barfly
20-07-07, 18:57
Begin deze maand werd in Iran een man gestenigd wegens overspel. Een lokale rechter voerde de executie persoonlijk uit, want de Iraanse wet laat steniging nu eenmaal toe.
Door onze correspondent Thomas Erdbrink
Russische homo's protesteren voor de Iraanse ambassade in Moskou tegen de executie van homo's in Iran.
Teheran, 20 juli. Struiken, een dichtgegooid gat en losse stenen vullen het beeldscherm van haar laptop. „Als je goed kijkt, kun je het gestolde bloed op de stenen zien”, zegt de Iraanse journaliste en activiste Asieh Amini.
Daar, op een afgelegen weggetje nabij de plaats Aghchekand, ongeveer driehonderd kilometer verwijderd van de Iraanse hoofdstad Teheran, werd begin deze maand Jafar Kiani geëxecuteerd. Hij was ter dood veroordeeld door steniging wegens het plegen van overspel. Zijn partner, een 45-jarige vrouw, loopt het gevaar dezelfde straf te moeten ondergaan.
„Ik heb een van de stenen meegenomen als bewijsmateriaal”, zegt Amini. „Straks wordt de plek opgeruimd en is er niets meer terug te zien van wat daar is gebeurd.”
Een lange zoektocht bracht haar naar de plek waar Kiani werd terechtgesteld wegens zijn vergrijp. „Hoewel het hoofd van de rechterlijke macht ertegen was, is Kiani toch gestenigd. De wet moet worden veranderd”, zegt Amini.
Asieh Amini is een van Irans meest gewaardeerde journalistes op het gebied van vrouwenrechten. Tevens werkt ze mee aan de actiegroep ‘Stop Steniging Voorgoed’, die zich het afgelopen anderhalf jaar actief heeft verzet tegen stenigingen. Als enige journalist deed ze ter plaatse onderzoek naar de steniging op 5 juli bij Aghchekand. Buitenlandse journalisten mogen het gebied niet bezoeken.
Volgens de Iraanse wet, die is gebaseerd op interpretaties van de shari’a, het islamitisch recht, is doodstraf door steniging een gepaste straf voor overspel. Maar net zoals bij Irans politieke systeem het geval is, zijn er in het Iraanse justitiële apparaat verschillende facties die er onderling afwijkende meningen op na houden.
Vijf jaar geleden liet de hoogste man van de Iraanse rechterlijke macht, ayatollah Shahroudi, het stenigen opschorten, onder druk van onder andere de Europese Unie. Ayatollah Shahroudi wordt door veel mensen als een hervormer gezien. Hij wordt gerekend tot de groep van rechtsfilosofen die vinden dat de uitvoering van islamitische wetten de godsdienst niet mag schaden, bijvoorbeeld door slechte publiciteit. De andere groep wil juist dat de shari’a naar de letter wordt geïnterpreteerd en toegepast.
Ondanks de opschorting, zegt journaliste Amini, vond ook vorig jaar nog een steniging plaats in de oostelijke stad Mashad. Voor zover bekend zitten twaalf mensen vast die zijn veroordeeld tot steniging. „Dat kunnen er in werkelijkheid veel meer zijn. Overigens zijn tien van de twaalf vrouw”, zegt ze.
Amini benadrukt dat de kern van het probleem in de wet zelf ligt. „Het draait uiteindelijk niet om de verhoudingen binnen justitie, maar om de wet”, zeg ze. „En volgens onze wet kan een rechter naar eigen inzicht handelen.”
De zaak van Jafar Kiani en zijn partner Mokarrameh Ibrahimi laat dat treffend zien. Hun verhaal begon elf jaar geleden, vertelt Amini in haar huiskamer in Teheran. Ibrahimi zat vast in een ongelukkig huwelijk. Haar man weigerde van haar te scheiden. Uiteindelijk liep ze weg met Kiani naar het stadje Takestan en kreeg daar een kind van hem.
Amini: „Veel stenigingsstraffen vinden hun oorsprong in discriminatie in de Iraanse wet. Zo is het moeilijk voor vrouwen om scheiding aan te vragen. Dat gold ook voor Ibrahimi.”
Na een toevallige ontmoeting met een familielid van haar officiële man op een huwelijk, werden Ibrahimi en haar nieuwe partner gearresteerd op verdenking van overspel. Maar ondanks het feit dat volgens de Iraanse wet doodstraf daarvoor een gepaste straf is, kwam het stel na een paar jaar op borgtocht vrij – tekenend voor de willekeur in de wet.
