IbnRushd
15-12-07, 22:52
Hoe Aboutalesk ben jij?
zaterdag 15 december 2007
Gewoonlijk mijden moslims stemhokjes alsof er de scharlaken dood rondwaart. De afgelopen verkiezingen vormden echter een uitzondering op deze meer dan terechte houding van achterdocht jegens de beerput die politiek heet. Het was toentertijd de hoge maatschappelijke nood die deze ongeschreven wet brak. De verdraagzaamheid die wij als moslims al sinds de jaren ‘70 hebben mogen ervaren stond op het punt door rechtse ‘elementen’ gekortwiekt te worden. Ik spreek hier doelbewust van meerdere rechtse elementen, omdat ik constateer dat het politieke spectrum in de afgelopen decennia in zijn gehéél naar rechts is verschoven. Waar in het verleden het extreemrechtse vlak slechts door één enkele man - de onbeholpen en verguisde Janmaat - en zijn partij het CD behuisd werden, hebben nu meerdere haatzaaiende en stigmatiserende politici - gesterkt door een door de media bewúst gevoede en in stand gehouden collectieve angst voor de Islam - er hun kamp opgeslagen. Uitspraken die in de jaren ‘80 en ‘90 tot algemene verontwaardiging en rechtsvervolging wegens discriminatie leidden (wie kent de CD-partijleuzen ‘vol is vol’ en ‘eigen volk eerst’ niet?), kunnen nu zonder blikken of blozen door de politici van het oorspronkelijk middensegment geroepen worden, zoals dan ook door o.a. Frits Bolkestein, Pim Fortuyn, Rita Verdonk en Mark Rutte is gedaan. Deze keer, jammer genoeg, zónder vervolging wegens discriminatie.
Nood breekt wet, luidt het aloude spreekwoord. En zo kwam het dat er een mobilisatie van moslimburgers in gang werd gezet, één zoals wij nog niet eerder in de geschiedenis van de democratie in Nederland hebben mogen aanschouwen. Nog nooit hebben moslims zo massaal hun stemrecht benut. Vanaf de minbars van de invloedrijkste moskeeën werden de moslimkiezers richting de stembussen gedirigeerd. De diep gewortelde aversie tegen het politieke bestel - in het bijzonder tegen de gespleten tong van vele politici - werd hiervoor opzij gezet. De moslims werd geadviseerd te stemmen op een verdraagzame politieke partij: een partij met pragmatische en respectabele leiders. Een partij die tactvol de belangen van de moslimburgers in Nederland in acht zou nemen, op basis van gelijkwaardigheid en godsdienstvrijheid. Hen werd gevraagd een tegenwicht te bieden aan het stuurse voetvolk van Wilders en te stemmen vóór een vreedzaam bestaan, vóór een toekomst in Nederland. De moslims toonden daarop hun maatschappelijke betrokkenheid, en trokken naar de stembussen om zich vóór de continuïteit van de moslimgemeenschap in Nederland uit te spreken.
Geert Wilders was in de politieke barometer van Maurice de Hond een shooting star, wat de druk op de moslimkiezers vergrootte. De stem van de participerende moslimburgers moest, voordat die door de in wezen neo-fascistische politiek van Wilders gesmoord zou worden, gehoord worden. Het machtsvertoon van de allochtone kiezers bij de gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam, toen de kneuterige Pastors op robuuste wijze uit het zadel werd gewipt, had een bemoedigend effect op de kakelverse moslimkiezers. Zelfs de huisvrouwen lieten de (af)was voor wat die was en hobbelden, vergezeld door familieleden, richting stembus om Wilders de loef af te steken. Nu zou Wilders een lesje geleerd worden.
Helaas kwamen de moslimkiezers er na de verkiezingen bedrogen uit. De ellende begon met het geweeklaag van Wouter Bos over de capabiliteit van de allochtone partijleden die in ganser land op basis van de verkregen voorkeurstemmen in het politieke bestuur terecht gekomen waren. De allochtonen die door middel van voorkeursstemmen de politiek in gingen hadden niet de bekwaamheid die hij voor ogen had. Beste Wouter Bos, dit is niet de wijze waarop de PvdA met het broze vertrouwen van de moslimkiezer om moet gaan. Een typisch geval van een gegeven paard in de bek kijken.
Na deze dolksteek kwam al spoedig de tweede ontgoocheling. De politiek actieve Marokkanen (en veronderstelde moslims), die dankzij de voorkeurstemmen van de moslimkiezers zo ruimhartig van een politieke carrière voorzien waren, lieten hun eerste grote steken vallen. Zij veronachtzaamden hun belangrijkste taak door zich niet strijdbaar op te stellen tegenover de aanvallen van de islamofobe Geert Wilders. Laat dát nou net de voornaamste reden zijn waarom zij die voorkeurstemmen gekregen hebben, laat dát nou net de onuitgesproken belofte zijn die zij aan hun kiezers gedaan hebben. Dat is wat de moslimkiezer van hen verwacht, ook al betekent dat dat zij daarvoor hun miserabele politieke carrière op het spel moeten zetten.
Maar neen. Terwijl Geert Wilders zijn gif en gal spuwde - en de weerloze moslims door zijn vele onhebbelijke uitingen diep gegriefd werden - bleef het in het ‘moslimkamp’ angstvallig stil. De moslimburgers werden psychisch geterroriseerd, maar Aboutaleb en zijn kornuiten gaven niet thuis. Uiteindelijk waren het de door de AIVD en de media beschimpte imams die van zich lieten horen en het opnamen voor hun religie, hun heilige boek en hun geliefde Profeet. Zij toonden zich de wáre vertegenwoordigers van de moslimgemeenschap te zijn.
Hoe verder met deze zo opzichtig falende ‘moslimvertegenwoordiging’? Ik weet niet in hoeverre deze ‘aboutaleske’ politici een eigen, voor de outsider verborgen, contra-Wilders-strategie ontwikkeld hebben. Het kan ook zijn dat ze eenvoudigweg door hogere partijbonzen monddood worden gemaakt… Wie houd ik hier voor de gek? De enige en ontnuchterende conclusie die ik kan trekken is dat het dieptriest gesteld is met onze ‘moslimvertegenwoordiging’. Ikzélf wantrouw hen ten diepste, en blijf ze tot de lengte van dagen met argusogen volgen.
Geschreven door Abdelhakim Chouaati
moslim, schrijver, freelance columnist, publicist en tv-presentator
PS. Dit is mijn persoonlijke lijst van aboutaleske politici die in mijn ogen ‘het achterwerk van de duivel’ hebben gekust.
Bij Groenlinks hebben we Naima Azough (die laatst aan de Jakhalzen van het televisieprogramma ‘De wereld draait door’ verklaarde ‘wel eens een borreltje te lusten’) en de dankzij voorkeurstemmen geplaatste Tofik Dibi, een naïeve student die dolgelukkig op de radio vertelde dat hij nu én een gratis laptop, én een gratis mobieltje, én een riant salaris krijgt. De droom van iedere Marokkaanse tiener, al vergat hij wel de tankpas te noemen. Bij de SP hádden we zakkenvuller Ali Lazrak. Die hangt nu, zoals de tovenaar van Oss ons laatst verklapte, de koning in Marokko uit. Voor deze politici geldt ‘Hoe de wind waait, waait onze djellaba’.
Bij de PvdA hebben we smartlaptalent Khadija Arib, dé dinosaurus onder de Marokkaanse politici. Barstte bijna in krokodillentranen uit toen ze door Geert Wilders in het geharrewar rondom de dubbele paspoortaffaire aan de tand werd gevoeld, maar was in geen velden of wegen te bekennen toen de Profeet (vzmh) en de Islam geschoffeerd werden.
