Bekijk Volledige Versie : Noam Chomsky: “Roei al die beesten uit”: Gaza 2009
zaterdag 24 januari 2009
Noam Chomsky over de oorlog tegen Gaza, deel 1
Met dank aan Engelbert voor de vertaling.
Hier (http://www.zcommunications.org/znet/viewArticle/20316) een link naar het origineel.
Deel 2 volgt.
“Roei al die beesten uit”: Gaza 2009
Door Noam Chomsky
Op zaterdag 27 december werd de meeste recente Amerikaans-Israëlische aanval op weerloze Palestijnen uitgevoerd. De aanval was zorgvuldig voorbereid - gedurende meer dan 6 maanden volgens de Israëlische pers. De voorbereiding had twee componenten: een militaire en een propagandistische. Ze was gebaseerd op de lessen die men had geleerd van Israëls invasie van Libanon in 2006 die werd gekenmerkt door slechte voorbereiding en een even slechte publiciteitscampagne. Derhalve kunnen we erop vertrouwen dat het meeste dat is gedaan en gezegd, met voorbedachte rade en een duidelijke bedoeling is gedaan.
Zeker het moment van de aanval hoort daarbij: vlak voor de middag, toen kinderen terugkwamen uit school en men elkaar verdrong in de menigte in de straten van het dichtbevolkte Gaza Stad. In slechts enkele minuten tijd werden meer dan 225 mensen gedood en 700 verwond; een mooi begin voor de massaslachting van weerloze burgers die gevangen zaten in een kleine kooi, zonder mogelijkheid tot vluchten.
In zijn terugblik “Winsten ontwarren van de oorlog in Gaza“ (“Parsing Gains of Gaza War”) noemt de Ethan Bronner, correspondent van de New York Times, deze prestatie als een van de belangrijkste voordelen. Israel ging ervan uit dat het gunstig zou zijn om “waanzinnig” te lijken door het gebruik van buitensporige terreur, een doctrine die teruggaat tot de jaren vijftig. “De Palestijnen begrepen de boodschap vanaf de eerste dag”, schrijft Bronner, “toen Israëlische gevechtsvliegtuigen gelijktijdig vele doelen bestookten op een zaterdagmorgen. Zo’n 200 vonden direct de dood, Hamas, heel Gaza in verbijstering achterlatend.” De tactiek van de “waanzin” lijkt succesvol te zijn, concludeert Bronner: er zijn “enkele aanwijzingen dat het volk van Gaza zo geleden heeft onder deze oorlog dat zij zullen trachten Hamas te beteugelen.” De gekozen regering. Alweer zo’n oude doctrine van staatsterreur. Ik kan me overigens niets herinneren van een terugblik in de Times genaamd “Winsten ontwarren van de oorlog in Tsjetsjenië”, hoewel de voordelen daar groot waren.
De zorgvuldige voorbereiding behelsde vermoedelijk ook het eind van de aanval, net voor de inauguratie, teneinde de (mogelijke) dreiging van wellicht wat kritische woorden van Obama over deze door de VS gesteunde verfoeilijke misdaden te beperken.
Twee weken na het sabbat-begin van de aanval, met het grootste deel van Gaza reeds kapotgebombardeerd en een dodental dat de duizend naderde, verklaarde het VN agentschap UNRWNA – van wie de meeste inwoners van Gaza afhankelijk zijn om te kunnen overleven – dat het Israëlische leger weigerde schepen met hulpgoederen toe te laten tot Gaza, aangezien de crossings gesloten waren wegens de sabbat. Om deze heilige dag te eren moeten Palestijnen, die nog maar net overleven, voedsel en medicijnen worden ontzegd, terwijl er honderden mogen worden afgeslacht met Amerikaanse bommenwerpers en helicopters.
De rigoureuze inachtneming van de sabbat op deze tegenstrijdige wijze kreeg nauwelijks aandacht. Dat is begrijpelijk. In de annalen van de Amerikaans-Israëlische misdaad verdienen dergelijke wreedheden en cynisme zelden meer dan een voetnoot. Ze zijn te bekend. Om een relevante parallel te noemen: in juni 1982 opende de door Amerika gesteunde aanval van Israel op Libanon met het bombarderen van de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila, die later bekend zouden worden als de plek van verschrikkelijke slachtpartijen onder supervisie van de IDF (Israeli “Defense” Forces). Het bombardement raakte het lokale ziekenhuis - het Gaza Ziekenhuis – en kostte het leven aan meer dan 200 mensen volgens het ooggetuigeverslag van een Amerikaanse Midden-Oosten-deskundige. Het bloedbad was de eerste akte van een invasie waarbij 15-20.000 mensen werden afgeslacht en een groot deel van zuidelijk Libanon en Beiroet werd vernietigd, dit alles met de onontbeerlijke militaire en diplomatische steun van de Verenigde Staten. Onder andere veto’s van resoluties van de Veiligheidsraad die tot doel hadden de nauwelijks verholen criminele agressie tegen de dreiging van vreedzame politieke overeenstemming te stoppen, in tegenstelling tot vele handige verzinsels over het lijden van Israel onder intense raketbeschietingen, een fantasie van apologeten.
Dit alles wordt gezien als normaal en openlijk besproken door hoge Israëlische functionarissen. Dertig jaar geleden merkte stafchef Mordechai Gur op: sinds 1948 “hebben we gevochten tegen een bevolking die leeft in dorpen en steden.” Israëls meest prominente militaire analist, Zeev Schiff, vatte zijn opmerkingen als volgt samen: “het Israëlische leger heeft altijd burgers aangevallen, opzettelijk en bewust.. het leger, zei hij, heeft nooit onderscheid gemaakt tussen burgerlijke [en militaire] doelen.. [maar] opzettelijk burgerdoelen aangevallen.” De redenen werden verklaard door de gerenommeerde staatsman Abba Eban: “er was het rationele vooruitzicht – uiteindelijk vervuld – dat de betrokken bevolkingen druk zouden uitoefenen om de vijandigheden te beëindigen.” Het effect was, zoals Eban goed begrepen had, dat Israel ongestoord z’n programma van illegale expansie en wrede onderdrukking kon implementeren. Eban gaf commentaar op een overzicht aanvallen van de Labor-regering op burgers door minister-president Begin, die een beeld schetste, zei Eban: “van een Israel dat willekeurig elke vorm van dood en angst aan een burgerlijke bevolking oplegt, in een stemming die herinnerde aan regimes die de heer Begin noch ikzelf bij name zou durven noemen.” Eban betwistte niet de feiten die Begin de revue liet passeren, maar nam het hem kwalijk dat hij ze openbaar had gemaakt. Noch maakten Eban en zijn bewonderaars zich zorgen over het feit dat zijn verdediging van massale staatsterreur ook herinneringen oproept aan regimes die hij niet bij name zou durven noemen.
Ebans rechtvaardiging voor staatsterreur wordt gezien als overtuigend door gerespecteerde autoriteiten. Terwijl de huidige Amerikaans-Israëlische aanval voortraasde, legde Times-columnist Thomas Friedman uit dat de tactiek van Israel zowel tijdens de huidige aanval als tijdens de invasie van Libanon in 2006 gebaseerd was op het gezonde principe van “trachten Hamas ‘op te voeden’, door het toebrengen van zware verliezen onder de militante Hamas-leden en zware pijn aan de bevolking van Gaza.” Dat is begrijpelijk op pragmatische gronden, zoals in Libanon waar “de enige bron van afschrikking op lange termijn was om de burgers zoveel leed te berokkenen – de families en werknemers van de militanten – dat ze zich in het vervolg afzijdig van Hezbollah zouden houden.” Dezelfde logica volgend zijn Bin Ladens poging om de Amerikanen ‘op te voeden’ op 9/11 zeer lovenswaardig, evenals de aanvallen van de Nazi’s op Lidice en Oradour, Poetins vernietiging van Grozny en andere opmerkelijke pogingen tot ‘opvoeding’.
Israel heeft veel moeite gedaan om z’n toewijding aan deze leidende principes duidelijk te maken. Volgens Stephen Erlanger, correspondent bij de New York Times, zijn Israëlische mensenrechtenorganisaties “bezorgd over de aanvallen van Israel op gebouwen die volgens hen burgerlijke doelen zijn, zoals regeringsgebouwen, politieposten en het presidentiële paleis” – en, zouden we kunnen toevoegen, dorpen, huizen, volgepakte vluchtelingenkampen, water- en rioleringssystemen, ziekenhuizen, scholen en universiteiten, moskeeën, VN hulpposten, ambulances, en eigenlijk alles wat de nood van de onwaardige slachtoffers zou kunnen lenigen. Een Israëlische senior intelligence officer legde uit dat de IDF “beide aspecten van Hamas” aanviel, “z’n verzet of militaire vleugel en z’n dawa of sociale vleugel”, dat laatste is een eufemisme voor burgermaatschappij. “Hij stelde dat Hamas allemaal een pot nat was”, vervolgt Erlanger, “en in een oorlog waren politieke en sociale controle-instrumenten een even geldig doel als de verborgen wapenvoorraden.” Erlanger en zijn redacteuren voegen geen commentaar toe over de openlijke verdediging, en in praktijk brengen, van massaal op burgers gericht terrorisme, hoewel correspondenten en columnisten hun tolerantie, of zelfs expliciete verdediging tonen van oorlogsmisdaden, zoals we zagen. De norm volgend mist Erlanger niet de kans het nog eens te benadrukken: het afschieten van raketten door Hamas is “een overduidelijke schending van het discriminatieprincipe en beantwoordt aan de klassieke definitie van terrorisme” .
Net als anderen die vertrouwd zijn met de regio, merkt Midden-Oostendeskundige Fawwaz Gerges op dat “Wat Israëlische ambtenaren en hun Amerikaanse bondgenoten niet inzien is dat Hamas niet enkel een gewapende militie is maar een sociale beweging die gedragen wordt door een brede laag van de bevolking die diep verschanst zit in de maatschappij”. Wanneer ze hun plannen ten uitvoer brengen om de “sociale vleugel” van Hamas te vernietigen, streven ze derhalve naar de vernietiging van de Palestijnse maatschappij.
Gerges is wellicht nog te aardig. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat Israëlische en Amerikaanse functionarissen – of de media en andere commentatoren – deze feiten niet inzien. Eerder adopteren ze het traditionele perspectief van hen die het monopolie bezitten over geweldsmiddelen: onze gepantserde vuist kan elke oppositie verpletteren, en als onze furieuze aanvallen een hoge burgerlijke tol eisen dan is dat alleen maar goed: wellicht zijn de overgeblevenen netjes opgevoed.
IDF-officieren begrijpen heel goed dat ze de burgermaatschappij verpletteren. Ethan Bronner citeert een Israëlische kolonel die zegt dat hij en zijn mannen niet erg “onder de indruk zijn van de Hamas-strijders”. “Het zijn dorpelingen met geweren”, zei een schutter op een bewapend personeelsvoertuig. Ze lijken op de slachtoffers van de moorddadige “ijzeren vuist” operaties van de IDF in het bezette zuidelijk Libanon in 1985, onder leiding va Shimon Peres, een van de grote terroristenleiders van het tijdperk van Reagans “War on Terror”. Gedurende deze operaties verklaarden Israëlische bevelhebbers en strategische analisten dat de slachtoffers “terroristische dorpelingen” waren, moeilijk uit te roeien aangezien “deze terroristen met steun van het grootste deel van de lokale bevolking opereren.” Een Israëlische bevelhebber klaagde dat “de terrorist… hier vele ogen heeft, aangezien hij hier woont”, terwijl de militaire correspondent van de Jerusalem Post de problemen beschreef waar de Israëlische strijdkrachten mee geconfronteerd worden in hun strijd tegen de “terroristische huurling”, “fanatiekelingen die allemaal hun zaak zo toegewijd zijn dat ze het risico willen lopen te sneuvelen in hun acties tegen de IDF” die “orde en veiligheid moet handhaven” in zuidelijk Libanon, ondanks “de prijs die de bewoners zullen moeten betalen”. Het was een bekend probleem voor de Amerikanen in Zuid-Vietnam, Russen in Afghanistan, Duitsers in bezet Europa en andere agressors die de Gur-Eban-Friedman-doctrine toepassen.
Gerges gelooft dat de Amerikaans-Israëlische staatsterreur zal falen. Hamas, schrijft hij, “kan niet weggevaagd worden zonder een half miljoen Palestijnen af te slachten. Als het Israel lukt om de oude leiders van Hamas te doden, zal een nieuwe generatie, radicaler dan de huidige, hen spoedig vervangen. Hamas is onderdeel van het leven. Het gaat niet weg en zal niet de witte vlag hijsen, hoeveel slachtoffers het ook moet incasseren.”
Misschien, maar men heeft vaak de neiging de doeltreffendheid van geweld te onderschatten. Het is met name curieus dat men er een dergelijk geloof in de Verenigde Staten op na zou houden. Waarom zijn wij hier?
Hamas wordt regelmatig beschreven als “het door Iran gesteunde Hamas, enkel uit op de vernietiging van Israel”. Het zal niet meevallen iets te vinden als “het democratisch gekozen Hamas, dat als sinds jaar en dag vraagt om een tweestatenoplossing, in overeenstemming met de internationale consensus” – al meer dan 30 jaar geblokkeerd door de Verenigde Staten en Israel, dat het Palestijnse recht op zelfbeschikking verwerpt. Allemaal waar, maar geen bruikbare bijdrage aan de Partijlijn en derhalve overbodig.
De eerder genoemde details, hoewel onbeduidend, leren ons iets over onszelf en onze aanhang. Andere doen dat ook. Om er nog een te noemen: toen de jongste Amerikaans-Israelische aanval op Gaza begon was een kleine boot, de Dignity, op weg van Cyprus naar Gaza. Aan boord waren dokters en mensenrechtenactivisten die Israëls criminele blokkade wilden doorbreken om medische hulpgoederen naar de gevangen bevolking te brengen. Het schip werd in internationale wateren onderschept door schepen van de Israëlische marine die het ramden en bijna deden zinken, hoewel het met moeite nog Libanon kon bereiken. Israel debiteerde de bekende leugens, ontkend door de journalisten en passagiers aan boord, waaronder de CNN-correspondent Karl Penhaul en voormalig Amerikaans afgevaardigde en presidentskandidate voor de Green Party, Cynthia McKinney. Dat is een ernstige misdaad – erger bijvoorbeeld dan het kapen van schepen voor de Somalische kust. Het gebeuren kreeg weinig aandacht. Het stilzwijgend goedkeuren van dergelijke misdaden toont aan dat Gaza bezet gebied is en dat Israel het recht heeft het beleg voort te zetten, zelfs gemachtigd door de bewakers van de internationale orde om in open zee misdaden te plegen teneinde z’n programma’s voor het straffen van burgers wegens het niet opvolgend van bevelen op te leggen – onder voorwendsels waarop we nog terugkomen, bijna universeel geaccepteerd maar duidelijk ongegrond.
Wederom is het gebrek aan aandacht duidelijk. Decennia lang heeft Israel boten in internationale wateren tussen Cyprus en Libanon gekaapt, waarbij passagiers werden gedood of gekidnapt; soms werden ze naar gevangenissen in Israel gebracht, inclusief geheime gevangenis/martelkamers, om jarenlang als gijzelaar vastgehouden te worden. Aangezien deze praktijken routine zijn, waarom zou je de nieuwe misdaad dan op meer dan een geeuw onthalen? De reacties van Cyprus en Libanon waren beduidend anders, maar wat betekenen zij in de schikking der dingen?
Wie kan het bijvoorbeeld iets schelen als de meestal pro-westerse redacteuren van de Daily Star in Libanon schrijven dat “Ongeveer 1,5 miljoen mensen in Gaza zijn onderworpen aan de moorddadige macht van een van ’s werelds technologisch meest geavanceerde maar moreel vervallen militaire machines. Men heeft vaker geopperd dat de Palestijnen voor de Arabische wereld zijn geworden wat de joden waren voor het Europa van voor de Tweede Wereldoorlog, en er zit enige waarheid in deze interpretatie. Hoe ziekmakend toepasselijk is het dan ook dat, net als de Europeanen en Noord-Amerikanen de andere kant op keken toen de nazi’s de Holocaust pleegden, de Arabieren een manier vinden om toe te kijken nu Israëliërs Palestijnse kinderen afslachten.” Het meest beschamende Arabische regime is wellicht de wrede Egyptische dictatuur, die na Israel het meest profiteert van Amerikaanse steun.
Israel “ontvoert stelselmatig Libanese burgers aan de Libanese kant van de Blauwe Lijn [de internationale grens], meest recentelijk in december 2008”, volgens de Libanese pers. En natuurlijk “schenden Israëlische vliegtuigen dagelijks het Libanese luchtruim, een schending van de VN-Resolutie 1701” (de Libanese academicus Amal Saad-Ghorayeb, Daily Star, 13 januari). Ook dat gaat al heel lang door. In zijn veroordeling van Israëls invasie van Libanon in 2006 schreef de prominente Israëlische strategisch-analist Zeev Maoz in de Israëlische pers dat “Israel het Libanese luchtruim heeft geschonden door praktisch elke dag luchtverkenningsmissies uit te voeren sinds de terugtrekking uit zuidelijk Libanon zes jaar geleden. Het is waar dat deze vluchten geen Libanese slachtoffers maakten, maar het schenden van grenzen is het schenden van grenzen. Ook hier heeft Israel geen hogere morele grondslag.” En in het algemeen is er geen basis voor de “kamerbrede consensus in Israel dat de oorlog in Libanon tegen de Hezbollah is een rechtvaardige en morele oorlog”, een consensus “gebaseerd op selectief en korte termijn geheugen, op een introvert wereldbeeld en op een dubbele moraal. Dit is geen rechtvaardige oorlog, het gebruik van geweld is buitensporig en willekeurig, en het uiteindelijke doel is afpersing.”
Maoz herinnert zijn Israëlische lezers er tevens aan dat het gebulder van de overvliegende jets met als doel de Libanezen te terroriseren, nog de minste van de Israëlische misdaden zijn in Libanon, zelfs naast de vijf invasies sinds 1978: “Op 28 juli 1988 ontvoerde een Israëlische Speciale Eenheid sjeik Obeid en op 21 mei 1994 ontvoerde Israel Mustafa Dirani, verantwoordelijk voor het gevangen nemen van de Israëlische piloot Ron Arad [toen deze Libanon bombardeerde in 1986]. Deze en nog 20 andere Libanezen die onder onopgehelderde omstandigheden gevangen waren genomen, werden door Israel gedurende lange tijd en zonder proces opgesloten. Ze werden gebruikt als menselijke “ruilmiddelen”. Kennelijk is het ontvoeren van Israëliërs met als doel het uitwisselen van gevangen, moreel laakbaar en militair strafbaar als Hezbollah het doet, maar niet als Israel precies hetzelfde doet,” en op een veel grotere schaal, en gedurende vele jaren.
Israëls veelvuldige praktijken zijn opmerkelijk, zelfs los van wat ze onthullen over Israëlische criminaliteit en de Westerse steun ervoor. Zoals Maoz aangeeft onderstrepen deze praktijken de volslagen hypocrisie van de standaardbewering dat Israel het recht had Libanon opnieuw binnen te vallen in 2006 toen er soldaten gevangen waren genomen aan de grens; de eerste grensoverschrijdende actie van Hezbollah in de zes jaar na de terugtrekking van Israel uit zuidelijk Libanon, dat het bezet had gehouden tegen het bevel van de Veiligheidsraad in, 22 jaar eerder, terwijl Israel zelf gedurende die zes jaar bijna dagelijks straffeloos de grenzen schond, en hier hoorde je niets over.
Opnieuw is de hypocrisie tot routine geworden. Zo schrijft Thomas Friedman, terwijl hij uitlegt hoe de lagere rassen “opgevoed” moeten worden door middel van terreur, dat de invasie van Libanon door Israel in 2006 - opnieuw goed voor het vernielen van een groot deel van zuidelijk Libanon en Beiroet en het doden van nog eens 1000 burgers - een rechtmatige daad van zelfverdediging was, een antwoord op Hezbollah’s misdaad van “het uitlokken van een ongeprovoceerde oorlog over de door de VN erkende grens tussen Israel en Libanon, nadat Israel zich eenzijdig had teruggetrokken uit Libanon.” Even los van deze misleiding, als we deze logica volgen, zouden terroristische aanvallen op Israel – veel vernietigender en moorddadiger dan die welke hebben plaatsgevonden – volledig gerechtvaardigd zijn in antwoord op Israëls criminele praktijken in Libanon en op open zee, die Hezbollah’s misdaad van het gevangen nemen van twee soldaten aan de grens verre te boven gaan.
Natuurlijk schieten al dergelijke conclusies over adequate acties tegen de rijken en machtigen tekort: Dit zijn wij en dat zijn zij. Dit cruciale principe, diep genesteld in de westerse cultuur, volstaat om zelfs de meest nauwkeurige analogie en de meest waterdichte redenering te ondermijnen.
einde deel 1
<bron (http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2009/01/24/noam-chomsky-over-de-oorlog-tegen-gaza-deel-1/)>
tr_imparator
25-01-09, 01:41
GOed, ik begrijp dat Israel evil is. Maar wat ik niet begrijp is waarom ''het westen'' dan zo toekijkt en waarom de Arabische Wereld dan niks doet? Kan mij iemand dat uitleggen? Hoe komt dat?
Tweede deel van het artikel van Noam Chomsky over de oorlog tegen Gaza.
Vertaling Engelbert.
Terwijl ik dit schrijf is er nog een boot onderweg van Cyprus naar Gaza, “geladen met medische goederen waar dringend behoefte aan is, in verzegelde dozen, ingeklaard door de douane op Larnaca International Airport en de haven van Larnaca”, bericht de organisatie. Onder de passagiers leden van het Europees Parlement en artsen. Israel is op de hoogte gesteld van het humanitaire doel. Als de publieke opinie meewerkt kunnen ze hun missie wellicht vreedzaam volbrengen.
De nieuwe misdaden die de afgelopen weken door de Verenigde Staten en Israel zijn begaan passen niet zomaar in een standaardcategorie – behalve dan in de categorie van het vertrouwde; ik heb net enkele voorbeelden gegeven en kom later nog terug op andere. De misdaden vallen letterlijk onder de officiële definitie van “terrorisme” die gehanteerd wordt door de Amerikaanse regering, maar die duiding doet onrecht aan hun mateloosheid. Ze kunnen niet als “agressie” bestempeld worden, aangezien ze in bezet gebied worden begaan, zoals de Verenigde Staten stilzwijgend toegeven. In hun overzichtelijke en geleerde geschiedenis van de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden, Meesters van het land (Lords of the Land), wijzen Idit Zertal en Akiva Eldar op het feit dat na de terugtrekking van de Israëlische strijdkrachten uit Gaza in 2005, het verwoeste gebied “nog niet een enkele dag onder de greep van het Israëlische militaire apparaat uit kwam, noch onder de prijs van bezetting die de bevolking dagelijks betaalt… Israel heeft verschroeide aarde achtergelaten, een verwoeste infrastructuur en mensen zonder heden of toekomst. De ontmanteling van de nederzettingen was een niet-genereuze daad van een niet-verlichte bezetter die feitelijk doorgaat met het beheersen van het gebied en het vermoorden en treiteren van de bevolking, met behulp van een enorme militaire macht” – uitgevoerd op een gruwelijke manier en dankzij steun en medewerking van de Verenigde Staten.
De Amerikaans-Israëlische aanval op Gaza escaleerde in januari 2006, enkele maanden na de formele terugtrekking, toen de Palestijnen een werkelijk afschuwelijke misdaad begingen: ze stemden “op de verkeerde” tijdens vrije verkiezingen. Zoals zoveel anderen leerden ook de Palestijnen dat je niet ongestraft bevelen kunt negeren van de Meester, wiens gewauwel over “hunkeren naar democratie” niet eens hoongelach uitlokt bij de ontwikkelde klasse, eveneens een indrukwekkende prestatie.
Aangezien de termen “agressie” en “terrorisme” de lading niet dekken, moeten we op zoek naar een nieuwe term voor de sadistische en laffe marteling van een in een kooi opgesloten volk, zonder mogelijkheid te ontsnappen aan de meest geavanceerde producten van de Amerikaanse militaire technologie waarmee ze worden platgebombardeerd. Het gebruik van dergelijke wapens is in strijd met het internationale en zelfs het Amerikaanse recht, maar voor zelfbenoemde schurkenstaten is dat slechts weer een onbeduidend technisch detail. Een ander onbeduidend detail is het feit dat op 31 december, terwijl de bevolking van Gaza wanhopig op zoek was naar beschutting tegen de meedogenloze aanval, Washington een Duits vrachtschip huurde voor het transporteren van een enorme lading – 3000 ton – onbekende “munitie” van Griekenland naar Israel. Deze nieuwe lading “volgde op het huren van een commercieel schip in de VS in december met bestemming Israel, gevuld met een nog aanzienlijker lading wapens als voorbereiding op de luchtaanvallen in de Gazastrook”, meldde het persbureau Reuters. Dit alles staat nog los van de meer dan 21 miljard dollar aan militaire steun die Israel van de regering Bush mocht ontvangen, voor het grootste deel in de vorm van schenkingen. “De bemoeienissen van Israel in de Gazastrook werd voor het grootste deel gevoed met Amerikaanse wapens, waarvoor de Amerikaanse belastingbetaler opdraait”, staat in een verslag van de New America Foundation, die de wapenhandel in de gaten houdt. Deze nieuwe lading werd belemmerd door een beslissing van de Griekse regering om het gebruik van elke Griekse haven te verbieden “voor de bevoorrading van het Israëlische leger”.
Het antwoord van Griekenland op de door de VS gesteunde Israëlische misdaden staat in schril contrast met de lafhartige houding van de meeste Europese leiders. Het contrast onthult dat het wellicht realistisch van Washington was om Griekenland als deel van het Nabije Oosten te zien en niet van Europa, totdat de door de VS gesteunde fascistische dictatuur omver werd geworpen in 1974. Misschien is Griekenland wel te beschaafd voor Europa.
Mocht iemand de timing van de leveranties merkwaardig vinden en eens doorvragen, dan heeft het Pentagon een antwoord klaar: de zending zou te laat komen voor de aanval op Gaza en het materieel – wat het ook is – wordt uit voorzorg in Israel geplaatst voor eventueel gebruik door het Amerikaanse leger. Dat zou kunnen kloppen. Een van de vele diensten die Israel z’n beschermheer aanbiedt is het voorzien in waardevolle militaire bases aan de rand van ’s werelds belangrijkste energiebronnen. Zo kan het dienen als een vooruitgeschoven legerpost voor Amerikaanse agressie – of, om de technische termen te gebruiken, om “de Golf te verdedigen” en “voor stabiliteit te zorgen”.
De enorme stroom wapens richting Israel dient ook vele ondergeschikte doelen. Mouin Rabbani, die het Midden-Oostenbeleid analyseert, merkt op dat Israel nieuwe wapensystemen kan testen op weerloze doelen. Dit is van grote waarde voor Israel en de Verenigde Staten, “van dubbele waarde eigenlijk, aangezien minder efficiënte versies van dezelfde wapensystemen vervolgens voor enorme bedragen worden verkocht aan Arabische staten, waarmee weer de Amerikaanse wapenindustrie en de militaire schenkingen aan Israel gesubsidieerd worden.” Dit zijn extra functies van Israel in het door de VS gedomineerde Midden-Oostensysteem, en onder andere de reden dat Israel het zo goed doet bij de autoriteiten, de Amerikaanse high-techbedrijven, en uiteraard bij de militaire industrie en de geheime dienst.
Afgezien van Israel zijn de Verenigde Staten op afstand de grootste wapenleveranciers ter wereld. Het recente rapport van de New America Foundation concludeert dat “Amerikaanse wapens en militaire trainingen een rol speelden in 20 van de 27 belangrijkste oorlogen in 2007”, waarmee de VS 23 miljard dollar opstreek, oplopend tot 32 miljard dollar in 2008. Geen wonder dat tussen de vele VN-Resoluties waartegen de VS zich verzetten tijdens de VN-sessie van december 2008, er eentje zat die opriep tot regulatie van de wapenhandel. In 2006 stemden de VS als enige tegen dit verdrag, maar in november 2008 voegde zich een partner aan hun zijde: Zimbabwe.
Tijdens die VN-sessie van december waren er meer opmerkelijke stemmen. Een resolutie over “het recht van het Palestijnse volk op zelfbeschikking” werd aangenomen met 173 tegen 5 stemmen (VS, Israel, Pacifische Eilanden, de VS en Israel met vage smoezen). De stemming herbevestigt het Amerikaans-Israelische rejectionisme, in internationale isolatie. Op soortgelijke wijze werd een resolutie voor “universele vrijheid van reizen en het vitale belang van familiehereniging” aangenomen met de VS, Israel en de Pacifische Eilanden die tegenstemden, vermoedelijk met de Palestijnen in hun achterhoofd.
Toen de VS tegen het recht op ontwikkeling stemden verloren ze Israel, maar wonnen ze de Oekraïne. Toen ze tegen het “recht op voedsel” stemden waren ze alleen, een bijzonder frappant feit in het licht van de enorme globale voedselcrisis, die de - de westerse economieën bedreigende - financiële crisis in de schaduw stelt.
Er zijn goede redenen waarom het stemgedrag consequent niet wordt bekendgemaakt en diep weggestopt wordt door de media en de conformistische intellectuelen. Het zou niet slim zijn om het volk kennis te laten nemen van wat dit zegt over hun verkozen vertegenwoordigers. In het onderhavige geval zou het contraproductief werken om het volk te vertellen dat het Amerikaans-Israëlische rejectionisme – de vreedzame oplossing blokkerend die de wereld al lang bepleit – zulke extreme vormen aanneemt dat het de Palestijnen zelfs het abstracte recht op zelfbeschikking onthoudt.
Een van de helden onder de vrijwilligers in Gaza, de Noorse arts Mads Gilbert, beschreef het horrorschouwspel als een “Totaaloorlog tegen de burgerbevolking van Gaza”. Volgens zijn inschatting bestond de helft van de slachtoffers uit vrouwen en kinderen. Bijna alle mannen zijn ook burgers, volgens fatsoenlijke normen dan. Gilbert verklaart dat hij slechts zelden een militair slachtoffer zag tussen de honderden lichamen. De IDF is het daarmee eens. Hamas “vecht alleen op afstand – of helemaal niet”, verklaarde Ethan Bronner toen hij de “winsten ontwarde” van de Amerikaans-Israëlische aanval. Dus de mankracht van Hamas blijft intact, het waren voornamelijk burgers die moesten lijden: een positief resultaat volgens een algemeen geldende doctrine.
Deze schattingen zijn bevestigd door John Holmes, hoofd van de humanitaire operaties van de VN, die journalisten vertelde dat het “een redelijke aanname” is dat het grootste deel van de burgerslachtoffers uit vrouwen en kinderen bestaat, in een humanitaire crisis die “van dag tot dag erger wordt zolang het geweld aanhoudt”. Toch kunnen we gerustgesteld worden door de woorden van Israëls minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni, de leidende duif in de huidige verkiezingscampagne, die ons verzekert dat er geen “humanitaire crisis” is in Gaza dankzij de Israëlische welwillendheid.
Net als anderen die geven om menselijke wezens en hun lot, drongen Gilbert en Holmes aan op een wapenstilstand. Maar nu nog niet. “De Verenigde Staten voorkwamen dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties op zaterdag een formele verklaring deed uitgaan met een oproep tot een onmiddellijk staakt-het-vuren”, meldt de New York Times terloops. De officiële reden was dat “er geen indicatie was dat Hamas zich aan enige afspraken zou houden”. In de annalen van rechtvaardigingen voor zwelgen in moordpartijen hoort deze zonder meer bij de meest cynische. Dat kwam uiteraard van Bush en Rice, binnenkort te vervangen door Obama, die vol medeleven herhaalt dat “als raketten zouden neerkomen waar mijn beide dochters slapen, dan zou ik alles doen om het te stoppen”. Hij verwijst naar Israëlische kinderen, niet naar de honderden die in Gaza in stukken worden gereten door Amerikaanse wapens. Hierna deed Obama er het zwijgen toe.
Enkele dagen later steunden de VS onder enorme internationale druk een resolutie van de Veiligheidsraad die opriep tot een “duurzame wapenstilstand”. Ze werd goedgekeurd met 14-0, de VS onthielden zich van stemming. Zoals gebruikelijk waren Israel en de Amerikaanse haviken kwaad dat de VS hun veto niet hadden gebruikt. Die onthouding gaf Israel echter misschien geen groen maar dan toch een oranje licht om het geweld verder uit te breiden, zoals het ook deed tot praktisch het moment van de inauguratie, zoals was voorspeld.
Toen het staakt-het-vuren (theoretisch) werd afgekondigd op 18 januari, publiceerde het Palestijns Centrum voor Mensenrechten de cijfers voor de laatste dag van de aanval: 54 Palestijnen gedood, waaronder 43 ongewapende burgers, 17 van hen waren kinderen, terwijl de IDF doorging met het bombarderen van huizen van burgers en VN-scholen. Het dodental schatten zij op 1.184, waaronder 844 burgers, waarvan 281 kinderen. De IDF ging door met het gebruik van brandbommen overal in de Gazastrook en met het vernietigen van huizen en landbouwgrond, zodat burgers gedwongen werden hun huizen te ontvluchten. Enkele uren later meldde Reuters al meer dan 1300 doden. Het personeel van het Al Mezan Center, dat nauwkeurig de vernietiging en slachtoffers bijhoudt, bezocht gebieden die voorheen ontoegankelijk waren vanwege voortdurende bombardementen. Ze ontdekten tientallen lichamen van burgers die lagen te verrotten onder het puin van vernielde huizen, of verplaatst waren door Israëlische bulldozers. Complete stadswijken waren verdwenen.
De aantallen doden en gewonden worden zeker te laag ingeschat. En het is niet waarschijnlijk dat er een onderzoek komt naar deze wreedheden. Misdaden van officiële vijanden worden diepgaand onderzocht, maar die van ons worden systematisch genegeerd. Dat, nogmaals, is de normale gang van zaken, begrijpelijk vanuit het oogpunt van de meesters.
De resolutie van de Veiligheidsraad behelsde ook een eind aan de stroom wapens die Gaza binnenkwamen. De VS en Israel (Rice-Livni) waren het snel eens over maatregelen om dit voor elkaar te krijgen: door zich te concentreren op Iraanse wapens. Het is niet nodig het smokkelen van Amerikaanse wapens naar Israel tegen te houden, want er wordt niet gesmokkeld: deze enorme wapenstroom is openbaar, zelfs wanneer niet bekendgemaakt, zoals in het geval van de aangekondigde wapenleveranties toen de slachting in Gaza in volle gang was.
De resolutie riep tevens op tot het “verzekeren van een duurzame opening van de doorgangen op basis van het Agreement on Movement and Access (Overeenkomst over beweging en toegang) uit 2005 tussen de Palestijnse Autoriteit en Israel”; dit Agreement bepaalde dat de doorgangen naar Gaza permanent open zouden blijven en dat Israel tevens het verkeer van goederen en mensen tussen de West Bank en de Gazastrook zou toestaan.
De Rice-Livni overeenkomst maakte geen gewag van dit aspect van de resolutie van de Veiligheidsraad. De VS en Israel hadden het Agreement uit 2005 reeds verworpen als onderdeel van hun straf voor de Palestijnen, die tijdens de vrije verkiezingen van 2006 op de verkeerde partij hadden gestemd. De persconferentie van Rice na de Rice-Livni overeenkomst benadrukte de onvermoeibare pogingen van Washington om de resultaten van de enige vrije verkiezingen in de Arabische wereld te ondermijnen. Ze zei: “Er kan veel gedaan worden om Gaza uit de duisternis van Hamas te halen naar het licht van het goede bestuur dat de Palestijnse Autoriteit kan brengen” – kan brengen, althans, zolang zij een loyale aanhanger blijven, vol van corruptie en genegen brute onderdrukking toe te passen, maar gehoorzaam.
Terug van een bezoek aan de Arabische wereld bevestigde Fawwaz Gerges met klem wat anderen ter plekke reeds hadden gemeld. Het effect van het Amerikaans-Israëlische offensief in Gaza was om de bevolking woedend te maken en om bittere haat jegens de agressor en diens collaborateurs op te wekken. “Het volstaat om te zeggen dat de zogenaamde gematigde Arabische staten [dat wil zeggen, zij die hun bevelen uit Washington krijgen] zich gedeisd houden en dat het verzetsfront, geleid door Iran en Syrië, hier het meest van profiteert. Wederom hebben Israel en de regering van Bush de Iraanse leiders een zoete overwinning geschonken.” Bovendien “zal Hamas hieruit waarschijnlijk te voorschijn komen als een sterkere politieke macht dan voorheen overtreft het Fatah, het heersende apparaat van president Mahmoud Abbas’ Palestijnse Autoriteit”, de favorieten van Rice.
Het is interessant te bedenken de Arabische wereld niet angstvallig beschermd wordt tegen de enige live TV verslaggeving van wat er gaande is in Gaza, namelijk de “kalme en gebalanceerde analyse van de chaos en vernietiging” verzorgd door de uitstekende correspondenten van Al-Jazeera, die “een krachtig alternatief voor andere zenders” vormt, zoals de London Financial Times stelt. In de 105 landen zonder onze efficiënte vormen van zelfcensuur kunnen mensen van uur tot uur zien wat er gebeurt en de impact daarvan blijkt enorm te zijn. In de Verenigde Staten, bericht de New York Times, “komt de bijna complete blackout… zonder twijfel door de scherpe kritiek op Al-Jazeera door de Amerikaanse regering gedurende het begin van de oorlog in Irak, vanwege hun weergave van de Amerikaanse invasie.” Cheney en Rumsfeld protesteerden, dus, uiteraard, wat konden de onafhankelijke media anders doen dan gehoorzamen.
Er wordt veel nuchter gedebatteerd over wat de aanvallers hoopten te bereiken. Sommige doelstellingen worden vaak bediscussieerd, waaronder wat men noemt “het vermogen tot afschrikking” dat Israel was kwijtgeraakt als gevolg van het Libanese fiasco in 2006 - hetgeen wil zeggen, het vermogen om elke potentiële tegenstander met terreur tot overgave te dwingen. Er zijn echter meer fundamentele doelstellingen die wel eens over het hoofd worden gezien, hoewel ze overduidelijk zijn als we even naar de recente geschiedenis kijken.
Israel verliet Gaza in september 2005. Rationele Israëlische hardliners zoals Ariel Sharon, de beschermheilige van de kolonistenbeweging, begrepen dat het onzinnig was om enkele duizenden illegale kolonisten te subsidiëren in de puinhopen van Gaza, beschermd door de IDF terwijl ze een groot deel van het land en de beperkte hulpbronnen gebruikten. Het lag meer voor de hand om Gaza om te bouwen tot ’s wereld grootste gevangenis en de kolonisten naar de West Bank te verhuizen, een veel waardevoller gebied waar Israel zeer duidelijk is over z’n bedoelingen, in woord en, belangrijker, in daad. Een doel is het annexeren van vruchtbare grond, de waterbronnen en de lieflijke voorsteden van Jeruzalem en Tel Aviv binnen de scheidingsmuur, tevergeefs illegaal verklaard door het Internationaal Gerechtshof. Dat behelst een enorme uitbreiding van Jeruzalem, een schending van de bepalingen van de Veiligheidsraad van 40 oud, ook tevergeefs. Israel neemt ook de Jordaanvallei over, ongeveer een derde van de West Bank. Wat overblijft zit daardoor gevangen en bovendien opgebroken in fragmenten door de prominente joodse nederzettingen die het gebied in drieën hebben gedeeld: een deel ten oosten van Groot-Jeruzalem, dwars door de stad Ma’aleh Adumim, tijdens de Clinton-jaren ontwikkeld om de West Bank op te splitsen; en twee delen in het noorden, door de steden Ariel en Kedumim. Wat voor de Palestijnen overblijft wordt gescheiden door honderden grotendeels willekeurige checkpoints.
De checkpoints spelen geen rol in de veiligheid van Israel en als sommige bedoeld zijn om de kolonisten te beschermen, dan zijn ze simpelweg illegaal, zoals het Internationaal Gerechtshof bepaalde. In werkelijkheid is hun belangrijkste doel de Palestijnse bevolking te treiteren en de “machtsmatrix” te versterken, zoals de Israëlische vredesactivist Jeff Halper het noemt, bedoeld om het leven ondraaglijk te maken voor de “tweepotige beesten” die als “verdoofd ongedierte krioelen in een fles“ als ze trachten in hun huizen en op hun land te blijven. Dat is niet meer dan normaal, want ze zijn “als sprinkhanen vergeleken bij ons” zodat hun hoofden kunnen worden “verpletterd tegen de keien en muren”. Deze terminologie is afkomstig van de hoogste Israëlische politieke en militaire leiders, in dit geval de achtenswaardige “prinsen”. En het gedrag vormt het beleid.
Het geraaskal van de politieke en militaire leiders is mild vergeleken bij de preken van rabbijnse autoriteiten. Zij zijn geen marginale figuren. Integendeel, ze hebben veel invloed in het leger en de kolonistenbeweging, die volgens Zertal en Eldar de “Meesters van het land” zijn, en drukken een belangrijke stempel op het beleid. Soldaten die in het noorden van Gaza vochten kregen een “inspirationeel” bezoek van twee rabbi’s, die uitlegden dat er geen “onschuldigen” bestaan in Gaza, dus iedereen is een legitiem doelwit, daarbij een beroemde passage uit de Psalmen citerend met een oproep aan de Heer om de kinderen van Israëls onderdrukkers te grijpen en tegen de rotsen te vermorzelen. De rabbi’s deden niets nieuws. Een jaar eerder had de voormalige Chief Sephardic Rabbi aan premier Olmert geschreven dat alle burgers van Gaza collectief schuld hadden aan de raketbeschietingen, zodat er “absoluut geen morele belemmering is om zonder onderscheid burgers te doden tijdens een groot militair offensief in Gaza, gericht op het stoppen van de raketbeschietingen”, zoals de Jerusalem Post zijn oordeel weergaf. Zijn zoon, de Chief Rabbi van Safed, deed er nog een schepje bovenop: “Als ze niet stoppen nadat we er 100 hebben gedood, dan moeten we er duizend doden, en als ze niet stoppen na 1000 dan moeten we er 10.000 doden. Als ze dan nog niet stoppen moeten we er 100.000 doden, zelfs een miljoen. Wat er voor nodig is om ze te doen stoppen.”
Dergelijke zienswijzen worden uitgedragen door prominente Amerikaanse seculiere lieden. Toen Israel in 1006 Libanon binnenviel verklaarde professor Alan Dershowitz van de Harvard Law School in de liberale online krant de Huffington Post dat alle Libanezen legitieme doelwitten waren voor het Israëlisch geweld. Libanese burgers “betaalden de prijs” voor het steunen van “terrorisme” – beter gezegd, voor steun aan het verzet tegen de Israëlische invasie. Derhalve waren Libanese burgers net zo min immuun voor geweld als de Oostenrijkers die de nazi’s steunden. De fatwa van de Sefardische rabbi is op hen van toepassing. In een video op de website van de Jerusalem Post ging Dershowitz verder met het belachelijk maken van het extreme verschil in dodental tussen Palestijnen en Israëliërs: het zou verhoogd moeten worden tot 1000 tegen 1, zei hij, of zelfs 1000 tegen 0, oftewel de beesten zouden volledig uitgeroeid moeten worden. Natuurlijk bedoelt hij “terroristen”, een ruime categorie waarin de slachtoffers van Israëlisch geweld vallen, aangezien “Israel nooit burgers als doelwit kiest”, verklaarde hij met nadruk. Daaruit volgt dat Palestijnen, Libanezen, Tunesiërs, eigenlijk iedereen die de meedogenloze legers van de Heilige Staat in de weg staat, een terrorist is, of een toevallig slachtoffer van hun rechtvaardige misdaden.
Het valt niet mee om historische vergelijkingen te vinden voor deze vertoningen. Het is wellicht veelzeggend dat ze zonder meer als fatsoenlijk worden beschouwd in het heersende intellectuele en morele klimaat – dat wil zeggen, als ze aan “onze kant” opduiken; uit de mond van officiële vijanden zouden zulke woorden terechte verontwaardiging uitlokken en oproepen tot wraak met massaal preventief geweld.
Einde deel 2 Wordt vervolgd
<bron (http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2009/01/25/noam-chomsky-over-de-oorlog-tegen-gaza-deel-2/)>
GOed, ik begrijp dat Israel evil is. Maar wat ik niet begrijp is waarom ''het westen'' dan zo toekijkt en waarom de Arabische Wereld dan niks doet? Kan mij iemand dat uitleggen? Hoe komt dat?
Om 't in kindertaal uit te leggen; 't Westen heeft schuldgevoel en Arabische leiders geven alleen om hun eigen stoel.
woensdag 28 januari 2009
Noam Chomsky over de oorlog tegen Gaza, deel 3
Deel 3 van het artikel van Noam Chomsky
Vertaling Engelbert
De bewering dat “onze kant” nooit burgers als doelwit kiest is een vertrouwd dogma onder hen die het geweld monopoliseren. En er zit enige waarheid in. Over het algemeen proberen we geen specifieke burgers te doden. We voeren liever moorddadige acties uit waarvan we weten dat die vele burgers zullen doden, maar zonder de duidelijke bedoeling om er sommigen in het bijzonder te doden. Wettelijk zouden deze bekende praktijken onder laaghartige onverschilligheid kunnen vallen, maar dat is geen adequate benaming voor standaard imperialistisch handelen en doctrine. Het lijkt meer op het lopen over straat, in de wetenschap dat we mieren vertrappen, maar zonder de bedoeling om dat te doen, aangezien ze zo’n lage status hebben dat het niets uitmaakt. Dat geldt ook voor Israel wanneer het acties uitvoert waarvan het weet dat ze de “sprinkhanen” en “tweepotige beesten” zullen doden die het land infecteren dat het wil “bevrijden”. Er is geen goed woord voor deze vorm van moreel verval, aantoonbaar erger dan weloverwogen moord, en maar al te bekend.
Wellicht gunnen de rechtmatige eigenaren (bij goddelijk besluit, volgens de “heren van het land”) in het voormalige Palestina het verdoofde ongedierte enkele verspreide stukken land. Echter niet omdat ze er recht op hebben: “Ik heb altijd geloofd, en geloof nog steeds, in het eeuwige en historische recht van ons volk op dit gehele land”, informeerde premier Olmert het Congres in mei 2006 onder luid applaus. Tegelijkertijd maakte hij zijn “convergentie”-programma bekend om dat wat van waarde was in de West Bank te confisqueren en de Palestijnen te laten wegrotten op geïsoleerde eilandjes. Hij was niet duidelijk over de grenzen van het “gehele land”, maar de zionistische onderneming is dat ook nooit geweest en voor goede redenen: permanente expansie is een zeer belangrijke interne dynamiek. Als Olmert nog steeds trouw is aan zijn wortels in de Likud-partij, dan bedoelde hij misschien aan weerszijden van de Jordaan, inclusief het huidige Jordanië, of op zijn minst de waardevolle delen ervan.
Het “eeuwige en historische recht op dit gehele land” van ons volk vormt een schril contrast met de afwezigheid van elke vorm van zelfbeschikking voor de tijdelijke bewoners, de Palestijnen. Zoals eerder opgemerkt werd die visie herhaald door Israel en z’n baas Washington in december 2008, zoals gebruikelijk in complete isolatie en vergezeld van een oorverdovende stilte.
De plannen die Olmert in 2006 uiteenzette zijn sindsdien aangezien ze niet extreme genoeg waren. Maar wat het convergentieprogramma vervangt, en de acties die dagelijks ondernomen worden om het te implementeren, zijn min of meer gelijkwaardig. Ze zijn terug te voeren tot het begin van de bezetting, toen minister van defensie Moshe Dayan op dichterlijke wijze verklaarde dat “de situatie van vandaag veel weg heeft van de complexe relatie tussen een Bedoeïen en het meisje dat hij ontvoert tegen haar zin.. Jullie Palestijnen, als een natie, willen vandaag niets van ons weten, maar wij zullen jullie houding veranderen door onze aanwezigheid aan jullie op te dringen”. Jullie zullen “leven als honden en wie vertrekt, vertrekt”, terwijl wij nemen wat we willen.
Dat dit misdadige programma’s zijn is nooit betwijfeld. Direct na de oorlog van 1967 werd de Israëlische regering ingelicht door haar hoogste rechterlijke autoriteit, Teodor Meron, dat “burgerlijke nederzettingen in de bezette gebieden druist expliciet in tegen de bepalingen van de Vierde Geneefse Conventie”, de basis van internationaal humanitair recht. Israëls minister van justitie beaamde dit. Het Internationaal Gerechtshof heeft de essentie unaniem bekrachtigd in 2004 en het Israëlisch Hooggerechtshof was het er technisch mee eens, maar niet in de praktijk, zoals gebruikelijk.
In de West Bank kan Israel met Amerikaanse steun ongestoord doorgaan met z’n programma’s, dankzij de efficiënte militaire overheersing en nu ook de hulp van de collaborerende Palestijnse veiligheidstroepen, bewapend en getraind door de Verenigde Staten en hun dictatoriale bondgenoten. Het kan ook regelmatig moorden en andere misdaden plegen, terwijl kolonisten zich uitleven onder bescherming van de IDF. Maar terwijl de West Bank metterdaad onderworpen is met behulp van terreur, is er nog steeds verzet in de andere helft van Palestina, de Gazastrook. Ook dat moet gesmoord worden om het mogelijk te maken dat de Amerikaans-Israëlische programma’s van annexatie en vernietiging van Palestina ongestoord uitgevoerd kunnen worden.
Vandaar de invasie van Gaza
Het tijdstip van de invasie werd vermoedelijk beïnvloed door de komende verkiezingen in Israel. De Israëlische commentator Ran HaCohen berekende dat Ehud Barak, die het niet goed deed in de peilingen, won een zetel per 40 gedode Arabieren tijdens de eerste dagen van de slachtpartij.
Dat kan echter veranderen. Naarmate de misdaden aan de zorgvuldig geslepen Israëlische propagandacampagne ontglipten, werden zelfs overtuigde Israëlische haviken bezorgd dat het bloedbad “[Israëls] ziel en imago vernielt. Vernielt op de televisies van de wereld, in de huiskamers van de internationale gemeenschap en bovenal in Obama’s Amerika” (Ari Shavit). Shavit was in het bijzonder bezorgd over Israëls “beschieting van een VN-installatie… op de dag dat de algemeen-secretaris van de Verenigde Naties Jeruzalem bezoekt”, een daad van “complete waanzin” volgens hem.
Een paar details. De “installatie” was het VN-terrein in Gaza Stad waar zich het depot van de UNRWA bevond. De beschieting vernietigde “honderden tonnen aan noodhulp, voedsel en medicijnen, die klaarstonden voor transport naar schuilplekken, ziekenhuizen en voedselcentra”, volgens de directeur van de UNRWA John Ging. Tegelijkertijd vernietigden militaire aanvallen twee verdiepingen het het Al-Quds ziekenhuis, dat in vlammen opging, en ook een tweede magazijn, van de Palestijnse Rode Halve Maan. Het ziekenhuis in de dichtbevolkte wijk Tal-Hawa werd door Israëlische tanks vernietigd “nadat honderden angstige Gazanen daar hun toevlucht hadden gezocht toen de Israëlische grondtroepen de wijk binnentrokken”, aldus AP.
Er kon niets gered worden uit de walmende ruïnes van het ziekenhuis. “Ze beschoten het gebouw, het ziekenhuis. Het vloog in brand. We probeerde de zieken, gewonden en anderen te evacueren. Brandweermannen kwamen om het vuur te blussen, maar het laaide opnieuw op en ze blusten het opnieuw en voor de derde keer laaide het weer op”, vertelde hulpverlener Ahmad Al-Haz het persbureau AP. Men vermoedde dat de gloed het gevolg was van witte fosfor, vermoedelijk eveneens verantwoordelijk voor vele andere branden en ernstige brandwonden.
Deze vermoedens werden bevestigd door Amnesty International die onderzoek deed na afloop van het intense bombardement. Israel had van tevoren wijselijk alle journalisten de toegang ontzegd, zelfs Israëlische, terwijl het met overgave zijn misdaden beging. Het gebruik van witte fosfor tegen de burgerbevolking van Gaza is “duidelijk en onbetwistbaar”, berichtte Amnesty International. Het herhaaldelijk gebruik ervan in dichtbevolkte gebieden met burgers “is een oorlogsmisdaad”, was de conclusie van AI. Ze vonden stukjes witte fosfor verspreid in woonwijken, nog steeds brandend en “nog steeds de bewoners en hun bezittingen bedreigend”, met name kinderen “die aangetrokken worden door de rommel van de oorlog en zich vaak niet bewust zijn van het gevaar”. Het belangrijkste doel, meldden ze, was het UNRWA-terrein, waar “de witte fosfor vlakbij enkele tankwagens landde en een enorme brand veroorzaakte die de vernietiging van tonnen aan humanitaire hulpgoederen tot gevolgd had” , nadat de Israëlische autoriteiten “hadden verzekerd dat er geen nieuwe aanvallen op het terrein zouden plaatsvinden”. Dezelfde dag nog “landde een witte-fosforbom in het Al-Quds ziekenhuis in Gaza Stad die ook een brand tot gevolgd had, waardoor het personeel gedwongen was de patiënten te evacueren… Witte fosfor die met de huid in aanraking komt kan dwars door de huid branden tot op het bot, en blijft branden zolang het in contact blijft met zuurstof”. Met voorbedachten rade of erger dan laaghartige onverschilligheid, deze misdaden zijn onvermijdelijk als zo’n wapen wordt ingezet tegen burgers.
Het is echter een vergissing om te veel aandacht te besteden aan Israëls grove overtredingen van jus in bello, de wetten die zijn ontworpen om al te wrede praktijken te verbieden. De invasie zelf is een veel ernstiger misdaad. En als Israel deze onvoorstelbare schade met pijl en boog had aangericht, dan zou het nog steeds een extreem verdorven misdaad zijn.
Agressie heeft altijd een smoes klaar: in dit geval dat het geduld van Israel “op was” met betrekking tot de raketbeschietingen van Hamas, zoals Barak het uitdrukte. Het mantra dat uitputtend herhaald werd is dat Israel het recht heeft om geweld te gebruiken om zich te verdedigen. De stelling is gedeeltelijk te verdedigen. De raketbeschietingen zijn misdaden en het is waar dat een staat het recht heeft zich te verdedigen tegen criminele aanvallen. Maar er volgt niet uit dat het het recht heeft om zich met geweld te verdedigen. Nazi Duitsland had niet het recht om geweld te gebruiken om zichzelf te verdedigen tegen het terrorisme van de partizanen. De Kristallnacht wordt gerechtvaardigd door Herschel Grynszpans moord op een Duitse diplomaat in Parijs. De Engelsen hadden niet het recht om geweld te gebruiken ter verdediging tegen de (zeer reële) terreur van de Amerikaanse kolonisten die onafhankelijkheid wilden, of om de Ierse katholieken te terroriseren in antwoord op de terreur van de IRA – en toen ze uiteindelijk het beleid volgden om legitieme klachten serieus te nemen, eindigde de terreur. Het is geen kwestie van “proportionaliteit”, maar allereerst de keuze van de actie: Is er een alternatief voor geweld?
Elke toevlucht tot geweld draagt een zware bewijslast met zich mee en we moeten ons afvragen of die wel gedragen kan worden door Israëls poging om elk verzet tegen z’n dagelijkse criminele activiteiten in Gaza en de West Bank – waar ze al 40 jaar onvermoeibaar doorgaan - de kop in te drukken. Misschien mag ik mijzelf citeren uit een interview in de Israëlische pers over Olmerts aangekondigde convergentieplannen voor de West Bank: “De VS en Israel dulden geen verzet tegen deze plannen, geven er de voorkeur aan te veinzen – onterecht natuurlijk – dat er ‘geen gesprekspartner is’, terwijl ze hun programma’s uitvoeren die al een lange historie hebben. We kunnen ons wellicht herinneren dat Gaza en de West Bank een erkende eenheid vormen, dus als verzet tegen de Amerikaans-Israëlische annexatie- en versnipperingsprogramma’s legitiem is in de West Bank, dan is het dat ook in Gaza”.
De Palestijns-Amerikaanse journalist Ali Abunimah merkte op dat “Er geen raketten op Israel zijn afgeschoten vanaf de West Bank en toch zijn Israëls onwettelijke moorden, het stelen van land, pogroms van kolonisten en ontvoeringen nog geen dag gestopt tijdens het bestand. De door het westen gesteunde Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas heeft toegegeven aan alle eisen van Israel. Onder het trotse oog van de Amerikaanse militaire adviseurs heeft Abbas ‘veiligheidstroepen’ samengesteld om het verzet ten behoeve van Israel aan te pakken. Niets van dat alles heeft geholpen om ook maar een enkele Palestijn op de West Bank te vrijwaren van Israëls tomeloze kolonisatie” – dankzij stevige steun van de Verenigde Staten. De gerespecteerde Palestijnse parlementariër dr. Mustapha Barghouti voegt hieraan toe dat na de uitspatting van Bush in Annapolis in november 2007, met veel verheffende retoriek over toewijding aan vrede en gerechtigheid, de Israëlische aanvallen op Palestijnen flink toenamen, met een bijna 50% toename op de West Bank, tezamen met een toename in het aantal nederzettingen en checkpoints. Deze criminele acties waren overduidelijk niet het gevolg van raketten uit Gaza, maar het omgekeerde zou wel eens waar kunnen zijn suggereert Barghouti overtuigend.
De reacties op misdaden van een bezettende macht kunnen veroordeeld worden als crimineel en politiek onverstandig, maar zij die geen alternatief aanbieden hebben geen morele basis om een dergelijk oordeel te vellen. Die conclusie heeft met name betrekking op diegenen in de Verenigde Staten die ervoor kiezen om direct betrokken te zijn bij Israëls doorlopende misdaden – door hun woorden, hun acties, of hun zwijgen. Des te meer omdat er duidelijk niet-gewelddadige alternatieven zijn – die evenwel het nadeel hebben dat ze de programma’s van illegale expansie belemmeren.
Israel bezit een eenvoudig middel om zichzelf te verdedigen: stop de misdadige activiteiten in de bezetten gebieden en accepteer de oude internationale consensus van een tweestatenoplossing die al sinds 30 jaar wordt tegengehouden door de Verenigde Staten en Israel, vanaf het moment dat de Verenigde Staten voor het eerst hun veto gebruikten tegen een resolutie van de Veiligheidsraad die in deze termen opriep tot een politieke oplossing in 1976. Ik zal niet opnieuw de beschamende lijst aflopen, maar het is belangrijk te beseffen dat het Amerikaans-Israëlisch rejectionisme vandaag de dag zelfs opvallender is dan in het verleden. De Arabische Liga ging zelfs verder dan de consensus met een oproep tot volledige normalisatie van de betrekkingen met Israel. Hamas heeft herhaaldelijk gevraagd om een tweestatenoplossing in overeenstemming met de internationale consensus. Iran en Hezbollah hebben duidelijk gemaakt dat zij akkoord gaan met elke overeenkomst die de Palestijnen accepteren. Dat isoleert de VS-Israel volkomen, niet alleen in woorden.
<bron (http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2009/01/28/noam-chomsky-over-de-oorlog-tegen-gaza-deel-3/)>
Op zaterdag 27 december werd de meeste recente Amerikaans-Israëlische aanval op weerloze Palestijnen uitgevoerd.
Wat jullie (en daar bedoel ik mee de anti-Amerika fractie) eens moeten leren is om niet alles op Amerika te betrekken. Je laat je hier zo in je kaarten mee kijken dat de beschuldiging van propaganda aan Israëlische zijde lachwekkend is aangezien je hier je eigen propaganda (en geen waarheden) spuwt.
Kijk ik begrijp dat jullie een hekel hebben aan zaken zoals vrijheid van meningsuiting, vrijheid van geloof en Emancipatie, kortom het Westen/Amerika. Het feit dat jullie wel gebruik maken van de vrijheden die hier geboden worden om de terugkeer naar middeleeuwse gedachtegangen te promoten geeft maar aan hoe huichelachtig jullie zijn.
Een 'Amerikaans-Israëlische' aanval. Amerika heeft hier geen FCK mee te maken. Het is\was een Palesteins/Israëlisch gebeurtenis. Kom weer eens zeiken met zo'n uitspraak als Amerika Gaza plat bombardeert.
Wat jullie (en daar bedoel ik mee de anti-Amerika fractie) eens moeten leren is om niet alles op Amerika te betrekken. Je laat je hier zo in je kaarten mee kijken dat de beschuldiging van propaganda aan Israëlische zijde lachwekkend is aangezien je hier je eigen propaganda (en geen waarheden) spuwt.
Kijk ik begrijp dat jullie een hekel hebben aan zaken zoals vrijheid van meningsuiting, vrijheid van geloof en Emancipatie, kortom het Westen/Amerika. Het feit dat jullie wel gebruik maken van de vrijheden die hier geboden worden om de terugkeer naar middeleeuwse gedachtegangen te promoten geeft maar aan hoe huichelachtig jullie zijn.
Een 'Amerikaans-Israëlische' aanval. Amerika heeft hier geen FCK mee te maken. Het iswas een Palesteins/Israëlisch gebeurtenis. Kom weer eens zeiken met zo'n uitspraak als Amerika Gaza plat bombardeert.
leer eerst eens lezen..
er staat duidelijk aangegeven : "Door Noam Chomsky"
Max Stirner
28-01-09, 17:40
GOed, ik begrijp dat Israel evil is. Maar wat ik niet begrijp is waarom ''het westen'' dan zo toekijkt en waarom de Arabische Wereld dan niks doet? Kan mij iemand dat uitleggen? Hoe komt dat?
OK, omdat je het zo lief vraagt. Wat het Westen betreft:
1) Schuldgevoel nav WO II
2) Betere PR door Israël.
3) Palestijnen hebben verkeerde vrienden: Ahmadinejad, Chavez, schuimbekkende, plunderende, 'Joden aan het gas' schreeuwende k*tMarokkaantjes.
4) Wij maken ons niet druk over Tibetanen, Burmezen, Congolezen, Zimbabwanen etcetc ... dus waarom eigenlijk wel over de Palestijnen ?
Kijk ik begrijp dat jullie een hekel hebben aan zaken zoals vrijheid van meningsuiting, vrijheid van geloof en Emancipatie, kortom het Westen/Amerika. Het feit dat jullie wel gebruik maken van de vrijheden die hier geboden worden om de terugkeer naar middeleeuwse gedachtegangen te promoten geeft maar aan hoe huichelachtig jullie zijn.
Ik dacht dat ik alles wel gelezen had op deze site. Je overtreft het gemiddelde debiliteitsniveau gewoon. Echt knap.
zondag 1 februari 2009
Noam Chomsky over de oorlog tegen Gaza, deel 4 (slot)
Vierde en laatste deel van het lange artikel van Noam Chomsky.
Vertaling Engelbert, waarvoor enorm veel dank.
Een meer gedetailleerd verslag is veelzeggend. De internationale consensus werd door de Palestijnse Nationale Raad in 1988 geaccepteerd. Het antwoord van de coalitieregering Shamir-Peres – bevestigd door James Bakers van Buitenlandse Zaken – was dat er geen “extra Palestijnse staat” tussen Israel en Jordanië kan zijn, deze laatste was reeds Palestijns volgens het Amerikaans-Israëlische dictaat. Bij de daarop volgende Oslo-akkoorden werden potentiële Palestijnse nationale rechten opzijgeschoven en de dreiging dat die op een betekenisvolle wijze gerealiseerd zouden kunnen worden werd systematisch ondermijnd gedurende de Oslo-jaren door Israëls voortgaande expansie van illegale nederzettingen. Het aantal nederzettingen nam snel toe in 2000, het laatste jaar van president Clinton en premier Barak, toen de onderhandelingen van Camp David plaatsvonden tegen deze achtergrond.
Nadat Yasser Arafat de schuld had gekregen voor het mislukken van de Camp David-onderhandelingen krabbelde Clinton terug en gaf toe dat de Amerikaans-Israëlische voorstellen te extreem waren om acceptabel te zijn voor elke Palestijn. In december 2000 presenteerde hij zijn “parameters”, die, hoewel vaag, de Palestijnen iets tegemoet kwamen. Vervolgens verklaarde hij dat beide partijen de paramaters hadden geaccepteerd, hoewel beide bedenkingen hadden geuit. De beide kampen ontmoetten elkaar in Taba, Egypte, in januari 2001, waren dichtbij een overeenstemming en zouden die binnen enkele dagen bereikt hebben, zoals ze tijdens hun laatste persconferentie zeiden. Maar de onderhandelingen werden vroegtijdig afgebroken door Ehud Barak. Die week in Taba is de enige pauze in 30 jaar van Amerikaans-Israëlisch rejectionisme. Er is geen reden waarom die ene geboekstaafde pauze niet zou kunnen worden hervat.
De versie die de voorkeur geniet, recentelijk nog herhaald door Ethan Bronner, is dat “Velen in het buitenland zich de heer Barak herinneren als de premier die in 2000 verder ging dan welke Israëlische leider ook in zijn vredesvoorstellen aan de Palestijnen, om vervolgens de afspraken te zien mislukken in een explosie van gewelddadig Palestijns oproer dat hem dwong tot aftreden”. Het is waar dat “velen in het buitenland” dit misleidende sprookje geloofden, dankzij wat Bronner en te veel van zijn collega’s onder “journalistiek” verstaan.
Er wordt algemeen verondersteld dat de tweestatenoplossing nu onbereikbaar is, aangezien de IDF de kolonisten niet kan verwijderen zonder een burgeroorlog te veroorzaken. Dat is mogelijk, maar daarvoor zijn betere argumenten nodig. Zonder geweld te gebruiken om de illegale kolonisten uit te zetten, zou de IDF zich kunnen terugtrekken binnen de grenzen die bepaald worden door onderhandelingen. De kolonisten buiten deze grenzen zouden dan de keus hebben tussen hun gesubsidieerde huizen verlaten om terug te keren naar Israel, of te blijven zitten onder het gezag van de Palestijnse Autoriteit. Hetzelfde gold voor het zorgvuldig op touw gezette “nationale trauma” in Gaza in 2005, zo overduidelijk frauduleus dat het zelfs belachelijk gemaakt werd door Israëlische commentatoren. Israel had gewoon kunnen aankondigen dat de IDF zich zou terugtrekken en de kolonisten, die van hun gesubsidieerde leventje in Gaza genoten, zouden rustig in de vrachtwagens zijn geklommen die hen naar hun nieuwe gesubsidieerde onderkomens op de West Bank brachten. Maar dat had geen tragische foto’s opgeleverd van doodsbange kinderen en emotionele kreten van “dit nooit meer”.
Samengevat heeft Israel, in tegenstelling tot de voortdurend herhaalde bewering, geen recht om zich zich met geweld te verdedigen tegen de raketten uit Gaza, zelfs niet als die gezien worden terroristische wandaden. Bovendien zijn de redenen doorzichtig. Het excuus voor de aanval heeft geen enkele waarde.
Er is ook een meer beperkte vraag. Heeft Israel vreedzame alternatieven op korte termijn voor het gebruik van geweld tegen de raketten uit Gaza. Een zo’n alternatief zou een staakt-het-vuren zijn. Israel heeft dat enkele malen gedaan, om het direct weer te schenden. Het meest recente en momenteel relevante geval is uit juni 2008. Het staakt-het-vuren hield o.a. het openen van de grensovergangen in om “het transport toe te staan van alle goederen waarvan het importeren in Gaza verboden of beperkt was”. Israel ging formeel akkoord, maar verklaarde direct dat het de overeenkomst niet zou nakomen om de overgangen op te stellen, totdat Hamas Gilad Shalit zou vrijlaten, een Israëlische soldaat die in juni 2006 door Hamas gevangen was genomen.
Het aanhoudende deuntje over beschuldigingen omtrent de gevangenneming van Shalit is opnieuw een staaltje van zonneklare hypocrisie, nog afgezien van Israëls lange geschiedenis van ontvoeringen. In dit geval kon de hypocrisie niet duidelijker zijn. Een dag voordat Hamas Shalit gevangen nam drongen Israëlische soldaten Gaza Stad binnen en ontvoerden twee burgers, de gebroeders Muammar, die naar Israel werden gebracht om de duizenden andere gevangenen gezelschap te houden, bijna duizend daarvan naar men zegt zonder aanklacht. Burgers ontvoeren is een veel ernstiger misdrijf dan het gevangen nemen van een soldaat van de aanvallende partij, maar hierover werd nauwelijks bericht, in tegenstelling tot de ophef over Shalit. En alles wat in het geheugen blijft hangen, het vredesproces blokkerend, is de gevangenneming van Shalit, alweer een weerspiegeling van het verschil tussen mensen en tweepotige beesten. Shalit zou teruggegeven moeten worden – in een eerlijke gevangenenruil.
Na de gevangenneming van Shalit veranderde de nietsontziende militaire aanval tegen Gaza van voornamelijk kwaadaardig in zonder meer sadistisch. Maar het is goed eraan te herinneren dat Israel zelfs voor zijn gevangenneming meer dan 7.700 granaten op het noorden van Gaza had afgevuurd na de terugtrekking in september, waaraan nauwelijks aandacht werd besteed.
Na het verwerpen van het staakt-het-vuren van juni 2008 dat het eerst formeel aanvaard had, ging Israel door met de belegering. Een belegering is zoals men weet een oorlogsdaad. In feite heeft Israel zelf altijd een sterker principe gehanteerd: toegang tot de buitenwereld belemmeren is een oorlogsdaad die een zeer gewelddadige reactie rechtvaardigt. Bemoeienis met Israëls gebruik van de Straat van Tiran vormde mede het voorwendsel om Egypte binnen te vallen (met hulp van Frankrijk en Engeland) in 1956, en voor het ontketenen van de oorlog van juni 1967. Het beleg van Gaza is volledig, niet gedeeltelijk, met uitzondering van schaarse momenten van enige versoepeling die de bezetter toestaat. En het is veel pijnlijker voor de Gazanen dan het sluiten van de Straat van Tiran dat voor Israel was. De fans van Israëlische doctrines en acties zouden om die reden geen probleem moeten hebben met het rechtvaardigen van raketbeschietingen op Israëlisch grondgebied vanuit de Gazastrook.
Natuurlijk lopen we hier weer aan tegen het principe van nietigverklaring: Dit zijn wij, dat zijn zij.
Niet alleen werd het beleg na juni 2008 voortgezet, het werd zelfs opgeschroefd. Zelfs de UNRWA mocht zijn magazijnen niet bevoorraden, “dus toen het staakt-het-vuren stukliep, hadden we een voedseltekort voor de 750.000 mensen die van ons afhankelijk zijn”, vertelde UNRWA-directeur John Ging de BBC.
Ondanks het Israëlische beleg namen de raketbeschietingen sterk af. Het staakt-het-vuren liep stuk op 4 november met een Israëlische razzia in Gaza die 6 dode Palestijnen tot gevolg had en in antwoord daarop een spervuur van raketten (waarbij niemand gewond raakte). Het voorwendsel voor de razzia was een tunnel die Israel had ontdekt in Gaza en die misschien bedoeld was om nog een Israëlische soldaat te kunnen vangen. Het voorwendsel is doorzichtig en absurd, zoals een aantal commentatoren heeft vastgesteld. Als zo’n tunnel zou bestaan en de grens zou bereiken, dan had Israel deze makkelijk kunnen blokkeren. Maar zoals gewoonlijk werd het belachelijke voorwendsel van Israel geloofwaardig geacht.
Wat was de reden voor deze razzia? We hebben geen intern bewijs van Israëls planning, maar we weten wel dat de razzia plaatsvond vlak voor het geplande overleg tussen Fatah en Hamas in Cairo, bedoeld, volgens de Britse correspondent Rory McCarthy, om “de verschillen bij te leggen en een enkele eenheidsregering te vormen”. Dat zou het eerste overleg zijn geweest tussen Fatah en Hamas zijn sinds de burgeroorlog van juni 2007, waarmee Hamas de controle over de Gazastrook kreeg, en het zou een aanzienlijke stap zijn geweest in de richting van meer diplomatieke pogingen. Israel heeft een lange geschiedenis van provocaties om de dreiging van diplomatie af te wenden, waarvan er al enkele genoemd zijn. Dit zou er nog een kunnen zijn geweest.
De burgeroorlog die Hamas controle gaf over de Gazastrook wordt meestal omschreven als een militaire coup van Hamas, waarmee opnieuw hun kwaadaardigheid wordt aangetoond. De echte wereld zit iets anders in elkaar. De burgeroorlog was uitgelokt door de Verenigde Staten en Israel, in een brute poging tot een militaire coup om de vrije verkiezingen die Hamas aan de macht hadden gebracht, teniet te doen. Dat was bekend bij een breed publiek, zeker sinds april 2008, toen David Rose in Vanity Fair een gedetailleerd, goed gedocumenteerd verslag publiceerde over hoe Bush, Rice en de Adjunct Nationale-veiligheidsadviseur Elliot Abrams “een gewapende macht onder Fatah’s sterke man Muhammed Dahlan steunden, daarmee een bloedige burgeroorlog in Gaza ontketenend waar Hamas sterker dan tevoren uitkwam.” Het verslag werd onlangs opnieuw bekrachtigd in de Christian Science Monitor (12 jan. 2009) door Norman Olsen, die 26 jaar in de Foreign Service heeft gediend, waarvan 4 jaar in de Gazastrook en 4 jaar aan de Amerikaanse ambassade in Tel Aviv, om vervolgens medecoördinator voor contraterrorisme op Buitenlandse Zaken te worden. Olson en zijn zoon leggen in detail de machinaties van Buitenlandse Zaken uit, bedoeld om ervoor te zorgen dat hun kandidaat, Abbas, de verkiezingen van januari 2006 zou winnen – in welk geval deze als een triomf van de democratie bejubeld zouden worden. Toen de verkiezingsfraude mislukte namen ze hun toevlucht tot afstraffing van de Palestijnen en het bewapenen van een militie onder leiding van de sterke man van Fatah, Muhammed Dahlan, maar “Dahlans schurken reageerden te vroeg” en een preventieve aanval van Hamas ondermijnde de couppoging, hetgeen weer leidde tot nog pijnlijker maatregelen van de VS en Israel om de ongehoorzame bevolking van Gaza te straffen. De Partijlijn is beter aanvaardbaar.
Nadat Israel het staakt-het-vuren (of wat ervoor doorging) van juni 2008 had geschonden, werd het beleg opgevoerd, met nog rampzaliger gevolgen voor de bevolking. Volgens Sara Roy, de belangrijkste academische Gaza-specialist, “grendelde Israel op 5 november alle grensovergangen naar Gaza af en verminderde of verbood aanvoer van voedsel, medicijnen, brandstof, kookgas en onderdelen voor water- en sanitairsystemen…”. In november bereikten gemiddeld 4,6 vrachtwagens per dag Gaza vanuit Israel, vergeleken met gemiddeld 123 vrachtwagens per dag in oktober. Reserveonderdelen voor reparatie en onderhoud van aan water gerelateerde installaties werden meer dan een jaar lang tegengehouden. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) meldde onlangs dat de helft van de ambulances in Gaza kapot zijn” – en wat nog over was werd snel het doelwit van Israëlische aanvallen. De enige energiecentrale in Gaza moest sluiten wegens gebrek aan brandstof en kon niet meer in werking gezet worden wegens gebrek aan onderdelen die al 8 maanden lagen te wachten in de Israëlische haven Ashdod. Gebrek aan electriciteit leidde tot 300% meer brandwonden in het Shifaa’ ziekenhuis in de Gazastrook, als gevolg van stoken van houtvuurtjes. Israel blokkeerde een schip met chloor, zodat midden in december in Gaza Stad en het noorden er slechts 6 uur per 3 dagen water beschikbaar was. De humanitaire gevolgen worden niet meegerekend bij de Palestijnse slachtoffers van Israëlische terreur.
Na de Israëlische aanval van 4 november escaleerde het geweld aan beide zijden (alle doden waren Palestijns) totdat het staakt-het-vuren formeel eindigde op 19 december en premier Olmert toestemming gaf tot een grootschalige invasie.
Enkele dagen eerder had Hamas voorgesteld om terug te gaan naar de originele overeenkomst van het staakt-het-vuren in juli, die door Israel niet was nagekomen. De historicus en hoge functionaris in de voormalige regering van Carter, Robert Pastor, overhandigde het voorstel aan een “hoge functionaris” van de IDF, maar Israel antwoordde niet. Het hoofd van Shin Bet, Israëls interne veiligheidsdienst, werd geciteerd in Israëlische bronnen op 21 december met de uitspraak dat Hamas in “rustige” betrekkingen met Israel geïnteresseerd was zodat z’n militaire vleugel zich kan voorbereiden op een conflict.
“Er was duidelijk een alternatief voor de militaire aanpak om de raketten te stoppen”, zei Pastor, zich beperkend tot Gaza. Er was ook een verstrekkend alternatief dat maar zelden ter sprake komt: namelijk het accepteren van een politieke regeling die alle bezette gebieden omvat.
Israëls belangrijkste diplomatische correspondent Akiva Eldar bericht dat kort voordat Israel zijn grootschalige invasie inzette op zaterdag 17 december, “het hoofd van het politbureau van Hamas, Khaled Meshal, op de website van Iz al-Din al Qassam aankondigde dat hij bereid was niet alleen tot een ‘staking van alle agressie’ – hij stelde voor terug te gaan naar de regeling van de Rafah-grensovergang van 2005, voordat Hamas de verkiezingen won en later de regio overnam. De regeling hield in dat de grensovergang gezamenlijk beheerd zou worden door Egypte, de EU, de Palestijnse Autoriteit en Hamas”, en zoals eerder gemeld, werd er een oproep gedaan voor het openen van de grensovergangen voor de dringend noodzakelijke goederen.
Een standaard bewering van de wat lompere verdedigers van het Israëlische geweld is dat in het geval van de huidige aanval “zoals zo vaak gedurende de afgelopen halve eeuw – de oorlog in Libanon van 1982, het antwoord met de ‘IJzeren Vuist’ op de Intifada van 1988, de oorlog in Libanon in 2006 – Israel gereageerd heeft op onaanvaardbare terreurdaden met als doel verschrikkelijk pijn te berokken en de vijand een lesje te leren” (redacteur David Remnick in de New Yorker). De invasie van 2006 kan alleen gerechtvaardigd worden op grond van walgelijk cynisme, zoals al eerder besproken. De verwijzing naar het kwaadaardige antwoord op de Intifada van 1988 is te laaghartig om serieus te nemen; een sympathieke interpretatie zou kunnen zijn dat ze een verbazingwekkende onwetendheid weerspiegelt. Maar Remnicks bewering over de invasie van 1982 is gemeengoed, een opmerkelijk gevolg van onophoudelijke propaganda die enkele waarschuwingen verdient.
Het wordt niet betwist dat de grens tussen Israel en Libanon rustig was gedurende een jaar voor de Israëlische invasie, in ieder geval van Libanon naar Israel, van noord tot zuid. Het hele jaar zag de PLO nauwlettend toe op een door de VS geïnitieerd staakt-het-vuren, in weerwil van voortdurende Israëlische provocaties, waaronder bombardementen met vele burgerslachtoffers, vermoedelijk bedoeld om een reactie uit te lokken die gebruikt kon worden om Israëls zorgvuldige voorbereide invasie te rechtvaardigen. Het enige wat Israel bereikte waren twee onbeduidende symbolische reacties. Vervolgens viel het aan onder een voorwendsel dat te absurd is om serieus te nemen.
De invasie had nu juist niets van doen met “onaanvaardbare terreurdaden”, maar des te meer met onaanvaardbare daden: diplomatieke dan. Daar bestond nooit misverstand over. Kort nadat de door de VS gesteunde invasie was begonnen schreef Israëls belangrijkste academische Palestinijnen-specialist Yehoshua Porath – zeker geen duif – dat het succes van Arafat om het staakt-het-vuren te handhaven “zonder meer een catastrofe was in de ogen van de Israëlische regering”, aangezien het een politieke oplossing naderbij bracht. De regering hoopte dat de PLO z’n toevlucht zou nemen tot terrorisme, daarmee de dreiging ondermijnend van “een legitieme gesprekspartner voor toekomstige politieke oplossingen”.
De feiten waren bekend in Israel en werden niet verborgen. Premier Yitzhak Shamir stelde dat Israel oorlog voerde omdat er “een verschrikkelijk gevaar dreigde… Niet zozeer militair als wel politiek”, hetgeen de voortreffelijke Israëlische satiricus B. Michael ertoe bracht te schrijven dat “het slappe excuus van militaire dreiging of een dreiging van Galilea dood is”. Wij “hebben de politieke dreiging verwijderd” door op het juiste moment als eerste toe te slaan; nu “is er godzijdank niemand over om mee te praten”. De historicus Benny Morris erkende ook de de PLO het staakt-het-vuren in acht had genomen en legde uit dat “de onontkoombaarheid van de oorlog lag in de politieke dreiging van de PLO en in Israëls vasthouden aan de bezette gebieden”. Anderen hebben deze onweerlegbare feiten volmondig toegegeven.
In een voorpagina-analyse van de laatste invasie van Gaza, schrijft NYT-correspondent Steven Lee Meyers dat “Op enkele punten herinneren de aanvallen op Gaza aan de gok die Israel nam – en grotendeels verloor – in Libanon in 1982 toen het aanviel om de dreiging van Yasser Arafats troepen uit te schakelen”. Dat klopt, maar niet zoals hij het ziet. In 1982, net als in 2008, was het noodzakelijk om de dreiging van een politieke oplossing om zeep te helpen.
De Israëlische propagandisten hoopten dat westerse intellectuelen het sprookje van Israëls reactie op de rakettenregen op Galilea zouden geloven: “onaanvaardbare terreurdaden”. En zij werden niet teleurgesteld.
Niet dat Israel geen vrede wil: iedereen wil vrede, zelfs Hitler. De vraag is: op welke voorwaarden? Vanaf haar begin heeft de Zionistische beweging begrepen dat hun doelen alleen bereikt konden worden door een politieke oplossing te vertragen, terwijl ze stukje bij beetje hun terrein uitbreidden. Zelfs als er af en toe een overeenkomst kwam, zoals in 1947, dan werd die door de leiders gezien als tussenstappen op de weg naar verdere expansie. De oorlog in Libanon van 1982 was een indrukwekkend voorbeeld van de wanhopige angst voor diplomatie. Deze werd gevolgd door steun van Israel aan Hamas om de seculiere PLO en diens irritante vredesinitiatieven te ondermijnen. Een ander bekend voorbeeld zijn de provocaties van Israel voorafgaand aan de oorlog van 1967, bedoeld om een reactie vanuit Syrië uit te lokken, die vervolgens aangegrepen kon worden om geweld te gebruiken en meer land te stelen – ten minste 80% van de incidenten volgens minister van defensie Moshe Dayan.
Het verhaal heeft een lange voorgeschiedenis. De officiële geschiedenis van Haganath, de joodse militaire macht van voor de staat Israel, beschrijft de moord op de religieuze joodse dichter Jacob de Haan in 1924, beschuldigd van samenzweren met de traditionele joodse gemeenschap (de Oude Yishuv) en het Arabische Hoge Bestuur tegen de nieuwe immigranten en hun beleid van kolonisatie. En sindsdien zijn daar talloze voorbeelden van bijgekomen.
De pogingen om politieke oplossingen uit te stellen waren altijd zeer begrijpelijk, net als vergezellende leugens over dat “er geen vredspartner is”. Je kunt je moeilijk voorstellen hoe je anders land moet bezetten waar je niet welkom bent.
Dergelijke redeneringen liggen ten grondslag aan Israëls voorkeur van expansie boven veiligheid. De schending van het staakt-het-vuren van 4 november 2008 is een van vele recente voorbeelden.
Een rapport van Amnesty International over de chronologie stelt dat het staakt-het-vuren van juni 2008 “een enorme verbetering te zien gaf van de kwaliteit van leven in Sderot en andere Israëlische dorpen in de buurt van Gaza, waar de bewoners voordien in voortdurende angst leefden voor de Palestijnse raketten. Vlakbij in de Gazastrook blijft de Israëlische blokkade echter gehandhaafd en heeft de bevolking tot nu toe nauwelijks profijt gehad van het staakt-het-vuren”. Maar de winst in veiligheid voor Israelische steden in de buurt van Gaza woog duidelijk niet op tegen de behoefte om diplomatische pogingen af te schrikken die de expansie van de West Bank zouden kunnen belemmeren, of tegen het breken van elk Palestijns verzet.
De voorkeur van expansie boven veiligheid werd bijzonder duidelijk na Israëls noodlottige beslissing in 1971 om, met steun van Henry Kissenger, een voorstel tot een volledige vredesovereenkomst van president Sadat van Egypte te verwerpen, waardoor de Palestijnen met lege handen bleven zitten – een overeenkomst die de VS en Israel 8 jaar later noodgedwongen accepteerden in Camp David, na een grootschalige oorlog die bijna een ramp voor Israel betekende. Een vredesovereenkomst met Egypte zou een eind hebben betekend van elke serieuze bedreiging van de veiligheid, maar er was een onaanvaardbare tegenprestatie: Israel zou de uitgebreide kolonisatieprogramma’s in het noordoosten van Sinaï moeten opgeven. Veiligheid had een lagere prioriteit dan expansie, toen en nu. Overtuigend bewijs voor deze basisconclusie wordt geleverd door een gezaghebbende studie over Israëls veiligheid en buitenlands beleid door Zeev Maoz: De verdediging van het Heilige Land (Defending the Holy Land).
Vandaag zou Israel veiligheid, normale relaties en integratie in de region kunnen hebben. Maar het geeft duidelijk de voorkeur aan illegale expansie, conflict en het herhaaldelijke gebruik maken van geweld, daden die niet alleen crimineel, moorddadig en destructief zijn, maar ook de z’n eigen veiligheid op de lange termijn uithollen. Andrew Cordesman, specialist op het gebied van het Amerikaanse leger en het Midden-Oosten, schrijft dat hoewel Israëls militaire kracht het weerloze Gaza gemakkelijk kan verpletteren, “noch Israel, noch Amerika kan iets winnen bij een oorlog die een bittere reactie uitlokt van een van wijste en meest gematigde stemmen in de Arabische wereld, prins Turki al-Faisal van Saoedi-Arabië, die op 6 januari verklaarde dat ‘De regering van Bush Obama heeft opgezadeld met een walgelijke erfenis en een onverschillige houding ten opzichte van de bloedbaden van onschuldigen in Gaza… Genoeg is genoeg, vandaag zijn we allen Palestijnen en zoeken we het martelaarschap voor God en voor Palestina, in navolging van hen die in Gaza stierven’”.
Een van de wijste stemmen in Israel, Uri Avnery, schrijft dat, na een Israëlische militaire overwinning, “wat in het bewustzijn van de wereld geschroeid zal staan is het beeld van Israel als bloeddorstig monster, op elk moment in staat tot het plegen van oorlogsmisdaden en niet bereid om enige morele matigheid in acht te nemen. Dit zal ernstige gevolgen hebben voor onze toekomst op lange termijn, onze positie in de wereld, onze kan op het bereiken van vrede en rust. Uiteindelijk is deze oorlog ook een misdaad tegen onszelf, een misdaad tegen de staat Israel”.
Er zijn redenen te over om te geloven dat hij het juist ziet. Israel maakt zichzelf willens en wetens tot wellicht het meest gehate land in de wereld en verliest ook het vertrouwen van de bevolking van het westen, inclusief jonge Amerikaanse joden, die deze voortdurende schokkende misdaden niet lang meer zullen tolereren. Decennia geleden schreef ik dat zij die zich “supporters van Israel” noemen, in werkelijkheid supporters zijn van diens morele teloorgang en waarschijnlijk uiteindelijke vernietiging. Helaas lijkt dat oordeel meer en meer aan juistheid te winnen.
In de tussentijd zijn we stille getuigen van een zeldzame gebeurtenis in de geschiedenis, van wat wijlen Baruch Kimmerling – de Israelische socioloog – “politicide” noemde, de moord op een natie.
einde 4e en laatste deel
<bron (http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2009/02/01/noam-chomsky-over-de-oorlog-tegen-gaza-deel-4-slot/)>
Sallahddin
01-02-09, 12:24
GOed, ik begrijp dat Israel evil is. Maar wat ik niet begrijp is waarom ''het westen'' dan zo toekijkt en waarom de Arabische Wereld dan niks doet? Kan mij iemand dat uitleggen? Hoe komt dat?
israel is de waakhond voor westerse belangen in de regio : da's DE reden van israel 's bestaan ....
ook om de Islamitisch & Arabisch wereld verdeeld & zwak te houden ....zodat die geen challenge kan vormen voor het westen ...
Arabisch leiders_dictateuren pro_westen hebben meer belangstelling voor hun illegetiem macht dan voor de belangen van hun eigen volkeren :
deze dictateuren die werden grotendeels geinstalleerd door het imperialistisch westen _new Roman empire om ervoor te zorgen dan westerse balangen worden behartigd na het opheffen van westerse fysiek colonisatie : vandaar de actief steun van het westen aan die dictateuren & anderen :
de oude Roman empire had locale leiders geinstalleerd op die gecolonisserd Romeins provincieen : da's precies wat doet deze new Roman empire !
da's grosso modo mijn eigen opvating & kijk op de dingen ...
om maar te zwijgen over die zgn westerse shuldgevoelens ...blalbla...ten opzichte van joden : = bullshit : alsof deze westen wel in staat zou zijn schuldgevoelens te ontwikkelen !!!! :lol:
Sallahddin
01-02-09, 12:32
het uitverkoren volk = super race !
het racistisch apartheidsachtig terroristisch usurpator misdadig ...karakter van die zionazis ...
zionistisch geschiedenis ....leugens , colonial tactics ....
het feit dat zionazis al te graag stiekem hopen op een uitroeing van palestijnen of in ider geval dat die zouden "verlost" van palestijnen ....
Rabin zei's : "ik hoop wakker te worden & Gaza in de zee te zien ver weg drijven ..."
......++++++++ : put that all together :
u w'd have striking similarities with nazis !
do not tell me 'bout nazi gas chambers for jews ....
zionazis do not have to do that ,wear SS uniforms or speak German ...to be compared to nazis : use ur imaginations !
zionism will be defeated as was the case with nazisme, fascism ....no doubt 'bout that InshaAllah !