PDA

Bekijk Volledige Versie : Dochter klaagt eigen vader aan wegens racisme



Marsipulami
24-11-07, 08:47
Dochter klaagt eigen vader aan wegens racisme


De 36-jarige Veronique Van Damme uit Berchem klaagt haar eigen vader aan wegens racisme. Hij zou haar man, die van Afrikaanse afkomst is, een zwarte nietsnut hebben genoemd. De vrouw is al enkele jaren getrouwd met Tim De Volder (28), een Rwandees die als baby door een Vlaams gezin werd geadopteerd. "Hij eet graag frieten en spreekt vloeiend Nederlands", zegt ze, "maar zijn zwarte kleur krijg ik er niet af."

"Zwarte nietsnut"
Voor Veronique was dat nooit een probleem, voor haar vader des te meer. "Het duurde niet lang of hij noemde hem mijn zwarte nietsnut. Ik kreeg te horen dat alle Afrikanen dom zijn, dat het luieriken zijn. Daarop heb ik een klacht ingediend bij het Centrum voor Racismebestrijding."

Contact verbroken
Toen de vader van Veronique dat vernam, verbrak hij alle contact. "Hij heeft zijn spaarrekeningen voor zijn kleinkinderen geblokkeerd en doet nu al het mogelijke om mij te onterven", vertelt de vrouw.

Vader Van Damme ontkent de beschuldigingen van zijn dochter. Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding spreekt alvast van een moeilijk dossier. (belga/svm)

Marsipulami
24-11-07, 08:52
Dochter klaagt vader aan wegens racisme
http://www.standaard.be/Assets/Images_Upload/2007/11/24/BIBU5_G5A1KC8JD.1+vandamme.jpg


Veronique Van Damme werd afgewezen omdat ze met een Afrikaan trouwde

BERCHEM - Veronique Van Damme (36), getrouwd met een Afrikaan en moeder van twee gekleurde kindjes, heeft een klacht wegens racisme ingediend tegen haar vader. 'Hij kan het niet verkroppen dat ik met een Afrikaan ben getrouwd', zegt Veronique. 'Of zoals hij het noemt: met een zwarte nietsnut.'

'Ik kan niet langer dulden dat mijn vader zo laatdunkend over mijn gezin spreekt', stelt Veronique Van Damme. 'Bovendien wil ik mijn gezin beschermen tegen nog meer lasterpraktijken.' Veronique woont in Berchem, is intussen al enkele jaren getrouwd met haar Afrikaan en heeft twee kinderen.

Vandaag straalt ze van geluk, maar om dat te bereiken moest ze heel wat hindernissen nemen. De man rond wie het allemaal draait, heet Tim De Volder (28), een Rwandees die als baby door een Vlaams gezin werd geadopteerd. 'Hij eet graag friet, spreekt vloeiend Nederlands en kan geen letter Afrikaans, maar heeft één nadeel', zegt Veronique. 'Ik krijg zijn zwarte kleurtje er niet af.'

Voor Veronique was die kleur nooit een probleem, maar voor haar vader lag het iets gevoeliger. 'Toen ik hem voor het eerst over mijn relatie met Tim vertelde, kreeg hij het al benauwd. Het duurde niet lang of hij noemde hem mijn zwarte nietsnut . Niet veel later speelden zowel hij als mijn stiefmoeder het spel hard. Plots kreeg ik te horen dat alle Afrikanen dom zijn, dat het luieriken zijn. Toen is voor mij de boel geëxplodeerd. Het ging hier wel over mijn man, én over mijn kinderen. Ik heb een klacht ingediend bij het Centrum voor Racismebestrijding, wat mijn vader alleen maar kwader heeft gemaakt.'

Veronique wil haar verhaal niet zomaar kwijt. 'Ook al zal die klacht waarschijnlijk weinig aan de situatie veranderen, voor mij draait het om het signaal voor de buitenwereld. Racisme is nergens voor nodig. Mijn vader heeft een ideaalbeeld en Afrikanen horen daar blijkbaar niet in thuis. Hij denkt in clichés, zoals zoveel mensen doen. Maar Tim is alleen maar zwart, voor de rest is hij op en top Belgisch. Om dat te weten moet je natuurlijk wel verder dan het kleurtje willen kijken.'

Toen de vader van Veronique vernam dat zijn dochter een klacht had ingediend, was het hek van de dam. Hij verbrak alle contact. 'Aan excuses heeft hij nooit gedacht. Hij heeft zijn spaarrekeningen voor zijn kleinkinderen geblokkeerd en doet nu al het mogelijke om mij te onterven', vertelt Veronique. 'Eerlijk gezegd interesseert heel die erfenis mij niet. Het zijn vooral de woorden die pijn doen: het feit dat hij mij heeft laten weten dat hij wil vermijden dat mijn zwart stuk onbenul ooit zijn meubelen in handen zou krijgen. Dat doet pijn. Mijn man verdient alle respect, hij zorgt goed voor mij en mijn gezin.'

Veronique en Tim hebben intussen twee kindjes: Catharina (5) en Tobias (3). 'Ook zij hebben een zwart kleurtje. Mijn dochter heeft van haar eigen familie moeten horen dat alle Afrikanen dom zijn. Ook voor een kind van vijf komt zoiets hard aan. Nadat we haar getroost hadden, hebben we haar ook gewaarschuwd. Omdat we weten dat ze nog met racisme te maken zal krijgen. Maar van je eigen ouders verwacht je zoiets natuurlijk niet. Wie droomt er niet dat zijn kinderen fijn met oma en opa kunnen spelen? Hoe erg het ook is, ik kan maar één ding concluderen: wat hier gebeurd is, is puur racisme. Ik heb er jarenlang mee proberen te leven, maar zoiets blijf je niet volhouden. Als hij aan mijn gezin raakt, raakt hij ook aan mij.'

Maandenlang is Veronique er ziek van geweest. Ze had het graag anders gezien, maar ze had haar keuze gemaakt. 'En daar heb ik nog altijd geen seconde spijt van gehad', zegt ze. 'Als kind was ik het absolute lievelingetje van mijn vader. Ik was rotverwend, maar ook een poppetje onder een glazen stolp. Ik kreeg alles. Het enige dat mijn ouders van mij verwachtten, was dat ik een voorbeeldig kind zou zijn. Waarden en normen waren heel belangrijk voor hen. Net zoals uiterlijke schijn. Als ik met iemand een relatie begon, moest die kerel volledig aan de strenge eisen van mijn ouders voldoen. Ze wikten en wogen elke vriend die thuis passeerde.'

'Toen ik 18 was, trouwde ik met een man met status, een schooldirecteur. Dat was in orde voor mijn ouders. Hoe ik mij bij die man voelde, deed er niet toe. Hij was de juiste. Na een tijd werd het me nochtans duidelijk dat ik een broer-zusrelatie met die man had. Van liefde was er niet echt sprake. En toen ik iets met Tim begon, had mijn huwelijk met die andere man ook een dieptepunt bereikt. Tim gaf mij het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag. Hij heeft me van het leven leren genieten, een typisch Afrikaanse eigenschap trouwens. Ik mag dan wel getrouwd zijn met een arme Afrikaan, ik ben dolgelukkig. En ja, het doet pijn als je ouders je op die manier afwijzen, maar Tim is de vader van mijn kinderen. Ik heb voor hem gekozen.'


Dajo Hermans