Qaiys
20-08-07, 09:32
‘Rechters kozen altijd voor de blanken’
Reportage Van onze medewerker Marc van den Broek
SYDNEY - Om een nette, christelijke Australiër van hem te maken, werd de Aboriginal-ziel uit Bruce Clayton-Brown geslagen.
Bruce Clayton-Brown was 8 jaar oud toen welzijnswerkers hem weghaalden bij zijn vader. Dat was in 1972, een van de laatste jaren dat in Australië Aboriginal-kinderen werden ‘ontvoerd’ om ze een keurige blanke, christelijke opvoeding te geven. Maar verkrachting, vernedering en ellende lagen in het verschiet voor Clayton-Brown en vele lotgenoten.
Het verhaal van de zogenoemde Stolen Generation houdt Australië al jarenlang in een verlammende greep. Hoe compenseer je de ellende die de oorspronkelijke bevolking is aangedaan? Eerder deze maand is daarin een stap gezet.
Een Aboriginal in Zuid-Australië won een rechtszaak tegen de staat. Hij krijgt ruim 300 duizend euro schadevergoeding voor wat hem als kind is aangedaan.
Het verhaal van Bruce vertoont veel overeenkomsten met dat van de winnaar van het proces, én met de duizenden verhalen van Aboriginalvrouwen en -mannen die als kind of soms als baby bij hun ouders zijn weggevoerd.
Het huwelijk van mijn moeder met een blanke man was een flop, vertelt Clayton-Brown. Zijn moeder werd mishandeld en vluchtte. ‘Toen de welzijnwerkers ons meenamen, woonde ik bij mijn vader. Hij zorgde niet goed voor ons. Ik nam het mijn moeder kwalijk dat ze was weggelopen uit een gewelddadig huwelijk en ons bij vader achterliet.’
Wat Bruce later begreep, was dat zijn moeder geen schijn van kans zou hebben om haar kinderen te behouden.
‘De rechters kozen altijd voor de blanken. Wat heb ik mijn moeder gehaat. Zeker later, toen ik hoorde dat ook zij was weggehaald bij haar ouders. Ze moet geweten hebben wat ik heb doorstaan en ze deed niets.’
Bruce belandde in een katholiek weeshuis. ‘Ik moest seksuele handelingen doen en zelfs, hoewel ik nog erg jong was, de liefde bedrijven.’ De Aboriginal-ziel werd e r uit de jongen geslagen. ‘In mijn familie trok je lekker zittende kleren aan, maar in het weeshuis moesten we piekfijn gekleed zijn. Ik leerde theedrinken met opgeheven pink. Als ik dat niet deed, dan werd ik afgeranseld. Ik mocht mijn Aboriginaltaal niet spreken.'
De blanke opvoeding liet diepe littekens achter. Toen het weeshuis sloot, belandde Bruce op straat. Alcohol en LSD begeleidden hem, de haat tegen alles wat blank was, viel niet te beschrijven. ‘In die tijd wilde ik wel vier keer zelfmoord plegen’, blikt hij terug.
De Aboriginal welzijnsorganisatie Link-Up, die gestolen kinderen in het reine wil brengen met het verleden en contact zoekt met de ouders, redde hem.
Zijn verhalen werden daar wel geloofd en hij werd serieus genomen, het begin van herstel. Op een dag sloeg een Aboriginalvrouw hem in het gezicht. ‘Bruce’, zei ze. ‘Je lijdt aan dezelfde ziekte als veel blanken: racisme.’ Ik leerde toen dat veel Australiërs niet weten wat er met ons is gebeurd.'
Bruce hoopt dat door het proces iedereen gaat beseffen wat er tussen 1910 en 1970 is gebeurd. Zelf maakt hij geen kans op compensatie. Veel van zijn papieren zijn zoekgeraakt of vernietigd, waardoor hij niet veel kan bewijzen.
Hij relativeert: ‘Ook al had ik compensatie kunnen krijgen; het geld geeft me mijn onschuld niet terug. Ik wil de pijn en nachtmerries niet meer. Compensatie zal mij niet helpen. Ik heb meer aan hulp en steun.’
http://www.volkskrant.nl/buitenland/article453896.ece/Rechters_kozen_altijd_voor_de_blanken
Reportage Van onze medewerker Marc van den Broek
SYDNEY - Om een nette, christelijke Australiër van hem te maken, werd de Aboriginal-ziel uit Bruce Clayton-Brown geslagen.
