IbnRushd
27-10-07, 10:57
Geert Wilders - dubbele loyaliteit
zaterdag 27 oktober 2007
Geert Wilders hakte vorige maand hard in op zijn PvdA-collega Khadija Arib vanwege haar vermeende ‘dubbele loyaliteit’. Maar ook met een enkel paspoort kun je opkomen voor de belangen van een ander land.
Geert Wilders: ‘Sharon en Thatcher zijn mijn voorbeelden.’
‘Hij heeft een heel groot hart voor de politieke belangen van het land’
‘Wilders ziet in Israël een baken, een lichtend voorbeeld’
Het is opmerkelijk dat een niet onbelangrijk aantal heerschappen en bewegingen die “eigen volk eerst” schreeuwen, zo verliefd zijn op Israël. Israël is een terreurstaat waar men mensen 6 maanden kan opsluiten zonder proces, een terreurstaat die zonder emotie vrouwen en kinderen vermoordt. Deze heerschappen en bewegingen die bewust of onbewust kiezen voor de geopolitieke as Washington-Brussel-Tel Aviv zijn de vijanden van de Europese volkeren. Dit is immers de as van de chip-implant, van Big Brother, van de internationale bankiers aan de wereldmacht, van de dictatuur, van de slavernij.
Vele “pro-Israël”-heerschappen worden door de Israëlische ambassade of de Mossad onderhouden.
Het begin van zijn liefde voor Israël is een verhaal dat Geert Wilders graag deelt. Op 18-jarige leeftijd had hij een baantje in een augurkenfabriek net over de grens in Duitsland om een reis naar Australië of Israël te kunnen maken, ‘omdat je ook nog moet kunnen werken voor je geld en dat kon in die twee landen’.
Het liefst was hij naar Australië gegaan, maar dan had hij nog maanden langer tussen ‘blaffende Duitsers in grauwe jassen’ augurken in potten moeten slaan. Het werd Israël, mede omdat een ex-vriendinnetje uit Venlo daar naartoe was verhuisd, zo verhaalt hij in Kies voor de vrijheid, het boek dat hij na zijn breuk met de VVD schreef.
De tocht groeide uit tot een verblijf van een paar jaar. Hij werkte in broodfabrieken en een moshav, een kibboetsachtige gemeenschap. Met het daar verdiende geld reisde hij de regio rond. ‘Al in 1982 merkte ik als 18-jarige de haat tussen landen en de grove onderdrukking door niet-democratische leiders. In Egypte werd ik spontaan uitgenodigd op de thee door een uiterst vriendelijke Egyptische familie maar zodra het woord Israël viel – een land waar Egypte toen al formeel vrede mee had gesloten – twinkelde pure haat in hun ogen en in de ogen van de meeste anderen. Ook was er grote angst voor de eigen leiders. Ik herinner me dat de Egyptische president Moebarak op een dag spontaan de Sinaï bezocht en mensen zich schielijk in hun huizen verscholen.’
De reis maakt een onuitwisbare indruk op de jonge Wilders. ‘Ik woonde een half jaar in de Jor-daanvallei boven Jericho, en hoe vaak we niet de schuilkelders in moesten als terroristische elementen 3 kilometer vanuit Jordanië de grens overkwamen’, zei hij in 2005 in het Nieuw Israëlitisch Weekblad.
Zijn liefde voor Israël, ‘de enige democratie in het hele Midden-Oosten’, is nooit meer bekoeld. Naar eigen zeggen is hij inmiddels ‘dertig, veertig keer’ in de Joodse staat geweest. Veelal op eigen kosten, soms op rekening van de Tweede Kamer als het een parlementaire delegatie betrof. Een paar keer ging hij voor de VVD naar Israël om stemmen te ronselen onder Nederlandse immigranten. Saillant detail: velen van hen hebben een dubbele nationaliteit.
‘Vele interessante landen in deze regio heb ik de afgelopen jaren bezocht: van Syrië tot Egypte, van Tunesië tot Turkije en van Cyprus tot Iran’, zegt Wilders in 2003 in een verkiezingstoespraak in Tel Aviv. ‘Maar nergens heb ik dat speciale gevoel van verbondenheid dat ik steeds weer krijg als ik op het Ben Goerion-airport voet op Israëlische bodem zet.’
Het netwerk dat Wilders de afgelopen 25 jaar in de Joodse staat heeft opgebouwd is indrukwekkend. Hij heeft herhaaldelijk vermeld dat hij Ariel Sharon, premier van Israël van 2001 tot 2006, ‘vele malen’ heeft ontmoet. ‘Sharon is samen met Thatcher (Britse oud-premier, red.) een van mijn voorbeelden’, zegt hij. Ook de huidige regeringsleider, Ehud Olmert, is geen onbekende van hem.
Illustratief is de opmerking die Wilders onlangs maakte in een vraaggesprek met De Pers over Gerrit Zalm. De VVD-minister kreeg in 2001 de Scopus Award van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem omdat hij zich had ingespannen voor de teruggave van Joodse tegoeden die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn geroofd. ‘Ik weet nog dat ik met Gerrit Zalm naar Israël ging omdat hij een prijs kreeg. Zat hij, de minister, bij een staatssecretaris, en ik bij Sharon.’
In zijn strijd tegen het moslimextremisme heeft hij in de Israëli’s ervaren bondgenoten gevonden. In 2005 probeert hij (vergeefs) de Tweede Kamer te winnen voor het idee van ‘administratieve detentie’. Dat is de door Amnesty International verfoeide Israëlische wet die het mogelijk maakt mensen een half jaar op te sluiten zonder enige vorm van proces. (!!!) Wilders heeft dat plan eerder dat jaar opgedaan tijdens een bezoek aan Israël. ‘Op verzoek van de Israëlische regering regelde ik gesprekken met terrorisme-experts voor hem’, zegt Manfred Gerstenfeld, een in Amsterdam opgegroeide consultant die verbonden is aan een denktank in Israël. ‘Wilders ziet in Israël een baken, een lichtend voorbeeld. Israël is zich bewust dat het bedreigd wordt, Nederland niet.’
Als Elsevier hem tijdens die reis interviewt, is hij op bezoek bij een Israëlische kolonel buiten dienst die commandant was in de Gazastrook – en sindsdien een deel van een van zijn benen moet missen. Wilders woont ook op een militair ereveld een herdenking voor een oorlogsheld bij en krijgt daar spontaan een hand van Ehud Barak. De oud-premier van Israël complimenteert hem met een paginagroot interview in het Hebreeuwse dagblad Yediot Ahronot.
Geen deur in Israël blijft voor hem gesloten, stelt de PVV-leider. ‘Op het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken kwam ik in het strengst beveiligde deel – achter dikke deuren – en daar zat dan de Iran-desk, allemaal wetenschappers die kranten in het Farsi spelden’, beweert hij in De Pers.
Ook bij de Mossad, de geduchte geheime dienst van Israël, kan hij terecht. In 2004 meldt hij dat de Mossad de Nederlandse inlichtingendienst AIVD heeft gewaarschuwd dat terreurcellen in onder meer de Benelux over chemische wapens beschikken. Dat heeft hij vernomen tijdens gesprekken met hoge functionarissen in het Mossad-hoofdkwartier. De contacten van Wilders in Israël zijn zo goed dat de Nederlandse ambassade in Tel Aviv geen programma hoeft te maken als hij naar Israël komt, maar alleen de wapenvergunningen voor zijn lijfwachten moet regelen, aldus een welingelichte bron.