Ibrahimi dacht dat hun ellende voorbij was. „Ze dacht dat ze automatisch gescheiden was, omdat ze al zoveel jaren bij haar man weg was.” Ibrahimi en Kiani kregen nog een kind. Maar niet veel later stond de politie weer op de stoep.
Het paar zat de afgelopen jaren vast, in afwachting van de uitvoering van hun straf. Toen ‘Stop Steniging Voorgoed’ op 19 juni hoorde dat het vonnis zou worden voltrokken, begon zij een grote mediacampagne. Na buitenlandse kritiek zei een justitiewoordvoerder dat de stenigingen „voorlopig” van de baan waren.
Maar in de ochtend van 5 juli haalde de lokale rechter in Takestan Kiani zelf uit de cel. De dorpelingen hielden zich afzijdig. Kiani werd achter een heuveltje op de weg naar Aghchekand tot aan zijn middel ingegraven. Volgens ooggetuigen met wie Amini heeft gesproken, gooide de rechter de eerste steen en volgden enkele politieagenten op zijn aandringen zijn voorbeeld.
Amini zegt dat verscheidene mensen, ambtenaren en politici, hebben geholpen bij haar onderzoek. Ze wil niet zeggen hoe ze aan haar informatie komt. „Laten we zeggen dat ik van iemand alle details op papier heb gekregen”.
Irans justitiewoordvoerder heeft gezegd dat er onderzoek is ingesteld naar rechter, die volgens hem is ingegaan tegen de wens van het hoofd van de rechterlijke macht. „Onze politiek ten aanzien van stenigingen is niet veranderd. De straf bestaat nog steeds in onze wet. Het hoofd van de rechterlijke macht kan een order geven om het te stoppen, maar soms wordt de straf toch uitgevoerd en de rechters zijn onafhankelijk”, zei hij.
Maar daarmee is de steniging van Kiani’s vrouw nog niet van de baan. „Volgens de wet kan Mokarrameh Ibrahimi morgen worden gestenigd”, zegt Amini uit. „Dit is een test voor de rechterlijke macht om te laten zien of ze echt een einde wil maken aan stenigingen door de wet aan te passen.”
Bron: nrc (http://www.nrc.nl/buitenland/article741413.ece/De_rechter_gooide_de_eerste_steen)
Barbaren, maar er is een lichtpuntje het zijn niet allemaal barbaren. Petje af voor Asieh Amini die daar moedig werk van maakt :duim:
Door onze correspondent Thomas Erdbrink
Russische homo's protesteren voor de Iraanse ambassade in Moskou tegen de executie van homo's in Iran.
Teheran, 20 juli. Struiken, een dichtgegooid gat en losse stenen vullen het beeldscherm van haar laptop. „Als je goed kijkt, kun je het gestolde bloed op de stenen zien”, zegt de Iraanse journaliste en activiste Asieh Amini.
Daar, op een afgelegen weggetje nabij de plaats Aghchekand, ongeveer driehonderd kilometer verwijderd van de Iraanse hoofdstad Teheran, werd begin deze maand Jafar Kiani geëxecuteerd. Hij was ter dood veroordeeld door steniging wegens het plegen van overspel. Zijn partner, een 45-jarige vrouw, loopt het gevaar dezelfde straf te moeten ondergaan.
„Ik heb een van de stenen meegenomen als bewijsmateriaal”, zegt Amini. „Straks wordt de plek opgeruimd en is er niets meer terug te zien van wat daar is gebeurd.”
Een lange zoektocht bracht haar naar de plek waar Kiani werd terechtgesteld wegens zijn vergrijp. „Hoewel het hoofd van de rechterlijke macht ertegen was, is Kiani toch gestenigd. De wet moet worden veranderd”, zegt Amini.
Asieh Amini is een van Irans meest gewaardeerde journalistes op het gebied van vrouwenrechten. Tevens werkt ze mee aan de actiegroep ‘Stop Steniging Voorgoed’, die zich het afgelopen anderhalf jaar actief heeft verzet tegen stenigingen. Als enige journalist deed ze ter plaatse onderzoek naar de steniging op 5 juli bij Aghchekand. Buitenlandse journalisten mogen het gebied niet bezoeken.
Volgens de Iraanse wet, die is gebaseerd op interpretaties van de shari’a, het islamitisch recht, is doodstraf door steniging een gepaste straf voor overspel. Maar net zoals bij Irans politieke systeem het geval is, zijn er in het Iraanse justitiële apparaat verschillende facties die er onderling afwijkende meningen op na houden.
