Bekijk Volledige Versie : Forumtrollen door 'deindividuation'
Psychologische analyse van het trollen getrolld
Dinsdag 20 november 2007, 16:06 - De moderator van de New Scientist-site waagt zich aan een psychologische verklaring van slecht gedrag in e-mails en op internet, zoals het trollen op discussiefora. Het resultaat: een enorme lijst trolls.
Door Maarten Hell
Hoewel het blog op de site van New Scientist vooral gaat over e-mailgedrag, worden er vergelijkingen gemaakt met zogenaamde 'comment trolls'. Auteur Michael Marshall is tevens moderator van de site en moet commentaar dat in strijd is met de huisregels verwijderen. Het viel hem op dat er altijd een hardnekkige minderheid is die onbeleefde, provocatieve of beledigende reacties geeft.
Marshall voert dergelijk gedrag terug tot het proces van 'deindividuation ' waarbij de relatieve anonimiteit van de online mens en de psychologische afstand tot zijn gesprekspartners resulteren in agressiever gedrag. Daarnaast speelt het risico van miscommunicatie een grote rol, omdat alle discussie op schrift plaatsvindt. Door het informele karakter van e-mail en internet worden boodschappen minder zorgvuldig verstuurd dan bij een papieren correspondentie.
Sliert commentaar
Zoals te verwachten, genereerde Marshalls artikel een flinke reeks trolls, soms van een bedenkelijk niveau. Een redacteur van TechCrunch, die de column van de New Scientist-site overnam, ging nog een stap verder. Hij rubriceerde de reacties op het eigen online forum in 'gerechtvaardigde' reacties, 'link spammers' en 'trolls'. Laatstgenoemden kregen het zwaar van hem te verduren, wat opnieuw een sliert aan commentaar opleverde.
http://www.webwereld.nl/ref/newsletter/48750
Deindividuation
Abstract
Deindividuation theory is a social psychological account of the individual in the crowd. Deindividuation is a psychological state of decreased self-evaluation, causing anti-normative and disinhibited behavior. The impact of deindividuation theory in science and society (especially 20th century politics) make it one of social science's more influential contributions. Deindividuation theory is rooted in some of the earliest social psychological theorizing, more than a century ago. It seeks to explain the apparent transformation of rational individuals into an unruly group or crowd. It posits that the group provides an environment in which the individual --submerged and anonymous -- suffers from a loss of self-awareness (Zimbardo, 1969). Deindividuation hinders reflection about the consequences of actions, rendering social norms impotent while increasing suggestibility to random outside influences. The theory has been invoked to account for a range of phenomena such as collective behavior, behavior in online groups and in CMC, and the results of the classic Stanford Prison Experience. Despite its status and impact, empirical support for deindividuation theory is minimal. Recently, this lack of support has been attributed to the faulty assumption that crowds cause a loss of self. Instead, it has been proposed that deindividuation marks a transition from individual identity to social dimensions of the self. This transition to a social identity may increase responsiveness to social norms particular to the crowd, instead of decreasing responsiveness to generic social norms, as suggested by deindividuation theory.
What is Deindividuation
According to deindividuation theory, the psychological state of deindividuation is aroused when individuals join crowds or large groups. The state is characterized by diminished awareness of self and individuality. This in turn reduces an individual's self-restraint and normative regulation of behavior. In social psychology, deindividuation is a major theory of group behavior: it provides an explanation of collective behavior of violent crowds, mindless hooligans, and the lynch mob. In addition, deindividuation has been associated with other social phenomena such as genocide, stereotyping, and disinhibition in other settings such as computer-mediated communication. Below, the theoretical evolution of deindividuation is sketched, followed by a brief impression of the empirical support for this theory. Finally, recent research is discussed, which argues for a reconceptualization of deindividuation: It appears deindividuation is not a loss of individual identity, but may be better construed as a transition to a social identity.
Theoretical evolution of Deindividuation
Deindividuation theory is rooted in the earliest works of social psychology, in particular Gustave Le Bon's (1895/1995) crowd theory. In his book "The Crowd" Le Bon vividly describes how the individual in the crowd is psychologically transformed. He proposes that the psychological mechanisms of anonymity, suggestibility and contagion transform an assembly into a "psychological crowd." In the crowd the collective mind takes possession of the individual. As a consequence, a crowd member is reduced to an inferior form of evolution: irrational, fickle, and suggestible. The individual submerged in the crowd loses self-control and becomes a mindless puppet, possibly controlled by the crowd's leader, and capable of performing any act, however atrocious or heroic.
Although many have criticized Le Bon's theory and his politics --the two are closely linked--, the influence of "The Crowd" in science and society is difficult to underestimate. The sales of this book are among the highest of scientific texts. In science, his analysis has inspired many theories of collective behavior, for example those of Freud, McDougall, Blumer, and Allport. In society, Le Bon's influence has been remarkably strong and more questionable: His theory informed figures such as Mussolini and Hitler, whose ideologies resonated with Le Bon's emphasis on racial factors (Nye, 1975).
