Ron Haleber
11-09-07, 08:51
Azghari: NL-hulpverlener dient zich met de islam van zijn klant te bemoeien!
Meestal lijkt mij de allochtone kritiek op de zg. 'witte' aanpak ethnisch eenzijdig.
Maar hier heeft Youssef m.i. gelijk... Hoewel de Marokkanen en hun slippendragers op deze site zijn remedie (door mij in vet gezet) erg zullen afkeuren:
Foei -hoe waagt een hulpverlener het om zich met de godsdienst - islam - van zijn klant te bemoeien!
Ron
Azghari / Zorg heeft mensen nodig die andere culturen kennen
Youssef Azghari [in Trouw]
Hoewel in de ziekenhuizen steeds meer mensen met een kleurtje komen, is er nog steeds te weinig oog voor een aanpak die recht doet aan culturele diversiteit. Een witte aanpak is nu dominant.
Men gaat er automatisch van uit dat de patiënt van deze tijd direct, open en verantwoordelijk is voor zijn lot. Als hem iets dwars zit vertelt hij dat zonder schroom aan de dokter. Na een medische diagnose bepaalt de dokter in overleg met zijn mondige patiënt het behandelplan. Een ideale patiënt helpt de dokter bij zijn onderzoek. Door zijn directe antwoorden krijgt de arts een beter beeld van wat er aan de hand is. Dit vraaggericht werken is niet in alle culturen gemeengoed.
Dat valt me op als ik mijn ouders vergezel naar het ziekenhuis. Nu ze allebei op leeftijd zijn hebben ze regelmatig last van ouderdomskwalen, zoals slechter lopen, zien en horen. Ik ga mee om te tolken. Ze zijn in contact met de arts verlegen en terughoudend. Mijn ouders laten bijna alles aan de arts over. Als de specialist hen vraagt wat ze precies mankeren, fronsen ze met de wenkbrauwen. ’Weet de dokter dat dan zelf niet? Hij heeft er toch voor gestudeerd!’, zie ik ze denken. De man in de witte jas plaatsen ze op een voetstuk. Ze doen braaf wat van hen gevraagd wordt. Op alles wat de arts zegt knikken ze ’ja’ uit respect. Voor de eerste-generatie Marokkanen is een dokter een halve heilige. Blanke zorgverleners hebben niet altijd door dat ze op hun vragen geen volledig antwoord krijgen. Zij vragen niet door op de sociaal gewenste antwoorden. Daar hebben zowel zorg-als hulpverleners last van. Ze zijn gewend om iedereen gelijk te behandelen en denken dat hun patiënt of cliënt vrij is om tijdig aan de bel te trekken. Dat is een denkfout die ervoor zorgt dat niet iedereen optimaal hulp krijgt.
Door dit gelijke-monniken-gelijke-kappen-principe en het idee dat ieder vrij is te beslissen verliest men oog voor diversiteit. Een arts die hiernaar handelt doet onbedoeld leden uit een andere cultuur tekort. En niet alleen bij bestrijding van lichamelijke kwalen doet zich dit voor maar ook bij psychische problemen. Een zeer schrijnend geval vormt het lot van een Marokkaanse vader boven de zeventig bij wie kanker was geconstateerd. Hij had een slechte prognose. Volgens de arts had hij nog twee maanden te leven. Zijn dochter, die met hem in onmin leefde en van huis weg liep, wilde aan het einde van zijn leven alles bijleggen. Zij wilde op een intieme manier afscheid nemen en om vergeving vragen. Haar vader stak hier een stokje voor. Hij voelde zich mislukt, omdat zij niet voldeed aan zijn verwachtingen. Zijn dochter was volgens hem te verwesterd. Zij was een alleenstaande moeder en rookte ook nog. Verbitterd koos hij om zijn einde zonder haar door te brengen. Hij bad elke dag tot God om vergiffenis. Zo’n vader die op zijn sterfbed zijn verantwoordelijkheid om het ooit goed te maken met zijn dochter afschuift naar boven schreeuwt om hulp.
Maar niemand greep in omdat volgens de witte aanpak de keuzevrijheid en eigen verantwoordelijkheid van de patiënt heilig zijn. Dit, terwijl de oplossing voor de hand lag.
Een bemiddelaar tussen vader en dochter, zoals een maatschappelijk werker, had de vader in zijn taal een spiegel kunnen voorhouden. Hoe kon hij verwachten dat God hem helemaal vergeeft als hij niet bereid is dat bij zijn eigen dochter te doen? Voor hen komt hulp te laat. Hij is vertrokken zonder van haar afscheid te nemen.
Zulke droevige gevallen zijn er legio, maar omdat schaamte binnen de Marokkaanse gemeenschap overheerst worden ze doodgezwegen.
Daarom zouden er, om meer psychisch leed te voorkomen, in elk ziekenhuis bemiddelaars met verstand van diversiteit en spiritualiteit moeten rondlopen. De bezinningsmaand ramadan, die deze week begint, vormt een uitgelezen moment om met dit idee aan de slag te gaan.
