illmatik
08-08-07, 09:20
Michael Boogerd had geen zin meer in wielrennen en ik had geen zin meer in welke sport dan ook. Als een ééneiige tweeling waren list en bedrog drie weken achtereen als een valwind door de Franse valleien geraasd.
De Tourfavoriet was betrapt op dopegebruik, de geletruidrager werd door zijn eigen ploegleiding naar huis verbannen, een Italiaans coureurtje werd geboeid afgevoerd door de gendarmerie, organisatie en internationale wielerbond ruzieden met elkaar, wielrenners vochten op hun beurt met toeschouwers en in dit dollemanscircus van schijn en wezen was nog maar één ding zeker: ik zat naar een kudde idioten te kijken.
Het meest verbazingwekkende is nog dat na drie weken controles op epo, hormonen, testosteron en andere troep tegen geen enkele wielrenner gezegd kon worden: Gefeliciteerd meneer, u bent zwanger. Op zich maar goed ook, want de onschuld van een naakte boreling past niet in deze troosteloze stoet waarin de mens per definitie slecht lijkt.
Als de volkssport wielrennen model staat voor de moderne profsport, dan is na deze Tour de Chaos de sport als enclave van sportiviteit, fysieke integriteit en spirituele kracht reddeloos verloren gegaan en verworden tot een louche industrie van bedriegers en kanslozen, van onteerden en ontaarden, van heidenen die in niets anders meer geloven dan zichzelf alleen.
Quelle tristesse. Als Tourwatcher en naïeveling gedurende dertig jaar voelde ik me definitief verloren en verraden. Totdat aanvoerder Younis Mahmoud zijn land Irak zondag met een zuivere kopbal langs Saudi-Arabië leidde in de finale van het toernooi om de Azië Cup en prompt het sprookje restaureerde van topsport als geleider van hoop en geloof. Eindelijk werd de wereld getoond dat Irak meer kan dan het produceren van bommen, granaten en terreur, eindelijk kwam er iets van verlichting over een land dat voor eeuwig in het donker lijkt gestort.
Zelfs voor CNN was het aanleiding voor breaking news, waarin de eindzege van Irak werd gepresenteerd als een klein wonder. En dat was het ook. De recent tot de islam bekeerde Braziliaan Jorvan Vieira werd pas twee maanden geleden aangesteld als bondscoach, vanwege de dagelijkse dreiging van aanslagen moest hij voor trainingskampen voortdurend uitwijken naar het buitenland en drie van zijn internationals verloren alleen al in de laatste twee maanden één of meer familieleden in de Irakese burgeroorlog.
Zoals de schrik van de wederkerende terreur in Irak toch niet met een bocht om de sport heengaat. Twee maanden voor de strijd om de Azië Cup werd de teamarts van de nationale ploeg vermoord, een speler van recordkampioen Al Zawra verloor zijn leven na een aanslag tijdens de training, junioren van de nationale teakwondo-selectie werden gekidnapt en later vermoord en van Ahmed Al Samarai - de in de zomer van 2006 ontvoerde voorzitter van het Nationale Olympisch Comité - is nooit meer iets vernomen.
Het maakt sporters die spotten met hun lichaam en de regels van fair play, nog meer tot schertsfiguren en de voetballers van Irak tot een fenomeen. Waar De Leeuwen onder het regime van Saddam Hoessein louter voetbalden om te ontsnappen aan foltering, scheren ze nu over het veld voor iets wat lijkt op nationale eer en hervonden identiteit.
Hoe meer hun land in schrik dreigt te verzinken, des te sterker lijkt zich bij de voetballers een passie te ontwikkelen om voor datzelfde land te strijden. Tijdens de Olympische Spelen van 2004 werden ze vierde, twee jaar later veroverden ze zilver bij de Aziatische Spelen en nu wonnen ze voor het eerst in de geschiedenis de Azië Cup.
Het mooiste was nog: soennieten, sjiieten, Koerden en Turkmenen die in het anders zo verscheurde land zonder genade de loop van een geweer op elkaar richten, juichten nu in vereniging voor Turkmenen, Koerden, sjiieten en soennieten. En zo kregen voetballers binnen enkele weken voor elkaar waar politici al jaren falen.
