Uitgegeven: 8 juli 2010 12:49
Laatst gewijzigd: 8 juli 2010 14:22
AMSTERDAM - Een 17-jarig meisje is onlangs verkracht door een groep van onder anderen bewoners van een woongroep voor licht verstandelijk gehandicapten van zorginstelling Cordaan, in Amsterdam-Zuidoost.
Ook hun vrienden deden waarschijnlijk mee. Dat schrijft Het Parool. Van de groepsverkrachting zijn beeldopnames gemaakt.
Het meisje was weggelopen uit een gesloten instelling voor jongeren met zware gedragsproblemen. De politie heeft inmiddels vijf verdachten opgepakt, waarvan twee bewoners van de zorginstelling. "We sluiten meer aanhoudingen niet uit'', aldus een politiewoordvoerder.
Gevoeligheid
Politie en justitie hadden de zaak voorlopig nog stil willen houden. ''Vanwege de gevoeligheid van de zaak willen en kunnen we maar heel weinig zeggen",' zo laat een woordvoerder weten aan Het Parool.
Ook Cordaan laat weinig los over de zaak. ''Wij zijn op de hoogte gebracht van de aanhoudingen, maar weten ook niet precies wat er zich heeft afgespeeld.''
© NU.nl
Groepsverkrachting meisje (17) in Amsterdam | nu.nl/binnenland | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl (http://www.nu.nl/binnenland/2287916/groepsverkrachting-meisje-17-in-amsterdam.html)
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Het moet niet gekker worden!
:lahawla:
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Astaghfiroullaah!!! :eek:
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Astaghfiroullaah!!! :eek:
Inderdaad!
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Geestelijk gehandicapt en gangbang tegelijk. Daar kan geen enkel marokkaanse hangjeugd tegenop. Verwondert me niks dat ze dit zoveel mogelijk stil willen houden en daarin nog zijn geslaagd ook. Zelfs wilders ziet er geen brood in, doordat marokkaan ontbreekt. Maar louter onschuldig op afdeling schizofrenie stemmen horen.
Geestelijk gehandicapt en gangbang tegelijk. Daar kan geen enkel marokkaanse hangjeugd tegenop. Verwondert me niks dat ze dit zoveel mogelijk stil willen houden en daarin nog zijn geslaagd ook. Zelfs wilders ziet er geen brood in, doordat marokkaan ontbreekt. Maar louter onschuldig op afdeling schizofrenie stemmen horen.
Ook toen Marokkanen verdacht werden wilde justitie het stil houden.
Over moslimvrees en allochtonenangst in de media
Theo Meder (Meertens Instituut)
(ingekorte tekst)
De werkelijkheid kan ‘sage’ worden
Eerst kort over de werkelijkheid. Eind 1999, begin 2000 werd het zwakbegaafde 13-jarige meisje Tessa het slachtoffer van een herhaaldelijke groepsverkrachting. Het Amsterdamse meisje werd door 14 jongens tussen de 9 en 16 jaar mishandeld en verkracht onder bedreiging van een mes en een neppistool. De daders hadden gedreigd haar pleegouders te vermoorden en haar huis op te blazen als ze ooit haar mond zou opendoen. De meeste daders hadden een allochtone achtergrond; de meerderheid was Marokkaans. Na enkele maanden is de politie toch ingeschakeld en zijn de daders ouder dan 12 jaar ook berecht, maar het stadsdeel Westerpark besloot de hele zaak stil te houden, uit angst voor stigmatisering en om een volksgericht in de buurt te voorkomen. Ruim een jaar later, in november 2001, lekt het nieuws toch uit naar de pers, en is er landelijk niet alleen ophef over de schokkende zedenzaak, maar ook over het besluit van de autoriteiten om de zaak stil te houden.
Tot zover de realiteit. Nu de verhalen die de werkelijkheid imiteren. In maart 2002 doet een 14-jarig meisje uit Nijmegen aangifte van een groepsverkrachting door enkele mannen, maar na onderzoek en verhoor door de politie bleek het meisje het gebeuren te hebben verzonnen. Ze krijgt in november 2002 een proces-verbaal wegens het doen van een valse aangifte.
De Nijmeegse zaak zorgde landelijk lang niet voor zoveel commotie als de Asser verkrachtingszaak. Op 18 september 2002 berichtte de Telegraaf uitgebreid over de systematische groepsverkrachting van het 13-jarige meisje Miranda. Gedurende 16 maanden was het meisje niet minder dan 20 keer ontvoerd door een groep voornamelijk jonge Marokkanen en was ze als seksslavin aangeboden aan volwassenen. Miranda wordt onder bedreiging van een mes of vuurwapen uit haar ouderlijk huis ontvoerd, als de ouders niet thuis zijn. Ze wordt geblinddoekt en ontvoerd in een Mercedes met donkere ramen. Na tien minuten tot een kwartier rijden wordt zij in een bar-dancing gebracht, waar zij onder bedreiging van messen en vuurwapens op een bed wordt misbruikt door verschillende volwassen kinderverkrachters. De ontvoerders ontvangen van de verkrachters geld of harddrugs. Doodsbang voor de Marokkaanse bende vlucht het meisje op zekere dag naar Amsterdam. Als ze na vijf dagen uit Amsterdam is teruggekeerd, vertelt ze het hele verhaal aan haar ouders. De ouders geloven hun dochter onvoorwaardelijk. In mei 2002 doen de ouders vergeefs aangifte bij de politie. Miranda schrijft een vuistdik verslag van de gebeurtenissen, en een tweede en derde aangifte volgen. Het politie-onderzoek komt maar traag op gang en er worden geen arrestaties verricht. Miranda en haar ouders worden bedreigd, en de daders lopen intimiderend door de straat. Pas als de Telegraaf verslag doet van de misstanden, lijkt de politie bereid een rechercheteam te formeren. De therapeute van Miranda verklaart dat er "zeker nóg twee meisjes" slachtoffer zijn van de Marokkaanse verkrachtersbende. De Asser gemeentepolitiek toont zich verontwaardigd over de gang van zaken. Een maand na het artikel in de Telegraaf, na grondig en uitgebreid politie-onderzoek, oordeelt het Openbaar Ministerie te Assen dat het hier gaat om een "niet geloofwaardige aangifte". Miranda en haar ouders krijgen hulpverlening aangeboden.
Dat het ‘scenario’ voor het verhaal als het ware in de lucht hing en ‘besmettelijk’ was, bleek begin oktober, toen aangifte gedaan werd van een groepsverkrachting in het Groningse Hoogezand. Het 13-jarige Antilliaanse meisje Tathnoeska Edwards zou zijn verkracht door acht Turkse jongens, waarna dezen het huis in brand hebben gestoken. Op 4 oktober 2002 staat er een foto van het uitgebrande huis op de voorpagina van het Algemeen Dagblad - in het NRC staat 's avonds een andere foto van dezelfde fotograaf op pagina 3. RTV-Noord besteedt ook aandacht aan de gebeurtenissen, en laat de moeder van het slachtoffer aan het woord. Het is wederom de Telegraaf die op zaterdag 5 oktober 2002 uitgebreid, en met foto’s van het slachtoffer en haar ouders, bij de zaak stilstaat.
Op dinsdag 1 oktober, zo vertelt Tathnoeska, werd ze fietsend van school naar huis ingesloten door een groepje onbekende (allochtone, Tukse?) jongens. Ze bedreigden haar en zeiden namens haar Marokkaanse buurman te spreken: Tathnoeska mocht zich niet meer bemoeien met de buurman en moest uit de buurt blijven van haar Marokkaanse ex-vriendje Saïd. Vervolgens kreeg Tathnoeska een klap en mocht doorrijden. Ze gaf thuis aan dat ze de volgende dag niet naar school durfde en haar moeder meldde haar ziek.
Als het meisje de volgende ochtend alleen thuis is en op de bank ligt te slapen, staan er volgens haar zeggen plotseling acht jongens met bivakmutsen op en handschoenen aan in de kamer. Ze dragen dure merkkleding. Ze slaan haar omdat ze weigert seks met hen te hebben. Ze uiten dreigementen, en uit hun taalgebruik maakt Tathnoeska op dat het allochtonen zijn. Dat het om Turken gaat, durft ze in tweede instantie niet te bevestigen: "Ik weet dat eigenlijk niet. Het was een raar taaltje. Het konden net zo goed Marokkanen of anderen zijn. Ik kan die talen niet uit elkaar houden."
Tathnoeska wordt vastgebonden en de jongens proberen haar stil te houden door met een mes in haar kuit te snijden. Dan geven ze haar een pilletje en plakken haar mond met tape af. Vervolgens wordt ze uitgekleed en door alle acht jongens verkracht. Daarna raakt het slachtoffer buiten bewustzijn, maar ontwaakt als haar vriendin Renate aan de deur staat te schreeuwen. De jongens zijn inmiddels gevlucht en het huis staat in brand. Met behulp van de vriendin weet Tathnoeska ternauwernood te ontsnappen. Vreemd genoeg heeft Tathnoeska nu weer een broekje en een topje aan, en zijn het touw en de tape verdwenen.
Uiteindelijk vlucht Tathnoeska naar haar oom Mou, die twee huizen verder woont. Politie arriveert, de brandweer blust de woning, en een ambulance brengt Tathnouska naar het ziekenhuis voor onderzoek. Later gaan Tathnouska en haar ouders naar een onderduikadres. De Turkse gemeenschap in Hoogezand is geschokt door de gebeurtenissen, en er ontstaat grote onrust over de aanvankelijk geuite beschuldigingen.
Aan de hele affaire lijken etnische spanningen ten grondslag te liggen, maar de onvrede zwalkt een beetje van de ene 'suspecte' mediterrane groep naar de andere: Marokkaanse buurman, Marokkaanse ex-vriend, allochtone jongens, Turkse verkrachters. Het lijkt wel één pot nat. Oom Mou erkent dat er spanningen waren met de Marokkaanse buurman.
Vader Jimmy Edwards beklaagt zich er later over dat burgemeester Mirjam Salet van Hoogezand liever een persconferentie geeft voor de verontruste Turkse gemeenschap, dan de getroffen familie komt bijstaan. Meneer Edwards meent: "We worden gewoon in de put gegooid. Maar wij zijn ook mensen. Wij hebben ook de Nederlandse nationaliteit." Hoe begrijpelijk een dergelijke emotionele uitspraak op dat moment ook is, het lijkt wel alsof hier een etnische competitie meespeelt.
Na uitgebreid technisch, medisch en buurt-onderzoek en verhoren meldt de politie op 11 oktober dat het meisje de verkrachtingen verzonnen heeft. Op 8 november 2002 wordt bekend dat Tathnoeska zelf de bank in de woonkamer in brand had gestoken. Toen ze de brand niet meer onder controle kreeg, besloot ze het verkrachtingsverhaal te vertellen (kennelijk primair om straf te ontlopen). In februari 2003 eist de officier van justitie in Groningen een werkstraf van 50 uur en vijf maanden voorwaardelijke jeugddetentie tegen Tathnouska. Daarnaast wordt hulpverlening in het vooruitzicht gesteld.
Een verkrachtings-scenario uit de media was voorhanden, en in combinatie met kennelijke onenigheid met andere etnische groepen in de omgeving lag het alibi voor de zelfgestichte brand voor het grijpen.
In een interview met specialist zedenzaken John Staps wordt verklaard dat zo’n 10 procent van de zedenzaken na politieonderzoek niet waar blijkt. Er moet altijd kritisch gekeken worden naar het verhaal: het gebruik van blinddoeken bij de misdaad of een vaag signalement van de dader kunnen aanwijzingen zijn. Een valse aangifte van sexueel misbruik kan gedaan worden uit wraak of jaloezie, spijt van toegestande seks of als alibi om overspel te verhullen. Bij jongeren kunnen er ook andere motieven zijn: ongewenste zwangerschap, geslachtsziekte, verlies van maagdelijkheid, of een alibi waarom ze te laat thuis waren. John Staps meent: "Je ziet dat ze zich baseren op verhalen in de media. Daardoor zijn het soms extreme misdrijven, als groepsverkrachtingen. Begrijpelijk, want een gewone verkrachting komt al niet eens meer in de krant." Met een beschuldiging van verkrachting kan men de schuld bij een ander leggen en buiten zichzelf plaatsen. Als een kind tegen de ouders liegt over een verkrachting, overziet het vaak de gevolgen niet. Op zeker moment kan het kind niet meer terugkrabbelen en volgt er een aangifte, met alle vervelende gevolgen vandien.
Copycat-gedrag en proto-ostension
We kunnen vaststellen dat de werkelijkheid van de groepsverkrachting in Westerpark aanleiding heeft gegeven tot een verhaal in de media dat onder mensen is gaan rondzingen. Het verhaal is schokkend, maar sluit voor veel mensen naadloos aan bij de negatieve berichtgeving over criminele groepen allochtone jongeren in het algemeen. De media-ophef creëert weer nieuwe verhalen. Het gruwel-scenario ligt klaar om vervolgens - in het tijdsbestek van enkele maanden - door drie pubermeisjes te worden hergebruikt en aangedikt. Het lijkt sterk op het bekende copycat-gedrag, waarbij media-verhalen aanleiding kunnen zijn voor vergelijkbare gebeurtenissen. Het copycat-gedrag heeft niet alleen het kopiëren van daden, maar ook van verhalen tot gevolg. De werkelijkheid geeft dus aanleiding voor nieuwe verhalen, maar in de beleving van de argeloze krantenlezer en omstanders worden de verhalen ook weer gruwelijke werkelijkheid.
Goh, wat hebben ze het rondom marokkanen bewust stil gehouden zeg. :haha:
In een interview met specialist zedenzaken John Staps wordt verklaard dat zo’n 10 procent van de zedenzaken na politieonderzoek niet waar blijkt. Er moet altijd kritisch gekeken worden naar het verhaal: het gebruik van blinddoeken bij de misdaad of een vaag signalement van de dader kunnen aanwijzingen zijn.
Mijn vooroordeel dat bij de politie niet zulke intelligente mensen werken wordt weer eens bevestigd. Dus 90% van de aangiftes is wel waar. Reden genoeg om bij elke aangifte serieus onderzoek te doen. Des te eerder zal blijken of de verklaringen kloppen met fysiek bewijs.
Een ander probleem is dat de straffen in zulke zaken altijd belachelijk laag zijn. Zo'n zaak met ontvoering en misbruik door een bende is onlangs wel bewezen verklaard. De straffen zijn niet eens een 'slap on the wrist' te noemen: http://juridischdagblad.nl/content/view/9290/1/
In dit geval, met zwakbegaafden, dan kan ik me voorstellen dat een juridische afhandeling weinig zin heeft. Als de daders toch de rest van hun leven in inrichtingen door zullen brengen is het belangerijker dat ze daar goed in de gaten worden gehouden (en niet alleen worden gelaten met vrouwen of jongere jongens) dan dat ze voor een rechter komen.