reallife
11-11-07, 19:11
TELEGRAAF zondag 11 november 2007
Vrooommm, een looping. En nog een. En nog een. Het is maar goed dat er in het speelgoedvliegtuigje van de 4-jarige Thomas Verstoep geen echte passagiers zitten. Het jochie met zijn kale koppie is helemaal door het dolle heen. Op uitnodiging van de stichting Hoogvliegers maakt hij straks een rondvlucht in een super-de-luxe zakenjet. Net als dertien andere chronisch of terminaal zieke kinderen. ,,Mam, ik heb er zo’n zin in. Wanneer stijgen we op?”
Bij hoge uitzondering wordt rondje om verkeerstoren Schiphol gemaakt
Stichting Hoogvliegers bezorgt zieke kinderen onvergetelijke dag
Vliegen over een RODE LOPER
Jochie dat in de lucht honderduit praat, blijkt autistisch
door COEN SPRINGELKAMP
SCHIPHOL – Met een lijnbus worden veertien kinderen en vier begeleiders over het platform op Schiphol-Oost naar de fonkelende Dornier 328 gereden. Voor de bus rijdt een dienstauto met blauwe zwaailichten slalommend tussen de toestellen van de rijken der aarde. De kinderen glimmen.
De stichting Hoogvliegers wil chronisch of terminaal zieke kinderen een zeer speciale dag bezorgen door met hen te gaan vliegen. Iedere dag, vanaf ieder vliegveld in Nederland. „We halen ze op in het ziekenhuis en brengen ze naar het dichtstbijzijnde vliegveld. We doen niet alleen een rondvlucht, maar laten de kinderen, als het even kan, ook zelf sturen”, zegt oprichter Jeroen Engelkes. Hij hoopt jaarlijks circa 500 kinderen een onvergetelijke dag te bezorgen. Uiteraard kost hun dat niets.
Binnenstad
Vandaag is dat een rondvlucht met een zakenjet van Solid aiR. Eenmaal in de lucht trekt gezagvoerder Milan Hoekman de Dornier in een steile bocht. Over een denkbeeldige rode loper raast de witoranje gekleurde zakenjet – met toestemming van de luchtverkeersleiding – met dik 250 kilometer per uur over de binnenstad van Amsterdam, haar grachten, rondvaartboten, Centraal Station en het IJ. De minivips aan boord drukken hun neuzen zo stijf tegen de ruiten dat ze er bijna doorheen gaan. ,,Wat zijn de treinen klein!”
Jeroen Engelkes, zelf piloot bij Transavia.com, kwam een half jaar geleden op het idee om zieke kinderen met hulp van collega-vliegers en sportvliegtuigen niet alleen een onvergetelijke, maar vooral onbezorgde dag te geven.
„Ik ben intens dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb. Daarom wilde ik iets doen voor chronisch en terminaal zieke kinderen”, aldus Engelkes. „Ze leveren dagelijks een strijd waar velen geen besef van hebben. Daarom willen we ze iets geven wat zelfs voor ’gewone’ kinderen niet is weggelegd.”
Van Amsterdam gaat het in een ruime bocht naar het eiland Pampus, waar de piloot de kinderen een korte VOC-geschiedenisles geeft. Daarna richting vestingstad Naarden, die er van boven nog mooier uitziet dan op de grond. „Het is net een puzzel met al die hoeken en punten”, weet de 12jarige Roel van Spreuwel, die het stadje met zijn digitale camera probeert te vangen.
Op de stoel voor hem zit de 4-jarige Jonathan Jacobs uit Bodegraven. Hij vliegt, net als de helft van de andere minivips aan boord, voor de eerste keer in zijn leven. Het jochie, dat bijna verzuipt in de grote leren fauteuil, drukt zijn neusje stevig tegen het raam om niets te hoeven missen van de kleine wereld beneden hem.
„Zooo, een echt kasteel met ridders. En daar allemaal zeilboten. Wat is het allemaal klein”, roept Jonathan wanneer het toestel over het Muiderslot vliegt.
De 4-jarige passagier geniet intens en babbelt honderduit. Dat het vliegtuig door turbulentie flink schudt en ook de vleugels vrolijk meedoen, doet hem niets.
Ook niet een klein beetje misselijk? „Nee, het geeft juist wel een lekker gevoel in je buik als het vliegtuig heen en weer gaat. Maar ik krijg er wel een beetje dorst en trek van”, roept de hummel boven het geluid van de propellers uit wanneer hij de charmante stewardess in het vizier krijgt.
Champagne
Hoewel hij nog nooit eerder heeft gevlogen, weet hij precies bij wie hij moet zijn voor iets lekkers. „Als we zijn geland, krijgen jullie speciale Jip & Janneke-kinderchampagne”, zegt stewardess Yvonne Hendrikx. Jonathan glundert.
