Amchaque
13-12-07, 09:41
http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=5017&titel=Democratie%3A_een_Kwaadaardige_Staatsvorm
Democratie: een Kwaadaardige Staatsvorm
R. Hartman 12 december 2007
Veel mensen vinden desgevraagd een democratie de beste, of zo u wilt, minst slechte staatsvorm. Niets is echter minder waar: democratie is pure slechtheid, een kwaadaardig gezwel dat nauwelijks is te bestrijden. Democratie maakt het namelijk mogelijk dat 51% van een bepaalde groep de overige 49% tot haar slaaf kan maken.
Alsof dit niet al erg genoeg is gaat de Nederlandse 'democratie' nog een stapje verder. Niet alleen bestaat de groep waar die 51/49 verhouding heerst niet uit het volk maar uit slechts een handjevol zelfbenoemde betweters die aan de macht zijn gekomen door beloften te doen die vervolgens niet nagekomen werden; deze kliek machthebbers regeert ook nog eens 'bij algemeen akkoord', het regeringsakkoord. Samen met haar anti-democratische activisten-clubjes als de vakbonden, de milieubeweging, zogenaamde NGOs en andere beroepsparasieten vormt zij een criminele organisatie die miljoenen Nederlanders, een groep veel groter dan 49% van de bevolking, onderdrukt.
Recent zei Maria van der Hoeven (wie?) in de krant dat kernenergie weer een optie moet worden "maar bij een volgend kabinet. Tijdens dit kabinet kan het niet, want in het regeerakkoord is afgesproken dat kernenergie onbespreekbaar blijft, en afspraak is afspraak". Tja... Zo heilig is het regeerakkoord dus, dat ook bij een aanval van onverwachte ratio er niet aan getornd kan worden. Maria's uitlating kan dus zonder meer in het vakje "electorale proefballonnetjes" worden opgeborgen.
In 1967 schreef Ayn Rand al wat "Regeren bij Algemeen Akkoord" werkelijk is: het nieuwe fascisme. Bij deze regeringsvorm is er geen richting meer; het schip van staat is volledig stuurloos. Er zijn geen politieke principes, theorieën of filosofie. Er heerst slechts de waan van de dag, zonder enige toekomstvisie. De ratio is geheel uitgeschakeld, ondergeschikt gemaakt aan het politiek gewin van de machthebbers.
Bij algemeen akkoord strekt de concensus zich uit over 'aanvaardbare politieke opvattingen'. Aanvaardbaar voor wie, denk je dan. Voor de te vormen coalitie, anders valt de boel meteen weer uit elkaar. Had men politieke principes, morele waarden of toekomstvisie, dan zou een coalitie al nauwelijks te vormen zijn omdat die geheel is gebaseerd op compromissen, ordinair handjeklap waarbij ideeën worden omarmd die niets met visie te maken hebben, maar geen rechtsreekse bedreiging vormen voor een groot deel van de bevolking en niet strijdig zijn met hun belangen.
Dit laatste is men inmiddels overigens vergeten, want het grootste bezwaar van deze redenering, hoe staat het met de belangen van de kleinere delen van de bevolking, geldt inmiddels ook het grootste deel van de bevolking. In feite is de ideologie omgekeerd; het grootste deel van de bevolking wordt inmiddels juist verkwanseld en tot slaaf gemaakt ten behoeve van die kleinere delen van de bevolking. Maar alleen als die kleinere delen 'zielig' zijn, dat spreekt vanzelf.
Het enige waarmee de Nederlandse regering zich nog voltijds bezighoudt is haar machtswellust. Haar onstuitbare verlangen naar totalitaire overheidsmacht. De keynesiaanse theorie schrijft het omvormen van het bedrijfsleven tot schoothondje van de staat voor als één van de daartoe geëigende methodieken. Hoe tegenstrijdig dit ook lijkt, je zou denken dat staat en bedrijfsleven elkaars natuurlijke vijanden zijn, is dit aardig gelukt, gezien de corporatistische houding van onze huidige, vooral grotere, bedrijven.
Andere methoden zijn steeds verdergaande onderdrukking en betutteling van de burger, o.a. middels het steeds verder onder valse voorwendselen uitpersen van die burger om de veelal linkse hobbies te bekostigen. Deze afpersing, eufemistisch aangeduid met de term 'belasting', neemt eigendom, en daarmee onvervreemdbare rechten, weg bij de bevolking. In ruil daarvoor wordt niet de rijkdom, maar de armoede herverdeeld.
In verreweg de meeste gevallen is de reden voor 'armoede' namelijk het onvermogen van de 'arme' om verantwoordelijk en moreel juist met zijn bezittingen om te gaan. Dan kun je de 'rijke' wel armer maken door hem te bestelen, maar de arme wordt niet rijker van het herverdeelde geld, omdat het meteen verbrast wordt. Begrijp me goed, ik heb er geen problemen mee dat mensen geld uitgeven aan zaken die ik onverantwoord vind, zoals gokken of comazuipen in de kroeg, zolang dat geld niet eerst van mij gestolen is teneinde dat gedrag mogelijk te maken, en ik er verder ook geen last van heb.
Een genivelleerde maatschappij waarbij de staat overal de hand in heeft en alles controleert is typisch een socialistische staat. Maar mag Nederland socialistisch genoemd worden? Strikt genomen niet. Socialisme kenmerkt zich namelijk doordat er helemaal geen privé-eigendom bestaat, en alle eigendom in handen van de staat is. Dat is in Nederland (nog) niet het geval. Wat dan wel?
Nederland is typisch een land waarin wel privé-eigendom bestaat, maar waar de eigenaar geen enkele zeggenschap heeft over zijn eigendom. Het eigenaarschap levert wel plichten op, maar geen rechten. De staat heeft alle rechten die een eigenaar nog heeft aan regeltjes en beperkingen gebonden, daarmee de natuurlijke aan eigendom verbonden rechten tot privileges omvormend. En er is een wezenlijk verschil tussen rechten en privileges. In principe valt elk geschil aangaande rechten middels één criterium op te lossen: eigendom. Een eigenaar ontleent rechten aan zijn eigendom; op basis daarvan kan hij anderen privileges schenken - of niet.
Hoe noemen we een staatsvorm, waar de regering niet het eigendom claimt (de productiemiddelen nationaliseert) maar wel de totale zeggenschap erover (en dus over de economie) opeist? Juist: fascisme. Democratie, zeker de Nederlandse vorm, is dus synoniem voor fascisme. Vrijwel iedereen verwerpt fascisme, of beweert dat althans (b.v. de 'anti-fascisten'). Maar tegelijkertijd omarmt vrijwel iedereen de parlementaire democratie, een fenomeen dat minstens zo verwerpelijk is, of misschien wel nog erger, omdat het zich vermomt met niet-bestaande redelijkheid en medezeggenschap. Openlijk fascisme heeft deze pretentie tenminste niet.
Tegenstanders van deze observatie laten ondermeer de volgende standaard-tegengeluiden horen:
* Fascisme vereist een één-partij-regering. Wat is dan de praktijksituatie van "Regeren bij Algemeen Akkoord"? Zo is nu al waar te nemen dat de huidige coalitie tot elk compromis bereid is om maar aan de macht te kunnen blijven en nieuwe verkiezingen te voorkomen. Alles wordt ondergeschikt gemaakt aan het regeerakkoord en het pluche.
* Het doel van fascisme is verovering van de wereld. Wat is dan het doel van de (criminele) VN? Wat te denken van de EU, de NAU en de New World Order?
* Fascisme predikt racisme. Niet per sé. Hitler wel, Mussolini niet. Maar de huidige regering is wel racistisch. Onder het mom van anti-racisme streeft de huidige regering naar genocide op het blanke ras. Net zoals de nieuwe fascisten zich anti-fascisten noemen.
* Het fascisme is gekant tegen de verzorgingsstaat. O ja? Veel van onze socialistische 'verworvenheden' hebben we nog rechtstreeks aan Hitler, of daarvoor, Bismarck, te danken. De Nazi Partij, de SDAP, had niet voor niets de S van Socialisme in haar naam.
Naschrift: Dit artikel heeft geput uit bronnen als Ayn Rand's essay "The new fascism - Rule by consensus" (1967) en hoofdstuk 2 van het boek "Good to be King", van Michael Badnarik, de "Stepfather of the American Constitution". Dit uiterst belangrijke hoofdstuk, Rights vs. Privileges, is in zijn geheel te lezen (Engels) op DutchConcerns.
Dit artikel verscheen eerder op Vrijspreker, en één van de reacties informeerde wat dan wel een goede staatsvorm zou zijn. Mijn antwoord:
Libertarisme. Samenwerking in vrijheid, op basis van vrijwilligheid. Geen staat, of desnoods een nachtwakerstaat, met een zeer beperkt, scherp afgebakend mandaat.
Geen dwang, anders dan voortkomend uit vrijwillig aangegane contracten. Als je je bijvoorbeeld verbindt een dienst aan te bieden of af te nemen onstaan daardoor verplichtingen die je moet nakomen. Dat is een vorm van dwang, maar een die uitsluitend voortkomt uit het vrijwillig aangegane contract.
Als je het Engels beheerst, lees dan vooral ook het stuk van Michael Badnarik, en sta verbaasd over hoe onconstitutioneel de staat bezig is. Uiteraard gaat dat over de US (en USA, daar is een subtiel, juridisch verschil tussen), maar het is verregaand van toepassing op Nederland.
Democratie: een Kwaadaardige Staatsvorm
R. Hartman 12 december 2007
Veel mensen vinden desgevraagd een democratie de beste, of zo u wilt, minst slechte staatsvorm. Niets is echter minder waar: democratie is pure slechtheid, een kwaadaardig gezwel dat nauwelijks is te bestrijden. Democratie maakt het namelijk mogelijk dat 51% van een bepaalde groep de overige 49% tot haar slaaf kan maken.
Alsof dit niet al erg genoeg is gaat de Nederlandse 'democratie' nog een stapje verder. Niet alleen bestaat de groep waar die 51/49 verhouding heerst niet uit het volk maar uit slechts een handjevol zelfbenoemde betweters die aan de macht zijn gekomen door beloften te doen die vervolgens niet nagekomen werden; deze kliek machthebbers regeert ook nog eens 'bij algemeen akkoord', het regeringsakkoord. Samen met haar anti-democratische activisten-clubjes als de vakbonden, de milieubeweging, zogenaamde NGOs en andere beroepsparasieten vormt zij een criminele organisatie die miljoenen Nederlanders, een groep veel groter dan 49% van de bevolking, onderdrukt.
Recent zei Maria van der Hoeven (wie?) in de krant dat kernenergie weer een optie moet worden "maar bij een volgend kabinet. Tijdens dit kabinet kan het niet, want in het regeerakkoord is afgesproken dat kernenergie onbespreekbaar blijft, en afspraak is afspraak". Tja... Zo heilig is het regeerakkoord dus, dat ook bij een aanval van onverwachte ratio er niet aan getornd kan worden. Maria's uitlating kan dus zonder meer in het vakje "electorale proefballonnetjes" worden opgeborgen.
In 1967 schreef Ayn Rand al wat "Regeren bij Algemeen Akkoord" werkelijk is: het nieuwe fascisme. Bij deze regeringsvorm is er geen richting meer; het schip van staat is volledig stuurloos. Er zijn geen politieke principes, theorieën of filosofie. Er heerst slechts de waan van de dag, zonder enige toekomstvisie. De ratio is geheel uitgeschakeld, ondergeschikt gemaakt aan het politiek gewin van de machthebbers.
Bij algemeen akkoord strekt de concensus zich uit over 'aanvaardbare politieke opvattingen'. Aanvaardbaar voor wie, denk je dan. Voor de te vormen coalitie, anders valt de boel meteen weer uit elkaar. Had men politieke principes, morele waarden of toekomstvisie, dan zou een coalitie al nauwelijks te vormen zijn omdat die geheel is gebaseerd op compromissen, ordinair handjeklap waarbij ideeën worden omarmd die niets met visie te maken hebben, maar geen rechtsreekse bedreiging vormen voor een groot deel van de bevolking en niet strijdig zijn met hun belangen.
Dit laatste is men inmiddels overigens vergeten, want het grootste bezwaar van deze redenering, hoe staat het met de belangen van de kleinere delen van de bevolking, geldt inmiddels ook het grootste deel van de bevolking. In feite is de ideologie omgekeerd; het grootste deel van de bevolking wordt inmiddels juist verkwanseld en tot slaaf gemaakt ten behoeve van die kleinere delen van de bevolking. Maar alleen als die kleinere delen 'zielig' zijn, dat spreekt vanzelf.
Het enige waarmee de Nederlandse regering zich nog voltijds bezighoudt is haar machtswellust. Haar onstuitbare verlangen naar totalitaire overheidsmacht. De keynesiaanse theorie schrijft het omvormen van het bedrijfsleven tot schoothondje van de staat voor als één van de daartoe geëigende methodieken. Hoe tegenstrijdig dit ook lijkt, je zou denken dat staat en bedrijfsleven elkaars natuurlijke vijanden zijn, is dit aardig gelukt, gezien de corporatistische houding van onze huidige, vooral grotere, bedrijven.
Andere methoden zijn steeds verdergaande onderdrukking en betutteling van de burger, o.a. middels het steeds verder onder valse voorwendselen uitpersen van die burger om de veelal linkse hobbies te bekostigen. Deze afpersing, eufemistisch aangeduid met de term 'belasting', neemt eigendom, en daarmee onvervreemdbare rechten, weg bij de bevolking. In ruil daarvoor wordt niet de rijkdom, maar de armoede herverdeeld.
In verreweg de meeste gevallen is de reden voor 'armoede' namelijk het onvermogen van de 'arme' om verantwoordelijk en moreel juist met zijn bezittingen om te gaan. Dan kun je de 'rijke' wel armer maken door hem te bestelen, maar de arme wordt niet rijker van het herverdeelde geld, omdat het meteen verbrast wordt. Begrijp me goed, ik heb er geen problemen mee dat mensen geld uitgeven aan zaken die ik onverantwoord vind, zoals gokken of comazuipen in de kroeg, zolang dat geld niet eerst van mij gestolen is teneinde dat gedrag mogelijk te maken, en ik er verder ook geen last van heb.