The field of social psychology revived Le Bon's ideas in the 50s. They were couched in more scientific terms as a theory of "deindividuation." Initially, it was argued that deindividuation occurs when individuals in a group are not paid attention to as individuals (Festinger, Pepitone, & Newcomb, 1952). Thus, being unaccountable in a crowd or group has the psychological consequence of reducing inner restraints, and increasing behavior that is usually inhibited. The causes of deindividuation were gradually extended from anonymity in groups to other contextual factors, such as reductions of responsibility, arousal, sensory overload, a lack of contextual structure or predictability, and altered consciousness due to drugs or alcohol (Zimbardo, 1969).
Thus, although Le Bon's ideas were the blueprint for the deindividuation concept, the situations that cause deindividuation were gradually expanded to include other settings than the crowd. Deindividuation theory differs from Le Bon's theory in one further important respect: The consequence of deindividuation is not that the loss of individuality is replaced by a collective mind that guides the individual's actions. Rather the loss of individuality leads to a total loss of control, and releases a person from internalized moral restraints to produce emotional, impulsive, irrational, regressive and intense behavior.
In the 1970s, deindividuation theory became a popular focus of scientific research, encouraged and inspired in part by the collective disorders characteristic of that period. However, the empirical support for deindividuation theory was not especially forthcoming. In particular, there was inconsistent evidence regarding the influence of anonymity in groups, and there was virtually no evidence for the psychological state of deindividuation (Diener, 1980). Indeed, it appeared that this psychological state, which by all accounts appeared to be easily induced, was more elusive than initially conceived.
In order to come to terms with the empirical obstacles, deindividuation theory was gradually modified and specified over the course of the 80s. In particular, the psychological underpinnings of deindividuation have been narrowed down. In the original version of the theory, deindividuation was closely bound up with the lack of accountability that accompanies submergence in the group. Hence, empirically the focus often was on anonymity in the group as the most important factor to produce deindividuation. Contemporary formulations of the theory focus on the psychological process of reduced (private) self-awareness as the defining feature of deindividuation (Diener 1980, Prentice-Dunn and Rogers 1982). Self-awareness entails a person's becoming the object of one's own attention. This attention for (private) aspects of oneself, such as one's attitudes and norms, increases the capacity for self-regulation. Classical and contemporary views agree, however, on the main thrust of the deindividuation hypothesis: The psychological state of deindividuation brings about anti-normative and disinhibited behavior (Postmes & Spears, 1998, for a review).
Deindividuation Research
Several influential studies were conducted to illustrate the force of deindividuation. For example, Zimbardo (1969) reports a study that inspired much subsequent deindividuation research. In one study, participants were rendered anonymous by clothing them in oversized lab coats and hoods, compared with normal clothes and name tags in the control condition. The participants' task was to shock a confederate in a situation similar to the classic Milgram studies on obedience. In a first experiment using groups of female students, Zimbardo demonstrated that anonymous participants shocked longer (and therefore more painfully) than identifiable participants, in confirmation of his theory.
Aware of the limitations of Zimbardo's research in terms of external validity, Edward Diener and colleagues devised more naturalistic contexts in which to test the theory. In some studies, groups of participants were required to "test" a so-called pacifist, trained to remain non-responsive, by hitting the pacifist with foam swords and so forth. The researchers claimed this provided a measure of aggression that was more ecologically valid for crowd behavior. Results were inconsistent, however. In one study, for example, isolated individuals displayed more aggression than groups did (see Postmes & Spears, 1998 for a review).
In another study, Prentice-Dunn and Rogers (1982) induced deindividuation by instructing participants repeatedly to focus attention outward. In addition to attentional focus, participants were seated in a dimly lit room with loud rock music playing, verbal interaction was encouraged and the groups played exciting video games. In contrast, participants in an internal attention focus condition were told not to interact, performed individual tasks and played non-arousing games in a well-lit quiet room. Results showed that when attention was focused outward, higher levels of aggression were obtained.
Support for Deindividuation Theory
These examples illustrate that empirical investigations of deindividuation theory resorted to more and more extreme conditions in search of evidence for deindividuation. Although some studies found support for deindividuation theory's propositions, many failed to support it, and many reported contrary results. Even Zimbardo's (1969) original paper reports that a replication of the study mentioned above obtained the exact opposite results.
Thus, evidence for deindividuation theory appears to be mixed. A recent meta-analysis of the deindividuation literature confirms this impression. This study examines 60 tests of deindividuation theory and concludes that there is insufficient support for deindividuation theory (Postmes and Spears 1998). Disinhibition and anti-normative behavior are not more common in large groups and crowded anonymous settings. Moreover, there is no evidence that deindividuation is associated with reduced self-awareness, or even that reduced self-awareness increases disinhibition. Overall, then, deindividuation theory does not receive sufficient empirical support.
