David
26-05-07, 13:04
De stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Slotervaart Ahmed Marcouch is woedend over het incident waarbij drie jongens, kennelijk van Marokkaanse afkomst, een 38 jarige man hebben mishandeld en hem vervolgens twee uur hebben laten spartelen in de vijver van het Rembrandtpark.
Marcouch in Trouw: “Wat me zo boos maakt, is dat ze deze man hebben getreiterd en vernederd”. De PvdA-politicus Marcouch die zelf in Marokko is geboren heeft een jarenlange ervaring als politieagent. “En als het er inderdaad om gaat dat meneer een homo is en die Marokkaanjes daar moeite mee hebben, word ik nog kwader. Dit is Nederland: hier blijven we met onze poten van homo’s af.”
Marcouch erkent in Trouw dat, ondanks vele successen, de overlast toeneemt. “We zitten nog wel met een groepje verschrikkelijke etterbakken dat af en toe voor dit soort drama’s zorgt. Wij krijgen koppijn van die jongens, maar we zorgen er nu ook voor dat hun ouders koppijn van ze krijgen. We kloppen bij ze aan, worden hartelijk ontvangen en soms wordt het iets minder gezellig als die ouders onze klachten horen, Maar ze mogen niet wegkijken. Ze mogen zich niet verschuilen achter armoede, achter de verpaupering van de huizen, de verloedering van de straten. Ze moeten beseffen dat het hún zoontjes zijn die de samenleving het bloed onder de nagels vandaan krabben.”
Bron: http://www.gk.nl/index.php?id=9&a=bericht&bericht=3421
Marcouch in Trouw: “Wat me zo boos maakt, is dat ze deze man hebben getreiterd en vernederd”. De PvdA-politicus Marcouch die zelf in Marokko is geboren heeft een jarenlange ervaring als politieagent. “En als het er inderdaad om gaat dat meneer een homo is en die Marokkaanjes daar moeite mee hebben, word ik nog kwader. Dit is Nederland: hier blijven we met onze poten van homo’s af.”
Marcouch erkent in Trouw dat, ondanks vele successen, de overlast toeneemt. “We zitten nog wel met een groepje verschrikkelijke etterbakken dat af en toe voor dit soort drama’s zorgt. Wij krijgen koppijn van die jongens, maar we zorgen er nu ook voor dat hun ouders koppijn van ze krijgen. We kloppen bij ze aan, worden hartelijk ontvangen en soms wordt het iets minder gezellig als die ouders onze klachten horen, Maar ze mogen niet wegkijken. Ze mogen zich niet verschuilen achter armoede, achter de verpaupering van de huizen, de verloedering van de straten. Ze moeten beseffen dat het hún zoontjes zijn die de samenleving het bloed onder de nagels vandaan krabben.”
Bron: http://www.gk.nl/index.php?id=9&a=bericht&bericht=3421