Op lokaal niveau waart het duveltje uit Slotervaart, oftewel Marcouch. Deze veredelde stadswacht vindt Ehsan Jami ‘moedig’ en ‘goed bezig’ en proclameert de ‘gematigde Islam’ (ziedaar de opkomst van de poldermoskee). Jaja Marcouch, de UV-straling van je thuiszonnebank heeft je realiteitszin zienderogen aangetast. En hoe zou de gematigde Islam geprofileerd moeten worden? Door de Koran te ontkennen? Of door de Islamitische overleveringen te ontkennen? Marcouch bewijst met dit filosofisch geraaskal te spuwen in de bron waar hij ooit uit gedronken heeft.
De opperbevelhebber van de Aboutaleske politici is, wie kent hem niet, onze blije staatssecretaris Ahmed Aboutaleb. Hij had ooit de ijdele hoop de eerste Marokkaanse minister van Europa te worden, is nu afgetroefd door de Marokkaans-Algerijnse minister van Justitie Rachida Dati te Frankrijk. Opereert in de luwte van de Don (Donner), verwerpt openlijk de Wet Gods, en staat onder het gewone volk bekend als Marokkaanse NSB’er. Op de beruchte spotprenten uit Denemarken reageerde hij als volgt:
‘Die cartoon waarin gesteld werd dat de maagden op waren, vond ik echt geweldig. Ik denk dan: waarom zou ik me als vrome moslim nog inspannen als ze toch op zijn?’
Met dergelijke uitspraken haalde hij de woede van menig moslim op de hals. Hij toonde zijn kinderlijke aard door, na druk van Wilders, te verklaren dat hij in Nederland begraven wilde worden, om zo zijn loyaliteit aan de Haagse kleigrond te kunnen bewijzen. Islamitisch gezien had hij deze keer wel de juiste keuze gemaakt. Je hoort immers begraven te worden daar waar je te overlijden komt. Maar toch, beste Aboutaleb, heb ik nog een suggestie voor u. Zoals u weet worden moslims begraven met het gezicht richting Mekka, wellicht wilt u op televisie verklaren dat u begraven wilt worden met het gezicht richting Washington? Wie weet wordt u dan bij de volgende verkiezingen wel echt minister!
nieuwsfeit.nl
zaterdag 15 december 2007
Gewoonlijk mijden moslims stemhokjes alsof er de scharlaken dood rondwaart. De afgelopen verkiezingen vormden echter een uitzondering op deze meer dan terechte houding van achterdocht jegens de beerput die politiek heet. Het was toentertijd de hoge maatschappelijke nood die deze ongeschreven wet brak. De verdraagzaamheid die wij als moslims al sinds de jaren ‘70 hebben mogen ervaren stond op het punt door rechtse ‘elementen’ gekortwiekt te worden. Ik spreek hier doelbewust van meerdere rechtse elementen, omdat ik constateer dat het politieke spectrum in de afgelopen decennia in zijn gehéél naar rechts is verschoven. Waar in het verleden het extreemrechtse vlak slechts door één enkele man - de onbeholpen en verguisde Janmaat - en zijn partij het CD behuisd werden, hebben nu meerdere haatzaaiende en stigmatiserende politici - gesterkt door een door de media bewúst gevoede en in stand gehouden collectieve angst voor de Islam - er hun kamp opgeslagen. Uitspraken die in de jaren ‘80 en ‘90 tot algemene verontwaardiging en rechtsvervolging wegens discriminatie leidden (wie kent de CD-partijleuzen ‘vol is vol’ en ‘eigen volk eerst’ niet?), kunnen nu zonder blikken of blozen door de politici van het oorspronkelijk middensegment geroepen worden, zoals dan ook door o.a. Frits Bolkestein, Pim Fortuyn, Rita Verdonk en Mark Rutte is gedaan. Deze keer, jammer genoeg, zónder vervolging wegens discriminatie.
