AmirAlMominien
14-01-08, 19:51
Waarom Hamas Israël niet kan erkennen
Khaled Hroub, directeur van het Cambridge Arab Media Project, onderdeel van de Universiteit van Cambridge, is auteur van onder andere Hamas: Political Thought and Practice. Hij wordt gezien als een van de best ingevoerde deskundigen op het gebied van Hamas. "Als Palestijn voel ik me buitengewoon droevig."
“Het is waar dat Hamas in 1987 is ontstaan, maar haar wortels gaan veel dieper. Hamas komt voort uit de Palestijnse Moslim Broederschap die een jaar of vier, vijf vóór het uitroepen van de staat Israël werd opgericht. Voordat ze zich transformeerde tot Hamas zorgde de beweging ervoor bij geen enkele gewelddadige confrontatie tegen de Israëlische bezetting betrokken te raken. Men richtte zich op het opbouwen van de Palestijnse gemeenschap, sociaal werk, religieus onderwijs enzovoorts. Pas in 1987 besloten ze de wapens op te nemen om een militaire confrontatie met Israël aan te gaan. Er speelde in die tijd een combinatie van twee à drie factoren die tot dat besluit leidden. Allereerst werd de druk van de jonge leden om zich actief te verzetten steeds groter. Na zich drie decennialang terughoudend te hebben opgesteld, werden de beweegredenen van de oude garde die zei: ‘‘Wij moeten wachten tot later tot wij goed zijn voorbereid,’’ niet langer meer geaccepteerd. Een kleine groep van de Palestijnse Moslim Broederschap in Gaza besloot zich af te splitsen van de moederorganisatie en vormde in het begin van de jaren tachtig wat nu bekend staat als de Islamitische Jihad. Om nu te voorkomen dat ze hun achterban verloren, zagen de islamisten zich gedwongen om in actie te komen tegen de bezetting. Daarnaast waren er twee externe factoren. De eerste was de opkomst van de politieke islam in de regio, begonnen met de Iraanse revolutie maar ondergronds overgeslagen naar Egypte, Jordanië, Syrië enzovoorts. De tweede beslissende factor was het uitbreken van de eerste intifada in december 1987. Alle Palestijnse politieke groeperingen waren vanaf de eerste dag betrokken bij de volksopstand. Tegen die tijd waren de islamisten een bijzonder krachtige partij in de Gaza Strook. Dus als ze afgezien hadden van deelname aan de wijd verbreide confrontatie met Israël, dan zou hun populariteit sterk zijn afgenomen. Wat betreft de Israëlische steun aan Hamas. De Israëlische gedachtegang was dat om de PLO te verzwakken Hamas de concurrerende macht moest worden gemaakt. De PLO was namelijk de legitieme Palestijnse vertegenwoordiging en die was een bedreiging voor de bezetting van de Westbank en de Gaza Strook. Het aloude beleid van verdeel en heers. De Israëlische beleidsbepalers dachten dat ze Hamas konden gebruiken om hun eigen belangen veilig te stellen. Niet dat ze Hamas of de Moslim Broederschap financierden, maar ze lieten de organisaties wel volledig met rust. Uit studies blijkt dat de Israëlische autoriteiten vergunningen verstrekten aan de islamisten om liefdadigheidsinstellingen te openen en universiteiten, overigens net als andere Palestijnse groeperingen een vergunning kregen zolang die zich maar niet verzetten tegen de militaire onderdrukking. Er is geen concreet bewijs dat Israël Hamas financierde. Als wetenschapper moet ik ervan uit gaan en zo heb ik het ook in mijn boek beschreven dat Hamas zich onder de ogen van de bezetter heeft gevormd en erin geslaagd is een geduchte tegenstander te worden zonder dat Israël in staat is gebleken de organisatie te verslaan.
Vredesproces: bewust fake
Het zogeheten Vredesproces dat in 1993 begon met de Oslo Akkoorden is één grote illusie waarin bijzonder veel westerlingen geloven. De werkelijkheid is dat het proces vanaf het begin zo was opgezet dat het nooit zou kunnen slagen en al helemaal nooit tot een levensvatbare Palestijnse staat kon leiden. In de eerste plaats bleef in feite de macht in handen van de Israëli’s, alleen de dagelijkse klussen van de bezetting werden overgedragen aan de Palestijnen, vanaf het ophalen van de vuilnis tot de gezondheidszorg en het openbaar vervoer. De Israëli’s verwachtten dat door de Oslo Akkoorden ze niet langer meer bezetters zouden lijken zodra de Palestijnen de verantwoordelijkheid kregen voor het dagelijkse bestuur. Maar vanuit het perspectief van het internationaal recht kwam er geen eind aan de bezetting en zijn de Israëli’s als bezettende macht nog steeds verantwoordelijk voor hetgeen in de bezette gebieden gebeurt of niet gebeurt. Wezenlijke staatstaken kregen de Palestijnen niet, de grenzen, de lucht, de zee, alles werd en wordt nog steeds door de Israëli’s beheerst. Terwijl ze het begrip Vredesproces aan de wereld verkochten, ging de gebruikelijke gang van zaken ongestoord door, het bouwen en uitbreiden van de joodse nederzettingen, het stelen van water uit aquifers, het dé-arabiseren van Oost-Jeruzalem, alle illegale activiteiten die voorafgaand aan de Oslo- overeenkomst plaatsvonden gingen en gaan nog steeds optimaal door. Sinds het begin van het zogenaamde Vredesproces is de totale omvang van de nederzettingen in de Westbank maar liefst verdrievoudigd. En zelfs nu nog wordt er land gestolen, waardoor er geen enkele hoop bestaat op een levensvatbare Palestijnse staat. De Westbank is opgedeeld in een serie Bantoestans, waartussen de Palestijnse bevolking niet vrij kan reizen, onder andere vanwege de overal aanwezige militaire controleposten. Wanneer men spreekt met Israëlische autoriteiten over de logica hierachter staan ze met een mond vol tanden, want de enige logica is die van een koloniale macht. Het is de gedachte dat ze als militaire macht alles kunnen doen wat ze willen. Al jarenlang zijn de Palestijnen de dupe van dit geweld. De feiten spreken voor zich. De Palestijnen kregen volgens het VN-Verdelingsplan 47 procent van het voormalige Palestina. In 1948 bezette Israël ongeveer 78 procent van het land en sinds 1967 bezetten ze de rest. Met de komst van de muur en het zogeheten ‘Disengagement Plan’ blijft er nog zo’n 60 procent van de Westbank over voor de Palestijnen, kortom rond de 10 procent van het voormalige Palestina, nog geen kwart van wat de Palestijnen oorspronkelijk van de Verenigde Naties hebben gekregen. En tussen deze 10 procent bestaat geen continuïteit, het is niet met elkaar verbonden. Door de afscheiding moeten Palestijnen in sommige gevallen 30 kilometer reizen om bij hun buren te komen. In plaats van twee à drie minuten zijn ze tenminste een uur reistijd kwijt want ze moeten ook nog eens voorbij de militaire controlepost zien te komen.
Erkenning leidt tot niets
Al sinds 1988 heeft de PLO als wettige vertegenwoordiger van het Palestijnse volk Israël officieel en publiekelijk erkend, een erkenning die werd herhaald in 1991 tijdens de Madrid Conferentie en in 1993 en 1994 ten tijde van de Oslo Akkoorden. En zie wat er gebeurde. Tot 2006 toen Hamas democratisch aan de macht kwam, is de situatie van de Palestijnen almaar verslechterd. Ze verloren nog meer land en nog meer mensen, het aantal joodse kolonisten in bezet gebied verdubbelde. Om nu van Hamas te eisen dat ze Israël erkent, is ronduit absurd, want het zal geen eind maken aan de diefstal van land en het doden van Palestijnse burgers, zoals we tijdens de PLO-jaren gezien hebben. Denkt men werkelijk dat een erkenning door Hamas ertoe zal leiden dat Israël zich uit de bezette gebieden zal terugtrekken, zoals de Verenigde Naties al sinds 1967 eist en het International Gerechtshof in Den Haag in 2004 voorschreef? Zal Israël dan ophouden met het schenden van het internationaal recht? Geen enkele politieke partij in Israël accepteert een onafhankelijke Palestijnse staat op de Westbank en de Gaza Strook gebaseerd op de VN-resoluties 242 en 338. En toch hebben de Palestijnen zowel binnen als buiten Israël deze staat erkend. Dus voor Hamas is deze ook door het Westen gestelde eis nonsense. Juist dit standpunt van Hamas wordt nu door de meerderheid van de Palestijnen gesteund. Ze hebben gemerkt dat een erkenning niets oplevert, integendeel, het geweld van de bezetting is doorgegaan, het stelen van land, het standrechtelijk doden van tegenstanders, het in beslag nemen van de ondergrondse watervoorraden, het bombarderen van bevolkingscentra. De Palestijnen beschouwen Hamas als hun laatste hoop, omdat ze weten dat als ze hun recht op een levensvatbare staat opgeven ze alles verliezen. Dat zou het definitieve einde zijn van hun hoop en aspiraties, waarvoor ze zoveel jaren intens geleden hebben.
Helaas leven we niet in een wereld die bestuurd wordt door logica en gezond verstand. Natuurlijk begrijp ik de redenen, alle wrok en frustratie achter de zelfmoordaanvallen. Ook ik keur het Israëlische geweld ten zeerste af. Tegelijkertijd ben ik van mening dat de zelfmoordstrategie verwerpelijk is en de Palestijnen niet helpt. Dus zowel vanuit een humanitair als pragmatisch perspectief vind ik dat de Palestijnen zich niet moeten laten meeslepen naar het gewelddadige niveau van de Israëli’s, ze moeten zich niet laten dwingen dezelfde wrede praktijken toe te passen. Wij zijn de slachtoffers, wij hebben zoveel van ons land verloren, wij hebben zoveel mensen verloren door het Israelische terrorisme en niet andersom. Dat geeft de Palestijnen weliswaar het recht om zich te verdedigen, maar we moeten uiterst voorzichtig zijn met de middelen. Door het aanvaarden van de zelfmoordactie worden nagenoeg dezelfde terreurmiddelen ingezet als de Israëli’s gebruiken en verliezen wij zo niet alleen onze menselijkheid maar ook ons moreel gelijk. Daarnaast helpt het ons niet in politiek opzicht. Het reageert even de woede en frustratie af binnen de Palestijnse gemeenschap waar elke familie wel iemand heeft verloren, maar het levert geen enkel politiek voordeel op. Integendeel, door die aanvallen hebben de Palestijnen veel verloren, want zelfs de mensen die vanouds met de Palestijnen sympathiseerden, wenden zich af. Niemand houdt van terreur. Op die manier werd de afgelopen vijftien jaar de aandacht afgeleid van de legitimiteit van de Palestijnse strijd en beperkt tot slechts één vraag: hoe kan het Palestijnse geweld worden gestopt? Israël greep deze aanvallen onmiddellijk aan om onderhandelingen op te schorten, alsof die zelfmoordacties de wezenlijke oorzaak van het conflict zijn en niet de militaire bezetting, de voortgaande diefstal van Palestijns land en de weigering van Israël om het recht op terugkeer te erkennen van de miljoenen Palestijnen wier families in 1948 of 1967 met geweld werden verdreven tijdens de etnische zuivering. De zelfmoordaanvallen waren niet de oorzaak van het probleem, maar het gevolg ervan. Maar juist de oorzaken van dit conflict verdwenen achter de horizon door de grote media-aandacht voor de joods Israëlische slachtoffers van de zelfmoordaanslagen. Ondertussen was voor de Palestijnse slachtoffers van de Israëlische terreur in de westerse media bijna geen enkele aandacht.
Moreel gelijk
Het door de VS en Europa tegelijk financieren van de bezetting van Palestijns land en het opleggen van sancties gericht tegen mensen die onder die bezetting leven, is niets anders dan een schandalige hypocrisie. Het is waar wat u zegt dat het staken van de zelfmoordacties de Palestijnen geen enkel politiek voordeel zal opleveren. De VS en de Europese Unie blijven Israël door dik en dun steunen, maar ook als de Palestijnen met contraterreur doorgaan, levert dat niets op. In beide gevallen verliezen ze, maar als ze ermee stoppen dan behouden ze in elk geval hun menselijkheid en hun moreel gelijk. Als Palestijn voel ik me buitengewoon droevig wanneer ik zie dat een zelfmoordaanslag wordt toegejuicht, droevig voor de Palestijnen en woedend over de bezetting die ons over de rand duwt en onze menselijkheid vernietigt. Wanneer je tevreden bent over de dood van burgers in een bus dan betekent het dat je onder een extreme druk leeft die jouw normaal menselijke gevoel heeft verstoord. Dat is wat de al 40 jaar durende bezetting met de Palestijnen doet, het vernietigt ons psychisch, onze menselijke aard. En hetzelfde geldt voor een Israëlische soldaat van 18, 19 jaar oud. Als men die opdracht geeft om een Palestijnse woning binnen te dringen waarbij - zoals regelmatig gebeurt - gewone burgers worden vermoord, onder wie kinderen, vrouwen worden geschopt zodra die niet meteen gehoorzamen of hun kinderen proberen te beschermen, dan wordt zo’n soldaat een monster. Die monsters keren naar huis terug en moeten met een gestoord geweten zien verder te leven. Ook de Israëlische samenleving is geïnfecteerd geraakt door dit geweld en is moreel failliet als gevolg van de bezetting. Zoiets is onvermijdelijk.
Misschien staan we aan de vooravond van een rampzalig scenario. Tot nu toe luistert de militaire vleugel naar het politieke leiderschap van Hamas. Maar niet alles is meer onder controle door de enorme druk van de bezetting en door het Westen met zijn militaire, politieke en financiële steun aan Israël en Fatah. Hoe lang weten de Hamas politici de gewapende vleugel in de hand te houden? In de Gaza Strook staat de situatie op het punt van exploderen. Het gevaar is dat als Hamas zijn jonge aanhangers verliest, Al Qaida-achtige organisaties hen zullen opvangen. Die opereren in hele losse, moeilijk te controleren, verbanden. We hebben hier te maken met jonge mensen die gevoed worden door het besef dat er geen vreedzame oplossing mogelijk is, een oplossing gebaseerd op het internationaal recht of op rationele politieke gronden. Sommige van die misschien nog kleine cellen zijn al gevormd in de Gaza Strook en dat is een rampzalige ontwikkeling, want die zullen zowel Israëli’s als Palestijnen tot doelwit nemen, zoals we bijvoorbeeld in Irak zien. Dus zolang Israël en het Westen geen contact wensen met de democratisch gekozen grootste partij die de wil heeft uitgesproken om op politiek niveau te onderhandelen, dan speelt men de radicale elementen, die zich van Hamas afsplitsen, in de kaart.
Hamas is vóór vrede
Natuurlijk kan men zaken doen met Hamas, het is uiteindelijk een pragmatische nationalistische politieke organisatie. Keer op keer laten Hamaswoordvoerders weten dat de organisatie voor een twee staten oplossing is. De Palestijnen zijn nooit het probleem geweest voor een ware vrede. De PLO heeft zich herhaaldelijk uitgesproken voor een Palestijnse staat op de Westbank en de Gaza Strook, op de 22 procent van de 47 procent die de Palestijnen van de VN hadden gekregen. De resterende 25 procent, meer dan de helft van het land dat hen toekwam, hebben ze opgegeven. En ook Hamas is voor vrede. Het zijn de Israëli’s die nooit echt naar vrede hebben gestreefd, ze willen grote delen van de Westbank niet opgeven, ze blijven het internationaal recht en talloze VN-resoluties schenden. En zolang het Westen het Israelische radicalisme blijft steunen, waardoor ook steeds meer land wordt gestolen, kunnen de zionisten doorgaan met het weigeren van concessies en het blokkeren van vrede. Onder de Israëlische elite bestaat een grote angst, niet voor oorlog maar voor vrede, en wel omdat vrede een bedreiging is voor de interne samenhang en de onderlinge machtsverhoudingen. Als er geen collectieve reden meer is om permanent gemobiliseerd te blijven, dan betekent dat het einde van de oorlogsmentaliteit die nu een grote coherentie schept. De financiële en militaire belangen van de heersende klasse in Israël zullen daardoor worden bedreigd. Bovendien zal het opgeven van de bezette gebieden een economische schadepost zijn voor al die partijen die nu miljarden verdienen aan de bouw van nederzettingen, het leasen van gestolen land, het aanleggen van wegen en de hele infrastructuur van de bezetting. En dan laten we de miljardensteun van vooral de VS aan Israël nog buiten beschouwing. Zodra er vrede is, zal ook die steun worden bedreigd.
De voornaamste bijdrage aan een oplossing zal vanuit het Westen moeten komen. De VS en Europa zullen Israël onder druk moeten zetten, zullen het land moeten dwingen om de VN-resoluties uit te voeren. Die VN-resoluties zijn door het Westen opgesteld om nota bene de Israëlische veiligheid te garanderen. Waarom zouden Irak of de Balkanlanden VN-resoluties moeten uitvoeren om te voorkomen dat niet alleen hun regimes maar ook de infrastructuur van hun landen worden vernietigd, en Israël niet? Waarom laat het Westen Israël doen wat het wil? Het zou erop moeten toezien dat zijn eigen resoluties worden uitgevoerd en dat het internationaal recht door Israël wordt gerespecteerd. Het hele bouwwerk van recht waaraan ze zelf zo lang hebben gewerkt. Deze resoluties brengen Israël op geen enkele manier in gevaar, integendeel, ze beschermen juist Israël. Zolang het Westen niets onderneemt holt ‘t het internationaal recht uit en ondergraaft het de positie van de Palestijnen die een op recht gebaseerde oplossing zoeken.”
http://www.humanist.nl/101674
Khaled Hroub, directeur van het Cambridge Arab Media Project, onderdeel van de Universiteit van Cambridge, is auteur van onder andere Hamas: Political Thought and Practice. Hij wordt gezien als een van de best ingevoerde deskundigen op het gebied van Hamas. "Als Palestijn voel ik me buitengewoon droevig."
“Het is waar dat Hamas in 1987 is ontstaan, maar haar wortels gaan veel dieper. Hamas komt voort uit de Palestijnse Moslim Broederschap die een jaar of vier, vijf vóór het uitroepen van de staat Israël werd opgericht. Voordat ze zich transformeerde tot Hamas zorgde de beweging ervoor bij geen enkele gewelddadige confrontatie tegen de Israëlische bezetting betrokken te raken. Men richtte zich op het opbouwen van de Palestijnse gemeenschap, sociaal werk, religieus onderwijs enzovoorts. Pas in 1987 besloten ze de wapens op te nemen om een militaire confrontatie met Israël aan te gaan. Er speelde in die tijd een combinatie van twee à drie factoren die tot dat besluit leidden. Allereerst werd de druk van de jonge leden om zich actief te verzetten steeds groter. Na zich drie decennialang terughoudend te hebben opgesteld, werden de beweegredenen van de oude garde die zei: ‘‘Wij moeten wachten tot later tot wij goed zijn voorbereid,’’ niet langer meer geaccepteerd. Een kleine groep van de Palestijnse Moslim Broederschap in Gaza besloot zich af te splitsen van de moederorganisatie en vormde in het begin van de jaren tachtig wat nu bekend staat als de Islamitische Jihad. Om nu te voorkomen dat ze hun achterban verloren, zagen de islamisten zich gedwongen om in actie te komen tegen de bezetting. Daarnaast waren er twee externe factoren. De eerste was de opkomst van de politieke islam in de regio, begonnen met de Iraanse revolutie maar ondergronds overgeslagen naar Egypte, Jordanië, Syrië enzovoorts. De tweede beslissende factor was het uitbreken van de eerste intifada in december 1987. Alle Palestijnse politieke groeperingen waren vanaf de eerste dag betrokken bij de volksopstand. Tegen die tijd waren de islamisten een bijzonder krachtige partij in de Gaza Strook. Dus als ze afgezien hadden van deelname aan de wijd verbreide confrontatie met Israël, dan zou hun populariteit sterk zijn afgenomen. Wat betreft de Israëlische steun aan Hamas. De Israëlische gedachtegang was dat om de PLO te verzwakken Hamas de concurrerende macht moest worden gemaakt. De PLO was namelijk de legitieme Palestijnse vertegenwoordiging en die was een bedreiging voor de bezetting van de Westbank en de Gaza Strook. Het aloude beleid van verdeel en heers. De Israëlische beleidsbepalers dachten dat ze Hamas konden gebruiken om hun eigen belangen veilig te stellen. Niet dat ze Hamas of de Moslim Broederschap financierden, maar ze lieten de organisaties wel volledig met rust. Uit studies blijkt dat de Israëlische autoriteiten vergunningen verstrekten aan de islamisten om liefdadigheidsinstellingen te openen en universiteiten, overigens net als andere Palestijnse groeperingen een vergunning kregen zolang die zich maar niet verzetten tegen de militaire onderdrukking. Er is geen concreet bewijs dat Israël Hamas financierde. Als wetenschapper moet ik ervan uit gaan en zo heb ik het ook in mijn boek beschreven dat Hamas zich onder de ogen van de bezetter heeft gevormd en erin geslaagd is een geduchte tegenstander te worden zonder dat Israël in staat is gebleken de organisatie te verslaan.
Vredesproces: bewust fake
Het zogeheten Vredesproces dat in 1993 begon met de Oslo Akkoorden is één grote illusie waarin bijzonder veel westerlingen geloven. De werkelijkheid is dat het proces vanaf het begin zo was opgezet dat het nooit zou kunnen slagen en al helemaal nooit tot een levensvatbare Palestijnse staat kon leiden. In de eerste plaats bleef in feite de macht in handen van de Israëli’s, alleen de dagelijkse klussen van de bezetting werden overgedragen aan de Palestijnen, vanaf het ophalen van de vuilnis tot de gezondheidszorg en het openbaar vervoer. De Israëli’s verwachtten dat door de Oslo Akkoorden ze niet langer meer bezetters zouden lijken zodra de Palestijnen de verantwoordelijkheid kregen voor het dagelijkse bestuur. Maar vanuit het perspectief van het internationaal recht kwam er geen eind aan de bezetting en zijn de Israëli’s als bezettende macht nog steeds verantwoordelijk voor hetgeen in de bezette gebieden gebeurt of niet gebeurt. Wezenlijke staatstaken kregen de Palestijnen niet, de grenzen, de lucht, de zee, alles werd en wordt nog steeds door de Israëli’s beheerst. Terwijl ze het begrip Vredesproces aan de wereld verkochten, ging de gebruikelijke gang van zaken ongestoord door, het bouwen en uitbreiden van de joodse nederzettingen, het stelen van water uit aquifers, het dé-arabiseren van Oost-Jeruzalem, alle illegale activiteiten die voorafgaand aan de Oslo- overeenkomst plaatsvonden gingen en gaan nog steeds optimaal door. Sinds het begin van het zogenaamde Vredesproces is de totale omvang van de nederzettingen in de Westbank maar liefst verdrievoudigd. En zelfs nu nog wordt er land gestolen, waardoor er geen enkele hoop bestaat op een levensvatbare Palestijnse staat. De Westbank is opgedeeld in een serie Bantoestans, waartussen de Palestijnse bevolking niet vrij kan reizen, onder andere vanwege de overal aanwezige militaire controleposten. Wanneer men spreekt met Israëlische autoriteiten over de logica hierachter staan ze met een mond vol tanden, want de enige logica is die van een koloniale macht. Het is de gedachte dat ze als militaire macht alles kunnen doen wat ze willen. Al jarenlang zijn de Palestijnen de dupe van dit geweld. De feiten spreken voor zich. De Palestijnen kregen volgens het VN-Verdelingsplan 47 procent van het voormalige Palestina. In 1948 bezette Israël ongeveer 78 procent van het land en sinds 1967 bezetten ze de rest. Met de komst van de muur en het zogeheten ‘Disengagement Plan’ blijft er nog zo’n 60 procent van de Westbank over voor de Palestijnen, kortom rond de 10 procent van het voormalige Palestina, nog geen kwart van wat de Palestijnen oorspronkelijk van de Verenigde Naties hebben gekregen. En tussen deze 10 procent bestaat geen continuïteit, het is niet met elkaar verbonden. Door de afscheiding moeten Palestijnen in sommige gevallen 30 kilometer reizen om bij hun buren te komen. In plaats van twee à drie minuten zijn ze tenminste een uur reistijd kwijt want ze moeten ook nog eens voorbij de militaire controlepost zien te komen.
Erkenning leidt tot niets
Al sinds 1988 heeft de PLO als wettige vertegenwoordiger van het Palestijnse volk Israël officieel en publiekelijk erkend, een erkenning die werd herhaald in 1991 tijdens de Madrid Conferentie en in 1993 en 1994 ten tijde van de Oslo Akkoorden. En zie wat er gebeurde. Tot 2006 toen Hamas democratisch aan de macht kwam, is de situatie van de Palestijnen almaar verslechterd. Ze verloren nog meer land en nog meer mensen, het aantal joodse kolonisten in bezet gebied verdubbelde. Om nu van Hamas te eisen dat ze Israël erkent, is ronduit absurd, want het zal geen eind maken aan de diefstal van land en het doden van Palestijnse burgers, zoals we tijdens de PLO-jaren gezien hebben. Denkt men werkelijk dat een erkenning door Hamas ertoe zal leiden dat Israël zich uit de bezette gebieden zal terugtrekken, zoals de Verenigde Naties al sinds 1967 eist en het International Gerechtshof in Den Haag in 2004 voorschreef? Zal Israël dan ophouden met het schenden van het internationaal recht? Geen enkele politieke partij in Israël accepteert een onafhankelijke Palestijnse staat op de Westbank en de Gaza Strook gebaseerd op de VN-resoluties 242 en 338. En toch hebben de Palestijnen zowel binnen als buiten Israël deze staat erkend. Dus voor Hamas is deze ook door het Westen gestelde eis nonsense. Juist dit standpunt van Hamas wordt nu door de meerderheid van de Palestijnen gesteund. Ze hebben gemerkt dat een erkenning niets oplevert, integendeel, het geweld van de bezetting is doorgegaan, het stelen van land, het standrechtelijk doden van tegenstanders, het in beslag nemen van de ondergrondse watervoorraden, het bombarderen van bevolkingscentra. De Palestijnen beschouwen Hamas als hun laatste hoop, omdat ze weten dat als ze hun recht op een levensvatbare staat opgeven ze alles verliezen. Dat zou het definitieve einde zijn van hun hoop en aspiraties, waarvoor ze zoveel jaren intens geleden hebben.