Na de ontluistering van de Tour de France bleek daarmee de échte kracht van sport.
Peter Wekking
De Tourfavoriet was betrapt op dopegebruik, de geletruidrager werd door zijn eigen ploegleiding naar huis verbannen, een Italiaans coureurtje werd geboeid afgevoerd door de gendarmerie, organisatie en internationale wielerbond ruzieden met elkaar, wielrenners vochten op hun beurt met toeschouwers en in dit dollemanscircus van schijn en wezen was nog maar één ding zeker: ik zat naar een kudde idioten te kijken.
Het meest verbazingwekkende is nog dat na drie weken controles op epo, hormonen, testosteron en andere troep tegen geen enkele wielrenner gezegd kon worden: Gefeliciteerd meneer, u bent zwanger. Op zich maar goed ook, want de onschuld van een naakte boreling past niet in deze troosteloze stoet waarin de mens per definitie slecht lijkt.
Als de volkssport wielrennen model staat voor de moderne profsport, dan is na deze Tour de Chaos de sport als enclave van sportiviteit, fysieke integriteit en spirituele kracht reddeloos verloren gegaan en verworden tot een louche industrie van bedriegers en kanslozen, van onteerden en ontaarden, van heidenen die in niets anders meer geloven dan zichzelf alleen.
Quelle tristesse. Als Tourwatcher en naïeveling gedurende dertig jaar voelde ik me definitief verloren en verraden. Totdat aanvoerder Younis Mahmoud zijn land Irak zondag met een zuivere kopbal langs Saudi-Arabië leidde in de finale van het toernooi om de Azië Cup en prompt het sprookje restaureerde van topsport als geleider van hoop en geloof. Eindelijk werd de wereld getoond dat Irak meer kan dan het produceren van bommen, granaten en terreur, eindelijk kwam er iets van verlichting over een land dat voor eeuwig in het donker lijkt gestort.
Zelfs voor CNN was het aanleiding voor breaking news, waarin de eindzege van Irak werd gepresenteerd als een klein wonder. En dat was het ook. De recent tot de islam bekeerde Braziliaan Jorvan Vieira werd pas twee maanden geleden aangesteld als bondscoach, vanwege de dagelijkse dreiging van aanslagen moest hij voor trainingskampen voortdurend uitwijken naar het buitenland en drie van zijn internationals verloren alleen al in de laatste twee maanden één of meer familieleden in de Irakese burgeroorlog.
Zoals de schrik van de wederkerende terreur in Irak toch niet met een bocht om de sport heengaat. Twee maanden voor de strijd om de Azië Cup werd de teamarts van de nationale ploeg vermoord, een speler van recordkampioen Al Zawra verloor zijn leven na een aanslag tijdens de training, junioren van de nationale teakwondo-selectie werden gekidnapt en later vermoord en van Ahmed Al Samarai - de in de zomer van 2006 ontvoerde voorzitter van het Nationale Olympisch Comité - is nooit meer iets vernomen.
Het maakt sporters die spotten met hun lichaam en de regels van fair play, nog meer tot schertsfiguren en de voetballers van Irak tot een fenomeen. Waar De Leeuwen onder het regime van Saddam Hoessein louter voetbalden om te ontsnappen aan foltering, scheren ze nu over het veld voor iets wat lijkt op nationale eer en hervonden identiteit.
Hoe meer hun land in schrik dreigt te verzinken, des te sterker lijkt zich bij de voetballers een passie te ontwikkelen om voor datzelfde land te strijden. Tijdens de Olympische Spelen van 2004 werden ze vierde, twee jaar later veroverden ze zilver bij de Aziatische Spelen en nu wonnen ze voor het eerst in de geschiedenis de Azië Cup.
Het mooiste was nog: soennieten, sjiieten, Koerden en Turkmenen die in het anders zo verscheurde land zonder genade de loop van een geweer op elkaar richten, juichten nu in vereniging voor Turkmenen, Koerden, sjiieten en soennieten. En zo kregen voetballers binnen enkele weken voor elkaar waar politici al jaren falen.
Na de ontluistering van de Tour de France bleek daarmee de échte kracht van sport.
Peter Wekking