PDA

Bekijk Volledige Versie : 'Idioten met geld en macht'



illmatik
10-12-08, 15:22
De oligarchische klasse in de VS is incompetent in het correct besturen van hun economie, blijkens uit de ervaring met natuurrampen, het onderwijzen van hun jeugd, het onderhouden van buitenlandse betrekkingen, het verzorgen van basisbehoeften zoals een werkende zorgsector en de waarborging van individuele rechten. Dat deze klasse het nog steeds voor het zeggen heeft, en het waarschijnlijk voorlopig ook voor het zeggen blijft houden, is de absolute bevestiging van het feit dat men niet in staat is om de fictie van de waarheid te onderscheiden.

Wij, i.e. alles en iedereen die economisch en misschien zelfs ook cultureel is verbonden met de VS, geloven echter nog altijd blindelings in deze ‘experts’. Zij geloven ook nog steeds in zichzelf. Geclusterd als een zwerm strontvliegen hangen ze dan ook rondom iemand zoals Barack Obama, van wie wonderen uit de tijd van Jezus Christus worden verwacht. Het is wanneer deze elites ontmaskerd zullen worden als incompetente parasieten dat de wereld zich zal bevrijden van de economische malaise die nu aan de gang is. Deze elites dienen onttroond te worden als men enige hoop op verbetering van de sociale, economische en politieke situatie in de wereld wil behouden.

‘Their inability to see the human as anything more than interest driven made it impossible for them to imagine an actively organized pool of disinterest called the public good’. Dit zei de Canadese filosoof, John Ralston Saul, wiens boeken ‘The Unconscious Civilization’ en ‘Voltaire’s Bastards’ die oligarchische elites feilloos ontdoen van hun zogenaamd ‘untouchable’ velletjes.

Het is alsof de Industriële Revolutie een zeer zwaar mentaal trauma heeft veroorzaakt, eentje die nog steeds nagonst dat je een bepaald deel van de samenleving niet als een deel van de samenleving dient te beschouwen. Wanneer die samenleving binnen die elites besproken wordt, lijkt het alsof er een andere definitie van het woord ‘samenleving’ wordt gehanteerd, dan dat we normaal gesproken in de samenleving hanteren. Voor hen begint de moderne geschiedenis bij een grote explosie: die Industriële Revolutie. Dit is de standaard voor een ideologische benadering van alles wat menselijk is: een ster vliegt door de hemel, een meteoriet ontploft en de geschiedenis begint opnieuw.

Deze elite – de mensen in de regeringen, de geldbonzen op Wall Street en andere internationale beurzen en hun opvolgers die worden klaargestoomd op de prestigieuze universiteiten en ‘business schools’ – beschikken absoluut niet over de capaciteiten om de huidige financiële troep op te ruimen en het probleem op te lossen. Zij zullen het alleen maar nog erger maken. Ze hebben namelijk geen nieuw concept, dankzij het onderwijs dat zij hebben gekregen: het onderwijs van de massa. Het zijn wetenschappelijk, economisch en cultureel onvolgroeide, onzekere en bange maar bovenal oncreatieve bureaucraten die getraind zijn om het reeds bestaande systeemmanagement uit te voeren. Ze hebben slechts oog voor kant-en-klare-maaltijdoplossingen die alleen de bedrijfsstructuur ten goede komen. Ze draaien slechts op getallen, winst en ‘persoonlijke ontwikkeling’. Ze zijn ook heel erg in staat om serieus zieke mensen de zorg waarvoor betaald wordt te miskennen, als daar een minimale reden voor is, ten einde de bedrijfswinst omhoog te duwen. Net zo makkelijk als dat ze zuurverdiend belastingreserves aanspreken om peperdure wapens aan te leveren aan moordlustige dictaturen. De inhumane consequenties verschijnen nooit op de balans. Het democratisch systeem, denken ze, is een secundair produkt van de vrije markt. En zij dienen die markt zo slaafs als maar kan.

