mark61
28-12-07, 15:34
Met Turken en de Nederlandse taal wil het niet erg vlotten. Toch maakt Rotterdammer Mehmet Akbulut een Turks-Nederlandse krant. Kom bij Mehmet Akbulut niet aan met idealistische praatjes. Zeker, hij vindt het mooi, zo’n tweetalige krant. Half Turks en half Nederlands, de talen van zijn twee vaderlanden. Maar er moet wel geld in het laatje komen.
En dus was de keuze niet zo moeilijk. Twee jaar geleden zette de Turkse Rotterdammer het allemaal eens op een rijtje. Als zijn krant Dogus (Geboorte) wilde overleven, besefte hij, dan moest er Nederlands in.
‘We wilden groter groeien’, legt de Turkse Rotterdammer uit. ‘En dat kan alleen als we meer Nederlandse artikelen plaatsen. Nederlandse adverteerders willen weten wat voor krant we zijn, anders doen ze niet zo snel zaken met een Turks blad.’
De artikelen in Dogus zijn nu nog voor zo’n 80 procent Turkstalig. ‘Maar over twee jaar zitten we op 50 procent Turks, 50 procent Nederlands’, voorspelt Akbulut. ‘We moeten flexibel zijn. Ook omdat jonge Turken vaker Nederlands spreken.’
Toch geven de twee talen naast elkaar in zekere zin een verkeerd beeld, want met de integratie van de Turken in Nederland wil het juist niet zo vlotten. Waar Marokkanen vaak negatief in beeld zijn, trekken veel Turken zich in stilte terug in eigen kring.
Volgens een recent rapport van het Cultureel Planbureau remt die geslotenheid de integratie. Turken zetten wel vaak bedrijfjes op, maar ze hebben ook weinig contact met autochtone Nederlanders en moeite met de Nederlandse taal. Zo hebben Turkse kinderen grotere taalachterstanden dan Marokkaanse kinderen en maken ze vaker hun school niet af.
‘Turken zijn nu eenmaal goed georganiseerd’, verklaart Akbulut het probleem. ‘De organisaties uit Turkije zie je hier ook vaak terug. Als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Marokkanen, dan hebben Turken een veel vastere kern.’ Dat veel Turkse jongeren moeite hebben met Nederlands kan hij ook wel verklaren. ‘Ze leren vaak twee talen half. En dan gaan beide talen kapot. Je kunt veel beter één taal goed leren en dan later de andere taal bijleren.’ En welke taal zouden ze dan eerst moeten leren? ‘Gewoon Nederlands natuurlijk.’
Turks-nationalistische scherpslijpers tikken hem voor zo’n opmerking op de vingers, maar daar maalt hij niet om. ‘Natuurlijk ben je geen verrader als je goed Nederlands leert’, zegt hij fel. ‘Wat een onzin. Als je goed Nederlands leert, kun je later ook Turks leren. Als je geen Nederlands leert, eindig je met een uitkering. Willen ze dat dan?’
Akbulut vertelt het in zijn kantoor met prachtig uitzicht over Rotterdam. Het zolderkamertje waar Dogus sinds 1998 met vrijwilligers werd gemaakt is definitief verlaten. De lokale nieuwsbrief is in tien jaar uitgegroeid tot een landelijk verspreide gratis krant met een oplage van 12.000.
‘We wisten zelf ook niet dat er zo’n grote vraag zou zijn’, lacht de commercieel manager. ‘Maar eigenlijk is het wel logisch. Turkse kranten uit Turkije zijn een ver-van-mijn-bed-show. De Turkse gemeenschap hier heeft behoefte aan nieuws over Nederland, maar dan wel in het Turks.’
‘Tesekkürler Balkenende’ luidt de kop van één van de artikelen. Balkenende bedankt.
‘Omdat hij donder op heeft gezegd tegen Wilders’, legt Akbulut onomwonden uit. ‘Ach, zulke types moeten er ook zijn, maar hij gaat wel te ver. Nederland is gewoon een multiculturele samenleving. Als mensen iets anders beweren is dat volgens mij gewoon gelul.’
Dertig jaar is hij nu in Nederland en zelf ziet hij zich niet meer terugkeren naar zijn geboorteplaats Kayseri. Gek genoeg begint zijn in Nederland geboren zoon er wel vaak over. Zoals veel Turks-Nederlandse jongeren denkt hij na over een toekomst in Turkije, het vaderland waar ze vaak nog nooit gewoond hebben.
‘Ze denken er vaak te gemakkelijk over’, zegt de 48-jarige Akbulut. ‘Maar ik begrijp wel dat ze het hier moeilijk hebben. Ik zie adverteerders ook vaak denken: met wat voor Turkse club associeer ik me? Je moet voortdurend bewijzen dat je een normaal mens bent. Een normale krant. Nederlands in de krant bespaart me heel veel praten. Straks hoef ik alleen nog maar naar de krant te wijzen.’
http://www.lokum.nl/turkije/2007/12/25/turks-kan-niet-zonder-nederlands/
En dus was de keuze niet zo moeilijk. Twee jaar geleden zette de Turkse Rotterdammer het allemaal eens op een rijtje. Als zijn krant Dogus (Geboorte) wilde overleven, besefte hij, dan moest er Nederlands in.
‘We wilden groter groeien’, legt de Turkse Rotterdammer uit. ‘En dat kan alleen als we meer Nederlandse artikelen plaatsen. Nederlandse adverteerders willen weten wat voor krant we zijn, anders doen ze niet zo snel zaken met een Turks blad.’
De artikelen in Dogus zijn nu nog voor zo’n 80 procent Turkstalig. ‘Maar over twee jaar zitten we op 50 procent Turks, 50 procent Nederlands’, voorspelt Akbulut. ‘We moeten flexibel zijn. Ook omdat jonge Turken vaker Nederlands spreken.’
Toch geven de twee talen naast elkaar in zekere zin een verkeerd beeld, want met de integratie van de Turken in Nederland wil het juist niet zo vlotten. Waar Marokkanen vaak negatief in beeld zijn, trekken veel Turken zich in stilte terug in eigen kring.
Volgens een recent rapport van het Cultureel Planbureau remt die geslotenheid de integratie. Turken zetten wel vaak bedrijfjes op, maar ze hebben ook weinig contact met autochtone Nederlanders en moeite met de Nederlandse taal. Zo hebben Turkse kinderen grotere taalachterstanden dan Marokkaanse kinderen en maken ze vaker hun school niet af.
‘Turken zijn nu eenmaal goed georganiseerd’, verklaart Akbulut het probleem. ‘De organisaties uit Turkije zie je hier ook vaak terug. Als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Marokkanen, dan hebben Turken een veel vastere kern.’ Dat veel Turkse jongeren moeite hebben met Nederlands kan hij ook wel verklaren. ‘Ze leren vaak twee talen half. En dan gaan beide talen kapot. Je kunt veel beter één taal goed leren en dan later de andere taal bijleren.’ En welke taal zouden ze dan eerst moeten leren? ‘Gewoon Nederlands natuurlijk.’
Turks-nationalistische scherpslijpers tikken hem voor zo’n opmerking op de vingers, maar daar maalt hij niet om. ‘Natuurlijk ben je geen verrader als je goed Nederlands leert’, zegt hij fel. ‘Wat een onzin. Als je goed Nederlands leert, kun je later ook Turks leren. Als je geen Nederlands leert, eindig je met een uitkering. Willen ze dat dan?’
Akbulut vertelt het in zijn kantoor met prachtig uitzicht over Rotterdam. Het zolderkamertje waar Dogus sinds 1998 met vrijwilligers werd gemaakt is definitief verlaten. De lokale nieuwsbrief is in tien jaar uitgegroeid tot een landelijk verspreide gratis krant met een oplage van 12.000.
‘We wisten zelf ook niet dat er zo’n grote vraag zou zijn’, lacht de commercieel manager. ‘Maar eigenlijk is het wel logisch. Turkse kranten uit Turkije zijn een ver-van-mijn-bed-show. De Turkse gemeenschap hier heeft behoefte aan nieuws over Nederland, maar dan wel in het Turks.’
‘Tesekkürler Balkenende’ luidt de kop van één van de artikelen. Balkenende bedankt.
‘Omdat hij donder op heeft gezegd tegen Wilders’, legt Akbulut onomwonden uit. ‘Ach, zulke types moeten er ook zijn, maar hij gaat wel te ver. Nederland is gewoon een multiculturele samenleving. Als mensen iets anders beweren is dat volgens mij gewoon gelul.’
Dertig jaar is hij nu in Nederland en zelf ziet hij zich niet meer terugkeren naar zijn geboorteplaats Kayseri. Gek genoeg begint zijn in Nederland geboren zoon er wel vaak over. Zoals veel Turks-Nederlandse jongeren denkt hij na over een toekomst in Turkije, het vaderland waar ze vaak nog nooit gewoond hebben.
‘Ze denken er vaak te gemakkelijk over’, zegt de 48-jarige Akbulut. ‘Maar ik begrijp wel dat ze het hier moeilijk hebben. Ik zie adverteerders ook vaak denken: met wat voor Turkse club associeer ik me? Je moet voortdurend bewijzen dat je een normaal mens bent. Een normale krant. Nederlands in de krant bespaart me heel veel praten. Straks hoef ik alleen nog maar naar de krant te wijzen.’
http://www.lokum.nl/turkije/2007/12/25/turks-kan-niet-zonder-nederlands/