PDA

Bekijk Volledige Versie : Kunnen islam en humor samengaan?



Ron Haleber
18-04-08, 15:26
Kunnen islam en humor samengaan? Het is een vraag die na de Deense cartoonrellen van vorig jaar klemmender is dan ooit.

Bron: Trouw.


Na zijn dood komt ayatollah Khomeini in de hemel. Hij wil in het hiernamaals graag Mohammed ontmoeten, voor wie hij zich immers zijn hele leven heeft ingezet. De eerste die hij tegenkomt, is Jezus. „Zeg Jezus, waar kan ik Mohammed vinden?” Jezus vraagt: „Wil je thee?” Khomeini lust geen thee. Jezus haalt de schouders op en loopt door. De volgende die Khomeini tegenkomt, is de Boeddha. Khomeini vraagt naar Mohammed. „Wil je thee?”, is weer de wedervraag. Nee, Khomeini wil geen thee. Hun wegen scheiden. Daarna komt Khomeini Krisjna tegen, en ook hem vraagt hij naar Mohammed. Alweer vraagt Krisjna of hij thee wil. Khomeini denkt: verdorie, je krijgt hier pas antwoord als je eerst thee drinkt. Het zal wel een of andere gastvrijheidscode zijn. Vooruit dan maar.

Hij zegt tegen Krisjna: „Ja, ik wil thee.” Krisjna knipt daarop met de vingers en roept: „Mohammed, één thee!”

Deze grap over de islam doet ook in moslimlanden de ronde, maar dan natuurlijk met Krisjna of de Boeddha als kelner.

Wie nadenkt over islam en humor kan niet om de Deense spotprenten heen. Op 30 september 2005 publiceerde het Deense dagblad Jyllands-Posten een dozijn spotprenten over de Profeet Mohammed. Vertegenwoordigers van een aantal moslimorganisaties maakten daarop een rondreis door de islamitische wereld om de prenten overal te laten zien. Extreem gewelddadige betogingen waren het gevolg, tegen Denemarken en tegen het Westen. De affaire is de grootste rel tot nu toe rond satire en religie. Terecht leeft er bij velen de twijfel of er wel humor in de islam bestaat.

De Canadese moslimcomedy ’Little Mosque on the Prairie’ probeert deze twijfel weg te nemen. De serie die injanuari 2007 begon, wil Canadese moslims in het tijdperk na 11 september op humoristische wijze portretteren. Het verhaal begint met een jonge advocaat die een veelbelovende carrière in de advocatuur in Toronto opgeeft om imam te worden in Mercy, een kleine Canadees stadje. Op het vliegveld wordt hij uit de rij geplukt, nadat een ambtenaar hem toevallig een verdacht telefoontje heeft horen plegen. De toekomstige imam had het over ’een zelfmoordcarrière’. De bewakingsbeambte aarzelt geen seconde: „Nee meneertje, jij gaat niet naar het paradijs vandaag.”

De serie is geschreven door de Canadese gehoofddoekte moslima Zarqa Nawaz. Volgens de regisseur van de serie, Islander Kennedy, is het een geweldig idee op een perfect tijdstip. „We hebben een comedy nodig die over moslims gaat en in het algemeen over onze angsten voor alles wat anders is.” Volgens hem wordt in de comedy om iedereen gelachen: moslims, christenen en niet-moslims. Iedereen deelt in de pret.

Na één aflevering had de comedy bijna alleen lovende recensies geoogst. Maar kritische geluiden waren er ook. De serie zou de blanke Canadezen neerzetten als domme, bekrompen burgers, tegenover de nobele, vertrapte moslims, die zich alleen maar geaccepteerd willen voelen, terwijl ze tegelijkertijd minachting tonen voor de autochtonen en hun kafir (ongelovige) manier van leven.

Een journalist vroeg aan de schrijfster of de serie niet beledigend was voor mensen die niet konden lachen om moslims die grappen maken over terrorisme. Haar antwoord was assertief. Volgens haar zouden alleen mensen met extreme denkbeelden zonder gevoel voor humor beledigd zijn.

De vraag of je kunt lachen om moslims die grapjes maken over terrorisme, is begrijpelijk. Zelf zie ik niet in waarom iemand daarover geen geintje zou mogen maken, zolang hij duidelijk laat blijken dat hij, net als het grootste deel van de wereldbevolking, terrorisme abject vindt. Anderzijds zie ik dit nog niet gebeuren in deze Canadese comedy. Voor een orthodoxe schrijfster met een hoofddoek is het onmogelijk een moslim in moeilijkheden anders te portretteren dan als slachtoffer. In het geval van de grap over het terrorisme, wilde ze laten zien hoe een ’onschuldige’ moslim het slachtoffer werd van vooroordelen en antiterroristische maatregelen.

Een Iraakse cartoonist daarentegen maakte wel een geslaagde grap over terrorisme. Op Valentijnsdag tekende hij een dronken man die een grote bundel dynamietstaven, aan elkaar gebonden met een rode strik, in zijn armen sluit, terwijl hij er een liefdesliedje voor zingt. Op de tekening staan ook roze hartjes, een pot met een roos en handwapens. Het bijschrift is een citaat van Nathim Al-Ghazali, een populaire Iraakse zanger uit de jaren vijftig: „Ik houd van je, en van iedereen die van je houdt. Ik houd van de rode rozen die jouw wangen kleuren, jij mijn geliefde.” Bovenaan de tekening stond: ’Met excuses aan Nathim Al-Ghazali’.

Deze cartoon stond op de internetkrant sotaliraq.com, die een aparte rubriek heeft voor striptekeningen: ’De wereld van de karikatuur’. Dezelfde dag was er een andere strip te zien, naar aanleiding van een verzoek van sjiitische geestelijken om het curriculum van het seculiere onderwijs in Irak te veranderen. Op de tekening een imam die, geholpen door een andere man, een kind ondersteboven vasthoudt en hem met een stok op de voetzolen slaat, terwijl de kinderen op de grond verschrikt toekijken. De setting is duidelijk die van een koranschool.

Is dit islamitische humor? Dat weten we niet zeker. De krant wordt gemaakt in een islamitisch land, maar het is vooral een politieke krant. De tekenaars kunnen moslims zijn. En zelfs een in Londen verschijnende krant als As-Shark al-awsat, eigendom van een reactionaire Saoedische mediagroep, geeft soms ruimte aan liberale geluiden. Op 13 februari gaf een strip scherpe kritiek op de aanhoudende conflicten tussen moslims onderling. Je ziet een traditionele man een waterpijp roken. Op het onderste kooltje staat ’Irak’. Erbovenop wordt een nieuw kooltje gelegd: ’Libanon’. Onderschrift: ’Sektarisch roken’. De schuld van het sektarische geweld wordt niet, zoals gebruikelijk, in de schoenen van de Verenigde Staten, het Westen en Israël geschoven. Het is de gewone man die rookt.

Het doet me denken aan een grapje van eigen bodem. Twee moslims bladeren door een krant. Op de voorpagina staan weer berichten over Iraakse soennieten en sjiieten die elkaar opblazen.

„Ik haat mezelf”, zucht de ene moslim wanhopig.

„Moslimbasher!”, roept de andere verontwaardigd.

Moslimhumor bestaat. Maar die komt van atheïsten of seculiere moslims. Het zijn zelden de vrome gelovigen die religieuze humor verzinnen. Om erachter te komen hoe zij over humor denken, kunnen we terecht bij dr. Mohammed Ali van de website islam.com. Geconfronteerd met de beschuldiging dat de islam geen humor tolereert, doet hij zijn best om het tegendeel aan te tonen. „De moslim heeft gevoel voor humor, dat maakt dat mensen van hem houden. Hij gaat met ze om en maakt grapjes wanneer dit gepast is, zonder te ver te gaan of pijnlijke dingen te zeggen. Zijn humor blijft binnen de grenzen van de islamitische tolerantie en is toegestaan, zolang die niet bezijden de waarheid ligt.”

Wat hij bedoelt met die laatste zin is denk ik het volgende: wanneer we humor willen horen, dan zoeken we anekdotes in de biografie van de Profeet, we vertellen de grappige situaties na, maar we verzinnen niets over hem dat niet daadwerkelijk in de bronnen staat.

Humor over de Profeet zou dan bijvoorbeeld gaan over die keren dat hij wedstrijden hield met zijn piepjonge vrouw Aïsja om te zien wie het snelste kon rennen. Aïsja won van hem toen ze twaalf jaar, mager en lenig was. Mohammed zei niets en wachtte een paar jaar voor hij haar voorstelde weer samen met hem te rennen. Aïsja was inmiddels veertien jaar, en wat dikker en zwaarder. Mohammed won, op zijn 58ste. Breed lachend zei hij: „Nu staan we quitte.”

Een andere grap gaat over een oude vrouw die de Profeet vroeg voor haar te bidden zodat ze in het paradijs terecht zou komen. Daarop zei Mohammed ernstig: „Geen enkele oude vrouw komt in het paradijs.” De vrouw schrok zich naar. Waarop Mohammed verrukt lachte en zei: „God zou echtgenotes opnieuw jong, maagd en puur maken.” (Waarbij hij Koran 56: 35-36 citeerde.)

Weer een andere anekdote gaat over een zekere Zahir, een zeer lelijke bedoeïen, bevriend met Mohammed. Hij bracht de Profeet vaak geschenken uit de woestijn en Mohammed op zijn beurt voorzag hem in spullen om aan gewapende expedities deel te kunnen nemen. Op een dag liep Mohammed op Zahir af, terwijl die op de markt spullen stond te verkopen, en sloeg zijn armen om hem heen. De man kon niet zien wie hij was en riep: „Wie je ook bent, laat me onmiddellijk los.” Toen hij ontdekte dat hij de Profeet was, herstelde hij zich. Mohammed wees op de man en riep hardop: „Wie wil deze slaaf kopen?” Zahir zei: „Je zult zien dat ik onverkoopbaar ben.” Waarop Mohammed antwoordde: „In de ogen van God ben je verkoopbaar (of waardevol).”

Dit zijn het soort grappen die niet ’bezijden de waarheid’ zijn en volgens Al-Hashimi over Mohammed verteld mogen worden. Ook moeten deze anekdotes aantonen hoeveel gevoel voor humor Mohammed had en hoezeer hij van het leven genoot.

Dat willen wij best aannemen. Belangrijker is de vraag waarom mensen van nu geen gevoel voor humor meer mogen hebben. Waarom ze bedreigd worden als ze grappen maken en waarom ze niet van het leven mogen genieten.

In de huidige context is het niet meer humoristisch om op je 56ste een wedstrijd te houden met een kindbruidje van twaalf. Zo’n huwelijk is zelfs niet meer toegestaan. Ook hoeven we niet te doen alsof we onze vrienden als slaven op de markt verkopen: slavernij is inmiddels afgeschaft. Zelfs het laten schrikken van oude vrouwtjes wekt niet meer onze lachlust op.

Waar kunnen we nu dan nog wel om lachen? Misschien om het feit dat dit vroeger allemaal mogelijk was. En om de kortzichtigheid van de geestelijken die van ons eisen dat we het voorbeeld van de Profeet in dit alles nog steeds moeten volgen.

Willen we weten hoe de islam werkelijk staat tegenover het maken van grapjes over de Profeet, dan moeten we kijken naar het gedrag van Mohammed tegenover dichters en tegenstanders die hem bekritiseerden of bespotten. Hij wordt immers gezien als de beste vertolker van de islamitische gedragsleer. Een van die verhalen staat in de overleveringen van Buchari, boek 5, nummer 369. „De Profeet Gods zei: ’Wie is bereid Ka’b bin al-Ashraf te vermoorden, omdat hij God en zijn apostel pijn doet?’ Maslama stond op en zei: ’O Profeet Gods, wilt u dat ik hem ombreng?’ De Profeet zei ja.” De lange hadith beschrijft vervolgens hoe de moord plaatsvond. Als je dit leest, dan vraag je je af: hoe kan een gewone man God pijn doen? Staat God dan niet boven iemand als Ka’b bin al-Ashraf die de Profeet bespotte?

Dit verklaart misschien waarom sommige moslims cabaretiers en criticasters van de islam bedreigen. Een woordvoerder van de Amsterdamse moskee As-Soennah verklaarde tegenover het universiteitsblad Folia dat cabaretier Ewout Jansen – hij had een aantal grappen over moslims gemaakt – ’volgens de islam’ geslagen of doodgemaakt mag worden. Dat zei de woorvoerder niet omdat hij een extremist is, maar omdat hij trouw wilde blijven aan het voorbeeld van de Profeet. Het extremisme zit niet zozeer in de woorden van de man, maar vooral in de bronnen waaruit hij put.

Orthodoxe moslims bevinden zich nu eenmaal in een groot dilemma. Aan de ene kant willen ze graag dat de islam een religie is van tolerantie en vrede, aan de andere kant willen ze trouw blijven aan de regels van de islam, zoals Mohammed die in de praktijk bracht.

Een uitweg kan natuurlijk zijn om alle negatieve verhalen over de Profeet af te doen als onbetrouwbaar. Maar die verhalen komen uit dezelfde bronnen die iedere gelovige als authentiek beschouwt. Het in twijfel trekken van een deel van de bronnen zet op den duur de rest ook op losse schroeven. Bovendien staan in de Koran soortgelijke teksten.

Daarom loopt de weg van de orthodoxe islam in het Westen vroeg of laat toch dood. Het Westen kan onmogelijk voldoen aan de eisen van de orthodoxe islam zonder zichzelf te verloochenen en zonder essentiële waarden als de vrijheid van meningsuiting af te schaffen. Het voortdurend bedreigen van mensen met een afwijkende mening kan niet eindeloos doorgaan. Onlangs werd mijn dappere, aardige collegaschrijfster Naima El Bezaz ook al bedreigd. Daar zouden wij met z’n allen luider tegen moeten protesteren.

Toch bestaat er in sommige islamitische landen een rijke traditie van satire en karikatuur. Meer dan een eeuw lang werd erop los getekend, ook over religie. Die traditie floreerde toen de orthodoxen minder macht hadden dan nu. Tegenwoordig zijn zij aan de winnende hand, en dat is meteen te merken.

De zaak rond het Marokkaanse tijdschrift Nichane laat zien dat in islamitische landen dezelfde strijd woedt tussen mensen die ruimte voor de vrijheid van meningsuiting willen en mensen die de samenleving een dwingende religiositeit willen opleggen. In januari 2007 veroordeelde de rechtbank hoofdredacteur Driss Ksikes en auteur Sanaa Elaji tot een voorwaardelijke celstraf van drie jaar en een boete van ruim 6.000 euro. Hun vergrijp: zij hadden in een speciaal themanummer grappen gepubliceerd over de islam die onder het volk de ronde doen. In een daarvan speelt een fundamentalist met zijn zoontje en noemt hem liefkozend ’mijn kleine bommetje’.

...........

Ron Haleber
18-04-08, 15:27
vervolg:

In een openbare verklaring spraken de twee journalisten de beschuldiging van ’laster van de islam en schending van de publieke moraal’ krachtig tegen. Het was nimmer hun bedoeling geweest om religieuze gevoelens te kwetsen. Uit solidariteit met de twee journalisten ondertekenden duizenden uit de hele wereld een petitie. De meeste namen op de lijst waren Arabisch en islamitisch. Het laat zien dat er tallozen zijn in de moslimwereld die beseffen dat ruimte voor humor en satire iets is waarvoor je moet strijden – het liefst met een grap.

Dat vindt ook een groep Duitse moslims en ex-moslims die zich onlangs verenigden in de Zentralrat der Ex-Muslime. Hun initiatief was een reactie op een rel vorige maand tijdens het carnaval. Een praalwagen toonde twee identieke, met wapens en een springstofgordel uitgeruste imams. ’Cliché’, stond op de ene figuur. ’Werkelijkheid’, op de andere. Heel goed bedacht, zou ik zeggen, maar de Zentralrat der Muslime (ZMD) vond van niet. Aiman Mazyek, de secretaris-generaal van de ZMD, kon er niet om lachen. Hij liet de bekende argumenten horen: provocatie, vooroordelen, etcetera. Zijn organisatie zegt namens de 3,5 miljoen moslims in Duitsland te praten en wordt gewoonlijk door de Duitse overheid geloofd. Daaraan wil de nieuwe groep een einde maken. Zij zijn anders. Zij zijn seculiere humanisten. Ook willen ze met hun naam duidelijk maken hoe moeilijk de situatie is van ex-moslims in het Westen. Een aantal van hen is inderdaad bedreigd en geniet nu bescherming. Tegen humor hebben ze zeker geen bezwaar.

Het wordt tijd dat we al die grapjes niet zo serieus nemen. Van oudsher vormen humor, zelfspot en zelfrelativering een belangrijk overlevingsinstrument. Zo is de rijke Joodse humor ook ontstaan. Wat is er heerlijker dan om jezelf en om elkaar te kunnen lachen?

Neem dit grapje. Waarom zet een Marokkaan zijn fiets nooit op slot? Antwoord: die blijft toch in de familie.

Deze mop hoorde ik van een jonge Marokkaan. Hij kon er zelf ook hartelijk om lachen.

De conclusie dringt zich op: hoe minder orthodoxe islam, hoe meer ruimte voor humor. De gedachte dat de orthodoxe islam op een of andere manier toch te combineren valt met de vrijheid van meningsuiting is een vrome, politiek-correcte utopie van mensen die hebben afgeleerd naar de werkelijkheid te kijken. Ze zien hun idealen voor waar aan, zelfs als alles ertegen spreekt.

Intussen hebben wij duizenden islamgrappen nodig van duizenden dappere cabaretiers, striptekenaars, schrijvers en journalisten.

Volgens Godfried Bomans is humor ’overwonnen droefheid’. Er is nog een hoop droefheid te overwinnen.

Nahed Selim is moslima, tolk en publiciste.

mark61
18-04-08, 15:53
Wie nadenkt over islam en humor kan niet om de Deense spotprenten heen.

Wat hebben die met humor te maken? Ze zijn absoluut niet grappig en ook niet grappig bedoeld, maar als boos commentaar.


Terecht leeft er bij velen de twijfel of er wel humor in de islam bestaat.

Niet terecht, althans niet op de geschetste gronden. 'Satirisch' kan je die tekeningen ook al niet noemen.


Volgens haar zouden alleen mensen met extreme denkbeelden zonder gevoel voor humor beledigd zijn.

Dat is een algemene waarheid. Geen reden to single out moslims.


Zelf zie ik niet in waarom iemand daarover geen geintje zou mogen maken, zolang hij duidelijk laat blijken dat hij, net als het grootste deel van de wereldbevolking, terrorisme abject vindt.

Waarom? Alsof enige moppentapper ooit een principeverklaring afgeeft over wat ie abject vindt. Wat een gelul. Maar moslims zijn dan weer vage onbetrouwbare lieden aan wie aanvullende eisen worden gesteld voor ze een mop mogen vertellen. God Allmighty.


Voor een orthodoxe schrijfster met een hoofddoek is het onmogelijk een moslim in moeilijkheden anders te portretteren dan als slachtoffer.

Wat is dat nou voor een domme opmerking?


Is dit islamitische humor?

Wat is christelijke humor? Vanwaar die idiote kwalificatie?


Het zijn zelden de vrome gelovigen die religieuze humor verzinnen.

Zeg maar nooit. Maar waarom moet dit uniquement aan de islam gekoppeld worden?


Het extremisme zit niet zozeer in de woorden van de man, maar vooral in de bronnen waaruit hij put.

Conclusie: het zit in de man, die de bronnen kiest.


Daarom loopt de weg van de orthodoxe islam in het Westen vroeg of laat toch dood.

Hoezo? De weg van de homo- en vrouwenhatende christenen is toch ook niet doodgelopen? Je kan ze tot in het parlement bewonderen.


De zaak rond het Marokkaanse tijdschrift Nichane

Nichane is het broertje / zusje van Tel Quel en daarmee een horzel in de pels (hmm) van de makhzen. Het maakt niet uit of het onderwerp vaag islamitisch is of iets anders, last krijgen ze altijd wel met hun kritische artikelen. Als dat vonnis al direct religieus gemotiveerd is is het om de 'echte' fundi's de wind uit de zeilen te nemen.

mark61
18-04-08, 15:58
Dat vindt ook een groep Duitse moslims en ex-moslims die zich onlangs verenigden in de Zentralrat der Ex-Muslime.

Hoe kan een moslim in een ex-moslimorganisatie zitten? Tis het een of het ander. Niet van twee walletjes eten.


De conclusie dringt zich op: hoe minder orthodoxe islam, hoe meer ruimte voor humor.
Nahed Selim is moslima, tolk en publiciste.

De conclusie dringt zich op: of Nahid Selim heeft geen weet van orthodoxe christenen (communisten, whatever), of ze wenst de 100% parallel niet te zien. Fanatici zijn Ernstig en kunnen relativerende humor niet gebruiken. Mensen die zich collectief onder voelen liggen ook niet.

In Engeland zijn overigens nogal wat humoristische moslims.

Het hele verhaal is sowieso onzin omdat het gaat over sociale omstandigheden. Godsdienst heeft er bitter weinig mee te maken. Als er één cultuurgebied is met grensoverschrijdende humor is het het Arabische wel.

Ron Haleber
18-04-08, 16:11
Hoe kan een moslim in een ex-moslimorganisatie zitten? Tis het een of het ander. Niet van twee walletjes eten..

Je moet het maar zien alsof ze op pensioen zijn.:knipoog:


De conclusie dringt zich op: of Nahid Selim heeft geen weet van orthodoxe christenen (communisten, whatever), of ze wenst de 100% parallel niet te zien. Fanatici zijn Ernstig en kunnen relativerende humor niet gebruiken. Mensen die zich collectief onder voelen liggen ook niet.

Selim zal de parallel heus wel zien het gaat haar om gebrek aan relativering bij moslims...



Het hele verhaal is sowieso onzin omdat het gaat over sociale omstandigheden. Godsdienst heeft er bitter weinig mee te maken. Als er één cultuurgebied is met grensoverschrijdende humor is het het Arabische wel

Dat was vroeger zo - tijdens de kaliefen... Maar met de huidige heersende klootzakken lijkt mij het anders... Hebbu Erdogan wel eens zien schaterlachen?

Geef mij dan Jeltsin maar!:giechel:

mark61
18-04-08, 16:14
Selim zal de parallel heus wel zien het gaat haar om gebrek aan relativering bij moslims...

Dat moet ze dan kwalificeren. 'Moslims' won't do, dat slaat op 1 miljard mensen. Bovendien moet ze hen dan aanspreken ipv over hen praten.


Dat was vroeger zo - tijdens de kaliefen... Maar met de huidige heersende klootzakken lijkt mij het anders... Hebbu Erdogan wel eens zien schaterlachen?

Erdogan en moslim, dan ben ik van de Falun Gong. De moslims die ik ken daar kan je mee lachen gieren brullen.

Dinah_Tanger
19-04-08, 07:32
Lachen is gezond:)

Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd! :)

H.P.Pas
19-04-08, 10:16
Lachen is gezond:)

Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd! :)

In Bijbel en Koran valt geen lach te beluisteren.

Ron Haleber
19-04-08, 11:06
Lachen is gezond:)

Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd! :)

Voor het eerst ben ik het een keer met je eens!

Lachen is zelfs medisch gezond... Zoals voor je huid die de spiegel is van je psyche...

Ik kende dan ook een arts - Sutorius dacht ik - die voor groepen lachsessies organiseerde!:)

Ron Haleber
19-04-08, 11:09
In Bijbel en Koran valt geen lach te beluisteren.

Voor de Koran verwijs ik naar het boek daarover van imaam Van Bommel...

In de Bijbel komen wel zeker humoristische situaties voor...

knuppeltje
19-04-08, 11:10
In Bijbel en Koran valt geen lach te beluisteren.

Vandaar ook dat de meeste religieuzen altijd zo zoutloos serieus zijn, daar valt doorgaans echt niet mee te lachen- te spotten ook niet trouwens.

mark61
19-04-08, 11:34
Vandaar ook dat de meeste religieuzen altijd zo zoutloos serieus zijn, daar valt doorgaans echt niet mee te lachen- te spotten ook niet trouwens.

Je vraagt je af wat oorzaak en gevolg zijn.

Wortel
19-04-08, 11:35
In Bijbel en Koran valt geen lach te beluisteren.

Hoe onjuist.:)

Dinah_Tanger
19-04-08, 13:00
In Bijbel en Koran valt geen lach te beluisteren.

De bijbel ken ik niet zo goed, maar u heeft de Koran niet goed gelezen.

Profeet Mohammed(vzmh) had altijd een glimlach op zijn gezicht.

Dinah_Tanger
19-04-08, 13:12
Voor het eerst ben ik het een keer met je eens!Zo zie je maar weer, niet alle Marokkanen zijn kutmarokkanen.:)

Lachen is zelfs medisch gezond... Zoals voor je huid die de spiegel is van je psyche... Klopt.

Ik kende dan ook een arts - Sutorius dacht ik - die voor groepen lachsessies organiseerde!:)

Ik heb gelukkig geen arts nodig om te kunnen lachen, ik heb wel ergens gelezen dat men vroeger 3 x zoveel lachte als tegenwoordig.

Dinah_Tanger
19-04-08, 13:14
Hoe onjuist.:)

Vertel Wortel, volgens mij weet jij veel van de bijbel, komt lachen daar in voor?:)

Wortel
19-04-08, 14:18
komt lachen daar in voor?

Jazeker. Alleen al over het woord "lachen" kom je o.a. dit tegen:

Genesis 21: 6 Sara zei: God heeft gemaakt dat ik lach. Iedereen die het hoort zal met mij meelachen.

Psalm 126: 2 Toen werd onze mond gevuld met lachen.

Job 5: 22 Tegen verwoesting en honger in zul je lachen.

Lukas 6: 21 Gelukkig wie nu huilt want jullie zullen lachen

Daarnaast zijn er allerlei situaties die bol staan van de gein, maar waar je erg snel overheen leest.

Over de verspieders in Jericho...
Jozua 2 Toen ze in Jericho waren gekomen, vonden ze onderdak bij een hoer, Rachab genaamd, bij wie ze overnachten.
Geen Bijbelcommentaar gaat erop in, maar denk je dat ze daar terecht kwamen om postzegels te ruilen?

Lukas 15 : 11 Het bekende verhaal van de verloren zoon is in zijn tonen van de al te menselijke wat kleinzielige geneigdheden -zeker bij de oudste zoon om wie de hele parabel eigenlijk draait- verrukkelijk in de glimlach die op het op je gezicht tovert. Het was trouwens niet de oudste zoon die de terugkeer van de jongste verloren zoon het meest betreurde. Dat was het gemeste kalf.

Zo eerst maar eens.:)

H.P.Pas
19-04-08, 17:33
Zo eerst maar eens.:)


4 treffers van 16.:fplet:
In ernst :bril:, ik heb in de 'Kritik der reinen Vernunft' meer humor aangetroffen dan in het OT.
Mis ik iets ?

Charlus
19-04-08, 18:36
Ergens gelezen:

Mensen zijn niet altijd aardig tegen elkaar. Om duidelijk te maken dat we niets kwaads in de zin hebben, schudden we handen en lachen we vriendelijk. Maar een dictator of een gevaarlijke roverhoofdman geef je niet zo maar een hand. Bij zo iemand wacht je eerbiedig af. Wat gaat hij doen? Zijn minzame glimlach betekent dat we niet zullen worden doodgeslagen. Dat is een prettig vooruitzicht. Om hem die glimlach te ontlokken, beginnen we zelf maar vast slaafs te grijnzen. Lachen kan je het niet echt noemen wat een bange onderdaan doet in zo’n situatie. We schieten pas in de lach wanneer de keizer, de farao of de roverhoofdman zijn angstaanjagendheid verliest doordat hij, bijvoorbeeld, over een bananenschil struikelt en zijn toupet kwijt raakt.

De Koeweit-oorlog van 1990-1991 heeft destijds klassieke beelden geproduceerd van angstig lachende gijzelaars op bezoek bij Saddam Husein. Saddam maakte het nog mooier dan het al was door een Brits kind op zijn schoot te zetten en het min of meer te knuffelen. Daarbij lachte hij.

Lachen is niet alleen een middel ter geruststelling van een naaste die zich afvraagt wat voor plannen we met hem koesteren. Het is ook de kruipolie die samengaat met het wegvallen van allerlei vormen van vreeswekkendheid. In een Westerse maatschappij is het niveau van het respect voor leiders, waarden en symbolen steeds in beweging, en dat meestal in neerwaartse richting. Dat schept vraag naar humor en lach.
Veranderingen van waarden en normen moeten immers door grappen en grollen begeleid worden, als kerkgezang door een orgel. Dat is hard nodig, om het ongevaarlijke en het niet bedreigende karakter van veranderingen en nieuwigheden te onderstrepen.
Het is van het grootste belang om aan te geven dat het bij al die veranderingen niet gaat om iets waar je bang voor moet zijn. Maar er zijn ook mensen die van harte geloven dat de waarden en normen waar om gelachen wordt, in geen geval aangetast of aangepast hadden mogen worden. Die lachen niet mee. Voor zulke mensen is humor niet snel leuk.
Het kan zijn dat er zich in een bepaald soort maatschappij weinig veranderingen van het waardensysteem voordoen. Als de plaatselijke dictator, samen met de plaatselijke, ook aan hem onderworpen religieuze voorgangers, veranderingen tegenhoudt, is er weinig behoefte aan humor en lach. Lachen is in zo’n maatschappij haast even moedig als het verzet in gaan of beroepsdissident worden.

In de gemeenschappen en maatschappijen van het overwegend Islamitische Midden-Oosten is humor dan ook een riskante zaak. De machthebbers en hun politieagenten zien het niet graag. Wie er zich aan waagt, moet subtiel zijn, en hopen dat zijn lezers bereid zijn even na te denken. “Ter gelegenheid van het bezoek [aan een net geopende kippenfarm] van President Nasser kon je de kippen zien opfladderen van vreugde vanwege de aanwezigheid van de geliefde leider”, schreef een dappere Egyptische journalist ooit. Hij wachtte tot lang na de dood van Nasser met het pochen op deze ragfijne maar, inderdaad, humoristische daad van verzet.

Over een dictator die nog leeft wordt niet dan fluisterend gegrapt, en zelfs dat kan levensgevaarlijk zijn. Over godsdienst maak je al helemaal geen grappen hardop. Daar is het onderwerp te vreeswekkend voor. Veel gelovigen zijn letterlijk doodsbang voor de hel. In veel volksopvattingen van de islam staat het voorop dat de gelovige uit de hel wil blijven en daar alles voor doet. Daartoe houdt hij of zij van uur tot uur een soort boekhouding bij van zijn daden. Grappen over het hellevuur helpen er beslist niet aan mee om de balans op die boekhouding positief te krijgen. Ook lollig doen over de engelen en de duivels die het hellevuur steeds maar weer moeten opstoken, kon wel eens voor eeuwige ellende zorgen. Pas op en lach niet.

Bovendien spreekt de Koran negatief over lachen. Als de mens over het Laatste Oordeel en de sadistische martelingen van het Hellevuur hoort, moet hij niet in de lach schieten, waarschuwt de Koran, maar juist in tranen uitbarsten.
Er wordt erg weinig vrolijk gelachen in de Koran. Sara, de vrouw van aartsvader Abraham, lacht als ze hoort dat ze een zoon zal krijgen (Koran 11:71) maar niet van blijdschap, ze lacht schamper omdat ze het bericht niet gelooft. De heidense Egyptenaren lachen om Mozes (43:46). De heidenen lachen om de gelovigen (83:29), en houden daar pas mee op als ze het vuur van de Hel gewaar worden (9:82). De enige passage waarin lachen zonder voorbehoud in positieve zin in de Koran wordt genoemd is het slot van Soera 80. Daar kunnen de gelovigen eindelijk opgelucht lachen, als ze de verschrikkingen van het Laatste Oordeel achter zich weten en eindelijk de hemel en het paradijs in zicht krijgen.

Mohammed meende volgens de overleveringen over zijn leven, de zogenoemde Hadieth, dat veel lachen ‘het hart doodt’. Er zijn tientallen overleveringen die berichten dat Mohammed aan huilen de voorkeur gaf boven lachen. Huilen, schreien en wenen waren immers tekenen van angst voor God.
Een modern gezaghebbend sharia-handboek dat de lezer wil helpen een waardig en modern islamitisch leven te leiden, waarschuwt nadrukkelijk voor lachen. Veel en vaak grappen maken en lachen, meldt het handboek, is verkeerd, want het vermindert de menselijke waardigheid, of neemt deze zelfs geheel weg. Bovendien kan het mensen onrustig maken.

Grappen worden in de Arabische wereld van het Midden-Oosten dan ook nog steeds vooral binnenskamers en vooral over de heersers gemaakt. In het Westen hangt humor vaak op moeilijk vertaalbare woordspelingen, en in de Arabische wereld is het niet anders. Humor bestaat daar vaak uit volslagen onvertaalbare woordgrappen die voor buitenstaanders uitgebreide uitleg zouden behoeven.<...>

Wortel
20-04-08, 12:15
4 treffers van 16.
In ernst , ik heb in de 'Kritik der reinen Vernunft' meer humor aangetroffen dan het OT.
Mis ik iets ?

Naar mijn idee wel. Een geloofsbericht is natuurlijk wat anders dan een conference. Daarbij is het ook zo dat in onze dagen de lach vaak als afleiding wordt aangewend, terwijl het in de Bijbel veeleer zo is dat de lach er is als vrucht van een stevige concentratie op, laat ik maar zeggen, het "ene nodige". Wie zich daarop richt is preciezer dan de meest strikte letterknecht, maar daarin tegelijkertijd vrijer dan de meest losgeslagen libertijn. Het is die paradoxale humor waar de Bijbel het over heeft. Met een wat simpele en gebrekkige vergelijking gezegd: een handleiding voor een Ikeabureau-bouwpakket lijkt weinig om te lachen. Maar als het bureau er eenmaal staat wordt je er toch erg vrolijk van. :)

Cherry Bo
20-04-08, 13:18
Daar waar in de bijbel liefde gepredikt wordt, wordt in de koran angst voor God gepredikt. Islam en humor gaan niet samen, omdat daar altijd die angst voor Allah's toorn om de hoek komt kijken.

(De 'grapjes' in Ron's stuk zijn tenenkrommend flauw)

1973Tanger
20-04-08, 15:09
Natuurlijk kunnen ze samengaan, je hebt ook je lachspieren van Allah gekregen.

super ick
21-04-08, 13:52
Natuurlijk kunnen ze samengaan, je hebt ook je lachspieren van Allah gekregen.


Humor is net eten, een kwestie van smaak.

RinC
21-04-08, 14:05
Daar waar in de bijbel liefde gepredikt wordt, wordt in de koran angst voor God gepredikt. Islam en humor gaan niet samen, omdat daar altijd die angst voor Allah's toorn om de hoek komt kijken.

(De 'grapjes' in Ron's stuk zijn tenenkrommend flauw)


Alsjeblieft zeg...!




Trouw, 15 december 2005

Stille teksten, luide vertolkers

door Cokky van Limpt

Dood aan de ongelovigen: radicale moslims wekken de indruk dat de Koran overloopt van oorlogszuchtige taal. Maar is dat ook zo? Hoe vaak komt het woord djihad eigenlijk voor? En welk heilig boek spreekt vaker over oorlog: de Koran of de Bijbel? Arabist Jan Jaap de Ruiter ging tellen en was verrast.

Jan Jaap de Ruiter, docent Arabisch aan de Universiteit van Tilburg, mag zich graag roeren in het debat over de islam, en kiest daarbij consequent voor een niet-polariserende houding. Hij hecht eraan het beeld van de islam als agressieve, gewelddadige godsdienst te nuanceren en wijst er steeds weer op dat de meerderheid van de moslims zich niet herkent in de opruiende, haatdragende taal op sommige internetsites, noch in de visie en daden van moslimterroristen.

In 'De statistieken der religies', een pas verschenen essaybundel van zijn hand, zinspeelt hij zelfs op de vorming van een 'joods-christelijk-islamitische traditie' in ons land. Hij vindt het aannemelijk en tegelijk 'razend interessant' dat zich in de naaste toekomst een dergelijke traditie zal ontwikkelen.

Met het Oude Testament, het Nieuwe Testament en de Koran op schoot, neemt hij daar alvast een voorschot op. De arabist is aan het turven geslagen: hoe vaak en in welke context komen bepaalde betekenisvolle woorden en begrippen in elk van de drie heilige boeken voor? Hij koos er twaalf uit, variërend van 'dieren' en 'taal' tot 'djihad', 'onderwerping' en 'zonde', telde het aantal vindplaatsen per heilige schrift en vergeleek de uitkomsten in korte beschouwingen, afwisselend serieus en luchtig.

De resultaten van De Ruiters statistische analyse blijken vaak niet te stroken met de heersende beeldvorming over de diverse religies, in het bijzonder de islam. De islam wordt, zeker in het huidige tijdsgewricht, gemakkelijk gezien als een simpele, wrede religie, bloeddorstig en allerminst barmhartig. Verrassend genoeg wijst het geturf van De Ruiter uit dat het woord 'barmhartigheid' absoluut en relatief het meeste voorkomt in de Koran: in het Oude Testament is 29 keer sprake van barmhartigheid, in het Nieuwe Testament 27 keer en in de Koran maar liefst 114 keer.

De Ruiter realiseert zich uiteraard maar al te goed dat er in de praktijk vaak meer afhangt van de exegese dan van de letterlijke tekst, en dat het juist de koranuitleg van radicale imams is, die sommige jongeren op bepaalde gedachten brengt. Maar dat is nu net de reden dat de teksten zoals ze zijn -sec, zonder uitleg- hem fascineren. "De stille teksten zenden vaak een heel andere boodschap uit dan hun lezers en vertolkers, die luid om zich heen roepen."

Hij heeft geen voorkeur, zegt hij, voor de ene of de andere godsdienst. "Ik vind ze alle van een identiek goed- en kwaad niveau." Maar onder het gras heeft de arabist "misschien wel een kleine missie. Ik erger me aan de verkettering van de Koran en de moslims en het ophemelen van de joods-christelijke traditie."

Woorden als 'djihad' en 'oorlog' lijken De Ruiter in zijn kritiek gelijk te geven. Wat zegt de Koran over de djihad?

'Vol wanhoop en onzekerheid' wendde De Ruiter zich tot deze heilige tekst, in de vaste overtuiging een boek vol djihadgeweld aan te treffen. Maar dat bleek reuze mee te vallen. Er zijn in totaal slechts vier teksten waarin het woord voorkomt. En die zijn de onschuld zelve, vindt hij. Het zijn tamelijk 'brave verzen die de gelovigen gebieden de weg van God te houden en daar niet van af te wijken'.

Alleen Soera 25, het Reddend Onderscheidingsmiddel, vers 52 kan discutabel zijn: Gehoorzaam dan de ongelovingen niet, maar stel je hevig tegen hen te weer (djihad). De Ruiter: "In het Arabisch staat er in de gebiedende wijs letterlijk: span je in met grote inspanning. En in het verlengde van niet gehoorzamen -aan de ongelovigen- ligt op zijn minst burgerlijke ongehoorzaamheid of lijdzaam verzet. Hoort daar geweld bij? Ideologische scherpslijpers zouden het uit dit vers kunnen concluderen, maar evengoed kan geconcludeerd worden dat geweld niet tot de instructies behoort in geval van ongehoorzaamheid aan de ongelovigen."

Ook het woord oorlog, 'harb' in het Arabisch, komt maar vier keer voor in de Koran. Uit die vier verzen blijkt dat de Koran ervan uitgaat dat er een strijd met ongelovigen kán ontstaan; nergens staat echter dat de oorlog tegen hen moet worden begónnen. In Soera 47, Mohammed, vers 4 geeft de Koran de gelovigen inderdaad toestemming om de ongelovigen dood te slaan, maar er is wel een voorwaarde aan verbonden: ze moeten in de strijd worden ontmoet.

Vergeleken met de vier vindplaatsen in de Koran, komt het woord oorlog oneindig veel vaker in de Bijbel voor: 53 keer in het Oude Testament en 19 keer in het Nieuwe Testament, waarvan 13 keer in het laatste bijbelboek Openbaring, waarin Johannes het einde der tijden beschrijft: niets dan gewelddadige en bloedige strijdtonelen. De God van de Bijbel, concludeert De Ruiter, is een oorlogsgod, in tegenstelling tot de God van de Koran, die "geen enkele maal als oorlogsgod wordt neergezet maar veeleer als een God die de oorlog dooft" (Soera 5, de Tafel, vers 63: Telkens als zij [de joden en christenen] een vuur ontsteken dat tot oorlog leidt, dan dooft God het.)

In de christelijke eindtijd gaat het bloed en stenen hagelen, want de Here komt terug. Walgelijk vindt De Ruiter dat. Als het om geweld en oorlog gaat kan de islam nog heel wat van het christendom leren.

"Daarom is het zo jammer", vindt hij, "dat sommige moslims nu het instrument van het geweld ter hand hebben genomen om hun idealen te verwezenlijken."

"Keerden ze maar terug", mijmert hij verder, "naar de kale teksten van hun eigen heilige boek zoals ze zijn. Het zou hen goed doen, en de wereldvrede ook."

Suggestie aan De Ruiter: vertaal uw boekje in het Arabisch, leg het neer in 'verdachte' moskeeën en deel het uit aan de leden van de Hofstadgroep.

The_Grand_Wazoo
21-04-08, 14:40
4 treffers van 16.:fplet:
In ernst :bril:, ik heb in de 'Kritik der reinen Vernunft' meer humor aangetroffen dan in het OT.
Mis ik iets ?

Ja, ja, maar dat was dan ok allemaal ter voorbereiding op het handboek van de practical joke: Kritik der praktischen Vernunft, goed voor meer dan 250 pagina's teutoonse dijenkletsers.
Het was maar goed dat Georg Wilhelm, die door zijn fysionomie niet kon lachen de ernst weer een beetje terug bracht met een werk waarbij het lachen je al lang vergaan is op het moment dat je de eerste komma hebt bereikt.

mark61
21-04-08, 14:50
Alsjeblieft zeg...!

Erg humoristisch is eea intussen niet :hihi:

Als die man echt op het woord 'oorlog' heeft gezocht is ie niet wijs, als arabist moet ie toch wel weten dat je dan op nog een lijst woorden moet zoeken als 'ghazâ' en nog het een en ander.

Aanwezigheid van een woord als 'barmhartig' in een zin wil nog niet zeggen dat die zin verder een vrolijke betekenis heeft.

Magoed, misschien is het de journalistieke vertaling van een oorspronkelijk verstandiger verhaal.

H.P.Pas
21-04-08, 15:46
Wie is de geestigste ?

http://www.spitsboek.nl/images/calvijn2.jpg
http://www.fnb.to/FNB/Article/Khomeyni/Khomeiny3.jpg
http://encyclopedia.jrank.org/Cambridge/entries/images/loyola,%20st%201.jpg
http://imagecache2.allposters.com/images/pic/BRGPOD/31776~Saint-Ignatius-of-Loyola-1491-1556-Posters.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/87/William-Farel.jpg/200px-William-Farel.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/df/Ulrich-Zwingli-1.jpg/427px-Ulrich-Zwingli-1.jpg
http://www.loc.gov/exhibits/religion/f0210s.jpg
http://images.google.nl/imgres?imgurl=http://kevinjamison.typepad.com/photos/uncategorized/2007/11/19/image_2.jpeg&imgrefurl=http://kevinjamison.typepad.com/kevin_jamison/acts_29/index.html&start=3&h=450&w=355&sz=20&tbnid=9kGeq8VeFoi6PM:&tbnh=127&tbnw=100&hl=nl&prev=/images%3Fq%3DBaxter%2Bpuritans%26gbv%3D1%26hl%3Dnl %26sa%3DX
http://media.npr.org/programs/atc/features/2006/oct/jihadi/banna200.jpg
http://kevinjamison.typepad.com/photos/uncategorized/2007/11/19/image_2.jpeg

The_Grand_Wazoo
21-04-08, 15:54
Wie is de geestigste ?

http://www.spitsboek.nl/images/calvijn2.jpg
http://www.fnb.to/FNB/Article/Khomeyni/Khomeiny3.jpg
http://encyclopedia.jrank.org/Cambridge/entries/images/loyola,%20st%201.jpg
http://imagecache2.allposters.com/images/pic/BRGPOD/31776~Saint-Ignatius-of-Loyola-1491-1556-Posters.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/87/William-Farel.jpg/200px-William-Farel.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/df/Ulrich-Zwingli-1.jpg/427px-Ulrich-Zwingli-1.jpg
http://www.loc.gov/exhibits/religion/f0210s.jpg
http://images.google.nl/imgres?imgurl=http://kevinjamison.typepad.com/photos/uncategorized/2007/11/19/image_2.jpeg&imgrefurl=http://kevinjamison.typepad.com/kevin_jamison/acts_29/index.html&start=3&h=450&w=355&sz=20&tbnid=9kGeq8VeFoi6PM:&tbnh=127&tbnw=100&hl=nl&prev=/images%3Fq%3DBaxter%2Bpuritans%26gbv%3D1%26hl%3Dnl %26sa%3DX
http://media.npr.org/programs/atc/features/2006/oct/jihadi/banna200.jpg
http://kevinjamison.typepad.com/photos/uncategorized/2007/11/19/image_2.jpeg

Volgens mij deze. Daar is althans het langst om gelachen toen 'ie door rechtgelovigen in zijn kooi hing.

http://images.google.com/imgres?imgurl=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cf/Jan_van_Leiden_by_Aldegrever.jpg/432px-Jan_van_Leiden_by_Aldegrever.jpg&imgrefurl=http://commons.wikimedia.org/wiki/Image:Jan_van_Leiden_by_Aldegrever.jpg&h=599&w=432&sz=67&hl=en&start=1&um=1&tbnid=lxht7hNbJ4TPKM:&tbnh=135&tbnw=97&prev=/images%3Fq%3Djan%2Bvan%2Bleiden%26um%3D1%26hl%3Den %26client%3Dfirefox-a%26rls%3Dorg.mozilla:nl:official%26hs%3DODH%26sa% 3DN

H.P.Pas
21-04-08, 16:43
. Met een wat simpele en gebrekkige vergelijking gezegd: een handleiding voor een Ikeabureau-bouwpakket lijkt weinig om te lachen. Maar als het bureau er eenmaal staat wordt je er toch erg vrolijk van. :)

Ikea handleidingen zijn gerenommeerd waardeloos. Ik leg ze meestal zuchtend terzijde en ga op eigen houtje aan de slag. Als het meubel klaar is kun je inderdaad bevrijd lachen en het lor cylindrisch archiveren.

Wizdom
21-04-08, 21:52
Kunnen islam en humor samengaan? Het is een vraag die na de Deense cartoonrellen van vorig jaar klemmender is dan ooit.

Bron: Trouw.


Na zijn dood komt ayatollah Khomeini in de hemel. Hij wil in het hiernamaals graag Mohammed ontmoeten, voor wie hij zich immers zijn hele leven heeft ingezet. De eerste die hij tegenkomt, is Jezus. „Zeg Jezus, waar kan ik Mohammed vinden?” Jezus vraagt: „Wil je thee?” Khomeini lust geen thee. Jezus haalt de schouders op en loopt door. De volgende die Khomeini tegenkomt, is de Boeddha. Khomeini vraagt naar Mohammed. „Wil je thee?”, is weer de wedervraag. Nee, Khomeini wil geen thee. Hun wegen scheiden. Daarna komt Khomeini Krisjna tegen, en ook hem vraagt hij naar Mohammed. Alweer vraagt Krisjna of hij thee wil. Khomeini denkt: verdorie, je krijgt hier pas antwoord als je eerst thee drinkt. Het zal wel een of andere gastvrijheidscode zijn. Vooruit dan maar.

Hij zegt tegen Krisjna: „Ja, ik wil thee.” Krisjna knipt daarop met de vingers en roept: „Mohammed, één thee!”

Deze grap over de islam doet ook in moslimlanden de ronde, maar dan natuurlijk met Krisjna of de Boeddha als kelner.

Wie nadenkt over islam en humor kan niet om de Deense spotprenten heen. Op 30 september 2005 publiceerde het Deense dagblad Jyllands-Posten een dozijn spotprenten over de Profeet Mohammed. Vertegenwoordigers van een aantal moslimorganisaties maakten daarop een rondreis door de islamitische wereld om de prenten overal te laten zien. Extreem gewelddadige betogingen waren het gevolg, tegen Denemarken en tegen het Westen. De affaire is de grootste rel tot nu toe rond satire en religie. Terecht leeft er bij velen de twijfel of er wel humor in de islam bestaat.

De Canadese moslimcomedy ’Little Mosque on the Prairie’ probeert deze twijfel weg te nemen. De serie die injanuari 2007 begon, wil Canadese moslims in het tijdperk na 11 september op humoristische wijze portretteren. Het verhaal begint met een jonge advocaat die een veelbelovende carrière in de advocatuur in Toronto opgeeft om imam te worden in Mercy, een kleine Canadees stadje. Op het vliegveld wordt hij uit de rij geplukt, nadat een ambtenaar hem toevallig een verdacht telefoontje heeft horen plegen. De toekomstige imam had het over ’een zelfmoordcarrière’. De bewakingsbeambte aarzelt geen seconde: „Nee meneertje, jij gaat niet naar het paradijs vandaag.”

De serie is geschreven door de Canadese gehoofddoekte moslima Zarqa Nawaz. Volgens de regisseur van de serie, Islander Kennedy, is het een geweldig idee op een perfect tijdstip. „We hebben een comedy nodig die over moslims gaat en in het algemeen over onze angsten voor alles wat anders is.” Volgens hem wordt in de comedy om iedereen gelachen: moslims, christenen en niet-moslims. Iedereen deelt in de pret.

Na één aflevering had de comedy bijna alleen lovende recensies geoogst. Maar kritische geluiden waren er ook. De serie zou de blanke Canadezen neerzetten als domme, bekrompen burgers, tegenover de nobele, vertrapte moslims, die zich alleen maar geaccepteerd willen voelen, terwijl ze tegelijkertijd minachting tonen voor de autochtonen en hun kafir (ongelovige) manier van leven.

Een journalist vroeg aan de schrijfster of de serie niet beledigend was voor mensen die niet konden lachen om moslims die grappen maken over terrorisme. Haar antwoord was assertief. Volgens haar zouden alleen mensen met extreme denkbeelden zonder gevoel voor humor beledigd zijn.

De vraag of je kunt lachen om moslims die grapjes maken over terrorisme, is begrijpelijk. Zelf zie ik niet in waarom iemand daarover geen geintje zou mogen maken, zolang hij duidelijk laat blijken dat hij, net als het grootste deel van de wereldbevolking, terrorisme abject vindt. Anderzijds zie ik dit nog niet gebeuren in deze Canadese comedy. Voor een orthodoxe schrijfster met een hoofddoek is het onmogelijk een moslim in moeilijkheden anders te portretteren dan als slachtoffer. In het geval van de grap over het terrorisme, wilde ze laten zien hoe een ’onschuldige’ moslim het slachtoffer werd van vooroordelen en antiterroristische maatregelen.

Een Iraakse cartoonist daarentegen maakte wel een geslaagde grap over terrorisme. Op Valentijnsdag tekende hij een dronken man die een grote bundel dynamietstaven, aan elkaar gebonden met een rode strik, in zijn armen sluit, terwijl hij er een liefdesliedje voor zingt. Op de tekening staan ook roze hartjes, een pot met een roos en handwapens. Het bijschrift is een citaat van Nathim Al-Ghazali, een populaire Iraakse zanger uit de jaren vijftig: „Ik houd van je, en van iedereen die van je houdt. Ik houd van de rode rozen die jouw wangen kleuren, jij mijn geliefde.” Bovenaan de tekening stond: ’Met excuses aan Nathim Al-Ghazali’.

Deze cartoon stond op de internetkrant sotaliraq.com, die een aparte rubriek heeft voor striptekeningen: ’De wereld van de karikatuur’. Dezelfde dag was er een andere strip te zien, naar aanleiding van een verzoek van sjiitische geestelijken om het curriculum van het seculiere onderwijs in Irak te veranderen. Op de tekening een imam die, geholpen door een andere man, een kind ondersteboven vasthoudt en hem met een stok op de voetzolen slaat, terwijl de kinderen op de grond verschrikt toekijken. De setting is duidelijk die van een koranschool.

Is dit islamitische humor? Dat weten we niet zeker. De krant wordt gemaakt in een islamitisch land, maar het is vooral een politieke krant. De tekenaars kunnen moslims zijn. En zelfs een in Londen verschijnende krant als As-Shark al-awsat, eigendom van een reactionaire Saoedische mediagroep, geeft soms ruimte aan liberale geluiden. Op 13 februari gaf een strip scherpe kritiek op de aanhoudende conflicten tussen moslims onderling. Je ziet een traditionele man een waterpijp roken. Op het onderste kooltje staat ’Irak’. Erbovenop wordt een nieuw kooltje gelegd: ’Libanon’. Onderschrift: ’Sektarisch roken’. De schuld van het sektarische geweld wordt niet, zoals gebruikelijk, in de schoenen van de Verenigde Staten, het Westen en Israël geschoven. Het is de gewone man die rookt.

Het doet me denken aan een grapje van eigen bodem. Twee moslims bladeren door een krant. Op de voorpagina staan weer berichten over Iraakse soennieten en sjiieten die elkaar opblazen.

„Ik haat mezelf”, zucht de ene moslim wanhopig.

„Moslimbasher!”, roept de andere verontwaardigd.

Moslimhumor bestaat. Maar die komt van atheïsten of seculiere moslims. Het zijn zelden de vrome gelovigen die religieuze humor verzinnen. Om erachter te komen hoe zij over humor denken, kunnen we terecht bij dr. Mohammed Ali van de website islam.com. Geconfronteerd met de beschuldiging dat de islam geen humor tolereert, doet hij zijn best om het tegendeel aan te tonen. „De moslim heeft gevoel voor humor, dat maakt dat mensen van hem houden. Hij gaat met ze om en maakt grapjes wanneer dit gepast is, zonder te ver te gaan of pijnlijke dingen te zeggen. Zijn humor blijft binnen de grenzen van de islamitische tolerantie en is toegestaan, zolang die niet bezijden de waarheid ligt.”

Wat hij bedoelt met die laatste zin is denk ik het volgende: wanneer we humor willen horen, dan zoeken we anekdotes in de biografie van de Profeet, we vertellen de grappige situaties na, maar we verzinnen niets over hem dat niet daadwerkelijk in de bronnen staat.

Humor over de Profeet zou dan bijvoorbeeld gaan over die keren dat hij wedstrijden hield met zijn piepjonge vrouw Aïsja om te zien wie het snelste kon rennen. Aïsja won van hem toen ze twaalf jaar, mager en lenig was. Mohammed zei niets en wachtte een paar jaar voor hij haar voorstelde weer samen met hem te rennen. Aïsja was inmiddels veertien jaar, en wat dikker en zwaarder. Mohammed won, op zijn 58ste. Breed lachend zei hij: „Nu staan we quitte.”

Een andere grap gaat over een oude vrouw die de Profeet vroeg voor haar te bidden zodat ze in het paradijs terecht zou komen. Daarop zei Mohammed ernstig: „Geen enkele oude vrouw komt in het paradijs.” De vrouw schrok zich naar. Waarop Mohammed verrukt lachte en zei: „God zou echtgenotes opnieuw jong, maagd en puur maken.” (Waarbij hij Koran 56: 35-36 citeerde.)

Weer een andere anekdote gaat over een zekere Zahir, een zeer lelijke bedoeïen, bevriend met Mohammed. Hij bracht de Profeet vaak geschenken uit de woestijn en Mohammed op zijn beurt voorzag hem in spullen om aan gewapende expedities deel te kunnen nemen. Op een dag liep Mohammed op Zahir af, terwijl die op de markt spullen stond te verkopen, en sloeg zijn armen om hem heen. De man kon niet zien wie hij was en riep: „Wie je ook bent, laat me onmiddellijk los.” Toen hij ontdekte dat hij de Profeet was, herstelde hij zich. Mohammed wees op de man en riep hardop: „Wie wil deze slaaf kopen?” Zahir zei: „Je zult zien dat ik onverkoopbaar ben.” Waarop Mohammed antwoordde: „In de ogen van God ben je verkoopbaar (of waardevol).”

Dit zijn het soort grappen die niet ’bezijden de waarheid’ zijn en volgens Al-Hashimi over Mohammed verteld mogen worden. Ook moeten deze anekdotes aantonen hoeveel gevoel voor humor Mohammed had en hoezeer hij van het leven genoot.

Dat willen wij best aannemen. Belangrijker is de vraag waarom mensen van nu geen gevoel voor humor meer mogen hebben. Waarom ze bedreigd worden als ze grappen maken en waarom ze niet van het leven mogen genieten.

In de huidige context is het niet meer humoristisch om op je 56ste een wedstrijd te houden met een kindbruidje van twaalf. Zo’n huwelijk is zelfs niet meer toegestaan. Ook hoeven we niet te doen alsof we onze vrienden als slaven op de markt verkopen: slavernij is inmiddels afgeschaft. Zelfs het laten schrikken van oude vrouwtjes wekt niet meer onze lachlust op.

Waar kunnen we nu dan nog wel om lachen? Misschien om het feit dat dit vroeger allemaal mogelijk was. En om de kortzichtigheid van de geestelijken die van ons eisen dat we het voorbeeld van de Profeet in dit alles nog steeds moeten volgen.

Willen we weten hoe de islam werkelijk staat tegenover het maken van grapjes over de Profeet, dan moeten we kijken naar het gedrag van Mohammed tegenover dichters en tegenstanders die hem bekritiseerden of bespotten. Hij wordt immers gezien als de beste vertolker van de islamitische gedragsleer. Een van die verhalen staat in de overleveringen van Buchari, boek 5, nummer 369. „De Profeet Gods zei: ’Wie is bereid Ka’b bin al-Ashraf te vermoorden, omdat hij God en zijn apostel pijn doet?’ Maslama stond op en zei: ’O Profeet Gods, wilt u dat ik hem ombreng?’ De Profeet zei ja.” De lange hadith beschrijft vervolgens hoe de moord plaatsvond. Als je dit leest, dan vraag je je af: hoe kan een gewone man God pijn doen? Staat God dan niet boven iemand als Ka’b bin al-Ashraf die de Profeet bespotte?

Dit verklaart misschien waarom sommige moslims cabaretiers en criticasters van de islam bedreigen. Een woordvoerder van de Amsterdamse moskee As-Soennah verklaarde tegenover het universiteitsblad Folia dat cabaretier Ewout Jansen – hij had een aantal grappen over moslims gemaakt – ’volgens de islam’ geslagen of doodgemaakt mag worden. Dat zei de woorvoerder niet omdat hij een extremist is, maar omdat hij trouw wilde blijven aan het voorbeeld van de Profeet. Het extremisme zit niet zozeer in de woorden van de man, maar vooral in de bronnen waaruit hij put.

Orthodoxe moslims bevinden zich nu eenmaal in een groot dilemma. Aan de ene kant willen ze graag dat de islam een religie is van tolerantie en vrede, aan de andere kant willen ze trouw blijven aan de regels van de islam, zoals Mohammed die in de praktijk bracht.

Een uitweg kan natuurlijk zijn om alle negatieve verhalen over de Profeet af te doen als onbetrouwbaar. Maar die verhalen komen uit dezelfde bronnen die iedere gelovige als authentiek beschouwt. Het in twijfel trekken van een deel van de bronnen zet op den duur de rest ook op losse schroeven. Bovendien staan in de Koran soortgelijke teksten.

Daarom loopt de weg van de orthodoxe islam in het Westen vroeg of laat toch dood. Het Westen kan onmogelijk voldoen aan de eisen van de orthodoxe islam zonder zichzelf te verloochenen en zonder essentiële waarden als de vrijheid van meningsuiting af te schaffen. Het voortdurend bedreigen van mensen met een afwijkende mening kan niet eindeloos doorgaan. Onlangs werd mijn dappere, aardige collegaschrijfster Naima El Bezaz ook al bedreigd. Daar zouden wij met z’n allen luider tegen moeten protesteren.

Toch bestaat er in sommige islamitische landen een rijke traditie van satire en karikatuur. Meer dan een eeuw lang werd erop los getekend, ook over religie. Die traditie floreerde toen de orthodoxen minder macht hadden dan nu. Tegenwoordig zijn zij aan de winnende hand, en dat is meteen te merken.

De zaak rond het Marokkaanse tijdschrift Nichane laat zien dat in islamitische landen dezelfde strijd woedt tussen mensen die ruimte voor de vrijheid van meningsuiting willen en mensen die de samenleving een dwingende religiositeit willen opleggen. In januari 2007 veroordeelde de rechtbank hoofdredacteur Driss Ksikes en auteur Sanaa Elaji tot een voorwaardelijke celstraf van drie jaar en een boete van ruim 6.000 euro. Hun vergrijp: zij hadden in een speciaal themanummer grappen gepubliceerd over de islam die onder het volk de ronde doen. In een daarvan speelt een fundamentalist met zijn zoontje en noemt hem liefkozend ’mijn kleine bommetje’.

...........


De een zijn HUMOR is de ander zijn TUMOR? Denk daar maar eens over na...

Je hebt gelovigen HUMOR en ongelovigen HUMOR...

Bovenstaande is een staaltje ONGELOVIGEN HUMOR...

"En ze droegen de boeken (met kennis) als EZELS (lastdieren)..." Het feit dat je kennis draagt betekent niet dat je intelligent of slim bent...

tr_imparator
21-04-08, 23:36
Klinkt als: `kan een depressie samengaan met olijven?`

Next.

Rourchid
22-04-08, 15:39
Klinkt als: `kan een depressie samengaan met olijven?`

Next.
Sinds 2001 wordt het NCP-systeem (Neurocybernetic Prothesis System) van de firma
Cyberonics in Europa gebruikt bij behandeling van medicamenteus onbehandelbare depressie.

Figuur 1. http://www.tlichtpuntje.be/info/img/figuur1.jpg De NCP pulsgenerator (model 101) met bipolaire elektrode


Figuur 2.http://www.tlichtpuntje.be/info/img/figuur2.jpg
Links: overzicht van de implanteerbare stimulator, de programmeerkop voor het communiceren met de stimulator en een magneet voor het handmatig beïnvloeden van de stimulatie. Rechts: schematische weergave van de plaats van de implanteerbare stimulator en elektroden in het menselijk lichaam. De inzet laat zien hoe de elektroden rond de zenuw zijn gewonden.

Bron : http://www.tlichtpuntje.be/info/Depressiviteit.htm

chirpy
23-04-08, 00:31
De bijbel ken ik niet zo goed, maar u heeft de Koran niet goed gelezen.

Profeet Mohammed(vzmh) had altijd een glimlach op zijn gezicht.

Als je dat onder humor verstaat.
Humor mag ook best wat bijtend zijn. In dit verband zijn de Deense cartoons beslist wel grappig, want zij duiden op de zwakke plekken in de Islam, van Mohammed en van de Koran.