken dat Marokkanen ooit terugkeren naar hun land. Nog weer enkele bladzijden later citeert ze een jonge vrouw – Marokkaanse vrouwen heeft ze wel gesproken voor haar boek over Marokkaanse mannen – die beweert dat het leven in Marokko zoveel prettiger is dan in Nederland.

En nog een. Jurgens schetst in een gruwelijke anekdote hoe moeilijk, zo niet onmogelijk het is voor een Marokkaanse vrouw om haar man het huis uit te krijgen. De hele buurt spant samen tegen zo’n vrouw. Een paar bladzijden later schrijft ze dat het aantal eenoudergezinnen juist onder Marokkanen enorm hoog is, wat natuurlijk niet bevorderlijk is, suggereert ze, voor het maatschappelijk welslagen van de knulletjes.

In één hoofdstuk is de islam schuldig aan het drama. Het woord is dan aan deskundige Ayaan Hirsi Ali. Daarna mogen culturele factoren niet worden aangewezen ter verklaring van criminineel gedrag. Criminaliteit is volgens Jurgens namelijk ‘in sommige gevallen een bewuste en lucratieve keuze’. Dat is waarschijnlijk juist – en overigens niet zo’n baanbrekende gedachte als ze zelf denkt. Maar waarom dit in mindere mate geldt voor autochtone jongens dan voor Marokkaanse – Jurgens’ oorspronkelijke onderzoeksvraag – blijft onduidelijk. De Marokkaanse boefjes ‘weten haarfijn de Nederlandse tolerantie in hun voordeel aan te wenden’.

Ergo: Nederland is te tolerant en lijdt aan te veel ‘ontfermzucht’, zoals Jurgens dat noemt. Tegelijk zijn de Marokkaanse gezinnen te autoritair en ouderwets. Sommige van die gezinnen krijgen, schrijft ze, te veel zachte heelmeesters over de vloer. Andere hebben, o schande, ‘nog nooit een hulpverlener aan de deur gehad’.

Het is niet goed of het deugt niet. In hetzelfde hoofdstuk komt ze zelfs tot de opmerking dat de nieuwe (sic) Marokkaanse onderklasse ‘in omvang vele malen groter is’ dan ‘de arbeidskinderen van weleer’. Hallo? Die minder dan tweehonderdduizend Marokkanen zijn in aantal groter dan de arbeiders uit de jaren twintig?

Eigenlijk is het bizar dat een dergelijke opmerking in druk verschijnt. Met dank aan uitgeverij Meulenhoff en de collectieve middelen van de Politieacademie. Toch is het niets in vergelijking met de fundamentele tegenstrijdigheid in het boek. Volgens de proloog is het prachtig dat professionals ‘in de praktijk al lang rekening houden met de culturele achtergrond van hun cliëntjes’, terwijl Marokkanen in de epiloog juist op hun eigen verantwoordelijkheid moeten worden aangesproken. Geen smoesjes meer. ‘Het is tijd de fluwelen handschoentjes uit te trekken.’ En eigenlijk is het ‘simpel’, schrijft ze in de allerlaatste regel van het boek, gewoon ‘op het juiste moment de juiste keuze maken’.

Het is de lezer in de epiloog al lang duidelijk dat de auteur alleen op zoek was naar brisante quotes die, hoe tegenstrijdig ook, in haar ogen de conclusie rechtvaardigen dat Nederland tot op de dag van vandaag te soft is geweest voor de Marokkaanse lastpakken, dat hulpverleners moeten ophouden zich blind te staren op de culturele achtergronden van hun cliënten en gewoon moeten streven naar een lik-op-stuk-beleid. De problemen liggen namelijk aan de Marokkanen zelf, niet aan hun maatschappelijke omstandigheden.

Dat is een opvatting waar vast veel waarheid in schuilt en die ze zelf al vaker propageerde in HP/De Tijd. Maar daarvoor zijn die tegenstrijdigheden niet nodig, noch de ex-leraar die, ‘terwijl hij in zijn koffie roert’, beweert dat er op zijn school, het Calvijn met Junior College in Amsterdam Slotervaart, wel Suikerfeest wordt gevierd maar geen Kerstmis. Valt dan niemand over zo’n opmerking? Alsof kinderen met kerst gewoon naar school gaan. Nergens geeft Jurgens er blijk van te beseffen dat de leraar uit zijn nek kletst, integendeel, de man is voor haar een van de belangrijkste van de ‘meer dan 66’ deskundigen.

Dit is geen boekbespreking. Want er staat meer op het spel nu journalisten onderzoekjes verrichten, zelfs met overheidsgeld, in een poging hun vooropgezette mening bevestigd te zien. Het Marokkanendrama is exemplarisch voor een ontwikkeling waarbij, niet ongewoon, de wind van west naar oost waait. In de Verenigde Staten werd het de afgelopen twee decennia gewoon dat openlijk partijdige onderzoeksbureaus en denktanks met onderzoeksrapporten op de proppen komen die het eigen gelijk een wetenschappelijke aura verlenen.

Het neoconservatieve American Enterprise Institute komt bijvoorbeeld met ‘bewijzen’ dat uitkeringen slechts meer armoede uitlokken. Het linkse Center for American Progress ‘bewijst’ op zijn beurt dat vrij wapenbezit tot meer moorden leidt en dat de Amerikaanse overheid een ziekteverzekering voor iedereen kan garanderen.

Het gevolg van de openlijk vooringenomen onderzoekers – net als Jurgens vaak journalisten – is dat niemand zich meer laat overtuigen. In de VS verloren de media hierdoor in rap tempo hun positie van gebrekkige scheidsrechter met goede intenties. Uit onderzoek blijkt dat inmiddels een grote meerderheid van op de Democraten stemmende Amerikanen ervan overtuigd is dat ‘de media’ rechts zijn, terwijl het overgrote deel van Republikeins stemmende Amerikanen zeker weet dat ‘de media’ links zijn.

Fleur Jurgens is dus een pionier in Nederland. Niet alleen dit boek, ook haar werk in de afgelopen jaren als redactrice van HP/De Tijd draait niet om geloofwaardigheid, maar om de bevestiging van een meestal modieus gelijk. Daarbij dondert het niet hoe openlijk de onwaarachtigheid is. Zelfs in de week dat haar boek verscheen was het raak. In het coverartikel van HP/De Tijd schreef ze het artikel Ik ben een burgertrut. Daarin dicht ze zichzelf frêle onderdanigheid toe en een star plichtsgevoel, waar ze naar eigen zeggen jarenlang belachelijk om is gemaakt. Ze verklapt niet door wie. ‘Mensen noemen mij saai.’ En: ‘Ik heb niet overal een mening over.’ ‘Evenmin doe ik bijzonder spannende dingen waarover ik breedvoerig moet vertellen. Bescheiden als ik ben, laat ik eerst anderen aan het woord. Ik treed niet graag op de voorgrond.’

Dat is sterk! De afgelopen twee weken vertelde Jurgens overal – op radio, tv en in debatcentra – over haar onderzoek. Ze sprak met ‘meer dan 66 deskundigen’, klom op een podium en verklaarde dat Marokkanen de hand in eigen boezem moeten steken, omdat het drama is te danken aan Hollandse ‘ontfermzucht’. Dat is een gepeperde mening, zeker, en dat is te prijzen, maar niet geloofwaardig als je in dezelfde week met een even verongelijkte als quasi-dappere toon beweert een bescheiden burgertrut zonder mening te zijn. Jurgens is zo bescheiden dat ze zichzelf met kinderen en al (zelfs die laat ze er niet buiten) op het omslag van het weekblad laat zetten. Ook in het artikel staat ze koket op vier foto’s. Typisch een vrouw die niet graag op de voorgrond staat.

Toch blijkt ze in één opzicht volkomen consistent. Schrijfster Marjolijn Februari wees er al op in de Volkskrant: Jurgens hanteert steevast eenzelfde, tegenwoordig bijzonder populaire retorische stijlfiguur. Iedereen zegt wel B, maar ik zeg A, terwijl maar weinig zielen A betwisten. Neem een modieus standpunt in – Marokkanen moeten niet zielig doen en feministen zijn enge wijven – en vervolgens beweer je dapper genoeg te zijn om het te zeggen, tegen de stroom in. In het boekje zijn Marokkaanse gezinnen te autoritair (dappere stellingname!) terwijl Jurgens in HP/De Tijd veinst eindelijk eens op te durven staan tegen de Dolle Mina’s (wie kent ze nog?) die haar hebben gepest met haar liefde voor het gezin. Dat laatste is stug, aangezien de Dolle Mina’s al waren verdwenen toen Jurgens’ kinderen nog niet waren geboren. Soit, dat is in de oase van onwaarachtigheid een kleinigheid. Het gaat om de redeneertruc, die op steeds minder tegenstand kan rekenen.