Vijf jaar geleden liet de hoogste man van de Iraanse rechterlijke macht, ayatollah Shahroudi, het stenigen opschorten, onder druk van onder andere de Europese Unie. Ayatollah Shahroudi wordt door veel mensen als een hervormer gezien. Hij wordt gerekend tot de groep van rechtsfilosofen die vinden dat de uitvoering van islamitische wetten de godsdienst niet mag schaden, bijvoorbeeld door slechte publiciteit. De andere groep wil juist dat de shari’a naar de letter wordt geïnterpreteerd en toegepast.
Ondanks de opschorting, zegt journaliste Amini, vond ook vorig jaar nog een steniging plaats in de oostelijke stad Mashad. Voor zover bekend zitten twaalf mensen vast die zijn veroordeeld tot steniging. „Dat kunnen er in werkelijkheid veel meer zijn. Overigens zijn tien van de twaalf vrouw”, zegt ze.
Amini benadrukt dat de kern van het probleem in de wet zelf ligt. „Het draait uiteindelijk niet om de verhoudingen binnen justitie, maar om de wet”, zeg ze. „En volgens onze wet kan een rechter naar eigen inzicht handelen.”
De zaak van Jafar Kiani en zijn partner Mokarrameh Ibrahimi laat dat treffend zien. Hun verhaal begon elf jaar geleden, vertelt Amini in haar huiskamer in Teheran. Ibrahimi zat vast in een ongelukkig huwelijk. Haar man weigerde van haar te scheiden. Uiteindelijk liep ze weg met Kiani naar het stadje Takestan en kreeg daar een kind van hem.
Amini: „Veel stenigingsstraffen vinden hun oorsprong in discriminatie in de Iraanse wet. Zo is het moeilijk voor vrouwen om scheiding aan te vragen. Dat gold ook voor Ibrahimi.”
Na een toevallige ontmoeting met een familielid van haar officiële man op een huwelijk, werden Ibrahimi en haar nieuwe partner gearresteerd op verdenking van overspel. Maar ondanks het feit dat volgens de Iraanse wet doodstraf daarvoor een gepaste straf is, kwam het stel na een paar jaar op borgtocht vrij – tekenend voor de willekeur in de wet.
Ibrahimi dacht dat hun ellende voorbij was. „Ze dacht dat ze automatisch gescheiden was, omdat ze al zoveel jaren bij haar man weg was.” Ibrahimi en Kiani kregen nog een kind. Maar niet veel later stond de politie weer op de stoep.
Het paar zat de afgelopen jaren vast, in afwachting van de uitvoering van hun straf. Toen ‘Stop Steniging Voorgoed’ op 19 juni hoorde dat het vonnis zou worden voltrokken, begon zij een grote mediacampagne. Na buitenlandse kritiek zei een justitiewoordvoerder dat de stenigingen „voorlopig” van de baan waren.
Maar in de ochtend van 5 juli haalde de lokale rechter in Takestan Kiani zelf uit de cel. De dorpelingen hielden zich afzijdig. Kiani werd achter een heuveltje op de weg naar Aghchekand tot aan zijn middel ingegraven. Volgens ooggetuigen met wie Amini heeft gesproken, gooide de rechter de eerste steen en volgden enkele politieagenten op zijn aandringen zijn voorbeeld.
Amini zegt dat verscheidene mensen, ambtenaren en politici, hebben geholpen bij haar onderzoek. Ze wil niet zeggen hoe ze aan haar informatie komt. „Laten we zeggen dat ik van iemand alle details op papier heb gekregen”.
Irans justitiewoordvoerder heeft gezegd dat er onderzoek is ingesteld naar rechter, die volgens hem is ingegaan tegen de wens van het hoofd van de rechterlijke macht. „Onze politiek ten aanzien van stenigingen is niet veranderd. De straf bestaat nog steeds in onze wet. Het hoofd van de rechterlijke macht kan een order geven om het te stoppen, maar soms wordt de straf toch uitgevoerd en de rechters zijn onafhankelijk”, zei hij.
Maar daarmee is de steniging van Kiani’s vrouw nog niet van de baan. „Volgens de wet kan Mokarrameh Ibrahimi morgen worden gestenigd”, zegt Amini uit. „Dit is een test voor de rechterlijke macht om te laten zien of ze echt een einde wil maken aan stenigingen door de wet aan te passen.”
Bron: nrc (http://www.nrc.nl/buitenland/article741413.ece/De_rechter_gooide_de_eerste_steen)
Barbaren, maar er is een lichtpuntje het zijn niet allemaal barbaren. Petje af voor Asieh Amini die daar moedig werk van maakt :duim: