illmatik
02-02-09, 16:17
Het cowboy dogma
Waarom is ‘conservatisme’ nog steeds geen vies woord in het politieke landschap van de VS? Gezien de politieke resultaten van de laatste acht (of eigenlijk dertig!) jaar dat het conservatieve regime aan de macht is geweest, zou je denken dat de mensen in de VS conservatisme wel zat zijn. Hoe kan het dat Republikeinen steeds weer wegkomen met leugens, smerige trucjes voor eigen gewin, ordinaire diefstal en massahypocrisie? En waarom lijken de Democraten aldaar zo ruggengraatloos, juist en vooral in het bijzijn van Republikeinen?
Het antwoord op deze vragen lijkt van culturele aard. De conservatieve Republikeinen lijken, beter dan de Democraten, prima afgestemd op het Amerikaanse volk. De VS is op papier een democratie. Er is een democratisch kiessysteem, maar de kandidaten waaruit je kunt kiezen streven geen enkele vorm van democratie na. Het is zoiets als slechts het verkrijgen van een mandaat voor een bepaalde periode om diplomatiek onschendbaar te kunnen doen en laten wat je wilt, en degene die de kippen zonder kop hen het beste de eigen veren kan verkopen krijgt dat mandaat. Het ligt diep verankerd in de Amerikaanse waarden, hoop en dromen om juist vooral conservatief te blijven. Zelfs de meest zichzelf als overtuigde Democraat verkopende kandidaat voor welke post dan ook is in zijn basis een exponent van conservatisme.
Om te beginnen hebben de VS een driehonderd jaar oude geschiedenis van racisme. Die geschiedenis heeft vandaag de dag nog steeds invloed op ieder Amerikaans kind. En zelfs naast deze ‘olifant in de porseleinen huiskamer’ zet men het beste beentje voort om vooral dat imago van een links en progressief perspectief op te houden.
Burgers van andere landen kunnen nog teren op hun eigen culturele iconen die voor rebellie tegen de gevestigde orde ageerden en revolutionaire visionairs waren in hun tijd. Zelfs landen waar deze ‘collectiviteitshelden’ niet voorkomen, is er in ieder geval nog vaak sprake van een saamhorigheidsgevoel of een sociaal-maatschappelijk bewustzijn. In 2004 stemden de Canadezen voor Tommy Douglas als ‘de grootste Canadees ooit’. Tommy Douglas was een socialistische hervormer en staat bekend als de vader van de Canadese gezondheidszorg. De Britten hebben Robert Owen, de Fransen Emile Zola en de Duitsers hebben Karl Marx. Zelfs de Marokkaanse Berbers, in maar een hele kleine periode van hun eeuwenoud bestaan een autonoom volk, hebben hun icoon van de onafhankelijkheidsstrijd, genaamd Abdelkarim El Khattabi.
Maar de VS dan, wie hebben zij? Franklin Roosevelt? Joe Hill en Eugene Debs? Martin Luther King? De vrijheidsstrijders ten tijde van de Vietnam-oorlog? Misschien Elizabeth Staunton en Susan B. Anthony? Mario Savio, misschien? Malcolm X? John Brown? Tom Paine? Emma Goldman? Bij de meeste van deze namen kleeft er wel iets negatiefs. Met uitzondering van King en Roosevelt, worden al deze namen maar heel vaagjes herinnerd, als het al überhaüpt gedaan wordt. De opstellers van het hele idee achter de Amerikaanse droom zijn inmiddels volledig ontdaan van hun revolutionaire inhoud en herrezen in de huidige tijd als iconen van een degelijk, christelijk en conservatief maar vooral blank Amerika. Of Thomas Jefferson nou een agnostische, socialistische revolutionair was of niet, dat doet er niet toe: hij wordt neergezet als iets wat ie niet is.
Amerikanen houden nou eenmaal van verhalen over kleine, arme jongetjes die het schoppen tot multimiljonair en verworden tot visionaire revolutionairen. We weten allemaal hoe de Amerikanen collectief mensen zoals Bill Gates en Henry Ford zowat aanbidden. Deze twee iconen van het overdrijven staan symbool voor het beeld van de hoofdrolspelers in verhalen over levens van hardwerkende mannen die hun rijkdom en vrijheid hebben verdiend, waarbij alle negatieve realiteiten uit die verhalen worden weggelaten. Zelfs in Nederland weten onze studenten aan iedere technische hogeschool niet beter dan dat Henry Ford de voorvader is van de massaproductie van gemotoriseerde personenvoertuigen. Ze weten echter geen van allen dat Ford eindeloze pleidooien hield in het voordeel van Adolf Hitler en ook nog eens een overtuigde publicist van antisemitische rotzooi was, in zijn eigen blad, de ‘Dearborn Independent’.
Kijkend naar de televisie worden we doodgegooid met eindeloze ‘You-can-get-rich-quick-and-easy’-reclames; de ene na de andere verkoper vertelt hoe hij het snelst en het makkelijkst zijn weg heeft gevonden naar het levensveranderende geld. Of we krijgen een kijkje in de huizen van multimiljonairs, en zien hoe ze leven en hoeveel deurknoppen van platina er in hun huizen aanwezig zijn. En hun garages, om te kunnen zien wie in welke Ferrari of Rolls Royce rondrijdt.
Is hebberigheid misschien toch niet zo verkeerd? Jawel. Wat is er mis met het hebben van bezit? Niets. Maar zijn er niet al teveel mensen die geloven dat het verdienen van geld an sich een levensdoel is en de moeite waard om er je leven lang naar te streven? In onze Nederlandse samenleving kijken we al gauw met argwaan naar mensen die belachelijk veel geld hebben en stellen we kritische vragen bij hoe iemand zoveel rijkdom heeft vergaard. ‘Ja, met hard werken’, zullen velen zeggen. Maar werken ze wel zo hard? Deze kritische kijk op zaken is er in de VS amper.
Wie kan er nog bijhouden hoeveel nationale helden er wel niet zijn, mensen die het heft in eigen hand nemen en ‘vechten voor rechtvaardigheid’? Van John Wayne tot aan Charles Bronson, Dirty Harry tot aan Rambo en de jonge Vito Corleone; men kijkt met bewondering, zonder enige kritische noot, naar mensen die voor eigen rechter spelen en met de stok (het liefst een pistool, want praktischer) achter slechte mensen aan zitten om de fouten in de samenleving recht te zetten. Ze doen het min of meer alleen en op eigen houtje. Geen sociale actie hier om sociale rechtvaardigheid te bereiken. Rambo valt Vietnam binnen om een handjevol Amerikaanse gevangenen te bevrijden, een Bronson die vecht en moord en stadsbendes uitroeit. Beiden omzeilen incompetente overheden en corrupte politiemachten en krijgen zo het werk gedaan. Pragmatisch, en dus gerechtvaardigd. Een jonge Vito Corleone die alles doet wat nodig is om zijn ‘familie te beschermen’. We willen nogal eens vergeten dat het gaat om een crimineel en moordenaar. We vergeten nog wel eens dat Bronson een huurmoordenaar is, omdat het gelegitimeerd is om tegen onrecht te vechten. In dit allemaal is er een sterk smaakje van ‘het doel heiligt de middelen’. Als je moet liegen en moorden om het Koninkrijk van God op Aarde (het echte Amerika?) te bereiken, so be it. Moet bekend klinken.
Als Rambo honderd Vietnamezen opblaast om een handjevol Amerikaanse gevangen te bevrijden, dan ‘weten’ we dat ie slechts de ‘bad guys’ uitroeit. Geen onschuldige slachtoffers daar. We kunnen Rambo niet de echte wereld binnenjuichen, maar men kan kennelijk wel de onvoorwaardelijke liefde voor en eeuwige trouw aan het militair apparaat zweren, ergens vergetend dat de slordigheidjes in hun militair werk ook onschuldige slachtoffers oplevert.
