edter
25-01-09, 17:29
Gaza: Israel graaft zijn eigen graf
Bommen op ziekenhuizen, op VN-gebouwen, vernietiging van civiele infrastructuren, slachtoffers, vooral burgers, hele straten van de kaart geveegd.
Geen witte vlag, geen overgave, voor de tweede maal weet Israël niet te winnen. De Palestijnse bevolking is ongebroken. Hamas is grotendeels nog intact en de nieuwe rekruten voor de strijd staan in rijen klaar ook op de Westoever. Ja, het door Olmert herhaaldelijk gestelde doel, ‘een fundamentele verandering van de situatie’ is er inderdaad gekomen: Israël is definitief verslagen. Niet militair maar politiek en moreel.
Het gevolg ervan is dat de Palestijnen en de bevolkingen in het Midden-Oosten de apathie en machteloosheid lijken te doorbreken. Een nieuw elan dat samen te vatten is in het begrip ‘verzet’. Breed verzet tegen Israël tegen de inmenging van de VS en de Europese landen in het Midden-Oosten. Dat is de uitkomst van de laatste twee oorlogen van Israël in Libanon en Gaza.
Israëls afkondiging van een eenzijdig staakt het vuren terwijl het een bezetting uitvoert is slechts een poging het eigen falen om te zetten in een overwinning. Ondertussen zijn er signalen dat alle Palestijnse fracties zich willen scharen achter een gemeenschappelijke leiding die zich richt op verzet. Tijdens de oorlog hebben alle fracties raketten op Israël afgeschoten ook de Al-Aqsa brigades die vallen onder het Fatah van Abbas. Naar eigen opgave waren hun doelen:
Ashkelon, 16 (+1 Grad)
Sderot, 22
Western Negev, 19
Kissufim, 15 mortier granaten
Al-Bureij militaire post, 13 mortier granaten
Het hele Gaza-offensief kenmerkt zich door ongekend geweld tegen burgers gepaard gaande met een optreden van Israëlische politici, woordvoerders die zonder het tonen van emotie, alsof het een technisch spel is, het optreden verdedigen met als sleutelwoord ‘terrorisme’. De Israëlische minister van buitenlandse zaken, Livni, weet op het moment dat de gehele wereld overtuigd is van een humanitaire crisis in Gaza, op een koele toon te stellen dat er geen sprake is van een humanitaire crisis en dat Israel via het toelaten van voldoende hulpgoederen zorg draagt voor de bevolking.
Uitgeputte kinderen worden gevonden, die al twee dagen naast hun dode moeders zitten, patiënten worden op hun bedden een brandend ziekhuis uitgereden;
dit zijn de beelden die bij mensen op het netvlies blijven hangen en ze zorgen voor een gevoel van walging en afkeer voor de glad pratende Israëlische politici en woordvoerders. Het is onmenselijk. Dit onmenselijke zet mensen in eerste instantie in beweging, meer dan politieke argumenten.
Er lijkt een eindfase aangebroken in Israël. Er is sprake van een collectieve blindheid. Een uitzondering op de regel is iemand als de journalist Gideon Levy van de krant Haaretz.
Israël, het joodse gedeelte van de bevolking, is haar morele kompas volledig kwijt en stevent af op een bankroet. Met de komende verkiezingen gaat er een verdere ruk naar extreem rechts plaatsvinden.
De komende maanden zullen steeds meer de feitelijke gebeurtenissen in Gaza en de persoonlijke verhalen over de slachting die is aangericht doorsijpelen in het Israëlisch bewustzijn, evenals het besef dat er voor Israël niets meer te dicteren valt. Aanklachten wegens oorlogsmisdaden en inbreuken op internationaal recht, rapporten van mensenrechten organisaties en oproepen voor sancties gaan het beeld bepalen.
Hoelang zal het nog duren voordat een deel van de Israëlische bevolking gaat beseffen dat er iets fundamenteels mis is met Israël?
De oorlog in Gaza, het doorbouwen van nederzettingen op de West-Bank, tal van demonstraties en graffiti in Israel en de West-Bank met leuzen als dood aan de Arabieren, en pogroms (een door een Israëlische journalist gebruikte term) in Hebron en in Akka waar Israëlisch Palestijnse gezinnen uit hun huis verdreven zijn, waarna de huizen in brand werden gestoken, Netanjahu’s voorstel om een atoombom op Gaza te gooien en de onderminister van defensie Matan Vilnai die afgelopen voorjaar de gehele bevolking van Gaza bedreigde met een Shoa, een Holocaust, als Hamas doorgaat met het schieten van raketten, het zijn geen losstaande incidenten maar de kenmerken van een racistische koloniale staat.
Het zionistische koloniale project laat in Gaza overduidelijk haar ware lelijke gezicht zien. Israel kan zich niet meer verschuilen door zich ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’ te noemen. Israël heeft geen besef van wat het met deze oorlog voor de ogen van de wereld definitief verloren heeft, namelijk zijn bestaansrecht.
Zoals bij koloniale oorlogen meestal het massaal gebruik van geweld tegen burgers kenmerkend is voor de eindfase van zo’n oorlog, bijvoorbeeld de kerstbombardementen op Hanoi in Vietnam door de VS, Soweto in Zuid-Afrika, martelingen van en geweld tegen burgers in Algerije door Frankrijk, lijkt dat ook nu bij Israel het geval, waar met buitensporig geweld geprobeerd wordt het tij te keren.
En net als in Vietnam en Algerije ziet de koloniale macht de bevolking als ‘primitief’, waarbij het beste middel is, af en toe de knoet te hanteren om haar weer in het gareel te krijgen. De uitkomst is het tegendeel. De bevolking van Gaza is ongebroken. Zeker, er zal ook kritiek op Hamas zijn, er is onbeschrijflijk veel menselijk leed, maar bijna iedereen staat helder voor ogen dat het uiteindelijk gaat om de bezetter Israël die schuld draagt en waartegen men zich moet verzetten. De verslaggever van CNN, toch moeilijk als pro-Palestijns te betitelen, die op zaterdag 17 januari jl. voor het eerst via Egypte Gaza wist binnen te komen toonde zich verrast over het overal waarneembare hoge moreel en de onverzettelijkheid bij de bevolking van Gaza.
Internationaal gezien is de uitwerking van de oorlog in Gaza groter dan twee jaar geleden bij Libanon en lijkt deze een startpunt te worden voor een brede beweging voor een boycot van Israël, waarvan we de eerste verschijnselen zien. Israëlische groente-, en fruitexporteurs in Israël klagen over de vele afzeggingen van orders de afgelopen weken, vooral uit Jordanië, Groot-Brittannië en de Scandinavische landen.
De Arabische liga, zoals altijd verdeeld, is dat nu meer dan ooit. Het is een goed teken dat het bewaren van eenheid niet meer heilig is, het heeft in het geval van de Palestijnse strijd altijd tot stilstand en tot niets ondernemen geleid.
Twee belangrijke regionale machten, niet Arabisch maar van groot belang voor de ontwikkelingen in het MO, Iran en Turkije, gaan fel te keer tegen Israël. Let wel, Turkije is het islamitisch land met de beste contacten met Israel. Het is ook het land dat vredesbesprekingen tussen Israel en Syrië faciliteerde. Er begint een front te ontstaan van Iran, Syrië, Turkije, Qatar en nog enkele landen, die een eigen koers varen en openlijk Hamas steunen, al is het alleen maar financieel.
Vooral de rol van Qatar is bijzonder. Dit land heeft de top in Doha gefaciliteerd die leidde tot een voorlopige oplossing in Libanon, daarbij Saoedi-Arabië als de grootmacht in het Midden-Oosten buiten spel zettend. Qatar, Mauretanië, Bolivia en Venezuela hebben voorlopig hun diplomatieke en economische contacten met Israel verbroken en Turkije vindt dat Israël uit de VN gezet moet worden.
Het is ook ongekend hoe Nasrallah als leider van Hezbollah, de meest populaire politieke beweging in het Midden-Oosten, zich direct inmengde in het grootste en machtigste Arabische land Egypte. Nasrallah roept de Egyptenaren op met miljoenen de straat op te gaan om Mubarak onder druk te zetten de grens met Gaza te openen. In wezen roept Nasrallah op tot een Arabische intifada tegen alle bestaande heersers die een pro-westerse koers volgen. Dit gaat dus veel verder dan het zich aansluiten bij de oproep van Hamas tot een derde intifada van de Palestijnen.
Er zal niet direct gevolg aan gegeven worden, maar het is ook niet zo maar demagogisch geschreeuw, de boodschap komt wel degelijk over. Het lijkt alsof er voorzichtig een ontwikkeling is als die ten tijde van Nasser gevormd werd door het Arabische nationalisme. Echter dit maal niet op een seculiere maar vooral op een politiek-religieuze basis. Daarbij dient wel opgemerkt dat ook links in de meeste landen deel uitmaakt van de oppositie en samenwerkt met de islamitische bewegingen.
De populariteit van Hamas en Hezbollah maar ook van de Moslim Broederschap in Egypte en Jordanië zullen alleen maar toenemen. Niet omdat mensen voor een fundamentalistische islamitische maatschappij zijn, maar omdat deze bewegingen daadwerkelijk iets doen aan de noden van de bevolking, gepaard gaande met een trots op eigen religie en cultuur en verzet tegen koloniale machten. Deze bewegingen geven mensen vooral een gevoel van eigenwaarde terug. Heulen met de vijand wordt steeds meer als verraad gezien en afgestraft.
Abbas en de oude PLO-garde zijn geschiedenis; de toekomst voor de Palestijnen ligt in het terugkeren naar het verzet tegen de onderdrukking, tegen het zionistische koloniale Israël en voor een staat met gelijke rechten en veiligheid voor iedereen. Eindelijk kan het politieke vredesproces, bedoeld om het verzet te breken en Israël zijn gang te laten gaan, morsdood verklaard worden. Fatah en de PLO moeten snel kiezen of ze met Hamas dit verzet verder organiseren en, doen ze dat niet, dan zijn zij ook geschiedenis.
Een verzet gesteund door een wereldwijde beweging van een boycot van Israël.
Ed
D4net: www.d4net.nl
Een artikel uit 2003 wat denk ik de moeite waard is eens te herlezen:
http://www.d4net.nl/node/431
Israel democratie of demografisch joodse staat?
Bommen op ziekenhuizen, op VN-gebouwen, vernietiging van civiele infrastructuren, slachtoffers, vooral burgers, hele straten van de kaart geveegd.
Geen witte vlag, geen overgave, voor de tweede maal weet Israël niet te winnen. De Palestijnse bevolking is ongebroken. Hamas is grotendeels nog intact en de nieuwe rekruten voor de strijd staan in rijen klaar ook op de Westoever. Ja, het door Olmert herhaaldelijk gestelde doel, ‘een fundamentele verandering van de situatie’ is er inderdaad gekomen: Israël is definitief verslagen. Niet militair maar politiek en moreel.
Het gevolg ervan is dat de Palestijnen en de bevolkingen in het Midden-Oosten de apathie en machteloosheid lijken te doorbreken. Een nieuw elan dat samen te vatten is in het begrip ‘verzet’. Breed verzet tegen Israël tegen de inmenging van de VS en de Europese landen in het Midden-Oosten. Dat is de uitkomst van de laatste twee oorlogen van Israël in Libanon en Gaza.
Israëls afkondiging van een eenzijdig staakt het vuren terwijl het een bezetting uitvoert is slechts een poging het eigen falen om te zetten in een overwinning. Ondertussen zijn er signalen dat alle Palestijnse fracties zich willen scharen achter een gemeenschappelijke leiding die zich richt op verzet. Tijdens de oorlog hebben alle fracties raketten op Israël afgeschoten ook de Al-Aqsa brigades die vallen onder het Fatah van Abbas. Naar eigen opgave waren hun doelen:
Ashkelon, 16 (+1 Grad)
Sderot, 22
Western Negev, 19
Kissufim, 15 mortier granaten
Al-Bureij militaire post, 13 mortier granaten
Het hele Gaza-offensief kenmerkt zich door ongekend geweld tegen burgers gepaard gaande met een optreden van Israëlische politici, woordvoerders die zonder het tonen van emotie, alsof het een technisch spel is, het optreden verdedigen met als sleutelwoord ‘terrorisme’. De Israëlische minister van buitenlandse zaken, Livni, weet op het moment dat de gehele wereld overtuigd is van een humanitaire crisis in Gaza, op een koele toon te stellen dat er geen sprake is van een humanitaire crisis en dat Israel via het toelaten van voldoende hulpgoederen zorg draagt voor de bevolking.
Uitgeputte kinderen worden gevonden, die al twee dagen naast hun dode moeders zitten, patiënten worden op hun bedden een brandend ziekhuis uitgereden;
dit zijn de beelden die bij mensen op het netvlies blijven hangen en ze zorgen voor een gevoel van walging en afkeer voor de glad pratende Israëlische politici en woordvoerders. Het is onmenselijk. Dit onmenselijke zet mensen in eerste instantie in beweging, meer dan politieke argumenten.
Er lijkt een eindfase aangebroken in Israël. Er is sprake van een collectieve blindheid. Een uitzondering op de regel is iemand als de journalist Gideon Levy van de krant Haaretz.
Israël, het joodse gedeelte van de bevolking, is haar morele kompas volledig kwijt en stevent af op een bankroet. Met de komende verkiezingen gaat er een verdere ruk naar extreem rechts plaatsvinden.
De komende maanden zullen steeds meer de feitelijke gebeurtenissen in Gaza en de persoonlijke verhalen over de slachting die is aangericht doorsijpelen in het Israëlisch bewustzijn, evenals het besef dat er voor Israël niets meer te dicteren valt. Aanklachten wegens oorlogsmisdaden en inbreuken op internationaal recht, rapporten van mensenrechten organisaties en oproepen voor sancties gaan het beeld bepalen.
Hoelang zal het nog duren voordat een deel van de Israëlische bevolking gaat beseffen dat er iets fundamenteels mis is met Israël?
De oorlog in Gaza, het doorbouwen van nederzettingen op de West-Bank, tal van demonstraties en graffiti in Israel en de West-Bank met leuzen als dood aan de Arabieren, en pogroms (een door een Israëlische journalist gebruikte term) in Hebron en in Akka waar Israëlisch Palestijnse gezinnen uit hun huis verdreven zijn, waarna de huizen in brand werden gestoken, Netanjahu’s voorstel om een atoombom op Gaza te gooien en de onderminister van defensie Matan Vilnai die afgelopen voorjaar de gehele bevolking van Gaza bedreigde met een Shoa, een Holocaust, als Hamas doorgaat met het schieten van raketten, het zijn geen losstaande incidenten maar de kenmerken van een racistische koloniale staat.
Het zionistische koloniale project laat in Gaza overduidelijk haar ware lelijke gezicht zien. Israel kan zich niet meer verschuilen door zich ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’ te noemen. Israël heeft geen besef van wat het met deze oorlog voor de ogen van de wereld definitief verloren heeft, namelijk zijn bestaansrecht.
Zoals bij koloniale oorlogen meestal het massaal gebruik van geweld tegen burgers kenmerkend is voor de eindfase van zo’n oorlog, bijvoorbeeld de kerstbombardementen op Hanoi in Vietnam door de VS, Soweto in Zuid-Afrika, martelingen van en geweld tegen burgers in Algerije door Frankrijk, lijkt dat ook nu bij Israel het geval, waar met buitensporig geweld geprobeerd wordt het tij te keren.
En net als in Vietnam en Algerije ziet de koloniale macht de bevolking als ‘primitief’, waarbij het beste middel is, af en toe de knoet te hanteren om haar weer in het gareel te krijgen. De uitkomst is het tegendeel. De bevolking van Gaza is ongebroken. Zeker, er zal ook kritiek op Hamas zijn, er is onbeschrijflijk veel menselijk leed, maar bijna iedereen staat helder voor ogen dat het uiteindelijk gaat om de bezetter Israël die schuld draagt en waartegen men zich moet verzetten. De verslaggever van CNN, toch moeilijk als pro-Palestijns te betitelen, die op zaterdag 17 januari jl. voor het eerst via Egypte Gaza wist binnen te komen toonde zich verrast over het overal waarneembare hoge moreel en de onverzettelijkheid bij de bevolking van Gaza.
Internationaal gezien is de uitwerking van de oorlog in Gaza groter dan twee jaar geleden bij Libanon en lijkt deze een startpunt te worden voor een brede beweging voor een boycot van Israël, waarvan we de eerste verschijnselen zien. Israëlische groente-, en fruitexporteurs in Israël klagen over de vele afzeggingen van orders de afgelopen weken, vooral uit Jordanië, Groot-Brittannië en de Scandinavische landen.
De Arabische liga, zoals altijd verdeeld, is dat nu meer dan ooit. Het is een goed teken dat het bewaren van eenheid niet meer heilig is, het heeft in het geval van de Palestijnse strijd altijd tot stilstand en tot niets ondernemen geleid.
Twee belangrijke regionale machten, niet Arabisch maar van groot belang voor de ontwikkelingen in het MO, Iran en Turkije, gaan fel te keer tegen Israël. Let wel, Turkije is het islamitisch land met de beste contacten met Israel. Het is ook het land dat vredesbesprekingen tussen Israel en Syrië faciliteerde. Er begint een front te ontstaan van Iran, Syrië, Turkije, Qatar en nog enkele landen, die een eigen koers varen en openlijk Hamas steunen, al is het alleen maar financieel.
Vooral de rol van Qatar is bijzonder. Dit land heeft de top in Doha gefaciliteerd die leidde tot een voorlopige oplossing in Libanon, daarbij Saoedi-Arabië als de grootmacht in het Midden-Oosten buiten spel zettend. Qatar, Mauretanië, Bolivia en Venezuela hebben voorlopig hun diplomatieke en economische contacten met Israel verbroken en Turkije vindt dat Israël uit de VN gezet moet worden.
Het is ook ongekend hoe Nasrallah als leider van Hezbollah, de meest populaire politieke beweging in het Midden-Oosten, zich direct inmengde in het grootste en machtigste Arabische land Egypte. Nasrallah roept de Egyptenaren op met miljoenen de straat op te gaan om Mubarak onder druk te zetten de grens met Gaza te openen. In wezen roept Nasrallah op tot een Arabische intifada tegen alle bestaande heersers die een pro-westerse koers volgen. Dit gaat dus veel verder dan het zich aansluiten bij de oproep van Hamas tot een derde intifada van de Palestijnen.
Er zal niet direct gevolg aan gegeven worden, maar het is ook niet zo maar demagogisch geschreeuw, de boodschap komt wel degelijk over. Het lijkt alsof er voorzichtig een ontwikkeling is als die ten tijde van Nasser gevormd werd door het Arabische nationalisme. Echter dit maal niet op een seculiere maar vooral op een politiek-religieuze basis. Daarbij dient wel opgemerkt dat ook links in de meeste landen deel uitmaakt van de oppositie en samenwerkt met de islamitische bewegingen.
De populariteit van Hamas en Hezbollah maar ook van de Moslim Broederschap in Egypte en Jordanië zullen alleen maar toenemen. Niet omdat mensen voor een fundamentalistische islamitische maatschappij zijn, maar omdat deze bewegingen daadwerkelijk iets doen aan de noden van de bevolking, gepaard gaande met een trots op eigen religie en cultuur en verzet tegen koloniale machten. Deze bewegingen geven mensen vooral een gevoel van eigenwaarde terug. Heulen met de vijand wordt steeds meer als verraad gezien en afgestraft.
Abbas en de oude PLO-garde zijn geschiedenis; de toekomst voor de Palestijnen ligt in het terugkeren naar het verzet tegen de onderdrukking, tegen het zionistische koloniale Israël en voor een staat met gelijke rechten en veiligheid voor iedereen. Eindelijk kan het politieke vredesproces, bedoeld om het verzet te breken en Israël zijn gang te laten gaan, morsdood verklaard worden. Fatah en de PLO moeten snel kiezen of ze met Hamas dit verzet verder organiseren en, doen ze dat niet, dan zijn zij ook geschiedenis.
Een verzet gesteund door een wereldwijde beweging van een boycot van Israël.
Ed
D4net: www.d4net.nl
Een artikel uit 2003 wat denk ik de moeite waard is eens te herlezen:
http://www.d4net.nl/node/431
Israel democratie of demografisch joodse staat?