In de ruim acht jaar die Wilders in de Tweede Kamer zit voor de VVD, de Groep Wilders en de Partij voor de Vrijheid, heeft hij zich in een continue stroom schriftelijke Kamervragen opgeworpen als een verdediger van Israël, zo wijst het archief uit. De verwijten aan de buurlanden van de Joodse staat zijn niet van de lucht, maar Israël wordt gespaard.
Ook als Olmert en zijn regering in de zomer van 2006 in de hele wereld onder vuur liggen vanwege het offensief in Libanon, blijft Wilders onvoorwaardelijk aan de kant van Israël staan. Twee dagen nadat er 47 Libanezen zijn gedood door Israëlische beschietingen eist Wilders in Kamervragen dat het kabinet zich onverkort achter de Joodse staat opstelt. ‘Bent u bereid onmiddellijk publiekelijk namens de Nederlandse regering politieke steun aan – en solidariteit met – Israël en de Israëlische strijd tegen het terrorisme in de Palestijnse Gebieden en Libanon uit te spreken’, vraagt hij de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot (CDA). Die antwoordt dat het bij het recht van Israël om zich te verdedigen tegen ontvoeringen van Israëlische soldaten en raketaanvallen van Hamas en Hezbollah ‘uiteraard wel van belang (is) dat het internationale recht gerespecteerd wordt’.
VVD-Kamerleden die Wilders als fractiegenoot hebben meegemaakt, omschrijven hem niet alleen als ‘een vriend van Israël’, maar ook als een pleitbezorger voor de Joodse staat. ‘Hij heeft een heel groot hart voor Israël én de politieke belangen van dat land’, zegt de prominente liberaal John Manheim, die met Wilders campagne voor de VVD voerde in Tel Aviv en omstreken, en voorzitter is van het Centrum Informatie en Documentatie over Israël (CIDI) in Den Haag.
Toen leden van het Europese Parlement in september vorig jaar de lobbyclub ‘Europese Vrienden van Israël’ stichtten, behoorde Wilders tot de genodigden (hij zegde daags voor het oprichtingsgala af). ‘Wilders is geïdentificeerd als een supporter van Israël’, verklaart de Belgische directeur Dimitri Dombret. De PVV-leider zei vorige week in Elsevier dat hij ‘nooit in welke lobby of commissie voor Israël dan ook geeft gezeten’. Hij wordt niettemin door rechtsradicale, antisemitische groepen zo vereenzelvigd met Israël, dat hij op hun internetsites standaard als ‘de zionist Wilders’ en als ‘Jodenknecht’ wordt aangeduid.
Meerdere VVD’ers verdenken Wilders ervan dat hij Kamervragen liet insteken door de Israëlische ambassade in Nederland, die op steenworp afstand van de Tweede Kamer ligt. Wilders heeft dat ontkend: ‘Onzin! Elke Kamervraag heb ik zelf geschreven. Ik was het wel vaak met Israël eens, daar heb ik me nooit voor geschaamd.’ Ook oud-Kamervoorzitter Frans Weisglas (VVD), die in het verleden samen met Wilders vragen over Israël stelde, zegt dat hij altijd alles zelf heeft bedacht.
Feit is wel dat Wilders als VVD-Kamerlid lange tijd een medewerker had die rechtstreeks afkomstig was van de Israëlische ambassade. Deze voormalige rechterhand, Elliott Wagschal, wil echter geen vragen beantwoorden over zijn werkzaamheden voor de parlementariër: ‘Ik praat niet over mijn vroegere baas’.
‘Wilders staat dicht bij Israël’, meent Weisglas. Maar zoiets hoeft niet te betekenen dat er sprake is van een dubbele loyaliteit, zegt hij met verwijzing naar de PvdA-staatssecretarissen die van de PVV-leider hun tweede paspoort moeten inleveren. De oud-Kamervoorzitter besluit met een boodschap voor Wilders, verpakt in ironie: ‘Net als Aboutaleb en Albayrak is hij loyaal aan Nederland. Zij hebben allen trouw aan de Grondwet gezworen.’
