Bekijk Volledige Versie : CPB : veel minder bezuinigingen nodig
CPB : veel minder bezuinigingen nodig
De Volkskrant maandag 7 juni 2010, Ilona Balanescu
Onderzoek slaat bodem weg onder verkiezingscampagnes
's-Gravenhage – Nederland hoeft de komende jaren aanzienlijk minder te snijden in de collectieve uitgaven dan verwacht. In een nieuw rapport weerspreekt het Centraal Planbureau (CPB) het eerder genoemde cijfer van 29 miljard euro. De rekenmeesters houden zelfs de mogelijkheid open dat er helemaal niet hoeft te worden bezuinigd.
Het nieuwe onderzoek is verricht in opdracht van een aantal maatschappelijke organisaties. In eerdere rapporten werd geen rekening gehouden met de mogelijkheid van een sociale oplossing van de economische crisis. Ditmaal heeft het CPB ook het scenario doorgerekend waarin enerzijds veelverdieners extra belast worden via een “crisistarief” en anderzijds uitkeringen en minimumloon verhoogd worden. De koopkracht blijkt daardoor zodanig gestimuleerd te worden dat de economie sterker aantrekt dat verwacht en het begrotingstekort vanzelf verdwijnt.
Andere meevallers zijn het schrappen van de JSF en het beëindigen van de belastingvrijstelling voor multinationals. Uit onderzoek van de Universiteit van Utrecht bleek eerder dat grote bedrijven gemiddeld slechts 6 to 7 procent vennootschapsbelasting betalen, in plaats van de wettelijke 25,5 procent. De Nederlandse schatkist loopt hierdoor jaarlijks 16 miljard euro mis.
Door de nieuwe cijfers komen de door de meeste politieke partijen bepleite bezuinigingen op losse schroeven te staan.
Directeur Teulings van het CPB gaf bij de presentatie gisteren toe voorheen “ietwat zwartgallig” te zijn geweest. “We hebben ons blindgestaard op bezuinigingen en te weinig oog gehad voor alternatieve oplossingen”, zei Teulings. “Nederland is een rijk land. Als je de welvaart beter verdeelt, hebben met name de lagere inkomens meer te besteden. Het positieve effect daarvan op de binnenlandse vraag en daarmee de economie hebben we onderschat. En naar nu blijkt valt er ook het nodige te halen bij multinationals. Het argument dat die bedrijven dan naar het buitenland vertrekken kan wat ons betreft de prullebak in, want negentig procent van de bedrijven kan of wil helemaal niet weg”.
Teulings ontkent dat het CPB er in het verleden een eigen economische hervormingsagenda op na heeft gehouden. “We hebben dit keer gewoon met een frisse blik naar de cijfers gekeken. Overigens stond in het vorige rapport ook al dat zelfs als de politiek helemaal niets bezuinigt, het begrotingstekort vanzelf terugloopt tot 2,9 procent in 2015, netjes onder de Europese norm”.
De CPB-directeur vindt dat het nu aan de politiek is of zij meegaat in de aanbeveling van het planbureau. “Daarover hebben wij gelukkig niets te zeggen”.
CPB : veel minder bezuinigingen nodig
Dat was dus een parodie -- maar voor sommigen is het soms moeilijk om werkelijkheid en fictie uit elkaar te houden....
Dat was dus een parodie -- maar voor sommigen is het soms moeilijk om werkelijkheid en fictie uit elkaar te houden....
Jij leeft, niet gehinderd door enige kennis, in een kapitalistische waanwereld, dat is zo.
Teulings ontkent dat het CPB er in het verleden een eigen economische hervormingsagenda op na heeft gehouden.
Het CPB is een neoliberale kongsi. "Kongsi" betekent oplichterbende.
Jij leeft, niet gehinderd door enige kennis, in een kapitalistische waanwereld, dat is zo.
:zozo:
Het CPB is een neoliberale kongsi. "Kongsi" betekent oplichterbende.
Ieder heeft het recht op z'n mening, volgens mij valt het wel mee me de neoliberale inslag van het CPB.
Teulings ontkent dat het CPB er in het verleden een eigen economische hervormingsagenda op na heeft gehouden.
Ik wil graag een voorbeeld geven van de eigen economische hervormingsagenda van de neoliberale kongsi CPB.
De VROM-Raad, het adviesorgaan van het ministerie van huisvesting, schreef in 2007 in het rapport over de huizenmarkt Tijd voor keuzes:
De eigenschappen van de woningbouw- en woningmarkt en de daar uit voortvloeiende marktimperfecties maken dat perfecte marktwerking op deze markten een illusie is. Algemene economische inzichten en theorieën kunnen daarom niet zonder meer op de woningmarkt worden toegepast. Wanneer de woningbouw- en woningmarkt volledig aan het vrije spel van vraag en aanbod worden overgelaten, kunnen de marktimperfecties leiden tot economisch suboptimale uitkomsten.
(Voor mij was dat geen nieuws).
Desondanks schreef het CPB in 2008 in Economische effecten van regulering en subsidiëring van de huurwoningmarkt o. a.:
De vrije marktwaarde wordt benaderd door de WOZ-waarde met peildatum 1 januari 2003 met 14˝% op te hogen tot het gemiddelde niveau van 2006.
(…)
Het verschil hangt samen met regionale verschillen in de vrije marktwaarde van overigens vergelijkbare woningen.
(…)
Zonder woninghuurbeleid zou er op de huurwoningmarkt sprake zijn van vrije prijsvorming waardoor vraag en aanbod aan elkaar gelijk zijn.
(…)
De prijs van een woningdienst is in een dergelijk vrije-marktevenwicht (E) bijna twee maal zo hoog als in de huidige situatie (A). (…) Het weghalen van de belemmeringen op de vrije prijsvorming betekent dat het aantrekkelijker wordt om woningen te gaan verhuren. Hierdoor zijn in het vrije-marktevenwicht problemen met wachtlijsten, scheefwonen en een gebrek aan doorstroming niet aan de orde en woont iedereen zoals hij wil wonen.
Het CPB gaat ervan uit dat een vrije markt van wonen en huizen werkelijkheid kan zijn, en is, zonder overheidsregulering.
Dat is de neoliberale marktideologie, de vereenzelviging van de economische werkelijkheid met het model en ideaal van de vrije markteconomie. De marktideologie is de grootste ideologische leugen in onze tijd, en het CPB is een neoliberale kongsi.
Max Stirner
09-06-10, 09:17
Ik wil graag een voorbeeld geven van de eigen economische hervormingsagenda van de neoliberale kongsi CPB.
De VROM-Raad, het adviesorgaan van het ministerie van huisvesting, schreef in 2007 in het rapport over de huizenmarkt Tijd voor keuzes:
De eigenschappen van de woningbouw- en woningmarkt en de daar uit voortvloeiende marktimperfecties maken dat perfecte marktwerking op deze markten een illusie is. Algemene economische inzichten en theorieën kunnen daarom niet zonder meer op de woningmarkt worden toegepast. Wanneer de woningbouw- en woningmarkt volledig aan het vrije spel van vraag en aanbod worden overgelaten, kunnen de marktimperfecties leiden tot economisch suboptimale uitkomsten.
(Voor mij was dat geen nieuws).
Desondanks schreef het CPB in 2008 in Economische effecten van regulering en subsidiëring van de huurwoningmarkt o. a.:
De vrije marktwaarde wordt benaderd door de WOZ-waarde met peildatum 1 januari 2003 met 14˝% op te hogen tot het gemiddelde niveau van 2006.
(…)
Het verschil hangt samen met regionale verschillen in de vrije marktwaarde van overigens vergelijkbare woningen.
(…)
Zonder woninghuurbeleid zou er op de huurwoningmarkt sprake zijn van vrije prijsvorming waardoor vraag en aanbod aan elkaar gelijk zijn.
(…)
De prijs van een woningdienst is in een dergelijk vrije-marktevenwicht (E) bijna twee maal zo hoog als in de huidige situatie (A). (…) Het weghalen van de belemmeringen op de vrije prijsvorming betekent dat het aantrekkelijker wordt om woningen te gaan verhuren. Hierdoor zijn in het vrije-marktevenwicht problemen met wachtlijsten, scheefwonen en een gebrek aan doorstroming niet aan de orde en woont iedereen zoals hij wil wonen.
Het CPB gaat ervan uit dat een vrije markt van wonen en huizen werkelijkheid kan zijn, en is, zonder overheidsregulering.
Dat is de neoliberale marktideologie, de vereenzelviging van de economische werkelijkheid met het model en ideaal van de vrije markteconomie. De marktideologie is de grootste ideologische leugen in onze tijd, en het CPB is een neoliberale kongsi.
En ze beargumenteren waarom. Jij strooit met termen.
Macht corrumpeert, naar twee kanten:
Macht corrumpeert degene die macht heeft.
Macht corrumpeert ook degene die is onderworpen aan macht. Mensen zijn geneigd om zich aan macht te conformeren en te onderwerpen. Dat geldt voor:
– politici van landen met weinig macht: Balkenende collaboreerde met de Bush junta
– economen: orthodoxe economen zijn lakeien van corporaties
– journalisten: journalisten van mediacorporaties zijn lakeien van de macht.
Orthodoxe economen zijn lakeien van corporaties. Dat verklaart het verschijnsel neoliberale kongsi CPB. Teulings is een lakei.
Teulings ontkent dat het CPB er in het verleden een eigen economische hervormingsagenda op na heeft gehouden.
Ik wil graag een voorbeeld geven van de eigen economische hervormingsagenda van de neoliberale kongsi CPB.
Je citeerd uit een fictief artikel om je gelijk aan te tonen? :maf2:
En ze beargumenteren waarom. Jij strooit met termen.
Nee, het CPB negeert de argumenten van de VROM-Raad, gaat er met geen woord op in.
Omgekeerd beargumenteer ik juist wel wat ik schrijf, zie De marktideologie en de plutocratie (http://www.maroc.nl/forums/showthread.php?t=192813).
Je post is dus een ongemotiveerde holle kreet, Max Stirner.
Je citeerd uit een fictief artikel om je gelijk aan te tonen? :maf2:
Nee, ik citeer uit rapporten van de VROM-Raad en het CPB.
Macht corrumpeert, naar twee kanten:
Macht corrumpeert degene die macht heeft.
Macht corrumpeert ook degene die is onderworpen aan macht. Mensen zijn geneigd om zich aan macht te conformeren en te onderwerpen. Dat geldt voor:
– politici van landen met weinig macht: Balkenende collaboreerde met de Bush junta
– economen: orthodoxe economen zijn lakeien van corporaties
– journalisten: journalisten van mediacorporaties zijn lakeien van de macht.
Orthodoxe economen zijn lakeien van corporaties. Dat verklaart het verschijnsel neoliberale kongsi CPB. Teulings is een lakei.
Je haalt 'macht' en 'belang' door elkaar.En vervolgens noem je 'het eigen belang nastreven' ' corrumperen' .
Het woord 'lakei' werkt onveranderlijk op mijn lachspieren.
Max Stirner
09-06-10, 09:58
Nee, het CPB negeert de argumenten van de VROM-Raad, gaat er met geen woord op in.
.
Daar hebben ze dus hun redenen voor. En die klinken mij logisch in de oren.
Vind het heel vreemd dat je - als je maar 'arm' en 'zielig' genoeg bent, of, beter, vriendjes hebt bij de woningbouwvereniging (!) - in aanmerking komt voor een prachthuis op een toplocatie voor een paar honderd euro per maand -waarvoor je dan ook vaak nog huursubsidie ontvangt.
Dacht je dat dat geen corruptie in de hand werkte ?
Het woord 'lakei' werkt onveranderd op mijn lachspieren.
Die dateert nog uit de pruikentijd.
Daar hebben ze dus hun redenen voor. En die klinken mij logisch in de oren.
Kun je een van die redenen noemen?
Het fabeltje van economische subsidie aan huurders
Sociale huurwoningen zijn gesubsidieerde huurwoningen voor mensen met een laag inkomen die geen marktconforme huren kunnen betalen. Het is volgens de VVD niet de bedoeling dat mensen met een hoger inkomen profiteren van de kunstmatig lage huren. Deze subsidie wordt immers opgebracht door de belastingbetaler en is alleen bedoeld voor hen die het echt nodig hebben. Gek genoeg is de SP het daar niet mee eens; zij denken dat als mensen met een hoog inkomen in een sociaal zwakke wijk wonen, dat bijdraagt tot diversiteit en de ontplooiing van de wijk.
Vind het heel vreemd dat je - als je maar 'arm' en 'zielig' genoeg bent, of, beter, vriendjes hebt bij de woningbouwvereniging (!) - in aanmerking komt voor een prachthuis op een toplocatie voor een paar honderd euro per maand - waarvoor je dan vaak ook nog huursubsidie ontvangt.
Huurders ontvangen geen subsidie, kopers betalen juist een heffing
NB Dit gaat niet over huurtoeslag.
Een zekere Marlies Pernot van de Vereniging Eigen Huis zegt dat “95 procent van alle huurders door ons systeem van huurprijsregulering vele miljarden aan impliciete subsidie ontvangen” (Metro september 2006). Dat idee kom je vaker tegen, bijvoorbeeld in Centraal Planbureau, Investeringsprikkels voor woningcorporaties (2006). Volgens Pernot wordt dat “omwille van de politieke realiteit met fluwelen handschoenen aangepakt”.
De gedachtegang is als volgt. Als huurprijzen ongeregeld waren, zouden het “markthuren” zijn. Deze “markthuren” zijn norm en maatstaf. Geregelde huurprijzen zijn lager, en huurders ontvangen economisch gezien een subsidie gelijk aan het verschil tussen hun geregelde huur en een “markthuur”.
De fout in deze gedachtegang is dat “markthuren” geen norm zijn.
Als norm en maatstaf voor huurprijzen kunnen we nemen: een evenwichtsprijs op een vrije markt van wonen en huizen. Een vrije markt van wonen en huizen bestaat echter niet, er zijn diverse marktbeperkingen.
Het is niet zo dat juist de overheid die in het leven roept met regels. Zo vormen aannemers bouwkartels. Diverse marktbeperkingen zijn inherent aan wonen. Zo kunnen woners niet vrij uit de markt treden, we moeten immers wonen. Bij diverse producten kunnen we in een handomdraai van aanbod en aanbieder veranderen, bij onze huizen kan dat niet en willen we dat niet. Onbenutte voor bebouwing geschikte grond is schaars. Volgens het vrije marktmechanisme geldt:
iets is schaars - prijs is hoog - aanbod stijgt - schaarste neemt af - prijs daalt
In Nederland: grond is schaars - prijs is hoog - wordt Nederland nu groter?
Waarom nemen we juist een evenwichtsprijs als maatstaf? Op een vrije markt hoeven vraag en aanbod immers niet in evenwicht te zijn, en de prijzen die daarbij voorkomen zijn wel vrije marktprijzen. Dat is waar. Maar ook op een vrije markt kunnen we de evenwichtsprijs als maatstaf nemen. En een vrije markt van wonen en huizen bestaat niet; diverse marktbeperkingen zijn inherent of structureel. Zonder marktbeperkingen zouden huizenprijzen niet zo hoog geworden zijn. In een vrije markt kunnen vragers bij hoge prijzen door schaarste van hun vraag afzien, in werkelijkheid kan dat slechts in beperkte mate, omdat we moeten wonen. Op "de markt" van wonen en huizen zijn en blijven ongeregelde prijzen tenminste langdurig te hoog. Dit alles hoeven en dienen we niet te aanvaarden. Om deze redenen nemen we een evenwichtsprijs als norm.
Het vrije marktmechanisme dwingt tot productieve efficiëntie. De gebrekkige werking ervan laat inefficiëntie toe: bouwfouten kosten € 5 miljard per jaar, 10% van de omzet.
Ongeregelde “markthuren” hangen samen met koopprijzen, op zo manier dat de verhuurder de huur kan verhogen tot het voor de huurder voordeliger wordt om een huis te kopen (lees: tot de huurder het huis niet meer kan betalen).
Koopprijzen op hun beurt zijn behalve door marktbeperkingen, schaarste en te hoge kosten mede gestegen door:
- de zeepbelhoogconjunctuur van de jaren '90 tot in 2000, die mensen zich in irrationele uitbundigheid miljonairs deed wanen;
- hoge hypotheken, mede mogelijk gemaakt door financiers die de grens voor hypotheken in 15 jaar sterk verhoogd hebben (van 4 keer een inkomen tot ruim 5 keer twee inkomens), lage rente (1985: 10%, 1990: 7,5%, 2002: 5,8%, 2005: 4% gemiddeld), en hypotheekrente-aftrek.
Ongeregelde “markthuren” worden dus opgedreven door:
- marktbeperkingen
- diverse vormen van schaarste
- onnodig hoge kosten
- de zeepbelhoogconjunctuur
- hoge hypotheken en hypotheekrenteaftrek.
Ongeregelde “markthuren” zijn dus veel te hoog, net als koopprijzen. Ze zijn geen norm en maatstaf. We vestigen geen vrije markt van wonen en huizen door huurprijsregels af te schaffen. Deze zijn juist nodig omdat een vrije markt van wonen en huizen niet bestaat. Dat is geen “subsidie”. Huurders zouden pas economische subsidie ontvangen als de geregelde huurprijs onder de evenwichtsprijs op een vrije markt zou liggen. Er is geen reden om dat aan te nemen.
Kopers betalen integendeel een heffing, gelijk aan het verschil tussen hun “marktkoopprijs” en een evenwichtsprijs op een vrije markt van wonen en huizen. En over die heffing betalen ze rente aan banken; en bij aflosvrije hypotheken betalen ze die rente zo lang mogelijk. Via hypotheekrenteaftrek wordt dit deels door de gemeenschap betaald. De kip met de gouden eieren, noemde Freek de Jonge het gisteravond.
De oorzaak van deze misvatting is de marktideologie, de valse voorstelling dat er een vrije markt van wonen en huizen is. Daarmee worden te hoge koopprijzen verdoezeld en probeert men huurders te hoge huurprijzen aan te praten. Zo blijven mensen opgesloten in de kringloop van produceren en consumeren, ten bate van maximale geldschepping, ten koste van optimale wensvervulling. Dat is de plutocratie, de geldheerschappij.