IbnRushd
04-11-08, 20:26
Arabische wereld verwacht het meest van Obama
Gepubliceerd: 1 november 2008 15:10 | Gewijzigd: 4 november 2008 15:45
Barack Obama heeft mijn voorkeur als kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap. Niet zozeer uit inhoudelijk oogpunt maar vooral op grond van zijn persoonlijkheid.
Door Rami Khouri
Inhoudelijk en beleidsmatig hebben de kandidatenduo’s voor het presidentschap en het vicepresidentschap een ietwat verschillende benadering van veel binnenlandse vraagstukken in de VS, maar in hun buitenlandse politiek lopen ze weinig uiteen – met uitzondering misschien van de bereidheid die Obama heeft uitgesproken om met Iran en andere vijanden te praten.
Maar deze uitzondering maakt wel het verschil, omdat ze een uiting is van de karaktertrekken en de stijl waardoor Obama in het algemeen zo aantrekkelijk is voor mij en zoveel anderen op de wereld. Hij onderschat niet de ernst van de situaties waarvoor de volgende Amerikaanse president zich overal ter wereld gesteld zal zien, maar hij benadert deze ook met een combinatie van eigenschappen die ik zeer verstandig en geruststellend vind. Die combinatie omvat vier basiselementen.
Zijn indrukwekkende kennis en intellectuele vermogens berusten niet alleen op zijn hoge opleiding, maar ook op zijn ervaringen in een wereld die is bepaald door multiraciale samenlevingen en interactie met samenlevingen buiten het benauwde provincialisme van de VS.
Ook zijn beheerstheid is indrukwekkend, want hij lijkt niet in paniek te raken van de giftige persoonlijke aanvallen die de afgelopen twee jaar op hem zijn afgevuurd, zowel door Republikeinen als door zijn Democratische rivalen. Hij heeft de meest kwaadaardige, racistische aanvallen te verduren gehad en deze genegeerd, ofwel intelligent en krachtig beantwoord.
Op terreinen waarop zijn directe ervaring beperkt is, zoals de buitenlandse politiek, vertrouwt hij op goede adviseurs en deskundigen, iets wat ook blijkt uit het bijzondere vermogen waarmee hij leiding heeft gegeven aan een verkiezingscampagne die in alle opzichten indrukwekkend en historisch is geweest. Hij weet gekwalificeerde mensen aan te trekken en hen samen te smeden tot een efficiënte organisatie die realistische doelen stelt en deze systematisch verwezenlijkt.
Dan is er zijn bereidheid open te staan voor mensen en landen wier mening hij niet deelt, teneinde vast te stellen welke problemen hen verdelen en oplossingen te zoeken die voor beide zijden realistisch en politiek aanvaardbaar zijn. Zijn bereidheid om te praten met de leiders of regeringen van Iran, Venezuela en andere landen die een gespannen relatie met de VS hebben, is de juiste aanpak, omdat de kwesties die hen verdelen allemaal kunnen worden opgelost door middel van serieuze diplomatie die streeft naar win-win-uitkomsten.
Obama spreekt mij vooral aan omdat hij zo scherp contrasteert met de huidige regering-Bush en het lichtelijk hysterische Republikeinse duo McCain-Palin. Obama straalt een zekere betrouwbaarheid uit die samenhangt met een gevoeligheid en menselijkheid waaraan het Bush-Cheney-McCain-Palin zo duidelijk ontbreekt. Daarbij gaat het veeleer om een weerspiegeling van zijn persoonlijkheid en gedrag dan om zijn beleidsvoornemens als zodanig.
Inzake het Midden-Oosten heeft Obama bijvoorbeeld dezelfde stevige pro-Israëlische opvattingen geuit als alle andere kandidaten, maar dat soort verkiezingsretoriek neem ik niet serieus. Elke Amerikaanse kandidaat voor een openbaar ambt moet sterke pro-Israëlische standpunten innemen, op straffe van een gegarandeerde nederlaag, nadat hij voor pro-Arabisch, of nog erger, antisemitisch is uitgemaakt. De verkiezingsretoriek over het Midden-Oosten is in de Verenigde Staten nooit serieus, omdat ze zich uitsluitend richt naar het binnenlandse gebod geen pro-Israëlische kiezers van zich te vervreemden, of het nu om Joodse of christelijke fundamentalisten gaat.
Het beste is dan ook de uitspraken van de kandidaten over Arabisch-Israëlische kwesties gewoon te negeren en in plaats daarvan te letten op die kanten van hun persoonlijkheid of hun beleidsvoornemens die misschien een nuttig inzicht bieden in hun mogelijke optreden als president. Naar verwachting zal Obama de werkelijke uitdagingen waarvoor de VS en de rest van de wereld zich gesteld zien realistischer en constructiever benaderen. Hij beseft dat een nadruk op militaire kracht en dreigementen jegens tegenstanders de bestaande spanningen meestal opkloppen en doen uitgroeien tot actieve conflicten, soms zelfs tot militaire confrontaties.
De regeerstijl van Bush-McCain-Palin stoot over de hele wereld mensen af die normaal gesproken vrienden en bondgenoten van de VS zouden zijn. Ten gevolge van Irak en de mondiale oorlog tegen het terrorisme is overal ter wereld een nieuwe generatie extremisten en militanten geradicaliseerd, niet alleen in het Midden-Oosten en Azië, maar ook in Europa en Afrika. Nog zorgwekkender voor de VS is dat zij in het grootste deel van de wereld inmiddels gerespecteerd noch gevreesd worden.
Zo zien we in het Midden-Oosten drie tendensen die erop duiden dat de huidige Amerikaanse aanpak van de buitenlandse politiek een mislukking is en averechts werkt: de VS zijn in de conflicten ter plaatse geen serieuze diplomatieke bemiddelaar meer; in veel binnenlandse ideologische conflicten, zoals in Libanon, Palestina en Somalië, zijn de bondgenoten van de VS verslagen door meestal islamistische vijanden; en in zes verschillende landen (Libanon, Irak, Afghanistan, Palestina, Pakistan en Somalië) zijn de pro-Amerikaanse regeringen – misschien niet helemaal maar toch wel grotendeels – afgestapt van de strijdwijze tegen de radicale moslims die Washington verkiest en in plaats daarvan langzaamaan overgegaan op coalitieregeringen of andere vormen van samenwerking met hun vroegere vijanden.
Obama lijkt in te zien dat dit niet alleen kan worden toegeschreven aan lokale problemen en verstoringen in de Arabisch-Aziatische wereld, maar ook aan een aantal aspecten van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Ik hoop dat hij de verkiezingen wint zodat wij de Verenigde Staten weer kunnen omarmen als een ware vriend en bondgenoot in onze gezamenlijke strijd voor fatsoen, waardigheid, democratie, welvaart en waarachtige soevereiniteit.
Rami Khouri is hoofdredacteur van The Daily Star, een Engelstalig dagblad gevestigd in Libanon.
nrc.nl
Gepubliceerd: 1 november 2008 15:10 | Gewijzigd: 4 november 2008 15:45
Barack Obama heeft mijn voorkeur als kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap. Niet zozeer uit inhoudelijk oogpunt maar vooral op grond van zijn persoonlijkheid.
Door Rami Khouri
Inhoudelijk en beleidsmatig hebben de kandidatenduo’s voor het presidentschap en het vicepresidentschap een ietwat verschillende benadering van veel binnenlandse vraagstukken in de VS, maar in hun buitenlandse politiek lopen ze weinig uiteen – met uitzondering misschien van de bereidheid die Obama heeft uitgesproken om met Iran en andere vijanden te praten.
Maar deze uitzondering maakt wel het verschil, omdat ze een uiting is van de karaktertrekken en de stijl waardoor Obama in het algemeen zo aantrekkelijk is voor mij en zoveel anderen op de wereld. Hij onderschat niet de ernst van de situaties waarvoor de volgende Amerikaanse president zich overal ter wereld gesteld zal zien, maar hij benadert deze ook met een combinatie van eigenschappen die ik zeer verstandig en geruststellend vind. Die combinatie omvat vier basiselementen.
Zijn indrukwekkende kennis en intellectuele vermogens berusten niet alleen op zijn hoge opleiding, maar ook op zijn ervaringen in een wereld die is bepaald door multiraciale samenlevingen en interactie met samenlevingen buiten het benauwde provincialisme van de VS.
Ook zijn beheerstheid is indrukwekkend, want hij lijkt niet in paniek te raken van de giftige persoonlijke aanvallen die de afgelopen twee jaar op hem zijn afgevuurd, zowel door Republikeinen als door zijn Democratische rivalen. Hij heeft de meest kwaadaardige, racistische aanvallen te verduren gehad en deze genegeerd, ofwel intelligent en krachtig beantwoord.
Op terreinen waarop zijn directe ervaring beperkt is, zoals de buitenlandse politiek, vertrouwt hij op goede adviseurs en deskundigen, iets wat ook blijkt uit het bijzondere vermogen waarmee hij leiding heeft gegeven aan een verkiezingscampagne die in alle opzichten indrukwekkend en historisch is geweest. Hij weet gekwalificeerde mensen aan te trekken en hen samen te smeden tot een efficiënte organisatie die realistische doelen stelt en deze systematisch verwezenlijkt.
Dan is er zijn bereidheid open te staan voor mensen en landen wier mening hij niet deelt, teneinde vast te stellen welke problemen hen verdelen en oplossingen te zoeken die voor beide zijden realistisch en politiek aanvaardbaar zijn. Zijn bereidheid om te praten met de leiders of regeringen van Iran, Venezuela en andere landen die een gespannen relatie met de VS hebben, is de juiste aanpak, omdat de kwesties die hen verdelen allemaal kunnen worden opgelost door middel van serieuze diplomatie die streeft naar win-win-uitkomsten.
Obama spreekt mij vooral aan omdat hij zo scherp contrasteert met de huidige regering-Bush en het lichtelijk hysterische Republikeinse duo McCain-Palin. Obama straalt een zekere betrouwbaarheid uit die samenhangt met een gevoeligheid en menselijkheid waaraan het Bush-Cheney-McCain-Palin zo duidelijk ontbreekt. Daarbij gaat het veeleer om een weerspiegeling van zijn persoonlijkheid en gedrag dan om zijn beleidsvoornemens als zodanig.
Inzake het Midden-Oosten heeft Obama bijvoorbeeld dezelfde stevige pro-Israëlische opvattingen geuit als alle andere kandidaten, maar dat soort verkiezingsretoriek neem ik niet serieus. Elke Amerikaanse kandidaat voor een openbaar ambt moet sterke pro-Israëlische standpunten innemen, op straffe van een gegarandeerde nederlaag, nadat hij voor pro-Arabisch, of nog erger, antisemitisch is uitgemaakt. De verkiezingsretoriek over het Midden-Oosten is in de Verenigde Staten nooit serieus, omdat ze zich uitsluitend richt naar het binnenlandse gebod geen pro-Israëlische kiezers van zich te vervreemden, of het nu om Joodse of christelijke fundamentalisten gaat.
Het beste is dan ook de uitspraken van de kandidaten over Arabisch-Israëlische kwesties gewoon te negeren en in plaats daarvan te letten op die kanten van hun persoonlijkheid of hun beleidsvoornemens die misschien een nuttig inzicht bieden in hun mogelijke optreden als president. Naar verwachting zal Obama de werkelijke uitdagingen waarvoor de VS en de rest van de wereld zich gesteld zien realistischer en constructiever benaderen. Hij beseft dat een nadruk op militaire kracht en dreigementen jegens tegenstanders de bestaande spanningen meestal opkloppen en doen uitgroeien tot actieve conflicten, soms zelfs tot militaire confrontaties.
De regeerstijl van Bush-McCain-Palin stoot over de hele wereld mensen af die normaal gesproken vrienden en bondgenoten van de VS zouden zijn. Ten gevolge van Irak en de mondiale oorlog tegen het terrorisme is overal ter wereld een nieuwe generatie extremisten en militanten geradicaliseerd, niet alleen in het Midden-Oosten en Azië, maar ook in Europa en Afrika. Nog zorgwekkender voor de VS is dat zij in het grootste deel van de wereld inmiddels gerespecteerd noch gevreesd worden.
Zo zien we in het Midden-Oosten drie tendensen die erop duiden dat de huidige Amerikaanse aanpak van de buitenlandse politiek een mislukking is en averechts werkt: de VS zijn in de conflicten ter plaatse geen serieuze diplomatieke bemiddelaar meer; in veel binnenlandse ideologische conflicten, zoals in Libanon, Palestina en Somalië, zijn de bondgenoten van de VS verslagen door meestal islamistische vijanden; en in zes verschillende landen (Libanon, Irak, Afghanistan, Palestina, Pakistan en Somalië) zijn de pro-Amerikaanse regeringen – misschien niet helemaal maar toch wel grotendeels – afgestapt van de strijdwijze tegen de radicale moslims die Washington verkiest en in plaats daarvan langzaamaan overgegaan op coalitieregeringen of andere vormen van samenwerking met hun vroegere vijanden.
Obama lijkt in te zien dat dit niet alleen kan worden toegeschreven aan lokale problemen en verstoringen in de Arabisch-Aziatische wereld, maar ook aan een aantal aspecten van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Ik hoop dat hij de verkiezingen wint zodat wij de Verenigde Staten weer kunnen omarmen als een ware vriend en bondgenoot in onze gezamenlijke strijd voor fatsoen, waardigheid, democratie, welvaart en waarachtige soevereiniteit.
Rami Khouri is hoofdredacteur van The Daily Star, een Engelstalig dagblad gevestigd in Libanon.
nrc.nl