Reconceptualizing Deindividuation
One likely reason for the lack of support for the deindividuation concept, is that the theory is based on Le Bon's analysis of the crowd, which is so over-simplified as to be fundamentally flawed. According to Le Bon, collective behavior is always irrational: The individual in the crowd loses cognitive control. Deindividuation theory accepts this notion. For example, Diener argued that crowd members are "similar to the stimulus-response organism of early behaviorism, with reduced conscious mediation" (1980: 230). This negative and disorderly view of collective behavior stands in stark contrast to historical analyses of the crowd, which stress the crowd's capacity for restraint and orderly behavior (e.g., Rudé, 1964). Moreover, these historical analyses accentuate that the crowd often acts on the basis of moral principles and popular consensus (see also Turner & Killian, 1972). Thus, a compelling case can be made that collective behavior is not unrestrained (as argued by deindividuation theory) but rather restrained by normative processes. The implication is that collective behavior is under conscious control, and far from irrational and unrestrained.
In recent social psychological research, a normative analysis of collective behavior is supported. In deindividuation studies, for example, people are more likely to follow local group norms if they are "deindividuated" (Postmes and Spears, 1998). The idea that behavior could be the result of local group norms was considered explicitly by Johnson and Downing (1979) who varied the manipulation of anonymity developed by Zimbardo. Participants were made anonymous by means of mask and overalls reminiscent of the Ku Klux Klan (similar to Zimbardo's uniforms) or by means of nurses' uniforms. Although compared to the control condition participants shocked somewhat more when dressed in the Ku Klux Klan uniforms, they actually shocked less when dressed as nurses. This finding illustrates that groups are sensitive to normative cues associated with the social context.
Researchers working within the framework of social identity theory have attempted to reconceptualize deindividuation in order to account for the crowd's normative regulation. They argue that deindividuating settings do not cause a loss of self, but they shift a person from an individual identity to a collective identity as a member of the group or crowd. For example, being in a demonstration will accentuate the unity of participants if they rally behind their cause --seemingly oblivious to strong divisions and disagreements that may exist between them. This common group membership may become accentuated if an opposing group (such as the police) acts upon the crowd as if it were one, for example by blocking its way or attempts to contain it. The strong adherence to this common group membership, which emerges over the course of such events, explains why normative regulation within the crowd may occur (Reicher, 1987).
In sum, whereas deindividuation theory argues that the crowd causes a loss of identity, reverting the individual to irrationality, it seems more productive to reconceptualize deindividuation as a shift from a personal identity to a social identity, shared by members of the crowd. This may explain the normative restraint within the crowd as observed by historians, as well as the normative restraint observed in experimental studies of deindividuation.
References
Diener, E. (1980). Deindividuation: The absence of self-awareness and self-regulation in group members. In P. B. Paulus (Ed.), The psychology of group influence (pp. 209-242). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.
Festinger, L., Pepitone, A., & Newcomb, T. (1952). Some consequences of de-individuation in a group. Journal of Abnormal and Social Psychology, 47, 382-389.
Le Bon, G. (1995). The crowd: A study of the popular mind. London: Transaction Publishers. (Original work published in 1895).
Nye, R. A. (1975). The origins of crowd psychology: Gustave Le Bon and the crisis of mass democracy in the third republic. Bervely Hills, CA: Sage.
Postmes, T., & Spears, R. (1998). Deindividuation and anti-normative behavior: A meta-analysis. Psychological Bulletin, 123, 238-259.
Reicher, S. D. (1987). Crowd behaviour as social action. In J. C. Turner, M. A. Hogg, P. J. Oakes, S. D. Reicher, & M. S. Wetherell (Eds.), Rediscovering the social group: A self-categorization theory (pp. 171-202). Oxford, England: Basil Blackwell.
Rudé, G. (1964). The crowd in history: A study of popular disturbances in France and England, 1730-1848. New York: Wiley.
Turner, R. H., & Killian, L. M. (1972). Collective behavior. (2nd ed.). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Zimbardo, P. G. (1969). The human choice: Individuation, reason, and order vs. deindividuation, impulse and chaos. In W. J. Arnold & D. Levine (Eds.), Nebraska Symposium on Motivation (Vol. 17, pp. 237-307). Lincoln, NE: University of Nebraska Press.
http://psy.ex.ac.uk/~tpostmes/deindividuation.php
No offence, gezien je avatar..
Maar komt het niet gewoon, doordat "de voetbalsupporter" ineens internet kreeg? :D
Iedereen die niets anders wil dan keihard in het doel van de vijand trappen, krijgt nou overal de kans, of er nou gevoetbald wordt of niet..
Geplaatst door Maarten
No offence, gezien je avatar..
Maar komt het niet gewoon, doordat "de voetbalsupporter" ineens internet kreeg? :D
Iedereen die niets anders wil dan keihard in het doel van de vijand trappen, krijgt nou overal de kans, of er nou gevoetbald wordt of niet..
Dat lijkt me een ingebakken vooroordeel: trollen zijn laag opgeleide en daarom voetbalsupporters en omdat ze toegang hebben gekregen tot het edel spel des discours en er geen weg mee weten, zoals jij en ik, lopen ze te trollen...
:fuckit:
Mijn ervaring is dat de grootste trollen niet aan dat plaatje voldoen.
Maar misschien is het een leuk idee voor beheer hier? Een shame and name lijstje? Of is dat te Amerikaans?
:lachu:
Geplaatst door TonH
Dat lijkt me een ingebakken vooroordeel: trollen zijn laag opgeleide en daarom voetbalsupporters en omdat ze toegang hebben gekregen tot het edel spel des discours en er geen weg mee weten, zoals jij en ik, lopen ze te trollen...
:fuckit:
Mijn ervaring is dat de grootste trollen niet aan dat plaatje voldoen.
De meeste voetbalhooligans interessant genoeg ook niet.
Proletendom is tot op zekere hoogte mode geworden.
Een favoriet thema van Theodore Dalrymple. ('Our cuture or what is left of it'.
Geplaatst door TonH
Maar misschien is het een leuk idee voor beheer hier? Een shame and name lijstje? Of is dat te Amerikaans?
Zou er dan nog iemand overblijven om mee te kunnen discussiëren?
Kijk! Hier gaat het nou allemaal om!
Geplaatst door TonH
:fuckit:
Ik zal 'm nog een keer laten zien:
Geplaatst door TonH
:fuckit:
En nog een keer voor de duidelijkheid:
Geplaatst door TonH
:fuckit:
Zodat we allemaal begrijpen waar het over gaat:
Geplaatst door TonH
:fuckit:
Geintje Ton..
Maar ik vrees dat er nog wel meer problemen en afwijkingen zijn, dan enkel die de-individualisatie..
III heeft misschien wel gelijk met de vraag, of je nog wel iemand over houdt?
Nou kan III het niet beoordelen, want die is zelf geschift. En ik kan dat van hem wél beoordelen, want ik ben nog geschifter..
Maar de ergsten zijn meestal degenen, die menen niet geschift te zijn.
Een psychiater zei een keer: het probleem is meestal niet, dat mensen te weinig weten, maar dat ze teveel (menen te) weten..
Ik kon het artikel overigens niet goed lezen. Ik heb daar een afwijking in. Als je eenmaal juridische tekst gewend bent, waarbij elke punt of komma telt, dan ervaar je tekt als dit als werkelijk oeverloos gezwam. Dat hoeft het helemaal niet te zijn, maar ik wordt er echt crazy van. Te zweverig. Misschien ben ik te ongeduldig, maar voor mij moet het allemaal óf fundamenteel, óf erg feitelijk zijn, anders kom ik er niet door.
Geplaatst door Maarten
Kijk! Hier gaat het nou allemaal om!
Ik zal 'm nog een keer laten zien:
En nog een keer voor de duidelijkheid:
Zodat we allemaal begrijpen waar het over gaat:
:duim:
Zoals wij hier in Griekenland altijd vriendelijk zeggen. En die buitenlanders maar glunderen...
:hihi:
Geintje Ton..
Maar ik vrees dat er nog wel meer problemen en afwijkingen zijn, dan enkel die de-individualisatie..
III heeft misschien wel gelijk met de vraag, of je nog wel iemand over houdt?
Nou kan III het niet beoordelen, want die is zelf geschift. En ik kan dat van hem wél beoordelen, want ik ben nog geschifter..
Maar de ergsten zijn meestal degenen, die menen niet geschift te zijn.
Een psychiater zei een keer: het probleem is meestal niet, dat mensen te weinig weten, maar dat ze teveel (menen te) weten..
Ik kon het artikel overigens niet goed lezen. Ik heb daar een afwijking in. Als je eenmaal juridische tekst gewend bent, waarbij elke punt of komma telt, dan ervaar je tekt als dit als werkelijk oeverloos gezwam. Dat hoeft het helemaal niet te zijn, maar ik wordt er echt crazy van. Te zweverig. Misschien ben ik te ongeduldig, maar voor mij moet het allemaal óf fundamenteel, óf erg feitelijk zijn, anders kom ik er niet door.
Ik las in eerste instantie ook "de-individualisation" maar er staat toch echt "deindividuation".
Je hebt kennelijk niet veel op met de sociale wetenschappen, wanneer je niet door deze tekst heen komt.
Ik ook niet, maar de kern is toch wel interessant:
Deindividuation is a psychological state of decreased self-evaluation, causing anti-normative and disinhibited behavior.
Dat kom je breder tegen dan alleen op een forum als dit.
Geplaatst door Maarten
Nou kan III het niet beoordelen, want die is zelf geschift. En ik kan dat van hem wél beoordelen, want ik ben nog geschifter..
Maar de ergsten zijn meestal degenen, die menen niet geschift te zijn.