Bron: altermedia
zaterdag 27 oktober 2007
Geert Wilders hakte vorige maand hard in op zijn PvdA-collega Khadija Arib vanwege haar vermeende ‘dubbele loyaliteit’. Maar ook met een enkel paspoort kun je opkomen voor de belangen van een ander land.
Geert Wilders: ‘Sharon en Thatcher zijn mijn voorbeelden.’
‘Hij heeft een heel groot hart voor de politieke belangen van het land’
‘Wilders ziet in Israël een baken, een lichtend voorbeeld’
Het is opmerkelijk dat een niet onbelangrijk aantal heerschappen en bewegingen die “eigen volk eerst” schreeuwen, zo verliefd zijn op Israël. Israël is een terreurstaat waar men mensen 6 maanden kan opsluiten zonder proces, een terreurstaat die zonder emotie vrouwen en kinderen vermoordt. Deze heerschappen en bewegingen die bewust of onbewust kiezen voor de geopolitieke as Washington-Brussel-Tel Aviv zijn de vijanden van de Europese volkeren. Dit is immers de as van de chip-implant, van Big Brother, van de internationale bankiers aan de wereldmacht, van de dictatuur, van de slavernij.
Vele “pro-Israël”-heerschappen worden door de Israëlische ambassade of de Mossad onderhouden.
Het begin van zijn liefde voor Israël is een verhaal dat Geert Wilders graag deelt. Op 18-jarige leeftijd had hij een baantje in een augurkenfabriek net over de grens in Duitsland om een reis naar Australië of Israël te kunnen maken, ‘omdat je ook nog moet kunnen werken voor je geld en dat kon in die twee landen’.
Het liefst was hij naar Australië gegaan, maar dan had hij nog maanden langer tussen ‘blaffende Duitsers in grauwe jassen’ augurken in potten moeten slaan. Het werd Israël, mede omdat een ex-vriendinnetje uit Venlo daar naartoe was verhuisd, zo verhaalt hij in Kies voor de vrijheid, het boek dat hij na zijn breuk met de VVD schreef.
De tocht groeide uit tot een verblijf van een paar jaar. Hij werkte in broodfabrieken en een moshav, een kibboetsachtige gemeenschap. Met het daar verdiende geld reisde hij de regio rond. ‘Al in 1982 merkte ik als 18-jarige de haat tussen landen en de grove onderdrukking door niet-democratische leiders. In Egypte werd ik spontaan uitgenodigd op de thee door een uiterst vriendelijke Egyptische familie maar zodra het woord Israël viel – een land waar Egypte toen al formeel vrede mee had gesloten – twinkelde pure haat in hun ogen en in de ogen van de meeste anderen. Ook was er grote angst voor de eigen leiders. Ik herinner me dat de Egyptische president Moebarak op een dag spontaan de Sinaï bezocht en mensen zich schielijk in hun huizen verscholen.’
De reis maakt een onuitwisbare indruk op de jonge Wilders. ‘Ik woonde een half jaar in de Jor-daanvallei boven Jericho, en hoe vaak we niet de schuilkelders in moesten als terroristische elementen 3 kilometer vanuit Jordanië de grens overkwamen’, zei hij in 2005 in het Nieuw Israëlitisch Weekblad.
Zijn liefde voor Israël, ‘de enige democratie in het hele Midden-Oosten’, is nooit meer bekoeld. Naar eigen zeggen is hij inmiddels ‘dertig, veertig keer’ in de Joodse staat geweest. Veelal op eigen kosten, soms op rekening van de Tweede Kamer als het een parlementaire delegatie betrof. Een paar keer ging hij voor de VVD naar Israël om stemmen te ronselen onder Nederlandse immigranten. Saillant detail: velen van hen hebben een dubbele nationaliteit.
