Ron Haleber
29-06-10, 10:14
<TABLE style="PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; OUTLINE-STYLE: none; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-RIGHT: 0px; BORDER-COLLAPSE: collapse; PADDING-TOP: 0px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY style="OUTLINE-STYLE: none; BORDER-TOP-STYLE: none"><TR style="OUTLINE-STYLE: none"><TD style="OUTLINE-STYLE: none" align=right>
<TABLE style="PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; OUTLINE-STYLE: none; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-RIGHT: 0px; BORDER-COLLAPSE: collapse; PADDING-TOP: 0px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY style="OUTLINE-STYLE: none; BORDER-TOP-STYLE: none"><TR style="OUTLINE-STYLE: none"><TD style="OUTLINE-STYLE: none">http://www.maroc.nl/sites/all/themes/dah/images/common/trans.gif (http://www.maroc.nl/forums/newthread.php?do=newthread&f=9#)</TD><TD style="OUTLINE-STYLE: none">http://www.maroc.nl/sites/all/themes/dah/images/common/trans.gif (http://www.maroc.nl/forums/newthread.php?do=newthread&f=9#)</TD></TR></TBODY></TABLE>
</TD></TR></TBODY></TABLE>
De Terror fenomeen in Marokko
Zon 27-6-2010
Mohammad el-Ashab
De ontmanteling van een sabotage cel in Marokko is niets nieuws. Sinds de zelfmoordaanslagen in Casablanca in 2003, de autoriteiten hebben aangekondigd, van tijd tot tijd, het verijdelen van terroristische percelen. Dit geeft aan dat het land niet is een uitzondering als het gaat om de dreiging van dit groeiende fenomeen dat niet exclusief is voor een ras, religie of etniciteit.
De laatste cel was, opmerkelijk genoeg, geleid door een Palestijn, een precedent in de make-up en de vorming van slapende cellen die zijn ontrafeld in de afgelopen jaren.
Bijna twee jaar geleden werd aangekondigd dat een terroristische aanslag was verijdeld, het was toegeschreven aan de sjiieten en dit was een van de factoren die leidde tot het verbreken van de diplomatieke betrekkingen tussen Rabat en Teheran. Het is echter onwaarschijnlijk dat de arrestatie van de Palestijnse Yahya Hindi zullen eventuele gevolgen voor de huidige of toekomstige stand van de Marokkaans-Palestijnse betrekkingen. Aan de ene kant is dit omdat Marokko heeft niet de deur om de dialoog met de bevolking van Gaza, ondanks de duidelijke verbintenis tot ondersteuning van de Palestijnse Nationale Autoriteit, en aan de andere kant moet de betrokkenheid van een individu niet per se een set -back voor een hele veroorzaken.
Echter, de meest precaire zaak in deze kwestie is dat de principiële reden dat het legitieme recht van het Palestijnse volk tot een beroep gaat tegen schade heeft geleden: indien niet in termen van een uitstrijkje op het concept van de weerstand, dan op het niveau van nadelige gevolgen voor het gevoelens van de personen die deze zaak te steunen. Hoe vaak heeft de Palestijnse legitimiteit is beschadigd door krijgt steken in inter-Arabische geschillen?
Wijlen koning Hassan II vertelde de overleden Palestijnse leider Yasser Arafat dat hij het moeilijk vond om zijn vrienden van de Amerikanen ervan te overtuigen om de dialoog openen met een organisatie waar ze geclassificeerd als "terrorist", terwijl zijn dialoog met Abu Iyad eindigde met het sluiten van een overeenkomst houdt de Arabische arena ver van inter-Palestijnse strijd.
Niettemin, de zaak bij de hand is niet helemaal rampzalig. Terror blijft iets dat wordt veroordeeld en verworpen, wie er achter zit. Maar het doet geen afbreuk aan de houders van de Palestijnse burgerschap uit geconfronteerd met dezelfde kritiek dat is gericht op Marokkanen die zijn verwikkeld in de waan van herstel van het kalifaat, naar gelang van hun vertroebelde visie. Het is echter interessant dat sommige Marokko zien als vruchtbaar, ontvlambare grondgebied, gewoon omdat de Marokkaanse overheid lijkt te sympathiseren met goede doelen.
Bovendien is er een verschil tussen de opkomst van gevoelens door middel van massale populaire demonstraties, zoals tijdens de Amerikaanse invasie van Irak en tijdens de Israëlische oorlog van vernietiging tegen het Palestijnse volk in Gaza, en de verplichtingen om de veiligheid en stabiliteit, te waarborgen dat alle Marokkanen te ondersteunen, ondanks hun ideologische verschillen.
Sinds Marokkaanse jihadisten de Afghaanse Arabieren zijn toegetreden, hebben we gezien de heersende overtuiging dat Marokko, net als andere Arabische landen, zou kunnen worden meer getroffen door het virus van extremisme en terreur. Maar er is een verkeerde perceptie dat weersproken feiten op de grond, een beeld dat werd gepromoot met de kracht van isolationisme die geografische feiten buiten beschouwing gelaten. En op het moment, het was moeilijk voor de waarnemers van de voorwaarden in Noord-Afrika om zorgvuldig onderscheid te maken tussen wat zich in Algerije en wat er gebeurde in Marokko.Maar geografische nabijheid heeft ook zijn prijs, en afwezig uit Marokko werd die beschouwd als het land de ervaring van een uitzondering op de transnationale virus van terrorisme, die ook zou aantasten Marokko, wanneer deze niet rechtstreeks, dan via de besmettelijkheid van het terrorisme van waaruit geen enkel land kan worden veilig.
Langs twee parallelle paden, de terreur fenomeen ontstond in Marokko, ook al is de norm geworden dat dit fenomeen zich niet vertalen naar incidenten en aanslagen, maar is alleen via de oppervlakte blaast preventieve dat zij in haar wieg gesmoord. Het eerste pad groeit, in de richting van de planning aanvallen op vitale centra en voorzieningen en de officiële cijfers, terwijl de tweede probeert om vrijwilligers aan te trekken om de weerstand in Afghanistan en Irak aan te sluiten en zelfs Somalië en de zuidelijke Sahel regio. Maar de draad die deze twee paden links is een verward type van denken, die negatieve tendensen aanmoedigt tot geweld en extremisme.
Maar de unieke ervaring van coëxistentie tussen de moslims en de joden van Noord-Afrikaanse afkomst heeft een impact gehad op deze tendensen. Hoewel de ervaring van openheid zou kunnen betekenen voor de gevolgen Marokko op verschillende niveaus, maar blijft een verschrikking, en het wordt verworpen, welke kleren draagt.
<TABLE style="PADDING-BOTTOM: 0px; MARGIN: 0px; OUTLINE-STYLE: none; PADDING-LEFT: 0px; PADDING-RIGHT: 0px; BORDER-COLLAPSE: collapse; PADDING-TOP: 0px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY style="OUTLINE-STYLE: none; BORDER-TOP-STYLE: none"><TR style="OUTLINE-STYLE: none"><TD style="OUTLINE-STYLE: none">http://www.maroc.nl/sites/all/themes/dah/images/common/trans.gif (http://www.maroc.nl/forums/newthread.php?do=newthread&f=9#)</TD><TD style="OUTLINE-STYLE: none">http://www.maroc.nl/sites/all/themes/dah/images/common/trans.gif (http://www.maroc.nl/forums/newthread.php?do=newthread&f=9#)</TD></TR></TBODY></TABLE>
</TD></TR></TBODY></TABLE>
De Terror fenomeen in Marokko
Zon 27-6-2010
Mohammad el-Ashab
De ontmanteling van een sabotage cel in Marokko is niets nieuws. Sinds de zelfmoordaanslagen in Casablanca in 2003, de autoriteiten hebben aangekondigd, van tijd tot tijd, het verijdelen van terroristische percelen. Dit geeft aan dat het land niet is een uitzondering als het gaat om de dreiging van dit groeiende fenomeen dat niet exclusief is voor een ras, religie of etniciteit.
De laatste cel was, opmerkelijk genoeg, geleid door een Palestijn, een precedent in de make-up en de vorming van slapende cellen die zijn ontrafeld in de afgelopen jaren.
Bijna twee jaar geleden werd aangekondigd dat een terroristische aanslag was verijdeld, het was toegeschreven aan de sjiieten en dit was een van de factoren die leidde tot het verbreken van de diplomatieke betrekkingen tussen Rabat en Teheran. Het is echter onwaarschijnlijk dat de arrestatie van de Palestijnse Yahya Hindi zullen eventuele gevolgen voor de huidige of toekomstige stand van de Marokkaans-Palestijnse betrekkingen. Aan de ene kant is dit omdat Marokko heeft niet de deur om de dialoog met de bevolking van Gaza, ondanks de duidelijke verbintenis tot ondersteuning van de Palestijnse Nationale Autoriteit, en aan de andere kant moet de betrokkenheid van een individu niet per se een set -back voor een hele veroorzaken.
Echter, de meest precaire zaak in deze kwestie is dat de principiële reden dat het legitieme recht van het Palestijnse volk tot een beroep gaat tegen schade heeft geleden: indien niet in termen van een uitstrijkje op het concept van de weerstand, dan op het niveau van nadelige gevolgen voor het gevoelens van de personen die deze zaak te steunen. Hoe vaak heeft de Palestijnse legitimiteit is beschadigd door krijgt steken in inter-Arabische geschillen?
Wijlen koning Hassan II vertelde de overleden Palestijnse leider Yasser Arafat dat hij het moeilijk vond om zijn vrienden van de Amerikanen ervan te overtuigen om de dialoog openen met een organisatie waar ze geclassificeerd als "terrorist", terwijl zijn dialoog met Abu Iyad eindigde met het sluiten van een overeenkomst houdt de Arabische arena ver van inter-Palestijnse strijd.
Niettemin, de zaak bij de hand is niet helemaal rampzalig. Terror blijft iets dat wordt veroordeeld en verworpen, wie er achter zit. Maar het doet geen afbreuk aan de houders van de Palestijnse burgerschap uit geconfronteerd met dezelfde kritiek dat is gericht op Marokkanen die zijn verwikkeld in de waan van herstel van het kalifaat, naar gelang van hun vertroebelde visie. Het is echter interessant dat sommige Marokko zien als vruchtbaar, ontvlambare grondgebied, gewoon omdat de Marokkaanse overheid lijkt te sympathiseren met goede doelen.
Bovendien is er een verschil tussen de opkomst van gevoelens door middel van massale populaire demonstraties, zoals tijdens de Amerikaanse invasie van Irak en tijdens de Israëlische oorlog van vernietiging tegen het Palestijnse volk in Gaza, en de verplichtingen om de veiligheid en stabiliteit, te waarborgen dat alle Marokkanen te ondersteunen, ondanks hun ideologische verschillen.
Sinds Marokkaanse jihadisten de Afghaanse Arabieren zijn toegetreden, hebben we gezien de heersende overtuiging dat Marokko, net als andere Arabische landen, zou kunnen worden meer getroffen door het virus van extremisme en terreur. Maar er is een verkeerde perceptie dat weersproken feiten op de grond, een beeld dat werd gepromoot met de kracht van isolationisme die geografische feiten buiten beschouwing gelaten. En op het moment, het was moeilijk voor de waarnemers van de voorwaarden in Noord-Afrika om zorgvuldig onderscheid te maken tussen wat zich in Algerije en wat er gebeurde in Marokko.Maar geografische nabijheid heeft ook zijn prijs, en afwezig uit Marokko werd die beschouwd als het land de ervaring van een uitzondering op de transnationale virus van terrorisme, die ook zou aantasten Marokko, wanneer deze niet rechtstreeks, dan via de besmettelijkheid van het terrorisme van waaruit geen enkel land kan worden veilig.
Langs twee parallelle paden, de terreur fenomeen ontstond in Marokko, ook al is de norm geworden dat dit fenomeen zich niet vertalen naar incidenten en aanslagen, maar is alleen via de oppervlakte blaast preventieve dat zij in haar wieg gesmoord. Het eerste pad groeit, in de richting van de planning aanvallen op vitale centra en voorzieningen en de officiële cijfers, terwijl de tweede probeert om vrijwilligers aan te trekken om de weerstand in Afghanistan en Irak aan te sluiten en zelfs Somalië en de zuidelijke Sahel regio. Maar de draad die deze twee paden links is een verward type van denken, die negatieve tendensen aanmoedigt tot geweld en extremisme.
Maar de unieke ervaring van coëxistentie tussen de moslims en de joden van Noord-Afrikaanse afkomst heeft een impact gehad op deze tendensen. Hoewel de ervaring van openheid zou kunnen betekenen voor de gevolgen Marokko op verschillende niveaus, maar blijft een verschrikking, en het wordt verworpen, welke kleren draagt.