super ick
28-02-08, 17:44
Discrimineren mag! De overheid
De individuele burger mag persoonlijke voorkeuren koesteren voor bepaalde medemensen, maar in iedere rechtsstaat behoort de overheid in haar rol van handhaafster van de wet niet te discrimineren. De overheid is immers monopolist. Als de overheid een hekel aan bepaalde mensen zou hebben om hun huidkleur, kunnen zij niet besluiten om de diensten van bijvoorbeeld rechtbank en politie voortaan te betrekken van een concurrerend bedrijf.
Daarom mag de rechter in functie niet discrimineren op grond van geslacht, geloof, huidkleur enzovoort - hij discrimineert uitsluitend criminelen. De rechter hoeft zich niet te behelpen met het statistisch verband tussen criminaliteit en uiterlijk (het enige waar Jackson bij een ontmoeting in een donker steegje op af kan gaan). Hij beschikt over een dossier met de staat van dienst van de verdachte.
De rechter kan (in theorie) het vooroordeel vermijden, maar bij de inzet van politie om criminaliteit te voorkomen of tijdig te signaleren is het bijna onvermijdelijk dat men zich door groepskenmerken laat leiden. Immers, voor de veiligheid op straat is het beter wanneer een politieagent zwarte jongens dan blanke of Chinese jongens in de gaten houdt. In Nederland begaan allochtone jongeren gemiddeld drie keer zoveel misdrijven als autochtone jongeren in vergelijkbare sociaal-economische omstandigheden. Oost-Aziaten zijn braver dan autochtonen; Marokkanen en Antillianen (tot tien keer crimineler dan autochtonen) scoren het slechtst. Allochtonen nemen volgens de politie zo'n 99% van de straatroven in Rotterdam voor hun rekening. De logica achter de inzet van de politie is vergelijkbaar met die achter de inzet van de brandweer: ongeacht welk gebouw in de hens vliegt, ga zij daar blussen, maar in het kader van preventie controleert de spuitgast een pakhuis scherper wanneer het vuurwerk dan wanneer het flessen bronwater bevat. Zo zou het ook begrijpelijk zijn als het blauw op straat achter ieder alarmsignaal aangaat, maar speciale preventieve belangstelling zou hebben voor het doen en laten van leden van risicogroepen.
Dat is echter wel een vorm van discriminatie en het gevolg daarvan kan zijn dat bijvoorbeeld een jonge zwarte wetsovertreder een groter risico loopt op een proces verbaal dan een bejaarde blanke wetsovertreedster. De sociologe Talja Blokland betitelde in de Volkskrant van 28 juli 2001 de selectieve aandacht van de Amerikaanse politie bij het inzetten van schaars personeel om deze reden als racistisch. Over de Nederlandse situatie zei Blokland dat het onzorgvuldig is om te stellen dat criminaliteit relatief veel voorkomt bij Antillianen en Marokkanen; ze lopen alleen een grotere kans om te worden aangehouden door de politie.
Uit angst voor dergelijke beschuldigingen van racisme en discriminatie is in het verleden wel eens verzuimd om de politie achter allochtonen aan te sturen. Toen in 1990 de drugsoverlast in de Amsterdamse Mercatorbuurt de spuigaten uitliep, slaagde burgemeester Ed van Thijn erin om drie jaar lang politie-ingrijpen tegen te houden, omdat veel drugshandelaren Turken waren. Zo kregen allochtone criminelen steun van de overheid in hun concurrentiestrijd met autochtone criminelen. Dat is ook een vorm van discriminatie op basis van groepskenmerken, maar omdat allochtonen werden bevoordeeld, heet dit positieve discriminatie.
De overheid heeft het schijnbaar nobele streven om alle groepen gelijk te behandelen en een gelijke mate van maatschappelijk succes te bezorgen. Leden van groepen die laag op de maatschappelijke ladder staan, worden ontzien als zij over de schreef gaan of geholpen als zij het goede willen. Maar dat gelijkheidsstreven leidt tot positieve discriminatie en beperking van de vrijheid van individuele burgers.
www.meervrijheid.nl
De individuele burger mag persoonlijke voorkeuren koesteren voor bepaalde medemensen, maar in iedere rechtsstaat behoort de overheid in haar rol van handhaafster van de wet niet te discrimineren. De overheid is immers monopolist. Als de overheid een hekel aan bepaalde mensen zou hebben om hun huidkleur, kunnen zij niet besluiten om de diensten van bijvoorbeeld rechtbank en politie voortaan te betrekken van een concurrerend bedrijf.
Daarom mag de rechter in functie niet discrimineren op grond van geslacht, geloof, huidkleur enzovoort - hij discrimineert uitsluitend criminelen. De rechter hoeft zich niet te behelpen met het statistisch verband tussen criminaliteit en uiterlijk (het enige waar Jackson bij een ontmoeting in een donker steegje op af kan gaan). Hij beschikt over een dossier met de staat van dienst van de verdachte.
De rechter kan (in theorie) het vooroordeel vermijden, maar bij de inzet van politie om criminaliteit te voorkomen of tijdig te signaleren is het bijna onvermijdelijk dat men zich door groepskenmerken laat leiden. Immers, voor de veiligheid op straat is het beter wanneer een politieagent zwarte jongens dan blanke of Chinese jongens in de gaten houdt. In Nederland begaan allochtone jongeren gemiddeld drie keer zoveel misdrijven als autochtone jongeren in vergelijkbare sociaal-economische omstandigheden. Oost-Aziaten zijn braver dan autochtonen; Marokkanen en Antillianen (tot tien keer crimineler dan autochtonen) scoren het slechtst. Allochtonen nemen volgens de politie zo'n 99% van de straatroven in Rotterdam voor hun rekening. De logica achter de inzet van de politie is vergelijkbaar met die achter de inzet van de brandweer: ongeacht welk gebouw in de hens vliegt, ga zij daar blussen, maar in het kader van preventie controleert de spuitgast een pakhuis scherper wanneer het vuurwerk dan wanneer het flessen bronwater bevat. Zo zou het ook begrijpelijk zijn als het blauw op straat achter ieder alarmsignaal aangaat, maar speciale preventieve belangstelling zou hebben voor het doen en laten van leden van risicogroepen.
Dat is echter wel een vorm van discriminatie en het gevolg daarvan kan zijn dat bijvoorbeeld een jonge zwarte wetsovertreder een groter risico loopt op een proces verbaal dan een bejaarde blanke wetsovertreedster. De sociologe Talja Blokland betitelde in de Volkskrant van 28 juli 2001 de selectieve aandacht van de Amerikaanse politie bij het inzetten van schaars personeel om deze reden als racistisch. Over de Nederlandse situatie zei Blokland dat het onzorgvuldig is om te stellen dat criminaliteit relatief veel voorkomt bij Antillianen en Marokkanen; ze lopen alleen een grotere kans om te worden aangehouden door de politie.
Uit angst voor dergelijke beschuldigingen van racisme en discriminatie is in het verleden wel eens verzuimd om de politie achter allochtonen aan te sturen. Toen in 1990 de drugsoverlast in de Amsterdamse Mercatorbuurt de spuigaten uitliep, slaagde burgemeester Ed van Thijn erin om drie jaar lang politie-ingrijpen tegen te houden, omdat veel drugshandelaren Turken waren. Zo kregen allochtone criminelen steun van de overheid in hun concurrentiestrijd met autochtone criminelen. Dat is ook een vorm van discriminatie op basis van groepskenmerken, maar omdat allochtonen werden bevoordeeld, heet dit positieve discriminatie.
De overheid heeft het schijnbaar nobele streven om alle groepen gelijk te behandelen en een gelijke mate van maatschappelijk succes te bezorgen. Leden van groepen die laag op de maatschappelijke ladder staan, worden ontzien als zij over de schreef gaan of geholpen als zij het goede willen. Maar dat gelijkheidsstreven leidt tot positieve discriminatie en beperking van de vrijheid van individuele burgers.
www.meervrijheid.nl