‘Vele interessante landen in deze regio heb ik de afgelopen jaren bezocht: van Syrië tot Egypte, van Tunesië tot Turkije en van Cyprus tot Iran’, zegt Wilders in 2003 in een verkiezingstoespraak in Tel Aviv. ‘Maar nergens heb ik dat speciale gevoel van verbondenheid dat ik steeds weer krijg als ik op het Ben Goerion-airport voet op Israëlische bodem zet.’
Het netwerk dat Wilders de afgelopen 25 jaar in de Joodse staat heeft opgebouwd is indrukwekkend. Hij heeft herhaaldelijk vermeld dat hij Ariel Sharon, premier van Israël van 2001 tot 2006, ‘vele malen’ heeft ontmoet. ‘Sharon is samen met Thatcher (Britse oud-premier, red.) een van mijn voorbeelden’, zegt hij. Ook de huidige regeringsleider, Ehud Olmert, is geen onbekende van hem.
Illustratief is de opmerking die Wilders onlangs maakte in een vraaggesprek met De Pers over Gerrit Zalm. De VVD-minister kreeg in 2001 de Scopus Award van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem omdat hij zich had ingespannen voor de teruggave van Joodse tegoeden die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn geroofd. ‘Ik weet nog dat ik met Gerrit Zalm naar Israël ging omdat hij een prijs kreeg. Zat hij, de minister, bij een staatssecretaris, en ik bij Sharon.’
In zijn strijd tegen het moslimextremisme heeft hij in de Israëli’s ervaren bondgenoten gevonden. In 2005 probeert hij (vergeefs) de Tweede Kamer te winnen voor het idee van ‘administratieve detentie’. Dat is de door Amnesty International verfoeide Israëlische wet die het mogelijk maakt mensen een half jaar op te sluiten zonder enige vorm van proces. (!!!) Wilders heeft dat plan eerder dat jaar opgedaan tijdens een bezoek aan Israël. ‘Op verzoek van de Israëlische regering regelde ik gesprekken met terrorisme-experts voor hem’, zegt Manfred Gerstenfeld, een in Amsterdam opgegroeide consultant die verbonden is aan een denktank in Israël. ‘Wilders ziet in Israël een baken, een lichtend voorbeeld. Israël is zich bewust dat het bedreigd wordt, Nederland niet.’
Als Elsevier hem tijdens die reis interviewt, is hij op bezoek bij een Israëlische kolonel buiten dienst die commandant was in de Gazastrook – en sindsdien een deel van een van zijn benen moet missen. Wilders woont ook op een militair ereveld een herdenking voor een oorlogsheld bij en krijgt daar spontaan een hand van Ehud Barak. De oud-premier van Israël complimenteert hem met een paginagroot interview in het Hebreeuwse dagblad Yediot Ahronot.
Geen deur in Israël blijft voor hem gesloten, stelt de PVV-leider. ‘Op het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken kwam ik in het strengst beveiligde deel – achter dikke deuren – en daar zat dan de Iran-desk, allemaal wetenschappers die kranten in het Farsi spelden’, beweert hij in De Pers.
Ook bij de Mossad, de geduchte geheime dienst van Israël, kan hij terecht. In 2004 meldt hij dat de Mossad de Nederlandse inlichtingendienst AIVD heeft gewaarschuwd dat terreurcellen in onder meer de Benelux over chemische wapens beschikken. Dat heeft hij vernomen tijdens gesprekken met hoge functionarissen in het Mossad-hoofdkwartier. De contacten van Wilders in Israël zijn zo goed dat de Nederlandse ambassade in Tel Aviv geen programma hoeft te maken als hij naar Israël komt, maar alleen de wapenvergunningen voor zijn lijfwachten moet regelen, aldus een welingelichte bron.
In de ruim acht jaar die Wilders in de Tweede Kamer zit voor de VVD, de Groep Wilders en de Partij voor de Vrijheid, heeft hij zich in een continue stroom schriftelijke Kamervragen opgeworpen als een verdediger van Israël, zo wijst het archief uit. De verwijten aan de buurlanden van de Joodse staat zijn niet van de lucht, maar Israël wordt gespaard.