Bruce Clayton-Brown was 8 jaar oud toen welzijnswerkers hem weghaalden bij zijn vader. Dat was in 1972, een van de laatste jaren dat in Australië Aboriginal-kinderen werden ‘ontvoerd’ om ze een keurige blanke, christelijke opvoeding te geven. Maar verkrachting, vernedering en ellende lagen in het verschiet voor Clayton-Brown en vele lotgenoten.
Het verhaal van de zogenoemde Stolen Generation houdt Australië al jarenlang in een verlammende greep. Hoe compenseer je de ellende die de oorspronkelijke bevolking is aangedaan? Eerder deze maand is daarin een stap gezet.
Een Aboriginal in Zuid-Australië won een rechtszaak tegen de staat. Hij krijgt ruim 300 duizend euro schadevergoeding voor wat hem als kind is aangedaan.
Het verhaal van Bruce vertoont veel overeenkomsten met dat van de winnaar van het proces, én met de duizenden verhalen van Aboriginalvrouwen en -mannen die als kind of soms als baby bij hun ouders zijn weggevoerd.
Het huwelijk van mijn moeder met een blanke man was een flop, vertelt Clayton-Brown. Zijn moeder werd mishandeld en vluchtte. ‘Toen de welzijnwerkers ons meenamen, woonde ik bij mijn vader. Hij zorgde niet goed voor ons. Ik nam het mijn moeder kwalijk dat ze was weggelopen uit een gewelddadig huwelijk en ons bij vader achterliet.’
Wat Bruce later begreep, was dat zijn moeder geen schijn van kans zou hebben om haar kinderen te behouden.
‘De rechters kozen altijd voor de blanken. Wat heb ik mijn moeder gehaat. Zeker later, toen ik hoorde dat ook zij was weggehaald bij haar ouders. Ze moet geweten hebben wat ik heb doorstaan en ze deed niets.’
Bruce belandde in een katholiek weeshuis. ‘Ik moest seksuele handelingen doen en zelfs, hoewel ik nog erg jong was, de liefde bedrijven.’ De Aboriginal-ziel werd e r uit de jongen geslagen. ‘In mijn familie trok je lekker zittende kleren aan, maar in het weeshuis moesten we piekfijn gekleed zijn. Ik leerde theedrinken met opgeheven pink. Als ik dat niet deed, dan werd ik afgeranseld. Ik mocht mijn Aboriginaltaal niet spreken.'
De blanke opvoeding liet diepe littekens achter. Toen het weeshuis sloot, belandde Bruce op straat. Alcohol en LSD begeleidden hem, de haat tegen alles wat blank was, viel niet te beschrijven. ‘In die tijd wilde ik wel vier keer zelfmoord plegen’, blikt hij terug.
De Aboriginal welzijnsorganisatie Link-Up, die gestolen kinderen in het reine wil brengen met het verleden en contact zoekt met de ouders, redde hem.
Zijn verhalen werden daar wel geloofd en hij werd serieus genomen, het begin van herstel. Op een dag sloeg een Aboriginalvrouw hem in het gezicht. ‘Bruce’, zei ze. ‘Je lijdt aan dezelfde ziekte als veel blanken: racisme.’ Ik leerde toen dat veel Australiërs niet weten wat er met ons is gebeurd.'
Bruce hoopt dat door het proces iedereen gaat beseffen wat er tussen 1910 en 1970 is gebeurd. Zelf maakt hij geen kans op compensatie. Veel van zijn papieren zijn zoekgeraakt of vernietigd, waardoor hij niet veel kan bewijzen.
Hij relativeert: ‘Ook al had ik compensatie kunnen krijgen; het geld geeft me mijn onschuld niet terug. Ik wil de pijn en nachtmerries niet meer. Compensatie zal mij niet helpen. Ik heb meer aan hulp en steun.’
http://www.volkskrant.nl/buitenland/article453896.ece/Rechters_kozen_altijd_voor_de_blanken