Marsipulami
09-10-07, 17:19
Che, 40 jaar linkse mythe
http://www.vlaamsbelang.be/fotos/chegevaar.jpg
09.10.2007 15.40u - Het is vandaag veertig jaar geleden dat Che Guevara werd doodgeschoten tijdens zijn mislukte poging een burgeroorlog uit te lokken in Bolivië. Che is al veertig jaar lang één van de helden van de linkerzijde overal ter wereld. Net zoals Hitler, Stalin, Mao, Ceaucescu en Arafat werd hij het voorwerp van een ware personencultus, zelfs bij linksen en progressieven in het westen die beter hadden kunnen weten. De andersglobalisten dragen het beeld van Che mee in hun betogingen, doorgaans op rode vlaggen en jasjes. De linkse regimes in Latijns-Amerika gebruiken zijn portret als icoon voor hun anti-Amerikaanse marxistische politiek. En zelfs Gazet van Antwerpen, vandaag het linkse krantje van linkeroever, bracht een herdenkingsartikel over Che zonder ook maar één kritische noot… Nochtans was Che geen bewonderenswaardige vrijheidsstrijder. Hij was een meedogenloze, fanatieke marxistische moordenaar, die zonder wroeging miljoenen mensen wilde afslachten om zijn communistische paradijs op aarde te vestigen.
Tijdens de guerrilla tegen de regering van Batista op Cuba had Che Guevara carrière gemaakt in het revolutionaire leger van Fidel Castro. Hij was toen verantwoordelijk voor de executie van informanten, ongehoorzame soldaten, deserteurs en echte of vermeende spionnen. Na de machtsovername was hij vier jaar lang commandant van het beruchte gevangenisfort La Cabana. Daar liet hij naar schatting vijfhonderd politieke gevangenen executeren. Minstens één keer heeft hij zelf eigenhandig een gevangene doodgeschoten. In 1962 maakte Guevara deel uit van de Cubaanse delegatie die in Moskou de plaatsing van Russische atoomraketten op Cuba goedkeurde. Dat leidde tot de Cubaanse rakettencrisis die de wereld op de rand van een atoomoorlog bracht. De Sovjets bonden in en haalden hun raketten weg, in ruil voor de belofte dat de Amerikanen Cuba niet zouden binnenvallen. Dat was niet naar de zin van Che Guevara. Hij vertelde een correspondent van de marxistische krant Daily Worker dat hij zelf kernraketten op Amerikaanse steden afgevuurd zou hebben als zij onder hun bevel hadden gestaan… In 1964 leidde hij de eerste Cubaanse interventie in Afrika. Samen met de toen nog onbekende Laurent Kabila nam hij deel aan de bloedige Simba-opstand, waarbij honderden blanken werden gegijzeld. Meer dan zestig daarvan werden vermoord.
Volgens de mythe die later rond Che Guevara werd gecreëerd, liet hij in oktober 1965 zijn luxeleventje als topman van de Cubaanse nomenclatura in de steek om als guerrillaleider in Bolivië te gaan vechten. Het klinkt heel idealistisch, maar het is een propagandistische leugen. Maanden tevoren was Guevara al in ongenade gevallen. In april 1965 was hij uit al zijn officiële functies ontheven. Het schisma tussen Moskou en Peking was hem fataal geworden. Castro had de kant van Moskou gekozen, Guevara die van Peking. Che’s bloeddorstige fanatisme bleek duidelijk toen hij in die periode opriep om “een dozijn Vietnams” te creëren. In het éne Vietnam werden anderhalf tot twee miljoen mensen gedood, en nog eens miljoenen anderen sloegen op de vlucht voor de communisten. In Cambodja grepen de Rode Khmer de macht, en die roeiden nog eens twee miljoen mensen uit. Men kan zich voorstellen wat een massaslachting zo’n wereldrevolutie met “een dozijn Vietnams” zou zijn geworden.
Volgens de marxistische legende kreeg Guevara massale steun van de plaatselijke bevolking. Maar ook dat is een leugen. In zijn dagboek deed Guevara voortdurend zijn beklag over de onverschilligheid en zelfs de vijandigheid van de plaatselijke bevolking, die absoluut geen belangstelling had voor de marxistische revolutie. De ongeletterde “arbeiders en boeren” voor wie het zogezegd allemaal bedoeld was, moesten niets hebben van zijn marxistische waanzin.
Maar de linkse intellectuelen in het westen aanbaden hem als een marxistische afgod. Ze hebben Che heilig verklaard en zijn bloeddorstige trekjes weggegomd. Ze dwepen – nog altijd – met Che, net zoals ze in dezelfde periode dweepten met een massamoordenaars als Mao en Ho Tsji Min. Net zoals zij tevoren hadden gedweept met Lenin en Stalin. Net zoals ze nu nog dwepen met Castro. De openbare omroep VRT bracht een ware ode aan het adres van ‘commendante’ en ‘revolutionair’ Che. Het portret werd ingeleid door de rode passionaria Martine Tanghe, bijna tot tranen bewogen en met een van emotie trillende stem. En zowaar opgevrolijkt met een loflied dat voor enkele jaren nog even in de hitparade opdook… Waarmee de VRT zijn kwalijke reputatie als rode staatszender nog eens heeft bevestigd. Tja, die tientallen miljoenen slachtoffers die het communisme heeft gemaakt, zijn voor links slechts een detail in de geschiedenis….