Natuurlijk, er is weinig mis met een burgertrut. Ik gun iedere burgertrut haar ‘hachouma’, volgens Jurgens de Marokkaanse term voor schaamte, respect, gehoorzaamheid, bescheidenheid, afstand houden en rekening houden met je plek in het gezin en volgens velen een bron van veel kwaad. Maar om in een week twee zulke tegenstrijdige pamfletten te schrijven, dat tart de verbeelding. Erger, het openlijke gebrek aan intellectuele integriteit van Jurgens schaadt de beroepseer van de journalistiek en uiteindelijk het vertrouwen in de journalistiek. Net als die harde kern jongeren pleegt Jurgens tasjesroof. Want er zijn nog belastingcenten met haar onderzoekje gemoeid ook.
.................................................. .................................................. ................................................
Op de eerste bladzijden van haar boek Het Marokkanendrama vermeldt auteur Fleur Jurgens dat de ‘harde kern’ van criminele Marokkaanse jongeren in Amsterdam is ‘teruggeschroefd’ van elfhonderd naar driehonderd. Dit komt, schrijft ze, door een ‘categorale methode’, waarbij de politie een ‘aanpak op maat’ hanteert. Daarbij wordt rekening gehouden ‘met de culturele achtergrond’ van de boefjes. Een dergelijke afname is een spectaculair succes. Harde-kernjongeren zijn jongemannen die in één jaar tijd meer dan drie zware delicten hebben gepleegd. Hun aantal is dus in drie jaar tijd met meer dan zeventig procent verminderd.

Je vraagt je af waarom Jurgens dit cijfer in haar boek vermeldt als het haar conclusie zo zichtbaar ondergraaft.

Bron (http://www.groene.nl/2007/16/De_onserieuze_taakopvatting_van_Fleur_Jurgens)

Sjowelo
24-05-07, 21:18
Geplaatst door IbnRushd

Een ander artikel uit de Groene Amsterdammer:


Het journalistendrama
→ De onserieuze taakopvatting van Fleur Jurgens

[/B]
Yep. In de 'Marokkanendramadiscussie', die door velen al uitentreuren gevoerd is, heeft Jurgens inmiddels ook op het commentaar gereageerd. Ik heb geen zin om die discussie opnieuw te voeren, maar hier een deel van Jurgens' respons:

"Een vrije en democratische samenleving eist van ouders dat zij hun kinderen behalve verzorgen, ook beschermen, begeleiden, begrenzen en verantwoordelijkheidsbesef bijbrengen. (..) Een vrije samenleving doet dus impliciet een groter beroep op bourgeoiswaarden dan ooit: discipline, trouw, zelfbeheersing, verantwoordelijkheidsbesef, hard werken, sociaal zijn.
De meeste Nederlanders koesteren zulke waarden onverminderd. Godzijdank, anders zou het snel gedaan zijn met de Nederlandse welvaart. Maar Marokkaanse ouders zien dat niet. Zij zien vooral een losgeslagen, softe en decadente samenleving waaraan zij weinig loyaal hoeven te zijn. Juist zij zouden gebaat zijn bij een beschavingsoffensief."

:verveeld:

David
24-05-07, 21:21
Geplaatst door Sjowelo
"Een vrije en democratische samenleving eist van ouders dat zij hun kinderen behalve verzorgen, ook beschermen, begeleiden, begrenzen en verantwoordelijkheidsbesef bijbrengen. (..) Een vrije samenleving doet dus impliciet een groter beroep op bourgeoiswaarden dan ooit: discipline, trouw, zelfbeheersing, verantwoordelijkheidsbesef, hard werken, sociaal zijn.
De meeste Nederlanders koesteren zulke waarden onverminderd. Godzijdank, anders zou het snel gedaan zijn met de Nederlandse welvaart. Maar Marokkaanse ouders zien dat niet. Zij zien vooral een losgeslagen, softe en decadente samenleving waaraan zij weinig loyaal hoeven te zijn. Juist zij zouden gebaat zijn bij een beschavingsoffensief."



So?

Sjowelo
24-05-07, 21:28
Geplaatst door David
So?
Kun je al niet meer voor jezelf denken nadat ik je een verbale afranseling heb gegeven of zit dat toevallig ook in je genen?

David
24-05-07, 21:33
Geplaatst door Sjowelo
Kun je al niet meer voor jezelf denken nadat ik je een verbale afranseling heb gegeven of zit dat toevallig ook in je genen?


Dream on, babe! :haha:

mark61
24-05-07, 21:59
Geplaatst door Sjowelo
Kun je al niet meer voor jezelf denken nadat ik je een verbale afranseling heb gegeven of zit dat toevallig ook in je genen?

Alles nog goed verder?

David
24-05-07, 22:03
Geplaatst door mark61
Alles nog goed verder?


Hij is schattig, hè? :haha:

mark61
24-05-07, 22:04
Geplaatst door David
Hij is schattig, hè? :haha:

He's a real pet :lekpuh:

David
24-05-07, 22:06
Geplaatst door mark61
He's a real pet :lekpuh:


Hij is ook advocaat. Lekker, met slagroom!

mark61
24-05-07, 22:18
Geplaatst door David
Hij is ook advocaat. Lekker, met slagroom!

Kewl. Ik zie me al met een zwaar verzilverde theelepel uit zijn schedel smullen. Hmm, verkeerde associatie, verkeerd topic.

David
24-05-07, 22:21
Geplaatst door mark61
Kewl. Ik zie me al met een zwaar verzilverde theelepel uit zijn schedel smullen. Hmm, verkeerde associatie, verkeerd topic.


Kaarsje, gordijnen dicht, zacht licht, spaarlampen. We maken er een avondje van!

mark61
24-05-07, 22:23
Geplaatst door David
Kaarsje, gordijnen dicht, zacht licht, spaarlampen. We maken er een avondje van!

Jij had toch de complete ABBA-box?

David
24-05-07, 22:24
Geplaatst door mark61
Jij had toch de complete ABBA-box?

Ja, en de dvd's - de clips, en The Movie. Gezellig! Is Sjowelootje er nog?

IbnRushd
24-05-07, 22:24
Graag bij de draad blijven M61 en David. Voor chatten hebben wij een chatbox voor.

David
24-05-07, 22:27
Geplaatst door IbnRushd
Graag bij de draad blijven M61 en David. Voor chatten hebben wij een chatbox voor.


Sjowelo is de draad kwijt, en we zijn solidair. :tover:

Sjowelo
24-05-07, 22:28
De mazzel relnichten.

David
24-05-07, 22:29
Geplaatst door Sjowelo
De mazzel relnichten.


Kusje, en droom zacht, engeltje!

mark61
24-05-07, 22:47
Geplaatst door IbnRushd
Graag bij de draad blijven M61 en David. Voor chatten hebben wij een chatbox voor.

Ik probeerde met sjowelo te praten. Maar hij wou niet.

illmatik
24-05-07, 23:01
Geplaatst door IbnRushd
Graag bij de draad blijven M61 en David. Voor chatten hebben wij een chatbox voor.

Wat ben jij een softe moddereter, zeg. Ik had die relnichten allang een ban voor een weekje ofzo gegeven. :hihi:

@ David: Abba? Que?! :cheefbek:

David
24-05-07, 23:02
Geplaatst door illmatik

@ David: Abba? Que?! :cheefbek:


Abba is God.

mark61
24-05-07, 23:10
Geplaatst door illmatik
Wat ben jij een softe moddereter, zeg. Ik had die relnichten allang een ban voor een weekje ofzo gegeven. :hihi:

Das escalatie & stigmatisering. Dat weet je toch wel. :gek:

Qaiys
24-05-07, 23:37
Geplaatst door Sjowelo
De mazzel relnichten.

Als je lang genoeg op maroc.nl bent geweest weet je dat het standaardtactiek is van david en mark en de rest van de vriendengroepje van vakkevulle om een waardige discussie tegenstander belachelijk te maken. Ze vervuilen de discussie met hun zinloze prietpraat en Lachen om hun eigen zogenaamde humor.

Als ze zo bezig zijn dan weet je dat je ze ergens goed klem hebt gezet en dat dit hun natuurlijke reactie daarop is.

jang0201
25-05-07, 06:24
En heb je nog gereld in tilburg, zwart schaap samen met je lotgenootjes?

illmatik
25-05-07, 09:58
Geplaatst door jang0201
En heb je nog gereld in tilburg, zwart schaap samen met je lotgenootjes?

Dit soort humor zorgt ondertussen voor een plaatsvervangende schaamte. Bedenk wat anders, asswipe. Dit wordt namelijk een beetje lame.

Soldim
25-05-07, 10:49
Geplaatst door Qaiys
waardige discussie tegenstander

We hadden het toch over Sjowelo??

mark61
25-05-07, 11:41
Geplaatst door Qaiys
waardige

:haha:

Man_Ray
25-05-07, 12:56
Géén racisme behalve in enkele individuele gevallen én genetische aanleg?

Grappig die Fleur maar te ernstig zou ik r niet nemen.

Sjowelo
25-05-07, 13:13
Geplaatst door Soldim
We hadden het toch over Sjowelo??
Wattabout him? :watte?:

Sjowelo
25-05-07, 13:24
Geplaatst door Qaiys
Als je lang genoeg op maroc.nl bent geweest weet je dat het standaardtactiek is van david en mark en de rest van de vriendengroepje van vakkevulle om een waardige discussie tegenstander belachelijk te maken. Ze vervuilen de discussie met hun zinloze prietpraat en Lachen om hun eigen zogenaamde humor.

Als ze zo bezig zijn dan weet je dat je ze ergens goed klem hebt gezet en dat dit hun natuurlijke reactie daarop is.
Dat ze in elkaars reet kruipen was me allang duidelijk geworden. Dat ze bevredigd raken door een stevige verbale afranseling en vervolgens in de bitchass modus geraken weet ik inmiddels ook.