Opiniemakers reageren verdeeld op Obama’s speech
5 juni 2009 (MO) - Noam Chomsky, Robert Fisk en Gideon Levy van de Israëlische krant Haaretz reageren op de speech van de Amerikaanse president in Cairo. Met name het stukje over het conflict Israël-Palestina trok hun aandacht.
Noam Chomsky is een Amerikaanse taalkundige, politiek activist en mediacriticus, die zijn visie deelde met het Institute for Public Accuracy (IPA). Wat Chomsky mistte tijdens de speech, was een verwijzing naar de rol die de VS spelen in het hele conflict. 'Obama riep Arabieren en Israëli’s op om elkaar niet met de vinger te wijzen en om het conflict langs beide kanten te bekijken. Er is echter nog een derde kant in het verhaal. De Verenigde Staten hebben namelijk een beslissende rol gespeeld in het verleden, het heden en de toekomst van het conflict. Als we alleen nog maar het debat over de nederzettingen bekijken, merken we dat zelfs als Israël zou stoppen met die activiteiten, de huidige nederzettingen behouden blijven. Die zijn er in het verleden gekomen met steun van de VS,” aldus Chomsky.
Robert Fisk is een Britse journalist, schrijver en Midden-Oostencorrespondent voor The Independent. Fisk ziet de toespraak als een mijlpaal in de geschiedenis. Obama leverde een heel verstandige speech af volgens hem, waarin hij steeds beide kanten van het plaatje bekeek. Het viel hem vooral op dat in de speech, die meer dan 6000 woorden bevatte, geen enkele maal het woordje ‘terror’ of ‘terrorism’ voorkwam. Het belangrijkste vond Fisk de durf van Obama ten opzichte van Israël. 'Israël moet concrete stappen ondernemen om de Palestijnen vooruitgang te laten boeken en het Palestijnse lijden en bestaansrecht onderkennen. Generaties lang heeft Israël nooit zo stevige kritiek ontvangen van een Amerikaanse president. Het leek even op het einde van de zionistische droom. Heeft Bush ooit bestaan?', vraagt Fisk zich af.
Gideon Levy, van de Israëlische krant Haaretz ziet een nieuwe wind waaien door het Midden-Oosten. Deze president is een groot leider, zegt hij, iemand die uitblinkt in wijsheid en gevoel. De speech was geen aanval tegen de Israëli’s of de Palestijnen. Obama zocht de gelijkenissen en niet ver verschillen. Hij sprak over de holocaust en de nakba (de vlucht en verdrijving van de Arabieren uit Israël in de periode 1947-1949), zonder daarbij het ene te minimaliseren ten opzichte van het andere. Of het iets gaat uitmaken, is volgens Levy een andere zaak: 'Onze rechterzijde in Israël en de verschillende vredesbewegingen zullen allebei teleurgesteld zijn omdat Obama teveel in het midden bleef. Maar een speech is maar een zaak, de tijd om dingen te ondernemen ligt nog in het verschiet. Maar waarom woorden verspillen aan de zaak? Het Israëlische nieuws opende donderdag met een plaatselijk nieuwsfeit, dat is wat de Israëli’s echt bezighoudt. ‘Never mind Obama’, Israël heeft zijn eigen zorgen.”
Auteur: Bram Brusselmans.
Bron: mo.be
Dit is een bekorte versie van Barack Obama's toespraak (http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/3498/Cairo-speech_Obama) in Caïro
Nieuwe start VS en moslimwereld
Barack Obama, 05-06-2009 12:59
Gewelddadig extremisme, Israël, de nucleaire plannen van Iran en de positie van de vrouw. Er zijn genoeg thema’s die de VS en de islamitische wereld kunnen verdelen. Het wordt tijd om te werken aan de overeenkomsten.
Het is een eer in de eeuwige stad Caïro te zijn. Ik ben dankbaar voor uw gastvrijheid en de gastvrijheid van het Egyptische volk. Ik ben er ook trots op de goodwill mee te brengen van het Amerikaanse volk, evenals een vredesgroet van de moslimgemeenschap in mijn land: assalaamu alaykum.
We ontmoeten elkaar in een tijd van spanning tussen de Verenigde Staten en moslims wereldwijd, spanningen die geworteld zijn in krachten die verder gaan dan het debat van vandaag de dag.
Start
Ik ben hier gekomen om een nieuwe start te maken tussen de Verenigde Staten en moslims wereldwijd, een start die berust op wederzijds belang en respect, op de waarheid dat Amerika en de islam elkaar niet uitsluiten en niet met elkaar hoeven te wedijveren.
Ik doe dat in de wetenschap dat verandering er niet van de ene op de andere dag is en dat je jaren van wantrouwen niet kunt wegpoetsen met één enkele reden.
Ik doe dat als iemand die weet heeft van de geschiedenis, die weet wat de beschaving aan de islam te danken heeft. Het was de islam, op plaatsen als de Al-Azhar Universiteit, die zovele eeuwen het licht van geleerdheid verder droeg, daarmee de weg bereidend voor de Europese Renaissance en Verlichting.
Islam
Ik weet ook dat de islam altijd een deel van het Amerikaanse verhaal is geweest. Het eerste land dat mijn land erkende was Marokko. Met het tekenen van het Verdrag van Tripoli in 1796 schreef onze tweede president John Adams: ‘De VS op zichzelf hebben geen gevoelens van vijandschap tegen de wetten, religie of gemoedsrust van moslims.’ En sinds ons ontstaan hebben Amerikaanse moslims de Verenigde Staten verrijkt.
Ik beschouw het als mijn verantwoordelijkheid als president van de Verenigde Staten te vechten tegen negatieve stereotyperingen, waar ze ook maar de kop opsteken. Zoals moslims niet voldoen aan een cru stereotype, zo voldoet Amerika evenmin aan het stereotype van een alleen in zichzelf geïnteresseerd rijk. De VS zijn een van de grootste bronnen van vooruitgang die de wereld ooit heeft gekend, afkomstig uit het idee dat iedereen gelijk is geschapen.
Deel
Laat er geen twijfel over bestaan, de islam is ook deel van Amerika. Ik geloof dat wij allen in Amerika – los van ras, religie of positie in het leven – dezelfde aspiraties delen: in vrede en veiligheid te kunnen leven. Woorden alleen kunnen de noden van onze volkeren niet lenigen.
Dat kan alleen als we de komende jaren moedig handelen, als we de uitdagingen delen en beseffen dat ons falen ons allen zal schaden.
Het eerste dat we moeten aanpakken, is gewelddadig extremisme in al zijn vormen. In Ankara heb ik duidelijk gemaakt dat Amerika niet in oorlog is of ooit zal zijn met de islam. We zullen wel genadeloos gewelddadige extremisten aanpakken die een grote bedreiging voor onze veiligheid vormen. Want we verwerpen wat mensen van alle geloofsrichtingen verwerpen: het doden van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen. Het is mijn eerste taak als president het Amerikaanse volk te beschermen.
De situatie in Afghanistan toont de Amerikaanse doelstellingen, maar laat ook de noodzaak tot samenwerking zien. Zeven jaar lang achtervolgden de VS Al Qaida en de Taliban met brede internationale steun. We gingen niet uit vrije wil, maar uit noodzaak. Ik ben me ervan bewust dat sommigen twijfelen aan 11/9 of de gebeurtenissen rechtvaardigen. Maar laten we duidelijk zijn: Al Qaida doodde bijna drieduizend mensen die dag. De slachtoffers waren onschuldige mannen, vrouwen en kinderen uit Amerika en tal van andere naties die niets gedaan hadden.
Troepen
Vergis je niet: we willen onze troepen niet in Afghanistan houden. We willen er geen militaire bases. We zouden graag iedere soldaat naar huis laten gaan, als we er zeker van waren dat er geen gewelddadige extremisten in Afghanistan en Pakistan waren die zo veel mogelijk Amerikanen willen doden. Dat is nog niet het geval.
Laat me ook op Irak ingaan. In tegenstelling tot Afghanistan was de oorlog in Irak een keuze die sterke reacties opriep in mijn land en wereldwijd. Hoewel ik geloof dat de Irakezen uiteindelijk beter af zijn zonder de tirannie van Saddam Hoessein, geloof ik ook dat de gebeurtenissen in Irak Amerika de noodzaak hebben laten zien om waar mogelijk diplomatie te gebruiken en internationale consensus op te bouwen om onze problemen op te lossen. Amerika heeft nu een dubbele verantwoordelijkheid: voor Irak een betere toekomst helpen creëren en Irak aan de Irakezen laten.
De tweede belangrijke bron van spanning die we moeten bespreken is de situatie tussen Israëli’s, Palestijnen en de Arabische wereld. Amerika’s sterke banden met Israël zijn bekend. Dat verbond is onbreekbaar.
Zij is gebaseerd op culturele en historische banden, en de erkenning dat de wens van een Joods thuisland geworteld is in een tragische geschiedenis die niet ontkend kan worden. Wereldwijd is het Joodse volk eeuwenlang vervolgd en antisemitisme in Europa culmineerde in de Holocaust, die zonder precedent is. Morgen zal ik Buchenwald bezoeken, deel van een netwerk van kampen waar Joden tot slaaf werden gemaakt, gemarteld, doodgeschoten en vergast tijdens het Derde Rijk. Zes miljoen Joden werden gedood, meer dan de hele Israëlische bevolking van nu.
Boosaardig
Dat feit ontkennen is zonder grond, dom en boosaardig. Israël met vernietiging dreigen of kwalijke stereotyperingen van Joden herhalen, getuigt van haat.
Aan de andere kant valt evenmin te ontkennen dat het Palestijnse volk – moslims en christenen – in het streven naar een vaderland heeft geleden. Meer dan zestig jaar verduren ze nu de pijn van ontwrichting. Velen wachten in vluchtelingenkampen op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza en de naburige landen op het vreedzame en veilige leven dat ze nooit hebben kunnen leiden.
Laat dit duidelijk zijn: de situatie waarin het Palestijnse volk zich bevindt, is ontoelaatbaar. Amerika zal zijn rug niet toekeren naar het rechtmatig Palestijns verlangen naar waardigheid, kansen en een eigen staat.
Palestijnen moeten het geweld afzweren. Verzet door geweld en moorden is verwerpelijk; het werkt ook niet. In Amerika hebben zwarten als slaaf eeuwenlang moeten lijden onder zweepslagen en segregatie. Maar het was niet door geweld dat zij uiteindelijk overwonnen en gelijke rechten verkregen; het was door een vreedzaam en vastberaden vasthouden aan de zelfde idealen die aan de wieg van de Amerikaanse staat staan.
Nu is het moment voor Palestijnen om hun energie te steken in het bouwen van een toekomst. De Palestijnse Autoriteit moet echt gaan besturen, de dromen van de Palestijnen vervullen en het Palestijnse volk verenigen. Hamas moet een einde maken aan het geweld en akkoorden uit het verleden erkennen en Israëls bestaansrecht erkennen.
Bestaansrecht
Tegelijkertijd moeten Israëliërs zien dat wat voor het bestaansrecht van hun staat geldt net zozeer opgaat voor Palestina. De Verenigde Staten accepteren de legitimiteit van almaar uitbreidende Israëlische nederzettingen niet. Deze uitbreidingen zijn een schending van eerdere overeenkomsten en ondermijnen het vredesproces. Het is tijd ze een halt toe te roepen.
Ook Israël moet zijn verplichtingen nakomen en ervoor zorgen dat Palestijnen kunnen leven en werken, hun samenleving kunnen ontwikkelen. De voortdurende humanitaire crisis in Gaza verwoest Palestijnse gezinnen zonder dat Israël er veiliger van wordt; dat geldt ook voor de uitzichtloosheid van het leven op de Westoever. Verbetering van het dagelijks leven van Palestijnen moet onderdeel zijn van de weg naar vrede en Israël moet concrete stappen ondernemen om die verbeteringen te realiseren.
De derde bron van spanning is ons gedeeld belang in de rechten en verantwoordelijkheden van landen met betrekking tot kernwapens, van spanning tussen de VS en Iran. Oppositie tegen mijn land maakt al jarenlang deel uit van de identiteit van Iran en we hebben een tumultueuze gezamenlijke geschiedenis.
Maar in plaats van gevangene te zijn van ons verleden, heb ik de leiders en bevolking van Iran duidelijk gemaakt dat mijn land bereid is vooruit te kijken. Ik begrijp degenen die ertegen protesteren dat sommige landen wel, en andere geen kernwapens hebben. Geen enkel land zou mogen bepalen welk land een nucleair wapen mag hebben. Daarom heb ik ook krachtig benadrukt dat Amerika een wereld nastreeft waarin geen énkel land over kernwapens beschikt. En elk land – Iran incluis – zou toegang moeten kunnen krijgen tot kernenergie als het zijn verantwoordelijkheden ten opzichte van het non-proliferatieverdrag maar nakomt.
Het vierde thema dat ik aan de orde wil stellen is democratie.
Ik weet dat de manier waarop democratie de afgelopen jaren is uitgedragen, omstreden is, de oorlog in Irak speelt daar een grote rol in. Laat ik dus duidelijk zijn: geen enkele staatsvorm kan of mag door het ene land aan het andere worden opgelegd. Daarmee doe ik niets af aan mijn verbondenheid met regeringen die de wil van hun volk vertegenwoordigen. Het is duidelijk dat dergelijke regeringen uiteindelijk stabieler, succesvoller en veiliger zijn. Het onderdrukken van ideeën zal er nooit in resulteren dat ze verdwijnen.
Het vijfde onderwerp is de vrijheid van religie. Bij sommige moslims bestaat de verontrustende neiging om iemands devotie af te meten aan de mate waarin hij of zij andere geloven afwijst. De rijkdom van religieuze diversiteit moet overeind gehouden worden – of het nu de maronieten in Libanon betreft of de kopten in Egypte. Ook de kloven tussen moslims onderling, zoals die tussen soennieten en sjiieten, hebben tot verschrikkelijk geweld geleid, vooral in Irak. Vrijheid van religie is van groot belang voor volkeren om in vrede samen te leven.
Vrouwenrechten, het zesde thema, zijn absoluut geen onderwerp dat zich beperkt tot de islam. Turkije, Pakistan, Bangladesh en Indonesië zijn allen landen met een moslimmeerderheid waarin een vrouw tot leider verkozen werd. Terwijl in Amerika de strijd voor de gelijkheid van vrouwen nog op vele fronten gevoerd wordt.
Onze dochters kunnen net zo veel bijdragen aan onze samenleving als onze zonen, en onze gemeenschappelijke welvaart zal toenemen door de volledige mensheid – mannen en vrouwen – zich volledig te laten ontplooien.
Tot slot wil ik het hebben over economische ontwikkelingen en kansen. Ik ben mij ervan bewust dat mondialisering voor velen twee kanten heeft. Het internet en de televisie kunnen kennis en informatie verstrekken, maar ook aanstootgevende seksualiteit en wezenloos geweld. Handel kan rijkdom en kansen brengen, maar ook grote ontwrichtingen en aantasting van gemeenschappen veroorzaken.
Maar vooruitgang kan niet ontkend worden. Ontwikkeling en traditie hoeven elkaar niet uit te sluiten. We zullen allemaal moeten inzien dat scholing en innovatie het kapitaal van de 21ste eeuw zijn, en in te veel moslimlanden wordt er op dit gebied nog steeds te weinig geïnvesteerd.
Uitdagingen
De uitdagingen die ik heb beschreven zijn groot. Maar we hebben een verantwoordelijkheid om samen te streven naar een wereld waarin extremisten onze volkeren niet langer bedreigen, en Amerikaanse militairen huiswaarts keren; een wereld waar Israëliërs en Palestijnen beiden veilig in hun eigen staat kunnen leven, en kernenergie gebruikt wordt voor vredelievende doelen; een wereld waarin regeringen hun burgers dienen en de rechten van alle kinderen Gods gerespecteerd worden. Dat is de wereld die we willen.
Maar dat kan alleen samen. Mensen op deze aarde kunnen in vrede samenleven. We weten dat dat Gods droom is. Die moeten we bewerkstelligen. Moge Gods vrede met u zijn.
Bron: volkskrant.nl
Goede ontwikkeling, terwijl overzee de grootste bondgenoot langzamerhand tot inkeer is gekomen, volgen ze hier nog steeds blaffende debielen.