Een psychiater zei een keer: het probleem is meestal niet, dat mensen te weinig weten, maar dat ze teveel (menen te) weten..
Ik ben totaal niet geschift, hoe kom je erbij?
En als dat nodig is, dan ben jij toch niet geschifter dan ik?
schifting is 2 maal gevonden als synoniem van een ander trefwoord:
trefwoord: selectie
synoniemen: ballotage, schifting
trefwoord: serie
synoniemen: schifting, zifting
http://synoniemen.net/index.php?zoekterm=schifting
Hoe geschifter, hoe meer gefilterd, hoe minder eenheidsworsterig...
Daar kan ik mee leven!
Geplaatst door III
Ik ben totaal niet geschift, hoe kom je erbij?
En als dat nodig is, dan ben jij toch niet geschifter dan ik?
schifting is 2 maal gevonden als synoniem van een ander trefwoord:
trefwoord: selectie
synoniemen: ballotage, schifting
trefwoord: serie
synoniemen: schifting, zifting
http://synoniemen.net/index.php?zoekterm=schifting
Hoe geschifter, hoe meer gefilterd, hoe minder eenheidsworsterig...
Daar kan ik mee leven!
Grinnik... sommigen zullen het misschien geschift vinden, dat je dit bent gaan uitzoeken.
Ik weet eigenlijk niet of er wel een ontkomen aan de geschiftheid is.
Wie niet geschift, die niet wint, zeg maar.. :rolleyes:
Of..
Wat u niet wilt dat u geschift, geschift dat ook een ander niet.
Laat maar..
Overigens levert permanent geschift in de buitenwereld nog wel eens wat op, maar permanent geschift in de binnenwereld wat minder. :rolleyes:
Het meest geschift zou zijn, dat ik hier ook nog ging uitleggen, dat ik maar wat lul..
Of dit: als er 2 miljoen mogelijkheden zijn om iets ontstellends doms te zeggen, hoe lang duurt het dan voor je in de prijzen valt?
En bij welke frequentie val je dan onder geschift?
Geplaatst door Maarten
Grinnik... sommigen zullen het misschien geschift vinden, dat je dit bent gaan uitzoeken.
Ik weet eigenlijk niet of er wel een ontkomen aan de geschiftheid is.
Wie niet geschift, die niet wint, zeg maar.. :rolleyes:
Of..
Wat u niet wilt dat u geschift, geschift dat ook een ander niet.
Laat maar..
Overigens levert permanent geschift in de buitenwereld nog wel eens wat op, maar permanent geschift in de binnenwereld wat minder. :rolleyes:
Het meest geschift zou zijn, dat ik hier ook nog ging uitleggen, dat ik maar wat lul..
Of dit: als er 2 miljoen mogelijkheden zijn om iets ontstellends doms te zeggen, hoe lang duurt het dan voor je in de prijzen valt?
En bij welke frequentie val je dan onder geschift?
Ik kan natuurlijk hiervandaan geen inschatting maken over de grootte van het onderbewuste aandeel in jouw bijdrage.
Maar ik heb het idee dat dat hier zeker een rol speelt.
Je slaat dan ook de spijker op zijn kop:
Men vindt mij nogal raar om het zacht uit te drukken.
Dat komt voornamelijk door het feit dat men zich vooral laat leven door hetgeen over hen wordt gedacht door anderen.
Hoe meer dat strookt met de doctrines en cliché's, hoe angstiger men wordt om te zien dat men daar zelf buiten valt.
Iemand die zich daavan niets aantrekt, zal ook niet vatbaar zijn voor de beperkende werking ervan.
Hij zal eerder geneigd zijn vrijelijk zijn leven gestalte te geven, dat pad van zijn leven zelf in te vullen en daardoor nogal eens afwijkend gedrag te vertonen.
Zulke mensen zijn de schifters van de samenleving. Zij weigeren homogeniteit te aanvaarden waar die onaanvaardbaar is.
Volgens die maatschappij dus ook geschift...
Zonder door te hebben wat ze denken, hebben veel mensen de spijker op zijn kop geslagen.
En dat is geen toevalstreffer: diep binnenin weet men dat die "geschiften" nou precies dat doen waar zij zelf alleen van kunnen dromen.
Hun jaloezie zet hen aan tot haat en afwijzing.
En wat doen diegenen die de pispaal zijn?
Als ze nagedacht hebben over deze materie is er maar één ding wat nog rest:
Dat wat zij voor hebben op de rest aanbieden aan die rest om zo de eenheid proberen te herstellen...
"Cinderella Man"
A modest man from Mandrake
Travelled rich to the city
He had a need to discover
A use for his newly found wealth
Because he was human
Because he had goodness
Because he was moral
They called him insane
Delusions of grandeur
Visions of splendor
A manic depressive
He walks in the rain
Eyes wide open
Heart undefended
Innocence untarnished...
