mark61
16-02-08, 14:40
Eerlijk gezegd: deze column had zichzelf kunnen schrijven. De nationale opwinding over een film die nog niet eens af is, de gewichtige afwegingen van de media, die weliswaar dag en nacht met de film bezig zijn maar heus geen ‘kritiekloos doorgeefluik’ willen zijn, de paniek van het kabinet, het angstige manoeuvreren van rechtse politici die niet verder komen dan dat ‘Geert’ het volste recht heeft om zijn film te maken, het gebruikelijke zwijgen van de al net zo bange PvdA, De Telegraaf die op de voorpagina maar vast voorspelt dat de Wilders-pruik dé hit van het komende carnaval gaat worden, er zijn er immers al negen van verkocht. En ja hoor, daar hebben we Gerard Spong.
Ach, Nederland. Je kunt je druk maken over de zoveelste Hollandse hype, weer een oprisping van die merkwaardige vorm van verdwazing, waarbij het rumoer rond een kwestie zélf altijd de kwestie wordt (we hebben het niet over de inhoud van het filmpje, die is immers onbekend, maar over de vermeende gevolgen ervan). – zoals het in voorgaande kwesties rond de islam altijd over de vrijheid om iets te zeggen ging en nooit over wat er nu eigenlijk gezegd werd) We weten het nu wel.
Heus, de typisch Hollandse nuchterheid bestaat – ze komt alleen altijd pas achteraf. Er is een hoger gerechtshof voor nodig om aan te tonen wat iedereen meteen al had kunnen zien: dat de Hofstadgroep een bonte verzameling heftig ontspoorde jongeren was en geen geoliede stoottroep van de internationale jihad. Over een paar jaar zal er een parlementaire enquête voor nodig zijn om ons van het besef te laten doordringen dat we nooit troepen naar Afghanistan hadden moeten sturen. Ikzelf kijk uit naar de aflevering van Andere Tijden in 2015 over de heisa rond het filmpje van Wilders – tegen die tijd lukt het ons vast de zaak in proportie te zien.Ondertussen zijn er effecten waar niemand het over heeft. Het opvallendst is de matigende taal van de Hollandse islamcritici, die in de extremiteiten van Wilders een wrange parodie van hun eigen opvattingen herkennen en die er nu alles aan gelegen is zichzelf van hem te onderscheiden. Wilders is een eenvoudige jongen, zijn gedachten zijn rechtstreeks afkomstig uit de werken van internationale islamhysterici zoals Robert Spencer en Bat Ye’or – inmiddels kan hij geen zin meer uitspreken zonder het woord dhimmi te gebruiken. Voor wie het niets zegt: met dhimmi’s worden westerlingen bedoeld die uit feminiene onderdanigheid bij de minste provocatie op hun rug gaan liggen voor het viriele islamofascisme. In de gedachtewereld van Wilders ben je inmiddels al een dhimmi als je in de supermarkt je boodschappen laat afrekenen door een caissière met een hoofddoek.Dat is zelfs Leon de Winter te gortig; in een artikel in Der Spiegel van een paar weken geleden stelde hij onomwonden dat al die donkere waarschuwingen over het komende Eurabië nergens op slaan – het is juist de islam die de invloed van Europa ondergaat. En Paul Cliteur in de bundel Gaat de elite ons redden?: „De problemen zitten niet bij ‘alle moslims’, het probleem zit misschien ook niet bij ‘de islam’ als zodanig. Het zit al helemaal niet bij de meerderheid van de moslims, maar schuilt wel in de verbreiding van islamisme, een politiek-religieuze ideologie die meer aanhang wint onder geradicaliseerde jongeren dan nodig zou zijn als de samenleving wat meer weerbaar was geweest.” Om aan zijn gelijk vast te kunnen houden blijft Cliteur stug volhouden dat Mohammed B., de moordenaar van Theo van Gogh, geen verknipte radicaal is, maar een terroristisch meesterbrein in de ban van een giftige ideologie, iets wat maar niet wil doordringen tot een blinde, gevaarlijk tolerante elite. Daar wil ik even geen ruzie over maken – door al die nuanceringen die hij aanbrengt (,,Westerse samenlevingen zijn multiculturele en multireligieuze samenlevingen geworden.’’), is Cliteur in de ogen van geharde islamofoben ongetwijfeld nu zelf een dhimmi geworden.
Allemaal winst, lijkt me. En let op de Nederlandse moslims – ook daar zie je dat het fenomeen Wilders de behoefte doet ontstaan om aan de eigen clichébeelden te ontsnappen. In het Journaal zag ik een keurige moslimjongen die gerechtelijke stappen tegen Wilders vanwege zijn film aankondigde. Dat is natuurlijk voorbarig, maar daar wil ik even geen ruzie over maken: wat opviel was dat hij met nadruk verkondigde dat hij de juridische weg bewandelde om zijn trouw en geloof in de Nederlandse rechtsstaat uit te drukken. Ook zei hij dat sommige moslims debet waren aan het wantrouwen dat ze opriepen. Hij wilde laten zien dat er ook andere manieren waren om te protesteren dan een auto in de fik steken.
Misschien is het nog te vroeg om er iets stelligs over te beweren, maar ik heb de indruk dat de hysterische extremen op hun retour zijn. Die hele retoriek van Eurabië en dhimmitude doet ineens hopeloos gedateerd aan, net als de jihadistische filosofietjes van Samir A. en zijn geestverwanten, met hun benarde fantasieën over zuiverheid en martelaarschap.
Ook lijken steeds meer mensen door Wilders bevrijd van het Pim-syndroom, de angst om het volk tegen je in het harnas te jagen. De afgelopen jaren heerste in de media de overtuiging dat het volk te lang niet had mogen zeggen wat het vond – terwijl men zich intussen angstig in bochten wrong om vooral niets te zeggen wat dat ‘volk’ mishaagde, anders had je weer een mailbox vol bedreigingen. Je zag die angstvalligheid nog in de eerste reacties op Wilders’ filmplannen, maar dat lijkt nu voorbij. Schrijfster Charlotte Mutsaers gaf vorige week onomwonden haar mening over Wilders’ intenties bij Pauw & Witteman; de laffe omzichtigheid van medegast Mark Rutte stak er ineens heel bleek bij af.
Allemaal vooruitgang – daarom ben ik Geert Wilders nu al dankbaar. Het rumoer over zijn film is hol en hype, maar dat wil niet zeggen dat hij de boel niet werkelijk in beweging zet. Alleen gaat die beweging niet zijn kant op. De gevolgen van zijn filmpje in het buitenland zijn nog niet te overzien, dat is waar, maar Nederland heeft zijn work in progress al veel goeds gebracht.
http://weblogs.nrc.nl/weblog/heijne/2008/01/26/waarom-ik-geert-wilders-dankbaar-ben/
Ach, Nederland. Je kunt je druk maken over de zoveelste Hollandse hype, weer een oprisping van die merkwaardige vorm van verdwazing, waarbij het rumoer rond een kwestie zélf altijd de kwestie wordt (we hebben het niet over de inhoud van het filmpje, die is immers onbekend, maar over de vermeende gevolgen ervan). – zoals het in voorgaande kwesties rond de islam altijd over de vrijheid om iets te zeggen ging en nooit over wat er nu eigenlijk gezegd werd) We weten het nu wel.
Heus, de typisch Hollandse nuchterheid bestaat – ze komt alleen altijd pas achteraf. Er is een hoger gerechtshof voor nodig om aan te tonen wat iedereen meteen al had kunnen zien: dat de Hofstadgroep een bonte verzameling heftig ontspoorde jongeren was en geen geoliede stoottroep van de internationale jihad. Over een paar jaar zal er een parlementaire enquête voor nodig zijn om ons van het besef te laten doordringen dat we nooit troepen naar Afghanistan hadden moeten sturen. Ikzelf kijk uit naar de aflevering van Andere Tijden in 2015 over de heisa rond het filmpje van Wilders – tegen die tijd lukt het ons vast de zaak in proportie te zien.Ondertussen zijn er effecten waar niemand het over heeft. Het opvallendst is de matigende taal van de Hollandse islamcritici, die in de extremiteiten van Wilders een wrange parodie van hun eigen opvattingen herkennen en die er nu alles aan gelegen is zichzelf van hem te onderscheiden. Wilders is een eenvoudige jongen, zijn gedachten zijn rechtstreeks afkomstig uit de werken van internationale islamhysterici zoals Robert Spencer en Bat Ye’or – inmiddels kan hij geen zin meer uitspreken zonder het woord dhimmi te gebruiken. Voor wie het niets zegt: met dhimmi’s worden westerlingen bedoeld die uit feminiene onderdanigheid bij de minste provocatie op hun rug gaan liggen voor het viriele islamofascisme. In de gedachtewereld van Wilders ben je inmiddels al een dhimmi als je in de supermarkt je boodschappen laat afrekenen door een caissière met een hoofddoek.Dat is zelfs Leon de Winter te gortig; in een artikel in Der Spiegel van een paar weken geleden stelde hij onomwonden dat al die donkere waarschuwingen over het komende Eurabië nergens op slaan – het is juist de islam die de invloed van Europa ondergaat. En Paul Cliteur in de bundel Gaat de elite ons redden?: „De problemen zitten niet bij ‘alle moslims’, het probleem zit misschien ook niet bij ‘de islam’ als zodanig. Het zit al helemaal niet bij de meerderheid van de moslims, maar schuilt wel in de verbreiding van islamisme, een politiek-religieuze ideologie die meer aanhang wint onder geradicaliseerde jongeren dan nodig zou zijn als de samenleving wat meer weerbaar was geweest.” Om aan zijn gelijk vast te kunnen houden blijft Cliteur stug volhouden dat Mohammed B., de moordenaar van Theo van Gogh, geen verknipte radicaal is, maar een terroristisch meesterbrein in de ban van een giftige ideologie, iets wat maar niet wil doordringen tot een blinde, gevaarlijk tolerante elite. Daar wil ik even geen ruzie over maken – door al die nuanceringen die hij aanbrengt (,,Westerse samenlevingen zijn multiculturele en multireligieuze samenlevingen geworden.’’), is Cliteur in de ogen van geharde islamofoben ongetwijfeld nu zelf een dhimmi geworden.
Allemaal winst, lijkt me. En let op de Nederlandse moslims – ook daar zie je dat het fenomeen Wilders de behoefte doet ontstaan om aan de eigen clichébeelden te ontsnappen. In het Journaal zag ik een keurige moslimjongen die gerechtelijke stappen tegen Wilders vanwege zijn film aankondigde. Dat is natuurlijk voorbarig, maar daar wil ik even geen ruzie over maken: wat opviel was dat hij met nadruk verkondigde dat hij de juridische weg bewandelde om zijn trouw en geloof in de Nederlandse rechtsstaat uit te drukken. Ook zei hij dat sommige moslims debet waren aan het wantrouwen dat ze opriepen. Hij wilde laten zien dat er ook andere manieren waren om te protesteren dan een auto in de fik steken.
Misschien is het nog te vroeg om er iets stelligs over te beweren, maar ik heb de indruk dat de hysterische extremen op hun retour zijn. Die hele retoriek van Eurabië en dhimmitude doet ineens hopeloos gedateerd aan, net als de jihadistische filosofietjes van Samir A. en zijn geestverwanten, met hun benarde fantasieën over zuiverheid en martelaarschap.
Ook lijken steeds meer mensen door Wilders bevrijd van het Pim-syndroom, de angst om het volk tegen je in het harnas te jagen. De afgelopen jaren heerste in de media de overtuiging dat het volk te lang niet had mogen zeggen wat het vond – terwijl men zich intussen angstig in bochten wrong om vooral niets te zeggen wat dat ‘volk’ mishaagde, anders had je weer een mailbox vol bedreigingen. Je zag die angstvalligheid nog in de eerste reacties op Wilders’ filmplannen, maar dat lijkt nu voorbij. Schrijfster Charlotte Mutsaers gaf vorige week onomwonden haar mening over Wilders’ intenties bij Pauw & Witteman; de laffe omzichtigheid van medegast Mark Rutte stak er ineens heel bleek bij af.
Allemaal vooruitgang – daarom ben ik Geert Wilders nu al dankbaar. Het rumoer over zijn film is hol en hype, maar dat wil niet zeggen dat hij de boel niet werkelijk in beweging zet. Alleen gaat die beweging niet zijn kant op. De gevolgen van zijn filmpje in het buitenland zijn nog niet te overzien, dat is waar, maar Nederland heeft zijn work in progress al veel goeds gebracht.
http://weblogs.nrc.nl/weblog/heijne/2008/01/26/waarom-ik-geert-wilders-dankbaar-ben/