PDA

Bekijk Volledige Versie : NAVO: Afghanistan bloeit op



Bofko
14-06-07, 10:56
BRUSSEL (ANP) - De welvaart in Afghanistan is enorm toegenomen sinds het Talibanregime er in 2001 is verdreven. Dat blijkt uit een overzicht donderdag van de NAVO, dat er met 35.500 manschappen de vrede helpt bewaren.
Momenteel heeft 83 procent van de bevolking toegang tot medische hulp, tegen 9 procent in 2004. Zeven miljoen kinderen gaan weer naar school. De economie groeit dit jaar 12 à 14 procent, een van de hoogste percentages in Zuidoost-Azië. Van de Afghanen bezit een op tien nu een gsm, wat in 2001 nog maar een op vijfhonderd was.
Tot dusver zijn 4,8 miljoen vluchtelingen teruggekeerd naar Afghanistan, waarvan 3,5 miljoen met hulp van de Verenigde Naties.

Immense voortgang
,,Het Afghaanse volk en de regering maken immense voortgang'', zei secretaris-generaal Jaap de Hoop Scheffer donderdag bij opening van een vergadering met ministers van Defensie van de 26 NAVO-landen.
,,Nu moeten we zorgen dat de voortgang blijft en wordt versterkt. Daarom moeten we doorgaan met de reconstructie, de veiligheidstroepen blijven trainen en helpen met het gevecht tegen drugs.''

Wederopbouw
De NAVO-militairen, onder wie 2200 uit Nederland, helpen er met de bouw van vele wegen, zoals de belangrijke weg van Gersh naar Kajaki. Het militaire bondgenootschap helpt ook met de grote Kajaki Dam in Helmand, die over enkele jaren stroom moet leveren aan 1,7 miljoen omwonenden.
Het militaire bondgenootschap vermeldt echter niet waar de inkomsten voor de bloeiende economie vandaan komen. Volgens schattingen is het land de grootste opiumproducent ter wereld.

home.n

illmatik
14-06-07, 10:58
Geplaatst door Bofko
het gevecht tegen drugs.''

De kern van het hele Afghanistan-verhaal: de opiumexport is weer gered.

Bofko
14-06-07, 11:03
Geplaatst door illmatik
De kern van het hele Afghanistan-verhaal: de opiumexport is weer gered.

De kern ? :rolleyes:

illmatik
14-06-07, 11:23
Geplaatst door Bofko
De kern ? :rolleyes:

Alsjeblieft, jonguh:

Witte neuzen & gouden naalden: 'legale' drugshandel


http://img487.imageshack.us/img487/7378/foto22bp.jpg
"Meer dan 10 miljoen burgers hadden zich ingeschreven om te stemmen in de presidentiële verkiezingen van afgelopen oktober, in Irak. Een prachtig voorbeeld van de bewustwording van democratie. Ondanks aanhoudende gewelddadigheden heeft Irak nu een ‘sterke’ premier, een nationale raad en de nationale verkiezingen zijn voor deze maand (januari 2005) gepland. De VS staat als natie naast de mensen van Afghanistan en Irak want wanneer de VS haar woord geeft, dan moet de VS haar woord houden. Jonge mannen zullen horen dat de boodschap van nationale progressie en waardigheid binnen de kaders van vrijheid liggen en niet in die van tirannie en terreur. Zogenaamde “reformers” en politiek gevangenen en allerlei andere verbannen mensen zullen horen dat hun droom van vrijheid niet voor altijd een droom zal blijven. En zoals vrijheid zich ontwikkelt, van hart tot hart en van natie tot natie, zal de VS steeds veiliger zijn en zal de wereld steeds vrediger worden" - President George Bush jr. in een speech tijdens de Republikeinse Conventie.

De VS heeft geen enkele controle over ook maar 1 lapje grond in Afghanistan, afgezien van de hoofdstad. Ondertussen is zelfs Kabul in twijfel te trekken wat betreft de controle over de stad, gezien de stijging in bombardementen en gewelddadigheden op en naar Amerikaanse doelen. Ondanks de misleidende “palavering” van president Bush op de Republikeinse Conventie, heeft de VS geen enkele redelijke verwachting om te slagen in Afghanistan. Het land is om Kabul heen in handen van stammenleiders, de toewijding van de Amerikaanse troepen en hun voorraden is niet toereikend en de façade van een Amerikaanse Stooge, Hamid Karzai, moet worden overschaduwd door een entourage van 400 huurlingen, alleen maar om hem in het rijk der levenden te houden. Karzai's teneur als “King of Afghanistan” zal nog niet eens 24 uur nadat de VS eindelijk opruimt en vertrekt, standhouden.
Het gegeven dat de missie in Afghanistan een succes is, is de zoveelste charade die in leven wordt gehouden door de gereguleerde media. De feiten liggen in principe voor het oprapen om tot deze conclusie te komen. In plaats daarvan, is het Amerikaanse publiek content met de informatie die door het Witte Huis als suikerspin wordt gevoerd.
De werkelijke situatie in Afghanistan verschilt dan ook dramatisch van de situatie die de ‘PR-tovenaars’ van het Witte Huis bieden.

William Thomas spijkerde deze waarheid dan ook in een artikel in 2003, "Why Afghanistan was Invaded": "De Kaspische Zee bassins met 200 miljard barrels met ongetapt ‘zwart goud’ schijnen Washington een strategische ‘tegenbalans’ te kunnen bieden tegen de immense oliereserves van Saoedi-Arabië " (Degenen die de oorlog in Afghanistan hebben bestudeerd zullen waarschijnlijk hebben opgemerkt dat George Bush orders heeft getekend om het land binnen te vallen, nog vóór 9-11".) Thomas vervolgt met een ‘openbaring’ die onherroepelijk uit de gangbare Amerikaanse kranten wordt geweerd:

"Na de oorlogsmisdaden die niet alleen de slachting van duizenden ongewapende gevangenen inhoudt, maar ook de clusterbombardementen en aanvallen met radioactieve kruisraketten op duizenden weerloze burgers, was de terugkeer naar heerschappij van de roofzuchtige stammenleiders een verergering van het bewind dat de bevolking onder de Taliban leed waarbij er bewust langs dit gegeven werd gekeken door de Amerikaanse bezetters omdat deze te druk bezig waren de olievoorraden en –bronnen in kaart te brengen. En raad eens? Deze nieuwe aan te boren bronnen gaven aanleiding om de Kaspische Zee te doen krimpen van een olierijke zee tot een bescheiden plas water met de overblijfselen van maar 'slechts' 10 tot 20 miljard barrels van kwalitatief slechte crude."

Oeps! Geen olie: weer een miscalculatie. Dit verklaart waarom de inzet van de VS een grap is en waarom er geen echte moeite is gedaan om het land buiten de hoofdstad veilig te stellen. Het verklaart ook meteen waarom Irak niet lang daarna op de radar verscheen.
Ik moet u daarbij ook melden dat de bezorgdheid en wanhoop van de jacht op nieuwe olievoorraden, ingezet door de VS, geen klein aspect is. Industriële gegevens vertellen dat 2004 misschien wel een ongeëvenaard piekjaar zal zijn voor de olieproductie, met de achterliggende gedachte dat hele economieën op korte termijn steeds gevoeliger zullen worden voor veranderingen in prijs en verkrijgbaarheid. Dit wordt gemotiveerd door het feit dat vele rapporten spreken van een ‘binnenkort’ te realiseren uitputting van de belangrijkste oliebronnen in Saoedi-Arabië. ‘Cheney & Co’ hebben besloten dat er maar 1 manier is om dit probleem hoofd te bieden: ren vooruit en neem de olievoorraden van de hele wereld gevangen, desnoods met geweld. De resultaten spreken voor zich.

CIA en de ‘US Banking Establishment’ betrokken bij handel in drugs?

De productie van Afghaanse opium heeft ongekende hoogten bereikt. Ook al had de Taliban virtueel de productie zo goed als afgeschaft, het land is nu alweer verantwoordelijk voor 2/3 van de wereldproductie van heroïne. Hoe moeilijk het ook is om te geloven, er is genoeg aanwezig om aan te nemen dat de VS (via de CIA) direct betrokken is bij drugsverkeer.