Cinderella Man
Doing what you can
They can't understand
What it means
Cinderella Man
Hang on to your plans
Try as they might
They cannot steal your dreams
In the betrayal of his love he awakened
To face a world of cold reality
And a look in the eyes of the hungry
Awakened him to what he could do
He held up his riches
To challenge the hungry
Purposeful motion
For one so insane
They tried to fight him
Just couldn't beat him
This manic depressive
Who walks in the rain
Geplaatst door TonH
:duim:
Zoals wij hier in Griekenland altijd vriendelijk zeggen. En die buitenlanders maar glunderen...
:hihi:
Vermoedelijk de griekse variant van "Knappe jongen!". In het Russisch heet dat "Maladjets!". Dat is iemand, die denkt iets geweldigs gedaan te hebben, maar in feite dommer dan normaal is.
Geplaatst door TonH
Ik las in eerste instantie ook "de-individualisation" maar er staat toch echt "deindividuation".
Je hebt kennelijk niet veel op met de sociale wetenschappen, wanneer je niet door deze tekst heen komt.
Ik had nog wel een negen voor het DII-examen rechtssociologie bij rechten. Was ik best trots op. Maar ik vond het een beremoeilijk vak, ja.
Maar van rechten kreeg ik een soort afwijking, omdat je alles heel precies moet lezen. En is sociologische teksten wordt er nogal wat gezwamd, zodat ik om de anderhalve zin denk: Isdat wel zo? Is dit wel altijd zo? Is het wel fundamenteel, of gaat het eigenlijk om iets anders? enz enz. Daar wordt je doodmoe van. En als het dan ook nog doorspekt is met vakjargon, dan wordt ik er helemaal gek van.
Geplaatst door TonH
Ik las in eerste instantie ook "de-individualisation" maar er staat toch echt "deindividuation".
de kern is toch wel interessant:
Deindividuation is a psychological state of decreased self-evaluation, causing anti-normative and disinhibited behavior.
Dat kom je breder tegen dan alleen op een forum als dit.
deindividuation... dat lijkt dus een mentaal proces van steeds minder onderscheidingen maken, of misschien gewoon steeds onverschilliger worden.
Ho, stop..
Ik heb een van dale Engels-Nederlands :ego: (Eerlijk gekregen van eMule.. )
Je wordt namelijk een stuk intelligenter, als je wijsheid van anderen 5 meter verder op een plank hout hebt staan. (voldoende naar toe bidden, moet genoeg zijn.)
individuation =
1. individuatie (= 1. het betrekken op individuen. 2. het worden tot individu)
2. individualiteit.
Dat scheelt toch niet zo heel veel met: individualisation = individualisering.
Maar dit heeft meer te maken met het onderscheid met anderen, terwijl het bij individuatie eigenlijk gaat om het uberhaupt een individu worden.
Maar bij "dé-" gaat het dus om het omgekeerde proces, ofwel een bepaalde ontmenselijking..
Dus dit:
Deindividuation is a psychological state of decreased self-evaluation, causing anti-normative and disinhibited behavior.
toch nog es lezen..
Geplaatst door III
Zou er dan nog iemand overblijven om mee te kunnen discussiëren?
Hé trol, het gaat over jou.
Er blijven erg weinig mensen over dan. Wel zo prettig.
Geplaatst door mark61
Hé trol, het gaat over jou.
Er blijven erg weinig mensen over dan. Wel zo prettig.
Lieve mark61,
Het lijkt me beter om hieraan niet teveel woorden te besteden.
Als je morgen weer nuchter bent, denk je er toch weer heel anders over.
Als je wilt dat alles goed gaat komen, neem mij dan aan als je broeder.
Je kunt niet anders.
Bekijk het eens in het licht van het Licht.
Tot die tijd:
Het ga je goed. Kop op man!
Liefs,
III
Geplaatst door TonH
Maar misschien is het een leuk idee voor beheer hier? Een shame and name lijstje? Of is dat te Amerikaans?
:lachu:
Ik zie er wel wat in.
Geplaatst door III
Zou er dan nog iemand overblijven om mee te kunnen discussiëren?
Dat valt reuze mee, denk ik.
Schaap valt onder monumentenzorg, dat is onschadelijk.
Als ze jou en je kille maatje en misschien nog die kruiskrabber eruit flikkeren dan is de trend gebroken. Dan wordt het best wel weer wat.
tr_imparator
23-11-07, 10:49
Deindivudualisatie of doorgeschoten individualisme?
Sry, ik lees het: deindivuation.
tr_imparator
23-11-07, 10:50
Vinden humanisten dat het individualisme tegenwoordig is doorgeschoten?