Terug op de grond is hij aanzienlijk stiller. Hij lijkt dwars door de mensen om hem heen te kijken. Met uitzondering van zijn moeder Marleen lijkt hij de wereld om hem heen compleet te negeren. Aan boord had Jonathan aanzienlijk meer praatjes.
Tong verloren of stiekem toch een beetje misselijk? „Nee hoor”, legt Marleen uit. „Jonathan is autistisch, legt moeilijk contacten en leeft in zijn eigen wereldje. Dat hij honderduit tegen wildvreemden praat, heb ik nog nooit meegemaakt. Kennelijk voelde hij zich helemaal vrij en op zijn gemak.”
Het bestaan van de stichting Hoogvliegers ging als een lopend vuurtje over alle vliegvelden in Nederlanden. Piloten boden zichzelf en hun toestellen massaal aan om kinderen rond te vliegen. Stichting Hoogvliegers vergoedt alleen de brandstof en start- en landingsgelden als de vliegers daar om vragen.
Engelkes: „Iedere euro die we van donateurs en sponsors krijgen, gaat op aan het vliegen. Punt. De piloot krijgt zelfs geen kopje koffie of broodje kaas aangeboden.” Aan vliegers en vliegtuigen vooralsnog geen gebrek, aan geld wel. Hoogvliegers heeft voor een vlucht per kind ongeveer 100 euro nodig.
Toen de Nederlandse privéjetmaatschappij Solid aiR, die dagelijks vips en zakenlieden kriskras door Europa vliegt, hoorde van het initiatief, was het contact snel gelegd. Directeur Huub van den Hout hoefde niet lang na te denken om kosteloos een luxe jet ter beschikking te stellen. „Geen seconde. Als je vliegtuigen hebt, waarom zouden we het dan niet doen?” zegt hij resoluut.
Hij wil er verder weinig woorden aan vuil maken. „ Al die lachende gezichtjes, dat is onze beloning.” Van den Hout daarna fluisterend tegen een medewerker: „Dit gaan we absoluut vaker doen!”
De stichting heeft niet alleen goede contacten met ziekenhuizen en medisch kinderdagverblijven. „Drie woorden zijn eigenlijk genoeg om uit te leggen wat Hoogvliegers doet”, zegt Engelkes. „Vliegtuigen en zieke kinderen. Dan gaan alle deuren open.”
Zelfs op het streng beveiligde platform op Schiphol-Oost, waar zakenjets en regeringstoestellen elkaar verdringen, krijgt de stichting Hoogvliegers alle medewerking. Na het instappen van de kinderen rijdt de bus onder begeleiding van een marshall naar het begin van de startbaan. Daar zitten de ouders letterlijk eerste rij wanneer de Dornier de lucht in gaat.
Dankbaar
„Dat gebeurt niet vaak”, weet beroepsvlieger Engelkes uit ervaring. „In alle jaren die ik vanaf Schiphol opereer, is de medewerking die we krijgen werkelijk ongekend. Daarvoor zijn we erg dankbaar.”
Op de terugvlucht van Volendam naar Schiphol meldt gezagvoerder Hoekman zich weer over de speakers. „Ik heb nog een verassing voor jullie. We mogen straks een rondje rond de verkeerstoren vliegen. Dat is voor mij ook heel erg bijzonder, want dat mag normaal nooit”, zegt de piloot hoorbaar opgewonden. „Jongens en meisjes, dit is echt heel, heel speciaal.”
De Dornier raast laag over het luchtvaartterrein. De start- en taxibanen schieten onder ons door. De grote blauwe Boeings 747 van KLM worden rap groter. Dan gaat de Dornier op één oor en vliegt in een bijna volmaakte cirkel rond de verkeerstoren van Schiphol.
De kinderen achterin zwaaien vrolijk naar de verkeersleiders die achter de spiegelende ruiten op grote hoogte hun werk doen. „Ze zwaaien terug. Ze zwaaien terug”, roept een trotse hoogvlieger vanuit zijn eigen troon achter in de zakenjet. „Gaaf!”
http://www.stichtinghoogvliegers.nl/pages/telegraaf11nov2007/TE_2S_20071111_23_123_2_thumb.jpg
Genieten in de cockpit! De 8-jarige Hanne-Ruth Roos , die als baby haar gezicht verbrandde, is voor eventjes de copiloot van gezagvoerder Milan Hoekman.
http://www.stichtinghoogvliegers.nl/pages/telegraaf11nov2007/TE_2S_20071111_23_123_3_thumb.jpg
De groep dolenthousiaste minivips na de vlucht met de bemanning van Solid aiR.
