PDA

Bekijk Volledige Versie : Sorry (over incest en herstelbemiddeling)



Marsipulami
03-01-09, 11:52
Sorry

Sommige interviews grijpen recht naar de keel. Zoals het aangrijpende maar serene gesprek in Zeno in deze krant met een incestslachtoffer, haar moeder én de dader. De ex-vriend van de moeder, haar stiefvader. De man verwoestte drie levens: van het meisje, van haar moeder/ zijn partner (alsjeblieft niet hij, dacht ze toen haar dochter de gruwel vertelde, alsjeblieft niet de man met wie ik gelukkig ben). En ten slotte ook dat van hemzelf.

Maar zelfs met een menselijk Hiroshima kan een wederopbouw gebeuren. In dit krenkende incestgeval ook omdat er een dienst 'herstelbemiddeling' bestaat, als aanvulling op de klassieke rechtspraak. Die bracht de drie weer in eenzelfde kamer. Dat lijkt soft, een late uitloper van de immer vergoelijkende praatcultuur van de jaren zeventig. Maar dat is niet zo.

Ten eerste is herstelbemiddeling geen alternatief voor gevangenisstraf. Zelfs de dader ontkent niet dat de cel zinvol is: 'Je zit er tussen vier muren en je weet verdomme goed waarom.' Maar tegelijk doet de (vrijwillige) confrontatie met zijn slachtoffers hem ook naar zichzelf kijken. Zoals zoveel daders had/heeft hij de neiging om de schuld elders te leggen: professionele stress, iets wat schuurde in de relatie. Maar een rechtstreeks gesprek met zijn 'dochter' maakte dat er geen ontkomen aan was: hij kon maar op één plaats de schuld leggen: bij zichzelf. Daar waar hij trachtte te ontkennen.

Zo konden drie verwoeste levens de draad van hun leven sneller oppikken. Hij, omdat herstel begint met (er)kennen van schuld. Zijn slachtoffer en haar moeder, omdat ze voor het eerst 'sorry' hoorden. Voor de dader was dat het moeilijkste om uit te spreken, voor de slachtoffers om te horen. Ze zullen zijn daad nooit vergeten, ook nooit vergeven. Dat hoeft niet. Maar ze laten hem wel zijn berouw uitdrukken. Dat woord horen sterkt hen al, dat mogen zeggen helpt hem ook.

Dit procédé past niet in het heersende flinkheidsdiscours, waar chemische castratie het ultieme antwoord lijkt op incest. Dat snoert de dader in, maar geneest hem niet, en heelt zeker niet de slachtoffers. Deze weg lijkt zachter, maar is confronterender. Leidt tot resultaat voor slachtoffer en dader, en dus voor de maatschappij. En tot de hoopvolle wetenschap dat zelfs in de zwartste krochten van de menselijke geest mogelijk wat licht kan raken.

Walter Pauli
Politiek commentator
03/01/09 07u40

Bron: De Morgen

Bofko
03-01-09, 13:19
Als het initiatief voor dit soort ontmoetingen vanuit de slachtoffers komt lijkt mij hier helemaal niks fout mee. Maar het kan natuurlijk nooit afgedwongen worden.