Qaiys
26-06-07, 23:50
Eurabia
Commentaar door Koert van Bekumm
Terwijl de Europese regeringsleiders de laatste tijd de handen vol hebben aan een vernieuwd Europees verdrag, is in de Verenigde Staten een debat losgebarsten over de toekomst van Europa. Aanleiding daarvoor is een nieuw boek over 'Gods continent' van de religiewetenschapper Philip Jenkins.
Befaamde geleerden als Bernard Lewis en George Weigel beweren dat het steeds verder seculariserende Europa zo naïef staat tegenover de islam dat het niet ondenkbaar is dat de Sint-Pieter in Rome en de Notre Dame in Parijs binnen enkele decennia zijn omgebouwd tot moskeeën. Maar Jenkins wijst deze waarschuwing met kracht naar de prullenbak. Volgens hem laat gedegen studie juist het omgekeerde zien: het christendom in Europa is zich door de secularisatie en de komst van de islam aan het omvormen tot een creatieve minderheid die zich de kaas niet zomaar van het brood laat eten.
In twee eerdere gezaghebbende studies schetste Jenkins de globalisering van het christelijk geloof en de opmars ervan op het zuidelijk halfrond. Beide ontwikkelingen zorgen ervoor dat de kerk in het Westen zijn leidende positie verliest. Toch is hij over Europa, het continent dat het meest ontkerstent, niet somber en ook nu onderbouwt hij dat met een vloed aan informatie. Moslims krijgen minder kinderen dan voorheen, onder invloed van de secularisatie transformeert de islam, afkalvende kerken zijn op een fascinerende wijze aan het herbronnen, de Alphacursus en evangelicale megakerken springen in op de cultuur en christelijke migrantengemeenschappen winnen aan invloed. Critici verwijten Jenkins het onderdrukkende karakter van de islam ernstig te onderschatten. Ook zou hij niet zien hoe gemakkelijk deze godsdienst de geestelijke leegte die het secularisme creëert, kan gaan vullen. Deze kritiek snijdt hout en vormt een terechte waarschuwing voor al te veel optimisme. Europa is niet langer Gods continent.
Dat neemt niet weg dat Jenkins recht doet aan de dagelijkse ervaring dat het allemaal zo eenvoudig niet ligt. De verhouding tussen geloof en publiek domein ligt in Europa nu eenmaal anders dan in Amerika. De ontkerkelijking gaat gepaard met geweldig veel pijn en ontreddering. Maar wie ziet hoe gelovigen op het seculiere offensief reageren, doet ook heel verrassende ontdekkingen.
Het bemoedigende van Jenkins' analyse is daarbij dat deze christenen uitnodigt voorbij de verschillen tussen denominaties te kijken naar het geheel. Het is niet zo dat traditionele kerken per definitie 'uit' zijn of dat gemeenten die inspelen op de cultuur zich bij voorbaat 'uitleveren'. Het christendom in Europa is ook een geheel dat in het gevecht om de plek van het geloof in de samenleving samen strijdt om in te gaan. Laten denkers en doeners, traditionelen en hippen, foerageerders en frontsoldaten elkaar daarin waar mogelijk een hand en een voet zijn.
http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=95010
Commentaar door Koert van Bekumm
Terwijl de Europese regeringsleiders de laatste tijd de handen vol hebben aan een vernieuwd Europees verdrag, is in de Verenigde Staten een debat losgebarsten over de toekomst van Europa. Aanleiding daarvoor is een nieuw boek over 'Gods continent' van de religiewetenschapper Philip Jenkins.
Befaamde geleerden als Bernard Lewis en George Weigel beweren dat het steeds verder seculariserende Europa zo naïef staat tegenover de islam dat het niet ondenkbaar is dat de Sint-Pieter in Rome en de Notre Dame in Parijs binnen enkele decennia zijn omgebouwd tot moskeeën. Maar Jenkins wijst deze waarschuwing met kracht naar de prullenbak. Volgens hem laat gedegen studie juist het omgekeerde zien: het christendom in Europa is zich door de secularisatie en de komst van de islam aan het omvormen tot een creatieve minderheid die zich de kaas niet zomaar van het brood laat eten.
In twee eerdere gezaghebbende studies schetste Jenkins de globalisering van het christelijk geloof en de opmars ervan op het zuidelijk halfrond. Beide ontwikkelingen zorgen ervoor dat de kerk in het Westen zijn leidende positie verliest. Toch is hij over Europa, het continent dat het meest ontkerstent, niet somber en ook nu onderbouwt hij dat met een vloed aan informatie. Moslims krijgen minder kinderen dan voorheen, onder invloed van de secularisatie transformeert de islam, afkalvende kerken zijn op een fascinerende wijze aan het herbronnen, de Alphacursus en evangelicale megakerken springen in op de cultuur en christelijke migrantengemeenschappen winnen aan invloed. Critici verwijten Jenkins het onderdrukkende karakter van de islam ernstig te onderschatten. Ook zou hij niet zien hoe gemakkelijk deze godsdienst de geestelijke leegte die het secularisme creëert, kan gaan vullen. Deze kritiek snijdt hout en vormt een terechte waarschuwing voor al te veel optimisme. Europa is niet langer Gods continent.
Dat neemt niet weg dat Jenkins recht doet aan de dagelijkse ervaring dat het allemaal zo eenvoudig niet ligt. De verhouding tussen geloof en publiek domein ligt in Europa nu eenmaal anders dan in Amerika. De ontkerkelijking gaat gepaard met geweldig veel pijn en ontreddering. Maar wie ziet hoe gelovigen op het seculiere offensief reageren, doet ook heel verrassende ontdekkingen.
Het bemoedigende van Jenkins' analyse is daarbij dat deze christenen uitnodigt voorbij de verschillen tussen denominaties te kijken naar het geheel. Het is niet zo dat traditionele kerken per definitie 'uit' zijn of dat gemeenten die inspelen op de cultuur zich bij voorbaat 'uitleveren'. Het christendom in Europa is ook een geheel dat in het gevecht om de plek van het geloof in de samenleving samen strijdt om in te gaan. Laten denkers en doeners, traditionelen en hippen, foerageerders en frontsoldaten elkaar daarin waar mogelijk een hand en een voet zijn.
http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=95010