Amerikanen stemmen nou eenmaal niet op de socialistische ’sufferds’. Adlai Stevenson was de concurrent van Eisenhower in de verkiezingscampagne van die tijd. Stevenson maakte geen kans, enkel en alleen omdat hij juist teveel een intellectueel was om president te worden. Kennelijk is er een voorkeur aan voormannen die simpele taal hanteren, pragmatisch zijn ingesteld en niet teveel nadenken en lezen. Het moet min of meer een cowboy zijn. Het is daarom ook heel erg moeilijk een Amerikaans icoon te bedenken die ook werkelijk een intellectueel was. Wie komt er het dichtst in de buurt? Albert Einstein, Benjamin Franklin, Mark Twain?
Ik weet zeker dat John Wayne zijn steun zou hebben uitgesproken voor George W. Bush en John McCain. Hij zou de Amerikanen naar de overwinning in Irak en Afghanistan hebben geschreeuwd. En de Amerikanen zouden de mening van zo’n nationale held respecteren, zonder enige kritische benadering. Maar men zou natuurlijk wel even ‘vergeten’, dat John Wayne in het echt Marion Morrison heet, en het is in archieven vastgelegd wat voor een dienstweigeraar Morrison was ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Een voorbeeld van Amerikaanse heldhaftigheid…
Nu dat Barack Obama de baas is in dat grote blank-Christelijk bastion, spreken we geïnspireerd van ‘een verandering’. De enige verandering vooralsnog, is de intentie om het Amerikaanse economisch systeem te herdefiniëren, en dat is ook het enige dat Obama te koop heeft. Wie dient het? Slechts de Amerikanen. Maar Irak en Afghanistan blijven voorlopig bezet. Amerikanen hebben nou eenmaal geen progressieve intellectuelen. Slechts verkopers en laffe cowboys, beiden voortgebracht uit het conservatisme.
Bron (http://www.mirsab.nl)
Waarom is ‘conservatisme’ nog steeds geen vies woord in het politieke landschap van de VS? Gezien de politieke resultaten van de laatste acht (of eigenlijk dertig!) jaar dat het conservatieve regime aan de macht is geweest, zou je denken dat de mensen in de VS conservatisme wel zat zijn. Hoe kan het dat Republikeinen steeds weer wegkomen met leugens, smerige trucjes voor eigen gewin, ordinaire diefstal en massahypocrisie? En waarom lijken de Democraten aldaar zo ruggengraatloos, juist en vooral in het bijzijn van Republikeinen?
Het antwoord op deze vragen lijkt van culturele aard. De conservatieve Republikeinen lijken, beter dan de Democraten, prima afgestemd op het Amerikaanse volk. De VS is op papier een democratie. Er is een democratisch kiessysteem, maar de kandidaten waaruit je kunt kiezen streven geen enkele vorm van democratie na. Het is zoiets als slechts het verkrijgen van een mandaat voor een bepaalde periode om diplomatiek onschendbaar te kunnen doen en laten wat je wilt, en degene die de kippen zonder kop hen het beste de eigen veren kan verkopen krijgt dat mandaat. Het ligt diep verankerd in de Amerikaanse waarden, hoop en dromen om juist vooral conservatief te blijven. Zelfs de meest zichzelf als overtuigde Democraat verkopende kandidaat voor welke post dan ook is in zijn basis een exponent van conservatisme.
Om te beginnen hebben de VS een driehonderd jaar oude geschiedenis van racisme. Die geschiedenis heeft vandaag de dag nog steeds invloed op ieder Amerikaans kind. En zelfs naast deze ‘olifant in de porseleinen huiskamer’ zet men het beste beentje voort om vooral dat imago van een links en progressief perspectief op te houden.
Burgers van andere landen kunnen nog teren op hun eigen culturele iconen die voor rebellie tegen de gevestigde orde ageerden en revolutionaire visionairs waren in hun tijd. Zelfs landen waar deze ‘collectiviteitshelden’ niet voorkomen, is er in ieder geval nog vaak sprake van een saamhorigheidsgevoel of een sociaal-maatschappelijk bewustzijn. In 2004 stemden de Canadezen voor Tommy Douglas als ‘de grootste Canadees ooit’. Tommy Douglas was een socialistische hervormer en staat bekend als de vader van de Canadese gezondheidszorg. De Britten hebben Robert Owen, de Fransen Emile Zola en de Duitsers hebben Karl Marx. Zelfs de Marokkaanse Berbers, in maar een hele kleine periode van hun eeuwenoud bestaan een autonoom volk, hebben hun icoon van de onafhankelijkheidsstrijd, genaamd Abdelkarim El Khattabi.
Maar de VS dan, wie hebben zij? Franklin Roosevelt? Joe Hill en Eugene Debs? Martin Luther King? De vrijheidsstrijders ten tijde van de Vietnam-oorlog? Misschien Elizabeth Staunton en Susan B. Anthony? Mario Savio, misschien? Malcolm X? John Brown? Tom Paine? Emma Goldman? Bij de meeste van deze namen kleeft er wel iets negatiefs. Met uitzondering van King en Roosevelt, worden al deze namen maar heel vaagjes herinnerd, als het al überhaüpt gedaan wordt. De opstellers van het hele idee achter de Amerikaanse droom zijn inmiddels volledig ontdaan van hun revolutionaire inhoud en herrezen in de huidige tijd als iconen van een degelijk, christelijk en conservatief maar vooral blank Amerika. Of Thomas Jefferson nou een agnostische, socialistische revolutionair was of niet, dat doet er niet toe: hij wordt neergezet als iets wat ie niet is.
Amerikanen houden nou eenmaal van verhalen over kleine, arme jongetjes die het schoppen tot multimiljonair en verworden tot visionaire revolutionairen. We weten allemaal hoe de Amerikanen collectief mensen zoals Bill Gates en Henry Ford zowat aanbidden. Deze twee iconen van het overdrijven staan symbool voor het beeld van de hoofdrolspelers in verhalen over levens van hardwerkende mannen die hun rijkdom en vrijheid hebben verdiend, waarbij alle negatieve realiteiten uit die verhalen worden weggelaten. Zelfs in Nederland weten onze studenten aan iedere technische hogeschool niet beter dan dat Henry Ford de voorvader is van de massaproductie van gemotoriseerde personenvoertuigen. Ze weten echter geen van allen dat Ford eindeloze pleidooien hield in het voordeel van Adolf Hitler en ook nog eens een overtuigde publicist van antisemitische rotzooi was, in zijn eigen blad, de ‘Dearborn Independent’.
Kijkend naar de televisie worden we doodgegooid met eindeloze ‘You-can-get-rich-quick-and-easy’-reclames; de ene na de andere verkoper vertelt hoe hij het snelst en het makkelijkst zijn weg heeft gevonden naar het levensveranderende geld. Of we krijgen een kijkje in de huizen van multimiljonairs, en zien hoe ze leven en hoeveel deurknoppen van platina er in hun huizen aanwezig zijn. En hun garages, om te kunnen zien wie in welke Ferrari of Rolls Royce rondrijdt.
Is hebberigheid misschien toch niet zo verkeerd? Jawel. Wat is er mis met het hebben van bezit? Niets. Maar zijn er niet al teveel mensen die geloven dat het verdienen van geld an sich een levensdoel is en de moeite waard om er je leven lang naar te streven? In onze Nederlandse samenleving kijken we al gauw met argwaan naar mensen die belachelijk veel geld hebben en stellen we kritische vragen bij hoe iemand zoveel rijkdom heeft vergaard. ‘Ja, met hard werken’, zullen velen zeggen. Maar werken ze wel zo hard? Deze kritische kijk op zaken is er in de VS amper.
Wie kan er nog bijhouden hoeveel nationale helden er wel niet zijn, mensen die het heft in eigen hand nemen en ‘vechten voor rechtvaardigheid’? Van John Wayne tot aan Charles Bronson, Dirty Harry tot aan Rambo en de jonge Vito Corleone; men kijkt met bewondering, zonder enige kritische noot, naar mensen die voor eigen rechter spelen en met de stok (het liefst een pistool, want praktischer) achter slechte mensen aan zitten om de fouten in de samenleving recht te zetten. Ze doen het min of meer alleen en op eigen houtje. Geen sociale actie hier om sociale rechtvaardigheid te bereiken. Rambo valt Vietnam binnen om een handjevol Amerikaanse gevangenen te bevrijden, een Bronson die vecht en moord en stadsbendes uitroeit. Beiden omzeilen incompetente overheden en corrupte politiemachten en krijgen zo het werk gedaan. Pragmatisch, en dus gerechtvaardigd. Een jonge Vito Corleone die alles doet wat nodig is om zijn ‘familie te beschermen’. We willen nogal eens vergeten dat het gaat om een crimineel en moordenaar. We vergeten nog wel eens dat Bronson een huurmoordenaar is, omdat het gelegitimeerd is om tegen onrecht te vechten. In dit allemaal is er een sterk smaakje van ‘het doel heiligt de middelen’. Als je moet liegen en moorden om het Koninkrijk van God op Aarde (het echte Amerika?) te bereiken, so be it. Moet bekend klinken.
Als Rambo honderd Vietnamezen opblaast om een handjevol Amerikaanse gevangen te bevrijden, dan ‘weten’ we dat ie slechts de ‘bad guys’ uitroeit. Geen onschuldige slachtoffers daar. We kunnen Rambo niet de echte wereld binnenjuichen, maar men kan kennelijk wel de onvoorwaardelijke liefde voor en eeuwige trouw aan het militair apparaat zweren, ergens vergetend dat de slordigheidjes in hun militair werk ook onschuldige slachtoffers oplevert.
Amerikanen stemmen nou eenmaal niet op de socialistische ’sufferds’. Adlai Stevenson was de concurrent van Eisenhower in de verkiezingscampagne van die tijd. Stevenson maakte geen kans, enkel en alleen omdat hij juist teveel een intellectueel was om president te worden. Kennelijk is er een voorkeur aan voormannen die simpele taal hanteren, pragmatisch zijn ingesteld en niet teveel nadenken en lezen. Het moet min of meer een cowboy zijn. Het is daarom ook heel erg moeilijk een Amerikaans icoon te bedenken die ook werkelijk een intellectueel was. Wie komt er het dichtst in de buurt? Albert Einstein, Benjamin Franklin, Mark Twain?
Ik weet zeker dat John Wayne zijn steun zou hebben uitgesproken voor George W. Bush en John McCain. Hij zou de Amerikanen naar de overwinning in Irak en Afghanistan hebben geschreeuwd. En de Amerikanen zouden de mening van zo’n nationale held respecteren, zonder enige kritische benadering. Maar men zou natuurlijk wel even ‘vergeten’, dat John Wayne in het echt Marion Morrison heet, en het is in archieven vastgelegd wat voor een dienstweigeraar Morrison was ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Een voorbeeld van Amerikaanse heldhaftigheid…
Nu dat Barack Obama de baas is in dat grote blank-Christelijk bastion, spreken we geïnspireerd van ‘een verandering’. De enige verandering vooralsnog, is de intentie om het Amerikaanse economisch systeem te herdefiniëren, en dat is ook het enige dat Obama te koop heeft. Wie dient het? Slechts de Amerikanen. Maar Irak en Afghanistan blijven voorlopig bezet. Amerikanen hebben nou eenmaal geen progressieve intellectuelen. Slechts verkopers en laffe cowboys, beiden voortgebracht uit het conservatisme.
Bron (http://www.mirsab.nl)