Vrooommm, een looping. En nog een. En nog een. Het is maar goed dat er in het speelgoedvliegtuigje van de 4-jarige Thomas Verstoep geen echte passagiers zitten. Het jochie met zijn kale koppie is helemaal door het dolle heen. Op uitnodiging van de stichting Hoogvliegers maakt hij straks een rondvlucht in een super-de-luxe zakenjet. Net als dertien andere chronisch of terminaal zieke kinderen. ,,Mam, ik heb er zo’n zin in. Wanneer stijgen we op?”
Bij hoge uitzondering wordt rondje om verkeerstoren Schiphol gemaakt
Stichting Hoogvliegers bezorgt zieke kinderen onvergetelijke dag
Vliegen over een RODE LOPER
Jochie dat in de lucht honderduit praat, blijkt autistisch
door COEN SPRINGELKAMP
SCHIPHOL – Met een lijnbus worden veertien kinderen en vier begeleiders over het platform op Schiphol-Oost naar de fonkelende Dornier 328 gereden. Voor de bus rijdt een dienstauto met blauwe zwaailichten slalommend tussen de toestellen van de rijken der aarde. De kinderen glimmen.
De stichting Hoogvliegers wil chronisch of terminaal zieke kinderen een zeer speciale dag bezorgen door met hen te gaan vliegen. Iedere dag, vanaf ieder vliegveld in Nederland. „We halen ze op in het ziekenhuis en brengen ze naar het dichtstbijzijnde vliegveld. We doen niet alleen een rondvlucht, maar laten de kinderen, als het even kan, ook zelf sturen”, zegt oprichter Jeroen Engelkes. Hij hoopt jaarlijks circa 500 kinderen een onvergetelijke dag te bezorgen. Uiteraard kost hun dat niets.
Binnenstad
Vandaag is dat een rondvlucht met een zakenjet van Solid aiR. Eenmaal in de lucht trekt gezagvoerder Milan Hoekman de Dornier in een steile bocht. Over een denkbeeldige rode loper raast de witoranje gekleurde zakenjet – met toestemming van de luchtverkeersleiding – met dik 250 kilometer per uur over de binnenstad van Amsterdam, haar grachten, rondvaartboten, Centraal Station en het IJ. De minivips aan boord drukken hun neuzen zo stijf tegen de ruiten dat ze er bijna doorheen gaan. ,,Wat zijn de treinen klein!”
Jeroen Engelkes, zelf piloot bij Transavia.com, kwam een half jaar geleden op het idee om zieke kinderen met hulp van collega-vliegers en sportvliegtuigen niet alleen een onvergetelijke, maar vooral onbezorgde dag te geven.
„Ik ben intens dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb. Daarom wilde ik iets doen voor chronisch en terminaal zieke kinderen”, aldus Engelkes. „Ze leveren dagelijks een strijd waar velen geen besef van hebben. Daarom willen we ze iets geven wat zelfs voor ’gewone’ kinderen niet is weggelegd.”
Van Amsterdam gaat het in een ruime bocht naar het eiland Pampus, waar de piloot de kinderen een korte VOC-geschiedenisles geeft. Daarna richting vestingstad Naarden, die er van boven nog mooier uitziet dan op de grond. „Het is net een puzzel met al die hoeken en punten”, weet de 12jarige Roel van Spreuwel, die het stadje met zijn digitale camera probeert te vangen.
Op de stoel voor hem zit de 4-jarige Jonathan Jacobs uit Bodegraven. Hij vliegt, net als de helft van de andere minivips aan boord, voor de eerste keer in zijn leven. Het jochie, dat bijna verzuipt in de grote leren fauteuil, drukt zijn neusje stevig tegen het raam om niets te hoeven missen van de kleine wereld beneden hem.
„Zooo, een echt kasteel met ridders. En daar allemaal zeilboten. Wat is het allemaal klein”, roept Jonathan wanneer het toestel over het Muiderslot vliegt.
De 4-jarige passagier geniet intens en babbelt honderduit. Dat het vliegtuig door turbulentie flink schudt en ook de vleugels vrolijk meedoen, doet hem niets.
Ook niet een klein beetje misselijk? „Nee, het geeft juist wel een lekker gevoel in je buik als het vliegtuig heen en weer gaat. Maar ik krijg er wel een beetje dorst en trek van”, roept de hummel boven het geluid van de propellers uit wanneer hij de charmante stewardess in het vizier krijgt.
Champagne
Hoewel hij nog nooit eerder heeft gevlogen, weet hij precies bij wie hij moet zijn voor iets lekkers. „Als we zijn geland, krijgen jullie speciale Jip & Janneke-kinderchampagne”, zegt stewardess Yvonne Hendrikx. Jonathan glundert.
Terug op de grond is hij aanzienlijk stiller. Hij lijkt dwars door de mensen om hem heen te kijken. Met uitzondering van zijn moeder Marleen lijkt hij de wereld om hem heen compleet te negeren. Aan boord had Jonathan aanzienlijk meer praatjes.
Tong verloren of stiekem toch een beetje misselijk? „Nee hoor”, legt Marleen uit. „Jonathan is autistisch, legt moeilijk contacten en leeft in zijn eigen wereldje. Dat hij honderduit tegen wildvreemden praat, heb ik nog nooit meegemaakt. Kennelijk voelde hij zich helemaal vrij en op zijn gemak.”
Het bestaan van de stichting Hoogvliegers ging als een lopend vuurtje over alle vliegvelden in Nederlanden. Piloten boden zichzelf en hun toestellen massaal aan om kinderen rond te vliegen. Stichting Hoogvliegers vergoedt alleen de brandstof en start- en landingsgelden als de vliegers daar om vragen.
Engelkes: „Iedere euro die we van donateurs en sponsors krijgen, gaat op aan het vliegen. Punt. De piloot krijgt zelfs geen kopje koffie of broodje kaas aangeboden.” Aan vliegers en vliegtuigen vooralsnog geen gebrek, aan geld wel. Hoogvliegers heeft voor een vlucht per kind ongeveer 100 euro nodig.
Toen de Nederlandse privéjetmaatschappij Solid aiR, die dagelijks vips en zakenlieden kriskras door Europa vliegt, hoorde van het initiatief, was het contact snel gelegd. Directeur Huub van den Hout hoefde niet lang na te denken om kosteloos een luxe jet ter beschikking te stellen. „Geen seconde. Als je vliegtuigen hebt, waarom zouden we het dan niet doen?” zegt hij resoluut.
Hij wil er verder weinig woorden aan vuil maken. „ Al die lachende gezichtjes, dat is onze beloning.” Van den Hout daarna fluisterend tegen een medewerker: „Dit gaan we absoluut vaker doen!”
De stichting heeft niet alleen goede contacten met ziekenhuizen en medisch kinderdagverblijven. „Drie woorden zijn eigenlijk genoeg om uit te leggen wat Hoogvliegers doet”, zegt Engelkes. „Vliegtuigen en zieke kinderen. Dan gaan alle deuren open.”
Zelfs op het streng beveiligde platform op Schiphol-Oost, waar zakenjets en regeringstoestellen elkaar verdringen, krijgt de stichting Hoogvliegers alle medewerking. Na het instappen van de kinderen rijdt de bus onder begeleiding van een marshall naar het begin van de startbaan. Daar zitten de ouders letterlijk eerste rij wanneer de Dornier de lucht in gaat.
Dankbaar
„Dat gebeurt niet vaak”, weet beroepsvlieger Engelkes uit ervaring. „In alle jaren die ik vanaf Schiphol opereer, is de medewerking die we krijgen werkelijk ongekend. Daarvoor zijn we erg dankbaar.”
Op de terugvlucht van Volendam naar Schiphol meldt gezagvoerder Hoekman zich weer over de speakers. „Ik heb nog een verassing voor jullie. We mogen straks een rondje rond de verkeerstoren vliegen. Dat is voor mij ook heel erg bijzonder, want dat mag normaal nooit”, zegt de piloot hoorbaar opgewonden. „Jongens en meisjes, dit is echt heel, heel speciaal.”
De Dornier raast laag over het luchtvaartterrein. De start- en taxibanen schieten onder ons door. De grote blauwe Boeings 747 van KLM worden rap groter. Dan gaat de Dornier op één oor en vliegt in een bijna volmaakte cirkel rond de verkeerstoren van Schiphol.
De kinderen achterin zwaaien vrolijk naar de verkeersleiders die achter de spiegelende ruiten op grote hoogte hun werk doen. „Ze zwaaien terug. Ze zwaaien terug”, roept een trotse hoogvlieger vanuit zijn eigen troon achter in de zakenjet. „Gaaf!”
http://www.stichtinghoogvliegers.nl/pages/telegraaf11nov2007/TE_2S_20071111_23_123_2_thumb.jpg
Genieten in de cockpit! De 8-jarige Hanne-Ruth Roos , die als baby haar gezicht verbrandde, is voor eventjes de copiloot van gezagvoerder Milan Hoekman.
http://www.stichtinghoogvliegers.nl/pages/telegraaf11nov2007/TE_2S_20071111_23_123_3_thumb.jpg
De groep dolenthousiaste minivips na de vlucht met de bemanning van Solid aiR.