PDA

Bekijk Volledige Versie : Over Dries van Agt



IbnRushd
18-06-07, 23:29
Over Dries van Agt

Geplaatst onder: Palestina/Israël, Algemeen om 10.14 uur

Vanochtend in Trouw, een artikel van Jaap Hamburger en Martin Siepermann over de wijze waarop er wordt gereageerd, onder andere door columnist Ephimenco, op de stelllingname van Van Agt over Israel/Palestina. Onderstaande versie is wat uitgebreider dan wat in Trouw is verschenen.
En voor lezersreacties in Trouw: hier (http://www.trouw.nl/deverdieping/podium/article731625.ece/Dries_van_Agt_is_juist_de_heraut_van_verandering_o pinie#readers_responses).


Dries van Agt is juist de heraut van verandering

Door Jaap Hamburger en Martin Siepermann

Afgelopen week mengde zich ook Sylvain Ephimenco in het debat over de opvattingen van Dries van Agt betreffende het Israëlisch-Palestijnse conflict (de Verdieping, 14 juni). Om zijn oordeel over onze voormalige premier kracht bij te zetten, kroop Ephimenco in de huid van een meedogenloze Hamas-strijder die Van Agt prijst, en passant het stereotype versterkend dat alle Palestijnen terroristen zijn.

Ephimenco’s column is het zoveelste voorbeeld van de lastercampagne waarin de woorden en intenties van Van Agt verkeerd worden uitgelegd, teneinde af te leiden van de inhoud van zijn boodschap.

Deze campagne, die tegen de persoon Van Agt is gericht, wordt vooral gevoed door Ronnie Naftaniel, directeur van het CIDI. Diens stokpaardje is dat Van Agt ‘altijd al anti-Israël’ was. Recent poneerde Naftaniel de stelling dat Nederland nooit een premier heeft gekend die kritischer was over Israël dan Van Agt (NRC, 21 mei). Ter onderbouwing verwees Naftaniel naar Van Agt’s besluit in 1980 de Nederlandse ambassade van Jeruzalem naar Tel Aviv te verplaatsen.

Dit besluit nam Van Agt echter na een resolutie van de VN-veiligheidsraad die alle lidstaten opriep deze stap te zetten in reactie op de onwettige annexatie door Israël van Oost-Jeruzalem. Had Van Agt in het voetspoor van Israël moeten treden en deze resolutie moeten negeren?

Een vergelijkbaar verwijt viel Van Agt in 2005 ten deel. Toen haalde Naftaniel een uitspraak van Van Agt aan, gedaan in 1982: “Hoe vertoornd Israël ook mag wezen door provocaties en aanvallen, het kan niet de hoop koesteren vrede en veiligheid te bereiken door wapengeweld, door eenzijdige daden, door het overtreden van internationale wetten en door het niet opvolgen van de besluiten van de wereldgemeenschap, zoals die in resoluties van de Verenigde Naties tot uiting zijn gebracht.”

Voor alle duidelijkheid: Van Agt zei dit tijdens de vernietigende Israëlische invasie van Libanon en vlak na de slachtingen door Libanese milities in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Voor dit bloedbad met meer dan duizend Palestijnse burgerdoden was het Israëlische leger, gezien zijn controle over het gebied, medeverantwoordelijk.

Naftaniel’s kritiek dringt de vraag op waarom door hem en anderen zoveel moeite wordt gedaan de bewustzijnsverandering te ontkennen, die Van Agt bij zichzelf constateert. Het antwoord daarop ligt besloten in de lijn die Nederland traditioneel in het Israëlisch-Palestijnse conflict heeft gevolgd. Dat is er een van vergaande partijdigheid, ten gunste van Israël. Nooit is er bij regeringspartijen de politieke wil geweest om Israël aansprakelijk te houden, ook niet voor de meest ernstige schendingen van het internationale recht. Israël heeft altijd een vrijbrief gehad.

Dat is wat Van Agt ter discussie stelt. In plaats van agressieve sancties te bepleiten, zoals sommigen nu beweren, wijst Van Agt telkens op de schendingen van het internationale recht en onze verantwoordelijkheden en mogelijkheden om een deëscalerende invloed op de conflictsituatie te hebben. In dat kader moet ook zijn pleidooi voor opschorting van het EU-Israël associatieverdrag worden gezien. Let wel: daarbij gaat het om de toekenning van uitgebreide voorrechten, die volgens het verdrag zelf mede afhankelijk is van Israëls respect voor de mensenrechten. Wat is er voor radicaals aan ervoor te pleiten dat privileges, die nu vrijblijvend worden toegekend, worden ingezet om rechtvaardigheid te bevorderen? Niemand heeft het over een roekeloze boycot van Israël, zoals die de Palestijnen is opgelegd.

Maar zelfs een genuanceerd pleidooi als dat Van Agt gaat sommigen in Nederland te ver, die willen dat Israël kan blijven rekenen op onvoorwaardelijke steun. Wat Van Agt voor hen bedreigend maakt, is zijn staat van dienst. Wanneer een oud-premier deze blinde steun ter discussie stelt, nadert het moment waarop in bredere kringen het inzicht doordringt dat de Nederlandse partijdigheid geen zoden aan de dijk zet. Van Agt is de heraut van deze verandering. Daarom moet het debat in de kiem gesmoord worden, Van Agt continu in diskrediet gebracht worden, zijn transformatie ontkend worden.

Vanwege zijn deelname aan de Palestijnse vluchtelingenconferentie in Rotterdam werd Van Agt in sommige commentaren zelfs als verlengstuk van Hamas afgeschilderd. Tegelijkertijd werd zijn expliciete afkeuring van zelfmoordaanslagen en de openingszin van zijn toespraak (‘Nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid is er een gruweldaad gepleegd van zulk een onvoorstelbare omvang als de massamoord van vele miljoenen Joodse mensen’) genegeerd. ‘Van Agt opereert ver buiten het speelveld’ is het nieuwe credo van zijn tegenstanders.

Wiens speelveld? Het speelveld van allen die willen dat de verdrukking van de Palestijnen voortduurt? Daar kan Van Agt maar beter vandaan blijven en met hem velen, die zich er niet van zullen laten weerhouden om ook hun stem te verheffen.


Jaap Hamburger is vice-voorzitter van Een Ander Joods Geluid. Martin Siepermann is politicoloog.

Dit artikel is in verkorte vorm op 18 juni 2007 in Trouw (Podium) gepubliceerd.

bron (http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2007/06/18/over-dries-van-agt/)

Olive Yao
19-06-07, 02:03
Goed stuk, vinden jullie niet?