Vóór 1980 produceerde Afghanistan 0% van de wereldvoorraden van opium. Maar toen kwam de CIA het land binnen en vanaf 1986 waren ze voor 40% verantwoordelijk voor de productie van heroïne, op mondiale schaal. Tot en met 1999 exporteerde Afghanistan 3.200 TON heroïne per jaar – bijna 80% van het totale marktaanbod. En toen gebeurde er iets onverwachts. De Taliban kwam aan de macht en in 2000 vernietigden zij bijna alle Afghaanse opiumvelden. De productie liep terug van meer dan 3.000 ton tot ‘slechts’ 185 ton, een reductie van 94%! Deze enorme terugval in inkomsten deelde niet alleen een klap uit aan de zogenaamde “Black Budget Projects” van de CIA, maar ook aan de ‘free-flow’ van witgewassen gelden in en uit de bekende Controller’s banken. Tot aan februari 2000 was Afghanistan de grootste producent van heroïne en opium, met een wereldmarktaandeel van 70%! Deze opium, voornamelijk geconsumeerd in West-Europa en de VS en gesmokkeld via de Balkan, was een directe bron van ‘cash deposito’ in de westerse financiële instituties en markten. De acties van de Taliban, de vernietiging van de opiumvelden en voorraden, pijnigden de invloedrijke militaire junta in Pakistan door ze af te snijden van hun primaire bron van inkomsten uit het buitenland. Deze junta maakte van Osama bin Laden en de Taliban meteen een ‘vervangbaar’ strijdmiddel in de ogen van de Pakistaanse regering. De vernietiging van de opiumvelden zorgde ook voor een stop van de witwasserij van miljarden dollars in westerse banken en Russische financiële instituties die aan de junta verbonden waren.

Vóór de aanvallen op het WTC plaatsten de VS, het IMF, Le Monde en het Senaat van de VS de ‘cashflow’ uit drugshandel in Wall Street en de banken in de VS, waar het ging om bedragen van $250-$300 miljard per jaar. In die context, laat de geschiedenis van Osama bin Laden zien dat hij als Amerika’s bruikbare “terrorist-du-jour”, in principe niet zo verbaasd benaderd hoeft te worden voor de lijn tussen de familie Bush en de handel in drugs, waarbij de Bush-clan steeds het steunen van conflicten in stand hield zodat deze drugshandel fondsen verwierf voor het behartigen van militaire en economische belangen, over de rug van Osama bin Laden en de Taliban heen.

"THE TALIBANS DESTRUCTION OF THAT (OPIUM) CROP WAS APPARENTLY THE SINGLE MOST IMPORTANT ACT OF ECONOMIC WARFARE AGAINST U.S. ECONOMIC INTERESTS THAT THE TALIBAN HAD EVER COMMITTED" – Michael Thomas in de New York Times in augustus 2000

Bovenstaande statement nodigde de oorlog uit, die kort daarop ook daadwerkelijk volgde. De feiten die de betrokkenheid van de CIA aangeven zijn goed gedocumenteerd tot nu toe. Het lijkt ook wel ‘redelijk’ genoeg om aan te nemen dat deze mate van ‘economische activiteiten’ niet kon worden gewaarborgd zonder de participatie van de VS, als politieagent.

Waarbij ook gezegd mag worden dat de betrokkenheid bij drugshandel van vele banken wereldwijd een parasiterende waarheid is in plaats van een anekdote, zoals velen willen doen geloven. We moeten ons ook niet laten verrassen als blijkt dat de nieuwste beste vriend van de VS, Pakistan, betrokken zal blijken bij deze nieuwe vorm van bedrijving van economie. Voordat de Taliban aan de macht kwam, was een reusachtige 60% van de Pakistaanse GDP een ruwe schatting van hoeveel inkomsten werden verwekt uit o.a. drugshandel, waarbij het een factor werd die de Pakistaanse samenleving in ieder aspect penetreerde. Het ISI, de Pakistaanse equivalent van de CIA, zou de vragen omtrent hun betrokkenheid maar al te graag uit de weg gaan.

Wat zo opvallend is aan de beschuldigingen van betrokkenheid bij internationale drugshandel van de VS, zijn de vragen die spontaan opkomen wanneer men denkt aan de belangen van het ‘banking establishment’, dat de oorlog in Afghanistan nadrukkelijk veroordeelde in de media. Voorzitters van raden van bestuur zijn dan ook nadrukkelijk in de media geweest om niet alleen de financiële gevolgen van de oorlog te weergeven maar ook om hun oordeel over de invasie in Afghanistan uit te spreken. Tot nu toe, hebben vele critici deze beschuldigingen alleen geuit in de richting van de grote energieconcerns in de VS. Nu blijkt er een grote hoeveelheid van belangen in het slagen van de missie in Afghanistan aanwezig te zijn in ook andere takken van sport (energiemarkt, financiële ondernemingen, Wall Street en producenten van wapens), die hebben geholpen aan het aansturen op oorlog.

Met deze financiële giganten aan boord, is er geen reden om verbaasd te reageren op de hoeveelheid geproduceerde vooroorlogse hysterie die werd geuit op alle voorpagina’s en spraakmakende televisieprogramma’s over het hele land. Dit zou tevens een idee geven van hoe bijna onontkoombaar de opgave is voor ons allemaal; de VS bevrijden van dit imperialistisch gedachtegoed dat zich steeds weer uit in oorlogen. In principe is iedere institutie in het alledaags decadente leven in de VS (inclusief “the Congress”) verbonden aan deze nieuwe kruistocht. Het illustreert de zwaartekracht en het magnetisch veld van en om de "Irak-Afghanistan"-campagnes. De voornaamste spelers in dit spel van globale oorlog geloven oprecht dat de toekomst van de VS afhangt van de successen van deze kruistocht en zullen alle middelen aangrijpen om hun doelstellingen te behalen en deze missie te laten slagen (zoals de Abu Ghraib-excessen duidelijk hebben gemaakt).

Alles van de solventie van de dollar, tot onze economische fortuinen voor de komende decennia, tot aan onze betrouwbare energiebronnen, tot aan onze onbetwiste militaire dominantie, tot aan onze vaste voet in ’s werelds meest vitale economische regionen (Azïe) zijn allemaal vergokt middels de huidige oorlogen. Simpeler gezegd, ze hebben alles op rood gezet en zullen tot aan het bittere einde vechten om hun materialistische wereld te redden van gelijke verdeling van rijkdommen. Het zal een monumentale opgave zijn om deze trein te doen stoppen. De onverwachte gebreken aan vitale energiebronnen (olie) impliceert dat we waarschijnlijk kijken naar de finale status van Afghanistan: een gefractioneerd land, verdeeld in regio’s die elk onder het bestuur staan van feodale systemen (geregeerd door stammenleiders) om zo de faciliteiten voor de ooit “ontluikende” drugshandel te waarborgen.. Zoals we kunnen zien, geeft het verkeer van narcotica cruciale fondsen en liquide middelen aan de Amerikaanse financiële markten en banken. Naast de “verheven retoriek” van de “Prevaricator” Bush, is Afghanistan veroordeeld tot een toekomst van oneindig geweld, genegeerd door de ‘machtige’ kiesdistricten in de VS. Het is van belang dat we zoveel mogelijk licht blijven schijnen op de instituties in onze samenlevingen die agressie onderschrijven en vereeuwigen om zodoende hun economische dominantie, gestoeld op een frauduleus systeem, in stand te kunnen houden. Of anders, wacht tot uw kinderen met naalden in hun armen thuis komen, omdat u toeziet hoe George Bush & Co als uw ‘smackpushers’ optreden.

M.R. Jabri
© Elqalem.nl
29 januari 2005

Bofko
14-06-07, 13:12
Geplaatst door illmatik

Witte neuzen & gouden naalden: 'legale' drugshandel
[/B]

De kern van dit eendimensionale verhaal gaat over olie.


Geplaatst door illmatik
Oeps! Geen olie: weer een miscalculatie. Dit verklaart waarom de inzet van de VS een grap is en waarom er geen echte moeite is gedaan om het land buiten de hoofdstad veilig te stellen. Het verklaart ook meteen waarom Irak niet lang daarna op de radar verscheen.


Het verhaal is me te tendentieus.
Het olieverhaal m.b.t Afghanistan lijkt mij onzin.

M.b.t tot Irak zal olie best wel een rol spelen. Maar dan alleen op korte termijn en heel ad hoc.
Het idee dat de Amerikanen hun oliebelangen beter veilig stellen door een oorlog te beginnen is zeer discutabel.Ze kunnen alleen maar hopen dat het gunstig voor ze uitpakt.
De geschiedenis leert dat Amerikanen oorlogen op den lange duur verliezen en de bezetting opgeven.
Dat zal binnenkort in Irak ook gebeuren. Wat is er dan van dat oliebelang terechtgekomen ? Amerikaanse belangen zijn veel beter veiliggesteld bij rust in de regio en bij Arabische vrienden a la het Saoedische koningshuis.

Dit soort verhalen gaan er van uit dat de Amerikanen altijd als winnaars uit een zelfgecreerde chaos komen en zo hun belangen beter veiligstellen. Ze kennen blijkbaar vooraf de uitkomst van die chaos.Schromelijke overschatting want de praktijk leert dat ze na verloop van tijd juist vertrekken met de staart tussen de benen, uit die chaos.

illmatik
14-06-07, 13:17
Geplaatst door Bofko


Leuke conclusies. De feiten spreken je alsnog tegen. En met de feiten moet je het doen, hé.

Je hebt denk ik wel gelijk wat betreft olie & Afghanistan: er is daar niks te halen. Maar bij je punt over Irak sla je de plank weer mis. Daar gaat het enkel en alleen om olie en de waardering daarvan in euro's of dollars. Saddam ging op een gegeven moment over op waardering in euro's en weigerde verdere export naar de VS (in de periode dat hij tegen voedsel en medicijnen een beetje mocht ruilen). Was een pijnlijke doorn in het oog van vele corporate maggets. En de dollar valt of staat toch echt wel met in welke valuta alle olie-import- exportlanden de olie waarderen. Als iedereen overgaat op de euro bijv. tja, dan weet je ook wel wat er gebeurt met de dollar, die toch al voor de helft een luchtballon is.

De opiumhandel van Afghanistan bloeit trouwens weer als nooit tevoren. Driemaal raden waar die winsten worden ondergebracht. In ieder geval niet in grote zakken, opgeborgen in de schuren van die opiumboeren.

En we hebben het hier niet over een paar miljoentjes a la Tony Montana.

Olive Yao
14-06-07, 16:18
Taliban beheersen opiummarkt

Officieel bestraffen de Taliban elke productie van en handel in verdovende middelen streng. Maar in de praktijk knijpen de Afghaanse religieuze studenten meer dan een oog dicht als het om de illegale export van opium en heroïne naar het goddeloze Westen gaat. Volgens de VN is Afghanistan 's werelds grootste producent van harddrugs, vóór Colombia en Birma.
De productie van Afghaanse ruwe opium, de grondstof voor heroïne, bedroeg vorig jaar 4.600 ton. In 1998 was dat nog maar 2.100 ton. Daarmee nam Afghanistan in 1999 driekwart van de wereldproductie van 6.000 ton voor zijn rekening. Volgens het VN-bureau voor Drugs- en Misdaadbestrijding kleuren 18 van de 31 provincies die onder controle staan van de Taliban 's zomers letterlijk rood van de papaverplantages. "De Taliban zijn de koningen van de opium", aldus de rapporteurs. Niet dat het in de rest van het land anders is: ook de oppositie, die nog zo'n 10 procent van Afghanistan controleert, doet ijverig in drugs.
Volgens de VN is deze ontwikkeling te wijten aan de belabberde economische situatie in het geïsoleerde land, alsmede aan "gunstige klimatologische factoren voor de opiumteelt in 1999". Het weer zorgde dus mee voor de recordoogst, maar er is meer aan de hand. De VN propageert al jaren vervanging van de traditionele papaverculturen in het onherbergzame Afghanistan door meer onschuldige gewassen. Toch werden volgens de VN vorig jaar nauwelijks 400 ha papaveraanplant vervangen door voedingsgewassen. De boeren hebben weinig redenen om te veranderen: de prijs van opium op de illegale markt steeg vorig jaar nog. En de handel in gewone landbouwproducten is in het verscheurde land onmogelijk.

Russen

De internationale gemeenschap heeft ook schuld aan de evolutie. Al ruim voor de Taliban in 1997 hun islamitisch emiraat uitriepen, was Afghanistan betrokken bij de internationale drugshandel. In de jaren tachtig liep de drugsroute naar het Westen evenwel alleen door Pakistan. De Russische inval en de jarenlange burgeroorlog heeft Afghanistan zwaar getroffen.
De lokale economie kreeg vorig jaar de doodsteek toen de VN onder druk van de VS een internationale boycot afkondigden, omdat de Taliban de beruchte terrorist Osama Bin Laden niet wilden uitleveren. Sindsdien is het regime meer dan ooit afhankelijk van zijn voornaamste exportartikel, opium.
Doordat het regime een belasting van 20 procent heft voor handelaars en transporteurs van drugs, krijgt het jaarlijks tientallen miljarden aan buitenlandse deviezen binnen. Het enige Afghaanse banksysteem dat nog functioneert wordt beheerd door drugsdealers. Zij verschaffen opiumboeren krediet voor hun teelt, menen de VN-experts.

Verloren

Inmiddels overspoelt de Afghaanse opium de wereldmarkt. Buurstaat Pakistan telt het grootste aantal heroïneverslaafden ter wereld wegens de goedkope import. Maar de drugstraffiek werd gediversifieerd en verfijnd, waardoor er talloze routes bestaan via Iran, de Golfstaten en Centraal-Azië. Europa wordt bevoorraad via Turkije en de Balkan, waar Albanese misdaadsyndicaten de handel domineren. In Groot-Brittannië wordt 95 procent van de heroïnemarkt voorzien van Afghaanse waar.
De VN proberen de Afghaanse drugsexport te beteugelen door financiële steun te geven aan de Iraanse grensbewaking. Teheran is geen te beste maatjes met de Taliban en knoopt bijna wekelijks drugshandelaars op. Ook in de Centraal-Aziatische buurstaten Tadzjikistan, Oezbekistan en Turkmenistan heeft het VN-Bureau een actieprogramma op poten gezet om de drugssmokkel het hoofd te bieden. Westerse diplomaten spreken evenwel van een verloren strijd.

http://www.gva.be/dossiers/-t/taliban/taliban4.asp


(zeer matig artikel)

Qaiys
14-06-07, 16:18
Pijpleidingen hertekenen Aziatische kaart
door Freddy De Pauw


De Indiase regering hoopt de economische groei, rond 8 % jaarlijks, nog lang te kunnen aanhouden. Maar daarvoor zijn er garanties voor energielevering nodig. De groei van de Chinese economie ligt nog hoger en ook daarom zoekt de Chinese regering een gewaarborgde energievoorziening. Die sterk groeiende energiehonger van ook andere Aziatische landen, schudt de kaarten in Azië flink doorheen. Die honger wakkert rivaliteiten aan, maar werkt ook toenaderingen in de hand. India is onder meer daaromgebrand op normalere relaties met Pakistan.

De bevoorrading in gas en olie zijn prioriteiten van de Indiase diplomatie geworden. New Delhi rekent uit dat het dagelijks 400 miljoen kubieke meter aardgas nodig zal hebben om de groei te beveiligen. Het heeft er nu 100 miljoen van eigen bodem en de ontdekking van een gasveld in de Golf van Bengalen maakt het mogelijk dat te verdubbelen. Blijft dat de helft van elders moet komen. Van de olie moet 80 procent worden ingevoerd. Over vijf jaar zou India de vierde grootste verbruiker van energie in de wereld zijn (na de VS, China en Japan).

De dichtstbijzijnde mogelijke gasleveranciers zijn Birma (Myanmar), Iran en Turkmenistan. Met Birma en Bangladesh wordt volop onderhandeld om een gaspijpleiding vanuit Birma door Bangladesh naar India aan te leggen. India heeft Birma alleszins niet op zijn lijst van "schurkenstaten" geplaatst (zoals Condooleeza Rice het voor de VS deed). Daar is er dus geen probleem.

Problemen zijn er wel voor de gasleveringen vanuit Iran en Turkmenistan. In dat laatste land is er het aardgasveld van Daulatabad dat in een groot deel van de Indiase behoeften zou kunnen voorzien. Maar dan moet er wel een pijpleiding komen dwars door Afghanistan en Pakistan. Het Iraanse gas zou eveneens via Pakistan moeten komen.

Er bestaan al langer plannen voor een pijpleiding door Afghanistan richting Pakistan. Vooral de Amerikaanse maatschappij Unocal was daar in de jaren 1990 sterk in geïnteresseerd. Onder impuls van die Texaanse maatschappij bakte de Amerikaanse diplomatie zoete broodjes met de Taliban. Het was opvallend hoe de opmars van die Taliban – met Pakistaanse militaire steun - midden van de jaren ’90 samenviel met het traject langswaar die pijpleiding zou moeten komen. Het traject werd tijdelijk opgeborgen maar niet begraven.

Nu India duidelijk belangstelling voor een dergelijke onderneming toont, maakt het weer goede kans te worden heropgenomen. Daarvoor moet het betrokken gebied in Aghanistan zelf wel onder controle zijn. Dat stelt problemen, want een mogelijke pijpleiding zou door Pathaanse gebieden lopen waar de Taliban nog stevig voet aan de grond hebben. Maar er zijn talrijke signalen dat de Afghaanse presidenth Karzai, een vertrouweling van Washington, besprekingen voert met plaatselijke Talibanleiders om ze in "het nieuwe Afghanistan" te integreren. Op die manier maken de plannen voor een pijpleiding weer meer kans.

Er is echter een ander, even groot, obstakel: Pakistan zelf. India wil wel een akkoord met Iran over levering van gas, maar Iran zou er contractueel moeten voor instaan dat dit gas tot aan de Indiase grens komt en dus voorwerp moet uitmaken van een akkoord tussen Iran en Pakistan. Daar Iran ook nog andere klanten voor zijn gas heeft, loopt het daar niet zo warm voor.

Voor het gas uit Turkmenistan bestonden de plannen er oorspronkelijk in de pijpleiding in een Pakistaanse haven te laten toekomen. Ze laten doorlopen naar India veronderstelt een normalisatie van de betrekkingen tussen India en Pakistan. De twee praten wel met elkaar, er zijn enkele symbolische stappen gezet – zoals het gemakkelijker maken van wederzijdse bezoeken en een akkoord voor een buslijn tussen het Indiase en het Pakistaanse deel van Kashmir – maar dat staat nog ver van een normalisatie.

De Pakistani vinden zelfs dat de dialoog totnogtoe voor hen niets heeft opgeleverd omdat New Delhi op het vlak van de meest epineuze kwestie, die van Kashmir, geen duimbreed van zijn oorspronkelijk project afwijkt. India is tevreden met het status quo, en voelt zich daarin de jongste jaren gesteund door Wahsington – ondanks het feit dat de VS in het Pakistaanse bewind van Pervez Musharraf een zeer trouwe bondgenoot hebben.

Chinese en Japanse honger

Voor zijn oliebevoorrading kijkt India de jongste tijd ook meer naar Rusland. Indiase maatschappijen hebben bijv. een aandeel in de ontginning van een olieveld op het eiland Sachalin, te noorden van Japan.

China kijkt dezelfde kant uit. De Chinese oliemaatschappijen zijn wereldwijd erg actief, dus uiteraard ook in het aangrenzende Rusland en in Centraal-Azië. Het rekent op termijn op belangrijke toevoer via een pijpleiding van bij de Kaspische Zee in Kazachstan. Peking vermoedt dat de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Centraal-Azië (Afghanistan, Oezbekistan, Kilrgizië, Tadzjikistan) niet vreemd is aan al die energierijkdom en wil daarom zijn bevoorrading liefst zo veilig mogelijk stellen, ook door te diversifiëren.

Die zoektocht naar energie leidt tot toenemende spanningen met andere landen. Er zijn al enkele decennia spanningen met Vietnam, Taiwan, Indonesië, de Filipijnen en Maleisië over de olierijke wateren rond de Spratley- en Paraceleilanden (sorry, koloniale benamingen voor bewtiste gebieden) die in China’s handen zijn. Nu lopen ook de spanningen met Japan op door de Chinese proefboringen in een deel van de Oost-Chinese Zee dat Japan tot zijn territoriale zone rekent. Tokyo wil eerlang toestemming geven aan Japanse maatschappijen om in die zone te boren.

Die spanningen komen bovenop politieke geschillen, onder meer omdat Peking niet gerust is in het toenemende negationisme van Japanse leiders waar het om de Japanse oorlogsmisdaden in China gaat. Vooral omdat dat negationisme gekoppeld is aan de militarisering van Japan. De Japanse grondwetsbepaling dat het geen echte strijdkrachten maar alleen een "defensiemacht" mag hebben, is dode letter geworden.

Zo heeft Japan begin februari de omstreden eilanden Senkaku (Diaoyuai voor China) onder "bescherming" van zijn marine geplaatst. Ook China en Taiwan eisen die eilanden, midden in een zone met vermoedelijk veel energierijkdommen, op. Een Japanse ultra-nationalistische groep plaatste eerder een vuurtoren op die eilanden en krijgt nu de zegen van de regering.

China en Japan wedijveren ook om via pijpleidingen olie uit Siberië te betrekken. Moskou had aanvankelijk ingestemd met een oliepijpleiding naar de Chinese industriezone van Daqing, maar besliste die leiding van meer dan 4.000 km nu toch naar de eigen kust, tegenover Japan, te trekken. Tenminste, als de Japanners over de brug komen met geld voor dit dure project, 12 tot 15 miljard dollar. Zoniet houden de Russen de handen vrij om hun olie aan de meest biedende, Chinees, Koreaan, Taiwanees..., te verkopen.

China en Japan zijn ook elkaars rivalen voor de aardgas van het eiland Sachalin. Een onderzeese pijpleiding naar Japan stuit op de hoge eisen tot vergoeding van de Japanse vissers, waarop uitbater Exxon Mobil zich dan maar tot China wendde.

De enorme energiehonger van de Aziatische economieën zal de komende jaren, wellicht decennia, zijn stempel drukken op de onderlinge verhoudingen. Niet alleen op de onderlinge trouwens, want met de oorlog van 2001 in Afghanistan, "tegen het internationaal terrorisme", hadden de Amerikanen een gedroomde gelegenheid om zich militair in deze strategische regio te nestelen. En dat niet om er Osama Ben Laden te zoeken.

(Uitpers, nr. 62, 6de jg., maart 2005)


http://www.uitpers.be/artikel_view.php?id=998

Vraag wat was de vorige functie van Hamid Karzai en waar houdt zijn familie zich mee bezig?

Qaiys
14-06-07, 16:20
Afghanistan, The Taliban, And The Bush Oil Team

Wayne Madsen in Washington, DC [email protected]

According to Afghan, Iranian, and Turkish government sources, Hamid Karzai, the interim Prime Minister of Afghanistan, was a top adviser to the El Segundo, California-based UNOCAL Corporation which was negotiating with the Taliban to construct a Central Asia Gas (CentGas) pipeline from Turkmenistan through western Afghanistan to Pakistan .

Karzai, the leader of the southern Afghan Pashtun Durrani tribe, was a member of the mujaheddin that fought the Soviets during the 1980s. He was a top contact for the CIA and maintained close relations with CIA Director William Casey, Vice President George Bush, and their Pakistani Inter Service Intelligence (ISI) Service interlocutors. Later, Karzai and a number of his brothers moved to the United States under the auspices of the CIA. Karzai continued to serve the agency's interests, as well as those of the Bush Family and their oil friends in negotiating the CentGas deal, according to Middle East and South Asian sources.

When one peers beyond all of the rhetoric of the White House and Pentagon concerning the Taliban, a clear pattern emerges showing that construction of the trans-Afghan pipeline was a top priority of the Bush administration from the outset. Although UNOCAL claims it abandoned the pipeline project in December 1998, the series of meetings held between U.S., Pakistani, and Taliban officials after 1998, indicates the project was never off the table.

Quite to the contrary, recent meetings between U.S. Ambassador to Pakistan Wendy Chamberlain and that country's oil minister Usman Aminuddin indicate the pipeline project is international Project Number One for the Bush administration. Chamberlain, who maintains close ties to the Saudi ambassador to Pakistan (a one-time chief money conduit for the Taliban), has been pushing Pakistan to begin work on its Arabian Sea oil terminus for the pipeline.

Meanwhile, President Bush says that U.S. troops will remain in Afghanistan for the long haul. Far from being engaged in Afghan peacekeeping -- the Europeans are doing much of that -- our troops will effectively be guarding pipeline construction personnel that will soon be flooding into the country.

Karzai's ties with UNOCAL and the Bush administration are the main reason why the CIA pushed him for Afghan leader over rival Abdul Haq, the assassinated former mujaheddin leader from Jalalabad, and the leadership of the Northern Alliance, seen by Langley as being too close to the Russians and Iranians. Haq had no apparent close ties to the U.S. oil industry and, as both a Pushtun and a northern Afghani, was popular with a wide cross-section of the Afghan people, including the Northern Alliance. Those credentials likely sealed his fate.

When Haq entered Afghanistan from Pakistan last October, his position was immediately known to Taliban forces, which subsequently pinned him and his small party down, captured, and executed them. Former Reagan National Security Adviser Robert McFarlane, who worked with Haq, vainly attempted to get the CIA to help rescue Haq. The agency claimed it sent a remotely-piloted armed drone to attack the Taliban but its actions were too little and too late. Some observers in Pakistan claim the CIA tipped off the ISI about Haq's journey and the Pakistanis, in turn, informed the Taliban. McFarlane, who runs a K Street oil consulting firm, did not comment on further questions about the circumstances leading to the death of Haq.

While Haq was not part of the Bush administration's GOP (Grand Oil Plan) for South Asia, Karzai was a key player on the Bush Oil team. During the late 1990s, Karzai worked with an Afghani-American, Zalmay Khalilzad, on the CentGas project. Khalilzad is President Bush's Special National Security Assistant and recently named presidential Special Envoy for Afghanistan. Interestingly, in the White House press release naming Khalilzad special envoy, no mention was made of his past work for UNOCAL. Khalilzad has worked on Afghan issues under National Security Advisor Condoleezza Rice, a former member of the board of Chevron, itself no innocent bystander in the future CentGas deal. Rice made an impression on her old colleagues at Chevron. The company has named one of their supertankers the SS Condoleezza Rice.

Khalilzad, a fellow Pashtun and the son of a former government official under King Mohammed Zahir Shah, was, in addition to being a consultant to the RAND Corporation, a special liaison between UNOCAL and the Taliban government. Khalilzad also worked on various risk analyses for the project.

Khalilzad's efforts complemented those of the Enron Corporation, a major political contributor to the Bush campaign. Enron, which recently filed for bankruptcy in the single biggest corporate collapse in the nation's history, conducted the feasibility study for the CentGas deal. Vice President Cheney held several secret meetings with top Enron officials, including its Chairman Kenneth Lay, earlier in 2001. These meetings were presumably part of Cheney's non-public Energy Task Force sessions. A number of Enron stockholders, including Defense Secretary Donald Rumsfeld and Trade Representative Robert Zoellick, became officials in the Bush administration. In addition, Thomas White, a former Vice Chairman of Enron and a multimillionaire in Enron stock, currently serves as the Secretary of the Army.

A chief benefactor in the CentGas deal would have been Halliburton, the huge oil pipeline construction firm that also had its eye on the Central Asian oil reserves. At the time, Halliburton was headed by Dick Cheney. After Cheney's selection as Bush's Vice Presidential candidate, Halliburton also pumped a huge amount of cash into the Bush-Cheney campaign coffers. And like oil cash cow Enron, there were Wall Street rumors in late December that Halliburton, which suffered a forty per cent drop in share value, might follow Enron into bankruptcy court.

Assisting with the CentGas negotiations with the Taliban was Laili Helms, the niece-in-law of former CIA Director Richard Helms. Laili Helms, also a relative of King Zahir Shah, was the Taliban's unofficial envoy to the United States and arranged for various Taliban officials to visit the United States. Laili Helms' base of operations was in her home in Jersey City on the Hudson River. Ironically, most of her work on behalf of the Taliban was practically conducted in the shadows of the World Trade Center, just across the river.

Laili Helms' liaison work for the Taliban paid off for Big Oil. In December 1997, the Taliban visited UNOCAL's Houston refinery operations. Interestingly, the chief Taliban leader based in Kandahar, Mullah Mohammed Omar, now on America's international Most Wanted List, was firmly in the UNOCAL camp. His rival Taliban leader in Kabul, Mullah Mohammed Rabbani (not to be confused with the head of the Northern Alliance Burhanuddin Rabbani), favored Bridas, an Argentine oil company, for the pipeline project. But Mullah Omar knew UNOCAL had pumped large sums of money to the Taliban hierarchy in Kandahar and its expatriate Afghan supporters in the United States. Some of those supporters were also close to the Bush campaign and administration. And Kandahar was the city near which the CentGas pipeline was to pass, a lucrative deal for the otherwise desert outpost.

While Clinton's State Department omitted Afghanistan from the top foreign policy priority list, the Bush administration, beholden to the oil interests that pumped millions of dollars into the 2000 campaign, restored Afghanistan to the top of the list, but for all the wrong reasons. After Bush's accession to the presidency, various Taliban envoys were received at the State Department, CIA, and National Security Council. The CIA, which appears, more than ever, to be a virtual extended family of the Bush oil interests, facilitated a renewed approach to the Taliban. The CIA agent who helped set up the Afghan mujaheddin, Milt Bearden, continued to defend the interests of the Taliban. He bemoaned the fact that the United States never really bothered to understand the Taliban when he told the Washington Post last October, "We never heard what they were trying to say... We had no common language. Ours was, 'Give up bin Laden.' They were saying, 'Do something to help us give him up.' "

There were even reports that the CIA met with their old mujaheddin operative bin Laden in the months before September 11 attacks. The French newspaper Le Figaro quoted an Arab specialist named Antoine Sfeir who postulated that the CIA met with bin Laden in July in a failed attempt to bring him back under its fold. Sfeir said the CIA maintained links with bin Laden before the U.S. attacked his terrorist training camps in Afghanistan in 1998 and, more astonishingly, kept them going even after the attacks. Sfeir told the paper, "Until the last minute, CIA agents hoped bin Laden would return to U.S. command, as was the case before 1998." Bin Laden actually officially broke with the US in 1991 when US troops began arriving in Saudi Arabia during Operation Desert Storm. Bin Laden felt this was a violation of the Saudi regime’s responsibility to protect the Islamic Holy Shrines of Mecca and Medina from the infidels. Bin Laden’s anti-American and anti-House of Saud rhetoric soon reached a fever pitch.

The Clinton administration made numerous attempts to kill Bin Laden. In August 1998, Al Qaeda operatives blew up several U.S. embassies in Africa. In response, Bill Clinton ordered cruise missiles to be launched from US ships in the Persian Gulf into Afghanistan, which missed Bin Laden by a few hours. The Clinton administration also devised a plan with Pakistan's ISI to send a team of assassins into Afghanistan to kill Bin Laden. But Pakistan's government was overthrown by General Musharraf, who was viewed as particularly close to the Taliban. The CIA cancelled its plans, fearing Musharraf's ISI would tip off the Taliban and Bin Laden. . The CIA's connections to the ISI in the months before September 11 and the weeks after are also worthy of a full-blown investigation. The CIA continues to maintain an unhealthy alliance with the ISI, the organization that groomed bin Laden and the Taliban. Last September, the head of the ISI, General Mahmud Ahmed, was fired by Pakistani President Pervez Musharraf for his pro-Taliban leanings and reportedly after the U.S. government presented Musharraf with disturbing intelligence linking the general to the terrorist hijackers.

General Ahmed was in Washington, DC on the morning of September 11 meeting with CIA and State Department officials as the hijacked planes slammed into the World Trade Center and Pentagon. Later, both the Northern Alliance spokesman in Washington, Haron Amin, and Indian intelligence, in an apparent leak to The Times of India, confirmed that General Ahmed ordered a Pakistani-born British citizen and known terrorist named Ahmed Umar Sheik to wire $100,000 from Pakistan to the U.S. bank account of Mohammed Atta, the lead hijacker.

When the FBI traced calls made between General Ahmed and Sheik's cellular phone - the number having been supplied by Indian intelligence to the FBI - a pattern linking the general with Sheik clearly emerged. According to The Times of India, the revelation that General Ahmed was involved in the Sheik-Atta money transfer was more than enough for a nervous and embarrassed Bush administration. It pressed Musharraf to dump General Ahmed. Musharraf mealy-mouthed the announcement of his general's dismissal by stating Ahmed "requested" early retirement.

Sheik was well known to the Indian police. He was arrested in New Delhi in 1994 for plotting to kidnap four foreigners, including an American citizen. Sheik was released by the Indians in 1999 in a swap for passengers on board New Delhi-bound Indian Airlines flight 814, hijacked by Islamic militants from Kathmandu, Nepal to Kandahar, Afghanistan. India continues to believe the ISI played a part in the hijacking since the hijackers were affiliated with the pro-bin Laden Kashmiri terrorist group, Harkat-ul-Mujaheddin, a group only recently and quite belatedly placed on the State Department's terrorist list. The ISI and bin Laden's Al Qaeda reportedly assists the group in its operations against Indian government targets in Kashmir.

The FBI, which assisted its Indian counterpart in the investigation of the Indian Airlines hijacking, says it wants information leading to the arrest of those involved in the terrorist attacks. Yet, no move has been made to question General Ahmed or those U.S. government officials, including Deputy Secretary of State Richard Armitage, who met with him in September. Clearly, General Ahmed was a major player in terrorist activities across South Asia, yet still had very close ties to the U.S. government. General Ahmed's terrorist-supporting activities - and the U.S. government officials who tolerated those activities - need to be investigated.

The Taliban visits to Washington continued up to a few months prior to the September 11 attacks. The State Department's Bureau of Intelligence and Research's South Asian Division maintained constant satellite telephone contact with the Taliban in Kandahar and Kabul. Washington permitted the Taliban to maintain a diplomatic office in Queens, New York headed by Taliban diplomat Abdul Hakim Mojahed. In addition, U.S. officials, including Assistant Secretary of State for South Asian Affairs Christina Rocca, who is also a former CIA officer, visited Taliban diplomatic officials in Islamabad. In the meantime, the Bush administration took a hostile attitude towards the Islamic State of Afghanistan, otherwise known as the Northern Alliance. Even though the United Nations recognized the alliance as the legitimate government of Afghanistan, the Bush administration, with oil at the forefront of its goals, decided to follow the lead of Saudi Arabia and Pakistan and curry favor with the Taliban mullahs of Afghanistan. The visits of Islamist radicals did not end with the Taliban. In July 2001, the head of Pakistan's pro-bin Laden Jamiaat-i-Islami Party, Qazi Hussein Ahmed, also reportedly was received at the George Bush Center for Intelligence (aka, CIA headquarters) in Langley, Virginia.

According to the Washington Post, the Special Envoy of Mullah Omar, Rahmatullah Hashami, even came to Washington bearing a gift carpet for President Bush from the one-eyed Taliban leader. The Village Voice reported that Hashami, on behalf of the Taliban, offered the Bush administration to hold on to bin Laden long enough for the United States to capture or kill him but, inexplicably, the administration refused. Meanwhile, Spozhmai Maiwandi, the director of the Voice of America's Pashtun service, jokingly nicknamed "Kandahar Rose" by her colleagues, aired favorable reports on the Taliban, including a controversial interview with Mullah Omar.

The Bush administration's dalliances with the Taliban may have even continued after the start of the bombing campaign against their country. According to European intelligence sources, a number of European governments were concerned that the CIA and Big Oil were pressuring the Bush administration not to engage in an initial serious ground war on behalf of the Northern Alliance in order to placate Pakistan and its Taliban compatriots. The early-on decision to stick with an incessant air bombardment, they reasoned, was causing too many civilian deaths and increasing the shakiness of the international coalition.

The obvious, and woefully underreported, interfaces between the Bush administration, UNOCAL, the CIA, the Taliban, Enron, Saudi Arabia, and Pakistan, the groundwork for which was laid when the Bush Oil team was on the sidelines during the Clinton administration, is making the Republicans worried. Vanquished vice presidential candidate Joseph Lieberman is in the ironic position of being the senator who will chair the Senate Government Affairs Committee hearings on the collapse of Enron. The roads from Enron also lead to Afghanistan and murky Bush oil politics.

UNOCAL was also clearly concerned about its past ties to the Taliban. On September 14, just three days after terrorists of the Afghan-base al Qaeda movement crashed their planes into the World Trade Center and Pentagon, UNOCAL issued the following statement: "The company is not supporting the Taliban in Afghanistan in any way whatsoever. Nor do we have any project or involvement in Afghanistan. Beginning in late 1997, Unocal was a member of a multinational consortium that was evaluating construction of a Central Asia Gas pipeline between Turkmenistan and Pakistan [via western Afghanistan]. Our company has had no further role in developing or funding that project or any other project that might involve the Taliban."

The Bush Oil Team, which can now rely on the support of the interim Prime Minister of Afghanistan, may think that war and oil profits mix. But there is simply too much evidence that the War in Afghanistan was primarily about building UNOCAL's pipeline, not about fighting terrorism. The Democrats, who control the Senate and its investigation agenda, should investigate the secretive deals between Big Oil, Bush, and the Taliban.

http://archive.democrats.com/view.cfm?id=5496


Zie ook: http://www.maroc.nl/nieuws/forums/showthread.php?s=&postid=3252288#post3252288

Olive Yao
14-06-07, 16:23
veel beter artikel (http://www.tni.org/detail_page.phtml?page=archives_jelsma_taliban)

maar te lang


Conclusions

A series of concluding comments can be made with regards to the desirability, sustainability, likely impacts and possible side-effects of current attempts to reproduce the 'success' of the Taliban opium ban.

Humanitarian Consequences and Sustainability

An FAO/WFP assessment made shortly after the impact of the Taliban ban already warned that unless immediate and commensurate international support would be provided people would be forced to revert to poppy cultivation.

"Clearly, as these various groups have suffered serious economic consequences as a result of the abandonment of poppy cultivation, the country's already tenuous economy has experienced a significant setback. The pertinent question is whether and for how long this ban can be sustained" (FAO/WFP, 2001).

It lasted one year. Opium cultivation in Afghanistan by 2004 reached an unprecedented 131,000 hectares - due to low opium yield per hectare resulting in an output of 4,200 tons (UNODC, 2004). Still today, many families are entrapped in the vicious cycle of debt accumulation caused by the ban and reinforced by eradication operations more recently. A major offensive to destroy poppy fields now, as is under consideration, would trigger a humanitarian drama of even bigger proportions. This would also -once again- put into jeopardy the sustainability of any short-term opium reduction.

Unintended Consequences

In the case of a sudden supply interruption, the burden of finding short-term solutions to their craving will fall upon opium and heroin user groups, first in the region and later on further down the supply chain. Given the current state of health support systems and treatment programmes across the region, those users unable to simply quit their habit or addiction will be forced to use strongly adulterated heroin or opt for 'licit' pharmaceutical replacements. In health terms, this is not likely to result in an improvement. The potential consequences of such shifts (increased injection and related HIV/AIDS risks, Proxyvon and OxyContin-type epidemics, etc.) should be analysed carefully in order to prepare adequate health assistance programmes. The prevailing assumption that reducing supply automatically reduces problems related to drug consumption is false and will have to be challenged.

Dynamics between the licit-illicit opiate markets

The Proxyvon and OxyContin examples should be looked at carefully, not just in order to design pragmatic strategies to deal with such new epidemics, but also to re-think the merits of simplistic supply-side interventions and deadline thinking around the 'elimination' of the traditional opium/heroin market. At the same time, the discussion about the well-intended arguments of the 1960s lying behind the '80:20 rule' and the privileged position of a limited number of 'traditional' opium cultivating countries in the licit opiates market should be re-opened in view of subsequent developments. Possibilities for countries like Afghanistan and Burma to acquire a place in the expanding market of licit opiates should be discussed openly in the context of considered attempts to reduce their role in the illicit market.

A considered policy approach

"Attacking Afghanistan's opium poppy growers and crop tenders at this time may be politically unwise and substantially counterproductive" was the advice given to the US Agency for International Development (USAID) by two consultants currently employed in Afghanistan by Chemonics International (Kenefick & Morgan, 2004). The World Bank, in its recent Country Economic Report on Afghanistan, refers back to the Taliban ban saying it pauperised many farmers, requiring them to incur debts which they are still repaying today. The World Bank is calling for 'innovative approaches' rather than 'hard-and-fast solutions'.

"Overall, an eradication-led strategy could face severe problems with implementation, poverty impacts, and political damage. Implementation is very difficult where the authority of the central government is fragile, and experience indicates that it will lead only to changes in the location of opium production. Poverty impacts will be negative, given the dependence of large numbers of poor people on opium for their livelihood [..]. Political risk is daunting [..]. The Government wants to win over the rural poor through inclusive development processes, not aggressive destruction of their livelihoods. [..] Finally, there is a moral, political and economic case for having alternative livelihoods programs in place before commencing eradication" (World Bank, 2004).

Military-supported forced eradication operations have already started in some provinces in 2004 and international pressure on the newly elected Karzai government is mounting by the day to enforce its opium ban for the 2005 harvest season by repressive means. This includes pressure from the side of the Bush administration to start aerial spraying operations in the country, in an attempt to reproduce in Afghanistan the equally dubious and unsustainable pyrrhic victories in Colombia. We can only hope the Karzai government, donor countries and UN agencies involved in reconstruction efforts will really try to learn from the lessons of the Taliban opium ban and will try to understand the true dynamics of the global opiates market. Mistakes made in the past can be useful to learn from, not to repeat. Otherwise we will soon see another example of a humanitarian crisis being aggravated under the guidance of erroneous international drug control concepts, undermining the precarious reconstruction of this devastated country.

Olive Yao
14-06-07, 17:03
Geplaatst door illmatik
Je hebt denk ik wel gelijk wat betreft olie & Afghanistan: er is daar niks te halen. Maar bij je punt over Irak sla je de plank weer mis. Daar gaat het enkel en alleen om olie en de waardering daarvan in euro's of dollars. Saddam ging op een gegeven moment over op waardering in euro's en weigerde verdere export naar de VS (in de periode dat hij tegen voedsel en medicijnen een beetje mocht ruilen). Was een pijnlijke doorn in het oog van vele corporate maggets. En de dollar valt of staat toch echt wel met in welke valuta alle olie-import- exportlanden de olie waarderen. Als iedereen overgaat op de euro bijv. tja, dan weet je ook wel wat er gebeurt met de dollar, die toch al voor de helft een luchtballon is.
Dit ontleen je waarschijnlijk ook een aan artikel van Jabri over dit onderwerp. -

Economische regel: er moeten goederen tegenover geld staan, anders is het geld niets waard. Een land kan niet zomaar bankbiljetten drukken.

Voor de tijd van de euro: Een nederlands bedrijf importeert goederen uit Frankrijk en betaalt het franse bedrijf met guldens (via een bank). Frankrijk heeft alleen iets aan die guldens als het daar iets voor kan kopen in Nederland (of in een ander land, maar dan moet dat daar iets voor kunnen kopen in Nederland). Dus moet er in Nederland productie tegenover de geldvoorraad staan.

De amerikaanse economie en het wereldwijde vertrouwen daarin zijn zo groot, dat deze economische regel niet geldt voor de dollar. Amerika kan dollars drukken en daarmee zijn import betalen. Buitenlandse banken vertrouwen erop dat de dollars waarde hebben. Buitenlandse bedrijven geven ze weer uit in andere landen, waar de banken ook op de dollar vertrouwen. De dollar is dus een internationaal betaalmiddel.

Wereldwijd zijn er veel dollars in omloop. Landen kunnen daar bijvoorbeeld olie mee betalen. Olieproducerende landen hebben dus ook veel dollars.

Stel, olie moet voortaan in euro’s betaald worden. (Het gaat dus niet om de valuta waarin de prijs van olie wordt uitgedrukt, dat kun je gewoon omrekenen). Dan hebben landen dus niets meer aan hun dollars om olie te betalen. Dat is in strijd met het economische belang van die landen.

Stel, andere goederen (grondstoffen bijvoorbeeld) kunnen internationaal ook niet meer met dollars betaald worden. Dan hebben de olieproducerende landen daarvoor dus ook niets meer aan hun dollars.

Landen kunnen hun dollars dan alleen nog maar in de USA zelf uitgeven, maar daar staat onvoldoende productie tegenover de dollars.

Dus de wereldwijde dollarvoorraad wordt waardeloos. Dat is in strijd met het economische belang van alle landen in de wereld. Dus niet alleen de USA.


(Jabri slaat de plank mis. Ik wou nog eens uitgebreider op dat stuk van hem ingaan. Beginnetje nu)

Witte78
14-06-07, 17:21
Geplaatst door Olive Yao
Dit ontleen je waarschijnlijk ook een aan artikel van Jabri over dit onderwerp. -

Economische regel: er moeten goederen tegenover geld staan, anders is het geld niets waard. Een land kan niet zomaar bankbiljetten drukken.

Voor de tijd van de euro: Een nederlands bedrijf importeert goederen uit Frankrijk en betaalt het franse bedrijf met guldens (via een bank). Frankrijk heeft alleen iets aan die guldens als het daar iets voor kan kopen in Nederland (of in een ander land, maar dan moet dat daar iets voor de guldens kunnen kopen in Nederland). Dus moet er in Nederland productie tegenover de geldvoorraad staan.

De amerikaanse economie en het wereldwijde vertrouwen daarin is zo groot, dat deze economische regel niet geldt voor de dollar. Amerika kan dollars drukken en daarmee zijn import bekostigen. Buitenlandse banken vertrouwen erop dat de dollars waarde hebben. Buitenlandse bedrijven geven ze weer uit in andere landen, waar de banken ook op de dollar vertrouwen. De dollar is dus een internationaal betaalmiddel.

Wereldwijd zijn er veel dollars in omloop. Landen kunnen daar bijvoorbeeld olie mee betalen. Olieproducerende landen hebben dus ook veel dollars.

Stel, olie moet voortaan in euro’s betaald worden. (Het gaat dus niet om de valuta waarin de prijs van olie wordt uitgedrukt, dat kun je gewoon omrekenen). Dan hebben landen dus niets meer aan hun dollars om olie te betalen. Dat is in strijd met het economische belang van die landen.

Stel, andere goederen (grondstoffen bijvoorbeeld) kunnen internationaal ook niet meer met dollars betaald worden. Dan hebben de olieproducerende landen daarvoor dus ook niets meer aan dollars.

Landen kunnen hun dollars dan alleen nog maar in de USA zelf uitgeven, maar daar staat onvoldoende productie tegenover de dollars.

Dus de wereldwijde dollarvoorraad wordt waardeloos. Dat is in strijd met het economische belang van zo’n beetje alle landen in de wereld. Dus niet alleen de USA.


(Jabri slaat de plank mis. Ik wou nog eens uitgebreider op dat stuk van hem ingaan. Beginnetje nu)

Maar een land zou toch zijn dollars eerst kunnen inwisselen voor euros, en daarna alleen nog maar olie verkopen in euros? Dan kan een land dus zonder problemen overstappen op de euro.

Wanneer dit op grote schaal gebeurd, dan stort de dollar inderdaad in elkaar. Maar degene die al zijn overgestap zal het een worst zijn.

Olive Yao
14-06-07, 17:27
Geplaatst door Witte78
Maar een land zou toch zijn dollars eerst kunnen inwisselen voor euros, en daarna alleen nog maar olie verkopen in euros? Dan kan een land dus zonder problemen overstappen op de euro.

Wanneer dit op grote schaal gebeurd, dan stort de dollar inderdaad in elkaar. Maar degene die al zijn overgestap zal het een worst zijn.
:geld: Welke europese bank wil die dollars hebben dan?

Witte78
14-06-07, 17:55
Geplaatst door Olive Yao
:geld: Welke europese bank wil die dollars hebben dan?

Ik denk dat een enkel land die dollars wel kwijt raakt. Misschien niet tegen de meest optimale koers. Het is ook mogelijk die dollars om te zetten in een andere koers, goud ofzo? Volgens mij moet die niet heel moeilijk zijn voor een enkel land om te doen.

Maar waarschijnlijk zijn inderdaad de kosten te groot, en zal het niet snel bebeuren. Echter, wanneer één schaap over de dam is . . .

Poesjkin
14-06-07, 18:01
Afghanistan bloeit op... de papavers staan er inderdaad mooi bij.

illmatik
14-06-07, 20:29
Geplaatst door Olive Yao
(Jabri slaat de plank mis. Ik wou nog eens uitgebreider op dat stuk van hem ingaan. Beginnetje nu)

Als we dan toch aan Jabri aan het ontlenen zijn:


De vallende dollar

Als je jouw spaarcenten belegt in of überhaupt investeert in de Amerikaanse dollar, dan is het tijd om je eens goed zorgen te maken. Althans, volgens de goeroe van de goederen en termijnmarkt George Soros.

De machtige Amerikaanse dollar heeft 40% van zijn waarde verloren in de afgelopen 2 jaar, vergeleken met andere munteenheden en verwacht wordt dat het einde nog niet in zicht is. Soros verklaarde afgelopen week dat hij verwacht dat de dollar in de komende periode nog eens 20% zal devalueren. Deze informatie, komende van een man die sinds begin jaren ’80 een slordige $5 miljard bij elkaar heeft verhandeld dankzij wisselkoersen, maakt van de statement een zorgwekkende opmerking. Tenminste, als je Amerikaan bent.

Hij is niet alleen in zijn standpunt. Een korte tijd terug verkondigde Zuid-Korea, wereldeconomisch gezien behorend tot de top 10, dat haar centrale banken zullen beginnen hun handelsoverschotten en overheidstegoeden om te zetten in andere munteenheden dan de Amerikaanse dollar. Van Japan, China en zelfs Europa stond al bekend dat zij stilletjes in dezelfde richting varen. Dus is de vraag die in de lucht hangt: hoeveel zorgen moet de gemiddelde burger zich maken?

De VS is met afstand de grootste economie ter wereld, dat moge duidelijk zijn. Wanneer zij hoesten, worden wij verkouden. En steeds meer wordt dit hoesten een gewoonte. Op dit moment importeren de VS 50% meer dan dat zij exporteren. Het resulterende handelstekort wordt dan ook gefinancierd door de internationale centrale banken, fondsmanagers en tenslotte, u, beste lezer.

Op dit moment staat het Amerikaans staatsbudgettekort op een record van $477 miljard met nog lang geen einde in het zicht. Volgens de “American Congressional Budget Office” staat het tekort voor het decennium, eindigend in 2013, op $2.4 triljoen! Dat is het equivalent van het gehele budget van een aantal continenten. Dit wetende, heeft de wereld 2 keuzes: laat het gewoon gaan of proberen je vinger te stoppen in het gat in de dijk, terwijl het wel een gat is waarin je hoofd past.

Het zomaar te laten gaan is niet echt een optie. Sinds het einde van de 2e Wereldoorlog heeft de dollar zo’n beetje als de munteenheid van de wereld dienst gedaan. Het gevolg was dat de Amerikaanse banken en de Amerikaanse economie een soort van toevluchtsoord werden voor andere landen om hun overschotten te bewaren, in de vorm van spaartegoeden, treasury bonds, notes en deposito’s en alle andere nerd-achtige namen voor Amerikaanse manieren om financiële tegoeden in onder te brengen met de garantie dat de rente c.q. dividenden worden uitgekeerd met een rentepercentage dat momenteel op 4,2% staat.

Robert Hormats, de vice-voorzitter van Goldman Sachs International, vertelde de New York Times vorige week nog dat de VS vorig jaar alleen al 80% van alle wereldspaartegoeden binnenhaalden. Dat betekent dus niet dat degenen die hun geld in de VS beleggen in de problemen zitten, maar de Amerikaanse economie op de wip zit omdat zij degenen zijn die dat geld lenen. En je leent alleen geld als je in de problemen dreigt te komen. Men voorziet onrust.

En dan nog, het is allemaal in orde, zolang de dollar maar de leidende munteenheid is. Maar nu vertellen onder meer Soros, en ook andere gerenommeerde namen, dat de dollar meer waarde verliest dan de rente die men erover ontvangt, waarbij de opkomst van een andere munteenheid sterke opwaartse lijnen laat zien en die munteenheid momenteel zelfs sterker staat dan de dollar: de euro.

Over ongeveer de afgelopen 4 jaar ontpopte de euro zich als een serieuze player op de financiële markten. De waarde ervan ging 35% omhoog, vergeleken met zijn groene concurrent met dode presidenten als gezicht en wordt gebruikt bij de immense Europese economie, waarin meer dan 350 miljoen mensen de munteenheid dagelijks gebruiken.

Het wordt zelfs nog erger: Om alleen al de rente te kunnen betalen die men is verschuldigd aan buitenlandse investeerders, moeten de VS zelfs nóg meer buitenlandse investeerders aantrekken om de boel bij te kunnen houden. De schatting is momenteel dat de VS per maand al een slordige $60 miljoen moeten ophoesten om alleen al de rente over hun leningen te kunnen betalen aan hun buitenlandse investeerders en geldschieters. Het is net een drugsverslaafde die steeds grotere doses moet innemen om zich maar stoned te kunnen voelen. En het moge duidelijk zijn wat er gebeurt wanneer men een te grote dosis neemt.

De vraag die nu wordt gesteld door Zuid-Korea, Japan, Europa en, uiteraard, de Arabieren is: hoelang moeten zij nog deze ‘drugsverslaving’ financieren en sterker nog: waarom zouden ze ook?

Ook al collecteren zij rente over hun geleend geld, de waarde ervan wordt steeds minder, dus het één schakelt het ander uit. De grote hartaanval komt pas wanneer de genoemde regeringen collectief zullen roepen: ‘genoeg is genoeg!’. Dan is het gedaan met het Amerikaans imperium. Met het domino-effect in het achterhoofd, betekent het dan ook geen geld meer dat de VS binnenkomt en daardoor geen mogelijkheid meer om de slopende rente over de staatsleningen te kunnen blijven voldoen. Bekeken over een langere termijn kan dat zelfs leiden tot de ineenstorting van de dollar.

De Australische secretaris van Financiën, Ken Henry, bekritiseerde kort geleden dan ook de Amerikaanse behoefte om de geldvloed naar de VS om de budgettekorten het hoofd te kunnen blijven bieden, met in het achterhoofd de ‘explosie’ op de aandelenmarkt terwijl het land nog maar amper is bekomen van de crises eind jaren ’90, door de instorting van de internetmarkt.

Een soortgelijke ‘crash’ zal ook effect hebben op de landen met een grote olie-industrie, bijvoorbeeld omdat zij hun olie verkopen voor, hoe kan het ook anders, de dollar, omdat de waarde ervan iedere keer weer verder daalt in vergelijking met andere munteenheden.

Maar hoe zit het dan met de gemiddelde burger, die vele dollars in hun spaartegoeden hebben opgenomen, in welke bank ter wereld dan ook? Dat is precies de discussie die gevoerd moet worden tussen iedere (Arabische) olieminister, premier, koning of president en hun centrale banken. Men moet zich dan ook afvragen wat Plan B precies zal inhouden: “Waarom begint mijn olieminister mijn olie niet te waarderen in euro’s? Waarom zijn onze Arabische deposito’s nog steeds gewaardeerd in dollars?”

Simpelweg, omdat vele bankiers en olieministers zijn gehypnotiseerd. Zij geloven dat de VS gewoonweg te groot, te sterk en te machtig zijn om te stagneren in het nakomen van hun betalingsverplichtingen en dat het om die reden alleen al nog steeds geld kan blijven binnenhalen van andere naties, gewoonweg omdat het altijd zo is geweest. Een conservatieve gedachte in een zichzelf vooruitstrevend noemende wereld.

Vergeet niet, dat bijvoorbeeld de internetcrash te snel was gekomen, terwijl iedereen maar eindeloos inzette op dit fenomeen omdat iedereen was overtuigd dat het maar voor altijd zou blijven doorgaan. Geld is nog altijd het meest laffe van alle beschikbare commodities die de Westerse wereld kent. Wanneer er sprake is van paniek, zijn munteenheden altijd richting de afgrond gestevend en waarom zou dat met de dollar dan ook anders zijn, als men niet een andere koers zal inslaan?

We hebben het reeds eerder gezien, met de Koeweitse Al Manakh souk, de depressies van 1929 en de jaren ‘80 in de VS en de instorting van de internetmarkt, om maar een paar voorbeelden te noemen. Grootheidswaanzin begint altijd in de portemonnee.

M.R. Jabri
© Elqalem.nl
10 oktober 2005

Olive Yao
11-11-07, 20:46
NAVO: Afghanistan bloeit op

Inmiddels ben ik er wel achter dat dit schaamteloze USA- / NAVO-propaganda is, met als doel de missie te verkopen.

Ik plaats zo wel ff een artikel daarover.


The “Miracle” or a Mockery of Afghanistan? (http://www.rawa.org/seattletimes.htm)