cloned
28-05-09, 19:07
De onderstaande gastbijdrage is van schrijver / columnist Mohammed Benzakour. Dit artikel verscheen op 25 mei in de Volkskrant. Benzakour bood Sargasso het originele en langere artikel ter plaatsing aan.
Nu de PVV (vooralsnog virtueel) als onkruid welig blijft tieren, neemt bij de gevestigde partijen de paniek toe. Men weet geen raad met Wilders. In plaats van de man koeltjes met tegenargumenten te counteren, zoals o.a. Willem van der Does liet zien (Forum 16 mei) reageren de meeste partijen met afgrijzen, schouderophalen en minzame glimlachjes - ‘superieure stilte’ heet dat. En sinds D66, de ChristenUnie, SP en GroenLinks hun smetvrees hebben verklaard en zelfs Wouter Bos zijn rug rechtte is de schrik compleet.
Maar opnieuw werd Wilders op zijn wenken bediend. De man die voortdurend verstoppertje speelt, wegloopt als het heet wordt onder zijn voeten, debatten mijdt, interviews weigert, deze dappere man kan opnieuw de slachtofferrol uitspelen: ‘Links cordon sanitair!’ – wat een contradictio in terminis is daar een cordon sanitair totaal is en nooit een links, rechts, boven of onder kent. Maar wie maalt nog om correct taalgebruik als een lawaaierige bangerik heel Den Haag in een comateuze toestand weet te dirigeren?
Het unique sellingpoint van de PVV, ‘weg met de islam!’ heeft als niche splendid isolation. Het laatste dus waar Wilders op zit te wachten is gezelschap. Dat het CDA en de VVD de deur niettemin op een kier zetten is moreel bedenkelijk, maar is het ook onverstandig?
De vraag die namelijk brandt: wat is strategisch slim op termijn?
Tot nog toe blijkt geen enkel antidotum werkzaam. Voor (ludieke) protestacties is Wilders doof, voor feiten en argumenten uit intellectuele en wetenschappelijke hoek is hij (incluis sympathisanten) immuun. Negeren levert niets op omdat Wilders meer media-aandacht genereert dan alle partijen bij elkaar. Debatteren werkt evenmin, omdat Wilders telkens wegduikt en bovendien een opponent nodig is die met dezelfde vurigheid duelleert. Vooralsnog heeft Pechthold als enige die moed en gave getoond, hetgeen weliswaar D66 zetels oplevert maar niet ten koste van de PVV.
Voorwaar, de geest is uit de fles en we krijgen hem er met geen knuffel of knuppel meer in. Om de Wilders-gezinde burgerbevolking niettemin ervan te doordringen dat de PVV niet de oplossing is voor hun (ingebeelde) noden moet de aanpak dus over een andere boeg. Dan rest één laatste middel: wens de man alle succes, gun hem het hoogste bestuurlijke mandaat. Niemand anders dan premier Wilders zélf kan immers bewijzen dat premier Wilders niet de oplossing is. De tijd is rijp dat na mei 2011 ultra-rechts ongehinderd zijn programma maar moet kunnen uitvoeren, zonder de smoes dat ze gehinderd wordt door linkse coalitiegenoten. Laat Wilders maar de daad bij het woord proberen te voegen en moslims het leven zuur maken door moskeeën te sluiten, boeken te verbieden, hoofddoeken te weren. Laat Wilders maar zijn gang gaan in zijn harde confrontaties met de islamitische wereld.
We zullen zien dat niets wordt opgelost, en meemaken hoe kilheid, onvrijheid en radicalisme juist in de hand wordt gewerkt, terwijl het PVV-electoraat steeds gefrustreerder raakt. Want Wilders zal zich plotseling gedwongen zien rekenschap te geven van de grondwet, handvesten, resoluties en al die andere afspraakteksten waar hij nooit eerder om maalde. Ineens zal blijken dat razen aan de zijlijn iets anders is dan een land besturen en verantwoordelijkheid tonen.
Voorts valt te verwachten dat de sterk hiërarchische structuur van een uit zijn jasje gegroeide PVV door interne trammelant en gebrek aan competente politici zichzelf aanvreet. In Oostenrijk werd de FPÖ van Jörg Haider in de coalitie al snel vermorzeld. Ook de werdegang van Leefbaar Nederland en later de LPF zijn voorbeelden van partijen die een solide, capabele basis ontbeerden en alles ophingen aan één gezicht.
Ook vanuit het buitenland doemen grote complicatie op. Met Wilders aan de macht slaat Nederland internationaal een pleefiguur; enorme imagoschade loert. Een boycot van de Verenigde Naties is niet denkbeeldig. Mensenrechtenorganisaties gaan overuren draaien. De Europese Commissie en buitenlandse regeringsleiders, ook Barack Obama, zullen moeilijk accepteren zaken te moeten doen met een premier die Fitna-filmpjes in elkaar knutselt. Handelsrelaties met Noord-Afrikaanse en Arabische werelddelen belanden in onzeker vaarwater, terwijl ambassadeurs vriendelijk wordt verzocht de biezen te pakken. Politiek, cultureel en economisch zal Nederland klappen moeten incasseren en mogelijk zelfs geïsoleerd raken, wat funest is in onze sterk geglobaliseerde wereld. Als uitgesproken Israëlivriend zal Wilders het vooral moeten hebben van de autoriteiten in Jeruzalem – en welke fijne vrienden dat zijn weten ze bij de VN en Amnesty International goed uit te leggen.
De nieuwe status quo zal op allerlei manieren voelbaar zijn, maar het sterkst op de gevoeligste plek: de portemonnee. Gemor zal opklinken. Oppositie en coalitiegenoten zullen bloed ruiken zodat het wachten is op wanneer en wie de stekker eruit haalt.
Nederland zal dus eerst door deze fase heen moeten voordat het zich kan herstellen. Pas na een Kabinetsval zal het electoraat inzien dat de keuze voor ultra-rechts een vergissing was; dat de slogans van de PVV onwerkbare en onhoudbare flauwekul zijn. Men zal ontwaken uit een boze droom. Maar daarvoor is dus eerst een boze droom nodig, een schok. Precies zoals Obama pas mogelijk was na Bush. Zonder duisternis geen licht. Daarom: Laat Wilders fijn premier worden.
via sargasso (http://sargasso.nl/archief/2009/05/27/de-beste-tactiek-gun-wilders-de-macht/#more-34873)
Nu de PVV (vooralsnog virtueel) als onkruid welig blijft tieren, neemt bij de gevestigde partijen de paniek toe. Men weet geen raad met Wilders. In plaats van de man koeltjes met tegenargumenten te counteren, zoals o.a. Willem van der Does liet zien (Forum 16 mei) reageren de meeste partijen met afgrijzen, schouderophalen en minzame glimlachjes - ‘superieure stilte’ heet dat. En sinds D66, de ChristenUnie, SP en GroenLinks hun smetvrees hebben verklaard en zelfs Wouter Bos zijn rug rechtte is de schrik compleet.
Maar opnieuw werd Wilders op zijn wenken bediend. De man die voortdurend verstoppertje speelt, wegloopt als het heet wordt onder zijn voeten, debatten mijdt, interviews weigert, deze dappere man kan opnieuw de slachtofferrol uitspelen: ‘Links cordon sanitair!’ – wat een contradictio in terminis is daar een cordon sanitair totaal is en nooit een links, rechts, boven of onder kent. Maar wie maalt nog om correct taalgebruik als een lawaaierige bangerik heel Den Haag in een comateuze toestand weet te dirigeren?
Het unique sellingpoint van de PVV, ‘weg met de islam!’ heeft als niche splendid isolation. Het laatste dus waar Wilders op zit te wachten is gezelschap. Dat het CDA en de VVD de deur niettemin op een kier zetten is moreel bedenkelijk, maar is het ook onverstandig?
De vraag die namelijk brandt: wat is strategisch slim op termijn?
Tot nog toe blijkt geen enkel antidotum werkzaam. Voor (ludieke) protestacties is Wilders doof, voor feiten en argumenten uit intellectuele en wetenschappelijke hoek is hij (incluis sympathisanten) immuun. Negeren levert niets op omdat Wilders meer media-aandacht genereert dan alle partijen bij elkaar. Debatteren werkt evenmin, omdat Wilders telkens wegduikt en bovendien een opponent nodig is die met dezelfde vurigheid duelleert. Vooralsnog heeft Pechthold als enige die moed en gave getoond, hetgeen weliswaar D66 zetels oplevert maar niet ten koste van de PVV.
Voorwaar, de geest is uit de fles en we krijgen hem er met geen knuffel of knuppel meer in. Om de Wilders-gezinde burgerbevolking niettemin ervan te doordringen dat de PVV niet de oplossing is voor hun (ingebeelde) noden moet de aanpak dus over een andere boeg. Dan rest één laatste middel: wens de man alle succes, gun hem het hoogste bestuurlijke mandaat. Niemand anders dan premier Wilders zélf kan immers bewijzen dat premier Wilders niet de oplossing is. De tijd is rijp dat na mei 2011 ultra-rechts ongehinderd zijn programma maar moet kunnen uitvoeren, zonder de smoes dat ze gehinderd wordt door linkse coalitiegenoten. Laat Wilders maar de daad bij het woord proberen te voegen en moslims het leven zuur maken door moskeeën te sluiten, boeken te verbieden, hoofddoeken te weren. Laat Wilders maar zijn gang gaan in zijn harde confrontaties met de islamitische wereld.
We zullen zien dat niets wordt opgelost, en meemaken hoe kilheid, onvrijheid en radicalisme juist in de hand wordt gewerkt, terwijl het PVV-electoraat steeds gefrustreerder raakt. Want Wilders zal zich plotseling gedwongen zien rekenschap te geven van de grondwet, handvesten, resoluties en al die andere afspraakteksten waar hij nooit eerder om maalde. Ineens zal blijken dat razen aan de zijlijn iets anders is dan een land besturen en verantwoordelijkheid tonen.
Voorts valt te verwachten dat de sterk hiërarchische structuur van een uit zijn jasje gegroeide PVV door interne trammelant en gebrek aan competente politici zichzelf aanvreet. In Oostenrijk werd de FPÖ van Jörg Haider in de coalitie al snel vermorzeld. Ook de werdegang van Leefbaar Nederland en later de LPF zijn voorbeelden van partijen die een solide, capabele basis ontbeerden en alles ophingen aan één gezicht.
Ook vanuit het buitenland doemen grote complicatie op. Met Wilders aan de macht slaat Nederland internationaal een pleefiguur; enorme imagoschade loert. Een boycot van de Verenigde Naties is niet denkbeeldig. Mensenrechtenorganisaties gaan overuren draaien. De Europese Commissie en buitenlandse regeringsleiders, ook Barack Obama, zullen moeilijk accepteren zaken te moeten doen met een premier die Fitna-filmpjes in elkaar knutselt. Handelsrelaties met Noord-Afrikaanse en Arabische werelddelen belanden in onzeker vaarwater, terwijl ambassadeurs vriendelijk wordt verzocht de biezen te pakken. Politiek, cultureel en economisch zal Nederland klappen moeten incasseren en mogelijk zelfs geïsoleerd raken, wat funest is in onze sterk geglobaliseerde wereld. Als uitgesproken Israëlivriend zal Wilders het vooral moeten hebben van de autoriteiten in Jeruzalem – en welke fijne vrienden dat zijn weten ze bij de VN en Amnesty International goed uit te leggen.
De nieuwe status quo zal op allerlei manieren voelbaar zijn, maar het sterkst op de gevoeligste plek: de portemonnee. Gemor zal opklinken. Oppositie en coalitiegenoten zullen bloed ruiken zodat het wachten is op wanneer en wie de stekker eruit haalt.
Nederland zal dus eerst door deze fase heen moeten voordat het zich kan herstellen. Pas na een Kabinetsval zal het electoraat inzien dat de keuze voor ultra-rechts een vergissing was; dat de slogans van de PVV onwerkbare en onhoudbare flauwekul zijn. Men zal ontwaken uit een boze droom. Maar daarvoor is dus eerst een boze droom nodig, een schok. Precies zoals Obama pas mogelijk was na Bush. Zonder duisternis geen licht. Daarom: Laat Wilders fijn premier worden.
via sargasso (http://sargasso.nl/archief/2009/05/27/de-beste-tactiek-gun-wilders-de-macht/#more-34873)