Nood breekt wet, luidt het aloude spreekwoord. En zo kwam het dat er een mobilisatie van moslimburgers in gang werd gezet, één zoals wij nog niet eerder in de geschiedenis van de democratie in Nederland hebben mogen aanschouwen. Nog nooit hebben moslims zo massaal hun stemrecht benut. Vanaf de minbars van de invloedrijkste moskeeën werden de moslimkiezers richting de stembussen gedirigeerd. De diep gewortelde aversie tegen het politieke bestel - in het bijzonder tegen de gespleten tong van vele politici - werd hiervoor opzij gezet. De moslims werd geadviseerd te stemmen op een verdraagzame politieke partij: een partij met pragmatische en respectabele leiders. Een partij die tactvol de belangen van de moslimburgers in Nederland in acht zou nemen, op basis van gelijkwaardigheid en godsdienstvrijheid. Hen werd gevraagd een tegenwicht te bieden aan het stuurse voetvolk van Wilders en te stemmen vóór een vreedzaam bestaan, vóór een toekomst in Nederland. De moslims toonden daarop hun maatschappelijke betrokkenheid, en trokken naar de stembussen om zich vóór de continuïteit van de moslimgemeenschap in Nederland uit te spreken.
Geert Wilders was in de politieke barometer van Maurice de Hond een shooting star, wat de druk op de moslimkiezers vergrootte. De stem van de participerende moslimburgers moest, voordat die door de in wezen neo-fascistische politiek van Wilders gesmoord zou worden, gehoord worden. Het machtsvertoon van de allochtone kiezers bij de gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam, toen de kneuterige Pastors op robuuste wijze uit het zadel werd gewipt, had een bemoedigend effect op de kakelverse moslimkiezers. Zelfs de huisvrouwen lieten de (af)was voor wat die was en hobbelden, vergezeld door familieleden, richting stembus om Wilders de loef af te steken. Nu zou Wilders een lesje geleerd worden.
Helaas kwamen de moslimkiezers er na de verkiezingen bedrogen uit. De ellende begon met het geweeklaag van Wouter Bos over de capabiliteit van de allochtone partijleden die in ganser land op basis van de verkregen voorkeurstemmen in het politieke bestuur terecht gekomen waren. De allochtonen die door middel van voorkeursstemmen de politiek in gingen hadden niet de bekwaamheid die hij voor ogen had. Beste Wouter Bos, dit is niet de wijze waarop de PvdA met het broze vertrouwen van de moslimkiezer om moet gaan. Een typisch geval van een gegeven paard in de bek kijken.
Na deze dolksteek kwam al spoedig de tweede ontgoocheling. De politiek actieve Marokkanen (en veronderstelde moslims), die dankzij de voorkeurstemmen van de moslimkiezers zo ruimhartig van een politieke carrière voorzien waren, lieten hun eerste grote steken vallen. Zij veronachtzaamden hun belangrijkste taak door zich niet strijdbaar op te stellen tegenover de aanvallen van de islamofobe Geert Wilders. Laat dát nou net de voornaamste reden zijn waarom zij die voorkeurstemmen gekregen hebben, laat dát nou net de onuitgesproken belofte zijn die zij aan hun kiezers gedaan hebben. Dat is wat de moslimkiezer van hen verwacht, ook al betekent dat dat zij daarvoor hun miserabele politieke carrière op het spel moeten zetten.
Maar neen. Terwijl Geert Wilders zijn gif en gal spuwde - en de weerloze moslims door zijn vele onhebbelijke uitingen diep gegriefd werden - bleef het in het ‘moslimkamp’ angstvallig stil. De moslimburgers werden psychisch geterroriseerd, maar Aboutaleb en zijn kornuiten gaven niet thuis. Uiteindelijk waren het de door de AIVD en de media beschimpte imams die van zich lieten horen en het opnamen voor hun religie, hun heilige boek en hun geliefde Profeet. Zij toonden zich de wáre vertegenwoordigers van de moslimgemeenschap te zijn.
Hoe verder met deze zo opzichtig falende ‘moslimvertegenwoordiging’? Ik weet niet in hoeverre deze ‘aboutaleske’ politici een eigen, voor de outsider verborgen, contra-Wilders-strategie ontwikkeld hebben. Het kan ook zijn dat ze eenvoudigweg door hogere partijbonzen monddood worden gemaakt… Wie houd ik hier voor de gek? De enige en ontnuchterende conclusie die ik kan trekken is dat het dieptriest gesteld is met onze ‘moslimvertegenwoordiging’. Ikzélf wantrouw hen ten diepste, en blijf ze tot de lengte van dagen met argusogen volgen.
Geschreven door Abdelhakim Chouaati
moslim, schrijver, freelance columnist, publicist en tv-presentator
PS. Dit is mijn persoonlijke lijst van aboutaleske politici die in mijn ogen ‘het achterwerk van de duivel’ hebben gekust.
Bij Groenlinks hebben we Naima Azough (die laatst aan de Jakhalzen van het televisieprogramma ‘De wereld draait door’ verklaarde ‘wel eens een borreltje te lusten’) en de dankzij voorkeurstemmen geplaatste Tofik Dibi, een naïeve student die dolgelukkig op de radio vertelde dat hij nu én een gratis laptop, én een gratis mobieltje, én een riant salaris krijgt. De droom van iedere Marokkaanse tiener, al vergat hij wel de tankpas te noemen. Bij de SP hádden we zakkenvuller Ali Lazrak. Die hangt nu, zoals de tovenaar van Oss ons laatst verklapte, de koning in Marokko uit. Voor deze politici geldt ‘Hoe de wind waait, waait onze djellaba’.
Bij de PvdA hebben we smartlaptalent Khadija Arib, dé dinosaurus onder de Marokkaanse politici. Barstte bijna in krokodillentranen uit toen ze door Geert Wilders in het geharrewar rondom de dubbele paspoortaffaire aan de tand werd gevoeld, maar was in geen velden of wegen te bekennen toen de Profeet (vzmh) en de Islam geschoffeerd werden.
Op lokaal niveau waart het duveltje uit Slotervaart, oftewel Marcouch. Deze veredelde stadswacht vindt Ehsan Jami ‘moedig’ en ‘goed bezig’ en proclameert de ‘gematigde Islam’ (ziedaar de opkomst van de poldermoskee). Jaja Marcouch, de UV-straling van je thuiszonnebank heeft je realiteitszin zienderogen aangetast. En hoe zou de gematigde Islam geprofileerd moeten worden? Door de Koran te ontkennen? Of door de Islamitische overleveringen te ontkennen? Marcouch bewijst met dit filosofisch geraaskal te spuwen in de bron waar hij ooit uit gedronken heeft.
De opperbevelhebber van de Aboutaleske politici is, wie kent hem niet, onze blije staatssecretaris Ahmed Aboutaleb. Hij had ooit de ijdele hoop de eerste Marokkaanse minister van Europa te worden, is nu afgetroefd door de Marokkaans-Algerijnse minister van Justitie Rachida Dati te Frankrijk. Opereert in de luwte van de Don (Donner), verwerpt openlijk de Wet Gods, en staat onder het gewone volk bekend als Marokkaanse NSB’er. Op de beruchte spotprenten uit Denemarken reageerde hij als volgt:
‘Die cartoon waarin gesteld werd dat de maagden op waren, vond ik echt geweldig. Ik denk dan: waarom zou ik me als vrome moslim nog inspannen als ze toch op zijn?’
Met dergelijke uitspraken haalde hij de woede van menig moslim op de hals. Hij toonde zijn kinderlijke aard door, na druk van Wilders, te verklaren dat hij in Nederland begraven wilde worden, om zo zijn loyaliteit aan de Haagse kleigrond te kunnen bewijzen. Islamitisch gezien had hij deze keer wel de juiste keuze gemaakt. Je hoort immers begraven te worden daar waar je te overlijden komt. Maar toch, beste Aboutaleb, heb ik nog een suggestie voor u. Zoals u weet worden moslims begraven met het gezicht richting Mekka, wellicht wilt u op televisie verklaren dat u begraven wilt worden met het gezicht richting Washington? Wie weet wordt u dan bij de volgende verkiezingen wel echt minister!
nieuwsfeit.nl