Marsipulami
12-12-09, 01:14
Rechtvaardige oorlogen bestaan
vrijdag 11 december 2009
Auteur: © THOMAS PETER
BARACK OBAMA NEEMT ZIJN NOBELPRIJS IN ONTVANGST — In zijn dankwoord toont BARACK OBAMA begrip voor de controverse rond zijn Nobelprijs voor de vrede. Hij spreekt over Irak, een conflict dat zijn einde nadert, Afghanistan, waar de wereld aan de kant van de VS staat, en over hoe oorlog soms onvermijdelijk is. Bijvoorbeeld om mensenrechten te doen naleven. Enkele fragmenten.
Ik neem deze eer in ontvangst met een diepe dankbaarheid en een grote nederigheid. Het is een prijs die onze hoogste aspiraties aanspreekt: dat we, ondanks alle kommer en kwel in deze wereld, geen loutere gevangenen zijn van het lot. Onze daden doen ertoe, en kunnen de geschiedenis plooien naar meer rechtvaardigheid.
Maar ik zou tekortschieten als ik de aanzienlijke controverse niet zou erkennen die uw genereuze beslissing heeft veroorzaakt. Ten dele omdat ik nog aan het begin sta, en niet aan het einde van mijn werk op het wereldtoneel. Vergeleken met enkele van de reuzen van de geschiedenis die deze prijs al kregen - Schweitzer en King, Marshall en Mandela - zijn mijn verwezenlijkingen bescheiden. En dan zijn er nog de mannen en vrouwen wereldwijd die gevangen zitten en geslagen worden omwille van hun streven naar recht; die in de weer zijn bij humanitaire organisaties om leed te verzachten; de anonieme miljoenen wier stille heldendaden en medeleven de hardste cynicus zouden inspireren. Ik zal hen niet tegenspreken die vinden dat deze mannen en vrouwen - soms enkel bekend bij wie ze helpen - deze eer veel meer verdienen dan ik.
Maar het belangrijkste twistpunt is misschien nog het feit dat ik de opperbevelhebber ben van een land dat verwikkeld is in twee oorlogen. Eén van die oorlogen komt tot zijn einde. De andere is een conflict dat de VS niet zelf hebben opgezocht; en waarin ze vergezeld zijn van 43 andere landen - waaronder Noorwegen - in een poging onszelf en alle landen te beschermen tegen verdere aanvallen.
Desondanks zijn we in oorlog, en ben ik verantwoordelijk voor het inzetten van duizenden jonge Amerikanen in een strijd in een ver land. Sommigen zullen doden. Sommigen zullen gedood worden. Daarom sta ik hier met een scherp besef van de prijs die we voor een gewapend conflict betalen - vervuld met moeilijke vragen over de relatie tussen oorlog en vrede en ons streven om het eerste door het laatste te vervangen.
Oorlog
We moeten de harde werkelijkheid erkennen dat we de gewelddadige conflicten in de loop van onze levens niet zullen uitroeien. Er zullen momenten zijn waarop naties - individueel of in een alliantie - het gebruik van geweld niet alleen nodig zullen achten, maar ook moreel gerechtvaardigd.
Ik doe deze uitspraak met in gedachten wat Martin Luther King jaren geleden zei in dezelfde ceremonie: 'Geweld brengt nooit duurzame vrede. Het lost geen sociale problemen op: het creëert enkel nieuwe en ingewikkelder problemen.' Ik sta hier als een direct gevolg van Kings werk, dus ben ik een levend voorbeeld van de kracht van geweldloosheid. Ik weet dat er niets zwak, passief of naïef is aan de overtuigingen en levens van Gandhi en King.
Maar als staatshoofd die de eed heeft afgelegd om mijn natie te beschermen en verdedigen, kan ik me niet enkel door hun voorbeeld laten leiden. Ik sta in de wereld zoals hij is en kan niet werkeloos toekijken als het Amerikaanse volk bedreigd wordt. Want vergis u niet: er bestaat kwaad in deze wereld. Geweldloos verzet had Hitlers legers niet tot staan gebracht. Onderhandelingen zullen de leiders van Al-Qaeda niet bewegen tot een wapenstilstand. Zeggen dat dwang soms noodzakelijk is, is geen cynisme, maar een erkenning van de geschiedenis, de menselijke tekortkomingen en de beperkingen van de rede.
Supermacht VS
Ik breng dit ter sprake omdat er in veel landen twijfel heerst over militaire actie de dag van vandaag, ongeacht de oorzaak. Soms gaat dit gepaard met een wantrouwen tegenover de VS, 's werelds enige militaire supermacht.
Maar de wereld moet zich herinneren dat niet enkel internationale instellingen, akkoorden en verklaringen, stabiliteit gebracht hebben in de wereld van na 1945. Welke fouten we ook gemaakt hebben, het feit blijft: de Verenigde Staten van Amerika hebben wereldwijd veiligheid helpen nastreven gedurende meer dan zes decennia, met het bloed van onze burgers en de kracht van onze wapens. De dienstbaarheid en opoffering van onze mannen en vrouwen in uniform hebben vrede en welvaart bevorderd van Duitsland tot Korea, en de democratie in stand gehouden in plaatsen als de Balkan. We hebben deze last niet enkel gedragen om onze wil te kunnen opleggen. We hebben dat gedaan uit verlicht eigenbelang - omdat we een betere toekomst nastreven voor onze kinderen en kleinkinderen, en omdat we geloven dat ze een beter leven zullen hebben in vrijheid en welvaart.
Conflictgebieden
De wereld schaarde zich rond de VS na de aanslagen van 9/11 en blijft onze inspanningen steunen in Afghanistan, door de gruwel van deze zinloze aanvallen en dankzij het erkende principe van zelfverdediging. De wereld erkende eveneens de noodzaak om Saddam Hussein ter verantwoording te roepen toen hij Koeweit binnenviel - een consensus die een duidelijke boodschap is aan iedereen over de prijs van agressie.
(...) Ik geloof dat geweld op humanitaire gronden gestoeld kan zijn, zoals in de Balkan en in andere plaatsen die de littekens van een oorlog dragen. Dadeloosheid weegt op ons geweten en kan leiden tot een duurdere interventie later. Daarom moeten alle verantwoordelijke naties de rol op zich nemen die legers met een duidelijk mandaat kunnen spelen om de vrede te bewaren.
Het Amerikaanse engagement voor wereldwijde veiligheid zal niet verzwakken. Maar in een wereld waarin de dreigingen vaag zijn en de missies complex, kunnen de VS niet alleen handelen. Dat geldt voor Afghanistan. En jammer genoeg zal dat de komende jaren nog gelden in andere onstabiele regio's.
Spelregels
Wanneer geweld onvermijdelijk is, hebben we er moreel en strategisch belang bij ons aan bepaalde gedragscodes te houden. Zelfs tegenover een brutale tegenstander die geen enkele regel respecteert, geloof ik dat de VS daarin de standaard moeten zetten. Dat maakt het verschil uit met wie we bevechten. Dat is een bron van onze kracht. Dat is waarom ik folterpraktijken verbied. Dat is waarom ik de gevangenis van Guantanamo laat sluiten. Dat is waarom ik het Amerikaanse engagement om de conventie van Genève te respecteren heb vernieuwd. We verliezen onszelf wanneer we schipperen met de idealen waarvoor we vechten. En we doen deze idealen eer aan als we ze niet alleen nakomen wanneer dat gemakkelijk is, maar ook als het lastig is.
(...) Een dringend voorbeeld is de inspanning om het verspreiden van kernwapens tegen te gaan en een wereld na te streven zonder. In het midden van de voorbije eeuw sloten naties een verdrag met een duidelijke afspraak: iedereen zal kunnen genieten van vreedzame nucleaire technologie; wie geen kernwapens heeft, zal eraan verzaken; en wie er wel heeft, zal streven naar ontwapening. Ik wil dat verdrag respecteren. Het is een sluitstuk van mijn buitenlands beleid. En ik werk samen met president Medvedev aan het afbouwen van het Amerikaanse en het Russische kernarsenaal.
Het is ons aller plicht erop toe te zien dat landen als Iran en Noord-Korea zich hieraan niet onttrekken. Wie pretendeert het internationale recht te respecteren, kan de ogen niet afwenden wanneer met die wetten een loopje wordt genomen. Wie bekommerd is om zijn eigen veiligheid, mag niet blind zijn voor een dreigende bewapeningswedloop in het Midden-Oosten of in Oost-Azië. Wie vrede nastreeft, kan niet werkeloos toezien wanneer naties zich opmaken voor een nucleaire oorlog.
Mensenrechten
In sommige landen worden de mensenrechten met voeten getreden, onder het valse voorwendsel dat het gaat om westerse waarden, die niet compatibel zijn met de lokale cultuur of het ontwikkelingsniveau van het land. En in de VS heerste er lang spanning tussen zelfverklaarde realisten en idealisten - een spanning die een sterk onderscheid suggereert tussen het bekrompen nastreven van eigenbelang en een eindeloze campagne om onze waarden aan anderen op te dringen.
Ik verwerp deze keuze. Ik geloof dat vrede onstabiel is waar burgers het recht ontzegd worden vrijuit te spreken of het geloof van hun keuze te belijden; zelf hun leiders te kiezen of zich te verenigen zonder angst. Opgekropte wrevel verzweert en de onderdrukking van etnische en religieuze identiteit kan ontaarden in geweld. Het tegenovergestelde is ook waar. Enkel toen Europa vrij werd, vond het vrede. De VS hebben nooit oorlog gevoerd tegen een democratie, en onze dichtste vrienden zijn regeringen die de rechten van hun burgers beschermen. Het miskennen van menselijke aspiraties zal nooit in het belang zijn van de VS of van de wereld, hoe harteloos je dat belang ook definieert.
Ook als we de unieke cultuur en tradities van verschillende landen respecteren, zullen de Verenigde Staten van Amerika altijd een stem geven aan die menselijke aspiraties.
vrijdag 11 december 2009
Auteur: © THOMAS PETER
BARACK OBAMA NEEMT ZIJN NOBELPRIJS IN ONTVANGST — In zijn dankwoord toont BARACK OBAMA begrip voor de controverse rond zijn Nobelprijs voor de vrede. Hij spreekt over Irak, een conflict dat zijn einde nadert, Afghanistan, waar de wereld aan de kant van de VS staat, en over hoe oorlog soms onvermijdelijk is. Bijvoorbeeld om mensenrechten te doen naleven. Enkele fragmenten.
Ik neem deze eer in ontvangst met een diepe dankbaarheid en een grote nederigheid. Het is een prijs die onze hoogste aspiraties aanspreekt: dat we, ondanks alle kommer en kwel in deze wereld, geen loutere gevangenen zijn van het lot. Onze daden doen ertoe, en kunnen de geschiedenis plooien naar meer rechtvaardigheid.
Maar ik zou tekortschieten als ik de aanzienlijke controverse niet zou erkennen die uw genereuze beslissing heeft veroorzaakt. Ten dele omdat ik nog aan het begin sta, en niet aan het einde van mijn werk op het wereldtoneel. Vergeleken met enkele van de reuzen van de geschiedenis die deze prijs al kregen - Schweitzer en King, Marshall en Mandela - zijn mijn verwezenlijkingen bescheiden. En dan zijn er nog de mannen en vrouwen wereldwijd die gevangen zitten en geslagen worden omwille van hun streven naar recht; die in de weer zijn bij humanitaire organisaties om leed te verzachten; de anonieme miljoenen wier stille heldendaden en medeleven de hardste cynicus zouden inspireren. Ik zal hen niet tegenspreken die vinden dat deze mannen en vrouwen - soms enkel bekend bij wie ze helpen - deze eer veel meer verdienen dan ik.