Een genivelleerde maatschappij waarbij de staat overal de hand in heeft en alles controleert is typisch een socialistische staat. Maar mag Nederland socialistisch genoemd worden? Strikt genomen niet. Socialisme kenmerkt zich namelijk doordat er helemaal geen privé-eigendom bestaat, en alle eigendom in handen van de staat is. Dat is in Nederland (nog) niet het geval. Wat dan wel?
Nederland is typisch een land waarin wel privé-eigendom bestaat, maar waar de eigenaar geen enkele zeggenschap heeft over zijn eigendom. Het eigenaarschap levert wel plichten op, maar geen rechten. De staat heeft alle rechten die een eigenaar nog heeft aan regeltjes en beperkingen gebonden, daarmee de natuurlijke aan eigendom verbonden rechten tot privileges omvormend. En er is een wezenlijk verschil tussen rechten en privileges. In principe valt elk geschil aangaande rechten middels één criterium op te lossen: eigendom. Een eigenaar ontleent rechten aan zijn eigendom; op basis daarvan kan hij anderen privileges schenken - of niet.
Hoe noemen we een staatsvorm, waar de regering niet het eigendom claimt (de productiemiddelen nationaliseert) maar wel de totale zeggenschap erover (en dus over de economie) opeist? Juist: fascisme. Democratie, zeker de Nederlandse vorm, is dus synoniem voor fascisme. Vrijwel iedereen verwerpt fascisme, of beweert dat althans (b.v. de 'anti-fascisten'). Maar tegelijkertijd omarmt vrijwel iedereen de parlementaire democratie, een fenomeen dat minstens zo verwerpelijk is, of misschien wel nog erger, omdat het zich vermomt met niet-bestaande redelijkheid en medezeggenschap. Openlijk fascisme heeft deze pretentie tenminste niet.
Tegenstanders van deze observatie laten ondermeer de volgende standaard-tegengeluiden horen:
* Fascisme vereist een één-partij-regering. Wat is dan de praktijksituatie van "Regeren bij Algemeen Akkoord"? Zo is nu al waar te nemen dat de huidige coalitie tot elk compromis bereid is om maar aan de macht te kunnen blijven en nieuwe verkiezingen te voorkomen. Alles wordt ondergeschikt gemaakt aan het regeerakkoord en het pluche.
* Het doel van fascisme is verovering van de wereld. Wat is dan het doel van de (criminele) VN? Wat te denken van de EU, de NAU en de New World Order?
* Fascisme predikt racisme. Niet per sé. Hitler wel, Mussolini niet. Maar de huidige regering is wel racistisch. Onder het mom van anti-racisme streeft de huidige regering naar genocide op het blanke ras. Net zoals de nieuwe fascisten zich anti-fascisten noemen.
* Het fascisme is gekant tegen de verzorgingsstaat. O ja? Veel van onze socialistische 'verworvenheden' hebben we nog rechtstreeks aan Hitler, of daarvoor, Bismarck, te danken. De Nazi Partij, de SDAP, had niet voor niets de S van Socialisme in haar naam.
Naschrift: Dit artikel heeft geput uit bronnen als Ayn Rand's essay "The new fascism - Rule by consensus" (1967) en hoofdstuk 2 van het boek "Good to be King", van Michael Badnarik, de "Stepfather of the American Constitution". Dit uiterst belangrijke hoofdstuk, Rights vs. Privileges, is in zijn geheel te lezen (Engels) op DutchConcerns.
Dit artikel verscheen eerder op Vrijspreker, en één van de reacties informeerde wat dan wel een goede staatsvorm zou zijn. Mijn antwoord:
Libertarisme. Samenwerking in vrijheid, op basis van vrijwilligheid. Geen staat, of desnoods een nachtwakerstaat, met een zeer beperkt, scherp afgebakend mandaat.
Geen dwang, anders dan voortkomend uit vrijwillig aangegane contracten. Als je je bijvoorbeeld verbindt een dienst aan te bieden of af te nemen onstaan daardoor verplichtingen die je moet nakomen. Dat is een vorm van dwang, maar een die uitsluitend voortkomt uit het vrijwillig aangegane contract.
Als je het Engels beheerst, lees dan vooral ook het stuk van Michael Badnarik, en sta verbaasd over hoe onconstitutioneel de staat bezig is. Uiteraard gaat dat over de US (en USA, daar is een subtiel, juridisch verschil tussen), maar het is verregaand van toepassing op Nederland.