Ook als Olmert en zijn regering in de zomer van 2006 in de hele wereld onder vuur liggen vanwege het offensief in Libanon, blijft Wilders onvoorwaardelijk aan de kant van Israël staan. Twee dagen nadat er 47 Libanezen zijn gedood door Israëlische beschietingen eist Wilders in Kamervragen dat het kabinet zich onverkort achter de Joodse staat opstelt. ‘Bent u bereid onmiddellijk publiekelijk namens de Nederlandse regering politieke steun aan – en solidariteit met – Israël en de Israëlische strijd tegen het terrorisme in de Palestijnse Gebieden en Libanon uit te spreken’, vraagt hij de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot (CDA). Die antwoordt dat het bij het recht van Israël om zich te verdedigen tegen ontvoeringen van Israëlische soldaten en raketaanvallen van Hamas en Hezbollah ‘uiteraard wel van belang (is) dat het internationale recht gerespecteerd wordt’.
VVD-Kamerleden die Wilders als fractiegenoot hebben meegemaakt, omschrijven hem niet alleen als ‘een vriend van Israël’, maar ook als een pleitbezorger voor de Joodse staat. ‘Hij heeft een heel groot hart voor Israël én de politieke belangen van dat land’, zegt de prominente liberaal John Manheim, die met Wilders campagne voor de VVD voerde in Tel Aviv en omstreken, en voorzitter is van het Centrum Informatie en Documentatie over Israël (CIDI) in Den Haag.
Toen leden van het Europese Parlement in september vorig jaar de lobbyclub ‘Europese Vrienden van Israël’ stichtten, behoorde Wilders tot de genodigden (hij zegde daags voor het oprichtingsgala af). ‘Wilders is geïdentificeerd als een supporter van Israël’, verklaart de Belgische directeur Dimitri Dombret. De PVV-leider zei vorige week in Elsevier dat hij ‘nooit in welke lobby of commissie voor Israël dan ook geeft gezeten’. Hij wordt niettemin door rechtsradicale, antisemitische groepen zo vereenzelvigd met Israël, dat hij op hun internetsites standaard als ‘de zionist Wilders’ en als ‘Jodenknecht’ wordt aangeduid.
Meerdere VVD’ers verdenken Wilders ervan dat hij Kamervragen liet insteken door de Israëlische ambassade in Nederland, die op steenworp afstand van de Tweede Kamer ligt. Wilders heeft dat ontkend: ‘Onzin! Elke Kamervraag heb ik zelf geschreven. Ik was het wel vaak met Israël eens, daar heb ik me nooit voor geschaamd.’ Ook oud-Kamervoorzitter Frans Weisglas (VVD), die in het verleden samen met Wilders vragen over Israël stelde, zegt dat hij altijd alles zelf heeft bedacht.
Feit is wel dat Wilders als VVD-Kamerlid lange tijd een medewerker had die rechtstreeks afkomstig was van de Israëlische ambassade. Deze voormalige rechterhand, Elliott Wagschal, wil echter geen vragen beantwoorden over zijn werkzaamheden voor de parlementariër: ‘Ik praat niet over mijn vroegere baas’.
‘Wilders staat dicht bij Israël’, meent Weisglas. Maar zoiets hoeft niet te betekenen dat er sprake is van een dubbele loyaliteit, zegt hij met verwijzing naar de PvdA-staatssecretarissen die van de PVV-leider hun tweede paspoort moeten inleveren. De oud-Kamervoorzitter besluit met een boodschap voor Wilders, verpakt in ironie: ‘Net als Aboutaleb en Albayrak is hij loyaal aan Nederland. Zij hebben allen trouw aan de Grondwet gezworen.’
Bron: altermedia