PDA

Bekijk Volledige Versie : Twee schoenen voor de hond’



Keydo
01-11-09, 00:18
‘Twee schoenen voor de hond’
Sinterklaas kapoentje, gooi wat mét je schoentje…



Wie ook een schoen ‘aangeboden’ kreeg was president Bush, die in de ijstijd van zijn carrière – als meest zwakzinnige president van Amerika ooit – in de zwaarbeveiligde Groene Zone aanwezig was voor één van zijn Sesamstraat speeches. Bush kreeg bij verrassing – letterlijk – schoeisel naar zijn hoofd gesmeten, dat hij overigens met een opmerkelijke behendigheid wist te ontwijken.



‘Dit is je afscheidskus, jij hond!’ schreeuwde de jonge sjiitische journalist Moentader al-Zaidi hem bij het werpen van zijn eerste schoen toe. ‘Deze is namens de weduwen, de wezen en degenen die gedood werden in Irak!’ foeterde hij bij zijn tweede poging de verbijsterde Bush vol in het aangezicht te raken. Bush ontweek ze echter beide met een The Matrix-achtige beweging.



Twee schoenen voor de hond. Twee schoenen met een symboolwaarde waaruit méér dan een diepe minachting, wrok en intense haat sprak. Het waren de rauwe emoties van een tot op het bot vernederde natie. Uitgekleed door Dick Cheney en zijn machtige ‘Skull & Bones’ vriendjes, ontwricht door de vele rivaliserende militante sekten die het land rijk is. Het ooit zo welvarende Tweestromenland – bakermat van de Assyriërs, de Babyloniërs en de Perzen – is op sterven na dood.



De wanhoopskreten van de Irakese weduwen en wezen, en de frustraties van de ooit zo trotse Irakezen, werden gebundeld in één paar – speciaal voor die gelegenheid gekochte – schoenen. Het mooiste moet nog komen. Het waren geen Turkse schoenen. Ook niet van Arabische makelij. Zélfs geen verfoeilijke Chinese import. Het waren Irakese schoenen! Geworpen door een koene Iraki. Van het Iraakse merk Alaa Haddad nog wel.



Het antwoord op de mondiale vernedering van de moslims was deze keer* van één van hen gekomen. Van een jongen uit het volk, met een peperkoeken hart, waar het moslimplebs zich gemakkelijk mee kan vereenzelvigen. Bush, die zichzelf graag ziet als de ‘Verlosser van het Irakese volk’, bagatelliseerde de ‘afscheidskus’ tot ‘protesten die nu eenmaal horen bij een vrije(!) samenleving’. ‘Dat is wat mensen doen om aandacht te trekken’, aldus teletubbie Bush. Grappenmaker.



De Arabische broederlanden verkeren echter in een hallelujastemming. De televisiebeelden van een wegduikende Bush zijn wel duizenden malen herhaald. Ik kan u mededelen dat de Egyptenaren in Cairo – waar ik gedurende de memorabele schoenworp vertoefde – het nieuws als een triomf is gevierd. Victorie! Het schoenenfilmpje werd op memorysticks gezet en uitgewisseld. De scheldkanonnade van de jonge journalist als ringtone ingesteld. Mensen feliciteerden elkaar met het heugelijke nieuws. Sloegen elkander grijnzend op de rug. Gnuif, gniffel! Geen groter vermaak dan leedvermaak.



Eerlijk toegegeven, het blijft een kostelijk gezicht. De president van het verondersteld machtigste land ter wereld die wegduikt voor een paar Irakese schoenen. Ongetwijfeld zal dit gebaar, wat in de Arabische cultuur als één van de meest vernederende bejegeningen wordt beschouwd, een uitlaatklep voor hen zijn. Het is een gebaar dat telt: een zonderlinge lichtstraal op een grauwe dag, een glimp van het schijnsel van een vuurtoren op een stormachtige zee. Maar eerlijk gezegd is het niet meer dan dat.



Het is de kille realiteit van vandaag de dag die het schoenincident een wrange nasmaak geeft. Als we de balans na acht jaar Bush opmaken, dan valt er weinig anders te concluderen dan dat we als moslimgemeenschap ontzéttend veel verloren hebben. Denk aan de moslimbroeders die overal ter wereld onterecht vastzitten, en hoe zij op een onmenselijke wijze ‘verhoord’ worden. Denk aan hun nageslacht, aan hoe hun kinderen vaderloos moeten opgroeien, en aan hoe sommige Irakese volkswijken systematisch van soennitische mannen ‘gezuiverd’ worden. Denk aan hoe soldaten van ‘bevriende’ mogendheden moslimhuizen binnendringen om onze weerloze zusters te verkrachten. Denk aan het oorlogsgeweld dat honderdduizenden moslims het leven heeft gekost, denk aan de miljoenen Irakezen die op de vlucht zijn geslagen, en denk aan hoe de Amerikanen en de coalitietroepen dood en verderf zaaien in Afghanistan en haar grensgebieden. Denk aan hoe onze stedelijke agglomeraties als experimenteerruimte voor met uranium verrijkte wapens worden gebruikt, en denk aan hoe ons heilige boek door een Amerikaanse militairen wordt bespuugd en besmeurd. Zélfs doorzeefd met kogels (!) zoals afgelopen jaar is gebeurd. We zouden onze ogen uit moeten schreien.



Ik zie geen reden tot juichen. Ik zie slechts de onmacht van een gehandicapte islamitische gemeenschap die – zo gebonden als een hond aan zijn hok – tegenover de buitenproportionele Amerikaanse agressie, de ‘internationale strijd om olie’ en de niet aflatende drang van het Westen de wereldvolkeren hun Judea-kapitalistische consumptiecultuur op te leggen, niets anders kunnen plaatsen dan het gooien van een paar waardeloze Irakese schoenen.



Pas met de dood in het hart beseffen we waar de schoen werkelijk wringt.

Iznogoodh
01-11-09, 01:04
De wanhoopskreten van de Irakese weduwen en wezen, en de frustraties van de ooit zo trotse IrakezenWaren ze trots onder Saddam Hoessein?

Munier
01-11-09, 01:23
Ik zie geen reden tot juichen. Ik zie slechts de onmacht van een gehandicapte islamitische gemeenschap die – zo gebonden als een hond aan zijn hok – tegenover de buitenproportionele Amerikaanse agressie, de ‘internationale strijd om olie’ en de niet aflatende drang van het Westen de wereldvolkeren hun Judea-kapitalistische consumptiecultuur op te leggen, niets anders kunnen plaatsen dan het gooien van een paar waardeloze Irakese schoenen.
Calimero terug in z'n slachtofferrol.:aanwal: