PDA

Bekijk Volledige Versie : Behandeling Koerden.



super ick
30-03-08, 12:21
Iran

In Iran wonen ongeveer acht miljoen Koerden, van wie het grootste deel in het noordwesten. In de chaos die op de Eerste Wereldoorlog volgde, grepen Koerdische stammen de kans zich autonoom te maken. De strijd kende een hoogtepunt, toen in 1926 een Perzische prins uit de afgezette Qajardynastie vanuit Irak een opstand ontketende in Iraans Koerdistan. Daaraan kwam een einde in 1926/1927 toen de nieuwe sterke man van Iran, Reza Pahlavi, met een modern nationaal leger de tribale strijdkrachten bedwong. De Koerdische nomaden werden gedwongen zich blijvend te vestigen in dorpen in een centraal deel van Iran.


In de donkere gebieden zijn de Koerden
de grootste etnische groep.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Iran verdeeld in een Brits-Amerikaanse zone in het zuiden, een Sovjet-zone in het noorden en een centrale neutrale zone onder Teheraans gezag. In Koerdistan viel West-Azerbajdzjan onder Sovjet-gezag, Kermanshah onder Brits gezag en het deel rond Mahabad in de centrale zone.

In 1942 richtte een groep Koerden in Mahabad de Komalaye Jiani Kurdistan (Comité voor de Wedergeboorte van Koerdistan) op, met als voorman de religieuze leider Qazi Mohammed. De invloed van dit comité breidde zich (ondergronds) snel uit. In 1945 ging het op in een bredere Koerdische Democratische Partij. Op 22 januari 1946 werd Qazi Mohammed in Mahabad tot president van de eerste Koerdische republiek uitgeroepen. Hij eiste van de centrale regering in Teheran vergaande regionale autonomie. De Iraanse premier Qavam verklaarde dat dit alleen kon gebeuren na vrije verkiezingen onder leiding van Iraanse troepen. Onder dat voorwendsel trokken in december 1946 Iraanse troepen Koerdistan binnen. Qazi Mohammed werd ter dood veroordeeld en gebracht. Koerdistan bleef verdeeld over vier Iraanse provincies.

In 1961 brak in buurland Irak een opstand uit onder de Koerden, onder leiding van Mulla Mustafa Barzani. De Iraanse regering wist Barzani zover te krijgen zijn Iraanse bondgenoten tot rust te manen in ruil voor Irans steun aan het Koerdische verzet in Irak. Eind jaren zestig leefde echter in Iran de weerstand weer op tegen het regime. De KDPI kwam onder leiding van radicalen, die op congressen in 1971 en 1973 besloten tot gewapend verzet met Koerdische autonomie als doel.

Na de val van het sjah-regime in 1979 kon de KDPI openlijk als partij functioneren. Inmiddels was de Islamitische Revolutie in volle gang. Veel Koerden, van wie de meerderheid sunnieten zijn, verzetten zich tegen deze totalitaire shi'itische beweging, waarop de KDPI opnieuw werd verboden. In april 1980 kondigde de Iraanse regering een economische blokkade van de Koerdische gebieden af.

Toen in september 1980 de Iraans-Iraakse oorlog uitbrak, legerde Iran troepen in Koerdistan. De Koerden verzetten zich en het lukte de KDPI in de bergen enkele 'bevrijde zones' in te stellen. Bagdad steunde de Iraanse Koerdische rebellen en de KDPI kon haar centrale hoofdkwartier dicht bij de grens in Irak vestigen. Teheran steunde daarentegen de Iraakse KDP. Het kwam verscheidene malen tot bloedige conflicten tussen deze aanvankelijk zo met elkaar verbonden groepen.

Na de dood van Khomeiny zocht KDPI-leider Ghassemlou contact met Teheran. Via bemiddeling van de Weense universitaire docent en Koerd dr. Rasoul kwam het tot een gesprek tussen Ghassemlou en twee Iraanse diplomaten. Tijdens deze ontmoeting op 13 juli 1989 werden Ghassemlou, een medewerker en bemiddelaar Rasoul doodgeschoten. In 1992 werd in Berlijn de opvolger van Ghassemlou tijdens een soortgelijke ontmoeting vermoord. De Iraanse regering ontkende elke betrokkenheid bij de aanslagen, die vrijwel zeker door de Iraanse geheime dienst werden uitgevoerd. Sindsdien is de KDPI verzwakt en de rust in Iraans Koerdistan weergekeerd.

Bron. NRC.nl

super ick
30-03-08, 12:22
Syrië

In Syrië, bakermat van het Arabisch nationalisme, leeft een groot deel van de circa anderhalf miljoen Koerden in drie gebieden langs de noordgrens.


In de donkere gebieden zijn de Koerden
de grootste etnische groep.
De situatie bleef lang rustig, mede dankzij de mogelijkheid de eigen cultuur en het onderwijs in de eigen taal in ere te herstellen tijdens de periode van het Franse mandaat tussen de twee wereldoorlogen. In 1957 werd de Syrische Koerdische Democratische Partij (KDP) opgericht. Deze streefde naar verdere democratisering en landhervorming. Twee jaar na de oprichting voelde het Syrische bewind zich hierdoor bedreigd en arresteerde een aantal KDP-leiders.

De KDP zorgde voor een algemene bewustwording onder de Syrische Koerden. Nadat Syrië in 1961 uit de unie met Egypte was gestapt, bestreed de heersende Baathpartij nog feller de onafhankelijkheidszin van de Koerden. Arabische boerenfamilies die bereid waren zich in het Koerdische gebied te vestigen, kregen gratis wapens, huizen, zaden en kunstmest. 120.000 Koerden werden verdreven en verloren het staatsburgerschap.

Zij en hun nakomelingen hebben nog altijd geen paspoorten. De rode identiteitskaarten zijn verstrekt om controle te vergemakkelijken. De achtergestelde positie van deze groep blijkt ook uit de ontzegging van de toegang tot overheidsscholen of -ziekenhuizen. Ze hebben officieel geen recht op eigendom en ze kunnen niet voor de wet trouwen.

Aan de systematische arabisering kwam in 1976 een einde. President Assad achtte dat verstandiger, om verdere onrust onder de Koerden te voorkomen. Hij richtte de aandacht van ,,zijn'' Koerden op het buurland Turkije, waarmee Syrië een permanent conflict heeft. Syrië steunde dan ook de gewapende opstand van de Turkse PKK. Syrische Koerden werden niet alleen aangemoedigd aan die strijd deel te nemen, zij werden ook door het Syrische leger naar de grens vervoerd. Onder zware Turkse druk heeft Syrië vorig najaar zijn openlijke steun aan de PKK teruggedraaid.

Voor de Syrische Koerden is in de praktijk geen sprake van gelijke rechten. Maar dat is in Syrië geen specifiek Koerdisch probleem.

super ick
30-03-08, 12:23
Irak

Iraaks Koerdistan is een vruchtbaar landbouwgebied dankzij de Tigris en een stelsel van zijrivieren. Het gebied is rijk aan aardolie; meer dan eenderde van de totale Iraakse olievoorraad ligt in Koerdistan. Naar schatting wonen in Irak 5 miljoen Koerden, het merendeel inmiddels in de steden.


In de donkere gebieden zijn
de Koerden de grootste
etnische groep.
De Koerdische leider sjeik Mahmoud Barzinjy riep in de jaren twintig het koninkrijk Koerdistan uit, met als hoofdstad Sulaimanyah. Na jaren van oorlog tegen het door de Britten gesteunde centrale gezag, waarbij ook de Royal Air Force in actie kwam, moesten de Koerden de strijd opgeven. Vanaf de jaren twintig tot 1958, toen de monarchie in een bloedige staatsgreep omver werd geworpen en de republiek uitgeroepen, bleven de Koerden langs gewapende en diplomatieke weg streven naar gelijke culturele en politieke rechten.

Na de Tweede Wereldoorlog werd de KDP, de Koerdische Democratische Partij, opgericht. In de grondwet die in 1958 werd ingevoerd, werd Irak omschreven als de republiek van de Arabische en Koerdische naties en de nationale minderheden. Het republikeinse regime van Bagdad verleende amnestie aan alle politieke gevangenen en ballingen, waarop onder anderen de Koerdische leider, Mulla Mustafa Barzani, uit de Sovjet-Unie naar Koerdistan terugkeerde. Maar de aanvankelijke tolerantie verdween toen de KDP steeds meer steun onder de Koerdische bevolking kreeg. De spanningen tussen de KDP en de overheid leidden tot overvallen van het Iraakse leger op Koerdische leefgemeenschappen waarbinnen men KDP-strijders vermoedde, en in 1961 tot opstand van de Koerden onder leiding van de KDP.

In 1964 kwam het tot een splitsing in de nog steeds zeer tribaal georganiseerde KDP van Barzani. Een groep stedelingen onder leiding van Jalal Talabani, die het met Bagdad op een akkoordje gooide, kwam in opstand tegen het feodale gezag van Barzani. Zij vocht zelfs aan de kant van de overheid tegen Barzani's pesh merga (strijders). Die breuk, die af en toe zonder veel succes werd gelijmd, heeft de Koerdische eenheid tot op de dag van vandaag ondermijnd.

In 1968 greep de pan-Arabische en zeer nationalistische Baathpartij voor de tweede maal de macht. Teneinde het land te stabiliseren beloofde zij de Koerden binnen vier jaar politieke, economische en culturele rechten. In maart 1970 ondertekenden de KDP en de regering hiertoe een akkoord. Vier jaar later kondigde het regime autonomie voor de Koerden aan, maar de voorwaarden voldeden niet aan de afspraken in het eerder gesloten akkoord.

De oorlog tussen de KDP en het regeringsleger laaide opnieuw op. De Baathpartij deporteerde systematisch Koerden uit hun dorpen en steden langs de grens met Iran, Turkije en Syrië. De verschillende Koerdische partijen realiseerden zich dat zij zich moesten organiseren in een front, maar sommige gingen nog verder en zochten steun van Iran.

Saddam Hussein zag in deze coalitie een grote bedreiging. Hij zette in 1987 zijn chemische wapens in tegen de Koerden. Na afloop van de oorlog met Iran (augustus 1988) voerde hij zijn grootscheepse moordpartijen tegen de Koerden nog verder op. Nadat Saddam Hussein in de Tweede Golfoorlog (over Koeweit) verslagen was, volgden de Koerden de oproep tot opstand van de Amerikaanse president George Bush. Saddam sloeg deze opstand neer met behulp van zijn legerhelikopters die hij van de Amerikanen mocht gebruiken. De buurlanden, die onder geen beding een Koerdische staat in Noord-Irak willen, hielden zich afzijdig. Hetzelfde deed de geallieerde coalitie, die nog maar een paar dagen tevoren oorlog tegen Saddam had gevoerd. Maar nadat miljoenen Koerden naar de bergen waren gevlucht, richting Iran en Turkije, grepen de geallieerden ten slotte toch in, onder druk van de internationale opinie. Er werd een 'veilige gebied' boven de 36ste breedtegraad in Irak tot verboden gebied voor Iraakse troepen verklaard.

Kort daarna besloten KDP en PUK, tegen alle verwachtingen in, tot onderhandelingen met Saddam. Hij bood hun een autonomieakkoord aan, dat weinig concrete toezeggingen bevatte. De onderhandelingen leidden tot niets. Intussen zetten de Koerden in hun veilige gebied een de facto Koerdische staat op, met een eigen regering en een gekozen parlement. Maar al snel laaiden de oude twisten weer op. KDP en PUK voerden herhaaldelijk oorlog met elkaar. Het 'Vrije Koerdistan' werd een door hen opgesplitst land. Daarbij wordt de KDP door Turkije gesteund en de PUK door Iran. Beide partijen, die onder druk van de VS en Groot-Brittannië sinds enige tijd een wapenstilstand in acht nemen, onderhouden nog steeds contact met Saddam Hussein.

super ick
30-03-08, 12:24
Turkije

Het Turkse deel van Koerdistan ligt in Oost- en Zuidoost-Anatolië. Verspreid over het gehele land, met grote concentraties buiten de Koerdische regio als Adana aan de zuidkust, Izmir aan de westkust en de metropool Istanbul, leven naar schatting zo'n 17 miljoen Koerden. Dat is een kwart van de bevolking van Turkije.


In de donkere gebieden zijn de Koerden
de grootste etnische groep.
Gedurende het Ottomaanse Rijk werd een gematigd repressief beleid ten opzichte van etnische minderheden gevoerd. Begin deze eeuw zochten vooraanstaande Koerden contact met buitenlandse organisaties om steun te krijgen voor hun onafhankelijkheidsstreven. Na de Eerste Wereldoorlog, in het vredesverdrag van Sèvres, werd de Koerden interne autonomie in het vooruitzicht gesteld en na een jaar een eigen staat. Maar dat ideaal was alleen al wegens het ontbreken van enige infrastructuur en de heersende armoede in hun regio weinig levensvatbaar. Bovendien erkende Atatürk, de grote Turkse vrijheidsstrijder en oprichter van de Turkse republiek in 1923, het verdrag niet. Eveneens toonden de Geallieerden uiteindelijk weinig vasthoudendheid om de Koerden onafhankelijkheid te garanderen.

Op 24 juni 1923 werd het lot van Koerdistan definitief beslist in het verdrag van Lausanne, waarin de grenzen van Turkije werden vastgesteld. Een onafhankelijk Koerdistan kwam op de kaart niet voor. De Koerden woonden voortaan over vier landen verspreid: Iran, Irak, Turkije en Syrië. De decennia daarop volgden in Turkije enkele opstanden, die meedogenloos en buitengewoon bloedig door Ankara werden onderdrukt..

Midden jaren zestig begon de arbeidsmigratie naar het buitenland. Dat bood ook voor veel jonge Koerden de mogelijkheid uit hun armoede en hun isolement te ontsnappen, en de Koerdische kwestie in het buitenland onder de aandacht te brengen. Na lang aandringen van Koerdische activisten stelde het partijcongres van de kleine Turkse Arbeiderspartij in 1970 in een resolutie dat het Koerdische volk het slachtoffer is van imperialistische onderdrukking en dat de partij de strijd voor Koerdische burgerrechten ondersteunde. Nog nooit hadden de Koerden zoveel openlijke steun gekregen van een Turkse politieke partij. Maar een jaar later had er een militaire staatsgreep plaats, waarbij ook in Koerdistan een groot aantal mensen werd gearresteerd. De 'pro-Koerdische' Arbeiderspartij werd door het nieuwe bewind verboden, en stelde na zijn heroprichting in 1974 het Koerdische vraagstuk niet meer prominent aan de orde.

Eind jaren zeventig balanceerde het land op de rand van een burgeroorlog als gevolg van de gewapende strijd tussen radicaal linkse en ultrarechtse groepen, die in totaal 5.000 mensenlevens eiste. Het leger greep opnieuw in en ook tienduizenden Koerden werden gearresteerd en gemarteld. Tienduizenden andere Koerdische activisten weken uit naar Europa. Een belangrijk deel van hen kreeg gevoegelijk politiek asiel. In Turkije zelf ontstond een netwerk van ondergrondse Koerdische organisaties die geweld predikten. De radicaalste was de marxistisch-leninistische Koerdische Arbeiderspartij (PKK) van Abdullah Öcalan, die in 1984 de oorlog verklaarde aan de Turkse 'bezetter' van Koerdistan. Deze strijd duurt tot op de dag van vandaag voort. In deze oorlog, waarin beide partijen grootschalige moordpartijen niet schuwden, werden volgens de Turkse overheid meer dan 30.000 mensen gedood. Bovendien werden ruim 3.000 dorpen en nederzettingen in Zuid- en Oost-Turkije door het Turkse veiligheidsleger geheel of gedeeltelijk vernietigd om zo de steun van de lokale bevolking aan de PKK te ondermijnen. Naar schatting tussen anderhalf en drie miljoen Koerdische burgers werden als gevolg van deze tactiek van de 'verschroeide aarde' gedwongen om naar elders in Turkije te verhuizen.

De strijders van de PKK zochten sinds 1991, toen in Noord-Irak een Koerdische enclave was ontstaan, steeds vaker hun toevlucht tot deze regio, zowel als springplank voor het uitvoeren van gewapende acties in Zuidoost-Turkije, als voor trainingsbases en opslagdepots van wapens en voedsel voor de rebellen. Het Turkse leger achtervolgde hen ook daar in massale grensoverschrijdende militaire operaties. In Turkije zelf ontstond in die tijd de eerste legale Koerdische partijen, die met uitzondering van de huidige HADEP,inmiddels al weer zijn ontbonden.

super ick
31-03-08, 16:50
Als het nu de Joden waren geweest die de Koerden hadden onderdrukt, had ik dan meer reacties gekregen?

Op een studentenfeestje roepen ze wel eens hard 'Bier en tieten' om de aandacht te krijgen.
Hier moet je Wilders, Joden of homo roepen.

Spoetnik
31-03-08, 16:59
Als het nu de Joden waren geweest die de Koerden hadden onderdrukt, had ik dan meer reacties gekregen?

Op een studentenfeestje roepen ze wel eens hard 'Bier en tieten' om de aandacht te krijgen.
Hier moet je Wilders, Joden of homo roepen.

Ach, ja, waar men zich in nederland druk om maakt.

VerbalSmaeel
31-03-08, 18:00
Als het nu de Joden waren geweest die de Koerden hadden onderdrukt, had ik dan meer reacties gekregen?

Op een studentenfeestje roepen ze wel eens hard 'Bier en tieten' om de aandacht te krijgen.
Hier moet je Wilders, Joden of homo roepen.
Wij zijn als burgers van Nederland verantwoordelijk voor wat ons land uit ons naam doet. Nederland heeft de zionistische staat mede helpen oprichten en steunt de zionistische terreur al 60 jaar financieel, economisch, militair en diplomatiek. De media werken mee aan de propoganda van Israel in het structureel bagateliseren van de Israelische terreur. Dit alles is niet het geval in het conflict tussen de PKK-strijders en de omringende landen. Onze verantwoordelijkheid als Nederlandse burgers in dit fundamenteel verschillend conflict dan de door het westen gesponserde zionistische staatsterreur, is evident in het tonen van je verontwaardiging.

Jij plaatst dit topic enkel om een domme statement te maken waaruit selectieve verontwaardiging zou blijken. Hiermee heb je enkel in je eigen voet geschoten doordat eens te meer blijkt dat jij de Nederlandse vriendschap met de zionistische staatsterreur tracht te bagateliseren en je verantwoordelijkheid als Nederlands staatsburger niet te nemen.

Julien
31-03-08, 18:04
Wij zijn als burgers van Nederland verantwoordelijk voor wat ons land uit ons naam doet. Nederland heeft de zionistische staat mede helpen oprichten en steunt de zionistische terreur al 60 jaar financieel, economisch, militair en diplomatiek. De media werken mee aan de propoganda van Israel in het structureel bagateliseren van de Israelische terreur. Dit alles is niet het geval in het conflict tussen de PKK-strijders en de omringende landen. Onze verantwoordelijkheid als Nederlandse burgers in dit fundamenteel verschillend conflict dan de door het westen gesponserde zionistische staatsterreur, is evident in het tonen van je verontwaardiging.

Jij plaatst dit topic enkel om een domme statement te maken waaruit selectieve verontwaardiging zou blijken. Hiermee heb je enkel in je eigen voet geschoten doordat eens te meer blijkt dat jij de Nederlandse vriendschap met de zionistische staatsterreur tracht te bagateliseren en je verantwoordelijkheid als Nederlands staatsburger niet te nemen.

Nederlandse politici en Nederlandse burgers hebben talloze keren meer kritiek geuit en geprotesteerd tegen Israel dan tegen de Turken, Syriërs en Iranezen die de rechten van de Koerden schenden.

Klopt dus niet wat je zegt..

Overigens heeft Nederland hele sterke banden met Turkije, ze zitten allebei in de Navo.. met Israel heeft NL veel minder sterke banden..

VerbalSmaeel
31-03-08, 18:12
Nederlandse politici en Nederlandse burgers hebben talloze keren meer kritiek geuit en geprotesteerd tegen Israel dan tegen de Turken, Syriërs en Iranezen die de rechten van de Koerden schenden.

Klopt dus niet wat je zegt..

Overigens heeft Nederland hele sterke banden met Turkije, ze zitten allebei in de Navo.. met Israel heeft NL veel minder sterke banden..
Alle protest tegen Israel is minimaal van dissidenten en geen overheidsstandpunt. Vertel me welke officiele regeringspartijen Israel hebben bekritiseerd. Minister van Buitenlandse Zaken Verhagen heeft nog recent gehamerd op de innige vriendschap tussen Nederland en Israel. Nederland is onverminderd al 60 jaar vriend van Israel. Dat Nederland minder sterke banden met Israel heeft is een leugen. Nederland steunt Israel met alle middelen.

Bovendien weet iedereen dat het koerdisch conflict een fundamenteel ander conflict is dan de voortschrijdende bezetting, etnische zuivering, en in de woorden van Illan Pappé - een Joodse historicus - 'een langzame genocide'. Volgens het Internationaal Recht hebben de Koerden geen recht op een onafhankelijk Koerdistan en de Palestijnen wel.

Julien
31-03-08, 19:11
Alle protest tegen Israel is minimaal van dissidenten en geen overheidsstandpunt. Vertel me welke officiele regeringspartijen Israel hebben bekritiseerd. Minister van Buitenlandse Zaken Verhagen heeft nog recent gehamerd op de innige vriendschap tussen Nederland en Israel. Nederland is onverminderd al 60 jaar vriend van Israel. Dat Nederland minder sterke banden met Israel heeft is een leugen. Nederland steunt Israel met alle middelen.
Oud-premier Van Agt, verschillende GroenLinks, SP en PvdA-politici hebben felle kritiek geuit op Israel. Over Turkije, Iran en Syrië heb ik ze maar weinig gehoord. Bovendien wordt PKK hier een terroristische groepering genoemd.
Het is geen leugen dat NL minder sterke banden heeft met Israel dan met Turkije. NL en Turkije zitten in een militair bondgenootschap. Israel valt daar buiten.


Bovendien weet iedereen dat het koerdisch conflict een fundamenteel ander conflict is dan de voortschrijdende bezetting, etnische zuivering, en in de woorden van Illan Pappé - een Joodse historicus - 'een langzame genocide'. Volgens het Internationaal Recht hebben de Koerden geen recht op een onafhankelijk Koerdistan en de Palestijnen wel.
Zo anders zijn die conflicten niet hoor. Er zijn zeer veel overeenkomsten. De Koerden worden belemmerd hun taal te spreken, culturele gebruiken toe te passen, een eigen staat uit te roepen, onschuldigen worden door de staat gevangen genomen, gemarteld en hun huizen in brand gestoken. Zeer veel Koerden zijn uit hun leefgebied gevlucht.

super ick
01-04-08, 09:14
Wij zijn als burgers van Nederland verantwoordelijk voor wat ons land uit ons naam doet. Nederland heeft de zionistische staat mede helpen oprichten en steunt de zionistische terreur al 60 jaar financieel, economisch, militair en diplomatiek. De media werken mee aan de propoganda van Israel in het structureel bagateliseren van de Israelische terreur. Dit alles is niet het geval in het conflict tussen de PKK-strijders en de omringende landen. Onze verantwoordelijkheid als Nederlandse burgers in dit fundamenteel verschillend conflict dan de door het westen gesponserde zionistische staatsterreur, is evident in het tonen van je verontwaardiging.

Jij plaatst dit topic enkel om een domme statement te maken waaruit selectieve verontwaardiging zou blijken. Hiermee heb je enkel in je eigen voet geschoten doordat eens te meer blijkt dat jij de Nederlandse vriendschap met de zionistische staatsterreur tracht te bagateliseren en je verantwoordelijkheid als Nederlands staatsburger niet te nemen.

Voor wat betreft Syrie en Iran heb je wellicht gelijk.
Maar Turkije wordt tot nu toe geen strobreed in de weg gelegd.
Handel met Turkije is vele malen groter, Turkije zit in de Navo dus militaire banden zijn veel groter en Turkije staat zeer dicht bij de EU.
Nederland zou veel meer druk op Turkije uit kunnen oefenen en de Turkse belangen kunnen schaden dan dat ze dat bij Israel kunnen.

Jou argumenten gaan dus maar deels op.
Elders heb ik het al eerder aangehaald en onderbouwd: Het gaat om de dader (Israel) en de haat tegen Israel en niet om de Palestijnen.
De Palestijnen worden politiek misbruikt en het conflict mag niet verdwijnen omdat het van bittere noodzaak om de haat in stand te houden waar veel kinderen mee opgevoed worden.
Ook de snotneuzen hier in Nederland, die Israel niet eens aan kunnen wijzen op de kaart.
De tafel van 7 weten ze niet maar de Joden haten ze wel.