Meestal lijkt mij de allochtone kritiek op de zg. 'witte' aanpak ethnisch eenzijdig.
Maar hier heeft Youssef m.i. gelijk... Hoewel de Marokkanen en hun slippendragers op deze site zijn remedie (door mij in vet gezet) erg zullen afkeuren:
Foei -hoe waagt een hulpverlener het om zich met de godsdienst - islam - van zijn klant te bemoeien!
Ron
Azghari / Zorg heeft mensen nodig die andere culturen kennen
Youssef Azghari [in Trouw]
Hoewel in de ziekenhuizen steeds meer mensen met een kleurtje komen, is er nog steeds te weinig oog voor een aanpak die recht doet aan culturele diversiteit. Een witte aanpak is nu dominant.
Men gaat er automatisch van uit dat de patiënt van deze tijd direct, open en verantwoordelijk is voor zijn lot. Als hem iets dwars zit vertelt hij dat zonder schroom aan de dokter. Na een medische diagnose bepaalt de dokter in overleg met zijn mondige patiënt het behandelplan. Een ideale patiënt helpt de dokter bij zijn onderzoek. Door zijn directe antwoorden krijgt de arts een beter beeld van wat er aan de hand is. Dit vraaggericht werken is niet in alle culturen gemeengoed.
Dat valt me op als ik mijn ouders vergezel naar het ziekenhuis. Nu ze allebei op leeftijd zijn hebben ze regelmatig last van ouderdomskwalen, zoals slechter lopen, zien en horen. Ik ga mee om te tolken. Ze zijn in contact met de arts verlegen en terughoudend. Mijn ouders laten bijna alles aan de arts over. Als de specialist hen vraagt wat ze precies mankeren, fronsen ze met de wenkbrauwen. ’Weet de dokter dat dan zelf niet? Hij heeft er toch voor gestudeerd!’, zie ik ze denken. De man in de witte jas plaatsen ze op een voetstuk. Ze doen braaf wat van hen gevraagd wordt. Op alles wat de arts zegt knikken ze ’ja’ uit respect. Voor de eerste-generatie Marokkanen is een dokter een halve heilige. Blanke zorgverleners hebben niet altijd door dat ze op hun vragen geen volledig antwoord krijgen. Zij vragen niet door op de sociaal gewenste antwoorden. Daar hebben zowel zorg-als hulpverleners last van. Ze zijn gewend om iedereen gelijk te behandelen en denken dat hun patiënt of cliënt vrij is om tijdig aan de bel te trekken. Dat is een denkfout die ervoor zorgt dat niet iedereen optimaal hulp krijgt.
Door dit gelijke-monniken-gelijke-kappen-principe en het idee dat ieder vrij is te beslissen verliest men oog voor diversiteit. Een arts die hiernaar handelt doet onbedoeld leden uit een andere cultuur tekort. En niet alleen bij bestrijding van lichamelijke kwalen doet zich dit voor maar ook bij psychische problemen. Een zeer schrijnend geval vormt het lot van een Marokkaanse vader boven de zeventig bij wie kanker was geconstateerd. Hij had een slechte prognose. Volgens de arts had hij nog twee maanden te leven. Zijn dochter, die met hem in onmin leefde en van huis weg liep, wilde aan het einde van zijn leven alles bijleggen. Zij wilde op een intieme manier afscheid nemen en om vergeving vragen. Haar vader stak hier een stokje voor. Hij voelde zich mislukt, omdat zij niet voldeed aan zijn verwachtingen. Zijn dochter was volgens hem te verwesterd. Zij was een alleenstaande moeder en rookte ook nog. Verbitterd koos hij om zijn einde zonder haar door te brengen. Hij bad elke dag tot God om vergiffenis. Zo’n vader die op zijn sterfbed zijn verantwoordelijkheid om het ooit goed te maken met zijn dochter afschuift naar boven schreeuwt om hulp.
Maar niemand greep in omdat volgens de witte aanpak de keuzevrijheid en eigen verantwoordelijkheid van de patiënt heilig zijn. Dit, terwijl de oplossing voor de hand lag.
Een bemiddelaar tussen vader en dochter, zoals een maatschappelijk werker, had de vader in zijn taal een spiegel kunnen voorhouden. Hoe kon hij verwachten dat God hem helemaal vergeeft als hij niet bereid is dat bij zijn eigen dochter te doen? Voor hen komt hulp te laat. Hij is vertrokken zonder van haar afscheid te nemen.
Zulke droevige gevallen zijn er legio, maar omdat schaamte binnen de Marokkaanse gemeenschap overheerst worden ze doodgezwegen.
Daarom zouden er, om meer psychisch leed te voorkomen, in elk ziekenhuis bemiddelaars met verstand van diversiteit en spiritualiteit moeten rondlopen. De bezinningsmaand ramadan, die deze week begint, vormt een uitgelezen moment om met dit idee aan de slag te gaan.