Maar het belangrijkste twistpunt is misschien nog het feit dat ik de opperbevelhebber ben van een land dat verwikkeld is in twee oorlogen. Eén van die oorlogen komt tot zijn einde. De andere is een conflict dat de VS niet zelf hebben opgezocht; en waarin ze vergezeld zijn van 43 andere landen - waaronder Noorwegen - in een poging onszelf en alle landen te beschermen tegen verdere aanvallen.
Desondanks zijn we in oorlog, en ben ik verantwoordelijk voor het inzetten van duizenden jonge Amerikanen in een strijd in een ver land. Sommigen zullen doden. Sommigen zullen gedood worden. Daarom sta ik hier met een scherp besef van de prijs die we voor een gewapend conflict betalen - vervuld met moeilijke vragen over de relatie tussen oorlog en vrede en ons streven om het eerste door het laatste te vervangen.
Oorlog
We moeten de harde werkelijkheid erkennen dat we de gewelddadige conflicten in de loop van onze levens niet zullen uitroeien. Er zullen momenten zijn waarop naties - individueel of in een alliantie - het gebruik van geweld niet alleen nodig zullen achten, maar ook moreel gerechtvaardigd.
Ik doe deze uitspraak met in gedachten wat Martin Luther King jaren geleden zei in dezelfde ceremonie: 'Geweld brengt nooit duurzame vrede. Het lost geen sociale problemen op: het creëert enkel nieuwe en ingewikkelder problemen.' Ik sta hier als een direct gevolg van Kings werk, dus ben ik een levend voorbeeld van de kracht van geweldloosheid. Ik weet dat er niets zwak, passief of naïef is aan de overtuigingen en levens van Gandhi en King.
Maar als staatshoofd die de eed heeft afgelegd om mijn natie te beschermen en verdedigen, kan ik me niet enkel door hun voorbeeld laten leiden. Ik sta in de wereld zoals hij is en kan niet werkeloos toekijken als het Amerikaanse volk bedreigd wordt. Want vergis u niet: er bestaat kwaad in deze wereld. Geweldloos verzet had Hitlers legers niet tot staan gebracht. Onderhandelingen zullen de leiders van Al-Qaeda niet bewegen tot een wapenstilstand. Zeggen dat dwang soms noodzakelijk is, is geen cynisme, maar een erkenning van de geschiedenis, de menselijke tekortkomingen en de beperkingen van de rede.
Supermacht VS
Ik breng dit ter sprake omdat er in veel landen twijfel heerst over militaire actie de dag van vandaag, ongeacht de oorzaak. Soms gaat dit gepaard met een wantrouwen tegenover de VS, 's werelds enige militaire supermacht.
Maar de wereld moet zich herinneren dat niet enkel internationale instellingen, akkoorden en verklaringen, stabiliteit gebracht hebben in de wereld van na 1945. Welke fouten we ook gemaakt hebben, het feit blijft: de Verenigde Staten van Amerika hebben wereldwijd veiligheid helpen nastreven gedurende meer dan zes decennia, met het bloed van onze burgers en de kracht van onze wapens. De dienstbaarheid en opoffering van onze mannen en vrouwen in uniform hebben vrede en welvaart bevorderd van Duitsland tot Korea, en de democratie in stand gehouden in plaatsen als de Balkan. We hebben deze last niet enkel gedragen om onze wil te kunnen opleggen. We hebben dat gedaan uit verlicht eigenbelang - omdat we een betere toekomst nastreven voor onze kinderen en kleinkinderen, en omdat we geloven dat ze een beter leven zullen hebben in vrijheid en welvaart.
Conflictgebieden
De wereld schaarde zich rond de VS na de aanslagen van 9/11 en blijft onze inspanningen steunen in Afghanistan, door de gruwel van deze zinloze aanvallen en dankzij het erkende principe van zelfverdediging. De wereld erkende eveneens de noodzaak om Saddam Hussein ter verantwoording te roepen toen hij Koeweit binnenviel - een consensus die een duidelijke boodschap is aan iedereen over de prijs van agressie.
(...) Ik geloof dat geweld op humanitaire gronden gestoeld kan zijn, zoals in de Balkan en in andere plaatsen die de littekens van een oorlog dragen. Dadeloosheid weegt op ons geweten en kan leiden tot een duurdere interventie later. Daarom moeten alle verantwoordelijke naties de rol op zich nemen die legers met een duidelijk mandaat kunnen spelen om de vrede te bewaren.
Het Amerikaanse engagement voor wereldwijde veiligheid zal niet verzwakken. Maar in een wereld waarin de dreigingen vaag zijn en de missies complex, kunnen de VS niet alleen handelen. Dat geldt voor Afghanistan. En jammer genoeg zal dat de komende jaren nog gelden in andere onstabiele regio's.
Spelregels
Wanneer geweld onvermijdelijk is, hebben we er moreel en strategisch belang bij ons aan bepaalde gedragscodes te houden. Zelfs tegenover een brutale tegenstander die geen enkele regel respecteert, geloof ik dat de VS daarin de standaard moeten zetten. Dat maakt het verschil uit met wie we bevechten. Dat is een bron van onze kracht. Dat is waarom ik folterpraktijken verbied. Dat is waarom ik de gevangenis van Guantanamo laat sluiten. Dat is waarom ik het Amerikaanse engagement om de conventie van Genève te respecteren heb vernieuwd. We verliezen onszelf wanneer we schipperen met de idealen waarvoor we vechten. En we doen deze idealen eer aan als we ze niet alleen nakomen wanneer dat gemakkelijk is, maar ook als het lastig is.
(...) Een dringend voorbeeld is de inspanning om het verspreiden van kernwapens tegen te gaan en een wereld na te streven zonder. In het midden van de voorbije eeuw sloten naties een verdrag met een duidelijke afspraak: iedereen zal kunnen genieten van vreedzame nucleaire technologie; wie geen kernwapens heeft, zal eraan verzaken; en wie er wel heeft, zal streven naar ontwapening. Ik wil dat verdrag respecteren. Het is een sluitstuk van mijn buitenlands beleid. En ik werk samen met president Medvedev aan het afbouwen van het Amerikaanse en het Russische kernarsenaal.
Het is ons aller plicht erop toe te zien dat landen als Iran en Noord-Korea zich hieraan niet onttrekken. Wie pretendeert het internationale recht te respecteren, kan de ogen niet afwenden wanneer met die wetten een loopje wordt genomen. Wie bekommerd is om zijn eigen veiligheid, mag niet blind zijn voor een dreigende bewapeningswedloop in het Midden-Oosten of in Oost-Azië. Wie vrede nastreeft, kan niet werkeloos toezien wanneer naties zich opmaken voor een nucleaire oorlog.
Mensenrechten
In sommige landen worden de mensenrechten met voeten getreden, onder het valse voorwendsel dat het gaat om westerse waarden, die niet compatibel zijn met de lokale cultuur of het ontwikkelingsniveau van het land. En in de VS heerste er lang spanning tussen zelfverklaarde realisten en idealisten - een spanning die een sterk onderscheid suggereert tussen het bekrompen nastreven van eigenbelang en een eindeloze campagne om onze waarden aan anderen op te dringen.
Ik verwerp deze keuze. Ik geloof dat vrede onstabiel is waar burgers het recht ontzegd worden vrijuit te spreken of het geloof van hun keuze te belijden; zelf hun leiders te kiezen of zich te verenigen zonder angst. Opgekropte wrevel verzweert en de onderdrukking van etnische en religieuze identiteit kan ontaarden in geweld. Het tegenovergestelde is ook waar. Enkel toen Europa vrij werd, vond het vrede. De VS hebben nooit oorlog gevoerd tegen een democratie, en onze dichtste vrienden zijn regeringen die de rechten van hun burgers beschermen. Het miskennen van menselijke aspiraties zal nooit in het belang zijn van de VS of van de wereld, hoe harteloos je dat belang ook definieert.
Ook als we de unieke cultuur en tradities van verschillende landen respecteren, zullen de Verenigde Staten van Amerika altijd een stem geven aan die menselijke aspiraties.