Andrew Lahde, de manager van het Santa Monica hedge fund die in 2007 een winst behaalde van 870 procent op een $45 miljoen inzet op subprime-hypotheekcontracten, heeft abrupt zijn fonds gesloten omdat hij zo slim was de teloorgang van de vele Amerikaanse banken waarmee hij zaken deed, op tijd op te merken. In zijn afscheidsbrief, gericht aan zijn investeerders, filterde hij op hypocriete wijze uit hoe hij tegen die elites, die de banken en alle financiële autoriteiten van invulling voorzien, aankijkt:

‘Het laaghangend fruit, i.e. de idioten wiens ouders hebben betaald voor peperdure scholen zoals het prestigieuze Yale en de Harvard MBA, hing er voor het oprapen. Deze mensen, die vaak het onderwijs dat zij hebben gekregen niet waard zijn, hebben zich omhoog laten vallen en struikelden zo richting de top van bedrijven zoals AIG, Bear Stearns en Lehman Brothers en alle lagen binnen de overheid. Dit gedrag dat de aristocratie alleen maar heeft gesteund heeft slechts geresulteerd in het voor mij makkelijker maken van het vinden van mensen met voldoende geld en domheid om de ‘andere’ kant van het zakendoen op te zoeken. God bless America.’

‘Wat betreft de Amerikaanse overheid, wil ik het volgende bescheiden voorstel doen’, ging hij verder. ‘Allereerst, wijs ik naar de overduidelijke gaten in ons systeem, en de wetgevingen die het mislukken van ons financieel systeem hebben geholpen en welke over de laatste acht jaren door de overheid systematisch in stand zijn gehouden en zo heeft geresulteerd in het bestaan van grote, financiële machten waaraan de hele samenleving is verbonden en welke nu bewijzen dat zij allesbehalve goed werken. Deze instituties hebben meegewerkt aan het neersabelen van allerlei wetsvoorstellen die uiteindelijk ontworpen waren om de burgers tegen zichzelf te beschermen en hebben voor een klimaat gezorgd waarin iedere idioot zonder enige basis aan vaste inkomsten er lustig op los kon lenen. Deze inzet werd beloond met substantiële donaties aan de verkiezingscampagnes van verschillende soorten overheidsfunctionarissen, door alle overheidslagen heen. Dit is natuurlijk een schande, maar niemand lijkt er een cent om te geven. Sinds Thomas Jefferson en Adam Smith zijn overleden, stel ik dat een groot aantal filosofen de revue hebben gepasseerd waar tussen er zeker wel enkelen zich bevonden die het tij hadden kunnen keren, als er maar naar hen werd geluisterd.’ Aldus, Andrew Lahde, die eieren voor zijn geld koos en met een koffer bulkend van het geld vertrok met onbekende bestemming.

Democratie is inderdaad geen resultaat van de vrije markten. Democratie en kapitalisme zijn eigenlijk vijandige entiteiten van elkaar. Democratie, zoals individualisme, is niet gericht op persoonlijke winst maar op (zelf)opoffering. Een functionele democratie dient te definiëren hoe de economische belangen van de elite vorm gegeven kan worden, met de bescherming van alle burgers voorop. Dit gebeurt dus niet. De talloze managers en overheidsfunctionarissen die proberen deze economische meltdown te repareren doen niets anders dan geld pompen in de financiële sector, omdat ze slechts weten hoe zij de bestaande systemen in leven kunnen houden, niet hoe zij deze dusdanig moeten veranderen dat het zal leiden tot een structurele oplossing voor alle problemen. Echter, financiële systemen zijn niet alleen maar wetenschappelijke feiten en numerieke abstracties die onafhankelijk van de mensheid bestaan. Het is juist mensenwerk, zoals bijna alles dat misgaat.

Wanneer de elite begint te denken dat het geld dat zij hebben uitstaan echt is, dan zijn daar de voortekenen van een echte crash. Dat is een gegeven in de financiële geschiedenis. Dat is het gevolg van jezelf onttrekken aan de mogelijkheid dat je jezelf even een spiegel voorhoudt en je realiseert dat je slechts bezig bent met inflatie en speculati en dat het allemaal gebakken lucht is. Dat kunnen ze gewoonweg niet. Je kunt ze vertellen dat het niet echt is. Je zult als antwoord krijgen dat je het niet begrijpt, dat je ouderwets bent en dat je in economische termen nog steeds denkt in het feitelijk leveren van produktie van tastbare goederen, iets wat alleen nog is weggelegd voor de wereldverbeteraars en de moraalridders. Ja natuurlijk, dat is de basiseconomie. Maar daar houdt het niet op.

Het probleem is dat als je zo’n instorting hebt, de verliezers slechts gezichtsverlies lijden bij degenen met wie zij te maken hebben. Het is niet enkel de George Bush-doctrine, het probleem ligt natuurlijk veel dieper verankerd. Het getuigt van een grote behoefte aan herdefinitie van het gehele internationale economische systeem en alle aanverwante politieke wetenschappen. Daarnaast getuigt het van behoefte aan verandering in de analytische methode van de Wereldbank. Je zou als minister van Financiën dit maar constateren en moeten terugvallen op je hele ambtenarenapparaat, economische denkers en het groepje hoogleraren dat je ministerie voorziet van de intellectuele prikkels om daar in te grijpen waar nodig is. Het is teleurstellend te zien, dat al deze mensen het antwoord zelf ook niet hebben en zichzelf als innovatief presenterende goeroe’s in feite komen boven drijven als de grootste zijlijnfiguranten. Je roept als minister dat ze je moeten voorzien van frisse insteken en nieuwe ideeën maar die zijn er niet, simpelweg omdat al deze mensen zelf onderdeel zijn van de vierde generatie managers uit de hoek van de neoconservatieve globalisten. Zij zullen weer terugvallen op de mensen die zij op hun beurt weer voor zich hebben werken, en zo gaat het maar door: er is niemand te bekennen met een alternatieve benadering, afgezien van tegengestelde meningen van elkaar over hoe het probleem op te lossen maar verder zal er niet veel baanbrekends te melden zijn. En zo is het dus erg moeilijk om het tij te doen keren omdat alle concurrerende ideeën van binnenuit al geëlimineerd zijn. Want, ‘uiteindelijk zijn het die Russen die de oorzaak zijn van dit allemaal, toch?’

Je moet eigenlijk terug naar de oorsprong: de eerste drie doelen van de corporatieve beweging in Duitsland, Italië en Frankrijk, in de jaren ’20, die uiteindelijk uitgroeiden tot onderdeel van de fascistische beweging – zij het vrijwillig, zij het voor het gemak - waren gericht op het verplaatsen van de macht van economische en sociale belangengroepen. Het ondernemend initiatief moest zo uit de publieke ruimte verplaatst worden naar een sfeer waarin het slechts voor de elite toegankelijk was, ten einde concurrentie in lager aangeschreven landen in te dammen. Moet bekend klinken, toch?

Er is een groot aantal mensen geweest die niet door de reguliere media, de overheid en het bedrijfsleven zijn gehoord, die stelselmatig zijn genegeerd en die zijn gemarginaliseerd vanwege hun kritische geluiden. Je zou deze mensen makkelijk van stal kunnen halen. Maar goed, aan wie geef je vervolgens de opdrachten? De mensen die deze opdrachten zullen ontvangen – opdrachten die gevormd zijn door de ingevingen van die gemarginaliseerde meerderheid – zullen niets begrijpen van die uit te voeren opdrachten omdat het simpelweg geen onderdeel was van de opleiding die zij hebben genoten. De doctrine waarmee zij tijdens hun opleidingen zijn gevoed is er op gericht het kapitalisme tot dienst te zijn. Het is dus nogal een probleem, als een generaal in een oorlog zijn voetvolk opdrachten geeft luchtaanvallen met bommenwerpers uit te voeren, terwijl zij slechts getraind zijn om als commando’s grondgevechten uit te voeren. Geen van allen weet hoe een bommenwerper eruit ziet, laat staan dat zij deze kundig zullen kunnen besturen door de regen van luchtmortieren die door de vijand de lucht in worden geschoten. Net zoals je piloten van gevechtshelikopters niet een loopgravenoorlog in moet duwen. Hoe kun je dan eigenlijk verwachten dat deze onkundige en talentloze meute weet wat hen te doen staat? Wat je daarna krijgt is gelazer. Chaos, verwarring en het gevaar van het doorslaan naar populisme. Het soort populisme dat iedereen wel kent wanneer je het benoemt en waar niemand in de wereld eigenlijk op zit te wachten. Eén keer was namelijk één keer teveel. Maar de angst en de kwaadaardigheid zit er wel in.

Je kunt tijdens verkiezingen stemmen wat je wilt, op politici die zullen beloven de troepen uit Afghanistan terug te halen. Of als Amerikaan stemmen op leden van het Congres die je beloven een einde te zullen maken aan de oorlog in Irak. Maar de troepen in Afghanistan blijven zitten waar zij zitten. En de oorlog in Irak gaat gewoon door, ook na de verkiezingen. Je kunt stemmen voor politici die beloven zich in te zullen zetten voor een nieuwe systematiek in de zorgsector en de regulering daarvan, zodat het weer een nonprofitverhaal wordt, maar dat idee wordt niet eens ter sprake gebracht. Het individu is, in het huidige systeem, namelijk niet relevant.

Als je alles goed nagaat, zul je tot de conclusie komen dat de differentiatie die er plaats moet vinden tussen het sociale contract en het commercieel contract, eigenlijk allang niet meer plaatsvindt. Dat is zo’n beetje de kern van het probleem. En dat valt niet op te lossen als die verwarring tussen het sociaal contract en het commercieel contract niet wordt aangepakt. Want die verwarring heeft zich in pak ‘m beet de laatste 50 jaar goed verankerd in de samenleving. Er kan geen differentiatie meer plaatsvinden omdat het simpelweg twee verschillende zaken zijn.

Het sociale contract draait om het publieke domein, wat eigendom is van alles en iedereen, ongeacht de mate van rijkdom. Verantwoord individualisme kan daarin goed plaatsvinden, mits er geen verwarring bestaat met het commercieel contract. Want dat is ook werkelijk niets anders dan een commercieel contract. Het gaat gewoonweg niet samen. Het commercieel contract kan slechts werken wanneer het sociaal contract werkt in een democratie.

De middenklasse die in de afgelopen decennia wanhopig en ongecontroleerd heeft geleend terwijl de ‘echte’ inkomens in feite zijn gedaald, staan nu voor een periode van jaren, zo niet decennia van stagnatie in inkomensgroei zonder dat zij de toegang zullen hebben tot nieuw krediet. Alle nationale reserves worden ondertussen aangesproken om de puinhopen van commerciële belangen op te ruimen. De overheid – ondertussen de allerlaatste institutie die garant kan staan voor de bescherming van de rechten van burgers – wordt ondertussen wel zwakker, anemisch en is steeds minder in staat om de massa te helpen bij alle problemen die in deze zware tijden onderweg naar iedere voordeur zijn. Consumptie, de losbollige motor van onze samenleving, is tanende. De vooruitzichten op banengroei stagneren, massaontslag dreigt bij zo’n beetje ieder bedrijf met meer dan 500 werknemers en de sociale spanningen waren al langer op scherp gezet door de vele vormen van ‘geïmporteerd kwaad’ en zullen onder nog meer spanning komen te lijden.

Ik denk uiteindelijk niet dat George Bush, Barack Obama, John McCain of zelfs Henry Paulson enkel fascisten zijn, ongeacht vanuit welk standpunt je het ook bekijkt. Ik denk ook niet – om het dichterbij huis te zoeken – dat partijen zoals de VVD, de Verdonk-beweging of zelfs de corporatieve donateurs van de PVV in die richting zitten, alhoewel ik bij laatstgenoemde partij nog wel sterk twijfel. Het zijn in mijn ogen toch meer kabalen van een naïef, middelmatig en zichzelf schromelijk overschattend groepje kapitalisten die als parasieten bezig zijn alle politieke en economische structuren zodanig onder druk te zetten tot op een punt dat democratie zo impotent wordt dat het makkelijk terzijde geschoven kan worden, zelfs met een brede publieke steun. De vraag die resteert is de invulling van deze ontwikkeling. Zal er een langzame en gestage terugdringing zijn van ons politiek bestel, zoals dat ging aan het einde van de Romeinse tijd, waarbij het Senaat eindigde in een farce? Zal er een krachtige extreemrechtse vleugel in de samenleving ontstaan en steun winnen, tot op het niveau dat er opnieuw een Christelijk gekleurd fascisme ontstaat? Zal er een nationale crisis ontstaan waarin we zullen worden teruggeworpen naar een situatie waarbij de overheid de noodtoestand moet uitroepen en als een soort van politiestaat tijdelijk zal moeten acteren, uit naam van nationale veiligheid? Het zijn zaken waar de meeste mensen niet over nadenken. Het overconsumerend schaapjesvolk dat maar denkt dat alles vanzelf gaat en de dingen zullen blijven zoals deze zijn, zal in koor roepen dat er iets gedaan moet worden zolang niemand maar aan hen komt. Hervorming prima, maar niemand die opstaat om het eerste offer te doen.

Ik heb de wijsheid echter ook niet in pacht en ben waarschijnlijk net zo schuldig, ik weergeef slechts de constateringen van de huidige situatie. Wat ik wel weet is dat wat komen gaat, niet goed is zolang die oligarchische elite het voor het zeggen heeft. We zullen de collectieve belangen weer moeten behartigen, wat dus een revolutie tegen die intellectueel en ondertussen ook economisch failliete elite betekent of, het is de inleiding van het einde van het democratisch systeem dat aan alle kanten rammelt. Een stukje dynamiet onder de huidige structuur in het (inter)nationale zakenleven kan echt geen kwaad.


M.R. Jabri
© www.mirsab.nl

Olive Yao
10-12-08, 19:24
Goed gesproken, Jabri!


‘Their inability to see the human as anything more than interest driven made it impossible for them to imagine an actively organized pool of disinterest called the public good’. Dit zei de Canadese filosoof, John Ralston Saul, wiens boeken ‘The Unconscious Civilization’ en ‘Voltaire’s Bastards’ die oligarchische elites feilloos ontdoen van hun zogenaamd ‘untouchable’ velletjes.

Ter illustratie:

"(…) een effectieve controle door kapitaalverschaffers ontbreekt (…)
(…) de discipline van de kapitaalmarkt. De discipline die kapitaalverschaffers met zich meebrengen, zorgt ervoor dat het vermogen effectief wordt aangewend. Zij hebben hierbij immers een materieel belang."

Dit schreef de zgn “Raad van economisch adviseurs”, een neoliberale kongsi die zichzelf gelukkig heeft opgeheven; een van hen haalt zijn streken nu uit als directeur van het CPB.

Gelukkig zijn er ook goede economen:

But it would be fair for the new administration to point out how conservative ideology, the belief that greed is always good, helped create this crisis. What F.D.R. said in his second inaugural address — “We have always known that heedless self-interest was bad morals; we know now that it is bad economics” — has never rung truer.

- Paul Krugman



Het is alsof de Industriële Revolutie een zeer zwaar mentaal trauma heeft veroorzaakt, (…)

Zeker, dat trauma heet kapitalisme.


Andrew Lahde, de manager van het Santa Monica hedge fund die in 2007 een winst behaalde van 870 procent op een $45 miljoen inzet op subprime-hypotheekcontracten, heeft abrupt zijn fonds gesloten omdat hij zo slim was de teloorgang van de vele Amerikaanse banken waarmee hij zaken deed, op tijd op te merken.

Dat was dus na 2007? Niet zo moeilijk, Greenspan waarschuwde in 2005 al voor de hypotheekcrisis, klik Amerikaanse toestanden (http://www.huurplutocratisering.nl/hoofdstuk05.html#9)



Democratie is inderdaad geen resultaat van de vrije markten. Democratie en kapitalisme zijn eigenlijk vijandige entiteiten van elkaar.

“De vrije markt is de doodsvijand van kapitalisme” – Immanuel Wallerstein


Het is juist mensenwerk, zoals bijna alles dat misgaat.

Daarom is het onzinnig om de particuliere sector heilig te verklaren. De particuliere en de gemeenschappelijke sector hebben een vooropstaande overeenkomst: in beide werken mensen, en mensen falen in beide sectoren net zo vaak. “Westerlingen dromen van systemen die zo volmaakt zijn dat geen mens goed hoeft te zijn”, zei Ghandi.



Het getuigt van een grote behoefte aan herdefinitie van het gehele internationale economische systeem en alle aanverwante politieke wetenschappen.

Mee eens.


De doctrine waarmee zij tijdens hun opleidingen zijn gevoed is er op gericht het kapitalisme tot dienst te zijn.

Ook mee eens.


Het individu is, in het huidige systeem, namelijk niet relevant.

Daar is wat voor te zeggen. Geld is eerste idee, doel en waarde, en mensen zijn daaraan ondergeschikt.

In een vrije markteconomie is productie middel tot het doel consumptie.

Politici willen dat vrouwen niet in deeltijd maar voltijds werken – waarom, als de vrouwen zelf deeltijd verkiezen?
Politici en economen roepen ons op om te consumeren – waarom, als we zelf kiezen om dat niet te doen?
Omdat consumptie in kapitalisme middel is tot het doel productie, dat op zijn beurt middel is tot het doel maximale geldschepping.



Het zijn in mijn ogen toch meer kabalen van een naïef, middelmatig en zichzelf schromelijk overschattend groepje kapitalisten die als parasieten bezig zijn alle politieke en economische structuren zodanig onder druk te zetten tot op een punt dat democratie zo impotent wordt dat het makkelijk terzijde geschoven kan worden, zelfs met een brede publieke steun.

Inderdaad. Nog een auteur: Noreena Hertz, The silent takeover, global capitalism and the death of democracy.