Er wordt de laatste tijd veel gesproken over ‘doorgeschoten individualisme’. Daar wordt dan onder meer mee bedoeld dat het individu zich niks van anderen zou aantrekken. Vrijheid lijkt ‘onbegrensd’ te worden. Onbegrensde vrijheid is een betreurenswaardige interpretatie van het streven naar persoonlijke autonomie. Deze persoonlijke autonomie is juist van groot belang in de humanistische levensbeschouwing. In het humanisme draait het dan om zaken als ‘zelfbeschikking’, ‘emancipatie’ en ‘zelfontplooiing’. Zelf zin en vorm geven aan het bestaan geeft - in de opvatting van humanisten - het leven een aantrekkelijk perspectief op geluk.
Humanisten zullen over het algemeen twee reacties hebben op ‘doorgeschoten individualisme’. Ze staan afkeurend tegenover egoïsme en zijn kritisch richting mensen die alleen hun eigen belang nastreven. Aan de andere kant hebben ze groot vertrouwen in het individu. Het probleem van ‘doorgeschoten individualisme’ kan niet opgelost worden door te verwijzen naar de gemeenschap of de traditie, maar zal moeten beginnen met het individu zelf. Humanisten hechten veel waarde aan individuele vrijheid, zelfontplooiing en autonomie.
Wat is autonomie?
Het woord autonomie komt uit het Grieks en betekent letterlijk 'zichzelf de wet stellend'. De Duitse filosoof Immanuel Kant (1724-1804) plaatste het tegenover de heteronomie van de kerk. 'Heteronomie' betekent datje je door iemand anders of iets buiten jezelf de wet laat stellen, bijvoorbeeld door een geestelijk of politiek leider, dan wel boeken als de bijbel of de koran. Wie autonoom denkt is voortdurend op zoek naar wat redelijk is omdat men dat zelf kan inzien.
Autonome mensen stellen zich kritisch op, naar anderen en zichzelf Ze willen zoveel mogelijk over hun eigen leven beschikken. Dat is niet individualistisch of egoïstisch bedoeld en hoeft zeker niet te leiden tot egoïsme. Autonomie appelleert juist aan de uitdaging om als mens, deel uitmakend van een samenleving, gestalte te geven aan waarden en normen die de menselijke waardigheid recht doen. Kortom, autonomie hangt niet samen met egoïsme, maar met menselijke waardigheid.
Humanisten menen dat kritische, zelfstandige mensen eerder geneigd zijn tot weloverwogen en letterlijk 'verantwoorde' keuzes. Ze zijn er bovendien van overtuigd dat het kunnen nemen van autonome beslissingen recht doet aan de specifieke aard van mensen. Zoals vrijdenker Piet Spigt het ooit verwoordde: we zijn 'in staat van besef’ (tip: lees zijn boek met de gelijknamige titel, een uitgave van het Humanistisch Verbond, 1981).
In een humanistische benadering van identiteitsontwikkeling ligt het accent op het stimuleren van een eigen systeem van waarden en normen, dat een eigen levensplan en levensvisie mogelijk maakt, De ontwikkeling van zo’n eigen levensvisie voltrekt zich geleidelijk via tal van momenten en ervaringen van twijfel, afweging en kiezen.
Daarbij valt over de inhoud van een levensvisie te twisten. Mensen verschillen van mening over wat nu ‘goed leven’ en ‘echte autonomie’ nu precies betekent. In de geschiedenis van het humanisme is onder meer het ideaal van de homo universalis te zien. De 'universele mens' die ontwikkeld is, moedig, mild, liefdevol, sportief, zorgzaam, onbaatzuchtig, wellevend, stijl- en smaakvol en goed verzorgd. Tegenwoordig spreekt men ook wel van ‘levenskunst’: van het leven een kunstwerk maken.
Streven naar de autonomie van anderen
Humanisten beseffen zich ook terdege dat het leven voor een heel belangrijk deel niet maakbaar is. Allerlei omstandigheden zijn van grote invloed op hoe je leven er uitziet. En deze omstandigheden zijn niet altijd te veranderen. Ziekte en gebrek bijvoorbeeld kunnen een levensplan volledig doorkruisen. Maar ook culturele, sociale en economische omstandigheden kunnen van bijzonder grote invloed zijn. Daarom streeft het humanisme naar samenleving waarin het voor iedereen mogelijk is om zichzelf te ontplooien. Het ideaal van autonomie heeft niet alleen met het individu te maken, het betekent ook dat een samenleving op een manier moet worden ingericht die mensen in staat stelt zichzelf te ontwikkelen. Ofwel, in de humanistische levensbeschouwing gaat het er niet alleen om je eigen autonomie na te streven, maar ook de autonomie van anderen te bevorderen.
De slogan van het Humanistisch Verbond Zelf Denken Samen Leven biedt in essentie het antwoord op dictatuur van slechts het eigen belang Zelf denken en samen leven horen bij elkaar, het individu heeft de gemeenschap nodig, de gemeenschap het individu.
http://www.humanistischverbond.nl/veelgesteldevragen/watvindenhumanistenvanhetdoorgeschotenindividualis mevantegenwoordig.html
Geplaatst door Maarten
Vermoedelijk de griekse variant van "Knappe jongen!". In het Russisch heet dat "Maladjets!". Dat is iemand, die denkt iets geweldigs gedaan te hebben, maar in feite dommer dan normaal is.
Nee, het is de Griekse variant van de opgestoken middelvinger, de up-yours :D
Aannemen dat een gebaar dat zeer positief is in je land van herkomst overal als zodanig gezien wordt is een heel linke zaak, blijkt maar weer. We hebben hier nog een gebaar dat nóg vele malen obscener en beledigender is dan die duim. Maar die is zo onbekent bij de meeste buitenlanders dat die het niet eens zien...
Maar bij "dé-" gaat het dus om het omgekeerde proces, ofwel een bepaalde ontmenselijking..
Dus dit:
Deindividuation is a psychological state of decreased self-evaluation, causing anti-normative and disinhibited behavior.
toch nog es lezen..
Veel sterkte met herlezen. Ben benieuwd.
Geplaatst door tr_imparator
Vinden humanisten dat het individualisme tegenwoordig is doorgeschoten?
...
http://www.humanistischverbond.nl/veelgesteldevragen/watvindenhumanistenvanhetdoorgeschotenindividualis mevantegenwoordig.html
Ik ken humanisten die dit allemaal helemaal niet denken. Zo wordt het het net een religie.
tr_imparator
23-11-07, 11:09
Geplaatst door TonH
Ik ken humanisten die dit allemaal helemaal niet denken. Zo wordt het het net een religie.
Alles wordt een religie als je het benoemt. Een religie maakt het alleen maar makkelijker.
tr_imparator
23-11-07, 11:12
Ik denk dat wetenschap zich onderscheidt van religie door de voortdurende herinterpretatie.
tr_imparator
23-11-07, 11:13
Een overeenkomst is echter het geloof in een waarheid.
Geplaatst door tr_imparator
Ik denk dat wetenschap zich onderscheidt van religie door de voortdurende herinterpretatie.
Dat hangt er maar vanaf. Sommige gelovigen herinterpreteren aan één stuk door. De meesten eigenlijk, maar dan vaak stilletjes, zonder veel geschreeuw.
Een overeenkomst is echter het geloof in een waarheid.
Wetenschap heeft met geloof noch waarheid iets te maken. You should know. De wetenschap houdt zich bezig met functionele modellen van de werkelijkheid.
Geplaatst door H.P.Pas
Schaap valt onder monumentenzorg, dat is onschadelijk.
Als ze jou en je kille maatje en misschien nog die kruiskrabber eruit flikkeren dan is de trend gebroken. Dan wordt het best wel weer wat.
:hihi:
Geplaatst door mark61
:hihi:
O.P. Pas...
Geplaatst door tr_imparator
Humanisten hechten veel waarde aan individuele vrijheid, zelfontplooiing en autonomie.
Dat is op zijn minst problematisch:
Die individuelle Freiheit ist kein Kulturgut. Sie war am größten vor jeder Kultur, allerdings damals meist ohne Wert...
Freud -- Das Unbehagen in der Kultur
Geplaatst door TonH
Nee, het is de Griekse variant van de opgestoken middelvinger, de up-yours :D
Aannemen dat een gebaar dat zeer positief is in je land van herkomst overal als zodanig gezien wordt is een heel linke zaak, blijkt maar weer. We hebben hier nog een gebaar dat nóg vele malen obscener en beledigender is dan die duim. Maar die is zo onbekent bij de meeste buitenlanders dat die het niet eens zien...
Maar even voor de duidelijkheid: Wat was nou de Griekse variant van die middelvinger? De opgestoken duim?
Dan begrijp ik 'm.. Die duim is dan niet een cynisch bedoeld compliment, maar een echte belediging, die buitenlanders onterecht als compliment ervaren..
Weet jij hoe dat zit bij de diverse Turken en Arabieren? Gaat daar het handje eraf als je een duim op steekt?
Geplaatst door Maarten
Maar even voor de duidelijkheid: Wat was nou de Griekse variant van die middelvinger? De opgestoken duim?
Yep. :D
Dan begrijp ik 'm.. Die duim is dan niet een cynisch bedoeld compliment, maar een echte belediging, die buitenlanders onterecht als compliment ervaren..
Yep. :D
Weet jij hoe dat zit bij de diverse Turken en Arabieren? Gaat daar het handje eraf als je een duim op steekt?
Geen idee.
Maar ik hoop wel dat verschillende prikkers nu niet naarstig gaan zoeken naar :duim: in mijn posts. :schrik:
Geplaatst door Maarten
Maar even voor de duidelijkheid: Wat was nou de Griekse variant van die middelvinger? De opgestoken duim?
Dan begrijp ik 'm.. Die duim is dan niet een cynisch bedoeld compliment, maar een echte belediging, die buitenlanders onterecht als compliment ervaren..
Weet jij hoe dat zit bij de diverse Turken en Arabieren? Gaat daar het handje eraf als je een duim op steekt?
:duim: