MO_NL
07-02-10, 21:18
<a target="_blank" href="http://www.maroc.nl/forums//vbnews/photos/php2gMRHn.jpg"><img style="float:left;padding: 0 4px 4px 0;" src="http://www.maroc.nl/forums//vbnews/photos/php2gMRHn.jpg" alt="" border="0" /></a><body status="show">
<font style="background-color: rgb(153, 153, 204);">In dit artikel worden enige inzichten van Karen Armstrong beknopt weergegeven. Karen Armstrong is een Britse auteur en expert op het terrein van de religie en aanverwante zaken. Van 1962 tot 1969 was zij een non in een Engelse orde. Na het verlaten van het klooster verwierf zij een academische graad aan de Universiteit van Oxford. In 1999 verleende het Islamitische Centrum van Zuid-Californië haar een eervolle onderscheiding voor haar werk over de betekenis van religie en geloof voor het leven en de samenleving. Zij heeft verschillende werken geschreven. Sommige zijn in het Nederlands vertaald. </font><br><br>Naarmate de onderzoeken in verschillende landen naar de Irak-oorlog zich ontvouwen moeten we ons ervan bewust zijn dat dit niet alleen een daad van binnenlandse zuivering is. Wat de gevolgen voor de westerse politieke en gerechtelijke instellingen ook zijn, het is van cruciaal belang dat de burgers te weten komen hoe deze oorlog ontstond. Maar ook moslims wachten op de uitkomst van de onderzoeken, en dit geeft het westen een kans die we ons niet kunnen veroorloven voorbij te laten gaan. <br><br>Het is gewoon niet waar dat de huidige spanning tussen het Westen en de islamitische wereld het gevolg is van een onvermijdelijke “botsing der beschavingen.” Aan het begin van de 20e eeuw was bijna elke moslim intellectueel verliefd op het moderne westen, waarvan ze vonden dat het goed samenging met hun eigen tradities. Vandaar de beroemde opmerking van Mohammed Abdoe, Groot Mufti van Egypte (1849-1905), die na een reis naar Parijs uitdagend zei: “In Frankrijk zag ik de islam, maar geen moslims; in Caïro zie ik moslims maar geen islam.” Zijn punt was dat de moderne Europese economie omstandigheden geschapen had van eerlijkheid en billijkheid, die dichter stonden bij het ideaal van de Koran dan mogelijk was in de pre-moderne economieën van de islamitische wereld. <br><br>Helaas heeft het van te veel eigenbelang doordrenkte westerse beleid in de islamitische wereld dat vroege enthousiasme doen verzuren. Maar niet alle moslims hebben de hoop op het westen opgegeven. Uit Gallup's ongeëvenaarde studie van meer dan een miljard moslims, tussen 2001 en 2007 uitgevoerd in 35 landen, bleek bijvoorbeeld dat wat veel moslims het meest bewonderen in het westen de politieke vrijheid en vrijheid van meningsuiting is. <br><br><strong>Weapons of mass destruction:</strong><br>IYBA9JD5oW4<br><br>Maar in de afgelopen maanden is de situatie ernstiger geworden. zo ontdekte ik, enigszins ironisch, tijdens een bezoek aan Caïro in juni van het vorig jaar - slechts drie weken nadat president Obama zijn historische toespraak daar had gehouden, die een nieuw tijdperk in de Amerikaans / islamitische relaties beloofde. Ik was uitgenodigd om deel te nemen aan de eerste internationale interreligieuze conferentie aan de prestigieuze Al-Azhar Universiteit. Het leek een gunstige gelegenheid. Het thema van de conferentie was: “Hoe zou Al-Azhar het beste gebruik kunnen maken van haar enorme invloed om de zaak van de vrede en het wereldwijd begrip te bevorderen?” <br><br>Maar we werden ons snel bewust werd van de intense woede in de kamer. Ook al waren velen van ons persoonlijk bekend bij Al-Azhar en werden we met warmte en genegenheid begroet, zodra westerse afgevaardigden hun plaatsen op het podium innamen werden zij vertegenwoordigers van “het westen.” Er was geen dialoog. Niemand reageerde op de inhoud van onze inleidingen. In plaats daarvan stonden, een voor een, de eminente professoren en imams van de Al-Azhar op om het westerse beleid in de regio aan de kaak te stellen. <br><br>Hoewel dit eigenlijk een religieuze conferentie was, stonden zij erop dat religie niet het probleem was. Ze waren niet bezorgd over de verschillen in geloof: stelde niet de Koran zelf uitdrukkelijk dat religieuze diversiteit de wil van God is (5:48)? In plaats daarvan, zonder tijdsbeperkingen of de protesten van de moderators in acht te nemen, betreurden ze uitgebreid en in detail het lijden van de Palestijnen, de tragedie van Gaza, het conflict over Jeruzalem, de misdaad van Guantánamo - en, uiteraard, de gruwel van Irak. De onderliggende boodschap was duidelijk: het westen overheerst de politieke discussie en neemt de islamitische standpunten niet serieus, en nu was het onze beurt om te luisteren. <br><br><strong>Abu Ghraib schandaal:</strong><br>LZ_Vxoyu8zY<br><br>Toen ik de situatie besprak met mijn westerse collega's, velen van ons zeer ervaren reizigers in de islamitische wereld, werden we geraakt door de intensiteit, zij het niet door de inhoud, van deze aanval. We waren ons immers al lang bewust dat er geen sprake kon zijn van vrede voor de wereld zonder een rechtvaardige en billijke oplossing voor deze problemen. Maar deze schijnbaar hardnekkige woede was nieuw. Obama, besloten wij, had de hoop doen oprijzen- en dat kan gevaarlijk zijn: als hij niet in de zeer nabije toekomst enkele concrete acties ondernam om aan te tonen dat het proces van verandering inderdaad was begonnen, kon teleurstelling de zaken alleen maar erger maken. En als de hoogleraren zich zo woedend voelden, hoe zou het dan kunnen worden op de straten van Caïro waar dit niveau van frustratie, verergerd door de economische en politieke onvrede, veel mensen gemakkelijk het doelwit zouden kunnen maken voor extremistische propaganda? <br><br>Maar de sfeer van onze conferentie veranderde. Tijdens de laatste sessie lukte het een Amerikaanse theoloog, zij het met enige moeite, het woord te nemen en namens ons allen te spreken. We waren, zei hij, diep onder de indruk van de pijn in de kamer. We wisten dat “de acht verschrikkelijke jaren van George W. Bush” ernstige schade hadden toegebracht aan de regio, en zouden alles doen wat in onze macht ligt om met Al-Azhar te werken aan een betere toekomst. Onmiddellijk reageerde een van de meest venijnige van onze aanvallers met edelmoedigheid en de conferentie was eindelijk in staat om tot een sterke en positieve gezamenlijke resolutie te komen. <br><br>Tot dusver heeft Obama niet het concrete teken, dat we van essentieel belang vonden, gegeven. Maar de onderzoeken naar de oorlog in Irak bieden ook hoop. Als er een zweem van witwasserij of verdoezeling van de waarheid optreedt, zal de daaruit voortvloeiende desillusie alleen maar een reeds verziekte situatie verergeren. In Cairo ontdekten we dat een openhartige erkenning van schuld een ommekeer kan brengen. In onze gevaarlijk gepolariseerde wereld zullen we zo'n kans mogelijk niet nog eens krijgen.<br><br>Bron: Maroc.NL<br><div style="clear:both;"></div>
<font style="background-color: rgb(153, 153, 204);">In dit artikel worden enige inzichten van Karen Armstrong beknopt weergegeven. Karen Armstrong is een Britse auteur en expert op het terrein van de religie en aanverwante zaken. Van 1962 tot 1969 was zij een non in een Engelse orde. Na het verlaten van het klooster verwierf zij een academische graad aan de Universiteit van Oxford. In 1999 verleende het Islamitische Centrum van Zuid-Californië haar een eervolle onderscheiding voor haar werk over de betekenis van religie en geloof voor het leven en de samenleving. Zij heeft verschillende werken geschreven. Sommige zijn in het Nederlands vertaald. </font><br><br>Naarmate de onderzoeken in verschillende landen naar de Irak-oorlog zich ontvouwen moeten we ons ervan bewust zijn dat dit niet alleen een daad van binnenlandse zuivering is. Wat de gevolgen voor de westerse politieke en gerechtelijke instellingen ook zijn, het is van cruciaal belang dat de burgers te weten komen hoe deze oorlog ontstond. Maar ook moslims wachten op de uitkomst van de onderzoeken, en dit geeft het westen een kans die we ons niet kunnen veroorloven voorbij te laten gaan. <br><br>Het is gewoon niet waar dat de huidige spanning tussen het Westen en de islamitische wereld het gevolg is van een onvermijdelijke “botsing der beschavingen.” Aan het begin van de 20e eeuw was bijna elke moslim intellectueel verliefd op het moderne westen, waarvan ze vonden dat het goed samenging met hun eigen tradities. Vandaar de beroemde opmerking van Mohammed Abdoe, Groot Mufti van Egypte (1849-1905), die na een reis naar Parijs uitdagend zei: “In Frankrijk zag ik de islam, maar geen moslims; in Caïro zie ik moslims maar geen islam.” Zijn punt was dat de moderne Europese economie omstandigheden geschapen had van eerlijkheid en billijkheid, die dichter stonden bij het ideaal van de Koran dan mogelijk was in de pre-moderne economieën van de islamitische wereld. <br><br>Helaas heeft het van te veel eigenbelang doordrenkte westerse beleid in de islamitische wereld dat vroege enthousiasme doen verzuren. Maar niet alle moslims hebben de hoop op het westen opgegeven. Uit Gallup's ongeëvenaarde studie van meer dan een miljard moslims, tussen 2001 en 2007 uitgevoerd in 35 landen, bleek bijvoorbeeld dat wat veel moslims het meest bewonderen in het westen de politieke vrijheid en vrijheid van meningsuiting is. <br><br><strong>Weapons of mass destruction:</strong><br>IYBA9JD5oW4<br><br>Maar in de afgelopen maanden is de situatie ernstiger geworden. zo ontdekte ik, enigszins ironisch, tijdens een bezoek aan Caïro in juni van het vorig jaar - slechts drie weken nadat president Obama zijn historische toespraak daar had gehouden, die een nieuw tijdperk in de Amerikaans / islamitische relaties beloofde. Ik was uitgenodigd om deel te nemen aan de eerste internationale interreligieuze conferentie aan de prestigieuze Al-Azhar Universiteit. Het leek een gunstige gelegenheid. Het thema van de conferentie was: “Hoe zou Al-Azhar het beste gebruik kunnen maken van haar enorme invloed om de zaak van de vrede en het wereldwijd begrip te bevorderen?” <br><br>Maar we werden ons snel bewust werd van de intense woede in de kamer. Ook al waren velen van ons persoonlijk bekend bij Al-Azhar en werden we met warmte en genegenheid begroet, zodra westerse afgevaardigden hun plaatsen op het podium innamen werden zij vertegenwoordigers van “het westen.” Er was geen dialoog. Niemand reageerde op de inhoud van onze inleidingen. In plaats daarvan stonden, een voor een, de eminente professoren en imams van de Al-Azhar op om het westerse beleid in de regio aan de kaak te stellen. <br><br>Hoewel dit eigenlijk een religieuze conferentie was, stonden zij erop dat religie niet het probleem was. Ze waren niet bezorgd over de verschillen in geloof: stelde niet de Koran zelf uitdrukkelijk dat religieuze diversiteit de wil van God is (5:48)? In plaats daarvan, zonder tijdsbeperkingen of de protesten van de moderators in acht te nemen, betreurden ze uitgebreid en in detail het lijden van de Palestijnen, de tragedie van Gaza, het conflict over Jeruzalem, de misdaad van Guantánamo - en, uiteraard, de gruwel van Irak. De onderliggende boodschap was duidelijk: het westen overheerst de politieke discussie en neemt de islamitische standpunten niet serieus, en nu was het onze beurt om te luisteren. <br><br><strong>Abu Ghraib schandaal:</strong><br>LZ_Vxoyu8zY<br><br>Toen ik de situatie besprak met mijn westerse collega's, velen van ons zeer ervaren reizigers in de islamitische wereld, werden we geraakt door de intensiteit, zij het niet door de inhoud, van deze aanval. We waren ons immers al lang bewust dat er geen sprake kon zijn van vrede voor de wereld zonder een rechtvaardige en billijke oplossing voor deze problemen. Maar deze schijnbaar hardnekkige woede was nieuw. Obama, besloten wij, had de hoop doen oprijzen- en dat kan gevaarlijk zijn: als hij niet in de zeer nabije toekomst enkele concrete acties ondernam om aan te tonen dat het proces van verandering inderdaad was begonnen, kon teleurstelling de zaken alleen maar erger maken. En als de hoogleraren zich zo woedend voelden, hoe zou het dan kunnen worden op de straten van Caïro waar dit niveau van frustratie, verergerd door de economische en politieke onvrede, veel mensen gemakkelijk het doelwit zouden kunnen maken voor extremistische propaganda? <br><br>Maar de sfeer van onze conferentie veranderde. Tijdens de laatste sessie lukte het een Amerikaanse theoloog, zij het met enige moeite, het woord te nemen en namens ons allen te spreken. We waren, zei hij, diep onder de indruk van de pijn in de kamer. We wisten dat “de acht verschrikkelijke jaren van George W. Bush” ernstige schade hadden toegebracht aan de regio, en zouden alles doen wat in onze macht ligt om met Al-Azhar te werken aan een betere toekomst. Onmiddellijk reageerde een van de meest venijnige van onze aanvallers met edelmoedigheid en de conferentie was eindelijk in staat om tot een sterke en positieve gezamenlijke resolutie te komen. <br><br>Tot dusver heeft Obama niet het concrete teken, dat we van essentieel belang vonden, gegeven. Maar de onderzoeken naar de oorlog in Irak bieden ook hoop. Als er een zweem van witwasserij of verdoezeling van de waarheid optreedt, zal de daaruit voortvloeiende desillusie alleen maar een reeds verziekte situatie verergeren. In Cairo ontdekten we dat een openhartige erkenning van schuld een ommekeer kan brengen. In onze gevaarlijk gepolariseerde wereld zullen we zo'n kans mogelijk niet nog eens krijgen.<br><br>Bron: Maroc.NL<br><div style="clear:both;"></div>