IbnRushd
09-12-08, 12:26
Marokko melkt emigrant uit
Gepubliceerd: 8 december 2008 14:28 | Gewijzigd: 9 december 2008 10:35
Omdat de geldstroom van Marokkaanse emigranten afneemt, richt Marokko een Adviesraad op. Een nieuw instrument om de diaspora te beïnvloeden, meent Mohammed Benzakour.
Door Mohammed Benzakour
Tussen de inmiddels vertrouwde stroom berichten over Marokkaanse raddraaiers regent het incidenten. Laatste oogst: de commotie rondom de oprichting van de Adviesraad voor de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland.
Wat is er eigenlijk mis met advisering? Nederland adviseert zichzelf kapot, een beetje ingeburgerde Marokkaan doet volop mee. Gekheid natuurlijk.
De jaarlijkse stroom miljarden euro’s die de circa drie miljoen emigranten overmaken is de vetste melkkoe van Marokko, zij het een die flink aan het sonjabakkeren is. Rapporten alarmeren dat de tweede en derde generatie de spaarcenten niet automatisch op de Banque Populaire storten en de vakantiedukaten liever verbrassen aan de Spaanse kust – het hele investeringsklimaat in het Noorden komt in gevaar nu deze melkkoe afslankt. Niet toevallig dat plotseling her en der huizenbeurzen van Marokkaanse vastgoedbedrijven (Promo-Rocco, Casa Moro, Dior Luxe) de kop opsteken. Met even gladde folders als praatjes worden jongeren gelokt richting het koninkrijk. Want een Marokkaanse hypotheek is als een Marokkaans paspoort: je komt er nooit meer vanaf.
In dit licht moet de oprichting van de Adviesraad worden gezien. Laten we ons trouwens over dat dubbele paspoort geen illusies maken. Als zelfs zijne excellentie Maxime Verhagen (Buitenlandse Zaken, CDA) ondubbelzinnig te horen krijgt dat de kwestie onbespreekbaar is, wat kan een migrantenclubje dan bolwerken?
Vanzelfsprekend mag je hopen dat de Adviesraad zijn tanden zet in het nomenclatuurdossier – waarom zou een Berber zijn kind niet-officiële Marokkaanse Berbernamen als Wazna of Azri mogen geven zónder erfrechtverlies? Ook op het punt van vrouwenrechten (versoepeling van echtscheidingformaliteiten) en continuering van pensioen- en zorgrechten (in geval van repatriëring) mogen resultaten worden verwacht.
Overigens, keuzevrijheid is iets wederkerigs. Wie vrijheid opeist omtrent paspoort en nomenclatuur, zou die vrijheid zelf moeten verschaffen op een ander fundamenteel terrein: partnerkeuze. Echter, voor de verliefde Marokkaan zijn door het kabinet forse (discriminerende) vrijheidobstakels opgeworpen. En: hoe geloofwaardig zijn Wilders’ dubbele-loyaliteit-aanvallen als meneer zelf een kwart van zijn werktijd in en rondom de Knesset bivakkeert?
Nee, het echec van de Adviesraad zit ergens anders.
Khadija Arib, Kamerlid voor de PvdA en wegbereider van deze Adviesraad, stelt in een artikel (de Volkskrant, 5 december) dat „de angst voor import van extremisme en geweld” er bij Marokko goed in zit; Nederland en Marokko moeten elkaar terzijde staan.
Dit noem ik Rabatretoriek. Marokko is zeker bang, maar niet voor terroristen. Democratie en internet; scheiding van machten, onkreukbare ambtenaren, transparant bestuur, onafhankelijke rechtspraak, de vrije toegang tot onderwijs en informatie – dát zijn de demonen die Marokko doen sidderen. Demonen die weleens geïmporteerd zouden kunnen worden door Europese Marokkanen – handige YouTube’ers bezorgden al een legertje corrupte ambtenaren slechte nachten.
En de angsten van de gewone burgerman? Die gaan nóg minder over die jihadist met zijn eventuele bomgordel, nee, die vloeien rechtstreeks voort uit het monster dat hem dag en nacht wurgt: de dictatuur van het onderdrukkende politiek-justitieel systeem. Lees de rapporten van Amnesty International en Human Right Watch en u zult snappen dat de lijken in de Middelandse Zee daar niet voor hun lol drijven.
Hiermee geraken we bij de achilleshiel van de Adviesraad. Bij Pauw en Witteman (3 december) vertelde raadslid Nadia Bouras dat dit initiatief ontstaan is „vanuit de behoefte van de Nederlandse Marokkanen”. Dit is nieuw. Marokkaanse Nederlanders hebben hun handen vol aan zich fatsoenlijk handhaven in dit zinderend landje. Als er al behoefte is aan overheidsbemoeienis, dan liever wat staatsgeld gepompt in de verwaarloosde herkomstgebieden zodat de achtergebleven familieleden voortaan hopelijk wat minder soebatten om geldzendingen.
Nog mooier wordt het als de raadsleden stellen dat ze „de democratische ontwikkelingen in Marokko willen steunen”. Tjonge. Waarom dan niet zelf het goede democratische voorbeeld gegeven? Met alle respect, maar de vier leden (een preventiemedewerker, een historica, een imam, een oud-activist) zijn binnen de Marokkaanse bevolkingsgroep volstrekte onbekenden zonder staat van dienst. Enkel de oud-activist Abdou Menebhi geniet enige naam bij (een deel van) de eerste generatie vanwege zijn protesten in de jaren zeventig tegen het regime van Hassan II, de vorige koning. Menebhi’s lidmaatschap past overigens uitstekend in de strategie van Marokko om (ex-)dissidenten uit te schakelen (verbanning, liquidatie, marteling, opsluiting in een gekkenhuis) danwel te neutraliseren met sappige worsten.
Wat was wel geloofwaardig en democratisch geweest? Nu, Nederland kent een ambassade plus vier consulaten (Utrecht, Den Bosch, Amsterdam, Rotterdam) die over personalia beschikken van alle hier wonende Marokkanen. Waarom dan niet in samenspraak met de Unie van Marokkaanse Moskeeën en andere landelijke platforms een long list met te kiezen kandidaten geformeerd? Waarom geen brainstormsessies door het land, ter uitwisseling en inventarisatie van standpunten? Dit alles was prima te organiseren. Waarschijnlijk was er dan ook een betere afspiegeling geweest en waren, in plaats van eentje, drie van de vier leden van Berber-origine geweest.
Hamvraag kortom: waarom geen inspanning gepleegd voor brede steun, draagvlak én legitimatie? Antwoord: dat zou naar democratie smaken en dat was nu juist niet de bedoeling. In plaats daarvan is gekozen voor een klassieke topdownbenadering volgens goed Marokkaanse gebruik.
Hiermee is het echec van de Adviesraad aangestipt: hij is geen platform voor de Europese migranten, maar een nieuw instrument in de tentakels van Marokko.
De Adviesraad voor de Marokkaanse gemeenschap in het Buitenland werd vorig jaar opgericht na een decreet van koning Mohammed VI en moet hem adviseren over een ‘nieuwe emigratiepolitiek’ van Marokko. De oprichting van de raad leidde tot forse onenigheid tussen Marokkaanse Nederlanders over hun betrekkingen met de Marokkaanse overheid.
Volgens critici is de raad een voortzetting van de ongewenste beïnvloeding van de Marokkaanse regering van migranten in Europa. Voorstanders zijn woedend dat de „legitieme banden” met het moederland verdacht worden gemaakt.
Vorige week presenteerde de raad zich voor het eerst in Nederland. Sommige aanwezigen trokken daarbij het nut van de raad in twijfel. Voorzitter El-Yazami benadrukte dat de raad is opgericht om in te spelen op de behoeften van Marokkaanse migranten. Alleen in Nederland is er volgens hem zoveel kritiek.
Mohammed Benzakour is schrijver en columnist. Dit is de ingekorte versie van zijn artikel 'Adviesraad is een nieuw instrument in de tentakels van Marokko'. Van Benzakour verscheen recentelijk de bundel 'Stinkende Heelmeesters – confrontaties en bespiegelingen' bij uitgeverij De Geus. Zie ook zijn website www.benzakour.eu.
nrc.nl
Gepubliceerd: 8 december 2008 14:28 | Gewijzigd: 9 december 2008 10:35
Omdat de geldstroom van Marokkaanse emigranten afneemt, richt Marokko een Adviesraad op. Een nieuw instrument om de diaspora te beïnvloeden, meent Mohammed Benzakour.
Door Mohammed Benzakour
Tussen de inmiddels vertrouwde stroom berichten over Marokkaanse raddraaiers regent het incidenten. Laatste oogst: de commotie rondom de oprichting van de Adviesraad voor de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland.
Wat is er eigenlijk mis met advisering? Nederland adviseert zichzelf kapot, een beetje ingeburgerde Marokkaan doet volop mee. Gekheid natuurlijk.
De jaarlijkse stroom miljarden euro’s die de circa drie miljoen emigranten overmaken is de vetste melkkoe van Marokko, zij het een die flink aan het sonjabakkeren is. Rapporten alarmeren dat de tweede en derde generatie de spaarcenten niet automatisch op de Banque Populaire storten en de vakantiedukaten liever verbrassen aan de Spaanse kust – het hele investeringsklimaat in het Noorden komt in gevaar nu deze melkkoe afslankt. Niet toevallig dat plotseling her en der huizenbeurzen van Marokkaanse vastgoedbedrijven (Promo-Rocco, Casa Moro, Dior Luxe) de kop opsteken. Met even gladde folders als praatjes worden jongeren gelokt richting het koninkrijk. Want een Marokkaanse hypotheek is als een Marokkaans paspoort: je komt er nooit meer vanaf.
In dit licht moet de oprichting van de Adviesraad worden gezien. Laten we ons trouwens over dat dubbele paspoort geen illusies maken. Als zelfs zijne excellentie Maxime Verhagen (Buitenlandse Zaken, CDA) ondubbelzinnig te horen krijgt dat de kwestie onbespreekbaar is, wat kan een migrantenclubje dan bolwerken?
Vanzelfsprekend mag je hopen dat de Adviesraad zijn tanden zet in het nomenclatuurdossier – waarom zou een Berber zijn kind niet-officiële Marokkaanse Berbernamen als Wazna of Azri mogen geven zónder erfrechtverlies? Ook op het punt van vrouwenrechten (versoepeling van echtscheidingformaliteiten) en continuering van pensioen- en zorgrechten (in geval van repatriëring) mogen resultaten worden verwacht.
Overigens, keuzevrijheid is iets wederkerigs. Wie vrijheid opeist omtrent paspoort en nomenclatuur, zou die vrijheid zelf moeten verschaffen op een ander fundamenteel terrein: partnerkeuze. Echter, voor de verliefde Marokkaan zijn door het kabinet forse (discriminerende) vrijheidobstakels opgeworpen. En: hoe geloofwaardig zijn Wilders’ dubbele-loyaliteit-aanvallen als meneer zelf een kwart van zijn werktijd in en rondom de Knesset bivakkeert?
Nee, het echec van de Adviesraad zit ergens anders.
Khadija Arib, Kamerlid voor de PvdA en wegbereider van deze Adviesraad, stelt in een artikel (de Volkskrant, 5 december) dat „de angst voor import van extremisme en geweld” er bij Marokko goed in zit; Nederland en Marokko moeten elkaar terzijde staan.
Dit noem ik Rabatretoriek. Marokko is zeker bang, maar niet voor terroristen. Democratie en internet; scheiding van machten, onkreukbare ambtenaren, transparant bestuur, onafhankelijke rechtspraak, de vrije toegang tot onderwijs en informatie – dát zijn de demonen die Marokko doen sidderen. Demonen die weleens geïmporteerd zouden kunnen worden door Europese Marokkanen – handige YouTube’ers bezorgden al een legertje corrupte ambtenaren slechte nachten.
En de angsten van de gewone burgerman? Die gaan nóg minder over die jihadist met zijn eventuele bomgordel, nee, die vloeien rechtstreeks voort uit het monster dat hem dag en nacht wurgt: de dictatuur van het onderdrukkende politiek-justitieel systeem. Lees de rapporten van Amnesty International en Human Right Watch en u zult snappen dat de lijken in de Middelandse Zee daar niet voor hun lol drijven.
Hiermee geraken we bij de achilleshiel van de Adviesraad. Bij Pauw en Witteman (3 december) vertelde raadslid Nadia Bouras dat dit initiatief ontstaan is „vanuit de behoefte van de Nederlandse Marokkanen”. Dit is nieuw. Marokkaanse Nederlanders hebben hun handen vol aan zich fatsoenlijk handhaven in dit zinderend landje. Als er al behoefte is aan overheidsbemoeienis, dan liever wat staatsgeld gepompt in de verwaarloosde herkomstgebieden zodat de achtergebleven familieleden voortaan hopelijk wat minder soebatten om geldzendingen.
Nog mooier wordt het als de raadsleden stellen dat ze „de democratische ontwikkelingen in Marokko willen steunen”. Tjonge. Waarom dan niet zelf het goede democratische voorbeeld gegeven? Met alle respect, maar de vier leden (een preventiemedewerker, een historica, een imam, een oud-activist) zijn binnen de Marokkaanse bevolkingsgroep volstrekte onbekenden zonder staat van dienst. Enkel de oud-activist Abdou Menebhi geniet enige naam bij (een deel van) de eerste generatie vanwege zijn protesten in de jaren zeventig tegen het regime van Hassan II, de vorige koning. Menebhi’s lidmaatschap past overigens uitstekend in de strategie van Marokko om (ex-)dissidenten uit te schakelen (verbanning, liquidatie, marteling, opsluiting in een gekkenhuis) danwel te neutraliseren met sappige worsten.
Wat was wel geloofwaardig en democratisch geweest? Nu, Nederland kent een ambassade plus vier consulaten (Utrecht, Den Bosch, Amsterdam, Rotterdam) die over personalia beschikken van alle hier wonende Marokkanen. Waarom dan niet in samenspraak met de Unie van Marokkaanse Moskeeën en andere landelijke platforms een long list met te kiezen kandidaten geformeerd? Waarom geen brainstormsessies door het land, ter uitwisseling en inventarisatie van standpunten? Dit alles was prima te organiseren. Waarschijnlijk was er dan ook een betere afspiegeling geweest en waren, in plaats van eentje, drie van de vier leden van Berber-origine geweest.
Hamvraag kortom: waarom geen inspanning gepleegd voor brede steun, draagvlak én legitimatie? Antwoord: dat zou naar democratie smaken en dat was nu juist niet de bedoeling. In plaats daarvan is gekozen voor een klassieke topdownbenadering volgens goed Marokkaanse gebruik.
Hiermee is het echec van de Adviesraad aangestipt: hij is geen platform voor de Europese migranten, maar een nieuw instrument in de tentakels van Marokko.
De Adviesraad voor de Marokkaanse gemeenschap in het Buitenland werd vorig jaar opgericht na een decreet van koning Mohammed VI en moet hem adviseren over een ‘nieuwe emigratiepolitiek’ van Marokko. De oprichting van de raad leidde tot forse onenigheid tussen Marokkaanse Nederlanders over hun betrekkingen met de Marokkaanse overheid.
Volgens critici is de raad een voortzetting van de ongewenste beïnvloeding van de Marokkaanse regering van migranten in Europa. Voorstanders zijn woedend dat de „legitieme banden” met het moederland verdacht worden gemaakt.
Vorige week presenteerde de raad zich voor het eerst in Nederland. Sommige aanwezigen trokken daarbij het nut van de raad in twijfel. Voorzitter El-Yazami benadrukte dat de raad is opgericht om in te spelen op de behoeften van Marokkaanse migranten. Alleen in Nederland is er volgens hem zoveel kritiek.
Mohammed Benzakour is schrijver en columnist. Dit is de ingekorte versie van zijn artikel 'Adviesraad is een nieuw instrument in de tentakels van Marokko'. Van Benzakour verscheen recentelijk de bundel 'Stinkende Heelmeesters – confrontaties en bespiegelingen' bij uitgeverij De Geus. Zie ook zijn website www.benzakour.eu.
nrc.nl