Helaas leven we niet in een wereld die bestuurd wordt door logica en gezond verstand. Natuurlijk begrijp ik de redenen, alle wrok en frustratie achter de zelfmoordaanvallen. Ook ik keur het Israëlische geweld ten zeerste af. Tegelijkertijd ben ik van mening dat de zelfmoordstrategie verwerpelijk is en de Palestijnen niet helpt. Dus zowel vanuit een humanitair als pragmatisch perspectief vind ik dat de Palestijnen zich niet moeten laten meeslepen naar het gewelddadige niveau van de Israëli’s, ze moeten zich niet laten dwingen dezelfde wrede praktijken toe te passen. Wij zijn de slachtoffers, wij hebben zoveel van ons land verloren, wij hebben zoveel mensen verloren door het Israelische terrorisme en niet andersom. Dat geeft de Palestijnen weliswaar het recht om zich te verdedigen, maar we moeten uiterst voorzichtig zijn met de middelen. Door het aanvaarden van de zelfmoordactie worden nagenoeg dezelfde terreurmiddelen ingezet als de Israëli’s gebruiken en verliezen wij zo niet alleen onze menselijkheid maar ook ons moreel gelijk. Daarnaast helpt het ons niet in politiek opzicht. Het reageert even de woede en frustratie af binnen de Palestijnse gemeenschap waar elke familie wel iemand heeft verloren, maar het levert geen enkel politiek voordeel op. Integendeel, door die aanvallen hebben de Palestijnen veel verloren, want zelfs de mensen die vanouds met de Palestijnen sympathiseerden, wenden zich af. Niemand houdt van terreur. Op die manier werd de afgelopen vijftien jaar de aandacht afgeleid van de legitimiteit van de Palestijnse strijd en beperkt tot slechts één vraag: hoe kan het Palestijnse geweld worden gestopt? Israël greep deze aanvallen onmiddellijk aan om onderhandelingen op te schorten, alsof die zelfmoordacties de wezenlijke oorzaak van het conflict zijn en niet de militaire bezetting, de voortgaande diefstal van Palestijns land en de weigering van Israël om het recht op terugkeer te erkennen van de miljoenen Palestijnen wier families in 1948 of 1967 met geweld werden verdreven tijdens de etnische zuivering. De zelfmoordaanvallen waren niet de oorzaak van het probleem, maar het gevolg ervan. Maar juist de oorzaken van dit conflict verdwenen achter de horizon door de grote media-aandacht voor de joods Israëlische slachtoffers van de zelfmoordaanslagen. Ondertussen was voor de Palestijnse slachtoffers van de Israëlische terreur in de westerse media bijna geen enkele aandacht.
Moreel gelijk
Het door de VS en Europa tegelijk financieren van de bezetting van Palestijns land en het opleggen van sancties gericht tegen mensen die onder die bezetting leven, is niets anders dan een schandalige hypocrisie. Het is waar wat u zegt dat het staken van de zelfmoordacties de Palestijnen geen enkel politiek voordeel zal opleveren. De VS en de Europese Unie blijven Israël door dik en dun steunen, maar ook als de Palestijnen met contraterreur doorgaan, levert dat niets op. In beide gevallen verliezen ze, maar als ze ermee stoppen dan behouden ze in elk geval hun menselijkheid en hun moreel gelijk. Als Palestijn voel ik me buitengewoon droevig wanneer ik zie dat een zelfmoordaanslag wordt toegejuicht, droevig voor de Palestijnen en woedend over de bezetting die ons over de rand duwt en onze menselijkheid vernietigt. Wanneer je tevreden bent over de dood van burgers in een bus dan betekent het dat je onder een extreme druk leeft die jouw normaal menselijke gevoel heeft verstoord. Dat is wat de al 40 jaar durende bezetting met de Palestijnen doet, het vernietigt ons psychisch, onze menselijke aard. En hetzelfde geldt voor een Israëlische soldaat van 18, 19 jaar oud. Als men die opdracht geeft om een Palestijnse woning binnen te dringen waarbij - zoals regelmatig gebeurt - gewone burgers worden vermoord, onder wie kinderen, vrouwen worden geschopt zodra die niet meteen gehoorzamen of hun kinderen proberen te beschermen, dan wordt zo’n soldaat een monster. Die monsters keren naar huis terug en moeten met een gestoord geweten zien verder te leven. Ook de Israëlische samenleving is geïnfecteerd geraakt door dit geweld en is moreel failliet als gevolg van de bezetting. Zoiets is onvermijdelijk.
Misschien staan we aan de vooravond van een rampzalig scenario. Tot nu toe luistert de militaire vleugel naar het politieke leiderschap van Hamas. Maar niet alles is meer onder controle door de enorme druk van de bezetting en door het Westen met zijn militaire, politieke en financiële steun aan Israël en Fatah. Hoe lang weten de Hamas politici de gewapende vleugel in de hand te houden? In de Gaza Strook staat de situatie op het punt van exploderen. Het gevaar is dat als Hamas zijn jonge aanhangers verliest, Al Qaida-achtige organisaties hen zullen opvangen. Die opereren in hele losse, moeilijk te controleren, verbanden. We hebben hier te maken met jonge mensen die gevoed worden door het besef dat er geen vreedzame oplossing mogelijk is, een oplossing gebaseerd op het internationaal recht of op rationele politieke gronden. Sommige van die misschien nog kleine cellen zijn al gevormd in de Gaza Strook en dat is een rampzalige ontwikkeling, want die zullen zowel Israëli’s als Palestijnen tot doelwit nemen, zoals we bijvoorbeeld in Irak zien. Dus zolang Israël en het Westen geen contact wensen met de democratisch gekozen grootste partij die de wil heeft uitgesproken om op politiek niveau te onderhandelen, dan speelt men de radicale elementen, die zich van Hamas afsplitsen, in de kaart.
Hamas is vóór vrede
Natuurlijk kan men zaken doen met Hamas, het is uiteindelijk een pragmatische nationalistische politieke organisatie. Keer op keer laten Hamaswoordvoerders weten dat de organisatie voor een twee staten oplossing is. De Palestijnen zijn nooit het probleem geweest voor een ware vrede. De PLO heeft zich herhaaldelijk uitgesproken voor een Palestijnse staat op de Westbank en de Gaza Strook, op de 22 procent van de 47 procent die de Palestijnen van de VN hadden gekregen. De resterende 25 procent, meer dan de helft van het land dat hen toekwam, hebben ze opgegeven. En ook Hamas is voor vrede. Het zijn de Israëli’s die nooit echt naar vrede hebben gestreefd, ze willen grote delen van de Westbank niet opgeven, ze blijven het internationaal recht en talloze VN-resoluties schenden. En zolang het Westen het Israelische radicalisme blijft steunen, waardoor ook steeds meer land wordt gestolen, kunnen de zionisten doorgaan met het weigeren van concessies en het blokkeren van vrede. Onder de Israëlische elite bestaat een grote angst, niet voor oorlog maar voor vrede, en wel omdat vrede een bedreiging is voor de interne samenhang en de onderlinge machtsverhoudingen. Als er geen collectieve reden meer is om permanent gemobiliseerd te blijven, dan betekent dat het einde van de oorlogsmentaliteit die nu een grote coherentie schept. De financiële en militaire belangen van de heersende klasse in Israël zullen daardoor worden bedreigd. Bovendien zal het opgeven van de bezette gebieden een economische schadepost zijn voor al die partijen die nu miljarden verdienen aan de bouw van nederzettingen, het leasen van gestolen land, het aanleggen van wegen en de hele infrastructuur van de bezetting. En dan laten we de miljardensteun van vooral de VS aan Israël nog buiten beschouwing. Zodra er vrede is, zal ook die steun worden bedreigd.
De voornaamste bijdrage aan een oplossing zal vanuit het Westen moeten komen. De VS en Europa zullen Israël onder druk moeten zetten, zullen het land moeten dwingen om de VN-resoluties uit te voeren. Die VN-resoluties zijn door het Westen opgesteld om nota bene de Israëlische veiligheid te garanderen. Waarom zouden Irak of de Balkanlanden VN-resoluties moeten uitvoeren om te voorkomen dat niet alleen hun regimes maar ook de infrastructuur van hun landen worden vernietigd, en Israël niet? Waarom laat het Westen Israël doen wat het wil? Het zou erop moeten toezien dat zijn eigen resoluties worden uitgevoerd en dat het internationaal recht door Israël wordt gerespecteerd. Het hele bouwwerk van recht waaraan ze zelf zo lang hebben gewerkt. Deze resoluties brengen Israël op geen enkele manier in gevaar, integendeel, ze beschermen juist Israël. Zolang het Westen niets onderneemt holt ‘t het internationaal recht uit en ondergraaft het de positie van de Palestijnen die een op recht gebaseerde oplossing zoeken.”
http://www.humanist.nl/101674