http://www.vlaamsbelang.be/fotos/chegevaar.jpg
09.10.2007 15.40u - Het is vandaag veertig jaar geleden dat Che Guevara werd doodgeschoten tijdens zijn mislukte poging een burgeroorlog uit te lokken in Bolivië. Che is al veertig jaar lang één van de helden van de linkerzijde overal ter wereld. Net zoals Hitler, Stalin, Mao, Ceaucescu en Arafat werd hij het voorwerp van een ware personencultus, zelfs bij linksen en progressieven in het westen die beter hadden kunnen weten. De andersglobalisten dragen het beeld van Che mee in hun betogingen, doorgaans op rode vlaggen en jasjes. De linkse regimes in Latijns-Amerika gebruiken zijn portret als icoon voor hun anti-Amerikaanse marxistische politiek. En zelfs Gazet van Antwerpen, vandaag het linkse krantje van linkeroever, bracht een herdenkingsartikel over Che zonder ook maar één kritische noot… Nochtans was Che geen bewonderenswaardige vrijheidsstrijder. Hij was een meedogenloze, fanatieke marxistische moordenaar, die zonder wroeging miljoenen mensen wilde afslachten om zijn communistische paradijs op aarde te vestigen.
Tijdens de guerrilla tegen de regering van Batista op Cuba had Che Guevara carrière gemaakt in het revolutionaire leger van Fidel Castro. Hij was toen verantwoordelijk voor de executie van informanten, ongehoorzame soldaten, deserteurs en echte of vermeende spionnen. Na de machtsovername was hij vier jaar lang commandant van het beruchte gevangenisfort La Cabana. Daar liet hij naar schatting vijfhonderd politieke gevangenen executeren. Minstens één keer heeft hij zelf eigenhandig een gevangene doodgeschoten. In 1962 maakte Guevara deel uit van de Cubaanse delegatie die in Moskou de plaatsing van Russische atoomraketten op Cuba goedkeurde. Dat leidde tot de Cubaanse rakettencrisis die de wereld op de rand van een atoomoorlog bracht. De Sovjets bonden in en haalden hun raketten weg, in ruil voor de belofte dat de Amerikanen Cuba niet zouden binnenvallen. Dat was niet naar de zin van Che Guevara. Hij vertelde een correspondent van de marxistische krant Daily Worker dat hij zelf kernraketten op Amerikaanse steden afgevuurd zou hebben als zij onder hun bevel hadden gestaan… In 1964 leidde hij de eerste Cubaanse interventie in Afrika. Samen met de toen nog onbekende Laurent Kabila nam hij deel aan de bloedige Simba-opstand, waarbij honderden blanken werden gegijzeld. Meer dan zestig daarvan werden vermoord.
Volgens de mythe die later rond Che Guevara werd gecreëerd, liet hij in oktober 1965 zijn luxeleventje als topman van de Cubaanse nomenclatura in de steek om als guerrillaleider in Bolivië te gaan vechten. Het klinkt heel idealistisch, maar het is een propagandistische leugen. Maanden tevoren was Guevara al in ongenade gevallen. In april 1965 was hij uit al zijn officiële functies ontheven. Het schisma tussen Moskou en Peking was hem fataal geworden. Castro had de kant van Moskou gekozen, Guevara die van Peking. Che’s bloeddorstige fanatisme bleek duidelijk toen hij in die periode opriep om “een dozijn Vietnams” te creëren. In het éne Vietnam werden anderhalf tot twee miljoen mensen gedood, en nog eens miljoenen anderen sloegen op de vlucht voor de communisten. In Cambodja grepen de Rode Khmer de macht, en die roeiden nog eens twee miljoen mensen uit. Men kan zich voorstellen wat een massaslachting zo’n wereldrevolutie met “een dozijn Vietnams” zou zijn geworden.
Volgens de marxistische legende kreeg Guevara massale steun van de plaatselijke bevolking. Maar ook dat is een leugen. In zijn dagboek deed Guevara voortdurend zijn beklag over de onverschilligheid en zelfs de vijandigheid van de plaatselijke bevolking, die absoluut geen belangstelling had voor de marxistische revolutie. De ongeletterde “arbeiders en boeren” voor wie het zogezegd allemaal bedoeld was, moesten niets hebben van zijn marxistische waanzin.
Maar de linkse intellectuelen in het westen aanbaden hem als een marxistische afgod. Ze hebben Che heilig verklaard en zijn bloeddorstige trekjes weggegomd. Ze dwepen – nog altijd – met Che, net zoals ze in dezelfde periode dweepten met een massamoordenaars als Mao en Ho Tsji Min. Net zoals zij tevoren hadden gedweept met Lenin en Stalin. Net zoals ze nu nog dwepen met Castro. De openbare omroep VRT bracht een ware ode aan het adres van ‘commendante’ en ‘revolutionair’ Che. Het portret werd ingeleid door de rode passionaria Martine Tanghe, bijna tot tranen bewogen en met een van emotie trillende stem. En zowaar opgevrolijkt met een loflied dat voor enkele jaren nog even in de hitparade opdook… Waarmee de VRT zijn kwalijke reputatie als rode staatszender nog eens heeft bevestigd. Tja, die tientallen miljoenen slachtoffers die het communisme heeft gemaakt, zijn voor links slechts een detail in de geschiedenis….