Marsipulami
10-08-09, 22:05
Moslims jagen op het Kalashvolk
MUMRET -Radicale moslims in Pakistan zijn vast van plan drieduizend christelijke afstammelingen van Alexander de Grote te bekeren en hun cultuur uit te roeien.
Het is een hele toer om het Kalashvolk te bezoeken in Noordwest-Pakistan, vlak bij de Afghaanse grens. Smalle grindpaden leiden langs duizenden meters hoge bergen. Rechts een rotswand, links een tachtig meter diep ravijn met een snel stromende rivier. Een houten hangbrug vormt de wankele verbinding met de overkant. Dit is volgens de bewoners het einde van de wereld.
Toch biedt de regio het christelijke Kalashvolk geen bescherming aan tegen zijn grootste vijand: moslimextremisten. ,,Moslims proberen ons te bekeren en kapot te maken'', vertelt een Kalashman, die uit angst anoniem wil blijven. ,,Ze komen uit allerlei delen van Pakistan hier naar toe. Ze eisen dat je je bekeert tot de islam. Als ik dan zeg dat ik dat niet wil, worden ze kwaad en dreigen ze.'' Wie het precies zijn, zegt hij niet te weten. Er wordt gefluisterd dat Tablighi Jamaat, een moslim 'missie-organisatie' uit Lahore, achter de bekeringsacties zit.
Het een ongelijke strijd: de drieduizend Kalash leven temidden van 180 miljoen moslims, Pakistanen en Afghanen. ,,Normaliter worden per jaar twee of drie Kalash moslim'', zegt Iqbal (25) op de stoep voor zijn schamele behuizing. ,,Dit jaar zijn het er al vijftien tot twintig. De moslims worden steeds agressiever.''
Ondertussen lopen met kleurige kralenkettingen versierde Kalash*vrouwen door het langgerekte Mumret. Anders dan de moslimvrouwen zijn de Kalash-vrouwen niet gesluierd. Ook kunnen zij, in tegenstelling tot moslima's, van hun echtgenoot scheiden. De mannen en vrouwen hebben veelal een lichte huidskleur en groene ogen. Dit, zo zeggen ze, vanwege hun Griekse achtergrond. Het zijn afstammelingen van Alexander de Grote die hier tweeduizend jaar geleden arriveerde.
Iqbal vertelt dat zijn broer twee maanden geleden moslim is geworden. ,,Ik vind het jammer. Maar ja, hij blijft mijn broer.'' Probleem is dat hele families zo uit elkaar worden gereten. Traditionele Kalash willen namelijk niet dat tot de islam bekeerde stamgenoten in het dorp blijven wonen. Ook moslims eisen dat de nieuwe bekeerlingen hun dorpen verlaten. Inmiddels is het al zo dat de kernen van de Kalashdorpen worden bewoond door de traditionele Kalash, terwijl de gehuchten er omheen worden bevolkt door tot de islam bekeerde volksgenoten.
Bovengronds
Terwijl Iqbal zich hardop afvraagt waarom de moslims hen niet met rust laten, klinkt een eindje verderop de traditionele oproep tot islamitisch gebed. Iqbal wijst op de nabijgelegen begraafplaats. Traditioneel worden overleden stamgenoten bovengronds in een houten kist gelegd inclusief goud en sier*raden. Maar moslims braken de kisten open en beroofden de doden van die waardevolle goederen. De meeste kisten staan er dan ook geopend bij, erin liggen alleen nog menselijke botten.
Op een kilometer afstand bevindt zich een moskee waar moslims zich verzamelen voordat ze beginnen met hun zendingswerk onder de Kalash. De beheerder van de moskee, Sharafat Khan, is, naar eigen zeggen, een derde generatie moslim-Kalash. ,,Mijn voorvaderen waren Kalash-heidenen, maar ze hebben gelukkig het licht gezien van de islam.'' Volgens Khan is het juist prima dat moslims uit heel Pakistan hier naar toe komen om de Kalash te bekeren. ,,Wij moeten hiermee doorgaan totdat iedere ongelovige is bekeerd'', oordeelt hij. ,,Het zou prachtig zijn wanneer ze allemaal moslim worden en de Kalashcultuur van de aardboden wordt weggevaagd.''
Iqbal is treurig gestemd over de toekomst van zijn volk. Moslims mogen immers wel Kalash bekeren, andersom is dat streng verboden. Een moslim die toch een ander geloof aanneemt wacht de doodstraf. ,,Ik weet niet of we over honderd jaar nog bestaan'', mijmert Iqbal. ,,Ieder jaar wordt het aantal echte Kalash kleiner.''
MUMRET -Radicale moslims in Pakistan zijn vast van plan drieduizend christelijke afstammelingen van Alexander de Grote te bekeren en hun cultuur uit te roeien.
Het is een hele toer om het Kalashvolk te bezoeken in Noordwest-Pakistan, vlak bij de Afghaanse grens. Smalle grindpaden leiden langs duizenden meters hoge bergen. Rechts een rotswand, links een tachtig meter diep ravijn met een snel stromende rivier. Een houten hangbrug vormt de wankele verbinding met de overkant. Dit is volgens de bewoners het einde van de wereld.
Toch biedt de regio het christelijke Kalashvolk geen bescherming aan tegen zijn grootste vijand: moslimextremisten. ,,Moslims proberen ons te bekeren en kapot te maken'', vertelt een Kalashman, die uit angst anoniem wil blijven. ,,Ze komen uit allerlei delen van Pakistan hier naar toe. Ze eisen dat je je bekeert tot de islam. Als ik dan zeg dat ik dat niet wil, worden ze kwaad en dreigen ze.'' Wie het precies zijn, zegt hij niet te weten. Er wordt gefluisterd dat Tablighi Jamaat, een moslim 'missie-organisatie' uit Lahore, achter de bekeringsacties zit.
Het een ongelijke strijd: de drieduizend Kalash leven temidden van 180 miljoen moslims, Pakistanen en Afghanen. ,,Normaliter worden per jaar twee of drie Kalash moslim'', zegt Iqbal (25) op de stoep voor zijn schamele behuizing. ,,Dit jaar zijn het er al vijftien tot twintig. De moslims worden steeds agressiever.''
Ondertussen lopen met kleurige kralenkettingen versierde Kalash*vrouwen door het langgerekte Mumret. Anders dan de moslimvrouwen zijn de Kalash-vrouwen niet gesluierd. Ook kunnen zij, in tegenstelling tot moslima's, van hun echtgenoot scheiden. De mannen en vrouwen hebben veelal een lichte huidskleur en groene ogen. Dit, zo zeggen ze, vanwege hun Griekse achtergrond. Het zijn afstammelingen van Alexander de Grote die hier tweeduizend jaar geleden arriveerde.
Iqbal vertelt dat zijn broer twee maanden geleden moslim is geworden. ,,Ik vind het jammer. Maar ja, hij blijft mijn broer.'' Probleem is dat hele families zo uit elkaar worden gereten. Traditionele Kalash willen namelijk niet dat tot de islam bekeerde stamgenoten in het dorp blijven wonen. Ook moslims eisen dat de nieuwe bekeerlingen hun dorpen verlaten. Inmiddels is het al zo dat de kernen van de Kalashdorpen worden bewoond door de traditionele Kalash, terwijl de gehuchten er omheen worden bevolkt door tot de islam bekeerde volksgenoten.
Bovengronds
Terwijl Iqbal zich hardop afvraagt waarom de moslims hen niet met rust laten, klinkt een eindje verderop de traditionele oproep tot islamitisch gebed. Iqbal wijst op de nabijgelegen begraafplaats. Traditioneel worden overleden stamgenoten bovengronds in een houten kist gelegd inclusief goud en sier*raden. Maar moslims braken de kisten open en beroofden de doden van die waardevolle goederen. De meeste kisten staan er dan ook geopend bij, erin liggen alleen nog menselijke botten.
Op een kilometer afstand bevindt zich een moskee waar moslims zich verzamelen voordat ze beginnen met hun zendingswerk onder de Kalash. De beheerder van de moskee, Sharafat Khan, is, naar eigen zeggen, een derde generatie moslim-Kalash. ,,Mijn voorvaderen waren Kalash-heidenen, maar ze hebben gelukkig het licht gezien van de islam.'' Volgens Khan is het juist prima dat moslims uit heel Pakistan hier naar toe komen om de Kalash te bekeren. ,,Wij moeten hiermee doorgaan totdat iedere ongelovige is bekeerd'', oordeelt hij. ,,Het zou prachtig zijn wanneer ze allemaal moslim worden en de Kalashcultuur van de aardboden wordt weggevaagd.''
Iqbal is treurig gestemd over de toekomst van zijn volk. Moslims mogen immers wel Kalash bekeren, andersom is dat streng verboden. Een moslim die toch een ander geloof aanneemt wacht de doodstraf. ,,Ik weet niet of we over honderd jaar nog bestaan'', mijmert Iqbal. ,,Ieder jaar wordt het aantal echte Kalash kleiner.''